Pracownica gabinetu stomatologicznego w walce o uznanie choroby zawodowej. Jest wyrok WSA

Kobieta, która wystąpiła z wnioskiem o stwierdzenie choroby zawodowej, pracowała w pełnym wymiarze czasu pracy:
Do obowiązków na tym stanowisku należało m.in.:
W czasie pracy zawodowej na stanowiskach pomoc stomatologiczna oraz rejestratorka medyczna skarżąca wykonywała czynności różnorodne, które miały charakter zmienny, pracownik miał możliwość dostosowania czynności do indywidualnego tempa pracy.
Nie wykonywała czynności, które wiązały się z długotrwałą pracą z uniesionymi kończynami górnymi, ciężką pracą fizyczną związaną z ręcznym podnoszeniem i dźwiganiem lub przenoszeniem ciężarów.
Skarżąca od 2012 r. zaczęła odczuwać bóle prawego barku z różnym nasileniem, a w 2019 r. rozpoczęła leczenie specjalistyczne.
Wykonane w 2020 r. i 2021 r. badania MR prawego stawu barkowego oraz usg barku prawego w 2021 r. ujawniły zmiany odpowiadające przewlekłemu zapaleniu tkanek okołostawowych stawu ramiennego prawego.
W wyniku przeprowadzonych badań rozpoznano u skarżącej przewlekłe zapalenie okołostawowe barku prawego.
Jednostka orzecznicza I stopnia nie powiązała rozpoznanego schorzenia z charakterem pracy i wykonywanymi przez skarżącą czynnościami zawodowymi i wydała orzeczenie lekarskie z 21 listopada 2022 r. o braku podstaw do rozpoznania u skarżącej choroby zawodowej pod postacią przewlekłego zapalenia okołostawowego barku.
W uzasadnieniu stwierdzono, że pracując na stanowiskach pomoc stomatologiczna oraz rejestratorka medyczna skarżąca wykonywała pracę o charakterze zmiennym, dostosowanym do indywidualnego tempa pracy, nie obciążającą nadmiernie struktur obręczy barkowej przez większą część czasu pracy.
W sporządzonej 26 października 2022 r. karcie oceny narażenia zawodowego Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny w Lublinie  nie potwierdził pracy w narażeniu na nadmierne obciążenie struktur obręczy barkowej.
Skarżąca wniosła o przeprowadzenie ponownego badania przez jednostkę orzeczniczą II stopnia.
5 października 2023 r. wydano orzeczenie lekarskie o braku podstaw do rozpoznania u skarżącej choroby zawodowej.
W uzasadnieniu orzeczenia lekarskiego wskazano, że na podstawie przeprowadzonych badań oraz konsultacji ortopedycznej rozpoznano przewlekłe zapalenie barku prawego z uszkodzeniem mięśnia nadgrzebieniowego podłopatkowego.
Jednakże zgodnie z wykazem chorób zawodowych, w przypadku przewlekłego zapalenia okołostawowego barku, okres w którym wystąpienie udokumentowanych objawów chorobowych upoważnia do rozpoznania choroby zawodowej wynosi 1 rok.
W opinii organu opiniującego – w ocenie narażenia zawodowego, w kontekście rozwoju choroby (pierwsze udokumentowane objawy w 2014 r.), należało uwzględnić przede wszystkim zatrudnienie na stanowisku rejestratorki medycznej, co wskazuje również sama badana.
W celu rozpoznania przewlekłego zapalenia okołostawowego barku o etiologii zawodowej należałoby wykazać, że rozwój choroby jest bezspornie lub z wysokim prawdopodobieństwem związany ze sposobem wykonywania pracy.
Analiza dostępnych danych, dotyczących narażenia zawodowego, nie potwierdziła, aby czynności zawodowe wykonywane na zajmowanym przez skarżącą stanowisku rejestratorki medycznej stwarzały warunki do przewlekłego przeciążenia stawów barkowych, zwłaszcza prawego.
Badana nie wykonywała pracy wymagającej pozycji wymuszonej z uniesionymi kończynami górnymi, ani wymagającej ciągłego podnoszenia, dźwigania lub przenoszenia ciężarów przez dużą część lub większość zmiany roboczej.
Wykonywane czynności zawodowe były zróżnicowane, dostosowane do tempa pracownika, angażowały różne grupy mięśniowo –szkieletowe.
11 kwietnia 2024 r. Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny w Lublinie wyjaśnił, że analiza całości zebranej dokumentacji medycznej i dotyczącej narażenia zawodowego nie daje podstaw do rozpoznania u skarżącej choroby zawodowej i podtrzymał treść orzeczenia lekarskiego z 5 października 2023 r. o braku podstaw do rozpoznania u skarżącej choroby zawodowej pod postacią przewlekłego okołostawowego zapalenia barku (poz. 19.4 wykazu chorób zawodowych).
16 maja 2024 r. skarżąca wniosła uwagi do stanowiska PPIS dołączając dokumentację medyczną.
Decyzją z 30 lipca 2024 r. Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny w Lublinie nie stwierdził u kobiety choroby zawodowej przewlekłej choroby układu ruchu wywołanej sposobem wykonywania pracy – przewlekłego zapalenia okołostawowego barku, wymienionej w poz. 19.4 wykazu chorób zawodowych.
Kobieta zaskarżyła te decyzję.
Utrzymując w mocy decyzję organu pierwszej instancji, Wojewódzki Inspektor Sanitarny w Lublinie wyjaśnił, że zawarte w treści odwołania zarzuty nie znajdują uzasadnienia w świetle stanu faktycznego ustalonego w sprawie.
Państwowy inspektor sanitarny, wydający decyzję w sprawie choroby zawodowej, nie jest uprawniony do kontroli merytorycznej orzeczeń lekarskich upoważnionych do rozpoznawania chorób zawodowych jednostek orzeczniczych, ani też do dokonywania własnych ustaleń prowadzących do odmiennego rozpoznania jednostki chorobowej.
W orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego wielokrotnie podkreśla się, że rozpoznanie chorób zawodowych należy do właściwości jednostek medycznych określonych w § 5 rozporządzenia w sprawie chorób zawodowych i organy inspekcji sanitarnej nie są uprawnione do samodzielnej oceny dokumentacji lekarskiej prowadzącej do odmiennego rozpoznania schorzenia.
NSA przypomina, że orzeczenia jednostek organizacyjnych ochrony zdrowia w kwestii rozpoznania choroby zawodowej lub braku podstaw do rozpoznania choroby zawodowej są wiążące dla organów inspekcji sanitarnej, jeżeli zostały wydane z zachowaniem norm określonych w rozporządzeniu w sprawie chorób zawodowych (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 18 kwietnia 2018 r., sygn. akt II OSK 2107/17).
Orzeczenie lekarskie wydane przez specjalistyczną jednostkę orzeczniczą jest zasadniczym dowodem w sprawie dotyczącej stwierdzenia choroby zawodowej.
Zakwestionowanie orzeczenia lekarskiego możliwe jest tylko pod względem formalnym (np. wydanie przez nieuprawnionego lekarza, czy w nieprawidłowej formie). Nie może to jednak dotyczyć treści merytorycznej orzeczenia.
Orzeczenie lekarskie zakwestionować można również w sytuacji, gdy w materiale dowodowym znajdują się inne orzeczenia lekarskie o odmiennej treści, lecz nawet wówczas organy i sąd nie są uprawnione do zakwestionowania merytorycznie treści orzeczenia, a jedynie mogą domagać się wydania dalszych orzeczeń przez inne uprawnione podmioty w celu ujednolicenia stanowiska.
Bez orzeczenia lekarskiego, bądź sprzecznie z orzeczeniem organ administracji nie może dokonywać we własnym zakresie rozpoznania choroby zawodowej.
Organ administracji jest związany opinią lekarską w zakresie wiedzy medycznej. Wiedzy tej nie posiadają ani organy ani sądy.
Tym samym w przypadku, gdy orzeczenie lekarskie jest prawidłowe pod względem formalnym, zawiera wyczerpujące uzasadnienie i jest zgodne z prawem, organ administracyjny jest takim orzeczeniem związany.
W rozpoznawanej sprawie orzeczenia lekarskie wydali lekarze spełniający wymagania kwalifikacyjne określone w przepisie § 5 ust. 1 rozporządzenia w sprawie chorób zawodowych, zatrudnieni w jednostkach orzeczniczych I i II stopnia.
Jednocześnie lekarze upoważnieni do rozpoznawania chorób zawodowych jednostek orzeczniczych sposób jednoznaczny i zgodny stwierdzili brak podstaw do stwierdzenia u skarżącej choroby o etiologii zawodowej.
Z tych wszystkich względów, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie oddalił skargę
Sygn. akt III SA/Lu 751/24 – Wyrok WSA w Lublinie 6 marca 2025 r.
(orzeczenie nieprawomocne)
Zamów newsletter z najciekawszymi i najlepszymi tekstami portalu.

Rzecznik Małych i Średnich Przedsiębiorców
Biuro Rzecznika Małych i Średnich Przedsiębiorców

Tekst ustawy przyjęty przez Senat bez poprawek
USTAWA
z dnia 11 marca 2022 r.
o obronie Ojczyzny[1])
W
trosce o bezpieczeństwo naszej Ojczyzny, kierując się konstytucyjnym
obowiązkiem Jej obrony nałożonym na każdego obywatela Rzeczypospolitej Polskiej
oraz pragnąc zagwarantować wszystkim, którzy realizują ten obowiązek, jak
najlepsze warunki, w szczegĂłlności Ĺźołnierzom, ktĂłrzy pełnią słuĹźbę
wojskową dla dobra Rzeczypospolitej Polskiej, a od ktĂłrych słuĹźba ta
wymaga zdyscyplinowania, lojalności i poświęcenia, stanowi się, co
następuje:
DZIAŁ I
Przepisy
ogĂłlne
Art. 1. Ustawa określa:
1)     zakres przedmiotowy
i podmiotowy obowiązku obrony Ojczyzny;
2)     rodzaje i skład Sił
Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, zwanych dalej „Siłami Zbrojnymi” oraz ich
zadania;
3)     organy właściwe w sprawach
obrony państwa i ich zadania;
4)     zasady programowania
i finansowania rozwoju Sił Zbrojnych;
5)     sposĂłb prowadzenia rejestracji
i kwalifikacji wojskowej oraz ewidencji wojskowej;
6)     sposĂłb prowadzenia rekrutacji do
służby wojskowej;
7)     zasady kształcenia kandydatĂłw do
służby wojskowej oraz żołnierzy;
8)     zasady współpracy
z organizacjami proobronnymi;
9)     rodzaje słuĹźby wojskowej;
10)   zasady powoływania do słuĹźby wojskowej, jej
przebieg i zasady zwalniania z tej słuĹźby;
11)   uprawnienia i obowiązki słuĹźbowe
żołnierzy;
12)   zasady i sposĂłb wyróşniania Ĺźołnierzy
oraz ponoszenia przez nich odpowiedzialności dyscyplinarnej;
13)   zasady otrzymywania uposaĹźenia
i innych świadczeń przez Ĺźołnierzy;
14)   zakres odpowiedzialności majątkowej
żołnierzy;
15)   zakres świadczeń odszkodowawczych
pozostających w związku ze słuĹźbą wojskową;
16)   zasady pełnienia słuĹźby wojskowej
w razie ogłoszenia mobilizacji, stanu wojennego i w czasie
wojny;
17)   inne formy spełniania obowiązku obrony
Ojczyzny;
18)   sposĂłb ustalania jednostek przewidzianych
do militaryzacji, właściwość organĂłw w tym zakresie oraz zasady pełnienia
słuĹźby w jednostkach zmilitaryzowanych;
19)   właściwość organĂłw w sprawach
wnioskowania o uznanie obiektu za szczegĂłlnie waĹźny dla bezpieczeństwa lub
obronności państwa;
20)   zakres świadczeń na rzecz obrony;
21)   zasady realizacji przez przedsiębiorcĂłw
zadań na rzecz Sił Zbrojnych.
Art. 2. Ilekroć w ustawie jest mowa o:
1)     cyberprzestrzeni – naleĹźy przez
to rozumieć cyberprzestrzeń, o ktĂłrej mowa w art. 2 ust. 1b
ustawy z dnia 29 sierpnia 2002 r. o stanie wojennym oraz
o kompetencjach Naczelnego DowĂłdcy Sił Zbrojnych i zasadach jego
podległości konstytucyjnym organom Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U.
z 2017 r. poz. 1932);
2)     czasie wojny – naleĹźy przez to
rozumieć czas działań wojennych prowadzonych na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej, ktĂłrych początek i koniec jest określany w trybie
postanowienia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej wydanego na wniosek Rady MinistrĂłw;
3)     decyzji – naleĹźy przez to
rozumieć decyzję wydawaną przez właściwy organ wojskowy oraz rozkaz personalny;
4)     dowĂłdcy jednostki wojskowej –
należy przez to rozumieć osobę kierującą lub dowodzącą jednostką wojskową,
w ktĂłrej Ĺźołnierz zajmuje stanowisko słuĹźbowe lub do ktĂłrej został
skierowany w ramach pełnienia zawodowej słuĹźby wojskowej
w dyspozycji;
5)     drodze do miejsca
i z miejsca wykonywania czynności, drodze z miejsca zamieszkania
do jednostki wojskowej i z powrotem albo drodze na urlop lub przepustkę
i z powrotem – naleĹźy przez to rozumieć najkrĂłtszy czas dojazdu
lądowym środkiem publicznego transportu zbiorowego, łącznie
z przesiadkami, licząc od stacji (przystanku) najbliĹźszej miejsca
pełnienia służby do stacji (przystanku) najbliższej miejsca zamieszkania, bez
uwzględnienia czasu dojazdu do i od stacji (przystanku) w obrębie
miejscowości, z ktĂłrej Ĺźołnierz dojeĹźdĹźa, oraz miejscowości, w ktĂłrej
wykonuje obowiązki służbowe;
6)     drodze słuĹźbowej – naleĹźy przez
to rozumieć wnoszenie wystąpień (wnioskĂłw, skarg, próśb, zaĹźaleń i pytań)
za pośrednictwem kolejnych przełożonych, aż do właściwego do rozpatrzenia
sprawy, który sprawę ostatecznie rozpatrzy;
7)    
dzieciach pozostających na utrzymaniu żołnierza zawodowego – należy przez to
rozumieć dzieci własne żołnierza zawodowego, dzieci jego małżonka, dzieci
przysposobione i dzieci przyjęte na wychowanie, do czasu zawarcia przez
nie związku małżeńskiego, które:
a)     nie przekroczyły 18 roku
Ĺźycia, a w przypadku uczęszczania do szkoły lub odbywania studiĂłw
w szkole wyĹźszej 25 roku Ĺźycia, albo
b)     stały się całkowicie niezdolne
do pracy lub niezdolne do samodzielnej egzystencji przed osiągnięciem wieku
określonego w lit. a;
8)     etacie – naleĹźy przez to
rozumieć dokument określający cechy i charakterystykę jednostki
organizacyjnej podległej Ministrowi Obrony Narodowej lub przez niego
nadzorowanej lub komórki organizacyjnej urzędu obsługującego Ministra Obrony
Narodowej, jej wewnętrzną strukturę organizacyjną, liczbę, rodzaje i rangę
wszystkich stanowisk słuĹźbowych ujętych w tym dokumencie oraz liczbę
i rodzaje uzbrojenia, sprzętu wojskowego, środkĂłw transportu i innego
wyposaĹźenia naleĹźnego jednostce (komĂłrce) organizacyjnej;
9)     interesie bezpieczeństwa
i obronności – naleĹźy przez to rozumieć całokształt potrzeb państwa
mających na celu zapewnienie ochrony podstawowych wartości, takich jak:
suwerenność, niepodległość, nienaruszalność terytorium, pozycja międzynarodowa
oraz ład i porządek konstytucyjny;
10)   jednostce organizacyjnej – naleĹźy przez to
rozumieć jednostkę podległą Ministrowi Obrony Narodowej lub przez niego
nadzorowaną, finansowaną z budĹźetu resortu obrony narodowej,
z wyłączeniem urzędu obsługującego Ministra Obrony Narodowej;
11)   jednostce przewidzianej do militaryzacji –
należy przez to rozumieć podmiot lub przedsiębiorcę, na które nałożono zadania
na rzecz obronności lub bezpieczeństwa państwa oraz umieszczono w wykazie
jednostek przewidzianych do militaryzacji prowadzonym przez Ministra Obrony
Narodowej;
12)   jednostce wojskowej – naleĹźy przez to
rozumieć jednostkę organizacyjną Sił Zbrojnych, funkcjonującą na podstawie
nadanego przez Ministra Obrony Narodowej etatu, oraz posługującą się pieczęcią
urzędową z godłem Rzeczypospolitej Polskiej i nazwą (numerem) jednostki;
13)   komĂłrce organizacyjnej – naleĹźy przez to
rozumieć komórki organizacyjne tworzące urząd obsługujący Ministra Obrony
Narodowej;
14)   kwalifikacji wojskowej – naleĹźy przez to
rozumieć proces ukierunkowany na określenie zdolności do pełnienia służby
wojskowej;
15)   militaryzacji – naleĹźy przez to rozumieć
narzędzie wspomagające organy państwa w realizacji nałoĹźonych na nie zadań
obronnych będące specyficzną formą zadań obronnych stanowiącą środek realizacji
przedsięwzięć określonych w planach operacyjnych organĂłw administracji
rządowej w wymiarze organizacyjnym i osobowym;
16)   mobilizacji – naleĹźy przez to rozumieć
proces przygotowania państwa, w tym Sił Zbrojnych do osiągnięcia gotowości
do przeciwdziałania bezpośredniemu zewnętrznemu zagrożeniu bezpieczeństwa
państwa, uruchamiany zarządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej;
17)   mocach produkcyjnych, naprawczych lub
usługowych – naleĹźy przez to rozumieć składniki materialne i niematerialne
przeznaczone do prowadzenia działalności gospodarczej przez przedsiębiorcę
i niezbędne do realizacji przez niego zadań na rzecz obronności państwa
w zakresie zabezpieczenia potrzeb Sił Zbrojnych;
18)   objęciu stanowiska słuĹźbowego – naleĹźy
przez to rozumieć określony w rozkazie dziennym dowĂłdcy jednostki wojskowej
dzień przystąpienia żołnierza zawodowego do wykonywania obowiązków służbowych
na stanowisku służbowym, na które żołnierz ten został wyznaczony decyzją
uprawnionego organu;
19)   organie wojskowym – naleĹźy przez to
rozumieć podmiot resortu obrony narodowej realizujący zgodnie ze swoją
właściwością zadania z zakresu obronności państwa określone
w ustawie;
20)   organizacji proobronnej – naleĹźy przez to
rozumieć organizację pozarządową, z ktĂłrą Minister Obrony Narodowej zawarł
partnerską umowę proobronną;
21)   planach operacyjnych – naleĹźy przez to
rozumieć dokumenty planistyczne wykonywane w ramach planowania
polegającego na ustalaniu czynności dotyczących przygotowania i działania
organĂłw administracji rządowej, organĂłw samorządu terytorialnego i przedsiębiorcĂłw
oraz innych podmiotĂłw, w tym podmiotĂłw niebędących przedsiębiorcami,
w warunkach zagroĹźenia bezpieczeństwa państwa i w czasie wojny;
22)   potrzebach Sił
Zbrojnych – należy przez to rozumieć celowość:
a)     powołania do słuĹźby wojskowej,
b)     wyznaczenia na stanowisko
służbowe,
c)     zwolnienia ze stanowiska
służbowego,
d)     przeniesienia do dyspozycji albo
do innego korpusu osobowego,
e)     zwolnienia ze słuĹźby wojskowej,
f)     realizacji zadań słuĹźbowych
przez żołnierzy,
g)     realizacji innych zadań
zabezpieczających interes bezpieczeństwa państwa;
23)   pracowniczym przydziale mobilizacyjnym –
należy przez to rozumieć imienne wyznaczenie pracownika resortu obrony
narodowej albo pracownika zatrudnionego u innego pracodawcy na stanowisko określone
etatem czasu wojennego;
24)   pracowniku resortu obrony narodowej –
należy przez to rozumieć pracownika albo członka korpusu służby cywilnej
zatrudnionego w jednostce wojskowej, jednostce organizacyjnej podległej
Ministrowi Obrony Narodowej lub przez niego nadzorowanej oraz członka korpusu
słuĹźby cywilnej i pracownika zatrudnionego w urzędzie obsługującym
Ministra Obrony Narodowej;
25)   programach obronnych – naleĹźy przez to
rozumieć dokumenty planistyczne wykonywane w ramach programowania polegającego
na ustalaniu zadań obronnych realizowanych w czasie pokoju w celu
utrzymania i rozwoju potencjału obronnego państwa oraz przygotowania Sił
Zbrojnych, organów administracji rządowej, organów samorządu terytorialnego
i przedsiębiorcĂłw oraz innych podmiotĂłw do działania w warunkach
zewnętrznego zagroĹźenia bezpieczeństwa państwa i w czasie wojny,
a takĹźe sposĂłb projektowania środkĂłw budĹźetowych przeznaczonych na ten
cel;
26)   prokuratorach do spraw wojskowych – naleĹźy
przez to rozumieć prokuratorów powszechnych jednostek organizacyjnych
prokuratury pełniących czynności w Departamencie do Spraw Wojskowych
w Prokuraturze Krajowej, w wydziałach do spraw wojskowych prokuratur
okręgowych i w działach do spraw wojskowych prokuratur rejonowych;
27)   przedsiębiorcy – naleĹźy przez to rozumieć
przedsiębiorcę, o ktĂłrym mowa w art. 4 ust. 1 i
2 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorcĂłw
(Dz. U. z 2021 r. poz. 162 i 2105 oraz z 2022 r.
poz. 24), z wyłączeniem osoby zagranicznej oraz przedsiębiorcy
zagranicznego;
28)   przedsiębiorcy zagranicznym – naleĹźy przez
to rozumieć osobę, o ktĂłrej mowa w art. 3 pkt 7 ustawy
z dnia 6 marca 2018 r. o zasadach uczestnictwa
przedsiębiorcĂłw zagranicznych i innych osĂłb zagranicznych w obrocie
gospodarczym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U.
z 2022 r. poz. 470);
29)   przydziale mobilizacyjnym – naleĹźy przez to
rozumieć imienne wyznaczenie żołnierza zawodowego, osobę będącą
w rezerwie, na stanowisko słuĹźbowe określone etatem czasu wojennego,
zgodnie z wymaganiami kwalifikacyjnymi oraz predyspozycjami określonymi
dla tego stanowiska;
30)   resorcie obrony narodowej – naleĹźy przez to
rozumieć urząd obsługujący Ministra Obrony Narodowej, jednostki wojskowe oraz
jednostki organizacyjne podległe Ministrowi Obrony Narodowej lub przez niego
nadzorowane;
31)   rezerwach strategicznych – naleĹźy przez to
rozumieć zgłoszone przez Ministra Obrony Narodowej, w ramach rezerw
strategicznych, o ktĂłrych mowa w art. 4 ustawy z dnia
17 grudnia 2020 r. o rezerwach strategicznych (Dz. U.
z 2021 r. poz. 255 i 694 oraz z 2022 r. poz. 202 i 275),
surowce i materiały niezbędne do zabezpieczenia realizacji zadań przez
przedsiębiorcĂłw, określonych w Planie zabezpieczenia potrzeb Sił Zbrojnych
realizowanych przez przedsiębiorcĂłw, w warunkach zagroĹźenia bezpieczeństwa
państwa i w czasie wojny;
32)   rĂłwnorzędnym stanowisku słuĹźbowym – naleĹźy
przez to rozumieć stanowisko służbowe, którego stopień etatowy jest równy
stopniowi etatowemu stanowiska służbowego zajmowanego poprzednio przez
Ĺźołnierza, a w przypadku oficerĂłw młodszych stopniowi wojskowemu
posiadanemu przez oficera;
33)   sędziach sądĂłw wojskowych – naleĹźy przez to
rozumieć żołnierzy zawodowych pełniących zawodową służbę wojskową na
stanowiskach sędziĂłw w sądach wojskowych;
34)   stanowisku słuĹźbowym – naleĹźy przez to
rozumieć usytuowanie Ĺźołnierza oraz pracownika w hierarchii słuĹźbowej
jednostki organizacyjnej;
35)   stopniu etatowym – naleĹźy przez to rozumieć
stopień lub stopnie wojskowe określone dla danego stanowiska służbowego;
36)   uregulowanym
stosunku do służby wojskowej – należy przez to rozumieć:
a)     nadanie danej osobie kategorii
zdolności do słuĹźby wojskowej i przeniesienie jej do rezerwy,
b)     odbycie obowiązkowej zasadniczej
słuĹźby wojskowej i przeniesienie do rezerwy osoby, ktĂłra ją odbyła,
c)     odbycie słuĹźby zastępczej
i przeniesienie do rezerwy osoby, ktĂłra ją odbyła,
d)     pełnienie zawodowej słuĹźby
wojskowej, terytorialnej słuĹźby wojskowej przez okres co najmniej 3 lat
oraz słuĹźby w Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu,
Służbie Kontrwywiadu Wojskowego, Służbie Wywiadu Wojskowego, Policji, Straży
Granicznej, Centralnym Biurze Antykorupcyjnym, Służbie Ochrony Państwa, Służbie
Więziennej, StraĹźy Marszałkowskiej, SłuĹźbie Celno­­‑Skarbowej lub
Państwowej Straży Pożarnej;
37)   wyĹźszym stanowisku słuĹźbowym – naleĹźy przez
to rozumieć stanowisko służbowe, którego stopień etatowy jest wyższy od stopnia
etatowego poprzednio zajmowanego przez żołnierza stanowiska służbowego;
38)   związku organizacyjnym – naleĹźy przez to
rozumieć jednostki wojskowe zorganizowane przez Ministra Obrony Narodowej
w określoną strukturę, w szczegĂłlności w korpus, dywizję lub
brygadę, funkcjonującą samodzielnie albo w składzie rodzaju Sił Zbrojnych,
na podstawie nadanych etatĂłw;
39)   Ĺźołnierzu – naleĹźy przez to rozumieć osobę
pełniącą czynną służbę wojskową;
40)   Ĺźołnierzu zawodowym – naleĹźy przez to
rozumieć żołnierza pełniącego zawodową służbę wojskową.
DZIAŁ II
Obowiązek obrony
Art. 3. 1. Obowiązkowi obrony Ojczyzny podlegają
obywatele polscy zdolni ze względu na wiek i stan zdrowia do wykonywania
tego obowiązku. Obywatel polski będący równocześnie obywatelem innego państwa
nie podlega obowiązkowi obrony, jeżeli stale zamieszkuje poza granicami Rzeczypospolitej
Polskiej.
2. W ramach
obowiązku obrony Ojczyzny obywatele polscy są obowiązani do:
1)     pełnienia słuĹźby wojskowej,
z wyłączeniem osĂłb, o ktĂłrych mowa w art. 5 ust. 2 i 3,
2)     wykonywania obowiązkĂłw
wynikających z nadanych przydziałów mobilizacyjnych i pracowniczych
przydziałów mobilizacyjnych,
3)     pełnienia słuĹźby
w jednostkach zmilitaryzowanych,
4)    
wykonywania świadczeń na rzecz obrony
– na zasadach i w zakresie
określonych w ustawie.
Art. 4. 1. Podstawowym sposobem spełniania obowiązku
obrony Ojczyzny jest pełnienie służby wojskowej.
2. Spełnianie obowiązku służby wojskowej może
nastąpić również przez odbywanie służby zastępczej.
3. Spełnianie obowiązku służby wojskowej ma
pierwszeństwo przed innymi rodzajami obowiązku obrony Ojczyzny.
Art. 5. 1. Obowiązkowi pełnienia słuĹźby
wojskowej, w zakresie określonym w niniejszej ustawie, podlegają
obywatele polscy, począwszy od dnia, w ktĂłrym kończą 18 lat Ĺźycia, do
końca roku kalendarzowego, w ktĂłrym kończą 60 lat Ĺźycia,
a posiadający stopień podoficerski lub oficerski – 63 lat Ĺźycia.
2. Obowiązkowi słuĹźby wojskowej nie
podlegają osoby wymienione w ust. 1, ktĂłre zostały uznane ze względu
na stan zdrowia za trwale niezdolne do tej służby.
3. Obowiązkowi
słuĹźby wojskowej nie podlegają kobiety w ciąży oraz w okresie
6 miesięcy po porodzie, a takĹźe osoby:
1)     sprawujące opiekę nad dziećmi do
lat 8;
2)    
sprawujące opiekę nad:
a)     dziećmi od lat 8 do 18,
b)     osobami obłoĹźnie chorymi,
c)     osobami, wobec ktĂłrych orzeczono
trwałą niezdolność do pracy w gospodarstwie rolnym na podstawie ustawy
z dnia 20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym
rolnikĂłw (Dz. U. z 2021 r. poz. 266, 1535 i 1621),
d)     osobami, wobec ktĂłrych orzeczono
całkowitą niezdolność do pracy oraz samodzielnej egzystencji na podstawie
ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U.
z 2022 r. poz. 504),
e)    
osobami zaliczonymi do znacznego stopnia niepełnosprawności w rozumieniu
ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej
i społecznej oraz zatrudnianiu osĂłb niepełnosprawnych (Dz. U.
z 2021 r. poz. 573 i 1981)
– jeĹźeli osoby te wspĂłlnie z nimi
zamieszkują i opieki tej nie moĹźna powierzyć innym osobom.
Art. 6. 1. Osoby podlegające obowiązkowi obrony
są obowiązane do osobistego stawienia się na wezwanie właściwych organów
w sprawach dotyczących tego obowiązku.
2. Pracownikom oraz osobom zatrudnionym na
podstawie umowy cywilnoprawnej, wezwanym do osobistego stawienia się przed
właściwy organ w sprawach dotyczących obowiązku obrony, którzy nie otrzymali
wynagrodzenia za czas opuszczony z powodu wezwania, przysługuje, na ich
żądanie, zryczałtowana rekompensata za utracone zarobki. Rekompensata
przysługuje za kaĹźdy dzień w wysokości 1/30 minimalnego wynagrodzenia
za pracę obowiązującego w grudniu roku poprzedniego, ustalanego na
podstawie przepisĂłw ustawy z dnia 10 paĹşdziernika 2002 r.
o minimalnym wynagrodzeniu za pracę (Dz. U. z 2020 r.
poz. 2207). Rekompensatę wypłaca organ wzywający na podstawie zaświadczeń
wydanych przez pracodawcĂłw.
3. Osobom wezwanym przez właściwy organ do
osobistego stawienia się w sprawach dotyczących obowiązku obrony
przysługuje, na ich żądanie, zwrot kosztów przejazdu do miejsca stawienia się
i powrotu do miejsca pobytu stałego albo pobytu czasowego trwającego ponad
3 miesiące. Koszty te organ wzywający zwraca na podstawie udokumentowanego
oświadczenia osoby wezwanej, według zasad określonych w przepisach tytułu
III działu 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach
sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2021 r.
poz. 2257 i 2328).
4. JeĹźeli wezwanie do stawienia się
następuje wskutek niespełnienia lub nienaleĹźytego spełnienia, z winy osoby
wezwanej, obowiązkĂłw określonych w ustawie, przepisĂłw ust. 2
i 3 nie stosuje się.
Art. 7. Realizacja zadań z zakresu
obronności państwa naleĹźy do wszystkich organĂłw władzy i administracji
rządowej oraz innych organĂłw i instytucji państwowych, organĂłw samorządu
terytorialnego, przedsiębiorcĂłw, organizacji pozarządowych i innych
podmiotĂłw, a takĹźe do kaĹźdego obywatela, w zakresie określonym
w ustawach.
Art. 8. Rada MinistrĂłw określi, w drodze
rozporządzenia, sposĂłb wykonywania zadań w ramach obowiązku obrony przez
ministrĂłw, wojewodĂłw, marszałkĂłw wojewĂłdztw, starostĂłw i wĂłjtĂłw
(burmistrzĂłw, prezydentĂłw miast) oraz przedsiębiorcĂłw i inne jednostki
organizacyjne, a takĹźe organizacje pozarządowe, biorąc pod uwagę potrzebę
zapewnienia odpowiedniego poziomu obronności państwa.
Art. 9. Organy wojskowe w toku wykonywania
zadań w zakresie obronności państwa mogą żądać niezbędnej pomocy od
instytucji państwowych, organĂłw administracji rządowej i samorządu
terytorialnego, przedsiębiorców oraz innych podmiotów. Wymienione instytucje,
organy i przedsiębiorcy oraz podmioty są obowiązani, w zakresie
swojego działania, do udzielania tej pomocy.
Art. 10. 1. Organy
wojskowe w zakresie swojej właściwości przetwarzają informacje, w tym
dane osobowe, uzyskane ze zbiorów danych prowadzonych przez inne służby,
instytucje państwowe oraz organy władzy publicznej. Przetwarzanie informacji,
w tym danych osobowych, przez organy
wojskowe moĹźe mieć charakter niejawny, odbywać się bez zgody i wiedzy
osoby, której dane dotyczą. Służby, instytucje państwowe oraz organy władzy
publicznej są obowiązane do nieodpłatnego udostępnienia organom wojskowym informacji, w tym danych
osobowych. W szczegĂłlności organy wojskowe
są uprawnione do uzyskiwania informacji, w tym danych osobowych gromadzonych w administrowanych przez te słuĹźby,
instytucje państwowe oraz organy władzy publicznej zbiorach danych lub
rejestrach.
2. Podmioty, o ktĂłrych mowa w ust. 1,
mogą wyrazić pisemną zgodę na udostępnianie danych zgromadzonych
w zbiorach danych organom wojskowym
w drodze teletransmisji, bez konieczności składania wniosku w postaci
papierowej lub elektronicznej, jeżeli organy te spełniają łącznie następujące
warunki:
1)    
posiadają urządzenia umoĹźliwiające odnotowanie w systemie kto, kiedy,
w jakim celu oraz jakie dane uzyskał;
2)    
posiadają zabezpieczenia techniczne i organizacyjne zapewniające poufność,
integralność, dostępność i autentyczność zgromadzonych danych;
3)    
jest to uzasadnione specyfiką lub zakresem wykonywanych zadań albo prowadzonej
działalności.
3. Do danych, o ktĂłrych mowa
w ust. 1, ma zastosowanie przepis art. 2 ust. 2
lit. a rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE)
nr 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie
ochrony osĂłb fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych
i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia
dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) (Dz. Urz. UE. L
119, z 04.05.2016, str. 1, z późn. zm.[2])), zwanego
dalej „RODO”.
4. KomĂłrki organizacyjne i jednostki
organizacyjne, które na mocy decyzji Ministra Obrony Narodowej realizują
zadania w zakresie nieobjętym bezpieczeństwem państwa i obronnością
na rzecz Ministra Obrony Narodowej oraz innych jednostek resortu obrony
narodowej, posiadają przy przetwarzaniu danych osobowych dla realizacji takich
zadań status administratora w rozumieniu art. 4 pkt 7 RODO.
DZIAŁ III
Siły
Zbrojne
Art. 11. 1. Siły Zbrojne stoją na straĹźy
suwerenności i niepodległości państwa oraz jego bezpieczeństwa
i pokoju.
2. Siły Zbrojne są zhierarchizowaną,
umundurowaną formacją uzbrojoną, stanowiącą wyodrębnioną organizacyjnie część
systemu obronnego państwa.
3. Siły Zbrojne mogą brać udział
w zwalczaniu klęsk Ĺźywiołowych i likwidacji ich skutkĂłw, działaniach
antyterrorystycznych, działaniach z zakresu ochrony mienia, akcjach
poszukiwawczych, akcjach ratowania lub ochrony zdrowia i Ĺźycia ludzkiego,
ochronie i obronie cyberprzestrzeni, oczyszczaniu terenĂłw
z materiałów wybuchowych i niebezpiecznych pochodzenia wojskowego
oraz ich unieszkodliwianiu, a takĹźe w realizacji zadań z zakresu
zarządzania kryzysowego.
4. Siły Zbrojne, realizując zadania
konstytucyjne, w zakresie ochrony niepodległości państwa, niepodzielności
jego terytorium oraz zapewnienia bezpieczeństwa i nienaruszalności jego
granic, mają prawo stosowania środków przymusu bezpośredniego, użycia broni
i innego uzbrojenia, z uwzględnieniem konieczności i celu
wykonania tych zadań, w sposĂłb adekwatny do zagroĹźenia oraz
w granicach zasad określonych w wiążących Rzeczpospolitą Polską
ratyfikowanych umowach międzynarodowych oraz międzynarodowym prawie
zwyczajowym.
5. Siły Zbrojne uĹźyte w celu
określonym w art. 2 pkt 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r.
o zasadach uĹźycia lub pobytu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej poza
granicami państwa (Dz. U. z 2021 r. poz. 396) mają prawo
stosowania środkĂłw przymusu bezpośredniego, uĹźycia broni i innego
uzbrojenia na warunkach określonych w tej ustawie, w granicach zasad
określonych w wiążących Rzeczpospolitą Polską ratyfikowanych umowach
międzynarodowych oraz międzynarodowym prawie zwyczajowym, a takĹźe
z uwzględnieniem celu uĹźycia Sił Zbrojnych poza granicami państwa.
Art. 12. 1. Ĺťołnierz Sił Zbrojnych składa
przysięgę wojskową według następującej roty:
„Ja, żołnierz Wojska Polskiego, przysięgam
służyć wiernie Rzeczypospolitej Polskiej, bronić jej niepodległości
i granic. Stać na straĹźy Konstytucji, strzec honoru Ĺźołnierza polskiego,
sztandaru wojskowego bronić. Za sprawę mojej Ojczyzny w potrzebie krwi
własnej ani życia nie szczędzić. Tak mi dopomóż Bóg.”.
2. Ĺťołnierz składający przysięgę wojskową,
o ktĂłrej mowa w ust. 1, moĹźe w zaleĹźności od własnego
uznania, odstąpić od wypowiedzenia ostatniego zdania roty.
3. ZłoĹźenie przysięgi wojskowej następuje
w formie uroczystej, ustalonej w ceremoniale wojskowym.
Art. 13. Dzień 15 sierpnia ustanawia się
Świętem Wojska Polskiego.
Art. 14. 1. W rodzajach Sił Zbrojnych, wojsk
i słuĹźb, w jednostkach wojskowych i ich związkach
organizacyjnych mogą być obchodzone również inne święta wojskowe, ustanowione
dla nich przez Ministra Obrony Narodowej.
2. Obchody Święta Wojska Polskiego
i innych świąt wojskowych organizuje się w formie uroczystej,
ustalonej w ceremoniale wojskowym.
3. SposĂłb obchodzenia w Siłach
Zbrojnych Święta Wojska Polskiego oraz innych świąt wojskowych określa Minister
Obrony Narodowej.
Art. 15. 1. W skład Sił Zbrojnych
wchodzą jako ich rodzaje:
1)     Wojska Lądowe;
2)     Siły Powietrzne;
3)     Marynarka Wojenna;
4)     Wojska Specjalne;
5)     Wojska Obrony Terytorialnej.
2. Siły Zbrojne składają się
z jednostek wojskowych i związkĂłw organizacyjnych.
3. DowĂłdcami rodzajĂłw Sił Zbrojnych są
Dowódca Generalny Rodzajów Sił Zbrojnych, zwany dalej „Dowódcą Generalnym”,
Dowódca Operacyjny Rodzajów Sił Zbrojnych, zwany dalej „Dowódcą Operacyjnym”
i DowĂłdca Wojsk Obrony Terytorialnej.
4. W skład Sił
Zbrojnych wchodzą również:
1)     Ĺťandarmeria Wojskowa, jako ich
wyodrębniona i wyspecjalizowana słuĹźba;
2)     Wojska Obrony Cyberprzestrzeni
jako specjalistyczny komponent Sił Zbrojnych są właściwe do realizacji pełnego
spektrum działań w cyberprzestrzeni, w szczegĂłlności w zakresie
proaktywnej ochrony oraz aktywnej obrony elementĂłw i zasobĂłw
cyberprzestrzeni kluczowych z punktu widzenia Sił Zbrojnych.
5. W przypadku ogłoszenia powszechnej
lub częściowej mobilizacji oraz w czasie wojny SłuĹźba Kontrwywiadu
Wojskowego i SłuĹźba Wywiadu Wojskowego stają się z mocy prawa częścią
Sił Zbrojnych.
6. Minister Obrony Narodowej określi,
w drodze zarządzenia niepodlegającego ogłoszeniu, tryb i sposĂłb
przygotowania SłuĹźby Kontrwywiadu Wojskowego i SłuĹźby Wywiadu Wojskowego
do włączenia w skład Sił Zbrojnych, w przypadku, o ktĂłrym mowa
w ust. 5, mając na uwadze zapewnienie sprawnego włączenia tych słuĹźb
w skład Sił Zbrojnych, w tym przebiegu operacyjnego
i mobilizacyjnego rozwinięcia jednostek wojskowych oraz koniecznych rezerw
osobowych dla tych służb.
Art. 16. 1. Jednostki wojskowe i ich związki
organizacyjne są rozmieszczone w garnizonach.
2. Minister Obrony Narodowej powierza
pełnienie funkcji dowódcy garnizonu żołnierzowi zawodowemu zajmującemu
stanowisko słuĹźbowe w tym garnizonie, a takĹźe zwalnia z tej
funkcji.
3. Minister Obrony Narodowej,
w drodze rozporządzenia, tworzy, przekształca i znosi garnizony,
określa zadania ich dowĂłdcĂłw oraz ich siedziby i właściwość terytorialną,
z uwzględnieniem podziału terytorialnego państwa.
Art. 17. 1. Nadzorowanie i koordynowanie
całokształtu zagadnień związanych z:
1)    
rozwojem, organizacją, funkcjonowaniem oraz rozbudową i modernizacją
systemu telekomunikacyjnego zapewniającego wykonywanie działalności
telekomunikacyjnej na potrzeby:
a)     komĂłrek organizacyjnych
i jednostek organizacyjnych, w tym rĂłwnieĹź jednostek wojskowych
w czasie ich uĹźycia lub pobytu poza granicami państwa,
b)     jednostek organizacyjnych sił
zbrojnych państw obcych i jednostek organizacyjnych innych zagranicznych
organów państwowych, przebywających czasowo na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej na podstawie umów, których Rzeczpospolita Polska jest stroną –
w przypadku posiadania moĹźliwości technicznych,
2)    
wykorzystywaniem sieci telekomunikacyjnych przedsiębiorców telekomunikacyjnych
– na potrzeby tego systemu, zwanego dalej „wojskowym systemem
telekomunikacyjnym”
– naleĹźy do organizatora wojskowego
systemu telekomunikacyjnego.
2. Organizatora wojskowego systemu
telekomunikacyjnego wskazuje Minister Obrony Narodowej.
3. Wykonywanie działalności
telekomunikacyjnej w wojskowym systemie telekomunikacyjnym polega na
eksploatacji urządzeń i linii telekomunikacyjnych, a takĹźe
udostępnianiu w wojskowym systemie telekomunikacyjnym usług telekomunikacyjnych
dostarczanych przez przedsiębiorców telekomunikacyjnych. Wykonywanie
działalności telekomunikacyjnej w wojskowym systemie telekomunikacyjnym
nie stanowi działalności gospodarczej w rozumieniu przepisĂłw
o podejmowaniu, wykonywaniu i zakończeniu takiej działalności.
4. Wojskowy system telekomunikacyjny nie
stanowi elementu publicznej sieci telekomunikacyjnej.
5. Organizator wojskowego systemu
telekomunikacyjnego współpracuje z przedsiębiorcami telekomunikacyjnymi
oraz użytkownikami rządowymi prowadzącymi działalność telekomunikacyjną na
potrzeby własne, z wykorzystaniem posiadanej infrastruktury
telekomunikacyjnej – na podstawie umĂłw i porozumień.
