210 Dywizja Piechoty
210 Dywizja Piechoty (niem. 210. Infanterie-Division) to niemiecka jednostka wojskowa z okresu II wojny światowej, która została utworzona w Kassel na podstawie rozkazu wydanego 10 lipca 1942 roku, w ramach mobilizacji w IX Okręgu Wojskowym.
Dywizja ta pełniła funkcje obrony wybrzeża i operowała głównie w północnej Norwegii oraz Laponii. W maju 1945 roku poddała się siłom alianckim.
Struktura organizacyjna
W 1943 roku struktura organizacyjna dywizji obejmowała:
- 661., 662., 663., 664. i 665. bataliony forteczne,
- 837. specjalny pułk artylerii nadbrzeżnej (w skład którego wchodziły 448., 478., 480. i 773. dywizjon artylerii nadbrzeżnej),
- 3./67 górski oddział łączności;
Natomiast w 1945 roku struktura ta wyglądała następująco:
- 859. forteczny pułk piechoty (661., 663., 664. i 665. batalion forteczny),
- sztab brygady fortecznej Lofoten (646., 650., 662. batalion forteczny),
- 837. specjalny pułk artylerii nadbrzeżnej (448., 478., 480. i 773. dywizjon artylerii nadbrzeżnej),
- 210. kompania łączności.
Dowódcy dywizji
Dowódcami dywizji byli:
- Generalleutnant Karl Wintergerst od 15 VII 1942 do 1 II 1944;
- Generalleutnant Curt Ebeling od 1 II 1944 do 8 V 1945.
Bibliografia
Samuel W. Mitcham jr.: Niemieckie siły zbrojne 1939-1945. Wojska lądowe. Ordre de Bataille. Warszawa: Belona S.A., 2009. ISBN 978-83-11-11596-5.