Alessandro Franchi

Alessandro Franchi (urodzony 25 czerwca 1819 w Rzymie, zmarły 31 lipca 1878 tamże) był włoskim duchownym katolickim, dyplomatą, kardynałem oraz wysokim urzędnikiem Kurii Rzymskiej.

Franchi ukończył seminarium rzymskie, gdzie uzyskał doktoraty z filozofii, teologii oraz utroque iure. Święcenia kapłańskie przyjął 16 marca 1842 roku. Następnie rozpoczął pracę jako wykładowca filozofii w swojej macierzystej uczelni, a także nauczał dyplomacji na Pontyfikalnej Akademii Dostojników Szlacheckich oraz historii Kościoła na Uniwersytecie Rzymskim. Od 1842 roku był związany z Kurią, gdzie pełnił funkcję attaché w sekretariacie Kongregacji ds. Nadzwyczajnych Spraw Kościoła oraz minutanta w Sekretariacie Stanu. W późniejszych latach otrzymał tytuły szambelana, prywatnego szambelana supernumerariusza oraz prałata domowego. W 1848 roku, w czasie Wiosny Ludów, został wysłany na delikatną misję dyplomatyczną do cesarza Ferdynanda I, aby namówić go do rezygnacji z terytoriów habsburskich w Włoszech. W latach 1856–1859 był internuncjuszem w Toskanii.

19 czerwca 1856 roku otrzymał nominację na tytularnego arcybiskupa Tessalonika, a sakrę udzielił mu papież Pius IX. Po upadku Wielkiego Księstwa Toskanii i jego włączeniu do Królestwa Sardynii, Franchi wrócił do Rzymu, gdzie został sekretarzem w Kongregacji ds. Nadzwyczajnych Spraw Kościoła (1860–1868) i w 1859 roku mianowany Asystentem Tronu Papieskiego. W latach 1868–1869 pełnił funkcję nuncjusza w Hiszpanii, jednak zrezygnował z powodu rewolucji. W późniejszych latach był legatem do Konstantynopola po schizmie Kościoła Ormiańskiego, która wynikła po ogłoszeniu dogmatu o nieomylności papieskiej. Misja ta zakończyła się sukcesem, dopóki żył ówczesny sułtan.

Na konsystorzu w 1873 roku został mianowany kardynałem z tytułem prezbitera Santa Maria in Trastevere. W latach 1874–1878 pełnił funkcję prefekta Kongregacji Rozkrzewiania Wiary i Kościołów Wschodnich. Brał udział w konklawe w 1878 roku. Jako zagorzały zwolennik wyboru kardynała Pecciego, nowy papież 5 marca 1878 roku powołał go na stanowisko Sekretarza Stanu, prefekta Pałacu Apostolskiego oraz administratora Patrymonium Stolicy Świętej. Funkcje te sprawował jednak krótko, gdyż zmarł nagle na malarię. Jego obiecująca kariera utalentowanego dyplomaty została więc przerwana przedwcześnie. Spoczywa na Campo Verano.

Bibliografia