6. Wojskowy system
telekomunikacyjny, w przypadku posiadania moĹźliwości technicznych, moĹźe
być wykorzystywany przez:
1)     organizacje społeczne
i kombatanckie, współpracujące z komĂłrkami organizacyjnymi
i jednostkami organizacyjnymi w zakresie obronności państwa,
2)    
organy administracji publicznej, w celu umoĹźliwienia współpracy
w zakresie obronności lub bezpieczeństwa państwa, w sytuacjach
szczegĂłlnych zagroĹźeń, w tym wojny, kryzysĂłw oraz zwalczania klęsk
żywiołowych
– na wniosek tych podmiotów.
7. Organizator wojskowego systemu telekomunikacyjnego,
w celu zapewnienia ciągłości działalności wojskowego systemu
telekomunikacyjnego występuje do Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej
o przekazanie danych dotyczących infrastruktury telekomunikacyjnej
eksploatowanej lub używanej przez przedsiębiorców telekomunikacyjnych,
niezbędnej do przygotowania systemów łączności na potrzeby obronne państwa,
w tym systemu kierowania bezpieczeństwem narodowym, w celu
przeprowadzenia analizy potrzeb, warunkĂłw i sposobĂłw udostępniania usług
telekomunikacyjnych na rzecz obronności państwa, w tym realizacji zadań
wynikających z obowiązku państwa‑gospodarza (Host‑Nation
Support – HNS).
8. Podczas uĹźywania
urządzeń radiowych komĂłrki organizacyjne i jednostki organizacyjne oraz
jednostki organizacyjne sił zbrojnych państw obcych i jednostki
organizacyjne innych zagranicznych organĂłw państwowych, o ktĂłrych mowa
w ust. 1:
1)     wykorzystują częstotliwości lub
zakresy częstotliwości uzgodnione i przydzielone przez jednostkę
organizacyjną, właściwą w sprawach zarządzania częstotliwościami;
2)     stosują się do wymagań
eksploatacyjnych urządzeń lub systemu, w ktĂłrym działają urządzenia.
9. Organizator
wojskowego systemu telekomunikacyjnego, na podstawie wymagań technicznych
i organizacyjnych SłuĹźby Kontrwywiadu Wojskowego, moĹźe zapewniać
techniczne i organizacyjne warunki:
1)     realizacji przez SłuĹźbę
Kontrwywiadu Wojskowego czynności określonych w art. 31 ust. 4
pkt 3 ustawy z dnia 9 czerwca 2006 r. o SłuĹźbie
Kontrwywiadu Wojskowego oraz Służbie Wywiadu Wojskowego (Dz. U.
z 2022 r. poz. 502);
2)     kontroli i utrwalania
treści rozmĂłw, o ktĂłrych mowa w art. 237 ustawy z dnia
6 czerwca 1997 r. – Kodeks postępowania karnego (Dz. U.
z 2021 r. poz. 534, 1023 i 2447).
10. Organizator wojskowego systemu
telekomunikacyjnego zapewnia warunki, o ktĂłrych mowa w ust. 1,
przez przygotowanie, uruchomienie i eksploatację systemĂłw technicznych.
11. Minister Obrony Narodowej określi,
w drodze rozporządzenia, sposĂłb działania wojskowego systemu
telekomunikacyjnego, uwzględniając konieczność zapewnienia prawidłowej
realizacji zadań przez organizatora wojskowego systemu telekomunikacyjnego.
Art. 18. W jednostce wojskowej tworzy się
stanowiska słuĹźbowe dla Ĺźołnierzy i pracownikĂłw resortu obrony narodowej.
Art. 19. 1. Pracownika resortu obrony narodowej
można przenieść do innej jednostki wojskowej, jednostki organizacyjnej albo do
urzędu obsługującego Ministra Obrony Narodowej.
2. Przeniesienie, o ktĂłrym mowa
w ust. 1, następuje na wniosek pracownika albo za jego pisemną zgodą,
w drodze porozumienia między pracodawcami.
3. Pracownik
przeniesiony w trybie, o ktĂłrym mowa w ust. 1, do urzędu
obsługującego Ministra Obrony Narodowej, staje się członkiem korpusu służby
cywilnej.
4. Do okresu zatrudnienia pracownika,
o ktĂłrym mowa w ust. 1, od ktĂłrego są uzaleĹźnione uprawnienia u
nowego pracodawcy, wlicza się staż pracy u dotychczasowego pracodawcy.
5. Pracownik resortu obrony narodowej, ktĂłry
był zatrudniony w resorcie obrony narodowej przez co najmniej 5 lat,
korzysta z pierwszeństwa w zatrudnieniu w administracji
publicznej na stanowiskach związanych z obronnością kraju.
Art. 20. 1. DowĂłdca Generalny jest właściwy
w zakresie dowodzenia jednostkami wojskowymi i związkami
organizacyjnymi Sił Zbrojnych z wyłączeniem jednostek wojskowych lub związkĂłw
organizacyjnych Sił Zbrojnych:
1)     bezpośrednio podległych
Ministrowi Obrony Narodowej;
2)     bezpośrednio podporządkowanych
Szefowi Sztabu Generalnego Wojska Polskiego;
3)     podporządkowanych DowĂłdcy
Operacyjnemu;
4)     podporządkowanych DowĂłdcy Wojsk
Obrony Terytorialnej;
5)     podporządkowanych DowĂłdcy
Komponentu Wojsk Obrony Cyberprzestrzeni;
6)     podporządkowanych innym organom
lub podmiotom.
2. Do zakresu
działania DowĂłdcy Generalnego naleĹźy w szczegĂłlności:
1)     realizacja programu rozwoju Sił
Zbrojnych;
2)     planowanie, organizowanie
i prowadzenie szkolenia podległych jednostek wojskowych i związkĂłw
organizacyjnych;
3)     organizowanie mobilizacyjnego
rozwinięcia wojsk;
4)     szkolenie rezerw osobowych na
potrzeby uĹźycia w sytuacji kryzysowej lub w czasie wojny oraz
utrzymywanie ich w gotowości do tego uĹźycia;
5)     realizacja zadań dotyczących
logistyki wojskowej w jednostkach wojskowych i związkach
organizacyjnych;
6)     współpraca z innymi
organami i podmiotami w sprawach związanych z obronnością
państwa;
7)     zarządzanie
i przeprowadzanie kontroli w podległych jednostkach wojskowych
i związkach organizacyjnych na zasadach i w trybie określonych
w przepisach ustawy z dnia 15 lipca 2011 r. o kontroli
w administracji rządowej (Dz. U. z 2020 r. poz. 224).
3. DowĂłdca Generalny wykonuje swoje
zadania przy pomocy Dowództwa Generalnego Rodzajów Sił Zbrojnych, zwanego dalej
„Dowództwem Generalnym”.
4. Minister Obrony Narodowej określi,
w drodze zarządzenia niepodlegającego ogłoszeniu, szczegółowy zakres
działania, siedzibę i strukturę organizacyjną DowĂłdztwa Generalnego.
Art. 21. 1. DowĂłdca Operacyjny jest właściwy
w zakresie dowodzenia operacyjnego częścią Sił Zbrojnych podporządkowaną
mu na podstawie decyzji Ministra Obrony Narodowej.
2. Do zakresu
działania DowĂłdcy Operacyjnego naleĹźy w szczegĂłlności:
1)     wykonywanie zadań Ministra
Obrony Narodowej w zakresie ochrony granicy państwowej w przestrzeni
powietrznej Rzeczypospolitej Polskiej w czasie pokoju, w sytuacji
kryzysowej lub w czasie wojny;
2)     planowanie, organizowanie
i prowadzenie szkolenia organĂłw dowodzenia Sił Zbrojnych, zgodnie
z wojennym systemem dowodzenia, a takĹźe zapewnienie ich
współdziałania z dowĂłdztwami jednostek wojskowych i związkĂłw
organizacyjnych, które mają zostać podporządkowane tym organom;
3)     określanie wymagań dla Sił
Zbrojnych w zakresie planowania operacyjnego oraz programowania rozwoju
Sił Zbrojnych;
4)     przygotowanie stanowiska
dowodzenia Naczelnego Dowódcy Sił Zbrojnych;
5)     zarządzanie
i przeprowadzanie kontroli w podległych jednostkach wojskowych
i związkach organizacyjnych na zasadach i w trybie określonych
w przepisach ustawy z dnia 15 lipca 2011 r. o kontroli
w administracji rządowej;
6)     przewodniczenie Radzie SAR,
o ktĂłrej mowa w art. 121 ustawy z dnia
18 sierpnia 2011 r. o bezpieczeństwie morskim (Dz. U.
z 2022 r. poz. 515).
3. DowĂłdca Operacyjny wykonuje swoje
zadania przy pomocy Dowództwa Operacyjnego Rodzajów Sił Zbrojnych, zwanego
dalej „Dowództwem Operacyjnym”.
4. Minister Obrony Narodowej określi,
w drodze zarządzenia niepodlegającego ogłoszeniu, szczegółowy zakres
działania, siedzibę i strukturę organizacyjną DowĂłdztwa Operacyjnego.
Art. 22. 1. DowĂłdca Wojsk Obrony Terytorialnej
jest właściwy w zakresie dowodzenia jednostkami wojskowymi
i związkami organizacyjnymi jemu podległymi.
2. Do zakresu
działania DowĂłdcy Wojsk Obrony Terytorialnej naleĹźy w szczegĂłlności:
1)     realizacja programu rozwoju Sił
Zbrojnych;
2)     planowanie, organizowanie i prowadzenie
szkolenia podległych jednostek wojskowych i związkĂłw organizacyjnych;
3)     planowanie oraz organizowanie
mobilizacyjnego i operacyjnego rozwinięcia oraz uĹźycia Wojsk Obrony
Terytorialnej;
4)     szkolenie rezerw osobowych na
potrzeby uĹźycia w sytuacji kryzysowej lub w czasie wojny oraz utrzymywania ich
w gotowości do tego użycia;
5)     przygotowanie sił i Ĺ›rodkĂłw
Wojsk Obrony Terytorialnej do działań bojowych;
6)     planowanie, koordynacja
i wykonywanie zadań związanych z udziałem oddziałów
i pododdziałów Sił Zbrojnych w zwalczaniu klęsk Ĺźywiołowych
i likwidacji ich skutkĂłw, działań w zakresie ochrony mienia, akcjach
poszukiwawczych oraz akcjach ratowania lub ochrony zdrowia i Ĺźycia
ludzkiego, a takĹźe udziału w realizacji zadań z zakresu zarządzania
kryzysowego;
7)     współpraca z innymi
organami i podmiotami w sprawach związanych z obronnością
państwa;
8)     zarządzanie
i przeprowadzanie kontroli w podległych jednostkach wojskowych
i związkach organizacyjnych, na zasadach i w trybie określonych
w ustawie z dnia 15 lipca 2011 r. o kontroli
w administracji rządowej.
3. DowĂłdca Wojsk Obrony Terytorialnej
wykonuje swoje zadania przy pomocy DowĂłdztwa Wojsk Obrony Terytorialnej.
4. Minister Obrony Narodowej określi, w
drodze zarządzenia niepodlegającego ogłoszeniu, szczegółowy zakres działania,
siedzibę i strukturę organizacyjną Dowództwa Wojsk Obrony Terytorialnej.
Art. 23. 1. DowĂłdca Komponentu Wojsk Obrony
Cyberprzestrzeni jest właściwy w zakresie dowodzenia jednostkami
wojskowymi i związkami organizacyjnymi Wojsk Obrony Cyberprzestrzeni
i podlega:
1)     Ministrowi Obrony Narodowej do
czasu mianowania Naczelnego Dowódcy Sił Zbrojnych;
2)     Naczelnemu DowĂłdcy Sił Zbrojnych
z chwilą jego mianowania i przejęcia przez niego dowodzenia Siłami
Zbrojnymi.
2. Do zakresu
działania Dowódcy Komponentu Wojsk Obrony Cyberprzestrzeni należy
w szczegĂłlności:
1)     realizacja programu rozwoju Sił
Zbrojnych;
2)     programowanie, planowanie,
organizowanie, prowadzenie oraz nadzorowanie prowadzenia szkoleń będących we
właściwości Dowódcy Komponentu Wojsk Obrony Cyberprzestrzeni na rzecz
podległych jednostek wojskowych i związkĂłw organizacyjnych, komĂłrek
organizacyjnych i jednostek organizacyjnych, a takĹźe instytucji,
organĂłw i podmiotĂłw, na podstawie zawartych porozumień;
3)     planowanie oraz organizowanie
mobilizacyjnego i operacyjnego rozwinięcia oraz uĹźycia Wojsk Obrony
Cyberprzestrzeni;
4)     budowa, utrzymanie oraz ochrona
infrastruktury, a takĹźe ochrona informacji w cyberprzestrzeni;
5)     prowadzenie działań
i operacji w cyberprzestrzeni;
6)     zapewnienie wsparcia operacji
militarnych prowadzonych przez Siły Zbrojne oraz operacji w układzie
sojuszniczym i koalicyjnym;
7)     współpraca z innymi organami
i podmiotami w sprawach związanych z obronnością państwa;
8)     zarządzanie
i przeprowadzanie kontroli podległych jednostek wojskowych i związkĂłw
organizacyjnych na zasadach i w trybie określonych w ustawie
z dnia 15 lipca 2011 r. o kontroli w administracji
rządowej.
3. DowĂłdca Komponentu Wojsk Obrony
Cyberprzestrzeni wykonuje swoje zadania przy pomocy DowĂłdztwa Komponentu Wojsk
Obrony Cyberprzestrzeni.
4. Minister Obrony Narodowej określi,
w drodze zarządzenia niepodlegającego ogłoszeniu, szczegółowy zakres
działania, siedzibę i strukturę organizacyjną DowĂłdztwa Komponentu Wojsk
Obrony Cyberprzestrzeni oraz jednostek bezpośrednio podporządkowanych.
DZIAŁ
IV
Organy
Obrony Narodowej
Art. 24. 1. Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej,
stojąc na straĹźy suwerenności i bezpieczeństwa państwa, nienaruszalności
i niepodzielności jego terytorium:
1)     przekazuje Radzie MinistrĂłw
rekomendacje do strategii bezpieczeństwa narodowego przed rozpoczęciem przez
Radę Ministrów prac nad jej projektem;
2)     zatwierdza, w drodze
postanowienia, na wniosek Prezesa Rady Ministrów, strategię bezpieczeństwa
narodowego;
3)     przekazuje Radzie MinistrĂłw
rekomendacje do przygotowań obronnych Rzeczypospolitej Polskiej;
4)     wydaje, na wniosek Prezesa Rady
MinistrĂłw, w drodze postanowienia, Polityczno‑Strategiczną Dyrektywę
Obronną Rzeczypospolitej Polskiej oraz inne dokumenty wykonawcze do strategii
bezpieczeństwa narodowego;
5)     zatwierdza, na wniosek Prezesa
Rady Ministrów, plany krajowych ćwiczeń systemu obronnego, które są
organizowane cyklicznie, nie rzadziej niĹź co 4 lata, przy udziale
najwyĹźszych władz państwowych i kieruje ich przebiegiem;
6)     postanawia, na wniosek Rady
MinistrĂłw, o wprowadzeniu albo zmianie określonego stanu gotowości
obronnej państwa;
7)     postanawia, w razie
konieczności obrony państwa, na wniosek Rady MinistrĂłw, o dniu,
w ktĂłrym rozpoczyna się czas wojny na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej
oraz postanawia w tym samym trybie o dniu, w ktĂłrym kończy się czas
wojny na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
8)     kieruje obroną państwa, we
współdziałaniu z Radą MinistrĂłw, z chwilą mianowania Naczelnego
DowĂłdcy Sił Zbrojnych i przejęcia przez niego dowodzenia;
9)     moĹźe zwracać się do wszystkich
organĂłw władzy publicznej, administracji rządowej i samorządowej,
przedsiębiorców, kierowników innych jednostek organizacyjnych oraz organizacji
społecznych o informacje mające znaczenie dla bezpieczeństwa
i obronności państwa;
10)   inicjuje i patronuje przedsięwzięciom
ukierunkowanym na kształtowanie postaw patriotycznych i obronnych
w społeczeństwie.
2. Postanowienia, o ktĂłrych mowa
w ust. 1 pkt 7, niezwłocznie ogłasza się w Dzienniku Ustaw
Rzeczypospolitej Polskiej.
3. Informacje, o ktĂłrych mowa
w ust. 1 pkt 9, są przekazywane bezzwłocznie.
Art. 25. 1. Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej,
sprawując zwierzchnictwo nad Siłami Zbrojnymi, w szczegĂłlności:
1)     określa, na wniosek Ministra
Obrony Narodowej, główne kierunki rozwoju Sił Zbrojnych oraz ich przygotowań do
obrony państwa;
2)    
zatwierdza, na wniosek Ministra Obrony Narodowej, w drodze postanowienia:
a)     narodowe plany uĹźycia Sił
Zbrojnych do obrony państwa,
b)     organizację i zasady
funkcjonowania wojennego systemu dowodzenia Siłami Zbrojnymi;
3)     wskazuje, na wniosek Prezesa
Rady Ministrów, osobę przewidzianą do mianowania na stanowisko Naczelnego
Dowódcy Sił Zbrojnych;
4)     moĹźe uczestniczyć
w odprawach kierowniczej kadry Ministerstwa Obrony Narodowej i Sił
Zbrojnych.
2. Organem pomocniczym Prezydenta
Rzeczypospolitej Polskiej w procesie kierowania obroną państwa jest Szef
Sztabu Generalnego Wojska Polskiego.
Art. 26. 1. Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej
wykonuje zadania w zakresie bezpieczeństwa i obronności przy pomocy
Biura Bezpieczeństwa Narodowego.
2. Do pracownikĂłw Biura Bezpieczeństwa
Narodowego stosuje się odpowiednio przepisy ustawy z dnia 16 września
1982 r. o pracownikach urzędĂłw państwowych (Dz. U.
z 2020 r. poz. 537 oraz z 2021 r. poz. 2447
i 2448). Przewidziane w tych przepisach uprawnienia właściwych
organów przysługują odpowiednio Prezydentowi Rzeczypospolitej Polskiej.
3. Biurem Bezpieczeństwa Narodowego
kieruje sekretarz stanu wyznaczony przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej.
4. Działalność Biura Bezpieczeństwa
Narodowego jest finansowana ze środków budżetowych Kancelarii Prezydenta.
5. Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej
określa organizację oraz zakres działania Biura Bezpieczeństwa Narodowego.
6. Prezes Rady MinistrĂłw, przedstawiając
wnioski, o ktĂłrych mowa w art. 3 ust. 1 ustawy
z dnia 17 grudnia 1998 r. o zasadach uĹźycia lub pobytu Sił
Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej poza granicami państwa, przekazuje
Prezydentowi Rzeczypospolitej Polskiej, za pośrednictwem Szefa Biura
Bezpieczeństwa Narodowego, informacje dotyczące zakresu zadań jednostki
wojskowej, systemu kierowania i dowodzenia jednostką wojskową oraz jej
podporządkowania w okresie wykonywania zadań, uzbrojenia i sprzętu
wojskowego oraz tras i czasu przemieszczania się jednostek wojskowych,
w przypadku tranzytu.
Art. 27. 1. Zapewnianie bezpieczeństwa
zewnętrznego państwa oraz sprawowanie ogĂłlnego kierownictwa w dziedzinie
obronności kraju przez Radę Ministrów polega na:
1)     opracowywaniu projektĂłw
strategii bezpieczeństwa narodowego;
2)     planowaniu i realizacji
przygotowań obronnych państwa zapewniających jego funkcjonowanie w razie
zewnętrznego zagroĹźenia bezpieczeństwa i w czasie wojny, w tym
planowaniu przedsięwzięć gospodarczo‑obronnych oraz zadań wykonywanych na
rzecz Sił Zbrojnych i wojsk sojuszniczych;
3)     przygotowywaniu systemu
kierowania bezpieczeństwem narodowym, w tym obroną państwa,
i warunkĂłw funkcjonowania organĂłw władzy publicznej na stanowiskach
kierowania;
4)     utrzymywaniu stałej gotowości
obronnej państwa, wnioskowaniu do Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej
o jej podwyĹźszanie w razie zewnętrznego zagroĹźenia bezpieczeństwa
i w czasie wojny oraz o jej obniĹźanie stosownie do zmniejszania
stopnia zagroĹźenia;
5)     określaniu obiektĂłw szczegĂłlnie
ważnych dla bezpieczeństwa lub obronności państwa; oraz przygotowywaniu
i prowadzeniu ich szczegĂłlnej ochrony;
6)     przygotowaniu na potrzeby
obronne państwa i utrzymywaniu w stałej gotowości jednolitych
systemĂłw obserwacji, pomiarĂłw, analiz, prognozowania i powiadamiania;
7)     przygotowaniu systemu stałych
dyĹźurĂłw na czas zewnętrznego zagroĹźenia bezpieczeństwa państwa i wojny;
8)     określaniu zasad wykorzystania
zasobĂłw systemu ochrony zdrowia i infrastruktury technicznej państwa na
potrzeby obronne, w tym sposobu zabezpieczania przestrzeni powietrznej
i wĂłd terytorialnych w razie zewnętrznego zagroĹźenia bezpieczeństwa
i w czasie wojny;
9)     zapewnianiu funkcjonowania
systemu szkolenia obronnego w państwie;
10)   prowadzeniu kontroli stanu przygotowań
obronnych w państwie.
2. Rada MinistrĂłw
określi, w drodze rozporządzenia:
1)     warunki i tryb planowania
i finansowania zadań wykonywanych w ramach przygotowań obronnych
państwa realizowanych przez organy administracji rządowej i organy
samorządu terytorialnego, sposób ich nakładania oraz właściwość organów
w tych sprawach, w tym ujętych w planowaniu operacyjnym
i programach obronnych,
2)     organizację i tryb
przygotowania systemu kierowania bezpieczeństwem narodowym, w tym obroną
państwa, oraz warunki funkcjonowania organów władzy publicznej na stanowiskach
kierowania,
3)     stany gotowości obronnej
państwa, ich rodzaje, warunki wprowadzania, zadania związane
z podwyĹźszaniem gotowości obronnej państwa i tryb ich realizacji,
organizację i zadania w zakresie tworzenia systemu stałych dyĹźurĂłw na
potrzeby podwyĹźszania gotowości obronnej państwa oraz właściwość organĂłw w tych
sprawach,
4)     organizację i warunki
przygotowania oraz sposĂłb funkcjonowania systemĂłw obserwacji, pomiarĂłw, analiz,
prognozowania i powiadamiania o skaĹźeniach na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej oraz właściwość organĂłw w tych sprawach,
5)     warunki i sposĂłb przygotowania
i wykorzystania transportu morskiego, kolejowego, samochodowego,
lotniczego, Ĺźeglugi śrĂłdlądowej oraz infrastruktury drogowej i kolejowej
na potrzeby obronne państwa, a takĹźe ich ochrony w czasie wojny oraz
właściwość organĂłw w tych sprawach,
6)     warunki i sposĂłb
przygotowania i wykorzystania systemĂłw łączności na potrzeby obronne
państwa oraz właściwość organĂłw w tych sprawach,
7)     warunki i sposĂłb
przygotowania i wykorzystania podmiotĂłw leczniczych w rozumieniu
przepisĂłw o działalności leczniczej na potrzeby obronne państwa oraz
właściwość organĂłw w tych sprawach,
8)     organizację szkolenia obronnego
w państwie, podmioty objęte tym szkoleniem, zadania w zakresie
planowania i realizacji szkolenia obronnego oraz właściwość organĂłw
w tych sprawach,
9)    
zakres i sposĂłb prowadzenia przez organy administracji rządowej
i samorządu terytorialnego kontroli realizacji zadań obronnych
wykonywanych przez ich jednostki organizacyjne i przedsiębiorcĂłw
– kierując się potrzebą zapewnienia
zewnętrznego bezpieczeństwa państwa i sprawowania ogĂłlnego kierownictwa
w dziedzinie obronności.
3. Do zadań Rady MinistrĂłw wykonywanych
w ramach zapewniania zewnętrznego bezpieczeństwa państwa
i sprawowania ogĂłlnego kierownictwa w dziedzinie obronności kraju
naleĹźy rĂłwnieĹź zapewnienie wsparcia przez państwo‑gospodarza,
polegającego na udzielaniu cywilnej i wojskowej pomocy wojskom
sojuszniczym i organizacjom międzynarodowym, ktĂłre przebywają, wykonują
zadania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub przemieszczają się przez to
terytorium, w ramach wypełniania zobowiązań międzynarodowych, na zasadach
określonych w odrębnych przepisach.
Art. 28. 1. Minister Obrony Narodowej kieruje
działem administracji rządowej obrona narodowa oraz jest organem, za którego
pośrednictwem Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej sprawuje w czasie pokoju
zwierzchnictwo nad Siłami Zbrojnymi.
2. Minister Obrony Narodowej, realizując
politykę Rady MinistrĂłw w zakresie ogĂłlnego kierownictwa w dziedzinie
obronności kraju i zapewnienia bezpieczeństwa zewnętrznego państwa,
kieruje obronnością kraju.
Art. 29. 1. Osoba, o ktĂłrej mowa w art. 25
ust. 1 pkt 3, przygotowuje się do realizacji zadań wynikających
z kompetencji Naczelnego DowĂłdcy Sił Zbrojnych, do czasu mianowania
Naczelnego Dowódcy Sił Zbrojnych lub wskazania przez Prezydenta
Rzeczypospolitej Polskiej innej osoby przewidzianej do mianowania na to
stanowisko.
2. Przygotowania, o ktĂłrych mowa
w ust. 1, obejmują w szczegĂłlności udział w strategicznych
grach i Ä‡wiczeniach obronnych, planowaniu uĹźycia Sił Zbrojnych do obrony
państwa oraz w przygotowywaniu wojennego systemu dowodzenia Siłami
Zbrojnymi.
Art. 30. 1. Kierowanie sprawami obronności
w wojewĂłdztwie naleĹźy do wojewody.
2. Wojewoda
w ramach kierowania, o ktĂłrym mowa w ust. 1, wykonuje
zadania w zakresie i na zasadach określonych w ustawach,
a w szczegĂłlności:
1)     określa szczegółowe kierunki
działania dla kierownikĂłw zespolonych słuĹźb, inspekcji i straĹźy, organĂłw
administracji niezespolonej oraz jednostek samorządu terytorialnego
w zakresie realizacji zadań obronnych;
2)     kieruje realizacją przedsięwzięć
związanych z podwyĹźszaniem gotowości obronnej państwa wykonywanych przez
marszałków województw, starostów, wójtów (burmistrzów, prezydentów miast),
przedsiębiorcĂłw oraz inne jednostki organizacyjne i organizacje społeczne
mające swoją siedzibę na terenie województwa;
3)     koordynuje przedsięwzięcia
niezbędne dla zabezpieczenia mobilizacji jednostek wojskowych
i wykonywania świadczeń na rzecz obrony;
4)     kieruje realizacją przedsięwzięć
związanych z przygotowaniem stanowisk kierowania dla organĂłw terenowych;
5)     organizuje wykorzystanie
miejscowych sił i Ĺ›rodkĂłw na potrzeby obronności państwa i obszaru
wojewĂłdztwa, w tym ochrony ludności oraz dĂłbr materialnych i kultury
przed środkami rażenia, jak również niesienia pomocy poszkodowanym;
6)     kontroluje i ocenia
wykonywanie zadań obronnych przez organy, podmioty, przedsiębiorców, jednostki
organizacyjne i organizacje, o ktĂłrych mowa w pkt 1
i 2;
7)     organizuje edukację społeczeństwa
dotyczącą przygotowania obronnego oraz prowadzi szkolenia i Ä‡wiczenia
obronne.
Art. 31. 1. Terenowymi organami wykonawczymi
Ministra Obrony Narodowej w sprawach rekrutacji, operacyjno‑obronnych
i administracji niezespolonej są Szef Centralnego Wojskowego Centrum
Rekrutacji oraz szefowie wojskowych centrĂłw rekrutacji.
2. W imieniu Ministra Obrony Narodowej
czynności nadzoru w sprawach operacyjno‑obronnych realizuje Szef
Centralnego Wojskowego Centrum Rekrutacji.
3. Minister Obrony Narodowej może upoważnić,
w formie pisemnej, kierownika jednostki organizacyjnej albo kierownika
komĂłrki organizacyjnej, do wykonywania w jego imieniu czynności nadzoru
w sprawach operacyjno‑obronnych, a w szczegĂłlności do
wydawania decyzji administracyjnych, postanowień, zaświadczeń, a takĹźe do
poświadczania za zgodność z oryginałem odpisĂłw dokumentĂłw przedstawionych
przez stronę na potrzeby prowadzonych postępowań.
Art. 32. 1. Szefowie wojskowych centrĂłw rekrutacji
wykonują w szczegĂłlności zadania z zakresu:
1)     zapewniania operacyjnego
i mobilizacyjnego rozwinięcia jednostek wojskowych;
2)     zapewniania uzupełnienia potrzeb
osobowych jednostek wojskowych oraz innych jednostek wykonujących zadania na
rzecz obronności lub bezpieczeństwa państwa;
3)     koordynacji przedsięwzięć
prowadzonych w ramach pomocy w zakresie aktywizacji zawodowej
Ĺźołnierzy i osĂłb zwolnionych z czynnej słuĹźby wojskowej oraz członkĂłw
ich rodzin (rekonwersji);
4)     organizowania szkoleń lub kursĂłw
dla Ĺźołnierzy rezerwy w celu nabywania przez nich kwalifikacji przydatnych
w Siłach Zbrojnych, w tym wykorzystując rĂłwnieĹź współpracę
z pracodawcami zatrudniającymi tych Ĺźołnierzy;
5)     planowania wykorzystania sił
układu pozamilitarnego na potrzeby obronne;
6)     administracji rezerw osobowych
i Ĺ›wiadczeń na rzecz obrony;
7)     współpracy z innymi
organami i podmiotami w sprawach związanych z obronnością
państwa;
8)     rekrutacji i naboru
ochotnikĂłw do czynnej słuĹźby wojskowej i aktywnej rezerwy;
9)     organizacji badań
psychologicznych kandydatów do służby wojskowej;
10)   psychologii słuĹźby i pracy oraz pomocy
psychologicznej na rzecz osĂłb uprawnionych do jej uzyskania na podstawie
przepisĂłw ustawy z dnia 9 sierpnia 2011 r. o weteranach
działań poza granicami państwa (Dz. U. z 2020 r.
poz. 2055);
11)   realizacji czynności w ramach
gromadzenia zasobów osobowych na potrzeby uzupełnienia mobilizacyjnego Sił
Zbrojnych i w czasie wojny;
12)   promocji obronności i słuĹźby
wojskowej.
2. Szef wojskowego centrum rekrutacji wydaje
zaświadczenia dotyczące uregulowania stosunku obywateli Rzeczypospolitej
Polskiej do służby wojskowej.
Art. 33. 1. Szefowie wojskowych centrĂłw rekrutacji
podlegają Szefowi Centralnego Wojskowego Centrum Rekrutacji.
2. Szef Centralnego Wojskowego Centrum
Rekrutacji podlega bezpośrednio Ministrowi Obrony Narodowej.
Art. 34. 1. Do zakresu zadań Szefa Centralnego
Wojskowego Centrum Rekrutacji naleĹźy w szczegĂłlności:
1)     organizowanie
i koordynowanie rekrutacji do słuĹźby wojskowej;
2)     organizowanie
i koordynowanie zadań w zakresie psychologii słuĹźby i pracy oraz
pomocy psychologicznej na rzecz osĂłb uprawnionych do jej uzyskania na podstawie
przepisĂłw ustawy z dnia 9 sierpnia 2011 r. o weteranach
działań poza granicami państwa;
3)     planowanie
i administrowanie zasobami rezerw osobowych i rzeczowych oraz
planowanie uzupełnień pokojowych, kryzysowych, mobilizacyjnych
i wojennych, a takĹźe świadczeń na rzecz obrony;
4)     koordynowanie szkolenia rezerw
osobowych Sił Zbrojnych;
5)     przygotowywanie projektĂłw aktĂłw
prawnych dotyczących rekrutacji do słuĹźby wojskowej i uzupełniania zasobĂłw
rezerw osobowych i rzeczowych, w tym zasad nakładania świadczeń na
rzecz obrony;
6)     realizacja przedsięwzięć
związanych z promocją Sił Zbrojnych;
7)     koordynowanie kwalifikacji
wojskowej w czasie pokoju oraz jej prowadzenie w razie ogłoszenia
mobilizacji i w czasie wojny;
8)     zapewnienie operacyjnego
i mobilizacyjnego rozwinięcia jednostek wojskowych;
9)     koordynowanie uzupełniania potrzeb
osobowych jednostek wojskowych oraz innych jednostek wykonujących zadania na
rzecz obronności lub bezpieczeństwa państwa;
10)   koordynowanie czynności realizowanych
w ramach gromadzenia zasobĂłw osobowych na potrzeby uzupełnienia
mobilizacyjnego Sił Zbrojnych i w czasie wojny;
11)   udział w planowaniu przestrzennego
zagospodarowania, ze względu na potrzeby obronności i bezpieczeństwa
państwa.
2. Szef Centralnego Wojskowego Centrum
Rekrutacji jest organem wyĹźszego stopnia, w rozumieniu przepisĂłw ustawy
z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania
administracyjnego (Dz. U. z 2021 r. poz. 735, 1491
i 2052) w stosunku do szefĂłw wojskowych centrĂłw rekrutacji.
Art. 35. 1. Poza siedzibami Centralnego Wojskowego
Centrum Rekrutacji oraz wojskowego centrum rekrutacji mogą być tworzone ośrodki
zamiejscowe.
2. Minister Obrony Narodowej, w drodze
rozporządzenia:
1)     tworzy, przekształca
i znosi wojskowe centra rekrutacji oraz określa ich siedziby
i terytorialny zasięg działania, uwzględniając podział terytorialny
państwa i konieczność zapewnienia sprawności funkcjonowania wojskowych
centrĂłw rekrutacji;
2)     określa siedzibę
i terytorialny zasięg działania Centralnego Wojskowego Centrum Rekrutacji,
uwzględniając konieczność zapewnienia sprawności funkcjonowania Centralnego
Wojskowego Centrum Rekrutacji.
DZIAŁ V
Programowanie
i finansowanie rozwoju Sił Zbrojnych
Art. 36. Rada MinistrĂłw, uwzględniając potrzeby
obronne Rzeczypospolitej Polskiej, co 4 lata określa, po zasięgnięciu
opinii komisji sejmowej właściwej w sprawach obrony państwa, wyraĹźonej
w drodze uchwały, szczegółowe kierunki przebudowy i modernizacji
technicznej Sił Zbrojnych na kolejny 15‑letni okres planistyczny,
stosownie do zasad planowania obronnego w Organizacji Traktatu
Północnoatlantyckiego na podstawie:
1)     głównych kierunkĂłw rozwoju Sił
Zbrojnych oraz ich przygotowań do obrony państwa określanych przez Prezydenta
Rzeczypospolitej Polskiej;
2)     zobowiązań Rzeczypospolitej
Polskiej przyjętych w ramach planowania obronnego w Organizacji
Traktatu Północnoatlantyckiego.
Art. 37. 1. Minister Obrony Narodowej na podstawie
szczegółowych kierunków przebudowy i modernizacji technicznej Sił Zbrojnych, o
ktĂłrych mowa w art. 36, oraz stosownie do zasad planowania obronnego w
Organizacji Traktatu Północnoatlantyckiego wprowadza, w drodze zarządzenia,
program rozwoju Sił Zbrojnych, zwany dalej „programem”, po zasięgnięciu opinii
komisji sejmowej właściwej w sprawach obrony państwa.
2. Program określa
w szczegĂłlności:
1)     zadania dotyczące modernizacji
wyposażenia Sił Zbrojnych;
2)    
zamierzenia w zakresie:
a)     systemĂłw obronnych Sił
Zbrojnych,
b)     zobowiązań wynikających
z umĂłw lub porozumień międzynarodowych,
c)     gromadzenia i utrzymywania
zapasĂłw środkĂłw bojowych i materiałowych dla Sił Zbrojnych,
d)     szkolenia Sił Zbrojnych,
e)     dyslokacji jednostek wojskowych,
f)     rozwoju infrastruktury
wojskowej,
g)     polityki kadrowej,
rekonwersyjnej, kształcenia kadr w systemie szkolnictwa wojskowego;
3)     liczebność oraz skład bojowy
poszczególnych elementów Sił Zbrojnych.
Art. 38. 1. Realizację programu powierza się
Ministrowi Obrony Narodowej.
2. W celu
realizacji programu:
1)     mogą być zawierane umowy wieloletnie,
do ktĂłrych nie stosuje się przepisu art. 46 ustawy z dnia
27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U.
z 2021 r. poz. 305, z późn. zm.[3]))
i art. 435 ustawy z dnia 11 września 2019 r. –
Prawo zamĂłwień publicznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1129,
1598, 2054 i 2269 oraz z 2022 r. poz. 25);
2)     nie stosuje się przepisu
art. 12 ust. 3 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r.
o finansach publicznych w zakresie konieczności uzgadniania z ministrem
właściwym do spraw aktywĂłw państwowych decyzji o przeznaczeniu mienia
likwidowanych jednostek budĹźetowych, w przypadku gdy mienie to jest
przekazywane między jednostkami budżetowymi Ministerstwa Obrony Narodowej.
3. Minister Obrony Narodowej, po upływie
każdego roku realizacji programu, przedstawia ministrowi właściwemu do spraw
finansĂłw publicznych informację z realizacji decyzji o przeznaczeniu
mienia likwidowanych jednostek budĹźetowych Ministerstwa Obrony Narodowej.
4. Rada MinistrĂłw sprawuje nadzĂłr nad
realizacją programu, składając Sejmowi corocznie stosowną informację
o wykonaniu programu, razem ze szczegółowymi kierunkami przebudowy
i modernizacji Sił Zbrojnych na kolejny okres planistyczny, o ktĂłrych
mowa w art. 36.
Art. 39. ĹšrĂłdłami finansowania programu są:
1)     budĹźet państwa;
2)     środki Funduszu Wsparcia Sił
Zbrojnych, o ktĂłrym mowa w art. 41;
3)     przychody ze zbycia akcji lub
udziałów spółek przemysłowego potencjału obronnego, o ktĂłrych mowa w art.
47.
Art. 40. 1. Na finansowanie potrzeb obronnych
Rzeczypospolitej Polskiej przeznacza się corocznie wydatki z budĹźetu
państwa w wysokości nie niĹźszej niĹź:
1)     2,2% Produktu Krajowego Brutto –
w roku 2022;
2)     co najmniej 3% Produktu
Krajowego Brutto – w roku 2023 i latach kolejnych.
2. Wartość Produktu Krajowego Brutto ustala się
w oparciu o wartość określoną w załoĹźeniach projektu budĹźetu
państwa na dany rok i dotyczy tego samego roku, na ktĂłry są planowane
wydatki, o ktĂłrych mowa w ust. 1.
3. Wydatki, o ktĂłrych mowa
w ust. 1, obejmują wydatki budĹźetowe w części budĹźetu państwa
„obrona narodowa” oraz wydatki budĹźetowe w dziale „obrona narodowa”
w innych częściach budĹźetu państwa.
4. Udział wydatków majątkowych
w wydatkach, o ktĂłrych mowa w ust. 1, wynosi co najmniej
20%.
5. Minister Obrony Narodowej, planując wydatki
na modernizację techniczną Sił Zbrojnych, uwzględnia polski przemysłowy
potencjał obronny oraz wydatki na badania naukowe i prace rozwojowe w
dziedzinie obronności państwa.
6. Kryteria określone
w ust. 1–5 są uwzględniane przez Radę MinistrĂłw
w projektach ustaw budĹźetowych albo projektach ustaw o prowizorium
budĹźetowym.
7. Minister właściwy do spraw finansów
publicznych, na zgodne wnioski Ministra Obrony Narodowej oraz właściwego
dysponenta części budżetowej, może dokonywać przeniesień wydatków zaplanowanych
w dziale „obrona narodowa” między częściami budĹźetu państwa.
8. Minister właściwy do spraw finansów
publicznych, na wniosek Ministra Obrony Narodowej, może dokonywać przeniesień
wydatkĂłw zaplanowanych w części budĹźetu państwa „obrona narodowa” pomiędzy
działami klasyfikacji wydatków budżetu państwa.
Art. 41. 1. W Banku Gospodarstwa Krajowego
tworzy się Fundusz Wsparcia Sił Zbrojnych, zwany dalej „Funduszem”.
2. Środki Funduszu przeznacza się na realizację
celĂłw określonych w programie.
3. Środki Funduszu
przeznacza się również na:
1)     wykup obligacji i zapłatę
odsetek od obligacji, o ktĂłrych mowa w art. 45 ust. 1, pokrycie
kosztów emisji tych obligacji oraz innych kosztów bezpośrednio związanych
z tymi obligacjami;
2)     zwrot Bankowi Gospodarstwa
Krajowego środkĂłw, o ktĂłrych mowa w ust. 8, wraz
z wynagrodzeniem określonym w umowie, o ktĂłrej mowa
w ust. 5;
3)     spłatę zobowiązań wynikających
z wykonania przez Skarb Państwa gwarancji, o ktĂłrej mowa w art. 45
ust. 2.
4. Środki Funduszu
pochodzą z:
1)    
wpływĂłw z tytułu:
a)     wsparcia udzielonego wojskom
obcym oraz udostępniania im poligonów,
b)     specjalistycznych usług
wojskowych;
2)     przychodĂłw, o ktĂłrych mowa
w art. 30 ust. 3 pkt 1 ustawy z dnia
10 lipca 2015 r. o Agencji Mienia Wojskowego (Dz. U.
z 2021 r. poz. 303 i 2122);
3)     wpływĂłw uzyskanych ze sprzedaĹźy
mienia, o ktĂłrym mowa w art. 93 ustawy wymienionej
w pkt 2;
4)     przychodĂłw, o ktĂłrych mowa
w art. 61 ust. 2 ustawy wymienionej w pkt 2;
5)     przychodĂłw uzyskanych na
podstawie art. 98 ust. 3 i art. 99 ust. 2 ustawy
wymienionej w pkt 2;
6)     przychodĂłw, o ktĂłrych mowa
w art. 4 ust. 6 ustawy z dnia 10 lipca
2008 r. o zmianie ustawy o gospodarowaniu niektĂłrymi składnikami
mienia Skarbu Państwa oraz o Agencji Mienia Wojskowego oraz o zmianie
niektĂłrych innych ustaw (Dz. U. poz. 901);
7)    
odszkodowań lub kar umownych oraz zwróconych zaliczek, wpływów ze
zrealizowanych gwarancji, zabezpieczeń oraz innych środków otrzymanych
w toku realizacji umĂłw, zawartych na rzecz Sił Zbrojnych
i dotyczących:
a)     zakupu sprzętu wojskowego,
b)     usług związanych
z modernizacją, modyfikacją, naprawą lub remontem sprzętu wojskowego,
c)     badań naukowych i prac
rozwojowych w zakresie sprzętu wojskowego,
d)     usług i robĂłt budowlanych
związanych z rozwojem infrastruktury wojskowej;
8)     wpływĂłw ze skarbowych papierĂłw
wartościowych, o ktĂłrych mowa w art. 43;
9)     wyemitowanych obligacji,
o ktĂłrych mowa w art. 45 ust. 1;
10)   wpływĂłw z wpłat lub darowizn,
o ktĂłrych mowa w art. 50;
11)   środkĂłw z budĹźetu państwa
przekazywanych przez Ministra Obrony Narodowej;
12)   darowizn, spadkĂłw i zapisĂłw;
13)   wpłat wnoszonych przez inne państwa
członkowskie Organizacji Traktatu Północnoatlantyckiego w ramach
refundacji wydatków poniesionych przez Rzeczpospolitą Polską na zadania
realizowane w ramach Programu Inwestycji Organizacji Traktatu
Północnoatlantyckiego w Dziedzinie Bezpieczeństwa (NSIP), zwanego dalej
„Programem NSIP”;
14)   zwrotu podatku od towarĂłw i usług oraz
podatku akcyzowego otrzymanych przez organy wojskowe z tytułu realizacji
zadań na rzecz sił zbrojnych StanĂłw Zjednoczonych Ameryki oraz z tytułu
udzielonego wsparcia pozostałym wojskom obcym;
15)   wpływĂłw z innych tytułów.
