Ambrose Shea
Ambrose Shea (17 sierpnia 1815 – 30 lipca 1905) był kanadyjskim dziennikarzem, biznesmenem oraz politykiem liberalnym działającym w II połowie XIX wieku, związanym z prowincją Nowa Fundlandia. Uczestniczył w konferencji w Quebecu i zaliczany jest do grona Ojców Konfederacji, której był zagorzałym zwolennikiem, mimo że nie zdołał przyłączyć swojej rodzinnej prowincji do tego projektu.
Shea urodził się w St. John’s na Nowej Fundlandii. Po ukończeniu edukacji rozpoczął pracę w gazecie The Newfoundlander, wydawanej przez jego rodzinę. Do 1850 roku zbudował własny biznes jako handlowiec, agent ubezpieczeniowy oraz agent transatlantyckiej firmy przewozowej. Zainteresowany losem Indian nowofundlandzkich, odegrał kluczową rolę w utworzeniu oraz prowadzeniu Newfoundland Natives Society – Towarzystwa Indian Nowofundlandzkich.
Jako liberał, Shea odrzucił nominację do Rady Legislacyjnej kolonii House of Assembly w 1842 roku. Dopiero w 1848 roku wystartował w wyborach, zdobywając mandat, gdy pojawiła się możliwość utworzenia odpowiedzialnego rządu w kolonii. Choć nie był częścią głównego nurtu partii, popierał wiele jej politycznych działań. Na przykład, brał udział w komisji negocjującej układ handlowy z USA w 1853 roku. Generalnie jednak pozostawał w opozycji, krytykując nawet własny, liberalny rząd. W 1861 roku, w obliczu wewnętrznych konfliktów w partii oraz związanych z nimi porażek wyborczych, Shea stał się liderem Liberalnej Partii Nowej Fundlandii.
Wraz z konserwatystą Frederickiem Carterem był delegatem-obserwatorem na konferencji w Quebecu, gdzie aktywnie uczestniczył w pracach nad rezolucją quebecką. Shea był zwolennikiem przystąpienia Nowej Fundlandii do Konfederacji na warunkach ustalonych w Quebecu, jednak spotkał się z silnym sprzeciwem ze strony większości polityków i mieszkańców prowincji. Osamotniony w swoich dążeniach, Shea, wspierany jedynie przez Cartera, znowu znalazł się w opozycji do własnej partii. W obliczu wzrastających nastrojów antykonfederacyjnych stracił swój mandat parlamentarny, przegrywając w swoim okręgu wyborczym z Charlesem Bennettem.
Po wyborczej porażce początkowo planował wycofać się z polityki, jednak po kilku latach wrócił, ponownie starając się o przywództwo w partii, jednocześnie potajemnie wspierając tworzenie nowej Partii Reform. Ostatecznie poniósł kolejną porażkę i zaczął zabiegać o stanowisko w administracji kolonialnej. Był jednym z kandydatów na urząd gubernatora Nowej Fundlandii, jednak przegrał z dawnym sojusznikiem Carterem. Ostatecznie w 1887 roku został mianowany gubernatorem Bahamów, pełniąc tę funkcję do 1894 roku. Po zakończeniu kadencji osiedlił się w Londynie, gdzie zmarł w 1905 roku. Został pochowany w rodzinnym St. John’s.
