Albiert Syrkin

Albiert Ioachimowicz Syrkin

(ros. Альберт Иоахимович Сыркин, ur. 28 października 1899 w Wilnie, zm. 9 marca 1940 w Moskwie) – był funkcjonariuszem radzieckich służb specjalnych oraz kapitanem bezpieczeństwa państwowego.

Życiorys

Albiert urodził się jako syn właściciela wydawnictwa książkowego. Ukończył gimnazjum, a w 1917 roku dołączył do Partii Zjednoczonych Socjaldemokratów (internacjonalistów). Kontynuował naukę na Wydziale Prawnym Uniwersytetu Piotrogrodzkiego. Następnie pracował jako sekretarz Wydziału Zagranicznego Komisariatu Spraw Wewnętrznych Związku Komun Obwodu Północnego. W 1919 roku został sekretarzem i członkiem Kolegium Ludowego Komisariatu Oświaty oraz redaktorem naczelnym gazety „Gwiazda”. Pełnił również funkcję p.o. szefa Wydziału Politycznego Ludowego Komisariatu Oświaty i kierował wydziałem prasy.

Po zajęciu Wilna przez Wojsko Polskie, przez wiele miesięcy był w polskiej niewoli. Następnie objął stanowisko kierownika sekcji Wydziału Politycznego Floty Bałtyckiej w Piotrogrodzie, a w 1920 roku został sekretarzem Misji Wojskowej Armii Czerwonej w Anatolii (Turcja). W 1921 roku pracował w Ludowym Komisariacie Spraw Zagranicznych. Potem powrócił do aparatu politycznego Armii Czerwonej, gdzie był zastępcą szefa Wydziału Politycznego 5 Dywizji w Witebsku, a później sekretarzem nadzwyczajnej misji w Chiwie.

Od 1924 roku pełnił funkcję zastępcy kierownika Wydziału Prasy Ambasady ZSRR we Włoszech. W maju 1926 roku rozpoczął pracę w OGPU jako funkcjonariusz Wydziału Zagranicznego, a w lipcu 1926 roku przyjął nazwisko Bernardi, które stosował podczas pracy za granicą. Od 1928 roku pracował kolejno we Włoszech, Chinach i Francji. We wrześniu 1937 roku został pomocnikiem szefa Grupy Specjalnej GUGB NKWD ZSRR. Otrzymał dwie odznaki honorowego funkcjonariusza Czeki/GPU.

10 listopada 1938 roku, na polecenie Berii, został aresztowany, a 8 marca 1940 roku skazany na śmierć przez Wojskowe Kolegium Sądu Najwyższego ZSRR za rzekomy udział w kontrrewolucyjnej organizacji terrorystycznej. Został stracony następnego dnia. W 1969 roku został pośmiertnie zrehabilitowany.