5. Minister Obrony
Narodowej zawiera z Bankiem Gospodarstwa Krajowego umowę dotyczącą obsługi
Funduszu, w ktĂłrej określa się co najmniej zasady:
1)     dokonywania wypłat ze środkĂłw
Funduszu, o ktĂłrych mowa w ust. 6;
2)     opracowania i aktualizacji
planu finansowego Funduszu, o ktĂłrym mowa w art. 42 ust. 1;
3)     opracowania i aktualizacji
prognozy przychodĂłw i wydatkĂłw Funduszu dla potrzeb opracowania programu;
4)     udzielania finansowania,
o ktĂłrym mowa w ust. 8;
5)     zakresu i terminĂłw
sporządzania sprawozdania z realizacji planu finansowego Funduszu.
6. Wypłaty ze środków Funduszu są realizowane
na podstawie wnioskĂłw o wypłatę ze środkĂłw Funduszu składanych do Banku
Gospodarstwa Krajowego przez Ministra Obrony Narodowej.
7. Ze środków Funduszu dokonuje się wypłaty
wynagrodzenia prowizyjnego przysługującego Bankowi Gospodarstwa Krajowego
z tytułu obsługi Funduszu. Wysokość wynagrodzenia jest ustalana
w umowie, o ktĂłrej mowa w ust. 5.
8. W przypadku niedoboru na rachunku
Funduszu środkĂłw niezbędnych do terminowej obsługi zadań, o ktĂłrych mowa
w ust. 2 i 3 pkt 1, finansowanie ich realizacji moĹźe
odbywać się, po uzgodnieniu z ministrem właściwym do spraw finansĂłw
publicznych, ze środków Banku Gospodarstwa Krajowego.
Art. 42. 1. Bank Gospodarstwa Krajowego sporządza
plan finansowy Funduszu, ktĂłry określa w szczegĂłlności:
1)     przeznaczenie środkĂłw Funduszu
zgodnie z art. 41 ust. 2 i 3;
2)     kwotę planowanych do
wyemitowania przez Bank Gospodarstwa Krajowego obligacji w kraju i za
granicą na rzecz Funduszu, o ktĂłrych mowa w art. 45 ust. 1.
2. Bank Gospodarstwa Krajowego, nie później niş
do dnia 15 czerwca roku poprzedzającego rok, w ktĂłrym plan finansowy
Funduszu ma obowiązywać, przedstawia projekt tego planu do:
1)     uzgodnienia – ministrowi
właściwemu do spraw finansów publicznych;
2)     zatwierdzenia – Ministrowi
Obrony Narodowej.
3. Minister Obrony Narodowej może zatwierdzić
plan finansowy Funduszu po jego uzgodnieniu z ministrem właściwym do spraw
finansów publicznych oraz uzyskaniu opinii komisji sejmowej właściwej w
sprawach obrony państwa.
4. Minister Obrony Narodowej przedkłada plan
finansowy Funduszu komisji sejmowej właściwej w sprawach obrony państwa
najpóźniej do dnia 31 lipca roku poprzedzającego rok, w którym plan finansowy
Funduszu ma obowiązywać.
5. Zatwierdzony plan finansowy Funduszu stanowi
podstawę dokonywania wypłat ze środków Funduszu oraz podstawę do
przeprowadzenia emisji obligacji, o ktĂłrych mowa w art. 45 ust. 1.
6. Zmiany planu finansowego zatwierdzonego w
trybie, o ktĂłrym mowa w ust. 3, zatwierdza Minister Obrony Narodowej po
uzgodnieniu z ministrem właściwym do spraw finansów publicznych i po uzyskaniu
przez Ministra Obrony Narodowej opinii komisji sejmowej właściwej w sprawach
obrony państwa.
7. Bank Gospodarstwa Krajowego:
1)     sporządza dla Funduszu odrębny
bilans oraz rachunek zyskĂłw i strat, stanowiące załącznik do sprawozdania
finansowego tego banku;
2)     przekazuje Ministrowi Obrony
Narodowej sprawozdanie z realizacji planu finansowego Funduszu do dnia 31
marca roku kalendarzowego następującego po roku, którego dotyczy sprawozdanie.
8. Minister Obrony Narodowej przedkłada komisji
sejmowej właściwej w sprawach obrony państwa sprawozdanie z realizacji planu
finansowego Funduszu, w terminie do dnia 31 maja roku kalendarzowego
następującego po roku, którego dotyczy sprawozdanie. Komisja sejmowa właściwa w
sprawach obrony państwa wyraża opinię do przedłożonego sprawozdania.
9. Okresowo wolne środki Funduszu Bank
Gospodarstwa Krajowego moĹźe lokować w formie depozytu, o ktĂłrym mowa
w art. 78b ust. 2 ustawy z dnia 27 sierpnia
2009 r. o finansach publicznych.
10. Dla potrzeb opracowania programu Bank
Gospodarstwa Krajowego sporządza prognozę przychodĂłw i wydatkĂłw Funduszu.
Art. 43. 1. Minister właściwy do spraw budĹźetu, na
wniosek Ministra Obrony Narodowej, może przekazywać na rzecz Funduszu skarbowe
papiery wartościowe.
2. Minister właściwy do spraw budżetu określi,
przez wydanie listu emisyjnego, warunki emisji skarbowych papierĂłw
wartościowych, o ktĂłrych mowa w ust. 1, oraz sposĂłb realizacji
świadczeń z nich wynikających.
3. List emisyjny zawiera
w szczegĂłlności:
1)     datę emisji;
2)     powołanie podstawy prawnej
emisji;
3)     jednostkową wartość nominalną
w złotych;
4)     cenę lub sposĂłb jej ustalenia;
5)     stopę procentową lub sposĂłb jej
obliczania;
6)     określenie sposobu
i terminĂłw wypłaty naleĹźności głównej oraz ewentualnych naleĹźności
ubocznych;
7)     termin wykupu oraz zastrzeĹźenia
w przedmiocie moĹźliwości wcześniejszego wykupu.
4. Emisja skarbowych papierów wartościowych,
o ktĂłrych mowa w ust. 1, następuje z dniem zarejestrowania
skarbowych papierĂłw wartościowych w depozycie papierĂłw wartościowych oraz
w kwocie rĂłwnej wartości nominalnej wyemitowanych skarbowych papierĂłw
wartościowych.
Art. 44. Do emisji skarbowych papierĂłw
wartościowych, o ktĂłrych mowa w art. 43 ust. 1, przepisĂłw
art. 98 i art. 102 ustawy z dnia 27 sierpnia
2009 r. o finansach publicznych oraz przepisĂłw wykonawczych wydanych
na podstawie art. 97 tej ustawy nie stosuje się.
Art. 45. 1. Bank Gospodarstwa Krajowego moĹźe
emitować obligacje na rynku krajowym i na rynkach zagranicznych na rzecz
Funduszu.
2. Zobowiązania Banku Gospodarstwa Krajowego z
tytułu wyemitowanych obligacji, o których mowa w ust. 1, są objęte gwarancją
Skarbu Państwa, reprezentowanego przez ministra właściwego do spraw finansów
publicznych.
3. Do gwarancji, o ktĂłrej mowa w ust. 2, nie
stosuje się przepisów ustawy z dnia 8 maja 1997 r. o poręczeniach i gwarancjach
udzielanych przez Skarb Państwa oraz niektóre osoby prawne (Dz. U. z 2022 r.
poz. 445), z wyjątkiem stosowanych odpowiednio art. 43b, art. 44, art. 45 i
art. 46 tej ustawy.
4. Gwarancja, o ktĂłrej mowa w ust. 2, jest
udzielana do wysokości 100% pozostających do wypłaty świadczeń pieniężnych
wynikających z wyemitowanych obligacji objętych gwarancją wraz ze 100%
należnych odsetek od tej kwoty i innych kosztów bezpośrednio związanych
obligacjami, o ktĂłrych mowa w ust. 1.
5. Gwarancja, o ktĂłrej mowa w ust. 2, jest
wolna od opłaty prowizyjnej.
6. Jeżeli odzyskanie wierzytelności Skarbu
Państwa, powstałych z tytułu udzielonej gwarancji, o której mowa w ust. 2, nie
jest możliwe, Rada Ministrów, na wniosek ministra właściwego do spraw finansów
publicznych, może umorzyć wierzytelność w całości albo części.
7. Bank Gospodarstwa Krajowego jest zwolniony z
obowiązku ustanowienia zabezpieczenia do gwarancji, o których mowa w ust. 2.
8. Do emisji obligacji, o ktĂłrej mowa w ust. 1,
stosuje się odpowiednio art. 39p–39w ustawy z dnia 27 października 1994 r. o
autostradach płatnych oraz o Krajowym Funduszu Drogowym (Dz. U.
z 2020 r. poz. 2268 oraz z 2021 r. poz. 802,
1005, 1595, 2328 i 2427).
Art. 46. 1. Specjalistyczne usługi wojskowe,
o ktĂłrych mowa w art. 41 ust. 4 pkt 1 lit. b, mogą być
świadczone przez jednostki wojskowe wyłącznie zgodnie z ich przygotowaniem
specjalistycznym, w szczegĂłlności w zakresie inĹźynierii wojskowej,
szkolenia oraz napraw sprzętu wojskowego.
2. Specjalistyczne
usługi wojskowe mogą być świadczone na uzasadniony wniosek:
1)     jednostek sektora finansĂłw
publicznych;
2)     podmiotĂłw innych niĹź jednostki
organizacyjne sektora finansĂłw publicznych, w tym podmiotĂłw prowadzących
działalność gospodarczą, jeżeli świadczenie specjalistycznych usług wojskowych
jest uzasadnione interesem publicznym lub interesem Sił Zbrojnych.
3. Specjalistyczne usługi wojskowe mogą być
oferowane i Ĺ›wiadczone wojskom obcym lub organizacjom międzynarodowym,
jeżeli jest to uzasadnione interesem Sił Zbrojnych.
4. Specjalistyczne usługi wojskowe są
świadczone na podstawie umowy za pełną odpłatnością obejmującą koszty
bezpośrednie i pośrednie.
5. W szczegĂłlnie uzasadnionych przypadkach
specjalistyczne usługi wojskowe mogą być świadczone za częściową odpłatnością
obejmującą tylko koszty bezpośrednie.
6. Minister Obrony Narodowej określi,
w drodze rozporządzenia, tryb składania i rozpatrywania wnioskĂłw oraz
zawierania umĂłw o Ĺ›wiadczenie specjalistycznych usług wojskowych,
uwzględniając potrzebę ujednolicenia sposobu postępowania podmiotów właściwych
w tym zakresie oraz potrzebę zapewnienia sprawności zawierania tych umĂłw.
Art. 47. Na finansowanie programu, niezaleĹźnie od
wysokości określonych w art. 40 ust. 1, przeznacza się co najmniej 35%
kwoty przychodów uzyskiwanych w zamian za zbycie akcji lub udziałów spółek
przemysłowego potencjału obronnego.
Art. 48. 1. Na zadania publiczne związane
z realizacją na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zadań inwestycyjnych
określonych w Programie NSIP moĹźe być przyznawana z budĹźetu państwa
dotacja:
1)    
celowa:
a)     na finansowanie zadań
w zakresie inwestycji obronnych wynikających z udziału
Rzeczypospolitej Polskiej w Programie NSIP oraz na przejściowe
finansowanie zadań w części pozostającej do opłacenia przez organy
Organizacji Traktatu Północnoatlantyckiego,
b)     na realizację inwestycji
krajowych jako zadań okołopakietowych, których wykonanie jest niezbędne
w związku z realizowanymi projektami,
c)     na płatności wnoszone
w ramach składki do wspĂłlnego budĹźetu inwestycyjnego Organizacji Traktatu
Północnoatlantyckiego,
d)     na finansowanie utrzymania
inwestycji do czasu przekazania ich uĹźytkownikom;
2)     podmiotowa na finansowanie
krajowych wydatkĂłw administracyjnych wynikających z Ĺ‚Ä…cznego udziału
Rzeczypospolitej Polskiej w wartości zatwierdzonych projektĂłw na
realizację inwestycji w ramach Programu NSIP i wartości
zatwierdzonych projektĂłw inwestycyjnych realizowanych w ramach zadań
okołopakietowych finansowanych ze środków krajowych.
2. Dotacje, o ktĂłrych mowa
w ust. 1, przyznaje się instytucji gospodarki budĹźetowej, dla ktĂłrej
Minister Obrony Narodowej jest organem załoĹźycielskim, powołanej w celu
realizacji na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zadań inwestycyjnych
określonych w Programie NSIP.
3. Instytucji gospodarki budĹźetowej,
o ktĂłrej mowa w ust. 2, moĹźe być przyznawana z budĹźetu
państwa dotacja celowa na finansowanie zadań w zakresie krajowych
inwestycji obronnych, innych niĹź zadania wymienione w ust. 1 pkt 1
lit. b.
4. Minister Obrony Narodowej określi,
w drodze rozporządzenia, wysokość oraz warunki i tryb przyznawania
i rozliczania dotacji, o ktĂłrych mowa w ust. 1 i 3,
uwzględniając konieczność zapewnienia podziału dotacji na celowe
i podmiotowe oraz prawidłowości postępowania w tych sprawach pod względem
finansowym.
Art. 49. 1. Na poczet wykonania zamĂłwień, ktĂłrych
przedmiotem jest newralgiczny sprzęt, newralgiczne usługi, newralgiczne roboty
budowlane, sprzęt wojskowy oraz roboty budowlane, dostawy i usługi
związane ze sprzętem wojskowym, roboty budowlane, dostawy i usługi
związane z zabezpieczeniem obiektĂłw będących w dyspozycji podmiotĂłw
realizujących zamĂłwienia w dziedzinach obronności i bezpieczeństwa
lub przeznaczone wyłącznie do celów wojskowych, do których nie stosuje się
ustawy z dnia 11 września 2019 r. – Prawo zamĂłwień publicznych,
zamawiający może udzielać zaliczek, jeżeli taka możliwość została przewidziana
w dokumentacji dotyczącej zamĂłwienia lub jeĹźeli wykonawca został wybrany
w postępowaniu, w ktĂłrym zamawiający negocjował warunki umowy
z wybranymi przez siebie wykonawcami lub wykonawcą.
2. Wysokość jednorazowej zaliczki nie może
przekraczać 33% wartości wynagrodzenia wykonawcy za dane zamówienie.
3. Zaliczki udziela się po wniesieniu przez
wykonawcę zabezpieczenia.
4. Zabezpieczenie
zaliczki moĹźe być wnoszone według wyboru wykonawcy w jednej lub
w kilku następujących formach:
1)     pieniądzu;
2)     poręczeniach bankowych lub
poręczeniach spółdzielczej kasy oszczędnościowo­­‑kredytowej, z tym
że zobowiązanie kasy jest zawsze zobowiązaniem pieniężnym;
3)     gwarancjach bankowych;
4)     gwarancjach ubezpieczeniowych;
5)     wekslach z poręczeniem
wekslowym banku lub spółdzielczej kasy oszczędnościowo­­‑kredytowej;
6)     przez ustanowienie zastawu na
papierach wartościowych emitowanych przez Skarb Państwa lub jednostkę samorządu
terytorialnego;
7)     przez ustanowienie zastawu
rejestrowego.
5. Zaliczka może być wypłacona przez rachunek
powierniczy. W takim przypadku nie jest wymagane zabezpieczenie zaliczki.
6. Zabezpieczenie zaliczki ustala się
w wysokości do pełnej kwoty udzielonej zaliczki.
7. Zamawiający może
udzielić kolejnych zaliczek, pod warunkiem Ĺźe wykonawca, w ramach
realizacji zamĂłwienia:
1)     rozliczy środki w zakresie
wartości poprzednio udzielanych zaliczek lub
2)     wykaĹźe, Ĺźe zaangaĹźował całość
środkĂłw w zakresie wartości poprzednio udzielanych zaliczek.
8. Formę lub formy zabezpieczenia zaliczki,
sposĂłb jego wniesienia i zwrotu określa się w umowie. Umowa moĹźe
przewidywać moĹźliwość zmiany formy zabezpieczenia zaliczki w trakcie
realizacji tej umowy.
Art. 50. 1. Podmioty, o ktĂłrych mowa
w art. 4 ustawy z dnia 11 września 2019 r. –
Prawo zamówień publicznych, mogą, niezależnie od swoich celów ustawowych lub
statutowych, dokonywać wpłat lub darowizn na Fundusz.
2. Przedmiotem darowizn, o ktĂłrych mowa
w ust. 1, mogą być rĂłwnieĹź skarbowe papiery wartościowe oraz
obligacje poręczane lub gwarantowane przez Skarb Państwa.
Art. 51. 1. Spółki przemysłowego potencjału
obronnego, Agencja Rozwoju Przemysłu Spółka Akcyjna, Polski Fundusz Rozwoju
Spółka Akcyjna, agencje wykonawcze oraz inne państwowe osoby prawne mogą
nabywać sprzęt wojskowy w celu przekazania w leasing Siłom Zbrojnym.
2. Raty za leasing, o ktĂłrym mowa
w ust. 1, są pokrywane z budĹźetu państwa lub Funduszu.
3. Minister Obrony Narodowej wydaje zgodę na
nabycie sprzętu w tym wysokość i terminy spłat rat leasingu
w przypadku ich finansowania z budĹźetu państwa.
4. W celu
realizacji zadania, o ktĂłrym mowa w ust. 1, podmioty,
o ktĂłrych mowa w art. 4 ustawy z dnia 11 września
2019 r. – Prawo zamĂłwień publicznych, niezaleĹźnie od swoich celĂłw
ustawowych lub statutowych, mogą:
1)     obejmować akcje lub udziały
w spółkach, o ktĂłrych mowa w ust. 1;
2)     dokonywać wpłat lub darowizn na
agencje wykonawcze oraz inne osoby prawne, o ktĂłrych mowa
w ust. 1.
5. Przedmiotem darowizn, o ktĂłrych
mowa w ust. 4 pkt 2, mogą być rĂłwnieĹź skarbowe papiery
wartościowe oraz obligacje poręczane lub gwarantowane przez Skarb Państwa.
Art. 52. 1. Pozyskiwanie sprzętu wojskowego
w ramach realizacji umowy międzynarodowej moĹźe mieć formę leasingu.
2. W przypadku pozyskania sprzętu
wojskowego w formie leasingu przyjmuje się, na potrzeby wszelkich procedur
lub postępowań niezbędnych do prawidłowego użytkowania tego sprzętu, że sprzęt
ten jest własnością Sił Zbrojnych.
DZIAŁ
VI
Rejestracja
i kwalifikacja wojskowa oraz ewidencja wojskowa
Rozdział
1
Rejestracja wojskowa
Art. 53. 1. Na potrzeby prowadzenia ewidencji
wojskowej oraz prowadzenia kwalifikacji wojskowej prowadzi się rejestrację,
ktĂłrej podlegają obywatele polscy, ktĂłrzy ukończyli 18 lat Ĺźycia.
2. Rejestrację prowadzi wĂłjt (burmistrz,
prezydent miasta) właściwy ze względu na miejsce pobytu stałego albo pobytu
czasowego trwającego ponad 3 miesiące osoby objętej rejestracją
w dniu ukończenia przez nią 18 lat Ĺźycia. W pozostałych
przypadkach właściwość miejscową ustala się według przepisĂłw ustawy z dnia
14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego.
3. Rejestrację prowadzi się na podstawie
danych osobowych określonych w art. 8 pkt 1–7, 9–12, 14, 17–22
i 26 ustawy z dnia 24 września 2010 r.
o ewidencji ludności (Dz. U. z 2021 r. poz. 510, 1000,
1641 i 1978 oraz z 2022 r. poz. 350), uzyskanych z ewidencji
ludności.
4. Dane, o ktĂłrych mowa
w ust. 3, ujmuje się w rejestrze osĂłb objętych rejestracją oraz
w wykazach osĂłb podlegających wezwaniu do kwalifikacji wojskowej.
5. Jeden egzemplarz rejestru osĂłb objętych
rejestracją przekazuje się właściwemu ze względu na miejsce pobytu stałego albo
pobytu czasowego trwającego ponad 3 miesiące szefowi wojskowego centrum
rekrutacji na potrzeby ewidencji wojskowej.
6. Prowadzenie rejestracji nie wymaga
zgłoszenia się, zgody lub powiadomienia osoby, o ktĂłrej mowa
w ust. 1.
Art. 54. 1. W razie ogłoszenia mobilizacji
i w czasie wojny rejestracją mogą zostać objęte rĂłwnieĹź inne osoby
niĹź wymienione w art. 53.
2. Osoby podlegające rejestracji mogą
zostać obowiązane do zgłoszenia się do rejestracji w określonym terminie
i miejscu.
3. Obowiązek, o ktĂłrym mowa
w ust. 2, moĹźe wprowadzić, w drodze rozporządzenia, Rada
MinistrĂłw, w razie ogłoszenia mobilizacji i w czasie wojny,
a takĹźe w przypadku duĹźej migracji ludności, wystąpienia zakłóceń w przekazywaniu
na potrzeby rejestracji danych z ewidencji ludności prowadzonej przez
wĂłjtĂłw (burmistrzĂłw, prezydentĂłw miast) lub w przypadku potrzeby
rozszerzenia zakresu osób objętych obowiązkiem zgłoszenia się do kwalifikacji
wojskowej, wskazując jednocześnie grupy osób objęte rejestracją oraz
obowiązkiem zgłoszenia się do rejestracji, uwzględniając konieczność
zapewnienia właściwej realizacji procesu rejestracji w razie ogłoszenia
mobilizacji i w czasie wojny.
4. Do prowadzenia rejestracji stosuje się
odpowiednio przepisy art. 53.
5. Obowiązkowi
zgłoszenia się do rejestracji nie podlegają osoby:
1)     w stosunku do ktĂłrych
orzeczono trwałą albo długotrwałą niezdolność do pracy w gospodarstwie
rolnym na podstawie ustawy z dnia 20 grudnia 1990 r.
o ubezpieczeniu społecznym rolnikĂłw,
2)     całkowicie niezdolne do pracy
oraz niezdolne do samodzielnej egzystencji lub uznane za całkowicie niezdolne
do pracy na podstawie ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r.
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych,
3)    
zaliczone do osĂłb o znacznym stopniu niepełnosprawności albo
o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności w rozumieniu ustawy
z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej
i społecznej oraz zatrudnianiu osĂłb niepełnosprawnych
– jeĹźeli przedstawią wĂłjtowi
(burmistrzowi, prezydentowi miasta) dokument stwierdzający tę niezdolność lub
niepełnosprawność.
6. Osobę podlegającą obowiązkowi
rejestracji wzywa do rejestracji wĂłjt (burmistrz, prezydent miasta).
7. Osoby podlegające obowiązkowi
zgłoszenia się do rejestracji, które nie zgłosiły się do tej rejestracji
w określonym terminie i miejscu, są obowiązane to uczynić
niezwłocznie po ustaniu przeszkody.
8. W przypadku niezgłoszenia się bez
uzasadnionej przyczyny do rejestracji osoby podlegającej temu obowiązkowi wójt
(burmistrz, prezydent miasta) nakłada na tę osobę grzywnę w celu
przymuszenia albo zarządza przymusowe doprowadzenie przez Policję do urzędu
gminy, w trybie przepisĂłw o postępowaniu egzekucyjnym
w administracji.
Art. 55. Minister Obrony Narodowej
w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw administracji
publicznej określi, w drodze rozporządzenia:
1)     tryb prowadzenia rejestracji,
2)     wzory dokumentĂłw prowadzonych
w ramach rejestracji,
3)     szczegółowy zakres danych
ujmowanych w poszczegĂłlnych dokumentach,
4)    
organy, ktĂłrym mogą być udostępniane dokumenty związane z rejestracją,
5)    
tryb i sposób wzywania na rejestrację
– kierując się potrzebą zapewnienia realizacji celu
prowadzenia rejestracji, oraz uwzględniając pisemny lub elektroniczny sposób
prowadzenia dokumentĂłw w ramach rejestracji.
Rozdział
2
Kwalifikacja wojskowa
Art. 56. 1. Kwalifikacja wojskowa ma na celu
wprowadzenie danych do ewidencji wojskowej oraz określenie zdolności do
pełnienia służby wojskowej przez obywateli Rzeczypospolitej Polskiej.
2. Czynności podejmowane w ramach
kwalifikacji wojskowej są prowadzone przez powiatowe komisje lekarskie oraz
wojewĂłdzkie komisje lekarskie, wĂłjta (burmistrza, prezydenta miasta) oraz szefa
wojskowego centrum rekrutacji.
Art. 57. 1. Zwierzchni nadzĂłr nad przeprowadzaniem
kwalifikacji wojskowej sprawuje Minister Obrony Narodowej.
2. Bieżący nadzĂłr nad przygotowaniem
i przebiegiem kwalifikacji wojskowej sprawują wojewodowie.
3. Kontrolę prowadzenia kwalifikacji
wojskowej przez wojewĂłdzkie i powiatowe komisje lekarskie oraz szefĂłw
wojskowych centrĂłw rekrutacji wykonuje Minister Obrony Narodowej, a przez
organy samorządowe – Prezes Rady MinistrĂłw i wojewodowie.
4. Za przeprowadzenie kwalifikacji
wojskowej na terenie powiatu (miasta na prawach powiatu) odpowiada starosta
(prezydent miasta).
5. Kwalifikację wojskową przeprowadza się
corocznie.
6. W uzasadnionych przypadkach
kwalifikacja wojskowa moĹźe być przeprowadzana w kilku okresach danego roku
kalendarzowego.
7. Minister Obrony Narodowej
w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw administracji
publicznej określi, w drodze rozporządzenia, termin lub terminy ogłoszenia
kwalifikacji wojskowej i czas jej lub ich trwania na terytorium państwa
oraz roczniki i grupy osĂłb podlegających obowiązkowi stawienia się do
kwalifikacji wojskowej, uwzględniając, aby termin lub terminy ogłoszenia
kwalifikacji wojskowej wyprzedzały, co najmniej o 14 dni, dzień jej
lub ich rozpoczęcia.
8. Zadania, o ktĂłrych mowa w art. 56
ust. 1, są realizowane przez jednostki samorządu terytorialnego jako
zadania zlecone z zakresu administracji rządowej.
9. Wydatki budĹźetowe na zadania określone
w art. 56 ust. 1 są pokrywane w ramach finansowania potrzeb obronnych
Rzeczypospolitej Polskiej.
Art. 58. 1. W ramach kwalifikacji wojskowej
wykonuje się następujące czynności:
1)     sprawdzenie toĹźsamości osĂłb
podlegających stawieniu się do kwalifikacji wojskowej;
2)     określenie zdolności fizycznej
i psychicznej do słuĹźby wojskowej osĂłb podlegających stawieniu się do
kwalifikacji wojskowej;
3)     wstępne przeznaczenie osĂłb
podlegających stawieniu się do kwalifikacji wojskowej do poszczególnych form
obowiązku obrony oraz przyjęcie wnioskĂłw o przeznaczenie do słuĹźby
zastępczej;
4)     wprowadzenie danych do ewidencji
lub aktualizacja ewidencji wojskowej i przetwarzanie danych gromadzonych
w tej ewidencji;
5)     przekazywanie informacji
i promowanie słuĹźby wojskowej;
6)     wydanie zaświadczenia
o stawieniu się do kwalifikacji wojskowej, uregulowanym stosunku do słuĹźby
wojskowej oraz o orzeczonej zdolności do słuĹźby wojskowej;
7)     nadanie stopnia wojskowego
szeregowego i przeniesienie osĂłb podlegających stawieniu się do
kwalifikacji wojskowej do pasywnej rezerwy.
2. Czynności,
o ktĂłrych mowa w ust. 1, wymienione w:
1)     pkt 1 â€“ należą do wĂłjta
(burmistrza, prezydenta miasta) albo upoważnionego pracownika urzędu gminy
(miasta);
2)     pkt 2 â€“ należą do
powiatowej komisji lekarskiej;
3)     pkt 3–7 â€“ należą do szefa
wojskowego centrum rekrutacji albo jego upowaĹźnionego przedstawiciela.
3. W ramach kwalifikacji wojskowej
szef wojskowego centrum rekrutacji albo jego upowaĹźniony przedstawiciel moĹźe
rĂłwnieĹź przeprowadzać czynności związane z rekrutacją do ochotniczych
rodzajów służby wojskowej.
4. Przepisu ust. 1 pkt 7
w zakresie przeniesienia osĂłb podlegających stawieniu się do kwalifikacji
wojskowej do pasywnej rezerwy nie stosuje się w przypadku wprowadzenia
obowiązku pełnienia zasadniczej służby wojskowej.
5. Przepisy ust. 1 pkt 3, 4
i 6 nie ograniczają uprawnień szefa wojskowego centrum rekrutacji
związanych z wykonywaniem czynności określonych w tych przepisach,
niezaleĹźnie od trwania kwalifikacji wojskowej oraz związanych z nią
uprawnień osób podlegających kwalifikacji wojskowej oraz tych, którzy się do
niej stawili.
6. Ustala się
następujące kategorie zdolności do czynnej słuĹźby wojskowej, z wyłączeniem
zawodowej służby wojskowej:
1)     kategoria A â€“ zdolny do
służby wojskowej, co oznacza zdolność do odbywania lub pełnienia określonego
rodzaju słuĹźby wojskowej, o ktĂłrej mowa w art. 129, a takĹźe zdolność
do odbywania służby zastępczej;
2)     kategoria B – czasowo niezdolny
do służby wojskowej, co oznacza przemijające upośledzenie ogólnego stanu
zdrowia albo ostre lub przewlekłe stany chorobowe, ktĂłre w okresie do 24
miesięcy od dnia badania rokują odzyskanie zdolności do służby wojskowej,
o ktĂłrej mowa w pkt 1, w czasie pokoju;
3)     kategoria D – niezdolny do
słuĹźby wojskowej, o ktĂłrej mowa w pkt 1, w czasie pokoju,
z wyjątkiem niektĂłrych stanowisk słuĹźbowych przeznaczonych dla
terytorialnej służby wojskowej;
4)     kategoria E – trwale
i całkowicie niezdolny do słuĹźby wojskowej, o ktĂłrej mowa
w pkt 1, w czasie pokoju oraz w razie ogłoszenia
mobilizacji i w czasie wojny.
Art. 59. 1. Do kwalifikacji wojskowej są
obowiązani stawić się, w określonym terminie i miejscu mężczyĹşni,
ktĂłrzy w danym roku kalendarzowym kończą 19 lat Ĺźycia.
2. Osoby podlegające stawieniu się do
kwalifikacji wojskowej, ktĂłre nie dopełniły tego obowiązku w określonym
terminie i miejscu, są obowiązane to uczynić niezwłocznie po ustaniu
przeszkody.
3. Osoby, wobec ktĂłrych kwalifikacja
wojskowa nie została przeprowadzona w roku kalendarzowym, w ktĂłrym
ukończyły 19 lat Ĺźycia, podlegają obowiązkowi stawienia się do
kwalifikacji wojskowej przeprowadzanej w następnym roku kalendarzowym.
4. Obowiązek, o ktĂłrym mowa
w ust. 1–3, trwa do końca roku kalendarzowego, w ktĂłrym osoba
objęta tym obowiązkiem kończy 60 lat Ĺźycia.
5. Do kwalifikacji wojskowej mogą się
zgłosić rĂłwnieĹź ochotnicy, w tym kobiety, do końca roku kalendarzowego,
w ktĂłrym kończą 60 lat Ĺźycia, niezaleĹźnie od posiadanych kwalifikacji
i wykształcenia, jeĹźeli ukończyli co najmniej 18 lat Ĺźycia.
Zgłoszenia moĹźna dokonać rĂłwnieĹź z wykorzystaniem środkĂłw komunikacji
elektronicznej w rozumieniu ustawy z dnia 18 lipca 2002 r.
o Ĺ›wiadczeniu usług drogą elektroniczną (Dz. U. z 2020 r.
poz. 344).
6. Do stawienia się do kwalifikacji
wojskowej w przypadku, o ktĂłrym mowa w ust. 1, wzywa wĂłjt
(burmistrz, prezydent miasta), zapewniając planowe stawiennictwo osób do tej
kwalifikacji.
7. W czasie
kwalifikacji wojskowej wĂłjt (burmistrz, prezydent miasta):
1)    
prowadzi listę stawiennictwa osób do kwalifikacji wojskowej, uwzględniając
następujące dane osobowe tych osób:
a)     nazwisko,
b)     imię lub imiona,
c)     nazwisko rodowe,
d)     numer PESEL,
e)     miejsce urodzenia,
f)     serię i numer dowodu
osobistego,
g)     miejsce pobytu stałego albo
pobytu czasowego trwającego ponad 3 miesiące,
h)     adres do korespondencji;
2)     wypłaca świadczenia,
o ktĂłrych mowa w art. 6 ust. 2 i 3.
8. W przypadku niestawienia się do
kwalifikacji wojskowej bez uzasadnionej przyczyny właściwy wójt (burmistrz,
prezydent miasta) z urzędu albo na wniosek przewodniczącego powiatowej
komisji lekarskiej lub szefa wojskowego centrum rekrutacji nakłada na osobę
podlegającą kwalifikacji wojskowej grzywnę w celu przymuszenia albo
zarządza przymusowe doprowadzenie przez Policję do kwalifikacji wojskowej
w trybie przepisĂłw o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.
9. W okresie trwania obowiązku
odbywania zasadniczej słuĹźby wojskowej w ramach kwalifikacji wojskowej
szef wojskowego centrum rekrutacji może również wykonywać czynności związane
z udzieleniem odroczeń czynnej słuĹźby wojskowej.
10. Rada MinistrĂłw moĹźe, w drodze
rozporządzenia, wprowadzić w razie zagroĹźenia bezpieczeństwa państwa albo
w razie ogłoszenia mobilizacji i w czasie wojny obowiązek
stawienia się do kwalifikacji wojskowej osĂłb, ktĂłre w danym roku
kalendarzowym kończą co najmniej 18 lat Ĺźycia, trwający do końca roku
kalendarzowego, w ktĂłrym te osoby kończą 60 lat Ĺźycia, uwzględniając
potrzeby Sił Zbrojnych, zagroĹźenie zewnętrznego i wewnętrznego
bezpieczeństwa państwa oraz wskazując granice wieku osób, których ten obowiązek
dotyczy.
Art. 60. 1. Kobiety posiadające kwalifikacje
przydatne do słuĹźby wojskowej oraz kobiety pobierające naukę w celu
uzyskania tych kwalifikacji, ktĂłre w danym roku szkolnym lub akademickim
kończą naukę, albo będące studentkami lub absolwentkami szkół wyższych, mogą być
poddane obowiązkowi stawienia się do kwalifikacji wojskowej, poczynając od dnia
1 stycznia roku kalendarzowego, w ktĂłrym kończą 19 lat Ĺźycia.
2. Za kwalifikacje, o ktĂłrych mowa
w ust. 1, uznaje się wykształcenie lub kwalifikacje zawodowe wymagane
do wykonywania zawodĂłw medycznych, weterynaryjnych, morskich oraz lotniczych,
a takĹźe zawodĂłw: psychologĂłw, rehabilitantĂłw, radiologĂłw, diagnostĂłw
laboratoryjnych, informatyków, teleinformatyków, nawigatorów oraz tłumaczy.
3. W przypadku
wprowadzenia obowiązku stawienia się do kwalifikacji wojskowej kobiet:
1)     rektorzy albo dyrektorzy szkół,
o ktĂłrych mowa w ust. 1, przesyłają szefowi wojskowego centrum
rekrutacji, właściwemu ze względu na siedzibę szkoły, imienny wykaz kobiet,
ktĂłre kończą naukę w danym roku kalendarzowym;
2)     szef wojskowego centrum
rekrutacji, właściwy ze względu na siedzibę szkoły, o ktĂłrej mowa
w ust. 1, przesyła szefowi wojskowego centrum rekrutacji, właściwemu
ze względu na miejsce pobytu stałego kobiet lub miejsce ich czasowego pobytu
trwającego ponad 3 miesiące, imienne wykazy kobiet podlegających
obowiązkowi stawienia się do kwalifikacji wojskowej;
3)     szefowie wojskowych centrĂłw
rekrutacji po otrzymaniu wykazĂłw, o ktĂłrych mowa w pkt 2,
przesyłają je wĂłjtom (burmistrzom, prezydentom miast) w celu wezwania
kobiet do kwalifikacji wojskowej. Wykazy te uzupełniają dodatkowym zestawieniem
kobiet, o ktĂłrych mowa w ust. 5.
4. W imiennych
wykazach kobiet, o ktĂłrych mowa w ust. 3 pkt 1 i 2,
w zakresie danych osobowych osĂłb objętych tymi wykazami zamieszcza się
następujące dane:
1)     nazwisko;
2)     imię lub imiona;
3)     nazwisko rodowe;
4)     numer PESEL;
5)     miejsce urodzenia;
6)     serię i numer dowodu
osobistego;
7)     miejsce pobytu stałego albo
pobytu czasowego trwającego ponad 3 miesiące;
8)     adres do korespondencji;
9)     rok i kierunek nauki oraz
nazwę i siedzibę szkoły;
10)   kwalifikacje przydatne do słuĹźby wojskowej,
których posiadanie skutkuje obowiązkiem stawienia się do kwalifikacji
wojskowej.
5. Do kwalifikacji wojskowej mogą rĂłwnieĹź
stawać w terminie określonym w ust. 1 kobiety, ktĂłre ochotniczo
zgłosiły się do pełnienia służby wojskowej.
6. Kobiety, ktĂłre stawiły się do
kwalifikacji wojskowej, podlegają obowiązkowi służby wojskowej na zasadach
ogĂłlnych.
7. Rada MinistrĂłw określi, w drodze
rozporządzenia, grupy kobiet, których dotyczy obowiązek stawienia się do
kwalifikacji wojskowej wskazując grupy kobiet poddane temu obowiązkowi, oraz
stanowiska służbowe lub funkcje, na które przeznacza się kobiety do służby wojskowej,
uwzględniając wykaz prac uciążliwych, niebezpiecznych lub szkodliwych dla
zdrowia kobiet w ciąży lub kobiet karmiących dziecko piersią, warunki
bezpieczeństwa i higieny pracy przy ręcznych pracach transportowych oraz
potrzeby Sił Zbrojnych.
Art. 61. 1. W przypadku gdy osoba, ktĂłrej
nadano kategorię zdolności do czynnej słuĹźby wojskowej w ramach
kwalifikacji wojskowej, zgłosi w terminie 3 lat od dnia nadania tej
kategorii chęć pełnienia czynnej służby wojskowej, nie kieruje się jej na
badania lekarskie oraz psychologiczne.
2. Przepisu ust. 1 nie stosuje
się do osĂłb, ktĂłre ubiegają się o powołanie do zawodowej słuĹźby wojskowej
lub do służby na stanowiskach wymagających szczególnych predyspozycji,
a takĹźe do osĂłb, ktĂłrych stan zdrowia uległ zmianie albo istnieją
uzasadnione wątpliwości co do ich aktualnego stanu zdrowia.
Art. 62. 1. Określenie zdolności do słuĹźby
wojskowej osób stawiających się do kwalifikacji wojskowej należy do powiatowych
i wojewĂłdzkich komisji lekarskich, ktĂłre mogą orzekać w składzie
jednoosobowym.
2. W ramach określenia zdolności do
służby wojskowej osoby stawiające się do kwalifikacji wojskowej poddaje się
obowiązkowym badaniom lekarskim oraz psychologicznym, a takĹźe, stosownie
do potrzeb i według decyzji przewodniczącego komisji lekarskiej, badaniom
specjalistycznym oraz obserwacji szpitalnej.
3. Osoba stawiająca się do kwalifikacji
wojskowej jest obowiązana przedstawić komisji lekarskiej posiadaną dokumentację
medyczną, w tym wyniki badań specjalistycznych przeprowadzonych
w okresie 12 miesięcy przed dniem stawienia się do kwalifikacji
wojskowej.
4. MoĹźna nie
poddawać badaniom lekarskim, o ktĂłrych mowa w ust. 2, osĂłb:
1)     podlegających stawieniu się do
kwalifikacji wojskowej, w stosunku do ktĂłrych orzeczono trwałą albo
długotrwałą niezdolność do pracy w gospodarstwie rolnym na podstawie
ustawy z dnia 20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym
rolnikĂłw,
2)     całkowicie niezdolnych do pracy
oraz niezdolnych do samodzielnej egzystencji lub uznanych za całkowicie
niezdolne do pracy na podstawie ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r.
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych,
3)    
podlegających stawieniu się do kwalifikacji wojskowej zaliczonych do osób
o znacznym stopniu niepełnosprawności w rozumieniu ustawy z dnia
27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej
oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych
– jeżeli przedstawią komisji orzeczenie albo
wypis z treści orzeczenia stwierdzającego tę niezdolność lub
niepełnosprawność, na podstawie którego można określić zdolność tych osób do
czynnej służby wojskowej.
5. Do prowadzenia badań lekarskich oraz
wydawania orzeczeń w tych sprawach przez komisje lekarskie, o ktĂłrych
mowa w ust. 1, stosuje się przepisy wydane na podstawie art. 87 ust. 3.
6. Powiatowe i wojewĂłdzkie komisje
lekarskie powołują wojewodowie w porozumieniu z szefami wojskowych
centrĂłw rekrutacji.
7. WojewĂłdzka komisja lekarska sprawuje
nadzór nad działalnością powiatowych komisji lekarskich.
8. Rada MinistrĂłw określi, w drodze
rozporządzenia, skład, tryb powoływania i postępowania oraz terminy
urzędowania powiatowych i wojewĂłdzkich komisji lekarskich oraz sposĂłb
współdziałania komisji z wojewodami oraz wĂłjtami (burmistrzami,
prezydentami miast) lub starostami i innymi organami samorządu
terytorialnego, kierując się potrzebą zapewnienia sprawnego przebiegu procesu
orzekania o zdolności do słuĹźby wojskowej.
Art. 63. 1. Podmioty lecznicze udzielają
zwolnienia od pracy, z zachowaniem prawa do wynagrodzenia, lekarzom
wchodzącym w skład powiatowych i wojewĂłdzkich komisji lekarskich oraz
pracownikom średniego personelu do spraw zdrowia wyznaczonym do powiatowych
komisji lekarskich w przypadku konieczności ich udziału w pracach
komisji w godzinach pracy zawodowej.
2. Osobom wchodzącym w skład komisji
lekarskich orzekających o zdolności do słuĹźby wojskowej osĂłb stawiających
się do kwalifikacji wojskowej oraz pracownikom średniego personelu do spraw
zdrowia przysługuje dodatkowe wynagrodzenie za pracę związaną z określeniem
zdolności tych osób do służby wojskowej, wykonywaną poza godzinami pracy
zawodowej, z zachowaniem prawa do wynagrodzenia zgodnie
z ust. 1.
3. Wysokość wynagrodzenia za kaĹźdy dzień
pracy nie może przekraczać 15% przeciętnego wynagrodzenia ogłaszanego przez
Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego w Dzienniku Urzędowym
Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski” na podstawie art. 20
pkt 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r.
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych za
kwartał poprzedzający wypłatę wynagrodzenia.
4. Rada MinistrĂłw określi, w drodze
rozporządzenia, sposób ustalania dodatkowego wynagrodzenia osób wchodzących
w skład komisji lekarskich orzekających o stopniu zdolności do słuĹźby
wojskowej osób stawiających się do kwalifikacji wojskowej oraz pracowników
średniego personelu do spraw zdrowia wyznaczonych do powiatowych komisji
lekarskich mając na względzie maksymalną wysokość wynagrodzenia, o ktĂłrym
mowa w ust. 3.
