Agnieszka z Montepulciano
Agnieszka z Montepulciano, znana również jako Agnese Segni (ur. 28 stycznia 1268 w Gracciano, Montepulciano, zm. 20 kwietnia 1317 w Montepulciano) była włoską dominikanką (OP), dziewicą oraz świętą Kościoła katolickiego.
Życiorys
Urodziła się w Gracciano Vecchio, w Toskanii, w szlacheckiej rodzinie Lorenza i Marii Segni. Legenda głosi, że narodziny Agnieszki były poprzedzone niezwykłym światłem, które otaczało ich dom. Od najmłodszych lat wykazywała głęboką pobożność; w wieku sześciu lat prosiła rodziców o zgodę na wstąpienie do klasztoru. Rodzice nie chcieli się na to zgodzić, jednak pewne nadzwyczajne wydarzenie zmieniło ich zdanie. W wieku dziewięciu lat została oddana na wychowanie do klasztoru franciszkańskiego del Sacco, a w wieku czternastu lat złożyła śluby zakonne. W wieku piętnastu lat, wraz z grupą sióstr, przeniosła się pod opieką ksieni Proceno do klasztoru w pobliżu Viterbo. Dzięki specjalnemu zezwoleniu papieża Mikołaja IV została ksienią, a wówczas na nią i jej siostry miała spaść manna w postaci małych białych krzyży.
W 1306 roku powróciła do Montepulciano, aby założyć klasztor (w miejscu, gdzie w dzieciństwie została zaatakowana przez kruki), początkowo zgodnie z regułą św. Augustyna, a później św. Dominika. W Santa Maria Novella pełniła funkcję przeoryszy aż do końca swojego życia.
Św. Agnieszka miała szczególne nabożeństwo do Dzieciątka Jezus oraz Matki Bożej. Już w wieku piętnastu lat często doświadczała głębokiej ekstazy podczas modlitwy, unosiła się nawet na dwa metry nad ziemią. Miała wiele wizji, podczas jednej z nich Matka Boża podała jej Dzieciątko Jezus, a po rozstaniu z nim znalazła na kolanach mały złoty krzyżyk, z którym nigdy się nie rozstawała. Przez piętnaście lat żywiła się jedynie chlebem i wodą.
Zmarła w swoim rodzinnym mieście w otoczeniu sióstr zakonnych. Legenda głosi, że po jej śmierci dzieci w regionie, bez względu na wiek, zaczęły opowiadać o jej pobożności i życiu.
Kult
Ciało św. Agnieszki przez ponad 300 lat pozostawało nienaruszone, a następnie umieszczono jej doczesne szczątki w woskowej figurze, pozostawiając na widoku jedynie ręce i stopy, z których wydobywał się pachnący olejek.
Św. Katarzyna ze Sieny, która pielgrzymowała do grobu św. Agnieszki trzydzieści lat po jej śmierci, darzyła ją wielką czcią, nazywając ją „chlubną matką”. Kiedy modliła się u jej grobu, na nią, jej dwie siostrzenice oraz ciało św. Agnieszki spadła manna.
Pierwszą biografię św. Agnieszki napisał bł. Rajmund z Kapui pięćdziesiąt lat po jej śmierci. W 1522 roku papież Klemens VII zatwierdził kult św. Agnieszki w Montepulciano, a w 1532 roku ogłosił ją błogosławioną. W 1601 roku jej kult został rozszerzony na cały zakon dominikański.
Dnia 10 grudnia 1726 roku została kanonizowana przez papieża Benedykta XIII.
Dzień obchodów
W Kościele katolickim jej wspomnienie liturgiczne obchodzone jest 20 kwietnia.
Ikonografia
W ikonografii św. Agnieszka przedstawiana jest w stroju dominikańskim, często w towarzystwie św. Katarzyny ze Sieny oraz św. Róży z Limy. Jej atrybutami są aniołowie, z którymi się zaprzyjaźniła i którzy ukazywali jej się podczas ekstaz, karmiąc ją manną z nieba oraz przynosząc relikwie czczonych świętych. Zgodnie z tradycją towarzyszyli jej duszy w drodze do nieba. Baranek lub owieczki symbolizują etymologię jej imienia (łac. agnus = baranek). Makieta klasztoru nawiązuje do założenia przez świętą klasztorów dominikańskich w Procero i Montepulciano. Lilie oraz róże, które wyrastały podczas jej modlitw i umartwień, a także księga, symbolizują życie według praw bożych, wiedzę i mądrość.
Zobacz też
Przypisy
Bibliografia
Święta Agnieszka z Montepulciano, dziewica i zakonnica na brewiarz.katolik.pl [ostatnia aktualizacja: 29.04.2010]
Józef Marecki, Lucyna Rotter: Jak czytać wizerunki świętych – leksykon atrybutów i symboli hagiograficznych. Kraków: Towarzystwo Autorów i Wydawców Prac Naukowych „Universitas”, 2009. ISBN 978-83242-0910-1. (pol.)