1L267 Moskwa-1 (ros. 1Л267 «Москва-1») to rosyjski system walki elektronicznej, który jest częścią wyposażenia Sił Zbrojnych Federacji Rosyjskiej.
Historia
Ministerstwo Obrony Rosji 21 kwietnia 1994 roku podpisało umowę z Wszechrosyjskim Naukowo-Badawczym Instytutem „Gradient” na stworzenie systemu walki elektronicznej, którego wdrożenie planowano na 1998 rok. Umowa została zaktualizowana w 2001 roku, kiedy zlecono rozwój dodatkowego modułu 1L265. W 2008 roku do systemu dodano kolejny moduł, oznaczony jako 1L266. W 2009 roku sfinansowano zakończenie prac projektowych oraz konstrukcyjnych, a próby państwowe nowego sprzętu zakończono we wrześniu 2012 roku. Prace badawczo-rozwojowe systemu Moskwa-1 zostały oficjalnie zakończone 7 marca 2013 roku, a system przyjęto na wyposażenie jednostek Sił Zbrojnych Federacji Rosyjskiej. Nowy system zastąpił wcześniejszy system AKUP-1, pochodzący z czasów sowieckich, oraz system 1Ł222 Awtobaza.
Produkcję podjęło Zrzeszenie Badawczo-Produkcyjne „Kwant” (ros. Научно-производственное объединение «КВАНТ», Nauczno-proizwodstwiennoje objedinienije «KWANT») w Niżnym Nowogrodzie, a pierwsze elementy systemu zostały dostarczone Siłom Zbrojnym FR w 2013 roku. Stanowisko dowodzenia 1L267 zostało publicznie zaprezentowane na wystawie IMDS-2010 w Petersburgu. Moduły 1L265 i 1L266 pokazano podczas targów Armia-2015. Do końca 2015 roku armia rosyjska otrzymała dziewięć zestawów systemu 1L267 Moskwa-1. Umowa z producentem, podpisana w 2015 roku, przewidywała dostawę kolejnych siedmiu systemów z terminem realizacji do 31 marca 2017 roku. Całkowity koszt pierwszych dziesięciu dostarczonych systemów wyniósł 3,5 miliarda rubli.
Wersje
Dotychczas opracowano dwie wersje systemu:
- 1L267 Moskwa-1 z modułami 1L265 i 1L266 – wersja podstawowa używana przez Siły Zbrojne Federacji Rosyjskiej,
- 1L267E Moskwa-1E z modułami 1L265E i 1L266E – wersja przeznaczona na eksport, zaprezentowana na Międzynarodowym Salonie Lotniczo-Kosmicznym MAKS-2015 w Żukowskim.
Opis techniczny
System funkcjonuje w trybie naziemnego radaru pasywnego, skanując przestrzeń powietrzną i przechwytując promieniowanie własne lub odbite od celów. Dzięki temu może maskować swoją obecność, co pozwala uniknąć wykrycia i zniszczenia za pomocą pocisków przeciwradarowych. Potrafi rozpoznać rodzaj obiektu (np. samolot, pocisk manewrujący) oraz ocenić stopień zagrożenia, jakie stwarza dla chronionych jednostek. Wykryte obiekty są porównywane z informacjami zawartymi w bazie danych systemu, a uzyskane dane są przekazywane do jednostek lotnictwa i obrony przeciwlotniczej oraz mogą służyć do naprowadzania własnych samolotów i pocisków na cele. System jest zamontowany na trzech pojazdach KamAZ-6350-1335 i składa się z modułów:
- 1L267 – zautomatyzowane stanowisko dowodzenia z własnym agregatem prądotwórczym, zdolnym zasilić cały system (podstawowe zapotrzebowanie na moc wszystkich modułów wynosi 20 kW),
- 1L265 – moduł rozpoznawczy do wyszukiwania, wykrywania, namierzania, pomiaru parametrów i śledzenia lotniczych źródeł promieniowania, pracujących m.in. w zakresach częstotliwości UHF, LF, MF,
- 1L266 – zautomatyzowany moduł sterowania stacjami zagłuszania, który umożliwia ustalanie współrzędnych i śledzenie powietrznych źródeł promieniowania metodą triangulacji oraz pozwala na automatyczne przekazywanie informacji do jednostek bojowych (lotnictwo, obrona przeciwlotnicza, systemy WE).
Elementy systemu mogą być ze sobą połączone za pomocą łączności radiowej, przewodowej lub działać jako niezależne jednostki.
System ma zasięg nadzoru do 400 km, a przejście do położenia bojowego zajmuje czterem żołnierzom obsługi 45 minut. Może pracować w temperaturach od −40 do +50 °C. System może współpracować z dziewięcioma innymi systemami, w tym w zakresie walki elektronicznej oraz obrony powietrznej i lotniczej, korzystając z danych, które zbiera w celu neutralizacji i zniszczenia przeciwnika. Moduły systemu mogą śledzić do 80 obiektów, nadzorować do 60 źródeł emisji radiowej lub prowadzić zakłócenia na dwóch obiektach.
Początkowo około 2% elementów składowych systemu pochodziło od zagranicznych dostawców – z Białorusi i Ukrainy.
Przypisy
Bibliografia
Jonas Kjellén. The role of Electronic Warfare in the Russian Armed Forces. „Russian Electronic Warfare”. September 2018, 2018. Försvarsdepartementet. ISSN 1650-1942.