5. Wojewodowie zlecają podmiotom
leczniczym przeprowadzanie na potrzeby powiatowych i wojewĂłdzkich komisji
lekarskich badań specjalistycznych, psychologicznych oraz obserwacji szpitalnej
osób stawiających się do kwalifikacji wojskowej.
6. W przypadku niemoĹźności zlecenia
przeprowadzania badań specjalistycznych lub badań psychologicznych podmiotom
leczniczym wojewodowie mogą zawierać umowy o przeprowadzanie takich badań
przez lekarzy prowadzących indywidualne specjalistyczne praktyki lekarskie lub
grupowe praktyki lekarskie oraz przez psychologĂłw.
7. Przy powoływaniu powiatowych
i wojewĂłdzkich komisji lekarskich oraz do zamĂłwień na realizację
świadczeń, o ktĂłrych mowa w ust. 5 i 6 oraz art. 62
ust. 2, nie stosuje się przepisĂłw ustawy z dnia 11 września
2019 r. – Prawo zamĂłwień publicznych.
8. Koszty wynagrodzeń, o ktĂłrych mowa
w ust. 1 i 2, oraz badań specjalistycznych i obserwacji
szpitalnej, o ktĂłrych mowa w ust. 5, pokrywa się z budĹźetu
państwa, z części 85, ktĂłrą dysponują wojewodowie.
9. Rada MinistrĂłw określi, w drodze
rozporządzenia, tryb udzielania zamówień na badania specjalistyczne, psychologiczne
oraz obserwacji szpitalnej, kierując się koniecznością zapewnienia równego
traktowania podmiotĂłw leczniczych oraz przejrzystości i sprawności
postępowania w zakresie udzielania tych zamĂłwień.
Art. 64. 1. Orzeczenie powiatowej komisji
lekarskiej doręcza się osobie stawiającej się do kwalifikacji wojskowej
i szefowi wojskowego centrum rekrutacji na piśmie wraz
z uzasadnieniem albo za pomocą środkĂłw komunikacji elektronicznej
w rozumieniu art. 2 pkt 5 ustawy z dnia 18 lipca
2002 r. o Ĺ›wiadczeniu usług drogą elektroniczną.
2. Od orzeczenia powiatowej komisji
lekarskiej przysługuje osobie stawiającej się do kwalifikacji wojskowej
i szefowi wojskowego centrum rekrutacji odwołanie do wojewĂłdzkiej komisji
lekarskiej w terminie 14 dni od dnia doręczenia orzeczenia.
Orzeczenie to może być zmienione przez wojewódzką komisję lekarską również
z urzędu, jeĹźeli zostało wydane z naruszeniem przepisĂłw prawa.
3. Członkom powiatowej komisji lekarskiej
przysługuje prawo wnoszenia do wojewódzkiej komisji lekarskiej sprzeciwów od
orzeczeń powiatowej komisji lekarskiej w terminie 14 dni od dnia
wydania orzeczenia.
4. Ostateczne orzeczenie powiatowej
komisji lekarskiej ustalające czasową niezdolność do służby wojskowej osób,
ktĂłre w okresie do 24 miesięcy od dnia badania rokują odzyskanie
zdolności do słuĹźby wojskowej w czasie pokoju, moĹźe być zmienione przez
powiatową komisję lekarską z urzędu albo na pisemny wniosek osoby
stawiającej się do kwalifikacji wojskowej lub szefa wojskowego centrum
rekrutacji, jeżeli stan zdrowia tej osoby uległ istotnej zmianie.
5. O wszczęciu z urzędu
postępowania, o ktĂłrym mowa w ust. 4, zawiadamia się szefa
wojskowego centrum rekrutacji oraz osobę stawiającą się do kwalifikacji
wojskowej.
6. Wniosek o zmianę kategorii
zdolności do służby wojskowej składa się za pośrednictwem szefa wojskowego
centrum rekrutacji. Do wniosku osoba stawiająca się do kwalifikacji wojskowej
dołącza zaświadczenie lekarskie stwierdzające zmiany w jej stanie zdrowia,
jakie nastąpiły od dnia ostatniego orzeczenia ustalającego kategorię zdolności
do służby wojskowej.
7. Do powiatowej komisji lekarskiej nie
kieruje się osób, wobec których wydano ostateczne orzeczenie ustalające
kategorię zdolności do służby wojskowej D lub E.
8. Wobec osĂłb, dla ktĂłrych ustalono
kategorię zdolności do służby wojskowej D lub E, przewodniczący powiatowej
komisji lekarskiej wszczyna z urzędu postępowanie w sprawie zmiany
kategorii zdolności do służby wojskowej, jeżeli ostateczne orzeczenie
o stopniu zdolności tych osĂłb do słuĹźby wojskowej zostało wydane
z naruszeniem przepisĂłw prawa. O wszczęciu tego postępowania
powiadamia się szefa wojskowego centrum rekrutacji oraz osobę, wobec której
została orzeczona kategoria zdolności do służby wojskowej D lub E.
9. Ostateczne orzeczenia komisji
lekarskich są wiążące dla szefów wojskowych centrów rekrutacji.
Art. 65. 1. Starosta (prezydent miasta na prawach
powiatu) na potrzeby przeprowadzenia kwalifikacji wojskowej:
1)     zapewnia lokal dla wĂłjta
(burmistrza, prezydenta miasta), powiatowej komisji lekarskiej i szefa
wojskowego centrum rekrutacji wraz z wyposaĹźeniem oraz przedmioty
niezbędne do pracy tych organĂłw, a takĹźe pomieszczenia wraz
z wyposaĹźeniem, niezbędne przy wprowadzaniu danych do ewidencji wojskowej
osób stawiających się do kwalifikacji wojskowej;
2)     moĹźe zawrzeć umowę o pracę
na czas określony lub umowę zlecenia, nie więcej niĹź z 4 osobami do
prac związanych z wprowadzaniem danych do ewidencji wojskowej osĂłb
stawiających się do kwalifikacji wojskowej i wydawaniem zaświadczeń
o stawieniu się do kwalifikacji wojskowej, uregulowanym stosunku do słuĹźby
wojskowej oraz o orzeczonej zdolności do słuĹźby wojskowej.
2. Osobom, o ktĂłrych mowa
w ust. 1 pkt 2, przysługuje wynagrodzenie nie niĹźsze niĹź
wynagrodzenie referentĂłw z wykształceniem średnim lub średnim branĹźowym,
określone w przepisach wydanych na podstawie art. 37
ust. 1 ustawy z dnia 21 listopada 2008 r.
o pracownikach samorządowych (Dz. U. z 2022 r.
poz. 530).
Art. 66. Wojewoda zapewnia lokal dla wojewĂłdzkiej
komisji lekarskiej wraz z wyposaĹźeniem oraz przedmioty niezbędne do pracy
tej komisji.
Art. 67. 1. Osoby podlegające stawieniu się do
kwalifikacji wojskowej, ktĂłre w okresie od dnia ogłoszenia kwalifikacji
wojskowej do dnia jej rozpoczęcia zmieniły miejsce pobytu stałego albo pobytu
czasowego trwającego ponad 3 miesiące, zgłaszają się do wĂłjta (burmistrza,
prezydenta miasta), właściwego ze względu na ich nowe miejsce pobytu stałego
albo pobytu czasowego trwającego ponad 3 miesiące. WĂłjt (burmistrz,
prezydent miasta) wyznacza im miejsce i termin stawienia się do
kwalifikacji wojskowej.
2. Osoby podlegające stawieniu się do
kwalifikacji wojskowej, które po rozpoczęciu kwalifikacji wojskowej na danym
terenie zamierzają zmienić miejsce pobytu stałego albo pobytu czasowego
trwającego ponad 3 miesiące, stawiają się do kwalifikacji wojskowej przed
opuszczeniem miejsca dotychczasowego pobytu. W pozostałych przypadkach
właściwość miejscową ustala się według przepisĂłw art. 21 § 1
pkt 3 i Â§ 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r.
– Kodeks postępowania administracyjnego.
3. Przepisy ust. 1
i 2 stosuje się rĂłwnieĹź do ochotnikĂłw.
Art. 68. Minister Obrony Narodowej
w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw administracji
publicznej i ministrem właściwym do spraw zdrowia określi, w drodze
rozporządzenia, sposób wzywania do kwalifikacji wojskowej oraz treść
obwieszczeń i wzĂłr tego wezwania, sposĂłb organizacji i przebieg
kwalifikacji wojskowej, uwzględniając konieczność zapewnienia efektywnej
współpracy organĂłw wykonujących zadania w czasie kwalifikacji wojskowej
oraz zapewnienia odpowiednich warunkĂłw organizacyjnych do przeprowadzenia tej
kwalifikacji.
Rozdział
3
Ewidencja wojskowa
Art. 69. Ewidencję wojskową prowadzi się na
potrzeby Sił Zbrojnych.
Art. 70. 1. Ewidencję wojskową prowadzi
w postaci elektronicznej w systemie teleinformatycznym lub
w postaci papierowej Minister Obrony Narodowej. W ramach ewidencji
wojskowej prowadzi się następujące dokumenty ewidencyjne:
1)     teczkę akt personalnych;
2)     dokumentację dyscyplinarną;
3)     kartę ewidencyjną lub
indywidualny zbiĂłr ewidencyjny;
4)     wtĂłrnik karty ewidencyjnej;
5)     księgę ewidencji;
6)     książkę ewidencyjną;
7)     zeszyt ewidencji przebiegu
szkolenia wojskowego;
8)     kartę poszukiwania.
2. W ewidencji wojskowej dopuszcza
się rĂłwnieĹź prowadzenie innych dokumentĂłw, w tym rejestry osĂłb
podlegających kwalifikacji wojskowej powołanych do odbycia zasadniczej służby
wojskowej w jednostce wojskowej, plan realizacji zadań w zakresie
pokojowego uzupełnienia potrzeb osobowych jednostek wojskowych, zapotrzebowanie
na uzupełnienie potrzeb mobilizacyjnych jednostki wojskowej w zakresie
oficerĂłw, podoficerĂłw i szeregowych rezerwy, wykaz imienny Ĺźołnierzy
rezerwy przewidzianych do powołania na kursy przeszkolenia kadr rezerwy,
powiadomienie o moĹźliwości nadania przydziału mobilizacyjnego Ĺźołnierzowi,
wobec ktĂłrego wydano ostateczną decyzję o zwolnieniu z zawodowej
służby wojskowej.
3. Minister Obrony
Narodowej prowadzi ewidencję wojskową przy pomocy:
1)     Szefa Centralnego Wojskowego
Centrum Rekrutacji,
2)     szefa wojskowego centrum
rekrutacji właściwego ze względu na miejsce stałego pobytu albo pobytu
czasowego trwającego ponad 3 miesiące,
3)     kierownika komĂłrki
organizacyjnej właściwej do spraw kadr,
4)    
dowĂłdcy jednostki wojskowej, szefa (kierownika, dyrektora) jednostki
organizacyjnej
– w zakresie realizacji ustawowych zadań.
4. Dane zawarte
w ewidencji wojskowej, w zakresie niezbędnym do realizacji zadań,
przetwarzają:
1)     Minister Obrony Narodowej;
2)     kierownik komĂłrki organizacyjnej
właściwej do spraw kadr;
3)     kierownik komĂłrki organizacyjnej
właściwej do spraw zdrowia;
4)     szef komĂłrki organizacyjnej
właściwej do spraw zarządzania zasobami osobowymi;
5)     kierownik komĂłrki organizacyjnej
właściwej do spraw pracowniczych;
6)     kierownik komĂłrki organizacyjnej
właściwej do spraw dyscypliny wojskowej;
7)     przełoĹźony dyscyplinarny;
8)     organ właściwy do wyznaczania na
stanowiska służbowe;
9)     dowĂłdca jednostki wojskowej,
szef (kierownik, dyrektor) jednostki organizacyjnej i ich przełoĹźeni;
10)   Szef Centralnego Wojskowego Centrum
Rekrutacji;
11)   szef wojskowego centrum rekrutacji;
12)   Wojskowy Inspektor Sanitarny;
13)   Wojskowy Inspektor Farmaceutyczny;
14)   podmioty lecznicze utworzone lub
nadzorowane przez Ministra Obrony Narodowej;
15)   osoby upowaĹźnione przez Ministra Obrony
Narodowej.
5. Dane zawarte w ewidencji wojskowej
przetwarzają rĂłwnieĹź osoby upowaĹźnione przez podmioty, o ktĂłrych mowa
w ust. 4 pkt 2–14.
6. Ewidencję wojskową aktualizuje się na
bieżąco.
7. Szef Centralnego Wojskowego Centrum
Rekrutacji oraz szefowie wojskowych centrów rekrutacji współpracują
z Szefem Krajowego Centrum Informacji Kryminalnych w zakresie
niezbędnym do realizacji jego zadań ustawowych.
Art. 71. 1. W ewidencji wojskowej gromadzi
się i przetwarza dane:
1)     osĂłb podlegających rejestracji,
kwalifikacji wojskowej, obowiązkowi służby wojskowej oraz osób dobrowolnie
zgłaszających się do słuĹźby wojskowej, a takĹźe podlegających albo
spełniających inny rodzaj obowiązku obrony;
2)     Ĺźołnierzy w czynnej słuĹźbie
wojskowej oraz osĂłb będących w rezerwie;
3)     pracownikĂłw resortu obrony
narodowej.
2. W ewidencji
wojskowej gromadzi i przetwarza się następujące dane:
1)    
osĂłb, o ktĂłrych mowa w ust. 1 pkt 1:
a)     imię lub imiona oraz nazwisko,
w tym nazwisko rodowe, oraz imiona i nazwiska poprzednie,
b)     data oraz miejsce i kraj
urodzenia,
c)     numer PESEL,
d)     imiona i nazwiska rodowe
rodziców oraz ich numery PESEL, jeżeli zostały im nadane,
e)     stan cywilny i rodzinny,
w tym imiona i nazwisko, nazwisko rodowe oraz data urodzenia małżonka
i dzieci,
f)     obywatelstwo,
g)     płeć,
h)     wizerunek,
i)      seria, numer
i data waĹźności ostatniego wydanego dowodu osobistego oraz oznaczenie
organu wydającego dokument,
j)      miejsce pobytu stałego
albo pobytu czasowego trwającego ponad 3 miesiące oraz adres do
korespondencji i dane kontaktowe, a takĹźe adres najbliĹźszej rodziny,
k)     dane kontaktowe obejmujące numer
telefonu i adres elektroniczny tej osoby oraz wskazanej przez nią osoby
obejmujące nazwisko, imiona, adres zameldowania lub adres zamieszkania, numer
telefonu i adres elektroniczny,
l)      dotyczące wykształcenia
i zawodu wyuczonego,
m)    dotyczące nauki, w tym miejsce
jej pobierania, oraz posiadane kwalifikacje zawodowe, w tym uprawnienia do
wykonywania zawodów lub czynności,
n)     dotyczące zatrudnienia lub
prowadzonej działalności gospodarczej, w tym ich miejsce, rodzaj
i okres oraz zajmowane stanowisko,
o)     dotyczące zdolności do słuĹźby
wojskowej,
p)     dotyczące szkodliwego uĹźywania
alkoholu lub używania środków odurzających, substancji psychotropowych lub
innych podobnie działających substancji lub środków,
q)     dotyczące orzeczeń
psychologicznych,
r)      stopień wojskowy,
specjalność wojskowa, korpus osobowy i grupa osobowa,
s)     dotyczące przeznaczenia do
służby wojskowej lub jej form równorzędnych oraz służby zastępczej lub innych
form obowiązku obrony,
t)      dotyczące przydziału
mobilizacyjnego, pracowniczego przydziału mobilizacyjnego lub przydziału
organizacyjno‑mobilizacyjnego albo dotyczące wyłączenia od obowiązku
pełnienia czynnej słuĹźby wojskowej w razie ogłoszenia mobilizacji
i w czasie wojny,
u)     dotyczące przebiegu czynnej
słuĹźby wojskowej lub jej form rĂłwnorzędnych albo zastępczych, w tym
postępowań dyscyplinarnych i wyróşnień,
v)     dotyczące karty mobilizacyjnej
lub karty przydziału organizacyjno‑mobilizacyjnego oraz karty
i tabliczki toĹźsamości,
w)    dotyczące prawomocnych orzeczeń
w sprawach karnych oraz w sprawach o wykroczenia,
x)     o zastosowaniu tymczasowego
aresztowania, o osadzeniu w zakładzie karnym lub areszcie śledczym
lub o umieszczeniu w zakładzie poprawczym oraz o zwolnieniu
z tych zakładĂłw lub aresztu,
y)     informacje o osobie
z Krajowego Rejestru Karnego,
z)     data zgonu albo data znalezienia
zwłok, numer aktu zgonu oraz oznaczenie urzędu stanu cywilnego, który
sporządził akt zgonu;
2)    
osĂłb, o ktĂłrych mowa w ust. 1 pkt 2 i 3:
a)     dane, o ktĂłrych mowa
w pkt 1,
b)     stopień wojskowy, specjalność
wojskowa, klasa kwalifikacyjna, korpus osobowy i grupa osobowa,
c)     dotyczące przebiegu czynnej
słuĹźby wojskowej i pracy, a w przypadku Ĺźołnierzy zawodowych –
dodatkowo dotyczące przebiegu pracy zarobkowej,
d)     dotyczące prawomocnych orzeczeń
w sprawach karnych, w sprawach o wykroczenia oraz
w postępowaniu administracyjnym lub dyscyplinarnym, a takĹźe
odpowiedzialności zawodowej,
e)     dotyczące zdrowia,
f)     dotyczące szczepień,
g)     dotyczące postępowań
dyscyplinarnych i wyróşnień,
h)     dotyczące uposaĹźeń lub
wynagrodzeń i wyróşnień,
i)      fotografię.
3. Przetwarzanie danych osobowych
zgromadzonych w ewidencji wojskowej moĹźe się odbywać bez zgody
i wiedzy osoby, ktĂłrej dotyczą te dane. Do przetwarzania tych danych ma
zastosowanie przepis art. 2 ust. 2 lit. a RODO.
4. Osoby podlegające ewidencji wojskowej
są obowiązane do udzielania informacji organom prowadzącym tę ewidencję
w zakresie danych ich dotyczących i przetwarzanych w ewidencji
wojskowej.
5. Podstawę prowadzenia ewidencji
wojskowej stanowią dokumenty potwierdzające dane, o ktĂłrych mowa
w ust. 2. Ĺťołnierz, o ktĂłrym mowa w ust. 1 pkt 2,
informuje niezwłocznie dowĂłdcę jednostki wojskowej, w ktĂłrej pełni słuĹźbę,
o zmianach danych gromadzonych i przetwarzanych w ewidencji
wojskowej i przedstawia dokumenty potwierdzające te zmiany.
6. Podstawą wprowadzenia danych do ewidencji
wojskowej są również rozstrzygnięcia, decyzje, rozkazy personalne oraz inne
dokumenty dotyczące przebiegu czynnej służby wojskowej.
7. Pracownik resortu obrony
narodowej informuje niezwłocznie szefa (kierownika, dyrektora) jednostki,
w ktĂłrej jest zatrudniony, o zmianach danych gromadzonych
i przetwarzanych w ewidencji wojskowej i przedstawia dokumenty
potwierdzające te zmiany.
8. W odniesieniu do pracownikĂłw
resortu obrony narodowej ewidencję wojskową prowadzi się do dnia
zwolnienia Ĺźołnierza z czynnej słuĹźby wojskowej albo wygaśnięcia stosunku
służbowego służby wojskowej.
9. W odniesieniu do osĂłb,
o ktĂłrych mowa w ust. 1 pkt 3, ewidencję wojskową prowadzi
się do dnia rozwiązania albo wygaśnięcia stosunku pracy.
10. Dane osĂłb, o ktĂłrych mowa
w ust. 1 pkt 1 i 2, gromadzone i przetwarzane
w ewidencji wojskowej przechowuje się do czasu ukończenia 60 lat
Ĺźycia przez osobę, ktĂłrej dane dotyczą, a w przypadku Ĺźołnierzy
posiadających stopień podoficerski albo oficerski – 63 lat Ĺźycia, albo do
dnia zwolnienia Ĺźołnierza z zawodowej słuĹźby wojskowej oraz przez okres
10 lat po upływie tego czasu.
11. Dane osĂłb, o ktĂłrych mowa
w ust. 1 pkt 3, gromadzone i przetwarzane w ewidencji
wojskowej przechowuje się przez okres 10 lat od dnia rozwiązania albo
wygaśnięcia stosunku pracy.
Art. 72. 1. Organy administracji publicznej są
obowiązane do bezpłatnego udostępniania danych osobowych w celu ich
przetwarzania w ewidencji wojskowej.
2. W ramach
udostępniania danych, o ktĂłrych mowa w ust. 1, do ewidencji
wojskowej przekazywane są następujące dane:
1)     z rejestru PESEL – określone
w art. 8 pkt 1–7, 9–12, 14, 17–22 i 26 ustawy
z dnia 24 września 2010 r. o ewidencji ludności;
2)     z centralnej ewidencji kierowcĂłw
– określone w art. 100aa ust. 1 pkt 1–3 i ust. 4
pkt 1–16 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo
o ruchu drogowym (Dz. U. z 2021 r. poz. 450,
z późn. zm.[4]));
3)     z Krajowego Rejestru Karnego –
określone w art. 20 ust. 1 pkt 1 (obejmujące nazwisko,
imiona i numer PESEL) i pkt 2 (obejmujące stwierdzenie, czy
dana osoba figuruje lub nie figuruje w Krajowym Rejestrze Karnym) ustawy
z dnia 24 maja 2000 r. o Krajowym Rejestrze Karnym
(Dz. U. z 2021 r. poz. 1709).
3. Dane, o ktĂłrych mowa
w ust. 2, przekazuje się do ewidencji wojskowej w drodze
teletransmisji danych lub na informatycznym nośniku danych.
4. Do pozyskiwania danych, o ktĂłrych
mowa w ust. 2, nie wymaga się odrębnego żądania, zapytania lub
wniosku w tej sprawie, a ich przekazywanie następuje bezpłatnie
w sposĂłb ustalony w porozumieniu zawartym między Ministrem Obrony
Narodowej, w zakresie:
1)     rejestru PESEL – z ministrem
właściwym do spraw informatyzacji;
2)     centralnej ewidencji kierowcĂłw –
z ministrem właściwym do spraw informatyzacji;
3)     Krajowego Rejestru Karnego –
z Ministrem Sprawiedliwości.
Art. 73. 1. Dane osobowe zgromadzone
w ewidencji wojskowej mogą być udostępniane:
1)     dowĂłdcom jednostek wojskowych
oraz ich przełożonym – jeżeli wymagają tego ich zadania;
2)     sądom wojskowym, powszechnym
jednostkom organizacyjnym prokuratury, w ktĂłrych utworzono komĂłrki
organizacyjne do spraw wojskowych, Służbie Kontrwywiadu Wojskowego, Służbie
Wywiadu Wojskowego i Ĺťandarmerii Wojskowej – jeĹźeli wymagają tego ich
zadania;
3)     sądom powszechnym, powszechnym
jednostkom organizacyjnym prokuratury, Policji, StraĹźy Granicznej, Agencji
Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Centralnemu Biuru
Antykorupcyjnemu i SłuĹźbie Ochrony Państwa – jeĹźeli wymagają tego ich
zadania i jest to niezbędne do prowadzonego przez nie postępowania;
4)     pracodawcom – w zakresie
stosunku zatrudnianych przez nich pracowników do obowiązku obrony oraz rodzaju
i terminu wykonania tego obowiązku;
5)     osobom, ktĂłrych dotyczą dane
osobowe zgromadzone w ewidencji wojskowej;
6)     innym podmiotom uprawnionym na
podstawie odrębnych przepisów.
2. Udostępnianie danych osobowych zgromadzonych
w ewidencji wojskowej podmiotom wymienionym
w ust. 1 następuje nieodpłatnie.
3. Organy prowadzące ewidencję wojskową są
obowiązane do wzajemnego przekazywania danych zgromadzonych w tej
ewidencji.
Art. 74. 1. W przypadku zniszczenia danych
lub dokumentĂłw zawartych w ewidencji wojskowej, a takĹźe wystąpienia
zdarzeń, ktĂłre uniemoĹźliwiają korzystanie z tej ewidencji, następuje jej
odtwarzanie.
2. Odtworzenie ewidencji wojskowej
zarządza szef Centralnego Wojskowego Centrum Rekrutacji.
3. Odtwarzanie ewidencji wojskowej
obejmuje dane przetwarzane w ewidencji wojskowej.
Art. 75. Minister Obrony Narodowej określi,
w drodze rozporządzenia, sposĂłb prowadzenia ewidencji wojskowej, dokumenty
będące podstawą wprowadzenia danych do tej ewidencji, sposób odtwarzania
ewidencji wojskowej, uwzględniając kategorie osób objętych ewidencją wojskową,
formy spełniania obowiązku obrony, a takĹźe przypadki, w ktĂłrych
następuje potrzeba odtworzenia ewidencji wojskowej.
Art. 76. 1. Szefowie wojskowych centrĂłw rekrutacji
oraz kierownik komórki organizacyjnej właściwej do spraw kadr,
a w przypadku wprowadzenia obowiązku zgłoszenia się określonych osĂłb
do rejestracji również organy przeprowadzające tę rejestrację, są zawiadamiani
przez:
1)     sądy – o zastosowaniu
tymczasowego aresztowania wobec osób podlegających obowiązkowi służby wojskowej
i o prawomocnym skazaniu tych osĂłb;
2)     zakłady karne i poprawcze
oraz areszty śledcze – o osadzeniu w zakładzie karnym lub areszcie
śledczym osób podlegających obowiązkowi służby wojskowej lub
o umieszczeniu takich osĂłb w zakładzie poprawczym oraz
o zwolnieniu z tych zakładĂłw lub aresztu.
2. Minister Sprawiedliwości, Minister
Obrony Narodowej i minister właściwy do spraw administracji publicznej
określą, w drodze rozporządzenia, zakres zawiadomień, o ktĂłrych mowa
w ust. 1, oraz sposĂłb i terminy przesyłania tych zawiadomień,
uwzględniając pisemną lub elektroniczną postać zawiadomienia.
3. Zawiadomienie,
o ktĂłrym mowa w ust. 1, obejmuje co najmniej stopień wojskowy,
imię, nazwisko, imiona rodzicĂłw, datę i miejsce urodzenia, numer PESEL,
adres zamieszkania oraz:
1)     w przypadku prawomocnego
skazania datę i treść orzeczenia sądu;
2)     w przypadku tymczasowego
aresztowania informacje o postanowieniu sądu;
3)     w przypadku umieszczenia
w zakładzie poprawczym informacje o orzeczeniu sądu oraz nazwę
zakładu poprawczego oraz dacie umieszczenia w zakładzie poprawczym;
4)     w przypadku zwolnienia
z zakładu poprawczego informacje o dacie i powodzie zwolnienia
oraz nazwę zakładu poprawczego;
5)     w przypadku osadzenia
w zakładzie karnym, areszcie śledczym informacje o orzeczeniu sądu,
nazwie zakładu karnego lub aresztu śledczego, określenie kary lub środka
stanowiącego podstawę osadzenia oraz datę osadzenia;
6)     w przypadku zwolnienia
z zakładu karnego, aresztu śledczego informacje o powodzie
zwolnienia, nazwie zakładu karnego lub aresztu śledczego oraz dacie zwolnienia.
Art. 77. 1. W przypadkach określonych
w ustawie wydaje się książeczki wojskowe.
2. W książeczce
wojskowej zamieszcza się:
1)     imię i nazwisko;
2)     datę i miejsce urodzenia;
3)     numer PESEL;
4)     stopień wojskowy;
5)     informacje dotyczące określenia
zdolności do służby wojskowej;
6)     informacje dotyczące pełnionej
służby wojskowej;
7)     informacje o przeznaczeniu
żołnierza rezerwy;
8)     nazwę organu wystawiającego;
9)     serię i numer;
10)   wskazĂłwki dla posiadacza książeczki
wojskowej;
11)   adnotacje słuĹźbowe;
12)   elementy zabezpieczające.
3. Osoba, ktĂłrej wydano książeczkę
wojskową, w przypadku utraty lub zniszczenia tej książeczki, jest
obowiązana powiadomić szefa wojskowego centrum rekrutacji, a będąca
Ĺźołnierzem w czynnej słuĹźbie wojskowej dowĂłdcę jednostki wojskowej,
o jej utracie lub zniszczeniu.
4. Minister Obrony Narodowej określi,
w drodze rozporządzenia, wzĂłr książeczki wojskowej, sposĂłb jej wydawania
i ewidencjonowania oraz zwrotu, tryb postępowania w przypadku jej
utraty albo zniszczenia, uwzględniając przeznaczenie do służby wojskowej oraz
sprawność postępowania w zakresie wydawania książeczki wojskowej.
Art. 78. 1. Organy wojskowe wyposaĹźają Ĺźołnierzy
w czynnej słuĹźbie wojskowej oraz osoby pełniące słuĹźbę w jednostkach
zmilitaryzowanych przydzielonych do Sił Zbrojnych, cywilny personel medyczno­­‑sanitarny
Sił Zbrojnych, osoby cywilne towarzyszące Siłom Zbrojnym, personel organizacji
„Polski Czerwony Krzyż” i innych ochotniczych organizacji pomocy, osoby
cywilne wykonujące czynności duszpasterskie oraz inne osoby określone prawem
międzynarodowym – w karty i tabliczki toĹźsamości.
2. Karty toĹźsamości wydawane Ĺźołnierzom
w czynnej słuĹźbie wojskowej wyjeĹźdĹźającym w celach słuĹźbowych za
granicę stanowią rĂłwnieĹź dowĂłd toĹźsamości, o ktĂłrym mowa
w art. III ust. 2 lit. a Umowy między Państwami­­‑Stronami
Traktatu Północnoatlantyckiego dotyczącej statusu ich sił zbrojnych,
sporządzonej w Londynie dnia 19 czerwca 1951 r. (Dz. U.
z 2000 r. poz. 257 oraz z 2008 r. poz. 1052).
3. Ĺťołnierzom, o ktĂłrych mowa
w ust. 2, wydaje się rĂłwnieĹź indywidualny lub zbiorowy rozkaz
wyjazdu.
4. W kartach
tożsamości zamieszcza się:
1)     nazwisko i imię (imiona)
posiadacza karty;
2)     datę urodzenia posiadacza karty;
3)     stopień wojskowy
i oznaczenie książeczki wojskowej albo legitymacji słuĹźbowej posiadacza
karty;
4)     numer PESEL posiadacza karty;
5)     rodzaj słuĹźby (status)
posiadacza karty;
6)     grupę krwi posiadacza karty;
7)     fotografię i podpis
posiadacza karty;
8)     suchy odcisk pieczęci urzędowej
organu wydającego kartę (wyłącznie na papierowych kartach tożsamości);
9)     nazwę państwa wystawiającego
kartę;
10)   serię i numer karty;
11)   elementy zabezpieczające kartę.
5. Na tabliczce
tożsamości zamieszcza się:
1)     numer seryjny;
2)     imię i nazwisko;
3)     numer PESEL;
4)     oznaczenie grupy krwi.
6. Na tabliczce toĹźsamości moĹźna dodatkowo
zamieścić informacje dotyczące religii albo wyznania.
7. Minister Obrony Narodowej określi,
w drodze rozporządzenia, rodzaje oraz wzory kart i tabliczek
toĹźsamości, organy wojskowe właściwe do ich wydawania i ewidencjonowania,
tryb ich ewidencjonowania, doręczania i postępowania w przypadku ich
zniszczenia lub utraty, z uwzględnieniem przeznaczenia oraz wykorzystania
kart i tabliczek toĹźsamości przez osoby, o ktĂłrych mowa
w ust. 1, a takĹźe wzĂłr rozkazu wyjazdu, mając na względzie
zapewnienie konieczności jego ujednolicenia.
DZIAŁ VII
Rekrutacja
do słuĹźby wojskowej oraz orzekanie o zdolności do pełnienia słuĹźby
wojskowej
Art. 79. 1. Osoba ubiegająca się o powołanie
do służby wojskowej może zgłosić się do dowolnie wybranego wojskowego centrum
rekrutacji w celu złoĹźenia wniosku o powołanie do słuĹźby wojskowej
albo przesłać ten wniosek za pośrednictwem strony internetowej lub środków komunikacji
elektronicznej w rozumieniu ustawy z dnia 18 lipca 2002 r.
o Ĺ›wiadczeniu usług drogą elektroniczną.
2. Wniosek o powołanie do słuĹźby
wojskowej może zostać złożony również podczas kwalifikacji wojskowej.
Art. 80. 1. We wniosku o powołanie do słuĹźby
wojskowej wskazuje się rodzaj służby wojskowej, którego pełnieniem jest
zainteresowana osoba ubiegająca się o powołanie do tej słuĹźby.
2. We wniosku
o powołanie do słuĹźby wojskowej wskazuje się co najmniej:
1)     preferowane miejsce odbywania
dobrowolnej zasadniczej służby wojskowej;
2)     uczelnię wojskową, na ktĂłrej
osoba ubiegająca się o powołanie do słuĹźby wojskowej chce podjąć
kształcenie;
3)     chęć odbycia kursu oficerskiego
– w przypadku absolwentĂłw uczelni wyĹźszych innych niĹź wojskowe na kierunku
zapewniającym nabycie kwalifikacji szczegĂłlnie przydatnych w Siłach
Zbrojnych;
4)     uprawnienia lub kwalifikacje,
których nabyciem jest zainteresowana osoba zgłaszająca się do odbycia
dobrowolnej zasadniczej słuĹźby wojskowej, spośrĂłd uprawnień i kwalifikacji
określonych w przepisach wydanych na podstawie ust. 4.
3. W przypadku wskazania we wniosku o
powołanie do słuĹźby wojskowej uprawnień lub kwalifikacji, o ktĂłrych mowa w
ust. 2 pkt 4, powołanie do dobrowolnej zasadniczej słuĹźby wojskowej
moĹźe nastąpić wyłącznie po podpisaniu umowy określającej w szczegĂłlności
wysokość i zasady zwrotu kosztĂłw nabycia uprawnień lub kwalifikacji
w przypadku zakończenia słuĹźby przed upływem okresu, na jaki nastąpiło
powołanie do tej służby.
4. Minister Obrony
Narodowej określi, w drodze rozporządzenia:
1)    
wykaz uprawnień i kwalifikacji szczegĂłlnie przydatnych w Siłach
Zbrojnych:
a)     ktĂłre moĹźna nabyć w ramach
pełnienia dobrowolnej zasadniczej służby wojskowej,
b)     ktĂłrych nabycie na uczelni
wyższej innej niż uczelnia wojskowa może spowodować skierowanie absolwenta tej
uczelni na kurs oficerski,
2)     tryb postępowania
w sprawach zgłaszania się do odbycia dobrowolnej zasadniczej słuĹźby
wojskowej,
3)     elementy umowy, o ktĂłrej
mowa w ust. 3,
4)    
wzĂłr wniosku o powołanie do słuĹźby wojskowej
– uwzględniając potrzeby uzupełnieniowe Sił
Zbrojnych oraz konieczność zapewnienia efektywności przebiegu tej służby.
Art. 81. 1. Postępowanie rekrutacyjne mające na
celu powołanie do służby wojskowej prowadzi szef wojskowego centrum rekrutacji.
2. Postępowanie,
o ktĂłrym mowa w ust. 1, obejmuje w szczegĂłlności:
1)     wpisanie do ewidencji wojskowej,
w przypadku braku takiego wpisu;
2)     przeprowadzenie badania
lekarskiego i psychologicznego, a w uzasadnionych przypadkach
skierowanie na dodatkowe badania lekarskie lub specjalistyczne,
z zastrzeĹźeniem art. 61;
3)     skierowanie do wojskowej komisji
lekarskiej osĂłb ubiegających się o powołanie do zawodowej słuĹźby
wojskowej;
4)     skierowanie do wojskowej komisji
lekarskiej osób ubiegających się o powołanie do służby wojskowej, wobec której
wydano ostateczne orzeczenie ustalające kategorię zdolności do służby wojskowej
D w celu zmiany tej kategorii, jeżeli w ocenie tej osoby nastąpiła poprawa
stanu jej zdrowia;
5)     wydanie orzeczenia
o zdolności do słuĹźby wojskowej, z zastrzeĹźeniem art. 190
ust. 1;
6)     określenie kategorii zdolności
do słuĹźby wojskowej, w przypadku osĂłb, ktĂłre jej nie posiadają;
7)     nadanie stopnia wojskowego
szeregowego, w przypadku jego nieposiadania;
8)     powołanie do słuĹźby wojskowej,
z wyłączeniem zawodowej słuĹźby wojskowej oraz dobrowolnej zasadniczej
słuĹźby wojskowej w przypadkach, o ktĂłrych mowa w art. 95 ust. 4.
3. Szef wojskowego centrum rekrutacji na
potrzeby prowadzenia postępowania, o ktĂłrym mowa w ust. 1, moĹźe
zatrudnić, na podstawie umowy o pracę na czas określony lub umowę
zlecenia, lekarza do orzekania o zdolności do słuĹźby wojskowej. Przepisy
art. 63 ust. 1–3 oraz przepisy wydane na podstawie art. 63
ust. 4 stosuje się odpowiednio.
Art. 82. 1. Postępowanie rekrutacyjne wobec osoby
ubiegającej się o powołanie do słuĹźby wojskowej trwa nie dłuĹźej niĹź
2 dni.
2. Przepisu ust. 1 nie stosuje się
w przypadku powołania do zawodowej słuĹźby wojskowej oraz gdy jest
niezbędne skierowanie osoby ubiegającej się o powołanie do słuĹźby
wojskowej do wojskowej komisji lekarskiej w celu wykonania dodatkowych
badań.
3. W przypadku, o ktĂłrym mowa
w ust. 2, osobę ubiegającą się o powołanie do słuĹźby wojskowej
kieruje się do dowolnie wybranej przez tę osobę wojskowej komisji lekarskiej,
a w przypadku określania zdolności do słuĹźby w poszczegĂłlnych
rodzajach Sił Zbrojnych oraz rodzajach wojsk – do właściwej rzeczowo wojskowej
komisji lekarskiej.
4. W przypadku prowadzenia czynności,
o ktĂłrych mowa w ust. 1, orzeczenie o zdolności do słuĹźby
wojskowej wydaje lekarz rejonowej wojskowej komisji lekarskiej albo inny
lekarz, z ktĂłrym szef wojskowego centrum rekrutacji zawarł umowę
w zakresie orzekania o zdolności do słuĹźby wojskowej.
5. Do prowadzenia badań lekarskich oraz
wydawania orzeczeń w tych sprawach stosuje się odpowiednio przepisy wydane
na podstawie art. 87 ust. 3.
6. Orzeczenie, o ktĂłrym mowa
w ust. 4, jest decyzją, od ktĂłrej osobie ubiegającej się
o powołanie do słuĹźby wojskowej przysługuje odwołanie do rejonowej
wojskowej komisji lekarskiej właściwej terytorialnie dla danego wojskowego
centrum rekrutacji, w terminie 14 dni od dnia jego doręczenia.
7. W przypadku uznania osoby ubiegającej
się o powołanie do słuĹźby wojskowej za zdolną do słuĹźby wojskowej szef
wojskowego centrum rekrutacji powołuje tę osobę do służby wojskowej, wskazując
termin i miejsce stawienia się do tej słuĹźby, z zastrzeĹźeniem art.
186.
8. Rekrutacja może być prowadzona
w siedzibie szefa wojskowego centrum rekrutacji lub w obiektach
jednostek organizacyjnych podległych lub nadzorowanych przez Ministra Obrony
Narodowej lub w innych obiektach umoĹźliwiających prawidłowe jej
przeprowadzenie.
9. Obiekty, o ktĂłrych mowa
w ust. 8, wyposaĹźa się w sprzęt i Ĺ›rodki niezbędne do
orzekania o zdolności do pełnienia czynnej słuĹźby wojskowej, działalności
administracyjnej oraz promocyjno‑informacyjnej.
10. Szefowie wojskowych centrĂłw rekrutacji
właściwi w zakresie prowadzenia ewidencji wojskowej przesyłają szefowi
wojskowego centrum rekrutacji prowadzącemu rekrutację ewidencję wojskową osób
ubiegających się o powołanie do słuĹźby wojskowej.
11. Szef wojskowego centrum rekrutacji
przeprowadzający rekrutację wzywa kandydatĂłw do stawienia się w określonym
miejscu i czasie w celu przeprowadzenia tej rekrutacji.
12. Osobom, które stawiły się na wezwanie,
o ktĂłrym mowa w ust. 11, na złoĹźony przez nie wniosek, zapewnia
się zakwaterowanie i wyĹźywienie przez czas prowadzenia czynności związanych
z przeprowadzeniem rekrutacji, w przypadku gdy okres rekrutacji trwa
dłuĹźej niĹź 1 dzień.
Art. 83. 1. Do słuĹźby wojskowej moĹźe być powołana
osoba, która spełnia następujące warunki:
1)     posiada obywatelstwo polskie,
2)     posiada nieposzlakowaną opinię,
3)     posiada zdolność fizyczną
i psychiczną do pełnienia słuĹźby wojskowej,
4)     posiada wiek co najmniej
18 lat,
5)     nie była karana za przestępstwo
umyślne,
6)     nie jest przeznaczona do słuĹźby
zastępczej,
7)     nie jest wyłączona od obowiązku
pełnienia czynnej słuĹźby wojskowej w razie ogłoszenia mobilizacji
i w czasie wojny,
8)     nie posiada nadanego przydziału
organizacyjno‑mobilizacyjnego do słuĹźby w jednostce
zmilitaryzowanej,
9)    
posiada wykształcenie:
a)     co najmniej wyĹźsze – w przypadku
pełnienia słuĹźby na stanowisku słuĹźbowym w korpusie oficerĂłw,
b)     co najmniej średnie lub średnie
branĹźowe – w przypadku pełnienia słuĹźby na stanowisku słuĹźbowym
w korpusie podoficerĂłw,
c)     co
najmniej podstawowe – w przypadku pełnienia słuĹźby na stanowisku słuĹźbowym
w korpusie szeregowych
– jeĹźeli występują potrzeby uzupełnieniowe
Sił Zbrojnych.
2. Powołanie do
służby wojskowej może być również uzależnione od:
1)     posiadania przez kandydata na
żołnierza kwalifikacji wymaganych do zajmowania stanowiska służbowego;
2)     posiadania orzeczenia
o braku przeciwskazań do pełnienia słuĹźby na stanowiskach wymagających
szczegĂłlnych predyspozycji psychofizycznych;
3)     złoĹźenia ankiety bezpieczeństwa
osobowego.
Art. 84. 1. W przypadku, o ktĂłrym
mowa w art. 82 ust. 2, szef wojskowego centrum rekrutacji kieruje osobę
ubiegającą się o powołanie do słuĹźby wojskowej do wojskowej komisji
lekarskiej w celu wydania stosownego orzeczenia.
2. Wojskowa komisja lekarska wydaje
orzeczenie, które jest decyzją.
3. Wojskowa komisja lekarska moĹźe orzekać
jednoosobowo, z wyjątkiem przypadku określonego w art. 82 ust. 2.
4. NiezaleĹźnie od orzekania o zdolności do
czynnej służby wojskowej, wojskowe komisje lekarskie orzekają również w innych
sprawach określonych w ustawie.
5. Badania diagnostyczne
i konsultacje specjalistyczne na potrzeby orzekania przez wojskowe komisje
lekarskie realizują podmioty lecznicze, dla których podmiotem tworzącym jest
Minister Obrony Narodowej.
6. Do realizacji świadczeń, o ktĂłrych
mowa w ust. 5, finansowanych z części budĹźetu państwa, ktĂłrej
dysponentem jest Minister Obrony Narodowej, nie stosuje się przepisów ustawy
z dnia 27 sierpnia 2004 r. o Ĺ›wiadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środkĂłw publicznych (Dz. U. z 2021 r.
poz. 1285, z późn. zm.[5])),
w zakresie ustalania kolejności dostępu do świadczeń.
