Akt Zniesienia Niewolnictwa

Akt Zniesienia Niewolnictwa (ang. Slavery Abolition Act) to ustawa brytyjskiego parlamentu, która została uchwalona 28 sierpnia 1833 roku. Zniosła ona niewolnictwo w całym Imperium brytyjskim. W wyniku tego aktu, który wszedł w życie 1 sierpnia 1834 roku, ponad 800 000 Afrykanów na Karaibach, w Afryce Południowej oraz w Kanadzie zostało wyzwolonych. Ustawa wprowadzała również wyjątki dla niektórych posiadłości, takich jak te należące do Kompanii Wschodnioindyjskiej, Cejlon oraz Wyspa Świętej Heleny. Ostateczny zakaz niewolnictwa został wprowadzony 10 lat później.

Historia i kontekst

Ustawa była wynikiem działań podejmowanych od 1727 roku przez kwakrów, które nasiliły się w latach 80. XVIII wieku dzięki wsparciu abolicjonistów, w tym Williama Pitta Młodszego oraz wigów, szczególnie Charlesa Jamesa Foxa. W 1793 roku w Górnej Kanadzie przyjęto akt ograniczający niewolnictwo, co było pierwszym takim krokiem w brytyjskich koloniach. Niemniej jednak, wschodnie kolonie Górnej Kanady, Nowa Szkocja i Nowy Brunszwik, nie były w stanie skutecznie przeprowadzić prób abolicji. W 1807 roku abolicjoniści oraz wigowie osiągnęli sukces, uchwalając zakaz handlu niewolnikami, a po objęciu władzy przez rząd Charlesa Greya, wprowadzono również zniesienie niewolnictwa. Wśród brytyjskich abolicjonistów szczególne znaczenie mieli William Wilberforce, Thomas Buxton oraz Henry Brougham.

Kompensacje

Ustawa nie przewidywała żadnych form kompensacji dla byłych niewolników oraz ich potomków, natomiast zakładała wypłatę rekompensat finansowych dla byłych właścicieli niewolników. Środki na te kompensacje pochodziły z budżetu publicznego i ostatecznie zostały rozliczone w 2015 roku.