Nocne wiedźmy
Nocne wiedźmy (niem. Nachthexen, ros. Ночные ведьмы, nocznyje wiedmy) to powszechna nazwa 588 Pułku Nocnych Bombowców, który później przekształcono w 46 Tamański Gwardyjski Pułk Nocnych Bombowców. Oddział ten, składający się wyłącznie z kobiet, funkcjonował w ramach Sił Powietrznych ZSRR podczas II wojny światowej. Został założony przez płk Marinę Raskową, a jego dowództwo objęła mjr Jewdokija Bierszanska.
Historia
Pułk prowadził tzw. naloty nękające oraz precyzyjne bombardowania wymierzone przeciwko niemieckim siłom na froncie wschodnim od 1942 roku aż do zakończenia wojny. W swoim szczytowym okresie, w skład pułku wchodziło 40 dwuosobowych załóg, które wykonały ponad 23 tysiące misji, zrzucając w sumie około trzech tysięcy ton bomb. Był to jeden z najczęściej odznaczanych oddziałów Sił Powietrznych ZSRR. Do końca konfliktu każda z załóg odbyła ponad tysiąc misji, a dwadzieścia trzy pilotki otrzymały tytuł Bohatera Związku Radzieckiego. Niestety, trzydzieści członkiń pułku straciło życie.
Pułk operował na dwupłatowcach Po-2 (wcześniej nazywanych U-2), które były zbudowane z drewna i płótna. Samoloty te, zaprojektowane w 1928 roku, początkowo miały służyć jako maszyny treningowe i rolnicze. Z powodu braku nowoczesnych maszyn, zostały jednak przystosowane do zadań rozpoznawczych, łącznikowych, sanitarnych, a nawet bombardowań i działań szturmowych. Każdy samolot mógł przenosić zaledwie 200 kilogramów bomb, co często zmuszało załogę do wykonania kilku lotów w ciągu jednej nocy. Mimo że samoloty były przestarzałe i wolne, ich manewrowość oraz wytrzymałość konstrukcji niejednokrotnie ratowały życie pilotów. Ich maksymalna prędkość była niższa niż prędkość przeciągnięcia podstawowych myśliwców Luftwaffe (Messerschmitt Bf 109 i Focke-Wulf Fw 190), co utrudniało niemieckim pilotom zajęcie odpowiedniej pozycji do strzału. Niemniej jednak, były one podatne na ostrzał artylerii przeciwlotniczej, dlatego misje dzienne nie były praktycznie wykonywane.
Schemat ataku zazwyczaj wyglądał następująco: samoloty startowały z lotniska, zdobywając wysokość (w zależności od ukształtowania terenu od kilku do kilkudziesięciu metrów nad ziemią), kierowały się w stronę celu, aby przeprowadzić atak z płytkiego lotu nurkowego lub koszącego. W pobliżu celu załogi zmniejszały moc silnika do minimum, a atak odbywał się w niemal całkowitej ciszy. Jedynym sygnałem zagrożenia był dźwięk wiatru w naciągach i zastrzałach samolotów, a następnie eksplozje bomb zrzucanych przez Po-2. Po zrzuceniu ładunku, samoloty wracały do bazy.
Z uwagi na bardzo ograniczoną ładowność samolotu, celem bombardowań nie były obiekty strategiczne, takie jak składy paliw czy sztaby, lecz głównie te, które umożliwiały przeciętnemu żołnierzowi normalne funkcjonowanie na froncie, jak łaźnie, baraki czy kuchnie polowe. Działania te miały na celu osłabienie morale Niemców, którzy zaczęli nazywać pilotki 588 Pułku „nocnymi wiedźmami”. Ta pejoratywna nazwa przyjęła się jednak wśród Rosjanek jako symbol dumy.
Od czerwca 1942 roku, 588 Pułk wchodził w skład 4 Armii Lotniczej. W lutym 1943 roku przemianowano go na 46 Gwardyjski Pułk Nocnych Bombowców, a w październiku tego samego roku nadano mu nazwę wyróżniającą 46 Tamański Gwardyjski Pułk Nocnych Bombowców, co było uznaniem dla wkładu oddziału w walkach o Półwysep Tamański w 1943 roku.
Bohaterki Związku Radzieckiego
Odniesienia w kulturze
Szwedzki zespół powermetalowy Sabaton stworzył utwór „Night Witches” poświęcony temu pułkowi.
Uwagi
Bibliografia
K. Janowicz: Duchy Stalingradu. Kagero, s. 25. ISBN 214981.
Linki zewnętrzne
Robyn Dixon. Day of Glory for USSR’s Night Witches. „Los Angeles Times”, 2001-05-10. articles.latimes.com. [dostęp 2011-10-27]. (ang.) brak numeru strony
Zdjęcia samolotów i pilotów z 46 GNBAP [online], 16 lutego 2018 (ros.).
The Night Witches. pratt.edu. [dostęp 2011-10-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-08-29)]. (ang.).
New Zealand Fighter Pilots Museum: Soviet Women Combat Pilots. nzfpm.co.nz. [dostęp 2011-10-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-07-24)]. (ang.).
The Incredible Story of the „Night Witches. www.flyandrive.com. [dostęp 2011-10-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-09-13)]. (ang.).
Female Faces of the Air War. samolet.co.uk. [dostęp 2011-10-27]. (ang.).
Russian Women Pilots. avstop.com. [dostęp 2011-10-27]. (ang.).
Marina Raskova and Soviet Female Pilots. elknet.pl. [dostęp 2011-10-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-12-13)]. (ang.).
BBC: The Night Witches – Russian Combat Pilots of World War Two. bbc.co.uk. [dostęp 2011-10-27]. (ang.).
San Diego Aerospace Museum: Airwomen of the Red Star. aerospacemuseum.org. [dostęp 2011-10-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-03-23)]. (ang.).