7. Orzeczenie wojskowej komisji lekarskiej
doręcza się na piśmie wraz z uzasadnieniem, utrwalonym w postaci
papierowej lub elektronicznej, osobie skierowanej do wojskowej komisji
lekarskiej oraz organowi, który skierował tę osobę do wojskowej komisji
lekarskiej.
8. Od orzeczenia wojskowej komisji lekarskiej
osobie skierowanej oraz organowi, który skierował tę osobę do wojskowej komisji
lekarskiej, przysługuje odwołanie do wojskowej komisji lekarskiej będącej
organem wyĹźszego stopnia, w terminie 14 dni od dnia doręczenia
orzeczenia.
9. Ostateczne orzeczenie wojskowej komisji
lekarskiej jest wiążące dla szefów wojskowych centrów rekrutacji
i dowĂłdcĂłw jednostek wojskowych.
10. Minister Obrony Narodowej
i wojskowa komisja lekarska będąca organem wyĹźszego stopnia moĹźe
w trybie nadzoru uchylić kaĹźde orzeczenie wojskowej komisji lekarskiej
sprzeczne z prawem lub wydane z pominięciem istotnych okoliczności
faktycznych.
11. Uchylając orzeczenie, odpowiednio
Minister Obrony Narodowej albo wojskowa komisja lekarska będąca organem
wyĹźszego stopnia wskazuje okoliczności wymagające wyjaśnienia w toku
dalszego postępowania w sprawie.
12. W przypadku uchylenia orzeczenia
sprawę rozpatruje ponownie w pierwszej instancji wojskowa komisja lekarska
wyznaczona odpowiednio przez Ministra Obrony Narodowej albo wojskowa komisja
lekarska będąca organem wyższego stopnia, która wydaje orzeczenie zgodnie
z zaleceniami, o ktĂłrych mowa w ust. 11.
13. Do postępowań, o ktĂłrych mowa
w ust. 10, przepisĂłw ustawy z dnia 14 czerwca
1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego nie stosuje się.
Art. 85. Do zamĂłwień na realizację świadczeń,
o ktĂłrych mowa w art. 84 ust. 5, nie stosuje się przepisĂłw ustawy
z dnia 11 września 2019 r. – Prawo zamĂłwień publicznych.
Art. 86. Minister Obrony Narodowej,
w drodze rozporządzenia:
1)     tworzy, przekształca i znosi
wojskowe komisje lekarskie, określa ich siedziby, zasięg działania oraz
właściwość,
2)    
określi tryb udzielania zamĂłwień na badania diagnostyczne i konsultacje
specjalistyczne na potrzeby orzekania przez wojskowe komisje lekarskie
– kierując się koniecznością zapewnienia
rĂłwnego traktowania podmiotĂłw leczniczych oraz przejrzystości i sprawności
postępowania w zakresie udzielania tych zamĂłwień.
Art. 87. 1. Wojskowe komisje lekarskie wydają
orzeczenie o zdolności danej osoby do słuĹźby wojskowej na podstawie badania
lekarskiego fizycznej i psychicznej zdolności tej osoby do odpowiedniego
rodzaju słuĹźby wojskowej, z uwzględnieniem wynikĂłw badań
specjalistycznych, a w przypadku potrzeby rĂłwnieĹź obserwacji
szpitalnej. Przepis art. 58 ust. 6 stosuje się.
2. Do wojskowej komisji lekarskiej nie
kieruje się w celu określenia zdolności do zawodowej słuĹźby wojskowej
osób, wobec których wydano ostateczne orzeczenie ustalające niezdolność do
słuĹźby wojskowej w czasie pokoju lub trwałą i całkowitą niezdolność
do czynnej słuĹźby wojskowej w czasie pokoju oraz w razie ogłoszenia
mobilizacji i w czasie wojny.
3. Minister Obrony Narodowej w
porozumieniu z ministrem właściwym do spraw zdrowia określi, w drodze
rozporządzenia:
1)     wykaz chorĂłb i ułomności
uwzględniany przy orzekaniu o zdolności do służby wojskowej oraz do służby poza
granicami państwa,
2)     wykaz chorĂłb i ułomności
uwzględniany przy orzekaniu o zdolności do pełnienia służby w rodzajach wojsk i
służb oraz na stanowiskach służbowych i funkcjach wojskowych wymagających
szczegĂłlnych predyspozycji zdrowotnych,
3)     wykaz chorĂłb i ułomności
uwzględniany przy orzekaniu o ograniczonej zdolności do pełnienia zawodowej
służby wojskowej w poszczególnych rodzajach Sił Zbrojnych i rodzajach wojsk
oraz na określonych stanowiskach służbowych wraz ze wskazaniem kategorii
zdolności do zawodowej służby wojskowej,
4)     zakres badań wykonywanych w
ramach orzekania o zdolności do poszczególnych rodzajów służby wojskowej,
5)     warunki orzekania o zdolności do
służby wojskowej przez wojskowe komisje lekarskie,
6)     szczegółowe warunki orzekania o
zdolności do służby wojskowej poza granicami państwa,
7)     tryb postępowania wojskowych
komisji lekarskich,
8)     sposĂłb ustalania związku chorĂłb
oraz śmierci ze służbą wojskową przez te komisje,
9)     sposĂłb orzekania o potrzebie
udzielenia żołnierzowi urlopu zdrowotnego
– kierując się koniecznością: prawidłowego
oznaczenia kategorii zdolności do służby orzekanych w odniesieniu do
stwierdzonych chorób i ułomności, zapewnienia ochrony danych osobowych w
procesie orzeczniczym, zapewnienia zakresu diagnostyki osób stawających przed
wojskowymi komisjami lekarskimi adekwatnego do rodzaju służby wojskowej,
zapewnienia pełnej i specjalistycznej oceny zdolności do służby wojskowej oraz
profesjonalnego i sprawnego postępowania orzeczniczego.
Art. 88. 1. Osobę powoływaną do czynnej
słuĹźby wojskowej poddaje się badaniom psychologicznym w celu stwierdzenia
istnienia lub braku przeciwwskazań do pełnienia czynnej służby wojskowej na
stanowisku wymagającym szczególnych predyspozycji psychofizycznych.
2. Badania psychologiczne obejmują ocenę
sprawności intelektualnej, cech osobowości, sprawności psychomotorycznej oraz
poziomu dojrzałości emocjonalnej i społecznej oraz ocenę sprawności
funkcjonowania w sytuacjach trudnych i stresowych, a takĹźe ocenę
sposobu działania i podejmowania decyzji w sytuacjach zagroĹźenia.
3. Orzeczenie psychologiczne wydaje
psycholog uprawniony do przeprowadzenia badań psychologicznych.
4. Orzeczenie psychologiczne doręcza się
na piśmie utrwalonym w postaci papierowej lub elektronicznej badanemu
i szefowi wojskowego centrum rekrutacji albo dowĂłdcy jednostki wojskowej.
5. Od orzeczenia psychologicznego
przysługuje odwołanie do Szefa Centralnego Wojskowego Centrum Rekrutacji.
6. Minister Obrony
Narodowej określi, w drodze rozporządzenia:
1)     tryb odwoływania się od orzeczeń
psychologicznych,
2)     zakres badań psychologicznych
wykonywanych w procesie wydawania orzeczeń psychologicznych,
3)     tryb kontroli wykonywania
i dokumentowania badań psychologicznych oraz wydawania orzeczeń
psychologicznych,
4)     sposĂłb postępowania z dokumentacją
związaną z badaniami psychologicznymi,
5)    
wzĂłr orzeczenia psychologicznego, z wyjątkiem wzoru orzeczenia dotyczącego
badań kierowcĂłw i osĂłb ubiegających się o uprawnienia do kierowania
pojazdami oraz wykonujących pracę na stanowisku kierowcy
– uwzględniając potrzebę zapewnienia
jednolitej procedury kontroli i jednolitości wydawanych orzeczeń oraz
konieczność zapewnienia należytej ochrony dokumentacji związanej
z prowadzeniem badań psychologicznych.
Art. 89. Szef wojskowego centrum rekrutacji
informuje pracodawcę osoby powoływanej do słuĹźby wojskowej o jej powołaniu
do czynnej słuĹźby wojskowej, z wyjątkiem powołania do zawodowej słuĹźby
wojskowej oraz powołania w trybie natychmiastowego stawiennictwa.
Art. 90. Powołani do czynnej słuĹźby wojskowej stają
się Ĺźołnierzami w czynnej słuĹźbie wojskowej z chwilą stawienia się do
tej słuĹźby w określonym terminie i miejscu.
DZIAŁ VIII
Kształcenie
żołnierzy
Rozdział
1
Formy
kształcenia
Art. 91. 1. Kształcenie kandydatĂłw do zawodowej
służby wojskowej oraz żołnierzy zawodowych odbywa się w:
1)     uczelniach wojskowych –
w przypadku kształcenia na potrzeby korpusu oficerĂłw zawodowych;
2)     szkołach podoficerskich –
w przypadku kształcenia na potrzeby korpusu podoficerĂłw zawodowych;
3)     ośrodkach szkolenia lub centrach
szkolenia – w przypadku kształcenia na potrzeby korpusu szeregowych
zawodowych.
2. Kształcenie moĹźe odbywać się rĂłwnieĹź
w uczelniach wyĹźszych, szkołach i ośrodkach szkolenia innych niĹź
wojskowe.
Art. 92. 1. Pierwszeństwo przyjęcia do szkół
podoficerskich mają szeregowi, którzy pełnili zawodową służbę wojskową przez co
najmniej 3 lata oraz posiadają co najmniej bardzo dobrą ogĂłlną ocenę
w ostatniej opinii słuĹźbowej.
2. DowĂłdca jednostki wojskowej,
w ktĂłrej szeregowy pełni zawodową słuĹźbę wojskową, kieruje go do szkoły
podoficerskiej, na jego wniosek, uwzględniając potrzeby Sił Zbrojnych oraz
limity przyjęć do szkół podoficerskich.
3. Przepisy ust. 1
i 2 stosuje się odpowiednio do przyjęcia na kurs oficerski
podoficerów pełniących zawodową służbę wojskową.
Art. 93. 1. Ĺťołnierz zawodowy moĹźe być kierowany
na studia lub naukę oraz na staĹź, kurs lub specjalizację i inne formy
szkolenia i doskonalenia zawodowego w kraju lub za granicą.
2. W wojskowych szkoleniach
specjalistycznych organizowanych dla Ĺźołnierzy w resorcie obrony narodowej
może uczestniczyć również pracownik resortu obrony narodowej, na jego wniosek
lub za jego zgodą.
Art. 94. 1. KandydatĂłw na oficerĂłw
i podoficerĂłw aktywnej rezerwy i pasywnej rezerwy kształci się
w szkołach Legii Akademickiej.
2. KandydatĂłw na oficerĂłw obrony
terytorialnej oraz żołnierzy obrony terytorialnej, zwanych dalej „żołnierzami
OT”, kształci się w uczelniach wojskowych, centrach szkolenia oraz jednostkach
wojskowych Wojsk Obrony Terytorialnej. Do kształcenia stosuje się odpowiednio
przepisy art. 108 i art. 109 oraz przepisy wydane na podstawie art. 110
i art. 111.
3. Do kandydatĂłw, o ktĂłrych mowa
w ust. 1 i 2, w okresie kształcenia stosuje się odpowiednio
przepisy dotyczące dobrowolnej zasadniczej słuĹźby wojskowej w zakresie
uprawnień, obowiązków oraz należności finansowych, do czasu powołania do
aktywnej rezerwy, pasywnej rezerwy albo terytorialnej służby wojskowej.
Rozdział 2
Kształcenie osĂłb ubiegających się o przyjęcie do
zawodowej służby wojskowej
Art. 95. 1. Kandydat do zawodowej słuĹźby
wojskowej ubiegający się o przyjęcie na uczelnię wojskową, do szkoły
podoficerskiej, centrum szkolenia lub ośrodka szkolenia jest poddawany
postępowaniu rekrutacyjnemu, o ktĂłrym mowa w art. 81, oraz postępowaniu
rekrutacyjnemu w uczelni wojskowej, w szkole podoficerskiej, centrum
szkolenia lub ośrodku szkolenia.
2. Postępowanie rekrutacyjne na uczelni
wojskowej, w szkole podoficerskiej, centrum szkolenia lub ośrodku
szkolenia obejmuje egzamin wstępny, rozmowę kwalifikacyjną oraz analizę ocen
uzyskanych przez osobę ubiegającą się o powołanie do tej słuĹźby na
świadectwie dojrzałości lub świadectwie ukończenia szkoły.
3. Przyjęcie na
uczelnię wojskową, do szkoły podoficerskiej, centrum szkolenia lub ośrodka
szkolenia jest uzaleĹźnione od:
1)     wyniku uzyskanego
w postępowaniu rekrutacyjnym w tej uczelni, szkole, centrum szkolenia
lub ośrodku;
2)     orzeczenia wojskowej komisji
lekarskiej ustalającej kategorię zdolności do zawodowej służby wojskowej;
3)     orzeczenia psychologicznego
o braku przeciwwskazań do pełnienia zawodowej słuĹźby wojskowej.
4. Rozpoczęcie
kształcenia kandydata do zawodowej służby wojskowej następuje po jego powołaniu
do dobrowolnej zasadniczej służby wojskowej, trwającej przez okres:
1)     pierwszego roku kształcenia
określonego programem studiĂłw uczelni wojskowej – w przypadku kształcenia
w uczelni wojskowej;
2)     w
przypadku kształcenia w szkole podoficerskiej oraz centrum szkolenia lub ośrodku
szkolenia, a takĹźe w przypadku kształcenia w uczelni wojskowej
w ramach kursu oficerskiego przez kandydatĂłw posiadających tytuł magistra
lub równorzędny:
a)     pierwszego roku kształcenia –
gdy program kształcenia jest dłuĹźszy niĹź 12 miesięcy,
b)     kształcenia – gdy program
kształcenia jest krĂłtszy niĹź 12 miesięcy.
5. Powołanie do zawodowej słuĹźby wojskowej
Ĺźołnierza, o ktĂłrym mowa w ust. 4 pkt 1 i pkt 2
lit. a, następuje na wniosek tego Ĺźołnierza, z uwzględnieniem
potrzeb Sił Zbrojnych, po podpisaniu umowy określającej warunki zwrotu
poniesionych kosztĂłw na utrzymanie i naukę. Koszty te nie podlegają
zwrotowi w przypadku orzeczenia o niezdolności do słuĹźby wojskowej
lub orzeczenia psychologicznego stwierdzającego przeciwwskazania do pełnienia
tej służby.
6. Powołanie do zawodowej słuĹźby wojskowej
Ĺźołnierza, o ktĂłrym mowa w ust. 4 pkt 2 lit. b,
następuje po odbyciu dobrowolnej zasadniczej służby wojskowej, na wniosek tego
Ĺźołnierza, z uwzględnieniem potrzeb Sił Zbrojnych. W przypadku braku
wniosku żołnierza przenosi się do pasywnej rezerwy.
7. Ĺťołnierz po powołaniu
do zawodowej słuĹźby wojskowej, w przypadku dalszego kształcenia w uczelni
wojskowej, szkole podoficerskiej, centrum lub ośrodku szkolenia, nabywa
uprawnienia przewidziane dla Ĺźołnierzy zawodowych, z wyłączeniem uprawnień
wskazanych w art. 105, art. 189, art. 236, art. 276 ust. 1 pkt 4–6
i ust. 2–4, art. 277 pkt 3 i 4, art. 281, art. 284, art. 286, art.
289, art. 293, art. 298 i art. 336.
8. JeĹźeli Ĺźołnierz pełniący zawodową
słuĹźbę wojskową w trakcie kształcenia w uczelni wojskowej nie ukończy
nauki w uczelni wojskowej, szkole podoficerskiej, centrum lub ośrodku
szkolenia, zostaje z mocy prawa zwolniony z zawodowej słuĹźby
wojskowej z dniem skreślenia z ewidencji tej uczelni, szkoły, centrum
lub ośrodka, o ile nie wyrazi chęci dalszego pełnienia zawodowej słuĹźby
wojskowej na stanowisku słuĹźbowym w jednostce wojskowej.
9. PrzepisĂłw ust. 1
i 4–8 nie stosuje się do Ĺźołnierzy zawodowych skierowanych na
kształcenie w uczelni wojskowej, szkole podoficerskiej, centrum lub
ośrodku szkolenia, w czasie pełnienia przez nich zawodowej słuĹźby
wojskowej.
10. Do odbywania dobrowolnej zasadniczej
słuĹźby wojskowej, o ktĂłrej mowa w ust. 4, nie stosuje się
przepisu art. 144.
11. Ĺťołnierz zawodowy w czasie kształcenia
w uczelni wojskowej może równocześnie pobierać naukę w innej uczelni niż
uczelnia wojskowa.
12. Ĺťołnierz, o ktĂłrym mowa w ust. 11, po
powołaniu do czynnej służby wojskowej odbywa szkolenie wojskowe w okresie
przerw wakacyjnych oraz pozostaje na zaopatrzeniu wybranej uczelni wojskowej.
Art. 96. 1. Ĺťołnierzom pełniącym zawodową
słuĹźbę wojskową w trakcie kształcenia w uczelni wojskowej, szkole
podoficerskiej, centrum szkolenia lub ośrodku szkolenia przysługuje uposażenie
zasadnicze, dodatki do uposażenia zasadniczego oraz inne należności pieniężne.
2. Ĺťołnierze, o ktĂłrych mowa
w ust. 1, otrzymują uposaĹźenie zasadnicze w wysokości nie niĹźszej
niż najniższe uposażenie zasadnicze żołnierza zawodowego oraz mogą być im
przyznane dodatki do tego uposaĹźenia, o ktĂłrych mowa w art. 479
ust. 3 i 4, i inne naleĹźności pieniężne.
3. W sprawach dotyczących uposaĹźenia
i innych naleĹźności pieniężnych Ĺźołnierzy, o ktĂłrych mowa
w ust. 1, stosuje się odpowiednio przepisy art. 433–435, art.
471–475, art. 476 ust. 1, art. 477, art. 478, art. 481, art. 482, art. 484–487
oraz przepisy wydane na podstawie art. 445 ust. 15 i art. 473 ust. 8.
4. Prokuratorom powszechnych jednostek
organizacyjnych prokuratury pełniącym służbę wojskową na czas kształcenia
w uczelni wojskowej przysługuje prawo do wynagrodzenia określone w ustawie
z dnia 28 stycznia 2016 r. – Prawo o prokuraturze
(Dz. U. z 2021 r. poz. 66, 1236 i 2052). W takim
przypadku uposaĹźenia zasadniczego, o ktĂłrym mowa w ust. 1, nie
wypłaca się.
5. Minister Obrony Narodowej
w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw pracy określi,
w drodze rozporządzenia, stawki uposaĹźenia zasadniczego dla Ĺźołnierzy
pełniących słuĹźbę wojskową na czas kształcenia odpowiednio w uczelni
wojskowej, szkole podoficerskiej, centrum szkolenia lub ośrodku szkolenia,
mając na uwadze, by stawki uposażenia były nie niższe niż uposażenie żołnierzy
odbywających obowiązkową zasadniczą służbę wojskową, oraz uwzględniając
potrzeby Sił Zbrojnych.
Art. 97. W okresie pełnienia przez kandydata
do zawodowej służby wojskowej dobrowolnej zasadniczej służby wojskowej,
o ktĂłrym mowa w art. 95 ust. 4, stosuje się odpowiednio przepisy
art. 190, art. 276 ust. 1 pkt 1–3, art. 277 pkt 1, 2
i 5, art. 278, art. 279 ust. 1, 2 i 7 oraz art. 287–290.
Art. 98. Po zakończeniu kształcenia przewidzianego
programem studiów uczelni wojskowej albo nauczania szkoły podoficerskiej lub
ośrodka szkolenia oraz wyznaczeniu na stanowisko służbowe żołnierz nabywa
pozostałe uprawnienia przewidziane dla żołnierzy zawodowych.
Art. 99. Zadaniami szkół podoficerskich są
w szczegĂłlności:
1)     kształcenie kandydatĂłw na
podoficerĂłw;
2)     prowadzenie kursĂłw dla
podoficerĂłw.
Art. 100. Minister Obrony Narodowej, w drodze
rozporządzenia:
1)     tworzy i znosi szkoły
podoficerskie,
2)     określi szczegółowe warunki
i tryb składania egzaminĂłw końcowych w szkołach podoficerskich oraz
odbywania praktyk, a takĹźe wzĂłr świadectwa stwierdzającego jej ukończenie,
3)    
określi cele, organizację i podstawowe załoĹźenia procesu kształcenia
w szkołach podoficerskich
– mając na uwadze efektywne przygotowanie
kadry zawodowej Sił Zbrojnych do pełnienia służby wojskowej.
Art. 101. 1. Wysokość opłaty z tytułu
egzaminów wstępnych do uczelni wojskowych dla osób ubiegających się
o pełnienie zawodowej słuĹźby wojskowej, w przypadku przeprowadzania
egzaminu wstępnego obejmującego sprawdzian sprawności fizycznej, określa się
w wysokości opłaty za przeprowadzenie rekrutacji na studia ustalonej
w rozporządzeniu wydanym na podstawie art. 81 ustawy z dnia
20 lipca 2018 r. – Prawo o szkolnictwie wyĹźszym i nauce
(Dz. U. z 2021 r. poz. 478, 619, 1630, 2141 i 2232).
2. Wysokość opłaty z tytułu egzaminĂłw
wstępnych dla osób będących cywilnymi studentami uczelni wojskowej,
w przypadku ubiegania się o przeniesienie na studia dla kandydatĂłw na
oficerów zawodowych na tej uczelni, albo będących cywilnymi studentami innej
uczelni niĹź uczelnia wojskowa oraz ubiegających się o przyjęcie do
zawodowej służby wojskowej na uczelni wojskowej oraz osób ubiegających się
o przyjęcie do szkół podoficerskich określa się w wysokości 50%
opłaty, o ktĂłrej mowa w ust. 1.
Art. 102. Minister Obrony Narodowej określi,
w drodze rozporządzenia:
1)     tryb ubiegania się
o przyjęcie, w tym tryb postępowania rekrutacyjnego, do uczelni
wojskowych, szkół podoficerskich, centrĂłw szkolenia i ośrodkĂłw szkolenia,
dokumenty wymagane przy ubieganiu się o przyjęcie do tych uczelni, szkół,
centrĂłw i ośrodkĂłw szkolenia oraz zakres i terminy składania
egzaminów wstępnych,
2)     warunki i tryb powoływania
do słuĹźby wojskowej pełnionej na czas kształcenia odpowiednio w uczelni
wojskowej, szkole podoficerskiej, centrum szkolenia
lub ośrodku szkolenia,
3)     warunki i tryb przyjmowania
do uczelni wojskowych, szkół podoficerskich, centrĂłw szkolenia i ośrodkĂłw
szkolenia,
4)     sposĂłb ustalania kosztĂłw
kształcenia na uczelni wojskowej, w szkole podoficerskiej, centrum
szkolenia i ośrodku szkolenia oraz wzĂłr umowy, o ktĂłrej mowa w art.
95 ust. 5,
5)     sposĂłb wnoszenia opłat
z tytułu egzaminĂłw wstępnych dla osĂłb niebędących Ĺźołnierzami zawodowymi,
ubiegających się o przyjęcie do uczelni wojskowych, szkół podoficerskich,
centrĂłw szkolenia i ośrodkĂłw szkolenia oraz szczegółowy tryb ich
pobierania,
6)     warunki i tryb mianowania
na stopnie wojskowe żołnierzy pełniących zawodową służbę wojskową na czas
kształcenia odpowiednio w uczelni wojskowej, szkole podoficerskiej,
centrum szkolenia lub ośrodku szkolenia,
7)    
przebieg słuĹźby, warunki i tryb opiniowania Ĺźołnierzy pełniących tę
słuĹźbę, w tym wzĂłr arkusza opinii, ich uprawnienia inne niĹź określone
w ustawie oraz tryb postępowania związany ze zwalnianiem z tej słuĹźby
– uwzględniając konieczność zapewnienia
sprawności procesu powoływania do zawodowej słuĹźby wojskowej i ustalenia
w jego toku przydatności do tej słuĹźby, konieczność zapewnienia sprawności
postępowania przy przyjmowaniu do uczelni wojskowych, szkół podoficerskich,
centrĂłw szkolenia i ośrodkĂłw szkolenia.
Art. 103. Minister Obrony Narodowej określi,
w drodze rozporządzenia:
1)     warunki i tryb mianowania
na stopnie wojskowe żołnierzy pełniących zawodową służbę wojskową na czas
kształcenia odpowiednio w uczelni wojskowej, szkole podoficerskiej,
centrum szkolenia lub ośrodku szkolenia,
2)     przebieg słuĹźby, warunki
i tryb opiniowania Ĺźołnierzy pełniących tę słuĹźbę, w tym wzĂłr arkusza
opinii oraz tryb postępowania związany ze zwalnianiem z tej słuĹźby
– uwzględniając konieczność zapewnienia,
aby warunki mianowania uwzględniały poszczególne okresy nauki, opinie oraz
wyniki uzyskiwane w nauce przez Ĺźołnierzy pełniących zawodową słuĹźbę
wojskową oraz aby przebieg i czas trwania nauki uwzględniał praktyki
zawodowe i przerwy wakacyjne oraz urlopy z róşnych tytułów.
Art.
104.
Absolwenta uczelni wyższej innej niż uczelnia wojskowa, posiadającego tytuł
zawodowy magistra lub równorzędny, który ukończył kierunek studiów zapewniający
nabycie kwalifikacji szczegĂłlnie przydatnych w Siłach Zbrojnych oraz
złoĹźył wniosek o powołanie do zawodowej słuĹźby wojskowej, moĹźna skierować
na kurs oficerski, pod warunkiem odbycia szkolenia, o ktĂłrym mowa w art.
143 ust. 2 pkt 1.
Rozdział
3
Doskonalenie zawodowe żołnierzy zawodowych
Art. 105. 1. Ĺťołnierz zawodowy moĹźe pobierać
naukę, jeĹźeli nie koliduje to z wykonywaniem przez niego zadań słuĹźbowych.
2. Ĺťołnierz zawodowy pisemnie informuje
o fakcie pobierania nauki dowĂłdcę jednostki wojskowej, w ktĂłrej
zajmuje stanowisko służbowe.
3. Ĺťołnierz zawodowy moĹźe wystąpić do
dowĂłdcy, o ktĂłrym mowa w ust. 2, z wnioskiem
o udzielenie pomocy w związku z pobieraniem nauki.
4. Pomoc, o ktĂłrej mowa
w ust. 3, moĹźe być udzielona wyłącznie w przypadkach, gdy poziom
i kierunek nauki są zbieĹźne z wymaganiami kwalifikacyjnymi na
zajmowanym lub na planowanym do wyznaczenia stanowisku służbowym.
5. DowĂłdca jednostki wojskowej, po
uzyskaniu zgody organu uprawnionego do wyznaczenia żołnierza zawodowego na
wyĹźsze od zajmowanego stanowisko słuĹźbowe, zawiera z Ĺźołnierzem zawodowym
umowę, w ktĂłrej określa między innymi rodzaj pomocy, o ktĂłrej mowa
w ust. 3, a w szczegĂłlności pokrycie czesnego za naukę,
zwrot naleĹźności z tytułu kosztĂłw przejazdu na obszarze kraju oraz warunki
zwrotu kosztĂłw tej pomocy w przypadku przerwania nauki lub zwolnienia
z zawodowej słuĹźby wojskowej z przyczyn, o ktĂłrych mowa w art.
226 pkt 1, 4, 6–9, 11–16 oraz art. 228 ust. 1 pkt 1, 2
i 6–10. Zwrot kosztĂłw pomocy następuje w terminie określonym w umowie,
przy czym termin ten nie moĹźe być dłuĹźszy niĹź 3 lata od zakończenia nauki.
6. Do zgody, o ktĂłrej mowa
w ust. 5, nie stosuje się art. 106 § 2–6 ustawy z dnia
14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego.
Art.
106.
1. Z Ĺźołnierzem zawodowym, ktĂłrego planuje się na koszt wojska
skierować na studia lub naukę albo staż, kurs lub specjalizację lub inne formy
szkolenia i doskonalenia zawodowego w kraju lub za granicą, ktĂłrych
koszt przekracza sześciokrotność najniższego uposażenia zasadniczego żołnierza
zawodowego, zawiera się umowę, która określa warunki zwrotu kosztów
poniesionych na jego utrzymanie i naukę w przypadku przerwania,
odwołania z kształcenia lub zwolnienia z zawodowej słuĹźby wojskowej
przed określonym w umowie okresem słuĹźby wojskowej z przyczyn,
o ktĂłrych mowa w art. 226 pkt 1, 4, 6–9, 11–16 oraz art. 228
ust. 1 pkt 1, 2 i 6–10, w wysokości proporcjonalnej do
czasu służby po zakończeniu tej nauki.
2. Odwołanie
Ĺźołnierza z kształcenia moĹźe nastąpić w przypadku:
1)     braku postępĂłw
w kształceniu;
2)     naruszenia regulaminĂłw
ustalonych przez organizatora kształcenia;
3)     wniosku Ĺźołnierza;
4)     zaistnienia potrzeb Sił
Zbrojnych.
3. Organem uprawnionym do zawarcia umowy
jest organ, który kieruje żołnierza zawodowego na studia lub naukę albo staż,
kurs lub specjalizację oraz inne formy szkolenia i doskonalenia zawodowego
w kraju lub za granicą.
4. W szczegĂłlnie uzasadnionych przypadkach
Minister Obrony Narodowej moĹźe zwolnić Ĺźołnierza zawodowego, o ktĂłrym mowa
w ust.1, ktĂłry nie ukończył nauki, z obowiązku zwrotu kosztĂłw
poniesionych przez resort obrony narodowej na jego naukę, przy czym zwolnienie
to nie dotyczy kosztĂłw w wysokości dwunastokrotności miesięcznego
uposaĹźenia zasadniczego wraz z dodatkami o charakterze stałym, naleĹźnego
żołnierzowi zawodowemu na zajmowanym przez niego stanowisku służbowym, które
żołnierz jest obowiązany pokryć.
Art. 107. Minister Obrony Narodowej określi,
w drodze rozporządzenia:
1)     tryb udzielania Ĺźołnierzom
zawodowym pomocy w związku z pobieraniem przez nich nauki, rodzaj,
formę, zakres i wysokość pomocy oraz sposĂłb jej ustalania i tryb jej
zwrotu, a takĹźe sposĂłb dokumentowania poniesionych przez Ĺźołnierza
zawodowego wydatków objętych pomocą,
2)     tryb kierowania na studia lub
naukę oraz na staĹź, kurs lub specjalizację w kraju lub za granicą
i organy właściwe w tych sprawach,
3)     tryb odwołania ze studiĂłw lub
z nauki oraz ze staĹźu, z kursu lub ze specjalizacji w kraju lub
za granicą i organy właściwe w tych sprawach,
4)     wzory umĂłw, o ktĂłrych mowa
w art. 105 ust. 5 i art. 106 ust. 1,
5)    
sposĂłb ustalania kosztĂłw związanych z pobieraniem nauki przez Ĺźołnierza
pełniącego w uczelni wojskowej, szkole podoficerskiej lub ośrodku
szkolenia oraz tryb zwrotu tych kosztĂłw
– uwzględniając konieczność zapewnienia
efektywności procesu kształcenia Ĺźołnierzy zawodowych i potrzeby Sił
Zbrojnych, racjonalność wydatkowania środków publicznych, zapewnienie
sprawności postępowania organĂłw wojskowych w związku z pobieraniem
przez żołnierzy zawodowych nauki oraz aby wysokość udzielanej pomocy
uwzględniała koszty zakwaterowania, wyĹźywienia, umundurowania i nauki oraz
dojazdu do miejsca jej pobierania, a takĹźe czesnego i stypendium, jak
również mając na uwadze jednolitość postępowania przy zawieraniu umów.
Rozdział
4
Kształcenie w Szkołach Legii Akademickiej
Art. 108. 1. Ochotnicze szkolenie wojskowe
studentĂłw i absolwentĂłw uczelni wyĹźszych, realizuje się rĂłwnolegle do
kształcenia odpowiednio w uczelni wyĹźszej albo po zakończeniu studiĂłw
w uczelni wyĹźszej.
2. Szkolenie, o ktĂłrym mowa
w ust. 1, jest realizowane w formie teoretycznej
w uczelniach wyĹźszych oraz w formie praktycznej w centrach
szkolenia, ośrodkach szkolenia oraz jednostkach wojskowych. Udział uczelni
wyĹźszych w szkoleniu jest dobrowolny.
3. Szkolenie, o ktĂłrym mowa
w ust. 1, rozpoczyna się od odbycia szkolenia, o ktĂłrym
mowa w art. 143 ust. 2 pkt 1.
4. Po odbyciu szkolenia, o ktĂłrym
mowa w art. 143 ust. 2 pkt 1, i złoĹźeniu przysięgi wojskowej
osobę, która odbyła to szkolenie przenosi się na jej wniosek do aktywnej
rezerwy. Do osoby, która nie ukończyła szkolenia podstawowego lub nie złożyła
wniosku o przeniesienie do aktywnej rezerwy stosuje się art. 146
ust. 3.
Art. 109. 1. Szkolenie w Szkołach Legii
Akademickiej jest realizowane przez okres do 3 lat i kończy się:
1)     w przypadku kształcenia na
podoficera – egzaminem na podoficera;
2)     w przypadku kształcenia na
oficera – egzaminem na oficera.
2. Szkolenie,
o ktĂłrym mowa w ust. 1, moĹźe zostać przerwane w kaĹźdym
czasie:
1)     z uwagi na potrzeby Sił
Zbrojnych;
2)     na wniosek osoby odbywającej
szkolenie.
Art. 110. Minister Obrony Narodowej
w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw szkolnictwa wyĹźszego
i nauki określi, w drodze rozporządzenia, wykaz uczelni wyĹźszych,
w tym uczelni wojskowych, centrĂłw szkolenia i ośrodkĂłw szkolenia,
w ktĂłrych jest realizowane ochotnicze szkolenie wojskowe studentĂłw
i absolwentĂłw uczelni wyĹźszych, w tym w ramach programu Legii Akademickiej,
mając na względzie konieczność zapewnienia efektywności kształcenia oraz
potrzeby Sił Zbrojnych.
Art. 111. Minister Obrony Narodowej określi,
w drodze rozporządzenia, czas trwania ochotniczego szkolenia wojskowego
i sposĂłb kształcenia w Szkołach Legii Akademickiej, sposĂłb i tryb
ich powoływania do odbycia szkoleń i zwalniania z ich odbywania,
uwzględniając konieczność zapewnienia efektywności kształcenia oraz potrzeby
Sił Zbrojnych.
Rozdział
5
Stypendia dla kandydatów na żołnierzy
Art.
112. 1.
Minister Obrony Narodowej może przyznać, osobie zainteresowanej powołaniem do
zawodowej słuĹźby wojskowej, na jej wniosek, stypendium na naukę w uczelni
wyższej, na kierunku zapewniającym nabycie kwalifikacji przydatnych
w Siłach Zbrojnych.
2. Wniosek o przyznanie stypendium składa
się do Szefa Centralnego Wojskowego Centrum Rekrutacji.
3. Warunkiem przyznania
stypendium jest podpisanie umowy, w ramach ktĂłrej osoba, ktĂłrej przyznaje
się stypendium zobowiązuje się do:
1)     ukończenia szkolenia
podstawowego w ramach dobrowolnej zasadniczej słuĹźby wojskowej przed
rozpoczęciem drugiego roku nauki, po którym zostanie przeniesiona do pasywnej
rezerwy;
2)     nieodpłatnego uczestniczenia
w Ä‡wiczeniach wojskowych Ĺźołnierzy pasywnej rezerwy, w wymiarze
przewidzianym w umowie;
3)     uczestniczenia w zajęciach
w Szkole Legii Akademickiej;
4)     ukończenia kursu oficerskiego
i zdania egzaminu na oficera;
5)     złoĹźenia wniosku
o przyjęcie do zawodowej słuĹźby wojskowej i pozostawanie w tej
słuĹźbie przez okres określony w umowie nie krĂłtszy niĹź 5 lat.
4. W przypadku niespełnienia warunków
określonych w umowie wskazanej w ust. 3, osoba, która podpisała umowę, zwraca
wypłacone stypendium na zasadach określonych w tej umowie.
Art. 113. Minister Obrony Narodowej określi,
w drodze rozporządzenia, sposĂłb i tryb przyznawania i wypłacania
stypendium, wykaz uczelni i kierunkĂłw studiĂłw zapewniających nabycie
kwalifikacji przydatnych w Siłach Zbrojnych, oraz niezbędne elementy
umowy, uwzględniając rodzaje kwalifikacji przydatnych w Siłach Zbrojnych.
Rozdział
6
Organizacje proobronne
Art. 114. 1. Minister Obrony Narodowej moĹźe zawrzeć
partnerską umowę proobronną z organizacją pozarządową prowadzącą
społecznie użyteczną działalność na rzecz wzmocnienia bezpieczeństwa państwa
oraz narodowych zdolności obronnych, na wniosek tej organizacji.
2. Członkowie i wolontariusze organizacji
proobronnych, którzy nie pełnili czynnej służby wojskowej oraz służby
w Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, SłuĹźbie
Kontrwywiadu Wojskowego, Służbie Wywiadu Wojskowego, Policji, Straży
Granicznej, Centralnym Biurze Antykorupcyjnym, Służbie Ochrony Państwa, Służbie
Więziennej, StraĹźy Marszałkowskiej, SłuĹźbie Celno‑Skarbowej lub
Państwowej StraĹźy PoĹźarnej i nie złoĹźyli przysięgi wojskowej,
w terminie do 12 miesięcy liczonym od dnia zawarcia umowy lub dnia
uzyskania członkostwa w organizacji proobronnej mogą być powołani na 28‑dniowe
szkolenie, o ktĂłrym mowa w art. 143 ust. 2 pkt 1 i stają
się żołnierzami aktywnej rezerwy.
3. Przepisu
ust. 2 nie stosuje się do członkĂłw i wolontariuszy organizacji
proobronnych:
1)     uznanych za niezdolnych do
pełnienia służby wojskowej;
2)     wyłączonych od obowiązku
pełnienia służby wojskowej.
Art. 115. 1. Minister Obrony Narodowej gromadzi
i przetwarza, w postaci elektronicznej lub papierowej, następujące
dane osobowe członków organizacji proobronnych:
1)     imię lub imiona oraz nazwisko,
w tym nazwisko rodowe;
2)     datę i miejsce urodzenia;
3)     numer PESEL;
4)     stan cywilny i rodzinny;
5)     obywatelstwo;
6)     serię i numer dowodu
osobistego;
7)     adres do korespondencji;
8)     telefon do kontaktu;
9)     dotyczące wykształcenia
i zawodu wyuczonego oraz posiadanych kwalifikacji zawodowych;
10)   dotyczące nauki, w tym miejsca jej
pobierania;
11)   dotyczące zatrudnienia lub prowadzonej
działalności gospodarczej, w tym ich miejsce, rodzaj i okres oraz
zajmowane stanowisko;
12)   dotyczące zdolności do słuĹźby wojskowej;
13)   dotyczące stosunku do słuĹźby wojskowej.
2. Minister Obrony
Narodowej gromadzi i przetwarza dane osobowe, o ktĂłrych mowa
w ust. 1, przy pomocy:
1)     Szefa Centralnego Wojskowego
Centrum Rekrutacji;
2)     szefa wojskowego centrum
rekrutacji właściwego ze względu na miejsce siedziby organizacji proobronnej;
3)     dowĂłdcy jednostki wojskowej
prowadzącego szkolenie.
Art. 116. Minister Obrony Narodowej, w ramach
partnerskiej umowy proobronnej, o ktĂłrej mowa w art. 114, moĹźe:
1)     organizować szkolenia dla
członkĂłw lub wolontariuszy organizacji proobronnych w celu nadania
uprawnień do prowadzenia działalności instruktorskiej na rzecz osób trzecich
w zakresie objętym szkoleniem;
2)     wyrazić zgodę na nieodpłatne
wykorzystanie zasobĂłw i infrastruktury Sił Zbrojnych oraz udzielić
wsparcia rzeczowego i finansowego organizacji proobronnej.
Art. 117. DowĂłdcy jednostek wojskowych
w ramach realizacji swoich zadań mogą współpracować z organizacjami
proobronnymi w zakresie działalności dydaktyczno‑instruktorskiej,
kształtowania postaw patriotycznych i kapitału społecznego oraz
wzmocnienia potencjału Sił Zbrojnych na rzecz obronności i bezpieczeństwa
państwa.
Art. 118. Minister Obrony Narodowej, określi,
w drodze rozporządzenia:
1)     obszary szkoleniowe,
w ktĂłrych członkowie lub wolontariusze organizacji proobronnych mogą
uzyskać uprawnienie do prowadzenia działalności instruktorskiej,
2)     zakres wsparcia rzeczowego
i finansowego organizacji proobronnych,
3)    
tryb oraz podmioty odpowiedzialne za prowadzenie szkoleń, o ktĂłrych mowa w
art. 116
– mając na uwadze konieczność zapewnienia
skutecznej współpracy z organizacjami proobronnymi oraz potrzeby Sił
Zbrojnych
DZIAŁ
IX
Służba
wojskowa
Rozdział
1
Przepisy ogĂłlne
Art. 119. 1. Dla stanowiska słuĹźbowego Ĺźołnierza
zawodowego określa się:
1)     nazwę;
2)     stopień etatowy;
3)     grupę lub grupy uposaĹźenia;
4)     korpus osobowy;
5)     grupę osobową;
6)     specjalność wojskową.
2. Dla kaĹźdego stanowiska słuĹźbowego
sporządza się Kartę Opisu Stanowiska SłuĹźbowego, w ktĂłrej określa się
niezbędne wymogi i kwalifikacje uwzględniane przy wyznaczeniu na
stanowisko.
Art. 120. 1. Przewidziane w ustawie
uprawnienia i obowiązki dowĂłdcĂłw jednostek wojskowych w stosunku do
żołnierzy zawodowych:
1)     pełniących zawodową słuĹźbę
wojskową w komĂłrkach organizacyjnych lub jednostkach organizacyjnych –
przysługują odpowiednio dyrektorom (szefom, komendantom, kierownikom, prezesom)
tych komĂłrek lub jednostek;
2)     zajmujących stanowiska dowĂłdcĂłw
jednostek wojskowych (dyrektorów, szefów, komendantów, kierowników, prezesów) –
przysługują ich bezpośrednim przełożonym;
3)     pełniących zawodową słuĹźbę
wojskową na stanowiskach słuĹźbowych w SłuĹźbie Kontrwywiadu Wojskowego albo
Służbie Wywiadu Wojskowego – przysługują odpowiednio Szefowi Służby
Kontrwywiadu Wojskowego albo Szefowi Służby Wywiadu Wojskowego.
2. Przepis ust. 1 stosuje się
odpowiednio do żołnierzy zawodowych pełniących zawodową służbę wojskową
w czasie oddelegowania.
Art. 121. 1. Pierwszeństwo w powołaniu do
zawodowej służby wojskowej mają osoby, które odbyły dobrowolną zasadniczą
służbę wojskową.
2. Dowódca jednostki wojskowej jest obowiązany
zapewnić, aby liczba nieobsadzonych stanowisk etatowych przeznaczonych dla
Ĺźołnierzy zawodowych w jednostce wojskowej nie przekraczała 5% ogĂłlnej
liczby stanowisk przeznaczonych dla tych żołnierzy.
3. Limit, o ktĂłrym mowa
w ust. 2, nie obowiązuje w przypadku, gdy brakuje osĂłb
zainteresowanych pełnieniem zawodowej słuĹźby wojskowej w danej jednostce.
4. W przypadku braku moĹźliwości obsadzenia
wakującego stanowiska przeznaczonego dla szeregowego zawodowego można na to
stanowisko powołać żołnierza odbywającego dobrowolną zasadniczą służbę wojskową
albo pełniącego słuĹźbę w aktywnej rezerwie.
