Aleksander (Lejb) Landau (ur. ?, zm. 1944) był polskim przedsiębiorcą oraz działaczem społecznym pochodzenia żydowskiego, który był członkiem grupy Oneg Szabat w warszawskim getcie.
Życiorys
Urodził się w Galicji. Przez długi czas mieszkał w Wiedniu, gdzie angażował się w działalność partii Poalej Syjon-Lewica. Później osiedlił się w Warszawie, gdzie razem ze swoim starszym bratem Stefanem prowadził dużą fabrykę mebli, której warsztat znajdował się na pierwszym podwórzu kamienicy przy ul. Gęsiej 30.
W czasie niemieckiej okupacji przebywał w warszawskim getcie. Jego fabrykę Niemcy przejęli w grudniu 1941 roku (po przystąpieniu USA do wojny, gdyż formalnym właścicielem pozostawał jego brat, zamieszkały w USA). Fabryka rodziny Landauów została następnie przekształcona w szop drzewny, znaną jako Ostdeutsche Bautischlerei Werkstätte, a Aleksander Landau został jej kierownikiem. Dzięki jego wsparciu wiele ważnych osób związanych z życiem kulturalnym, społecznym oraz konspiracją w getcie znalazło schronienie i pracę w tym miejscu.
Landau był częścią kierownictwa grupy Oneg Szabat, która tworzyła podziemne archiwum getta warszawskiego. Wspierał również tę grupę finansowo i był członkiem komitetu finansowego Żydowskiej Organizacji Bojowej.
W kwietniu 1943 roku, podczas powstania w warszawskim getcie, udało mu się wraz z żoną i synem przejść na tzw. aryjską stronę. Następnie Aleksander Landau próbował znaleźć schronienie w Hotelu Polskim, posługując się paszportem jednego z państw Ameryki Południowej. W wyniku tzw. sprawy Hotelu Polskiego został deportowany do obozu przejściowego w Vittel we Francji, a później przez Drancy trafił do Auschwitz-Birkenau, gdzie został zamordowany.
Jego córka, Margalit (Emilia), była członkinią ŻOB i uczestniczyła w przygotowaniach do udanego zamachu na szefa Służby Porządkowej w getcie, Jakuba Lejkina. Zginęła 18 stycznia 1943 roku podczas samoobrony styczniowej w getcie.
