Abul Kalam Azad

Abul Kalam Azad (właściwie Abul Kalam Ghulam Muhiyuddin) urodził się 11 listopada 1888 roku w Mekce, a zmarł 22 lutego 1958 roku w Delhi. Był indyjskim politykiem oraz uczonym, a także posiadał religijny tytuł maulana.

Życiorys

Pochodził z rodziny sufickich mistyków muzułmańskich; jego matka była Arabką i córką szejka Mohammada Zaher Watri. Z uwagi na ortodoksyjny charakter rodziny, otrzymał tradycyjne wykształcenie islamskie, które zdobywał w domu pod okiem ojca, a potem u najlepszych prywatnych nauczycieli.

W 1912 roku wstąpił do Indyjskiego Kongresu Narodowego, którego przewodniczącym był od 1923 roku przez wiele kadencji. Od 1914 roku aktywnie uczestniczył w ruchu niepodległościowym oraz współpracował z Mahatmy Gandhim. W latach 1919–1922 oraz w 1930 roku był liderem kampanii obywatelskiego nieposłuszeństwa, co doprowadziło do jego aresztowania przez władze brytyjskie. W 1942 roku oraz w latach 1945–1946 był członkiem delegacji, która prowadziła negocjacje w Londynie dotyczące uzyskania przez Indie niepodległości. W 1947 roku objął stanowisko pierwszego ministra oświaty oraz badań naukowych w niepodległych Indiach, które zajmował aż do 1958 roku. Jest uznawany za twórcę podstaw edukacji w Indiach, a jego urodziny obchodzone są jako Dzień Edukacji Narodowej.

Działalność naukowa i religijna

Abul Kalam Azad był autorem wielu komentarzy do KoranAbul Kalam, co oznacza Pan dialogu.

W 1912 roku założył tygodnik w języku urdu pod nazwą „Al-Hilal”. Jego publikacja została jednak zawieszona w 1914 roku, w związku z czym rozpoczął wydawanie nowego czasopisma, „Al-Balagh”.