5. W przypadku braku możliwości obsadzenia
wakującego stanowiska w jednostce organizacyjnej Wojsk Obrony Terytorialnej,
przeznaczonego dla żołnierza zawodowego, można na to stanowisko powołać
żołnierza OT.
Art. 122. 1. Od decyzji wydanych przez właściwe
organy w sprawach określonych w ustawie Ĺźołnierz moĹźe wnieść
odwołanie do organu wyĹźszego stopnia, na zasadach określonych w ustawie
z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania
administracyjnego, i skargę do właściwego sądu administracyjnego, na
zasadach określonych w ustawie z dnia 30 sierpnia 2002 r. –
Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U.
z 2022 r. poz. 329).
2. Przepisu,
o ktĂłrym mowa w ust. 1, nie stosuje się w sprawach:
1)     mianowania na stopień wojskowy;
2)     przeniesienia do innego korpusu
osobowego lub do innej grupy osobowej;
3)     skierowania do wykonywania zadań
służbowych poza jednostką wojskową;
4)     powierzenia czasowego pełnienia
obowiązków służbowych na innym stanowisku.
3. Skarga do właściwego
sądu administracyjnego nie moĹźe być wniesiona na decyzje w sprawach:
1)     powołania do obowiązkowej
zasadniczej służby wojskowej;
2)     powołania do odbycia ćwiczeń
wojskowych;
3)     wyznaczenia i przeniesienia
na stanowisko słuĹźbowe oraz zwolnienia ze stanowiska słuĹźbowego, a takĹźe
przeniesienia do dyspozycji;
4)     delegowania do pełnienia
obowiązków.
4. Wystąpienia w sprawach
wynikających ze stosunku słuĹźbowego, z wyjątkiem spraw wymienionych
w ust. 1, oraz przypadkĂłw określonych w ustawie, Ĺźołnierz moĹźe
wnosić tylko drogą służbową.
5. W postępowaniach, o ktĂłrych
mowa w ust. 1, nie stosuje się obowiązku doręczenia korespondencji
przy wykorzystaniu publicznej usługi hybrydowej albo publicznej usługi
rejestrowanego doręczenia elektronicznego, o ktĂłrych mowa w ustawie
z dnia 18 listopada 2020 r. o doręczeniach elektronicznych
(Dz. U. poz. 2320 oraz z 2021 r. poz. 72, 802, 1135,
1163 i 1598).
6. Decyzje i rozkazy personalne
wydaje się w formie indywidualnej lub zbiorowej. W przypadku
sporządzenia decyzji lub rozkazu personalnego w formie zbiorowej, wyciąg
z tej decyzji lub rozkazu jest z nimi rĂłwnoznaczny.
W przypadkach sporządzenia decyzji lub rozkazu personalnego albo wyciągu
z tej decyzji lub rozkazu personalnego, ich wydruk wykonany
z ewidencji wojskowej prowadzonej w postaci elektronicznej, o ktĂłrej
mowa w art. 70 ust. 1, jest, z wyjątkiem spraw związanych
z powołaniem do zawodowej słuĹźby wojskowej oraz zwolnienia z tej
słuĹźby, z nimi rĂłwnoznaczny.
Art. 123. Organem właściwym w postępowaniu
administracyjnym oraz stroną w postępowaniu cywilnym, w sprawach
związanych z wykonywaniem zadań na podstawie niniejszej ustawy, jest
dowĂłdca jednostki wojskowej, z ktĂłrej działalnością jest związany
przedmiot postępowania.
Art. 124. 1. Roszczenia wynikające z przepisĂłw
ustawy przedawniają się z upływem 3 lat od dnia, w ktĂłrym stały
się wymagalne, chyba że przepisy ustawy stanowią inaczej.
2. Przerwanie biegu przedawnienia roszczenia
następuje na zasadach określonych w ustawie z dnia 23 kwietnia
1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r. poz. 1740
i 2320 oraz z 2021 r. poz. 1509 i 2459).
Art. 125. 1. Do orzekania o zdolności do
słuĹźby wojskowej w trakcie jej pełnienia właściwe są wojskowe komisje lekarskie.
2. NiezaleĹźnie od
orzekania, o ktĂłrym mowa w ust. 1, wojskowe komisje lekarskie
orzekają również o:
1)     zdolności do pełnienia słuĹźby
poza granicami państwa;
2)     zdolności do pełnienia słuĹźby
w rodzajach wojsk i słuĹźb oraz na stanowiskach słuĹźbowych
i funkcjach wojskowych wymagających szczegĂłlnych predyspozycji
zdrowotnych;
3)     potrzebie udzielenia Ĺźołnierzowi
urlopu zdrowotnego;
4)     ustaleniu związku chorĂłb oraz
śmierci ze służbą wojskową;
5)     prawidłowości orzekania
o czasowej niezdolności do słuĹźby z powodu choroby lub prawidłowości
wykorzystania zwolnienia lekarskiego.
3. W przypadkach, o ktĂłrych mowa
w ust. 1 i 2, dowĂłdca jednostki wojskowej, w ktĂłrej
żołnierz pełni służbę kieruje go do wojskowej komisji lekarskiej właściwej ze
względu na miejsce stacjonowania jednostki wojskowej lub pododdziału jednostki
wojskowej, a w przypadku określania zdolności do słuĹźby
w poszczegĂłlnych rodzajach Sił Zbrojnych oraz rodzajach wojsk – do
właściwej rzeczowo wojskowej komisji lekarskiej oraz przesyła w załączeniu
posiadaną dokumentację medyczną dotyczącą stanu zdrowia osoby skierowanej.
4. Do orzekania przez wojskowe komisje
lekarskie w stosunku do Ĺźołnierzy stosuje się odpowiednio przepisy art. 61
i art. 84 oraz przepisy wydane na podstawie art. 87 ust. 3.
Art. 126. 1. Ĺťołnierza w czynnej słuĹźbie
wojskowej, poddaje się badaniom psychologicznym w celu stwierdzenia
istnienia lub braku przeciwwskazań do pełnienia czynnej służby wojskowej na
stanowisku wymagającym szczególnych predyspozycji psychofizycznych.
2. Do przeprowadzania badań
psychologicznych stosuje się odpowiednio art. 88.
Art. 127. 1. W czasie pełnienia czynnej
służby wojskowej, z wyłączeniem służby w pasywnej rezerwie oraz służby
pełnionej w razie mobilizacji i w czasie wojny, żołnierz podlega opiniowaniu
służbowemu przez przełożonego.
2. Opiniowanie służbowe:
1)     przeprowadza się corocznie – w
przypadku żołnierza zawodowego;
2)     ma na celu, oprĂłcz oceny jego
wywiązywania się z obowiązkĂłw na stanowisku słuĹźbowym lub wykonywania
zadań, również:
a)     ocenę jego kompetencji
i predyspozycji,
b)     ocenę jego postawy
i zachowania poza godzinami słuĹźby,
c)     wyznaczenie kierunkĂłw rozwoju
zawodowego i określenie potrzeb szkoleniowych opiniowanego Ĺźołnierza.
3. Przełożony, na podstawie ocen,
o ktĂłrych mowa w ust. 2 pkt 2, wystawia ogĂłlną ocenę
opiniowanego żołnierza, wyrażoną przy zastosowaniu następującej skali ocen:
1)     wzorowa (6);
2)     bardzo dobra (5);
3)     dobra (4);
4)     dostateczna (3);
5)     niedostateczna (2).
4. Do opiniowania służbowego nie stosuje się
przepisĂłw ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania
administracyjnego. Opiniowany Ĺźołnierz w trakcie opiniowania słuĹźbowego
występuje osobiście i nie moĹźe być reprezentowany przez pełnomocnika.
5. W przypadku Ĺźołnierzy, ktĂłrych stosunek
słuĹźbowy lub wykonywanie zawodu są unormowane w odrębnych przepisach,
opiniowanie służbowe tych żołnierzy prowadzi się niezależnie od tych przepisów.
6. Od opinii służbowej żołnierzowi,
o ktĂłrym mowa w ust. 1, przysługuje odwołanie do wyĹźszego
przełożonego.
7. Wyższy przełożony
może opinię służbową, od której wniesiono odwołanie:
1)     utrzymać w mocy;
2)     zmienić lub uzupełnić;
3)     uchylić i wydać nową;
4)     uchylić, jeĹźeli brak było
podstaw prawnych do jej wydania.
8. Wyższy przełożony może zmienić opinię
słuĹźbową na niekorzyść Ĺźołnierza wyłącznie w przypadku ujawnienia
okoliczności lub faktów mających negatywny wpływ na wynik opinii służbowej,
ktĂłre nie były znane opiniującemu w dniu wydania opinii, od ktĂłrej
wniesiono odwołanie.
9. Opinia służbowa wydana wskutek odwołania
jest ostateczna, chyba że żołnierz uzyskał ogólną ocenę niedostateczną.
W takim przypadku Ĺźołnierz moĹźe wystąpić do dowĂłdcy jednostki wojskowej
z wnioskiem o zweryfikowanie tej opinii.
10. W przypadku osĂłb pełniących słuĹźbę na
stanowisku zastępcy dowĂłdcy jednostki wojskowej wniosek o weryfikację
opinii jest kierowany do wyższego przełożonego rozpatrującego odwołanie.
11. W przypadku
wystąpienia przez Ĺźołnierza z wnioskiem o zweryfikowanie opinii
słuĹźbowej dowĂłdca jednostki wojskowej moĹźe powołać komisję w celu zbadania
zasadności wniosku i po zapoznaniu się z opinią komisji, o ile została
ona powołana, w terminie 30 dni od dnia otrzymania wniosku, moĹźe
opinię:
1)     utrzymać w mocy;
2)     zmienić lub uzupełnić;
3)     uchylić i wydać nową;
4)     uchylić, jeĹźeli brak było
podstaw prawnych do jej sporządzenia.
12. Żołnierz wyznaczony na stanowisko służbowe
poza granicami państwa albo w międzynarodowej strukturze wojskowej
dyslokowanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej podlega opiniowaniu
słuĹźbowemu według trybu obowiązującego w miejscu pełnienia słuĹźby.
13. DowĂłdca jednostki
wojskowej moĹźe z urzędu lub na polecenie wyĹźszego przełoĹźonego uchylić
albo zmienić każdą opinię służbową, jeżeli:
1)     wyjdą na jaw okoliczności mające
wpływ na to opiniowanie w trakcie przeprowadzania opiniowania
a nieznane opiniującemu;
2)     nie było podstaw prawnych do
wydania opinii służbowej;
3)     opinia słuĹźbowa zawiera
oczywiste błędy lub omyłki.
14. Od decyzji wydanej na skutek postępowania,
o ktĂłrym mowa w ust. 13, przysługuje odwołanie.
15. Za
przygotowanie i przebieg procesu opiniowania słuĹźbowego Ĺźołnierza
odpowiada:
1)     w jednostce wojskowej – dowĂłdca
jednostki wojskowej;
2)     skierowanego do słuĹźby poza
granicami państwa – przełoĹźony w jednostce wojskowej, w ktĂłrej
żołnierz zajmuje ostatnie stanowisko służbowe przed skierowaniem do służby poza
granicami państwa;
3)     w instytucji krajowej lub
zagranicznej – kierownik jednostki, do której żołnierz zawodowy został
oddelegowany;
4)     w SłuĹźbie Kontrwywiadu
Wojskowego albo w SłuĹźbie Wywiadu Wojskowego – odpowiednio Szef SłuĹźby
Kontrwywiadu Wojskowego albo Szef Służby Wywiadu Wojskowego.
16. Opinię słuĹźbową o Ĺźołnierzu
udostępnia się w przypadku wystąpienia o nią przez sąd, prokuratora,
Żandarmerię Wojskową, Służbę Kontrwywiadu Wojskowego, Służbę Wywiadu
Wojskowego, Agencję Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Policję, Agencję Wywiadu,
Centralne Biuro Antykorupcyjne, Straż Graniczną, rzecznika dyscyplinarnego lub
rzecznika dyscypliny finansĂłw publicznych – w przypadku gdy podmioty te
prowadzą postępowanie dotyczące tego żołnierza.
17. PrzepisĂłw ust. 1–16 nie
stosuje się do żołnierzy zawodowych pełniących zawodową służbę wojskową na
stanowiskach służbowych sędziów sądów wojskowych oraz prokuratorów do spraw
wojskowych.
18. Minister Obrony
Narodowej określi, w drodze rozporządzenia:
1)     sposĂłb i tryb opiniowania
Ĺźołnierzy, o ktĂłrych mowa w ust. 1,
2)     terminy opiniowania słuĹźbowego,
3)     sposĂłb i tryb wnoszenia
odwołania od opinii służbowej,
4)     wzĂłr arkusza opinii słuĹźbowej,
5)    
sposób doręczania opinii służbowej
– uwzględniając zróşnicowany charakter
słuĹźby i wykonywanych zadań w ramach jej pełnienia, aby wzĂłr arkusza
opinii służbowej zawierał wszystkie dane niezbędne do jej sporządzenia oraz
umoĹźliwiał opiniowanemu wypowiedzenie się w sprawie dalszego przebiegu
słuĹźby, a takĹźe aby opiniowanie było oparte na zasadzie jawności dla
opiniowanego.
Art. 128. 1. Ĺťołnierza pełniącego słuĹźbę
wojskową zwalnia się ze słuĹźby wojskowej, z wyłączeniem zawodowej słuĹźby
wojskowej, obowiązkowej zasadniczej służby wojskowej oraz służby pełnionej
w razie ogłoszenia mobilizacji i w czasie wojny,
w przypadku:
1)     upływu czasu jej pełnienia;
2)     osiągnięcia wieku, w ktĂłrym
przestaje podlegać obowiązkowi służby wojskowej;
3)     utraty albo zrzeczenia się
obywatelstwa polskiego;
4)     ustalenia przez wojskową komisję
lekarską niezdolności do służby wojskowej;
5)     utraty stopnia wojskowego albo
degradacji;
6)     prawomocnego orzeczenia kary
dyscyplinarnej usunięcia ze służby;
7)     wybrania na posła, w tym do
Parlamentu Europejskiego, senatora, na kierownicze stanowisko państwowe
obsadzane na podstawie wyboru oraz do organów wykonawczych samorządu
terytorialnego;
8)     prawomocnego orzeczenia środka
karnego pozbawienia praw publicznych;
9)     skazania prawomocnym wyrokiem na
karę ograniczenia wolności, pozbawienia wolności lub karę aresztu wojskowego
bez warunkowego zawieszenia jej wykonania;
10)   otrzymania w opinii słuĹźbowej ogĂłlnej
oceny niedostatecznej;
11)   nieukończenia szkolenia podstawowego lub
niezłoĹźenia przysięgi wojskowej w przypadku Ĺźołnierzy, o ktĂłrych mowa
w art. 173 ust. 1;
12)   niewyraĹźenia zgody na zmianę stanowiska
słuĹźbowego na stanowisko w innej jednostce wojskowej w przypadku
rozformowania jednostki wojskowej, w ktĂłrej pełnił tę słuĹźbę;
13)   niewyraĹźenia zgody na zmianę stanowiska
słuĹźbowego w przypadku skreślenia w etacie jednostki wojskowej
stanowiska służbowego, na które był wyznaczony;
14)   odmowy przyjęcia skierowania do wojskowej
komisji lekarskiej, lub na badania psychologiczne, niezgłoszenia się do tej
komisji lub na te badania w określonym terminie i miejscu albo
niepoddania się badaniom, do których żołnierz został zobowiązany.
2. Ĺťołnierza,
o ktĂłrym mowa w ust. 1, moĹźna zwolnić ze słuĹźby wojskowej przed
upływem czasu jej trwania w przypadku:
1)     zaistnienia potrzeb Sił
Zbrojnych;
2)     odmowy wydania lub cofnięcia
żołnierzowi poświadczenia bezpieczeństwa, lub niewyrażenia przez żołnierza
zgody na przeprowadzenie postępowania sprawdzającego;
3)     braku moĹźliwości wyznaczenia
Ĺźołnierza na inne stanowisko słuĹźbowe w tej samej lub innej jednostce
wojskowej, odpowiadające jego przygotowaniu zawodowemu oraz kwalifikacjom
i umiejętnościom przydatnym w Siłach Zbrojnych;
4)     otrzymania w opinii
służbowej ogólnej oceny dostatecznej;
5)     złoĹźenia przez niego, drogą
służbową, pisemnego wniosku uzasadnionego szczególnie ważnymi względami
osobistymi lub rodzinnymi;
6)     zachowania naruszającego godność
i honor Ĺźołnierza lub nie licującego z powagą słuĹźby;
7)     zachowania godzącego
w dobre imię lub interes Sił Zbrojnych.
3. Osobę, która sprawuje mandat radnego można
zwolnić z czynnej słuĹźby wojskowej oraz aktywnej rezerwy przed upływem
czasu jej trwania rĂłwnieĹź w przypadku gdy prowadzona przez nią aktywność
polityczna lub społeczna godzi w dobre imię lub interes Sił Zbrojnych.
4. Ĺťołnierza zwolnionego z czynnej
słuĹźby wojskowej oraz słuĹźby w aktywnej rezerwie, dowĂłdca jednostki
wojskowej przenosi do pasywnej rezerwy.
5. Dzień zwolnienia Ĺźołnierza pełniącego
słuĹźbę w aktywnej rezerwie ze słuĹźby określa dowĂłdca jednostki wojskowej,
w ktĂłrej Ĺźołnierz pełnił słuĹźbę, przy czym jeĹźeli zwolnienie następuje na
wniosek Ĺźołnierza aktywnej rezerwy dzień ten nie moĹźe przypadać w terminie
dłuĹźszym niĹź 30 dni od dnia złoĹźenia wniosku.
6. JeĹźeli zachowania, o ktĂłrych mowa
w ust. 2 pkt 6 i 7, skutkują wszczęciem przeciwko
żołnierzowi postępowania karnego, zwolnienie ze służby wojskowej może nastąpić
przed wydaniem prawomocnego orzeczenia w sprawie.
7. W przypadku gdy Ĺźołnierz,
o ktĂłrym mowa w ust. 6, nie został skazany prawomocnym wyrokiem
sądu, po zakończeniu postępowania karnego przywraca się go do służby,
o ile zostanie uznany przez wojskową komisję lekarską za zdolnego do
służby wojskowej. Żołnierz ten otrzymuje uposażenie równe uposażeniu na
stanowisku zajmowanym przed zwolnieniem i obligatoryjne podwyĹźki
wprowadzone w okresie trwania postępowania.
8. Prawo do uposaĹźenia, o ktĂłrym mowa
w ust. 7, powstaje z dniem podjęcia słuĹźby.
9. Okresu pozostawania poza słuĹźbą
z przyczyn, o ktĂłrych mowa w ust. 6, za ktĂłry Ĺźołnierz nie
otrzymał uposaĹźenia, a następnie został przywrĂłcony do słuĹźby wojskowej,
nie uwaĹźa się za przerwę w słuĹźbie w zakresie uprawnień uzaleĹźnionych
od nieprzerwanego jej biegu.
10. Stosunek
słuĹźbowy wygasa w przypadku, gdy Ĺźołnierz:
1)     zmarł;
2)     został uznany za zmarłego;
3)     zaginął.
11. W przypadkach, o ktĂłrych
mowa w ust. 10, Ĺźołnierza skreśla się z ewidencji wojskowej.
Rozdział
2
Rodzaje służby wojskowej
Art. 129. SłuĹźba wojskowa dzieli się na:
1)     czynną słuĹźbę wojskową;
2)     słuĹźbę w rezerwie.
Art. 130. 1. Czynna słuĹźba wojskowa polega na
pełnieniu:
1)     zasadniczej słuĹźby wojskowej;
2)     terytorialnej słuĹźby wojskowej;
3)     słuĹźby w aktywnej rezerwie
w dniach tej słuĹźby oraz odbywaniu ćwiczeń wojskowych w ramach
pasywnej rezerwy;
4)     zawodowej słuĹźby wojskowej;
5)     słuĹźby w razie ogłoszenia
mobilizacji i w czasie wojny.
2. Zasadnicza służba
wojskowa polega na pełnieniu:
1)     dobrowolnej zasadniczej słuĹźby
wojskowej;
2)     obowiązkowej zasadniczej słuĹźby
wojskowej .
Art. 131. 1. SłuĹźba w rezerwie ma na celu
zapewnienie uzupełnieniowych potrzeb Sił Zbrojnych i dzieli się na:
1)     aktywną rezerwę;
2)     pasywną rezerwę.
2. Aktywną rezerwę tworzą osoby, które zgłosiły
chęć pełnienia słuĹźby w aktywnej rezerwie, złoĹźyły przysięgę wojskową
i nie pełnią innego rodzaju słuĹźby wojskowej oraz nie ukończyły
55 roku Ĺźycia, a w przypadku osĂłb posiadających stopień
podoficerski lub oficerski – 63 roku Ĺźycia.
3. Pasywną rezerwę tworzą osoby, które mają
uregulowany stosunek do słuĹźby wojskowej, i nie pełnią innego rodzaju
słuĹźby wojskowej i nie podlegają militaryzacji oraz nie ukończyły 55 roku
Ĺźycia, a w przypadku osĂłb posiadających stopień podoficerski lub
oficerski – 63 roku Ĺźycia.
Art. 132. Ĺťołnierze z tytułu pełnienia słuĹźby
wojskowej w czasie wykonywania obowiązkĂłw słuĹźbowych podlegają szczegĂłlnej
ochronie przewidzianej dla funkcjonariuszy publicznych.
Art. 133. Rada MinistrĂłw określi, w drodze
rozporządzenia, liczbę osĂłb, ktĂłre mogą być powołane w danym roku
kalendarzowym do czynnej służby wojskowej, oraz liczbę osób, które mogą pełnić
słuĹźbę wojskową w rezerwie w ramach odbywania ćwiczeń wojskowych.
W rozporządzeniu naleĹźy uwzględnić odpowiednio potrzeby uzupełnieniowe Sił
Zbrojnych.
Rozdział
3
Stopnie wojskowe
Art. 134. 1. Ĺťołnierzy w słuĹźbie wojskowej
dzieli się na:
1)     korpus szeregowych;
2)    
korpus podoficerów, do którego zalicza się:
a)     podoficerĂłw młodszych,
b)     podoficerĂłw starszych;
3)    
korpus oficerów, do którego zalicza się:
a)     oficerĂłw młodszych,
b)     oficerĂłw starszych,
c)     generałów i admirałów.
2. Korpusy oficerĂłw, podoficerĂłw
i szeregowych dzielą się na korpusy osobowe. Korpusy osobowe dzielą się na
grupy osobowe, w ktĂłrych występuje podział na specjalności wojskowe.
3. Minister Obrony Narodowej,
w drodze rozporządzenia, tworzy i znosi korpusy osobowe, ustala ich
podział na grupy osobowe i specjalności wojskowe oraz wskazuje grupy
osobowe i specjalności wojskowe, w ktĂłrych słuĹźba moĹźe być pełniona
przez osoby z niepełnosprawnościami, kierując się zapewnieniem
zaspokojenia potrzeb Sił Zbrojnych.
Art. 135. 1. Ze względu na posiadany stopień
wojskowy żołnierze są szeregowymi, podoficerami lub oficerami.
2. Stopniami
wojskowymi są następujące stopnie:
1)    
szeregowych:
a)     szeregowy,
b)     starszy szeregowy,
c)     starszy szeregowy specjalista;
2)    
podoficerskie:
a)    
podoficerów młodszych:
–     kapral,
–     starszy kapral,
–     plutonowy,
–     sierĹźant,
–     starszy sierĹźant,
–     młodszy chorąży,
b)    
podoficerĂłw starszych:
–     chorąży,
–     starszy chorąży,
–     starszy chorąży sztabowy;
3)    
oficerskie:
a)    
oficerów młodszych:
–     podporucznik,
–     porucznik,
–     kapitan,
b)    
oficerĂłw starszych:
–     major,
–     podpułkownik,
–     pułkownik,
c)    
generalskie:
–     generał brygady,
–     generał dywizji,
–     generał broni,
–     generał.
3. W Marynarce
Wojennej stopniami wojskowymi są stopnie:
1)    
szeregowych:
a)     marynarz,
b)     starszy marynarz,
c)     starszy marynarz specjalista;
2)    
podoficerskie:
a)    
podoficerów młodszych:
–     mat,
–     starszy mat,
–     bosmanmat,
–     bosman,
–     starszy bosman,
–     młodszy chorąży marynarki,
c)    
podoficerĂłw starszych:
–     chorąży marynarki,
–     starszy chorąży marynarki,
–     starszy chorąży sztabowy
marynarki;
3)    
oficerskie:
a)    
oficerów młodszych:
–     podporucznik marynarki,
–     porucznik marynarki,
–     kapitan marynarki,
b)    
oficerĂłw starszych:
–     komandor podporucznik,
–     komandor porucznik,
–     komandor,
c)    
admiralskie:
–     kontradmirał,
–     wiceadmirał,
–     admirał floty,
–     admirał.
4. Najwyższym stopniem wojskowym jest stopień
Marszałka Polski.
5. Żołnierzom będącym studentami uczelni
wojskowych albo słuchaczom Szkoły Legii Akademickiej, którzy złożyli przysięgę
wojskową, nadaje się tytuł „podchorążego”, który jest używany wraz ze stopniem
wojskowym.
6. Stopnie wojskowe są dożywotnie.
Art. 136. 1. Nadanie Ĺźołnierzowi stopnia
wojskowego, z wyłączeniem stopnia wojskowego szeregowego (marynarza),
następuje w drodze mianowania.
2. Pierwszym
stopniem wojskowym jest:
1)     w korpusie szeregowych – stopień
wojskowy szeregowego (marynarza);
2)     w korpusie podoficerĂłw – stopień
wojskowy kaprala (mata);
3)     w korpusie oficerĂłw – stopień
wojskowy podporucznika (podporucznika marynarki).
3. Nadanie stopnia wojskowego szeregowego
następuje na kwalifikacji wojskowej albo w trakcie rekrutacji do słuĹźby
wojskowej prowadzonej przez wojskowe centrum rekrutacji. Nadanie stopnia
wojskowego szeregowego (marynarza) moĹźe nastąpić rĂłwnieĹź w trakcie
rekrutacji do służby wojskowej prowadzonej przez wojskowe centrum rekrutacji.
4. Żołnierza zawodowego mianuje się na stopień
wojskowy, który odpowiada stopniowi etatowemu stanowiska służbowego, na jakie
Ĺźołnierz ma być wyznaczony, z dniem objęcia stanowiska słuĹźbowego, albo na
kolejny stopień wojskowy w ramach zajmowanego stanowiska słuĹźbowego,
z dniem określonym w rozkazie o mianowaniu albo w postanowieniu
Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej.
5. Mianowania, o ktĂłrym mowa
w ust. 4, nie stosuje się do Ĺźołnierzy zawodowych wyznaczanych na
stanowiska służbowe zaszeregowane do stopni generałów (admirałów) oraz do
Ĺźołnierzy zawodowych, o ktĂłrych mowa w art. 193 ust. 2.
Art. 137. 1. Funkcjonariusz Policji, StraĹźy
Granicznej, Służby Ochrony Państwa, Państwowej Straży Pożarnej, Służby
Więziennej, StraĹźy Marszałkowskiej, SłuĹźby Celno­­‑Skarbowej, Agencji
Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Wywiadu Wojskowego, Służby
Kontrwywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego może być na własną
prośbę przeniesiony do dalszego pełnienia słuĹźby w ramach zawodowej słuĹźby
wojskowej, jeżeli wykazuje predyspozycje do pełnienia tej służby.
2. Przeniesienie, o ktĂłrym mowa
w ust. 1, odbywa się za zgodą Ministra Obrony Narodowej oraz ministra
nadzorującego daną słuĹźbę, z zachowaniem ciągłości słuĹźby.
3. W przypadku, o ktĂłrym mowa
w ust. 1, do okresu słuĹźby, od ktĂłrego jest uzaleĹźnione mianowanie na
wyższy stopień wojskowy lub wyznaczenie na wyższe stanowisko służbowe, wlicza
się okres posiadania rĂłwnorzędnego stopnia słuĹźbowego w danej słuĹźbie oraz
okres zajmowania rĂłwnorzędnego stanowiska w danej słuĹźbie.
4. Funkcjonariusz, o ktĂłrym mowa
w ust. 1, otrzymuje stopień wojskowy rĂłwnorzędny z posiadanym
stopniem w odpowiedniej słuĹźbie zgodnie z art. 140.
5. Funkcjonariuszowi przenoszonemu
w trybie, o ktĂłrym mowa w ust. 1, nie przysługuje odprawa
ani inne należności przewidziane dla funkcjonariuszy odchodzących ze służby.
Art. 138. Osoba posiadająca stopień policyjny,
Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Służby Ochrony Państwa, Państwowej
Straży Pożarnej, Służby Więziennej, Straży Marszałkowskiej, Służby
Celno-Skarbowej, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Wywiadu
Wojskowego, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, powołana na jej wniosek albo za jej
zgodą do zawodowej lub terytorialnej służby wojskowej otrzymuje stopień
równorzędny ze stopniem posiadanym w danej służbie, zgodnie z art. 140.
Art. 139. Rada MinistrĂłw określi, w drodze
rozporządzenia, stopnie policyjne, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji
Wywiadu, Biura Ochrony Rządu, Służby Ochrony Państwa, Państwowej Straży
Pożarnej, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Służby
Więziennej, StraĹźy Marszałkowskiej, SłuĹźby Celno‑Skarbowej lub StraĹźy
Granicznej odpowiadające poszczególnym stopniom wojskowym, biorąc pod uwagę
konieczność zapewnienia równorzędności pierwszych stopni
w poszczegĂłlnych korpusach.
Art. 140. 1. Na stopnie wojskowe w korpusie
oficerĂłw mianuje Minister Obrony Narodowej, z wyłączeniem pierwszego
stopnia oficerskiego (podporucznika) oraz stopni oficerskich generałów
i admirałów, na ktĂłre mianuje Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej na
wniosek Ministra Obrony Narodowej.
2. Na stopnie wojskowe szeregowych
i podoficerĂłw mianuje Minister Obrony Narodowej lub organy wojskowe,
którymi są: Szef Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, dowódca rodzaju Sił
Zbrojnych, Komendant Główny Żandarmerii Wojskowej, Dowódca Garnizonu Warszawa, szefowie
wojskowych centrów rekrutacji oraz inni dowódcy jednostek wojskowych zajmujący
stanowisko służbowe zaszeregowane do stopnia etatowego co najmniej pułkownika
(komandora), w podległych jednostkach wojskowych, a w przypadku
szeregowych zawodowych i podoficerĂłw zawodowych organ właściwy do
wyznaczenia żołnierza zawodowego na stanowisko służbowe.
3. Na pierwszy stopień wojskowy w korpusie
podoficerĂłw, w przypadku kształcenia, o ktĂłrym mowa w art. 95,
mianuje organ, któremu podlega szkoła podoficerska.
4. Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej na
wniosek Ministra Obrony Narodowej mianuje na stopień wojskowy Marszałka Polski
oficera posiadającego stopień wojskowy generała (admirała) za wyjątkowe zasługi
dla Sił Zbrojnych.
5. W razie
ogłoszenia mobilizacji i w czasie wojny na wyĹźszy stopień wojskowy
mianuje:
1)     na stopień wojskowy
podporucznika – w drodze postanowienia Naczelny DowĂłdca Sił Zbrojnych;
2)     na stopnie wojskowe generałów
i admirałów – w drodze postanowienia Prezydent Rzeczypospolitej
Polskiej na wniosek Naczelnego Dowódcy Sił Zbrojnych;
3)     na pozostałe stopnie –
odpowiednio w drodze decyzji Minister Obrony Narodowej lub Naczelny
DowĂłdca Sił Zbrojnych, a takĹźe właściwy dowĂłdca jednostki wojskowej.
6. Minister Obrony
Narodowej, a w przypadku pierwszego stopnia oficerskiego
(podporucznika) oraz stopni oficerskich generałów i admirałów, Prezydent
Rzeczypospolitej Polskiej, w czasie pokoju mogą mianować na wyĹźszy stopień
wojskowy rĂłwnieĹź osoby, ktĂłre z racji ukończonego wieku lub stanu zdrowia nie
podlegają obowiązkowi służby wojskowej, oraz żołnierzy rezerwy:
1)     w uznaniu ich zasług
z tytułu udziału w walkach o niepodległość państwa polskiego;
2)     w uznaniu ich szczegĂłlnych
zasług z tytułu działalności na rzecz suwerennej i demokratycznej
Rzeczypospolitej Polskiej;
3)     w uznaniu ich zasług
z tytułu udziału w misjach i operacjach poza granicami państwa;
4)     w
uznaniu ich zasług za wykonywanie prac lub zadań na rzecz obronności państwa,
w tym tych, ktĂłrzy:
a)     działają lub działali
w organizacjach pozarządowych, wykonujących działania o charakterze
obronnym, edukacyjno‑wychowawczym lub w zakresie bezpieczeństwa
publicznego,
b)     są zatrudnieni lub byli
zatrudnieni w organach władzy publicznej albo w podmiotach
posiadających osobowość prawną,
c)     posiadają nadany pracowniczy
przydział mobilizacyjny lub przydział organizacyjno­­‑mobilizacyjny;
5)     jeĹźeli posiadają nadany
przydział mobilizacyjny albo przewiduje się nadanie im takiego przydziału
i odbyli ćwiczenia wojskowe;
6)     w przypadkach uzasadnionych
potrzebami Sił Zbrojnych, pomimo nieodbycia ćwiczeń wojskowych, jeżeli
posiadają zawód lub wykształcenie przydatne na stanowisku służbowym
w jednostce wojskowej.
7. Mianowanie,
o ktĂłrym mowa w ust. 6, na wyĹźszy stopień wojskowy moĹźe
nastąpić:
1)     w
przypadku, o ktĂłrym mowa w ust. 6 pkt 1 i 2,
w stosunku do osĂłb posiadających:
a)     stopnie wojskowe szeregowych lub
podoficerów – na pierwszy stopień oficerski (podporucznika),
b)     stopnie oficerskie – na wyĹźsze
stopnie oficerskie;
2)     w przypadkach, o ktĂłrych
mowa w ust. 6 pkt 3, tylko jeden raz w ramach danego
korpusu;
3)     w przypadkach, o ktĂłrych
mowa w ust. 6 pkt 4, tylko w ramach danego korpusu, jeĹźeli
od poprzedniego mianowania upłynęły co najmniej 3 lata;
4)     w przypadkach, o ktĂłrych
mowa w ust. 6 pkt 5, jeĹźeli w posiadanym stopniu wojskowym
pełnili okresową służbę wojskową lub odbyli odpowiednią liczbę dni ćwiczeń
wojskowych;
5)     w przypadkach, o ktĂłrych
mowa w ust. 6 pkt 6, jeĹźeli posiadają nadany przydział
mobilizacyjny przez okres co najmniej roku lub byli zamustrowani na statku
Ĺźeglugi morskiej przewidzianym na potrzeby mobilizacyjne i od poprzedniego
mianowania upłynęły co najmniej 3 lata.
8. W szczegĂłlnie uzasadnionych przypadkach
za zasługi, o ktĂłrych mowa w ust. 6 pkt 1 lub 2, moĹźe
nastąpić pośmiertne mianowanie na wyższy stopień wojskowy. Mianowanie to może
nastąpić tylko raz.
9. Warunkiem mianowania
Ĺźołnierza na pierwszy stopień wojskowy w czasie pokoju w korpusie:
1)     podoficerĂłw – jest posiadanie
przez niego wykształcenia co najmniej na poziomie szkoły ponadpodstawowej,
a w przypadku Ĺźołnierzy zawodowych wykształcenia co najmniej
średniego lub średniego branżowego;
2)     oficerskim – jest posiadanie
przez niego wykształcenia wyĹźszego, a w przypadku Ĺźołnierzy
zawodowych tytułu zawodowego magistra lub równorzędnego.
10. Jeżeli przemawiają za tym potrzeby Sił
Zbrojnych, na stopień wojskowy podporucznika (podporucznika marynarki) może być
mianowany, po odbyciu szkolenia wojskowego i zdaniu egzaminu na oficera,
podoficer lub szeregowy o nieposzlakowanej opinii, ktĂłry posiada, co
najmniej bardzo dobrą ocenę w ostatniej opinii słuĹźbowej.
11. Jeżeli przemawiają za tym potrzeby Sił
Zbrojnych, na stopień wojskowy kaprala (mata) może być mianowany, po zdaniu
egzaminu na podoficera, szeregowy o nieposzlakowanej opinii, ktĂłry posiada
co najmniej bardzo dobrą ocenę w ostatniej opinii słuĹźbowej.
12. Żołnierze
w czynnej słuĹźbie wojskowej mogą być mianowani w czasie pokoju na
kolejny wyższy stopień wojskowy, jeżeli spełniają łącznie następujące warunki:
1)     uzyskają pozytywne wyniki
w szkoleniu wojskowym;
2)     otrzymali co najmniej bardzo
dobrą ocenę w opinii służbowej;
3)     ukończyli kurs lub szkolenie
wojskowe, jeżeli jest to wymagane dla stopnia wojskowego, na który mają być
mianowani.
13. W razie zewnętrznego zagroĹźenia
państwa, jeżeli została podwyższona gotowość obronna państwa bez ogłaszania
mobilizacji lub stanu wojennego, na pierwszy stopień wojskowy w korpusie
podoficerów lub w korpusie oficerskim można mianować, jeżeli przemawiają za tym
potrzeby Sił Zbrojnych, żołnierzy zawodowych, o których mowa w art. 95 ust. 7,
pomimo niespełnienia warunkĂłw, o ktĂłrych mowa w ust. 9–12.
14. Mianowania na wyższy stopień wojskowy nie
moĹźna dokonać wobec osĂłb skazanych za przestępstwo popełnione z winy
umyślnej, z wyjątkiem przypadku, gdy w czasie wojny Ĺźołnierz zasłuĹźył
się męstwem na polu walki.
15. W przypadku śmierci Ĺźołnierza
w czynnej słuĹźbie wojskowej, mającej związek z tą słuĹźbą, za jego
zasługi na rzecz obronności państwa, Minister Obrony Narodowej,
a w przypadku pierwszego stopnia oficerskiego (podporucznika) oraz
stopni oficerskich generałów i admirałów – Prezydent Rzeczypospolitej
Polskiej, może mianować pośmiertnie tego żołnierza na wyższy stopień wojskowy.
16. Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej
określi, w drodze rozporządzenia, tryb mianowania na pierwszy stopień
oficerski, stopnie oficerskie generałów i admirałów oraz stopień wojskowy
Marszałka Polski, uwzględniając potrzeby Sił Zbrojnych i ceremoniał
wojskowy.
17. Mianowanie Ĺźołnierza na kolejny wyĹźszy
stopień wojskowy moĹźe nastąpić po upływie 3 lat od dnia poprzedniego
mianowania.
18. W szczegĂłlnie uzasadnionych
przypadkach, jeśli przemawiają za tym potrzeby Sił Zbrojnych, żołnierz może być
mianowany na kolejny wyższy stopień wojskowy przed upływem okresu,
o ktĂłrym mowa w ust. 17, jednak nie krĂłtszym niĹź 2 lata.
19. Minister Obrony Narodowej określi,
w drodze rozporządzenia, szczegółowe warunki, tryb i sposĂłb
mianowania na stopnie wojskowe, na które mogą mianować Prezydent
Rzeczypospolitej Polskiej albo Minister Obrony Narodowej, oraz stopnie
wojskowe, na ktĂłre mogą mianować organy wojskowe, o ktĂłrych mowa w ust. 2
i ust. 5 pkt 3, uwzględniając w szczegĂłlności róşne rodzaje
czynnej służby wojskowej, przebieg służby wojskowej lub przeznaczenie żołnierza
rezerwy na wypadek ogłoszenia mobilizacji i czas wojny, a takĹźe
potrzeby Sił Zbrojnych w zakresie stanu osobowego.
Art.
141. Mianowanie
na stopień wojskowy odpowiadający stopniowi etatowemu stanowiska służbowego
kandydatów na sędziów sądów wojskowych spełniających wymagania określone
w ustawie z dnia 21 sierpnia 1997 r. – Prawo o ustroju
sądĂłw wojskowych (Dz. U. z 2020 r. poz. 1754) albo
stopniowi etatowemu stanowiska służbowego kandydatów na prokuratorów do spraw
wojskowych spełniających wymagania określone w ustawie z dnia
28 stycznia 2016 r. – Prawo o prokuraturze następuje według
zasad określonych dla mianowania żołnierzy zawodowych na stopień wojskowy
podporucznika (podporucznika marynarki).
Art. 142. 1. Ĺťołnierz traci stopień wojskowy
w przypadku zrzeczenia się obywatelstwa polskiego. W przypadku
ponownego uzyskania obywatelstwa polskiego osoba pozbawiona stopnia wojskowego
odzyskuje stopień szeregowego, chyba że Minister Obrony Narodowej uzna za
wskazane przywrócić jej utracony wyższy stopień wojskowy.
2. W przypadku uprawomocnienia się wyroku
sądu orzekającego środek karny pozbawienia praw publicznych albo degradacji
żołnierz traci posiadany stopień wojskowy zachowując jednocześnie stopień
wojskowy szeregowego (marynarza).
3. W przypadku uchylenia prawomocnego
wyroku sądu, w ktĂłrym został zastosowany środek karny pozbawienia praw
publicznych albo degradacji, żołnierz odzyskuje wcześniej posiadany stopień
wojskowy.
4. Ĺťołnierzowi moĹźna przywrĂłcić stopień
wojskowy za szczegĂłlne osiągnięcia w pracy lub zasługi dla
Rzeczypospolitej Polskiej, przy czym w przypadku utraty stopnia wskutek
zastosowania środka karnego pozbawienia praw publicznych nie może to nastąpić
przed upływem czasu, na który został zastosowany ten środek karny.
5. Minister Obrony Narodowej orzeka,
w drodze decyzji administracyjnej, o przywrĂłceniu stopnia wojskowego.
Rozdział
4
Zasadnicza służba wojskowa
Oddział
1
Dobrowolna zasadnicza służba wojskowa
Art. 143. 1. Dobrowolna zasadnicza słuĹźba wojskowa
jest pełniona przez okres do 12 miesięcy.
2. W czasie
pełnienia dobrowolnej zasadniczej służby wojskowej realizuje się:
1)     szkolenie podstawowe
w wymiarze do 28 dni zakończone przysięgą wojskową i wydaniem
książeczki wojskowej;
2)     szkolenie specjalistyczne
połączone z wykonywaniem obowiązkĂłw na stanowisku słuĹźbowym albo
w trakcie kształcenia, o ktĂłrym mowa w art. 95 ust. 4,
w wymiarze do 11 miesięcy.
3. Przepisu ust. 2 pkt 1 nie
stosuje się do osób, które złożyły już przysięgę wojskową.
Art. 144. Czas trwania dobrowolnej zasadniczej
służby wojskowej może być skrócony dla osób będących absolwentami szkół
ponadpodstawowych:
1)     realizujących programy
innowacyjne lub eksperymentalne przysposobienia obronnego lub edukacji
w dziedzinie obronności państwa;
2)     pobierających i kończących
naukę w oddziale przygotowania wojskowego;
3)     realizujących programy
edukacyjne związane z obronnością państwa, nadzorowane przez Ministra
Obrony Narodowej.
Art. 145. 1. W trakcie odbywania dobrowolnej
zasadniczej służby wojskowej można dokonać zmiany wyboru rodzaju czynnej służby
wojskowej, wskazanego we wniosku, o ktĂłrym mowa w art. 79, przy czym
wniosek w tym zakresie jest rozpatrywany z uwzględnieniem potrzeb Sił
Zbrojnych.
2. Wniosek w sprawie zmiany wyboru rodzaju
czynnej służby wojskowej składa się do szefa wojskowego centrum rekrutacji za
pośrednictwem dowĂłdcy jednostki wojskowej, w ktĂłrej jest odbywana
dobrowolna zasadnicza służba wojskowa.
