Adam Meus

Adam Meus (ur. 16 października 1925, zm. 1 lutego 2000) – polski konstruktor lotniczy oraz szybownik.

Życiorys

Urodził się we Lwowie. Przed rozpoczęciem II wojny światowej ukończył w Krakowie dwie klasy gimnazjum, a w 1943 roku zakończył naukę w średniej szkole technicznej. W tym samym roku dołączył do Armii Krajowej.

W 1945 roku rozpoczął studia na Wydziale Samochodowo-Lotniczym Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie. Kontynuował działalność niepodległościową w oddziale dywersyjnym Narodowej Organizacji Wojskowej (NOW). Został aresztowany w 1946 roku i osądzony w procesie pokazowym, jednak udało mu się uniknąć skazania, symulując chorobę psychiczną.

Po przeniesieniu do Wrocławia, zatajając informacje o swojej działalności konspiracyjnej, rozpoczął studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Wrocławskiej. W 1952 roku uzyskał dyplom magistra inżyniera mechanika o specjalności budowa płatowców w Sekcji Lotniczej. W latach 1949–1956 był asystentem w Katedrze Elementów Maszyn na Politechnice Wrocławskiej.

Od 1956 roku rozpoczął pracę w przemyśle szybowcowym. W 1956 roku zorganizował Zakład Sprzętu Lotnictwa Sportowego nr 4 we Wrocławiu, będący filią Szybowcowych Zakładów Doświadczalnych w Bielsku-Białej, i kierował nim do 1963 roku. To właśnie tam uruchomił produkcję szybowców takich jak SZD-12 Mucha 100, SZD-10 Czapla i SZD-24 Foka.

W 1963 roku przeszedł do pracy w biurze konstrukcyjnym Szybowcowych Zakładów Doświadczalnych w Bielsku.

Na emeryturze, pracując na niepełnym etacie, zaprojektował rozwinięcie szybowca Puchacz – SZD-54 Perkoz. W 1972 roku był członkiem zespołu, który otrzymał nagrodę państwową za opracowanie rodziny szybowców Foka.

Był autorem publikacji, takich jak „Trzeba pomyśleć o motoszybowcach” z 1970 roku (współautor) oraz „Klejony dźwigar metalowy skrzydła szybowca – konstrukcja” w materiałach z narady naukowo-technicznej „Wybrane zagadnienia klejenia konstrukcji lotniczych” z 1973 roku.

Pilot szybowcowy II klasy, był członkiem zarządu Sekcji Szybowcowej oraz członkiem zarządu Aeroklubu Bielsko-Bialskiego. Należał do Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Mechaników Polskich (SIMP), gdzie pełnił funkcję przewodniczącego Zakładowej Komisji Rozjemczej oraz sekretarza Rady Zakładowej. W 1980 roku przewodniczył strajkowi w SZD, który zmusił dyrekcję zakładu do ustąpienia.

Otrzymał liczne odznaczenia, w tym Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Nagrodę Państwową I stopnia w dziedzinie konstrukcji lotniczych, Srebrny Krzyż Zasługi, Brązowy Medal za Zasługi dla Obronności Kraju, odznakę Zasłużonego Działacza Lotnictwa Sportowego, Nagrodę NOT II stopnia, odznakę Za Zasługi dla APRL, odznakę Zasłużonego Działacza LOK oraz Złotą Odznakę za Zasługi dla Województwa Katowickiego.

Zmarł 1 lutego 2000 roku w Krakowie i został pochowany na cmentarzu Salwatorskim.

Konstrukcje, w opracowaniu których brał udział