ARV Almirante Clemente to wenezuelska fregata, która pierwotnie była klasyfikowana jako lekki niszczyciel, zbudowana w okresie zimnej wojny. Jest jedną z sześciu jednostek należących do typu Almirante Clemente. Okręt został zwodowany 12 grudnia 1954 roku w stoczni Ansaldo w Livorno, a do Marynarki Wojennej Wenezueli dołączył w grudniu 1956 roku. Jednostka, posiadająca znaki burtowe D-12 oraz F-11, zakończyła służbę jako fregata w marcu 1986 roku, a następnie została przekazana Straży Granicznej, przyjmując oznaczenie GC-11. Ostatecznie wycofano ją ze służby w 2008 roku.
Projekt i budowa
Pierwsze trzy fregaty typu Almirante Clemente zostały zamówione w Włoszech w 1953 roku. W celu obniżenia kosztów budowy wykorzystano w dużej mierze stopy aluminium, co jednak wiązało się z licznymi problemami w trakcie eksploatacji. Okręty wyposażono w klimatyzowane pomieszczenia dla załogi oraz stanowisko dowodzenia, a także w stabilizatory Denny-Brown.
Fregata ARV Almirante Clemente została zbudowana w stoczni Ansaldo w Livorno. Położenie stępki miało miejsce 5 maja 1954 roku, a sama jednostka została zwodowana 12 grudnia 1954 roku. Ukończenie budowy nastąpiło w 1956 roku.
Dane taktyczno-techniczne
Długość całkowita fregaty wynosiła 99,1 metra, szerokość 10,8 metra, a maksymalne zanurzenie to 3,4 metra. Wyporność standardowa wynosiła 1300 ton, natomiast pełna 1500 ton. Okręt był napędzany przez dwie turbiny parowe Ansaldo-Parsons o łącznej mocy 24 000 KM, z parą dostarczaną przez dwa kotły Ansaldo-Foster Wheeler. Dwuśrubowy układ napędowy umożliwiał osiągnięcie prędkości 34 węzłów. Fregata mogła zabrać 350 ton paliwa, co zapewniało jej zasięg wynoszący 3500 Mm przy prędkości 15 węzłów.
Uzbrojenie artyleryjskie składało się z dwóch podwójnych zestawów dział uniwersalnych kal. 102 mm Mark XIX L/45, kierowanych radarem. Okręt posiadał silne uzbrojenie przeciwlotnicze, w tym dwa podwójne zestawy działek Bofors kal. 40 mm Mark 1 L/60 oraz cztery podwójne zestawy działek automatycznych Oerlikon kal. 20 mm Mark 24 L/70. W jego uzbrojeniu znajdował się również potrójny aparat torpedowy kal. 533 mm. Broń do walki z okrętami podwodnymi obejmowała dwa 24-pociskowe miotacze Hedgehog oraz cztery miotacze i dwie zrzutnie bomb głębinowych. W zakresie wyposażenia radioelektronicznego znalazły się radary SPS-6, SPS-10 oraz SPG-34, a także sonar SQS-4.
Załoga okrętu składała się z 12 oficerów oraz 150 podoficerów i marynarzy.
Służba
Okręt został przyjęty do służby w Marynarce Wojennej Wenezueli 4 grudnia 1956 roku, otrzymując numer taktyczny D-12. W kwietniu 1968 roku w brytyjskiej stoczni Cammell Laird rozpoczęto jego gruntowną modernizację: usunięto oba stanowiska dział kal. 102 mm i w ich miejsce zamontowano dwie pojedyncze armaty OTO Melara kal. 76 mm L/62. Całe uzbrojenie przeciwlotnicze i torpedowe zostało wymienione na podwójny zestaw działek kal. 40 mm Breda-Bofors L/70 oraz dwie potrójne wyrzutnie torped kal. 324 mm. Okręt otrzymał również nowe wyposażenie radioelektroniczne, w tym radary Decca 1226, Plessey AWS-2 i Selenia RTN-10X oraz sonar Plessey MS-26. W lutym 1975 roku Almirante Clemente rozpoczął próby morskie po zakończeniu przebudowy, a w tym samym roku zmieniono jego numer taktyczny na F-11. W latach 1984–1985 we Włoszech zainstalowano nowe jednostki napędowe: dwa silniki wysokoprężne GMT 16-645 E7CA o łącznej mocy 6000 KM, co spowodowało spadek prędkości maksymalnej do 22 węzłów.
W marcu 1986 roku Almirante Clemente został przekazany Straży Granicznej, otrzymując oznaczenie GC-11. Jednostka została wycofana ze służby w 2008 roku, stając się źródłem części zapasowych dla ostatniej czynnej fregaty tego typu – General José Trinidad Moran.
Uwagi
Przypisy
Bibliografia
Robert Gardiner, Stephen Chumbley: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1947-1995. Annapolis: Naval Institute Press, 1996. ISBN 1-55750-132-7. (ang.).
Ivan Gogin: ALMIRANTE CLEMENTE frigates (1956-1957). Navypedia. [dostęp 2018-03-06]. (ang.).
John E. Moore (red.): Jane’s Fighting Ships 1974-75. New York: Franklin Watts, 1974. ISBN 0-531-02743-0. (ang.).
John E. Moore (red.): Jane’s Fighting Ships 1981-82. London: Jane’s Information Group Ltd, 1981. ISBN 0-7106-0728-8. (ang.).
John E. Moore (red.): Jane’s Fighting Ships 1984-85. London: Jane’s Publishing Company Ltd, 1985. ISBN 0-7106-0795-4. (ang.).
Stephen Saunders (red.): Jane’s Fighting Ships 2004-2005. London: Jane’s Information Group Ltd, 2004. ISBN 0-7106-2623-1. (ang.).
Stephen Saunders (red.): Jane’s Fighting Ships 2009-2010. London: Jane’s Information Group Ltd, 2009. ISBN 0-7106-2888-9. (ang.).
Richard Sharpe (red.): Jane’s Fighting Ships 1989-90. London: Jane’s Defence Data, 1989. ISBN 0-7106-0886-1. (ang.).