Art. 146. 1. Dobrowolna zasadnicza słuĹźba wojskowa
moĹźe zostać przerwana w kaĹźdym czasie:
1)     z uwagi na potrzeby Sił
Zbrojnych;
2)     na wniosek osoby odbywającej
służbę.
2. Osobę, która ukończyła wyłącznie szkolenie
podstawowe, przenosi się na jej wniosek do aktywnej rezerwy albo terytorialnej
słuĹźby wojskowej, a w przypadku braku takiego wniosku przenosi się ją
do pasywnej rezerwy.
3. Osobę, która nie ukończyła szkolenia
podstawowego, nie złożyła przysięgi wojskowej lub nie zrealizowała wymaganego
programu kształcenia, o ktĂłrym mowa w art. 95, albo nie złoĹźyła wniosku,
o ktĂłrym mowa w art. 95 ust. 5, zwalnia się z dobrowolnej
zasadniczej słuĹźby wojskowej i przenosi do pasywnej rezerwy.
4. Osoba, która ukończyła wyłącznie szkolenie
podstawowe i została przeniesiona do aktywnej rezerwy albo pasywnej
rezerwy, moĹźe w terminie 3 lat od dnia jej przeniesienia do tej
rezerwy złoĹźyć wniosek o powołanie do dobrowolnej zasadniczej słuĹźby
wojskowej w celu jej kontynuowania przez odbycie szkolenia, o ktĂłrym
mowa w art. 143 ust. 2 pkt 2. Wniosek uwzględnia się, mając na uwadze
potrzeby Sił Zbrojnych.
5. Żołnierza, który odbył dobrowolną zasadniczą
służbę wojskową, przenosi się na jego wniosek do zawodowej służby wojskowej,
terytorialnej służby wojskowej albo do aktywnej rezerwy, przy czym wniosek
w tym zakresie jest rozpatrywany z uwzględnieniem potrzeb Sił
Zbrojnych. W przypadku braku takiego wniosku Ĺźołnierza przenosi się go do
pasywnej rezerwy.
Art. 147. DowĂłdca jednostki wojskowej,
w ktĂłrej Ĺźołnierz pełnił dobrowolną zasadniczą słuĹźbę wojskową,
w przypadku gdy przebieg tej słuĹźby wskazywał na szczegĂłlne zaangaĹźowanie
tego żołnierza, powołuje go na stanowisko etatowe do zawodowej służby
wojskowej, uwzględniając jego wniosek i potrzeby Sił Zbrojnych.
Art. 148. 1. Za rĂłwnoznaczne z odbyciem
dobrowolnej zasadniczej służby wojskowej uznaje się:
1)     ukończenie pierwszego roku
studiów wojskowych przez osobę, która przed rozpoczęciem kształcenia złożyła
wniosek o powołanie do zawodowej słuĹźby wojskowej;
2)     ukończenie kursu oficerskiego
przez absolwenta uczelni wyższej innej niż uczelnia wojskowa, który ukończył
kierunek studiów zapewniający nabycie kwalifikacji szczególnie przydatnych
w Siłach Zbrojnych oraz złoĹźył wniosek o powołanie do zawodowej
służby wojskowej.
2. W przypadku
studentĂłw:
1)     uczelni wyĹźszej, ktĂłrzy kontynuują
kształcenie na uczelni wojskowej oraz złoĹźyli wniosek o powołanie do
zawodowej służby wojskowej, albo
2)    
ktĂłrzy w trakcie kształcenia na uczelni wojskowej złoĹźyli wniosek
o powołanie do zawodowej słuĹźby wojskowej
– za rĂłwnoznaczne z odbyciem dobrowolnej
zasadniczej służby wojskowej uznaje się ukończenie roku studiów wojskowych, pod
warunkiem odbycia szkolenia, o ktĂłrym mowa w art. 143 ust. 2
pkt 1.
Art. 149. 1. Osoby, ktĂłre odbyły dobrowolną
zasadniczą słuĹźbę wojskową, korzystają z pierwszeństwa w zatrudnieniu
w urzędach administracji publicznej.
2. Okres odbywania dobrowolnej zasadniczej
służby wojskowej wlicza się do okresu odbywania służby wojskowej albo do okresu
zatrudnienia w rozumieniu przepisĂłw prawa pracy.
Art. 150. Osoba odbywająca dobrowolną zasadniczą
słuĹźbę wojskową otrzymuje uposaĹźenie w wysokości najniĹźszego uposaĹźenia
zasadniczego Ĺźołnierza zawodowego, określonego w przepisach wydanych na
podstawie art. 437 ust. 4.
Art. 151. Minister Obrony Narodowej określi,
w drodze rozporządzenia:
1)     sposĂłb powoływania do
dobrowolnej zasadniczej służby wojskowej,
2)     czas trwania dobrowolnej
zasadniczej służby wojskowej oraz czas trwania szkolenia podstawowego
i szkolenia specjalistycznego,
3)     wymiar czasu, o ktĂłry moĹźe
zostać skrócony czas trwania dobrowolnej zasadniczej służby wojskowej dla osób
będących absolwentami szkół ponadpodstawowych i ubiegających się
o powołanie do dobrowolnej zasadniczej słuĹźby wojskowej,
4)     sposĂłb odbywania dobrowolnej
zasadniczej służby wojskowej,
5)     sposĂłb
i tryb postępowania organĂłw wojskowych w zakresie przyjmowania osĂłb
powołanych do dobrowolnej zasadniczej służby wojskowej, wyznaczania, zmiany
i zwalniania Ĺźołnierzy ze stanowisk słuĹźbowych, przenoszenia do innych
jednostek wojskowych, delegowania i podróşy słuĹźbowych
– uwzględniając potrzeby uzupełnieniowe
Sił Zbrojnych oraz konieczność zapewnienia efektywnego przebiegu tej służby.
Oddział
2
Obowiązkowa zasadnicza służba wojskowa
Art. 152. 1. Obowiązkowa zasadnicza słuĹźba wojskowa
jest pełniona z uwzględnieniem potrzeb Sił Zbrojnych.
2. Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej, na
wniosek Rady MinistrĂłw, wprowadza, w drodze rozporządzenia, obowiązek
pełnienia zasadniczej służby wojskowej, określając termin jej rozpoczęcia
i zakończenia, z uwzględnieniem potrzeb Sił Zbrojnych.
Art. 153. 1. Czas trwania obowiązkowej
zasadniczej słuĹźby wojskowej wynosi 9 miesięcy.
2. SłuĹźbę, o ktĂłrej mowa
w ust. 1, odbywa się w jednym nieprzerwanym okresie.
3. Rada MinistrĂłw moĹźe, w drodze
rozporządzenia, ograniczać czas trwania obowiązkowej zasadniczej służby
wojskowej, stosownie do potrzeb Sił Zbrojnych i jeĹźeli nie zagraĹźa to
obronności lub bezpieczeństwu państwa.
4. W przypadkach gdy wymaga tego
konieczność zapewnienia obrony lub bezpieczeństwa państwa, Rada Ministrów może
przedłuĹźyć, w drodze rozporządzenia, czas trwania obowiązkowej zasadniczej
słuĹźby wojskowej o okres nieprzekraczający łącznie 6 miesięcy.
Art. 154. 1. RĂłwnoznaczne ze spełnianiem obowiązku
odbycia zasadniczej służby wojskowej przez osoby podlegające obowiązkowi jej
odbycia jest odbycie dobrowolnej zasadniczej służby wojskowej albo pełnienie
terytorialnej słuĹźby wojskowej przez okres co najmniej 3 lat albo
pełnienie słuĹźby w aktywnej rezerwie przez okres co najmniej 4 lat.
2. W przypadku wprowadzenia
obowiązku odbywania zasadniczej służby wojskowej osoby pełniące dobrowolną
zasadniczą służbę wojskową:
1)     ktĂłre zdecydowały się na jej
ukończenie, nie podlegają obowiązkowi odbycia zasadniczej służby wojskowej;
2)     ktĂłre przerwały pełnienie
dobrowolnej zasadniczej służby wojskowej, podlegają obowiązkowi odbycia
zasadniczej służby wojskowej.
Art. 155. 1. Do odbycia obowiązkowej zasadniczej
służby wojskowej kwalifikuje się osoby uznane za zdolne do tej służby,
posiadające wykształcenie co najmniej podstawowe, z wyłączeniem
wykształcenia uzyskanego w szkole specjalnej, oraz ktĂłre nie ukończyły
35 roku Ĺźycia.
2. Osoby, o ktĂłrych mowa
w ust. 1, szef wojskowego centrum rekrutacji przeznacza
i powołuje do słuĹźby, uwzględniając potrzeby Sił Zbrojnych, orzeczenie
właściwej komisji lekarskiej oraz stosownie do potrzeb orzeczenie
psychologiczne i kwalifikacje zawodowe.
3. Do odbycia obowiązkowej zasadniczej
służby wojskowej powołuje się również osoby uznane za zdolne do służby
wojskowej, ktĂłre ukończyły 18 rok Ĺźycia i zgłosiły się ochotniczo do
tej służby.
4. Osoby, o ktĂłrych mowa
w ust. 1, powołuje się do odbycia obowiązkowej zasadniczej słuĹźby
wojskowej w miarę moĹźliwości w jednostce wojskowej mającej siedzibę
w pobliĹźu ich miejsca pobytu stałego albo pobytu czasowego trwającego
ponad 3 miesiące.
5. Minister Obrony Narodowej określi,
w drodze rozporządzenia, sposĂłb przeznaczania osĂłb, o ktĂłrych mowa
w ust. 1, do słuĹźby, wymogi dotyczące kierowania tych osĂłb do
poszczegĂłlnych rodzajĂłw Sił Zbrojnych i rodzajĂłw wojsk oraz kryteria ich
kierowania na poszczegĂłlne stanowiska i funkcje wojskowe,
z uwzględnieniem potrzeb Sił Zbrojnych.
Art. 156. 1. Osoby podlegające powołaniu,
w tym rĂłwnieĹź w trybie ochotniczym, do odbycia obowiązkowej
zasadniczej służby wojskowej, po upływie okresu trwania obowiązku jej
odbywania, szef wojskowego centrum rekrutacji przenosi do pasywnej rezerwy.
2. W przypadku osĂłb, o ktĂłrych
mowa w ust. 1, ich przeniesienie do pasywnej rezerwy następuje
z dniem następującym po dniu upływu okresu trwania obowiązku odbywania
zasadniczej słuĹźby wojskowej, a w przypadku osĂłb podlegających poza
tym okresem kwalifikacji wojskowej – z dniem, w ktĂłrym orzeczenie
o ich zdolności do słuĹźby wojskowej stało się ostateczne.
3. Przeniesienie do pasywnej rezerwy osĂłb,
o ktĂłrych mowa w ust. 1, następuje z urzędu i nie
wymaga zgody lub udziału osoby przenoszonej do rezerwy.
Art. 157. Nie powołuje się do obowiązkowej
zasadniczej służby wojskowej:
1)     obywateli polskich, ktĂłrzy stale
zamieszkują za granicą przez okres co najmniej 2 lat i ktĂłrzy nie
posiadają miejsca pobytu stałego albo czasowego trwającego ponad
3 miesiące na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
2)     osĂłb, ktĂłre pełnią słuĹźbę
w Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, SłuĹźbie Kontrwywiadu
Wojskowego, Służbie Wywiadu Wojskowego, Policji, Straży Granicznej, Centralnym
Biurze Antykorupcyjnym, Służbie Ochrony Państwa, Służbie Więziennej, Straży
Marszałkowskiej, SłuĹźbie Celno‑Skarbowej lub Państwowej StraĹźy PoĹźarnej;
3)     Ĺźołnierzy OT, Ĺźołnierzy
pełniących dobrowolną zasadniczą służbę wojskową albo żołnierzy pełniących
zawodową służbę wojskową.
Art. 158. 1. Obowiązek pełnienia zasadniczej słuĹźby
wojskowej odracza się na wniosek osoby podlegającej temu obowiązkowi
w przypadku:
1)     wyboru na posła, w tym do
Parlamentu Europejskiego, lub senatora – od dnia ogłoszenia wyników wyboru do
dnia wygaśnięcia mandatu;
2)     kandydowania do Sejmu
Rzeczypospolitej Polskiej, Senatu Rzeczypospolitej Polskiej lub Parlamentu
Europejskiego – do dnia ogłoszenia wyników wyborów;
3)     udokumentowanej konieczności
sprawowania bezpośredniej opieki nad członkiem rodziny wspólnie zamieszkującym,
ktĂłry nie ukończył 16 roku Ĺźycia lub został uznany za całkowicie
niezdolnego do pracy i do samodzielnej egzystencji albo ktĂłry ukończył
75 rok Ĺźycia, jeĹźeli nie ma innego pełnoletniego członka rodziny bliĹźszego
lub równego stopniem pokrewieństwa obowiązanego do sprawowania tej opieki, albo
ze względu na obowiązek sprawowania opieki wynikający z prawomocnego
orzeczenia sądu – na czas sprawowania tej opieki;
4)     pobierania nauki w szkole
ponadpodstawowej – na czas pobierania tej nauki;
5)     pobierania nauki w szkole
wyższej, jeżeli jest ona studentem – na czas pobierania tej nauki;
6)     pobierania nauki w wyĹźszych
seminariach duchownych lub innych szkołach duchownych kościołów i związkĂłw
wyznaniowych mających osobowość prawną oraz zakonach – na czas pobierania tej
nauki;
7)     wystąpienia waĹźnych spraw
osobistych lub rodzinnych, w szczegĂłlności związanych z zaistnieniem
trudnej sytuacji osobistej lub rodzinnej, które nie upoważniają do udzielenia
odroczenia z tytułu sprawowania bezpośredniej opieki nad członkiem rodziny
albo z powodu konieczności załatwienia spraw związanych
z prowadzeniem przedsiębiorstwa, gospodarstwa rolnego albo innej
działalności gospodarczej – do czasu ich ustania.
2. Osoba podlegająca obowiązkowi odbycia
zasadniczej słuĹźby wojskowej, ktĂłrej udzielono odroczenia, o ktĂłrym mowa
w ust. 1 pkt 4–6, po zakończeniu roku szkolnego albo akademickiego,
nie później jednak niĹź w terminie 14 dni od dnia rozpoczęcia
kolejnego roku szkolnego albo akademickiego, przedkłada szefowi wojskowego
centrum rekrutacji właściwemu ze względu na miejsce pobytu stałego albo pobytu
czasowego trwającego ponad 3 miesiące zaświadczenie o ukończeniu
poprzedniego i rozpoczęciu nowego roku szkolnego albo akademickiego.
3. Rada MinistrĂłw określi, w drodze
rozporządzenia, tryb udzielania odroczeń obowiązkowej zasadniczej służby
wojskowej oraz zakres dokumentacji dołączanej do wniosku o udzielenie
odroczenia, uwzględniając wymóg, że odroczenia udziela się osobie podlegającej
obowiązkowi odbycia zasadniczej służby wojskowej na jej udokumentowany wniosek,
oraz mając na względzie potrzebę ujednolicenia sposobu postępowania w tych
sprawach.
Art. 159. 1. Po upływie terminu odroczenia osobę
powołuje się do odbycia obowiązkowej zasadniczej służby wojskowej, chyba że
zachodzą przesłanki dalszego odroczenia.
2. Osobę, wobec ktĂłrej odroczono obowiązek
odbycia obowiązkowej zasadniczej służby wojskowej, przenosi się do pasywnej
rezerwy, jeĹźeli do dnia ukończenia przez nią 35 roku Ĺźycia nie została
powołana do odbycia tej służby.
Art. 160. 1. Osoba powołana do odbycia obowiązkowej
zasadniczej służby wojskowej jest obowiązana stawić się do tej służby
w określonym terminie i miejscu.
2. W przypadku niestawienia się osoby
powołanej do odbycia obowiązkowej zasadniczej służby wojskowej bez uzasadnionej
przyczyny starosta (prezydent miasta na prawach powiatu) właściwy ze względu na
jej miejsce pobytu stałego albo pobytu czasowego trwającego ponad
3 miesiące, na wniosek szefa wojskowego centrum rekrutacji, zarządza
przymusowe doprowadzenie powołanego przez Policję do wskazanej jednostki
wojskowej, w trybie przepisĂłw o postępowaniu egzekucyjnym
w administracji.
3. Żołnierzom, po złożeniu przysięgi wojskowej,
dowódca jednostki wojskowej wydaje książeczkę wojskową.
Art. 161. Minister Obrony Narodowej określi, w drodze
rozporządzenia, sposób odbywania obowiązkowej zasadniczej służby wojskowej,
sposĂłb i tryb postępowania organĂłw wojskowych w zakresie przyjmowania
osób powołanych do obowiązkowej zasadniczej służby wojskowej, wyznaczania,
zmiany i zwalniania Ĺźołnierzy ze stanowisk słuĹźbowych, przenoszenia do
innych jednostek wojskowych, delegowania i podróşy słuĹźbowych,
z uwzględnieniem konieczności zapewnienia sprawności i efektywności
odbywania tej służby.
Art. 162. Do czasu trwania obowiązkowej zasadniczej
służby wojskowej nie zalicza się okresu samowolnego opuszczenia jednostki
wojskowej, w ktĂłrej Ĺźołnierz odbywa słuĹźbę, lub wyznaczonego miejsca
przebywania albo okresu samowolnego pozostawania poza nimi. JednakĹźe okres ten
można zaliczyć do czasu trwania obowiązkowej zasadniczej służby wojskowej,
jeĹźeli w późniejszym okresie Ĺźołnierz wyróşnił się wzorową słuĹźbą.
Art. 163. 1. Ĺťołnierza odbywającego
obowiązkową zasadniczą służbę wojskową dowódca jednostki wojskowej zwalnia
z tej słuĹźby przed upływem okresu jej trwania w przypadku:
1)     uznania go ze względu na stan
zdrowia za czasowo niezdolnego do służby wojskowej lub niezdolnego do służby
wojskowej w czasie pokoju albo za trwale i całkowicie niezdolnego do
słuĹźby wojskowej w czasie pokoju oraz w razie ogłoszenia mobilizacji
i w czasie wojny;
2)     konieczności sprawowania przez
niego bezpośredniej opieki nad członkiem rodziny; przepis art. 158 ust. 1
pkt 3 stosuje się odpowiednio;
3)     wybrania go na posła, w tym
do Parlamentu Europejskiego, lub senatora;
4)     zarządzenia w stosunku do
niego wykonania kary pozbawienia wolności, w tym rĂłwnieĹź kary zastępczej.
2. W przypadkach, o ktĂłrych mowa
w ust. 1 pkt 1, 3 i 4, szef wojskowego centrum
rekrutacji z urzędu udziela Ĺźołnierzom zwolnionym z obowiązkowej
zasadniczej służby wojskowej przed jej odbyciem odroczenia obowiązkowej
zasadniczej służby wojskowej, do czasu ustania przyczyny zwolnienia.
3. Po ustaniu przyczyn zwolnienia
z obowiązkowej zasadniczej słuĹźby wojskowej, określonych
w ust. 1, szef wojskowego centrum rekrutacji powołuje Ĺźołnierza do
odbycia pozostałego okresu tej służby, jeżeli nie zachodzą okoliczności
uzasadniające udzielenie dalszego odroczenia.
4. Ĺťołnierz – kobieta odbywający
obowiązkową zasadniczą słuĹźbę wojskową i zwolniony z tej słuĹźby
z powodu uznania go za czasowo niezdolnego do słuĹźby wojskowej ze względu
na ciążę nie podlega powołaniu do odbycia pozostałego okresu tej służby.
Z dniem zwolnienia ze słuĹźby dowĂłdca jednostki wojskowej przenosi tego
żołnierza do pasywnej rezerwy.
5. Ĺťołnierza, o ktĂłrym mowa
w ust. 1 pkt 2, niepowołanego do odbycia pozostałego okresu
obowiązkowej zasadniczej słuĹźby wojskowej z powodu odroczenia tej słuĹźby,
szef wojskowego centrum rekrutacji przenosi do pasywnej rezerwy z dniem
ukończenia przez niego 35. roku Ĺźycia.
6. Przeniesienie do pasywnej rezerwy
Ĺźołnierza zwolnionego z obowiązkowej zasadniczej słuĹźby wojskowej,
w przypadku uznania tego Ĺźołnierza za niezdolnego do słuĹźby wojskowej
w czasie pokoju, naleĹźy do dowĂłdcy jednostki wojskowej i następuje
z dniem jego zwolnienia z tej słuĹźby.
7. Minister Obrony Narodowej moĹźe, na
udokumentowany wniosek żołnierza, uzasadniony szczególnie ważnymi względami
osobistymi lub rodzinnymi, złożony drogą służbową, wydać decyzję
administracyjną zwalniającą go z obowiązkowej zasadniczej słuĹźby wojskowej
przed jej odbyciem i przenieść go do pasywnej rezerwy, jeĹźeli nie stoją
temu na przeszkodzie potrzeby uzupełnieniowe Sił Zbrojnych.
Art. 164. Ĺťołnierza, ktĂłry odbył obowiązkową
zasadniczą służbę wojskową, dowódca jednostki wojskowej przenosi do pasywnej
rezerwy, chyba Ĺźe złoĹźy on wniosek o powołanie do zawodowej słuĹźby
wojskowej, terytorialnej służby wojskowej albo przeniesienie do aktywnej
rezerwy. Wniosek w tej sprawie rozpatruje się z uwzględnieniem
potrzeb Sił Zbrojnych.
Art. 165. 1. Orzekanie w sprawach
udzielania osobom podlegającym obowiązkowi odbycia zasadniczej służby wojskowej
odroczeń tej służby należy do szefów wojskowych centrów rekrutacji
i następuje w drodze decyzji administracyjnej.
2. Od decyzji, o ktĂłrej mowa
w ust. 1, przysługuje osobie podlegającej obowiązkowi odbycia
zasadniczej służby wojskowej odwołanie do Szefa Centralnego Wojskowego Centrum
Rekrutacji w terminie 14 dni od dnia doręczenia tej decyzji.
Wniesienie odwołania nie wstrzymuje powołania do zasadniczej służby wojskowej
osoby podlegającej obowiązkowi odbycia tej służby.
3. Decyzja, o ktĂłrej mowa
w ust. 1, moĹźe być zmieniona przez Szefa Centralnego Wojskowego
Centrum Rekrutacji rĂłwnieĹź z urzędu, jeĹźeli została wydana
z naruszeniem przepisĂłw prawa.
4. Osoba podlegająca obowiązkowi odbycia
zasadniczej słuĹźby wojskowej korzystająca z odroczenia zasadniczej słuĹźby
wojskowej jest obowiązana stawić się przed szefem wojskowego centrum rekrutacji
niezwłocznie po upływie okresu odroczenia.
5. Z dniem zakończenia obowiązku
odbywania zasadniczej słuĹźby wojskowej wygasają decyzje o udzieleniu
osobom podlegającym obowiązkowi odbywania zasadniczej służby wojskowej
odroczenia tej służby.
6. Przeniesienie do rezerwy w przypadku,
o ktĂłrym mowa w art. 159 ust. 2, następuje z urzędu i nie
wymaga zgody lub udziału tych osób.
7. Osoby podlegające obowiązkowi odbycia
zasadniczej słuĹźby wojskowej i niepowołane do odbycia tej słuĹźby przenosi
do pasywnej rezerwy szef wojskowego centrum rekrutacji.
8. Minister Obrony Narodowej moĹźe określić,
w drodze rozporządzenia, grupę lub grupy osĂłb podlegających przeniesieniu
do pasywnej rezerwy przed upływem okresu, w ktĂłrym podlegają powołaniu do
odbycia obowiązkowej zasadniczej służby wojskowej, oraz termin tego
przeniesienia, uwzględniając potrzeby uzupełnieniowe Sił Zbrojnych.
Art. 166. 1. Ĺťołnierze mogą być zwolnieni
z obowiązkowej zasadniczej słuĹźby wojskowej przedterminowo
z pozostawieniem w dyspozycji dowĂłdcy jednostki wojskowej.
2. Zwolnienie, o ktĂłrym mowa
w ust. 1, moĹźe nastąpić z przyczyn słuĹźbowych uzasadniających
natychmiastowe dokonanie zmiany stanu ewidencyjnego żołnierzy odbywających
czynną słuĹźbę wojskową w jednostce wojskowej.
3. Zwolnienia, o ktĂłrym mowa
w ust. 1, dokonuje dowĂłdca jednostki wojskowej za zgodą lub na
polecenie Ministra Obrony Narodowej.
4. Ĺťołnierzom, o ktĂłrych mowa
w ust. 1, w okresie pozostawania w dyspozycji dowĂłdcy
jednostki wojskowej nie przysługują świadczenia z tytułu odbywania czynnej
słuĹźby wojskowej określone w niniejszej ustawie.
5. Przeniesienie do pasywnej rezerwy
Ĺźołnierzy zwolnionych z obowiązkowej zasadniczej słuĹźby wojskowej
przedterminowo naleĹźy do szefa wojskowego centrum rekrutacji i następuje
z upływem czasu trwania tej słuĹźby, liczonego od dnia rozpoczęcia jej
odbywania.
6. Przed przeniesieniem do pasywnej
rezerwy Ĺźołnierze zwolnieni z obowiązkowej zasadniczej słuĹźby wojskowej
przedterminowo mogą być w kaĹźdym czasie wezwani przez dowĂłdcę jednostki
wojskowej do dalszego jej odbywania. Wezwanie do odbycia pozostałego okresu tej
słuĹźby doręcza się Ĺźołnierzowi na piśmie co najmniej na 3 dni przed dniem
stawienia się do tej służby.
Art. 167. Minister Obrony Narodowej określi,
w drodze rozporządzenia:
1)     tryb postępowania
w zakresie zwalniania Ĺźołnierzy z obowiązkowej zasadniczej
słuĹźby wojskowej przed jej odbyciem, a takĹźe przenoszenia do pasywnej
rezerwy tych Ĺźołnierzy, terminy, w ktĂłrych następuje zwolnienie ze słuĹźby
i przeniesienie do rezerwy, czynności podlegające wykonaniu przez
poszczególne organy wojskowe, uwzględniając zróżnicowanie postępowania
w zaleĹźności od podstaw zwolnienia oraz niezbędny okres konieczny do
rozliczenia się Ĺźołnierza z jednostką wojskową;
2)     przypadki i sposĂłb
postępowania w zakresie wzywania Ĺźołnierzy zwolnionych przedterminowo
z obowiązkowej zasadniczej słuĹźby wojskowej do odbycia pozostałego okresu
tej służby, mając na względzie konieczność zapewnienia sprawnego postępowania
w tych sprawach.
Art. 168. 1. Osoby podlegające obowiązkowi
odbycia zasadniczej służby wojskowej, które zostały duchownymi lub członkami
zakonów (po profesji wieczystej), przenosi się do pasywnej rezerwy.
2. Przepisu
ust. 1 oraz innych przepisĂłw ustawy dotyczących duchownych lub członkĂłw
zakonów nie stosuje się do:
1)     duchownych wybieranych na
określoną kadencję;
2)     duchownych lub członkĂłw zakonĂłw
kościołów i innych związkĂłw wyznaniowych nieposiadających osobowości
prawnej.
Art. 169. 1. Ĺťołnierzom odbywającym obowiązkową
zasadniczą słuĹźbę wojskową przysługuje uposaĹźenie w wysokości 50%
najniższego uposażenia zasadniczego żołnierza zawodowego, na zasadach
określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 437 ust. 4,
jednakĹźe w wysokości nie niĹźszej niĹź kwota minimalnego wynagrodzenia za
pracę ustalanego na podstawie przepisĂłw ustawy z dnia 10 paĹşdziernika
2002 r. o minimalnym wynagrodzeniu za pracę.
2. Do uposaĹźenia, o ktĂłrym mowa
w ust. 1, mogą być przyznane dodatek za sprawowaną funkcję
i dodatki uzasadnione szczegĂłlnymi właściwościami lub warunkami słuĹźby
wojskowej.
3. Minister Obrony Narodowej określi,
w drodze rozporządzenia, wysokość dodatkĂłw, o ktĂłrych mowa
w ust. 2, sposĂłb i tryb ich przyznawania, uwzględniając rodzaj
sprawowanej funkcji oraz szczególne właściwości lub warunki służby.
Rozdział
5
Terytorialna służba wojskowa
Art. 170. 1. Terytorialną słuĹźbę wojskową mogą
pełnić, na ich wniosek, osoby posiadające uregulowany stosunek do służby
wojskowej, a takĹźe inne osoby niepodlegające obowiązkowi odbycia
zasadniczej służby wojskowej.
2. Czas trwania terytorialnej słuĹźby
wojskowej wynosi od roku do 6 lat.
3. Czas trwania terytorialnej słuĹźby
wojskowej może zostać przedłużony na kolejny okres, na wniosek lub za zgodą
Ĺźołnierza OT, przez dowĂłdcę jednostki wojskowej, w ktĂłrej Ĺźołnierz OT
pełni słuĹźbę, w trakcie pełnienia tej słuĹźby.
4. Terytorialną słuĹźbę wojskową pełni się
w jednostkach wojskowych i związkach organizacyjnych Wojsk Obrony
Terytorialnej oraz w DowĂłdztwie Wojsk Obrony Terytorialnej.
5. Ĺťołnierz OT moĹźe wykonywać zadania
służbowe na terytorium całego kraju niezależnie od siedziby jednostki
wojskowej, w ktĂłrej pełni słuĹźbę.
Art.
171. 1.
Terytorialna służba wojskowa może być pełniona dyspozycyjnie albo rotacyjnie.
2. Terytorialną słuĹźbę wojskową Ĺźołnierz
OT pełni rotacyjnie w jednostce wojskowej albo innym
miejscu określonym przez dowĂłdcę jednostki wojskowej w określonych
przez dowódcę jednostki wojskowej dniach służby, co najmniej raz
w miesiącu przez okres 2 dni w czasie wolnym od pracy.
W pozostałe dni Ĺźołnierz OT pełni słuĹźbę dyspozycyjnie.
3. Terytorialną słuĹźbę wojskową Ĺźołnierz
OT moĹźe pełnić rotacyjnie rĂłwnieĹź w inne dni, stosownie do potrzeb Sił
Zbrojnych, po uzgodnieniu z tym Ĺźołnierzem lub na jego wniosek.
4. Terytorialną słuĹźbę wojskową Ĺźołnierz
OT pełni dyspozycyjnie poza jednostką wojskową, pozostając w gotowości do
stawienia się do słuĹźby pełnionej rotacyjnie w terminie i miejscu
wskazanych przez dowódcę jednostki wojskowej.
Art. 172. 1. Stosunek słuĹźbowy terytorialnej
słuĹźby wojskowej powstaje w drodze powołania na podstawie dobrowolnego
zgłoszenia się do tej służby.
2. W powołaniu wskazuje się miejsce
i okres pełnienia terytorialnej słuĹźby wojskowej oraz stanowisko słuĹźbowe
występujące w etacie jednostki wojskowej przeznaczone dla Ĺźołnierza OT.
3. Pierwszeństwo
w powołaniu do terytorialnej słuĹźby wojskowej przysługuje:
1)     osobom posiadającym pobyt stały
lub pobyt czasowy powyĹźej 3 miesięcy na obszarze dyslokacji miejsca
pełnienia tej służby;
2)     byłym Ĺźołnierzom zawodowym;
3)     członkom organizacji
proobronnych;
4)     członkom organizacji
harcerskich, ktĂłre podpisały porozumienie o współpracy z Ministrem
Obrony Narodowej lub dowódcami jednostek wojskowych, posiadającym rekomendacje
władz tych organizacji;
5)     absolwentom szkół realizujących
programy innowacyjne lub eksperymentalne przysposobienia obronnego lub edukacji
w dziedzinie obronności państwa;
6)     absolwentom szkół
ponadpodstawowych pobierającym naukę w oddziałach przygotowania
wojskowego;
7)     absolwentom szkół
ponadpodstawowych realizujących programy edukacyjne związane z obronnością
państwa, nadzorowane przez Ministra Obrony Narodowej.
4. W przypadku osĂłb, ktĂłre wcześniej
nie pełniły czynnej słuĹźby wojskowej i nie złoĹźyły przysięgi wojskowej,
powołanie moĹźe nastąpić wyłącznie na stanowisko słuĹźbowe w korpusie
szeregowych.
5. Żołnierz OT ma obowiązek zawiadomić
niezwłocznie swojego pracodawcę o fakcie powołania do terytorialnej służby
wojskowej.
Art. 173. 1. Ĺťołnierze OT, ktĂłrzy wcześniej
nie pełnili czynnej słuĹźby wojskowej i nie złoĹźyli przysięgi wojskowej,
w pierwszym okresie pełnią terytorialną słuĹźbę wojskową rotacyjnie
nieprzerwanie przez okres 16 dni, w ramach ktĂłrego odbywają szkolenie
podstawowe i składają przysięgę wojskową.
2. Żołnierzom OT, po złożeniu przysięgi
wojskowej, dowódca jednostki wojskowej wydaje książeczkę wojskową.
3. W uzasadnionych przypadkach
szkolenie podstawowe moĹźna odbyć w kilku okresach w ciągu
4 miesięcy w czasie wolnym od pracy.
4. W powołaniu do terytorialnej
słuĹźby wojskowej Ĺźołnierzy, o ktĂłrych mowa w art. 171 ust. 4, określa
się miejsce stawienia się na szkolenie podstawowe. Po zakończeniu szkolenia
Ĺźołnierza OT kieruje się do jednostki wojskowej w celu pełnienia dalszej
słuĹźby i objęcia stanowiska słuĹźbowego.
Art. 174. Ĺťołnierz OT moĹźe być powołany do
zawodowej służby wojskowej, jeżeli pełnił terytorialną służbę wojskową przez
okres co najmniej 2 lat i uzyskał pozytywną opinię słuĹźbową.
Art. 175. 1. Ĺťołnierze OT mogą być wezwani do
stawienia się w trybie natychmiastowego stawiennictwa do pełnienia
terytorialnej słuĹźby wojskowej rotacyjnie w celu:
1)     sprawdzenia gotowości
mobilizacyjnej i bojowej jednostek wojskowych;
2)     udziału jednostek wojskowych
w zwalczaniu klęsk Ĺźywiołowych i likwidacji ich skutkĂłw, działaniach
antyterrorystycznych i z zakresu ochrony mienia, akcjach
poszukiwawczych oraz ratowania lub ochrony zdrowia i Ĺźycia ludzkiego,
oczyszczaniu terenĂłw z materiałów wybuchowych i niebezpiecznych
pochodzenia wojskowego oraz ich unieszkodliwianiu, a takĹźe w realizacji
zadań z zakresu zarządzania kryzysowego;
3)     przeciwdziałania zagroĹźeniu
bezpieczeństwa państwa, jeżeli jest to niezbędne do wykonywania zadań Sił
Zbrojnych w tym zakresie.
2. Wezwanie, o ktĂłrym mowa
w ust. 1, moĹźe być przekazane w Ĺ›rodkach masowego przekazu oraz
za pośrednictwem środków komunikacji elektronicznej.
3. Ĺťołnierz OT wezwany do pełnienia
terytorialnej słuĹźby wojskowej rotacyjnie w trybie natychmiastowego
stawiennictwa jest obowiązany stawić się do tej słuĹźby w określonym
terminie i miejscu.
Art. 176. 1. W trakcie pełnienia terytorialnej
słuĹźby wojskowej przez Ĺźołnierza OT dowĂłdca jednostki wojskowej, w ktĂłrej
żołnierz OT pełni służbę, może kierować żołnierza OT, na jego wniosek lub za
jego zgodą, na kurs, w tym kurs podoficerski lub oficerski, lub szkolenie
specjalistyczne, stosownie do potrzeb Sił Zbrojnych i jednostki wojskowej.
2. Żołnierzom OT pełniącym terytorialną służbę
wojskową rotacyjnie przysługują bezpłatne badania lekarskie związane z
uzyskaniem uprawnień do wykonywania zadań lub zawodów na potrzeby Sił
Zbrojnych, wymagających szczególnych kwalifikacji zdrowotnych, na podstawie
przepisów odrębnych.
3. Koszty badań lekarskich finansowane są z
części budżetu państwa, której dysponentem jest Minister Obrony Narodowej, w
formie zwrotu opłaty uiszczonej przez żołnierza. Przepisy art. 323 ust. 3–5 i
8–10 stosuje się odpowiednio.
Art. 177. 1. DowĂłdca jednostki wojskowej,
w ktĂłrej Ĺźołnierze OT pełnią terytorialną słuĹźbę wojskową, ustala –
w formie zbiorowego wykazu dla jednostki wojskowej – dni, w ktĂłrych
w danym roku kalendarzowym słuĹźba jest pełniona rotacyjnie. Dni,
w ktĂłrych słuĹźba jest pełniona rotacyjnie w trybie natychmiastowego
stawiennictwa, są uwzględniane w wykazie po zakończeniu pełnienia tej słuĹźby,
w formie załącznika do wykazu.
2. Wykaz sporządza się nie później niĹź na
30 dni przed upływem roku kalendarzowego poprzedzającego rok kalendarzowy,
w ktĂłrym terytorialna słuĹźba wojskowa będzie pełniona rotacyjnie,
i zapoznaje się z nim Ĺźołnierzy OT za pisemnym potwierdzeniem, a wyciąg
z wykazu przesyła się właściwemu szefowi wojskowego centrum rekrutacji.
3. Ustalenie dni, w ktĂłrych słuĹźba jest
pełniona rotacyjnie, w pierwszym roku kalendarzowym pełnienia przez
Ĺźołnierza OT terytorialnej słuĹźby wojskowej moĹźe nastąpić w dowolnym okresie
tego roku w formie załącznika do wykazu.
4. Wykaz moĹźe być zmieniany na uzasadniony
wniosek Ĺźołnierza OT albo za jego zgodą, z wyjątkiem przypadku pełnienia
terytorialnej słuĹźby wojskowej rotacyjnie w trybie natychmiastowego
stawiennictwa.
5. Ĺťołnierz OT po zapoznaniu się
z wykazem zawiadamia niezwłocznie swojego pracodawcę o dniach,
w ktĂłrych będzie pełnił terytorialną słuĹźbę wojskową rotacyjnie, oraz
o zmianach tych terminĂłw, a takĹźe zawiadamia pracodawcę o wezwaniu
go do pełnienia tej słuĹźby w innych dniach, z wyjątkiem przypadku
pełnienia terytorialnej słuĹźby wojskowej rotacyjnie w trybie
natychmiastowego stawiennictwa.
6. W przypadku wezwania Ĺźołnierza OT
do pełnienia terytorialnej słuĹźby wojskowej rotacyjnie w trybie
natychmiastowego stawiennictwa dowódca jednostki wojskowej, do której żołnierz
został wezwany, niezwłocznie po jego stawieniu się do służby zawiadamia
o tym fakcie pracodawcę tego Ĺźołnierza.
7. Przed rozpoczęciem kolejnego okresu
szkoleniowego, jednak nie później niĹź na 6 miesięcy przed przewidywanym
terminem skierowania na kurs lub szkolenie specjalistyczne prowadzone
w ramach terytorialnej słuĹźby wojskowej pełnionej rotacyjnie, dowĂłdca
jednostki wojskowej, w ktĂłrej Ĺźołnierz OT pełni słuĹźbę, informuje go
o moĹźliwości skierowania na ten kurs lub szkolenie.
Art. 178. 1. W czasie pełnienia
terytorialnej służby wojskowej dyspozycyjnie żołnierz OT jest obowiązany
kształcić się i doskonalić, w tym podnosić sprawność fizyczną
w zakresie niezbędnym do wykonywania zadań na stanowisku słuĹźbowym,
a takĹźe utrzymywać stały kontakt z jednostką wojskową.
2. W czasie terytorialnej słuĹźby
wojskowej pełnionej dyspozycyjnie Ĺźołnierz OT moĹźe przebywać w jednostce
wojskowej za zgodą dowódcy tej jednostki. Czas ten nie zalicza się do czasu
trwania terytorialnej służby wojskowej pełnionej rotacyjnie.
Art. 179. Na wniosek Ĺźołnierza OT dowĂłdca jednostki
wojskowej, w ktĂłrej Ĺźołnierz OT pełni słuĹźbę, wydaje mu zaświadczenie o okresie
pełnienia terytorialnej słuĹźby wojskowej, wskazując w nim okres
i liczbę dni, w ktĂłrych pełnił tę słuĹźbę rotacyjnie.
Art. 180. 1. W ramach pełnienia
terytorialnej służby wojskowej rotacyjnie żołnierz OT jest szkolony
w specjalności wojskowej odpowiadającej stanowisku słuĹźbowemu, na ktĂłre
został wyznaczony lub jest planowany do wyznaczenia, oraz funkcji, która
została mu powierzona.
2. Szkolenie, o ktĂłrym mowa
w ust. 1, moĹźe być prowadzone w uczelniach wojskowych, szkołach
podoficerskich, centrach szkolenia i ośrodkach szkolenia oraz jednostkach
wojskowych, a zajęcia objęte programem tego szkolenia moĹźna organizować
i prowadzić, stosownie do potrzeb, rodzaju i celu tych zajęć oraz
warunkĂłw szkoleniowych, rĂłwnieĹź poza tymi jednostkami.
Art. 181. 1. Ĺťołnierz OT pełniący terytorialną
służbę wojskową rotacyjnie może być czasowo delegowany, na podstawie rozkazu
dowĂłdcy jednostki wojskowej, w ktĂłrej pełni słuĹźbę, do wykonywania zadań
w innej jednostce wojskowej.
2. Okres delegowania nie moĹźe przekraczać
jednorazowo 30 dni, a w przypadku wyraĹźenia zgody przez
Ĺźołnierza OT – 3 miesięcy.
Art. 182. 1. Ĺťołnierz OT pełniący terytorialną
słuĹźbę wojskową rotacyjnie moĹźe być skierowany w podróş słuĹźbową.
2. W krajową podróş słuĹźbową
Ĺźołnierza OT kieruje dowĂłdca jednostki wojskowej, w ktĂłrej Ĺźołnierz OT
pełni służbę.
3. W zagraniczną podróş słuĹźbową
Ĺźołnierza OT, za jego zgodą i na wniosek dowĂłdcy jednostki wojskowej,
w ktĂłrej Ĺźołnierz OT pełni słuĹźbę, kieruje dowĂłdca brygady lub DowĂłdca
Wojsk Obrony Terytorialnej.
4. Ĺťołnierzowi OT, ktĂłry odbył podróş
słuĹźbową w godzinach nocnych, przysługuje bezpośrednio po zakończeniu
podróşy co najmniej 6 godzin odpoczynku.
Art. 183. 1. Ĺťołnierz OT moĹźe być przeniesiony,
z urzędu lub na swĂłj wniosek, do innej jednostki wojskowej Wojsk Obrony
Terytorialnej.
2. Przeniesienie
Ĺźołnierza OT do innej jednostki wojskowej moĹźe nastąpić z urzędu,
w szczegĂłlności:
1)     ze względĂłw szkoleniowych;
2)     w celu uzupełnienia potrzeb
etatowych innych jednostek wojskowych;
3)     w przypadku rozformowania
jednostki wojskowej;
4)     w przypadku zmniejszenia stanu
etatowego jednostki wojskowej.
Art. 184. Przepisy art. 340, w zakresie
informowania przez żołnierza zawodowego dowódcy jednostki wojskowej
o zamiarze wyjazdu i pobytu za granicą w celach niezwiązanych
z zawodową słuĹźbą wojskową, stosuje się odpowiednio do Ĺźołnierzy OT.
Rozdział
6
Zawodowa służba wojskowa
Oddział
1
Powoływanie do zawodowej służby wojskowej
Art. 185. 1.
Powołanie do zawodowej służby wojskowej może nastąpić, jeżeli przemawiają za
tym potrzeby Sił Zbrojnych.
2. Powołanie do zawodowej słuĹźby wojskowej
następuje na czas nieokreślony.
3. Stosunek słuĹźbowy Ĺźołnierza zawodowego
powstaje w drodze powołania na podstawie dobrowolnego zgłoszenia się do
tej służby.
4. Termin rozpoczęcia pełnienia zawodowej
służby wojskowej oraz stanowisko służbowe, na jakim będzie pełniona ta służba,
określa rozkaz personalny.
Art. 186. 1. Rozkazy personalne o powołaniu do
zawodowej słuĹźby wojskowej wydają, w odniesieniu do stanowisk słuĹźbowych:
1)     o stopniach etatowych pułkownika
(komandora) i generałów (admirałów) – Minister Obrony Narodowej;
2)     w korpusie oficerĂłw,
o stopniach etatowych niewymienionych w pkt 1, oraz
w korpusach podoficerĂłw i szeregowych w jednostkach wojskowych
niewymienionych w pkt 3 i 4 â€“ kierownik komĂłrki
organizacyjnej właściwej do spraw kadr;
3)     w korpusach podoficerĂłw
i szeregowych – Szef Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, dowĂłdcy rodzajĂłw
Sił Zbrojnych, dowĂłdcy wojsk, Komendant Główny Ĺťandarmerii Wojskowej i DowĂłdca
Garnizonu Warszawa, oraz Szef Inspektoratu Wsparcia Sił Zbrojnych
w podległych jednostkach wojskowych;
4)     w korpusie szeregowych – dowĂłdca
jednostki wojskowej zajmujący stanowisko służbowe zaszeregowane do stopnia
etatowego co najmniej pułkownika (komandora), w podległych jednostkach
wojskowych.
2. Rozkazy
personalne o powołaniu do zawodowej słuĹźby wojskowej w stosunku do
osĂłb w czasie kształcenia, a takĹźe do poprzedzającej go dobrowolnej
zasadniczej służby wojskowej, wydaje odpowiednio:
1)     na uczelni wojskowej – kierownik
komórki organizacyjnej Ministerstwa Obrony Narodowej właściwej do spraw kadr;
2)     w szkole podoficerskiej albo
w centrum szkolenia lub ośrodku szkolenia – dowĂłdca rodzaju Sił Zbrojnych,
pod który podlega szkoła, centrum lub ośrodek.
Art. 187. 1. Do zawodowej słuĹźby wojskowej moĹźna
powołać:
1)     w
korpusie oficerów osobę, która spełnia łącznie następujące warunki:
a)     posiada tytuł zawodowy co
najmniej magistra lub równorzędny,
b)     posiada stopień wojskowy rĂłwny lub
bezpośrednio niższy od stopnia etatowego stanowiska służbowego, na jakie ma być
wyznaczona;
2)     w
korpusie podoficerów osobę, która spełnia łącznie następujące warunki:
a)     posiada co najmniej
wykształcenie średnie lub średnie branżowe,
b)     posiada stopień wojskowy rĂłwny
lub bezpośrednio niższy od stopnia wojskowego stanowiska etatowego, do którego
ma być zaszeregowana po powołaniu do zawodowej służby wojskowej;
3)     w
korpusie szeregowych osobę, która spełnia łącznie następujące warunki:
a)     posiada co najmniej
wykształcenie podstawowe, gimnazjalne, zasadnicze zawodowe lub zasadnicze
branĹźowe,
b)     posiada przygotowanie zawodowe
lub kwalifikacje albo umiejętności przydatne w korpusie osobowym,
w jakim ma pełnić zawodową słuĹźbę wojskową,
c)     odbyła co najmniej szkolenie
podstawowe, o ktĂłrym mowa w art. 143 ust. 2 pkt 1, o ile nie
pełniła wcześniej czynnej służby wojskowej.
2. Przepisu ust. 1 nie stosuje
się do powołania do zawodowej słuĹźby wojskowej, o ktĂłrej mowa w art. 95
ust. 5 i 6.
3. Minister Obrony Narodowej określi, w drodze
rozporządzenia, tryb i  sposĂłb powoływania do zawodowej słuĹźby
wojskowej, uwzględniając konieczność zapewnienia sprawności procesu powoływania
i ustalania przydatności do zawodowej służby wojskowej osób ubiegających się
o  powołanie do tej słuĹźby oraz mając na uwadze kategorie tych osĂłb,
w tym żołnierzy pełniących różne rodzaje służby wojskowej.
Art. 188. Powołanie do zawodowej słuĹźby wojskowej
sędziĂłw w sądach wojskowych reguluje ustawa z dnia 21 sierpnia
1997 r. – Prawo o ustroju sądĂłw wojskowych.
Art. 189. 1. Pracownik powołany do zawodowej
służby wojskowej zachowuje prawo do ostatnio pobieranego wynagrodzenia od
pracodawcy do końca miesiąca kalendarzowego, w ktĂłrym jest obowiązany
stawić się do pełnienia tej służby.
2. Stosunek pracy z pracownikiem
powołanym do zawodowej słuĹźby wojskowej wygasa z dniem stawienia się do
tej służby.
Oddział
2
Pełnienie zawodowej służby wojskowej
Art. 190. 1. Zdolność fizyczną
i psychiczną do pełnienia zawodowej słuĹźby wojskowej ustala wojskowa
komisja lekarska właściwa ze względu na miejsce stacjonowania jednostki
wojskowej lub pododdziału jednostki wojskowej, w ktĂłrej Ĺźołnierz pełni
słuĹźbę, a w przypadku określania zdolności do słuĹźby
w poszczegĂłlnych rodzajach Sił Zbrojnych oraz rodzajach wojsk właściwa
rzeczowo wojskowa komisja lekarska.
2. Ĺťołnierzy
zawodowych kieruje się do wojskowej komisji lekarskiej z urzędu:
1)     gdy nie wykonują zadań
słuĹźbowych z powodu choroby trwającej nieprzerwanie przez co najmniej
3 miesiące;
2)     jeĹźeli w ich stanie zdrowia
nastąpiło pogorszenie uniemożliwiające lub utrudniające wykonywanie zadań
służbowych;
3)     gdy ulegli wypadkom pozostającym
w związku z pełnieniem zawodowej słuĹźby wojskowej lub u ktĂłrych
została stwierdzona choroba powstała w związku ze szczegĂłlnymi
właściwościami lub warunkami służby wojskowej;
4)     w celu przeprowadzenia
okresowych lub okolicznościowych badań lekarskich – jeżeli zostali zaliczeni do
określonych grup osobowych;
5)     przed skierowaniem lub
wyznaczeniem do pełnienia zawodowej służby wojskowej poza granicami państwa
oraz po powrocie do kraju z wyjątkiem kierowania lub wyznaczania Ĺźołnierzy
do pełnienia zawodowej służby wojskowej poza granicami państwa
z przeznaczeniem realizacji zadań na terenie kontynentu europejskiego oraz
Państw‑Stron Traktatu Północnoatlantyckiego spoza tego kontynentu;
6)     jeĹźeli orzeczenie wojskowej
komisji lekarskiej jest niezbędne w postępowaniu karnym lub w sprawach
o wykroczenia.
3. Przepisu ust. 2
pkt 1 nie stosuje się do Ĺźołnierzy – kobiet w ciąży.
4. Do wojskowej
komisji lekarskiej moĹźna skierować z urzędu Ĺźołnierza zawodowego rĂłwnieĹź
w innych niĹź wymienione w ust. 2 przypadkach uzasadnionych
potrzebami Sił Zbrojnych, w tym w szczegĂłlności:
1)     przed wyznaczeniem na stanowisko
służbowe;
2)     w związku z przeniesieniem
do innego korpusu osobowego albo innej grupy osobowej;
3)     przed zwolnieniem
z zawodowej słuĹźby wojskowej z przyczyn innych niĹź ze względu na stan
zdrowia;
4)     gdy nie przystąpił
w nakazanym terminie do sprawdzianu sprawności fizycznej lub gdy otrzymał
ze sprawdzianu sprawności fizycznej ocenę niedostateczną;
5)     w celu sprawdzenia prawidłowości
orzekania o jego czasowej niezdolności do słuĹźby z powodu choroby lub
prawidłowości wykorzystania zwolnienia lekarskiego.
5. Ĺťołnierza kieruje się rĂłwnieĹź do
wojskowej komisji lekarskiej na jego wniosek.
6. Do wojskowej
komisji lekarskiej kierują:
1)     dowĂłdca jednostki wojskowej –
w przypadkach wymienionych w ust. 2 pkt 1–4, ust. 4
pkt 3–5 oraz ust. 5, a takĹźe, po uzgodnieniu z organem
właściwym do wyznaczenia żołnierza zawodowego na stanowisko służbowe,
w przypadkach wymienionych w ust. 2 pkt 5 oraz
w ust. 4 pkt 1 i 2;
2)     sąd, prokurator, komendant
jednostki organizacyjnej Ĺťandarmerii Wojskowej oraz inny organ, przed ktĂłrym
toczy się postępowanie w sprawach o przestępstwo lub wykroczenie –
w przypadku wymienionym w ust. 2 pkt 6;
3)     Minister Obrony Narodowej – we
wszystkich przypadkach.
7. Ĺťołnierz zawodowy jest obowiązany
poddać się badaniom zleconym przez wojskową komisję lekarską, w tym
rĂłwnieĹź badaniom specjalistycznym, psychologicznym i dodatkowym.
8. W przypadku gdy przeprowadzone
badania i zgromadzona dokumentacja nie pozwalają na wydanie orzeczenia,
Ĺźołnierz zawodowy moĹźe zostać skierowany na obserwację w podmiocie
leczniczym, jeżeli wyraża na to zgodę.
9. W przypadku odmowy Ĺźołnierza
zawodowego poddania się obserwacji w podmiocie leczniczym wojskowa komisja
lekarska moĹźe wydać orzeczenie na podstawie posiadanych dokumentĂłw i oceny
stanu zdrowia żołnierza zawodowego.
10. Ustala się
następujące kategorie zdolności fizycznej i psychicznej do zawodowej
służby wojskowej:
1)     kategoria Z â€“ zdolny do
zawodowej służby wojskowej, co oznacza zdolność do pełnienia zawodowej służby
wojskowej, a takĹźe zdolność do pełnienia dobrowolnej zasadniczej słuĹźby
wojskowej w okresie kształcenia, o ktĂłrym mowa w art. 95 ust. 4;
2)     kategoria Z/O – zdolny do
zawodowej słuĹźby wojskowej z ograniczeniami, co oznacza ograniczoną
zdolność do dalszego pełnienia zawodowej słuĹźby wojskowej w poszczegĂłlnych
rodzajach Sił Zbrojnych i rodzajach wojsk oraz na określonych stanowiskach
służbowych;
3)     kategoria N – trwale lub czasowo
niezdolny do zawodowej służby wojskowej oraz niezdolny do służby
w charakterze kandydata na Ĺźołnierza zawodowego.
11. Do orzekania przez wojskowe komisje
lekarskie w stosunku do Ĺźołnierzy zawodowych stosuje się odpowiednio
przepisy art. 61, art. 84 i art. 88 oraz przepisy wydane na podstawie art. 87
ust. 3.
12. Orzekając o zaliczeniu żołnierza zawodowego
do kategorii Z/O właściwe wojskowe komisje lekarskie uwzględniają zdolność do
pełnienia zawodowej służby wojskowej na stanowisku służbowym wskazanym przez
organ właściwy do wyznaczania na to stanowisko. Stanowisko służbowe wskazuje
się w uzgodnieniu z żołnierzem zawodowym.
Art. 191. Ĺťołnierz zawodowy pełni zawodową słuĹźbę
wojskową:
1)     na stanowisku słuĹźbowym;
2)     w uczelni wojskowej, szkole
podoficerskiej, centrum szkolenia, ośrodku szkolenia, w ktĂłrych pobiera
naukę;
3)     w dyspozycji.
Art. 192. 1. Ĺťołnierza zawodowego wyznacza się na
stanowisko słuĹźbowe, w drodze decyzji, stosownie do potrzeb Sił Zbrojnych,
w zaleĹźności od wymogĂłw i kwalifikacji określonych w Karcie
Opisu Stanowiska SłuĹźbowego, posiadanej oceny w opinii słuĹźbowej oraz
modelu przebiegu służby.
2. Modele przebiegu słuĹźby mogą być
opracowane rĂłwnieĹź dla poszczegĂłlnych korpusĂłw osobowych (grup osobowych) przez
osoby, wskazane przez Ministra Obrony Narodowej, posiadające kwalifikacje
właściwe dla danego korpusu osobowego (grupy osobowej).
3. Minimalne
wymagania w zakresie wykształcenia w zawodowej słuĹźbie wojskowej,
niezbędne do wyznaczenia na pierwsze stanowisko słuĹźbowe w poszczegĂłlnych
korpusach, są następujące w stosunku do:
1)     szeregowych – posiadanie
wykształcenia podstawowego, gimnazjalnego, zasadniczego zawodowego lub
zasadniczego branĹźowego;
2)     podoficerĂłw – posiadanie
wykształcenia średniego lub średniego branżowego;
3)     oficerĂłw – posiadanie tytułu
zawodowego magistra lub równorzędnego.
4. Wyznaczenie na
kolejne stanowisko służbowe żołnierza zawodowego jest uzależnione od ukończenia
kursu, szkolenia, staĹźu lub specjalizacji, w zaleĹźności od wymaganych
kwalifikacji, a takĹźe w odniesieniu do oficerĂłw:
1)     od stopnia etatowego majora
(komandora podporucznika) – ukończenie studiĂłw podyplomowych na uczelni
wojskowej lub posiadanie stopnia naukowego doktora;
2)     od stopnia etatowego generała
brygady (kontradmirała) – ukończenie podyplomowych studiów polityki obronnej.
5. Do celĂłw określonych
w ust. 4 na rĂłwni ze świadectwem lub dyplomem uczelni wojskowej
są traktowane świadectwa lub dyplomy zagranicznych oraz krajowych szkół i uczelni.
6. Przepisu ust. 4 nie stosuje
się przy wyznaczaniu żołnierzy zawodowych na stanowiska służbowe, których
zajmowanie jest uzależnione od posiadania kwalifikacji lub spełnienia wymagań
określonych w innych ustawach, ktĂłre warunkują moĹźliwość wykonywania
niektĂłrych zawodĂłw, a takĹźe na stanowiska na uczelniach wojskowych
oraz w instytutach badawczych.
Art. 193. 1. Ĺťołnierza zawodowego wyznacza się na
stanowisko służbowe, jeżeli posiada stopień wojskowy odpowiadający stopniowi
etatowemu stanowiska służbowego, na jakie ma zostać wyznaczony.
2. Minister Obrony Narodowej,
w szczegĂłlnie uzasadnionych przypadkach, moĹźe wyznaczyć Ĺźołnierza
zawodowego na stanowisko słuĹźbowe wyĹźsze niĹź stanowisko, o ktĂłrym mowa
w ust. 1, bez mianowania na wyĹźszy stopień wojskowy.
Art. 194. 1. Wyznaczenie Ĺźołnierza zawodowego
na niższe stanowisko służbowe może nastąpić, za pisemną zgodą żołnierza,
w odniesieniu do Ĺźołnierza pełniącego słuĹźbę w dyspozycji,
z wyłączeniem Ĺźołnierzy pełniących słuĹźbę w oddelegowaniu.
2. Wyznaczenie, o ktĂłrym mowa
w ust. 1, moĹźe nastąpić na stanowisko słuĹźbowe zaszeregowane do
bezpośrednio niższego stopnia etatowego od zajmowanego przez żołnierza
zawodowego stanowiska.
Art. 195. Wyznaczenie na stanowiska słuĹźbowe Szefa
Sztabu Generalnego Wojska Polskiego i dowĂłdcy rodzajĂłw Sił Zbrojnych
następuje zgodnie z aktami mianowania Prezydenta Rzeczypospolitej
Polskiej.
Art. 196. 1. Organami właściwymi do wyznaczania na
stanowiska słuĹźbowe i zwalniania z tych stanowisk Ĺźołnierzy
zawodowych są:
1)     Minister Obrony Narodowej –
w odniesieniu do stanowisk słuĹźbowych o stopniach etatowych
pułkownika (komandora) i generałów (admirałów) oraz na ktĂłre wyznacza na
podstawie przepisów odrębnych ustaw;
2)     kierownik komĂłrki organizacyjnej
właściwej do spraw kadr – w odniesieniu do pozostałych oficerĂłw;
3)     dowĂłdca jednostki wojskowej –
w odniesieniu do stanowisk słuĹźbowych korpusu podoficerĂłw
i szeregowych.
2. Zwolnienia Ĺźołnierza zawodowego korpusu
podoficerĂłw i szeregowych z dotychczas zajmowanego stanowiska słuĹźbowego
w jednostce wojskowej, w ktĂłrej zajmował to stanowisko,
i wyznaczenia na stanowisko słuĹźbowe w innej jednostce wojskowej
dokonuje właściwy organ, któremu podlegają obie te jednostki.
3. Organy, o ktĂłrych mowa
w ust. 1, dokonują corocznie oceny sytuacji kadrowej.
Art. 197. 1. Oficer zawodowy zajmujący stanowisko
dowódcy jednostki wojskowej (dyrektora, szefa, komendanta, kierownika) pełni
zawodową służbę wojskową przez czas określony kadencjami na stanowisku
służbowym.
2. Kadencja na stanowisku słuĹźbowym trwa
od 2 do 3 lat.
3. W przypadku gdy okres pozostający
do osiągnięcia przez Ĺźołnierza zawodowego wieku, o ktĂłrym mowa w art. 226
pkt 5, jest krĂłtszy niĹź 2 lata, moĹźna określić dla takiego Ĺźołnierza
kadencję, ktĂłrej okres kończy się z dniem osiągnięcia przez niego wieku
określonego w ustawie albo z dniem określonym przez Ministra Obrony
Narodowej na podstawie art. 227.
4. Kadencja na stanowisku słuĹźbowym,
jeżeli jest to uzasadnione potrzebami Sił Zbrojnych, może być przedłużona przez
organ właściwy do wyznaczenia na stanowisko służbowe.
5. Okres przedłuĹźenia kadencji na
stanowisku słuĹźbowym nie moĹźe być dłuĹźszy niĹź 12 miesięcy.
6. Okres kadencji na stanowisku słuĹźbowym
określa organ właściwy do wyznaczania na stanowisko słuĹźbowe w decyzji
o wyznaczeniu oficera zawodowego na to stanowisko.
7. Oficer zawodowy moĹźe powtarzać kadencję
na tym samym stanowisku służbowym.
8. PrzepisĂłw ust. 1–6 nie
stosuje się do żołnierzy zawodowych pełniących zawodową służbę wojskową na
stanowiskach służbowych sędziów sądów wojskowych, prokuratorów do spraw
wojskowych lub w oddelegowaniu.
Art. 198. 1. Kadencja na stanowiskach słuĹźbowych
Szefa Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, dowódców rodzajów Sił Zbrojnych
i dowĂłdcĂłw wojsk wynosi 3 lata, z moĹźliwością wyznaczenia na
ponowną kadencję.
2. Ĺťołnierz zawodowy zajmujący stanowisko
słuĹźbowe Szefa Sztabu Generalnego Wojska Polskiego i dowĂłdcy rodzajĂłw Sił
Zbrojnych moĹźe być zwolniony z zajmowanego stanowiska przed upływem
kadencji przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej w porozumieniu
z Ministrem Obrony Narodowej lub na jego wniosek, jeĹźeli przemawiają za
tym potrzeby Sił Zbrojnych.
Art. 199. 1. Ĺťołnierza zawodowego zwalnia się
z zajmowanego stanowiska słuĹźbowego:
1)     jeĹźeli wojskowa komisja lekarska
orzekła jego niezdolność do pełnienia zawodowej służby wojskowej
w określonych jednostkach wojskowych albo na zajmowanym stanowisku
służbowym;
2)     jeĹźeli zlikwidowano zajmowane
przez niego stanowisko służbowe;
3)     wskutek wymierzenia kary
dyscyplinarnej odwołania z zajmowanego stanowiska słuĹźbowego;
4)     w przypadku udzielenia urlopu
wychowawczego w wymiarze dłuĹźszym niĹź 12 miesięcy;
5)     jeĹźeli upłynął termin kadencji
na stanowisku służbowym.
2. Ĺťołnierza
zawodowego moĹźna zwolnić z zajmowanego stanowiska słuĹźbowego
w przypadku:
1)     zaistnienia potrzeb Sił
Zbrojnych;
2)     wszczęcia kontrolnego
postępowania sprawdzającego, o ktĂłrym mowa w przepisach ustawy
z dnia 5 sierpnia 2010 r. o ochronie informacji niejawnych
(Dz. U. z 2019 r. poz. 742).
3. W przypadku, o ktĂłrym mowa
w ust. 1 i ust. 2 pkt 1, Ĺźołnierza zawodowego wyznacza
się na równorzędne lub wyższe stanowisko służbowe albo przenosi się do
dyspozycji. Możliwość wyznaczenia na wyższe stanowisko nie dotyczy żołnierza
zwolnionego ze stanowiska słuĹźbowego w przypadku, o ktĂłrym mowa
w ust. 1 pkt 3.
4. W przypadku, o ktĂłrym mowa
w ust. 2 pkt 2, Ĺźołnierza zawodowego przenosi się do dyspozycji
na czas prowadzonego postępowania. Na zwolnione stanowisko służbowe nie
wyznacza się innego żołnierza zawodowego do czasu zakończenia postępowania,
natomiast można powierzyć obowiązki służbowe na tym stanowisku innemu
Ĺźołnierzowi zawodowemu w trybie określonym w art. 208.
5. Z dniem przeniesienia Ĺźołnierza
zawodowego do dyspozycji albo zwolnienia z zawodowej słuĹźby wojskowej
Ĺźołnierz zawodowy z mocy prawa jest zwolniony z dotychczas
zajmowanego stanowiska służbowego.
6. Zwolnienie Ĺźołnierza zawodowego ze
stanowiska służbowego sędziego sądu wojskowego albo prokuratora do spraw
wojskowych następuje z uwzględnieniem przepisĂłw ustawy z dnia
21 sierpnia 1997 r. – Prawo o ustroju sądĂłw wojskowych albo
ustawy z dnia 28 stycznia 2016 r. – Prawo o prokuraturze.
Art. 200. 1. Ĺťołnierza zawodowego zwolnionego
z dotychczas zajmowanego stanowiska słuĹźbowego przenosi się do dyspozycji
kierownika komórki organizacyjnej właściwej do spraw kadr:
1)     jeĹźeli przewiduje się
wyznaczenie go na inne stanowisko służbowe, przy czym okres pozostawania
w dyspozycji nie moĹźe być jednorazowo dłuĹźszy niĹź 2 lata;
2)     w przypadku oddelegowania
Ĺźołnierza zawodowego do pełnienia obowiązkĂłw w trybie art. 209.
2. Ĺťołnierz, o ktĂłrym mowa
w ust. 1, jest na zaopatrzeniu w dotychczasowej lub innej
jednostce wojskowej.
3. Ĺťołnierza moĹźna
przenieść do dyspozycji kierownika komórki organizacyjnej właściwej do spraw
kadr w przypadku:
1)     skierowania go na studia, kursy
i szkolenia;
2)     podjęcia przez niego pracy poza
granicami państwa w strukturach organizacji międzynarodowych lub międzynarodowych
strukturach wojskowych, na podstawie umowy zawartej między tym żołnierzem
a taką organizacją – jeĹźeli przemawiają za tym potrzeby Sił Zbrojnych;
3)     udzielenia Ĺźołnierzowi
zawodowemu urlopu wychowawczego, o ktĂłrym mowa w art. 286;
4)     wydania w stosunku do niego
decyzji o zwolnieniu z zawodowej słuĹźby wojskowej, przy czym właściwy
dowĂłdca moĹźe go zwolnić z wykonywania zadań słuĹźbowych.
4. Organem
wojskowym właściwym do przeniesienia żołnierza zawodowego do dyspozycji jest:
1)     Minister Obrony Narodowej –
w przypadku Ĺźołnierza zawodowego zwolnionego ze stanowiska słuĹźbowego na
czas oddelegowania oraz w przypadku, o ktĂłrym mowa w ust. 3
pkt 2;
2)     kierownik komĂłrki organizacyjnej
właściwej do spraw kadr – w pozostałych przypadkach.
5. JeĹźeli
przeniesienie Ĺźołnierza do dyspozycji następuje w związku:
1)     ze skierowaniem Ĺźołnierza na
studia, kursy i szkolenia – czas pozostawania w dyspozycji obejmuje
okres tych studiĂłw oraz kursĂłw i szkoleń;
2)     z podjęciem przez Ĺźołnierza zawodowego
pracy, o ktĂłrej mowa w ust. 3 pkt 2 – czas pozostawania
w dyspozycji nie moĹźe być dłuĹźszy niĹź 6 lat w okresie zawodowej
służby wojskowej.
6. W przypadku
przeniesienia Ĺźołnierza zawodowego do dyspozycji na podstawie ust. 3
pkt 2 Ĺźołnierz zawodowy:
1)     nie wykonuje zadań słuĹźbowych;
2)     nie otrzymuje uposaĹźenia
i innych naleĹźności pieniężnych oraz nie nabywa prawa do świadczeń
w naturze, z wyjątkiem naleĹźności i Ĺ›wiadczeń, o ktĂłrych
mowa w art. 442, art. 444, art. 458, art. 459, art. 462, art. 463, art.
465 i art. 466;
3)     nie nabywa prawa do urlopu
wypoczynkowego i dodatkowego urlopu wypoczynkowego za ten okres.
Art. 201. 1. Ĺťołnierz zawodowy moĹźe pełnić zawodową
słuĹźbę wojskową na stanowiskach słuĹźbowych w spółkach kapitałowych
wykonujących działalność leczniczą, utworzonych przez Ministra Obrony Narodowej
oraz w podmiotach leczniczych niebędących przedsiębiorcami, dla ktĂłrych
Minister Obrony Narodowej jest podmiotem tworzącym w rozumieniu przepisĂłw
o działalności leczniczej.
2. Ĺťołnierz zawodowy, za jego pisemną
zgodą, moĹźe pełnić zawodową słuĹźbę wojskową na stanowiskach w SłuĹźbie
Kontrwywiadu Wojskowego albo w SłuĹźbie Wywiadu Wojskowego.
3. Decyzję w sprawie skierowania
żołnierza zawodowego do pełnienia zawodowej służby wojskowej na stanowisku
w SłuĹźbie Kontrwywiadu Wojskowego albo SłuĹźbie Wywiadu Wojskowego wydaje
Minister Obrony Narodowej, na wniosek, odpowiednio, Szefa Służby Kontrwywiadu
Wojskowego albo Szefa Służby Wywiadu Wojskowego.
4. Wniosek, o ktĂłrym mowa
w ust. 3, zawiera stopień, imię i nazwisko oraz numer PESEL
żołnierza zawodowego, wskazanie – odpowiednio – Służby Kontrwywiadu Wojskowego
albo SłuĹźby Wywiadu Wojskowego, stopień etatowy i grupę uposaĹźenia.
5. Ĺťołnierzowi zawodowemu, o ktĂłrym
mowa w ust. 2, przysługują uprawnienia i Ĺ›wiadczenia, w tym
uposaĹźenie i inne naleĹźności pieniężne, określone w przepisach dla
Ĺźołnierzy zawodowych pełniących słuĹźbę w jednostkach wojskowych.
6. Do Ĺźołnierzy, o ktĂłrych mowa
w ust. 2, w zakresie nieuregulowanym niniejszą ustawą stosuje
się przepisy ustawy z dnia 9 czerwca 2006 r. o SłuĹźbie
Kontrwywiadu Wojskowego oraz Służbie Wywiadu Wojskowego.
7. Minister Obrony
Narodowej określi w drodze rozporządzenia:
1)     tryb postępowania przy
kierowaniu Ĺźołnierzy zawodowych w celu wyznaczenia na stanowiska słuĹźbowe
w SłuĹźbie Kontrwywiadu Wojskowego albo w SłuĹźbie Wywiadu Wojskowego
i odwoływania ich z tych stanowisk,
2)    
wzĂłr wniosku o wyznaczenie Ĺźołnierza zawodowego na stanowiska słuĹźbowe
– uwzględniając dane, jakie powinien
zawierać wniosek, a takĹźe konieczność zapewnienia efektywności przebiegu
tej służby.
Art. 202. 1. Minister Obrony Narodowej określi,
w drodze rozporządzenia:
1)     wymagania kwalifikacyjne do
wyznaczenia na poszczegĂłlne stanowiska słuĹźbowe, z uwzględnieniem
konieczności zapewnienia możliwości równego dostępu żołnierzy zawodowych do
wyĹźszych stanowisk słuĹźbowych oraz doświadczenia Ĺźołnierzy i przebiegu
służby wojskowej;
2)     tryb wyznaczania Ĺźołnierzy
zawodowych na stanowiska słuĹźbowe i zwalniania z tych stanowisk oraz
zmiany zaszeregowania do stopni wojskowych, uwzględniając konieczność
zapewnienia sprawności kierowania przez Ministra Obrony Narodowej podległymi
i nadzorowanymi jednostkami organizacyjnymi;
3)     warunki i tryb zaliczania
i przenoszenia Ĺźołnierzy zawodowych do innego korpusu osobowego lub grupy
osobowej, z uwzględnieniem konieczności zapewnienia, aby podstawowym
kryterium zaliczenia lub przeniesienia żołnierza zawodowego do innego korpusu
osobowego lub grupy osobowej było wykształcenie żołnierza, jego kwalifikacje
zawodowe, w tym specjalistyczne, stan zdrowia, a takĹźe przydatność na
nowym stanowisku służbowym;
4)     tryb przenoszenia Ĺźołnierzy
zawodowych do dyspozycji, warunki i sposĂłb pełnienia przez nich zawodowej
słuĹźby wojskowej w tym okresie, a takĹźe sposĂłb nakładania na nich
zadań słuĹźbowych oraz rozliczania z ich wykonania, z uwzględnieniem
konieczności zapewnienia prawidłowego pełnienia przez nich służby wojskowej
i wykonywania zadań słuĹźbowych;
5)     warunki i tryb czasowego
powierzania obowiązkĂłw słuĹźbowych, z uwzględnieniem konieczności
zapewnienia ciągłości funkcjonowania jednostki wojskowej oraz sprawności
postępowania w sprawach czasowego powierzania obowiązkĂłw słuĹźbowych;
6)     terminy i sposĂłb
prowadzenia corocznej oceny sytuacji kadrowej, z uwzględnieniem
konieczności zapewnienia możliwości pełnego wykorzystania przez organy wojskowe
podległej kadry zawodowej Sił Zbrojnych.
2. Tryb postępowania i warunki,
których spełnienie jest wymagane przy wyznaczaniu żołnierzy zawodowych na
stanowiska sędziĂłw w sądach wojskowych, oraz stanowiska prokuratorĂłw do
spraw wojskowych i odwoływaniu z tych stanowisk, określają przepisy
ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. – Prawo o ustroju sądĂłw
wojskowych oraz ustawy z dnia 28 stycznia 2016 r. – Prawo
o prokuraturze.
Art. 203. 1. Ĺťołnierz zawodowy moĹźe być
wyznaczony lub skierowany do pełnienia zawodowej służby wojskowej poza
granicami państwa.
2. Do pełnienia
zawodowej służby wojskowej poza granicami państwa wyznacza:
1)     Minister Obrony Narodowej –
Ĺźołnierzy zawodowych na stanowiska słuĹźbowe o stopniach etatowych od
stopnia pułkownika (komandora) do stopnia generała (admirała) oraz na które
wyznacza na podstawie przepisów odrębnych ustaw;
2)     kierownik komĂłrki organizacyjnej
właściwej do spraw kadr – pozostałych żołnierzy zawodowych.
3. Do pełnienia zawodowej słuĹźby wojskowej
poza granicami państwa kieruje Szef Sztabu Generalnego Wojska Polskiego.
4. W czasie
pełnienia zawodowej służby wojskowej poza granicami państwa żołnierz zawodowy
podlega organowi, który wyznaczył lub skierował go do tej służby, albo organowi
wskazanemu przez Ministra Obrony Narodowej w przepisach określających
bezpośrednie podporządkowanie jednostek organizacyjnych. Podczas wykonywania
zadań służbowych poza granicami państwa żołnierz zawodowy może podlegać
odpowiednio, w zaleĹźności od miejsca pełnienia zawodowej słuĹźby wojskowej:
1)     przełoĹźonemu kierującemu
działalnością misji organizacji międzynarodowej lub sił wielonarodowych;
2)     kierującemu placĂłwką
zagraniczną, w ktĂłrej został wyznaczony do pełnienia zawodowej słuĹźby
wojskowej;
3)     polskiemu przedstawicielowi
wojskowemu – w przypadku pełnienia słuĹźby na stanowisku w polskim
przedstawicielstwie wojskowym przy organizacji międzynarodowej lub przy
międzynarodowej strukturze wojskowej, przy siłach zbrojnych albo przy innych
strukturach obronnych państw obcych;
4)     przełoĹźonemu określonemu przez
organizację międzynarodową albo międzynarodową strukturę wojskową –
w przypadku pełnienia słuĹźby na stanowisku bezpośrednio w strukturach
organizacji międzynarodowych albo międzynarodowych strukturach wojskowych,
a w sprawach narodowych – starszemu oficerowi narodowemu;
5)     przełoĹźonemu określonemu przez
właściwy organ sił zbrojnych albo innych struktur obronnych państwa obcego –
przy którego siłach lub strukturach żołnierz pełni służbę wojskową.
5. Ĺťołnierzom
zawodowym wyznaczonym do pełnienia zawodowej służby wojskowej poza granicami
państwa przysługują następujące uprawnienia i Ĺ›wiadczenia:
1)     prawo przebywania w miejscu
pełnienia słuĹźby wraz z małżonkiem i dziećmi pozostającymi na
utrzymaniu żołnierza;
2)     prawo do nieodpłatnego
zakwaterowania w lokalu mieszkalnym, wraz z niezbędnym umeblowaniem
i wyposaĹźeniem, albo prawo do rĂłwnowaĹźnika pieniężnego na wynajęcie lokalu
mieszkalnego, odpowiednio do zajmowanego stanowiska służbowego oraz liczby
uprawnionych i przesiedlonych członkĂłw rodziny;
3)     prawo do ryczałtu na pokrycie
niektĂłrych świadczeń związanych z uĹźytkowaniem lokalu mieszkalnego;
4)     zwrot opłat związanych
z nauką przesiedlonych dzieci w szkole podstawowej
i ponadpodstawowej;
5)     zwrot niezbędnych,
udokumentowanych kosztĂłw leczenia w państwie, w ktĂłrym Ĺźołnierz pełni
słuĹźbę, oraz kosztĂłw leczenia uprawnionych i przesiedlonych członkĂłw
rodziny.
6. NiezaleĹźnie od
świadczeń, o ktĂłrych mowa w ust. 5, Ĺźołnierzom zawodowym
udającym się poza granice państwa w celu objęcia stanowiska słuĹźbowego
oraz żołnierzom pełniącym służbę poza granicami państwa wyznaczonym na kolejne
stanowisko za granicą w innym państwie niĹź dotychczas, a takĹźe
żołnierzom powracającym do kraju po zakończeniu pełnienia służby poza granicami
państwa przysługuje zwrot kosztów:
1)     podróşy Ĺźołnierza
i przebywających z nim członkĂłw rodziny;
2)     przewozu rzeczy osobistego
uĹźytku i przedmiotĂłw gospodarstwa domowego;
3)    
przejazdu do miejsca pełnienia słuĹźby za granicą i z powrotem do
kraju członkĂłw rodziny nieprzebywających z nim za granicą:
a)     raz na 2 lata, jeĹźeli
członek rodziny żołnierza nie przesiedlał się za granicę do miejsca pełnienia
służby żołnierza,
b)     jeden raz, jeĹźeli członek
rodziny przebywał z Ĺźołnierzem za granicą i Ĺźołnierzowi pokryto
koszty jego podróży, po upływie nie mniej niż jednego roku po przesiedleniu.
7. Ĺťołnierzom
zawodowym skierowanym do pełnienia zawodowej służby wojskowej poza granicami
państwa przysługują następujące uprawnienia i Ĺ›wiadczenia:
1)     bezpłatne zakwaterowanie
i wyĹźywienie;
2)     bezpłatne świadczenia zdrowotne
oraz bezpłatne zaopatrzenie w produkty lecznicze i wyroby medyczne,
oraz wyposaĹźenie wyrobĂłw medycznych, w rozumieniu przepisĂłw ustawy
z dnia 20 maja 2010 r. o wyrobach medycznych (Dz. U.
z 2021 r. poz. 1565);
3)    
bezpłatny przewóz:
a)     z kraju do miejsca pełnienia
słuĹźby i z powrotem w związku z rozpoczęciem
i zakończeniem pełnienia słuĹźby poza granicami państwa,
b)     z miejsca pełnienia słuĹźby do
kraju i z powrotem w przypadku śmierci członka najbliĹźszej
rodziny;
4)     indywidualne i zbiorowe
ubezpieczenie od następstw nieszczęśliwych wypadkĂłw zaistniałych w czasie
pełnienia służby poza granicami państwa, wskutek których nastąpiło uszkodzenie
ciała, rozstrój zdrowia lub śmierć żołnierza.
8. Rada MinistrĂłw
określi, w drodze rozporządzenia:
1)     przypadki, w ktĂłrych
następuje wyznaczenie, a w ktĂłrych skierowanie do pełnienia zawodowej
słuĹźby wojskowej poza granicami państwa, z uwzględnieniem jednostek lub
struktur organizacyjnych, w ktĂłrych następuje wyznaczenie do pełnienia słuĹźby
wojskowej, oraz charakteru służby wojskowej poza granicami państwa;
2)     tryb postępowania przy
wyznaczaniu lub kierowaniu żołnierzy zawodowych do pełnienia służby poza
granicami państwa, a takĹźe odwoływania do kraju z tej słuĹźby, mając
na uwadze konieczność uzyskania przez kandydata orzeczenia lekarskiego
stwierdzającego brak przeciwwskazań zdrowotnych do pełnienia tej służby oraz
odpowiedniego poświadczenia bezpieczeństwa;
3)     warunki pełnienia przez
Ĺźołnierzy słuĹźby poza granicami państwa, z uwzględnieniem podległości,
o ktĂłrej mowa w ust. 4;
4)     wysokość, sposĂłb i tryb
przyznawania świadczeń żołnierzom wyznaczonym albo skierowanym do pełnienia
służby poza granicami państwa oraz świadczeń przysługujących żołnierzom
w związku z wyznaczeniem lub skierowaniem do pełnienia zawodowej
służby wojskowej poza granicami państwa, mając na uwadze świadczenia
przysługujące członkom rodzin Ĺźołnierzy przebywającym z nimi za granicą,
z uwzględnieniem specyfiki wykonywanych zadań, zagroĹźeń dla zdrowia lub
Ĺźycia tych Ĺźołnierzy, a takĹźe istniejących w danym państwie warunkĂłw
miejscowych, jak rĂłwnieĹź zachowanie wszystkich uprawnień i Ĺ›wiadczeń,
jakie przysługują na podstawie przepisów obowiązujących wobec żołnierzy
pełniących czynną słuĹźbę wojskową w kraju, oraz uwzględniając powstałe
w tym czasie zmiany mające wpływ na te uprawnienia, z wyjątkiem
świadczeń określonych w art. 289–293.
Art. 204. 1. Ĺťołnierz zawodowy moĹźe być wyznaczony
na stanowisko słuĹźbowe w organizacjach międzynarodowych, międzynarodowych
strukturach wojskowych lub przy siłach zbrojnych państw obcych stacjonujących
na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
2. Stanowiska słuĹźbowe, o ktĂłrych
mowa w ust. 1, ujmuje się w wykazach stanowisk słuĹźbowych
przeznaczonych dla żołnierzy pełniących zawodową służbę wojskową
w organizacjach międzynarodowych, międzynarodowych strukturach wojskowych
lub przy siłach zbrojnych państw obcych stacjonujących na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej.
3. Ĺťołnierza do pełnienia zawodowej słuĹźby
wojskowej na stanowisko słuĹźbowe, o ktĂłrym mowa w ust. 1,
wyznacza Minister Obrony Narodowej.
4. Ĺťołnierza, w związku
z zakończeniem pełnienia zawodowej słuĹźby wojskowej w organizacjach
międzynarodowych, międzynarodowych strukturach wojskowych lub przy siłach
zbrojnych państw obcych stacjonujących na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
Minister Obrony Narodowej wyznacza na stanowisko służbowe lub przenosi do
dyspozycji.
5. Wobec Ĺźołnierzy
pełniących zawodową słuĹźbę wojskową w organizacjach międzynarodowych,
międzynarodowych strukturach wojskowych lub przy siłach zbrojnych państw obcych
stacjonujących na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zadania dowódcy
jednostki wojskowej realizuje organ, któremu wykazy stanowisk służbowych
przeznaczonych dla żołnierzy pełniących zawodową służbę wojskową
w organizacjach międzynarodowych, międzynarodowych strukturach wojskowych
lub przy siłach zbrojnych państw obcych stacjonujących na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej zostały podporządkowane organizacyjnie. Podczas
wykonywania zadań służbowych żołnierz może podlegać odpowiednio,
w zaleĹźności od miejsca pełnienia zawodowej słuĹźby wojskowej:
1)     przełoĹźonemu kierującemu
działalnością misji organizacji międzynarodowej, sił wielonarodowych lub sił
zbrojnych państw obcych;
2)     przełoĹźonemu określonemu przez
organizację międzynarodową, międzynarodową strukturę wojskową albo siły zbrojne
państw obcych – w przypadku pełnienia zawodowej słuĹźby wojskowej na
stanowisku słuĹźbowym bezpośrednio w strukturach organizacji
międzynarodowych, międzynarodowych strukturach wojskowych albo przy siłach
zbrojnych państw obcych.
Art. 205. Minister Obrony Narodowej moĹźe wskazać
spośród żołnierzy wyznaczonych do pełnienia zawodowej służby wojskowej poza
granicami państwa albo w organizacjach międzynarodowych, międzynarodowych
strukturach wojskowych lub przy siłach zbrojnych państw obcych stacjonujących
na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej starszego oficera narodowego do
realizacji dodatkowo funkcji koordynacyjnych i przedstawicielskich
w sprawach narodowych w tych strukturach.
Art. 206. Szef Sztabu Generalnego Wojska Polskiego
może wskazać spośród żołnierzy skierowanych do pełnienia zawodowej służby
wojskowej poza granicami państwa starszego oficera narodowego do realizacji
dodatkowo funkcji koordynacyjnych i przedstawicielskich w sprawach
narodowych w tych strukturach.
Art. 207. Ĺťołnierz wyznaczony do pełnienia
zawodowej służby wojskowej na stanowisku służbowym poza granicami państwa albo
wyznaczony na stanowisko słuĹźbowe w organizacjach międzynarodowych,
międzynarodowych strukturach wojskowych lub przy siłach zbrojnych państw obcych
stacjonujących na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej może być skierowany do
pełnienia zawodowej słuĹźby wojskowej w kraju i poza granicami
państwa. Skierowanemu Ĺźołnierzowi przysługują uprawnienia i Ĺ›wiadczenia
przysługujące żołnierzom skierowanym do pełnienia zawodowej służby wojskowej
poza granicami państwa.
Art. 208. 1. DowĂłdca jednostki wojskowej,
w ktĂłrej Ĺźołnierz zawodowy jest wyznaczony na stanowisko słuĹźbowe, moĹźe
dodatkowo powierzyć żołnierzowi czasowe pełnienie obowiązków służbowych
w tej jednostce na stanowisku nieobsadzonym lub obsadzonym, na ktĂłrym
wyznaczony żołnierz czasowo nie wykonuje zadań służbowych. Nie dotyczy to
sędziĂłw sądĂłw wojskowych i prokuratorĂłw do spraw wojskowych oraz Ĺźołnierzy
zawodowych w czasie oddelegowania.
2. Minister Obrony Narodowej
w przypadkach, o ktĂłrych mowa w ust. 1, moĹźe, uwzględniając
potrzeby Sił Zbrojnych, powierzyć także żołnierzowi zawodowemu pozostającemu w
dyspozycji czasowe pełnienie obowiązkĂłw słuĹźbowych w kaĹźdej jednostce
wojskowej. Nie dotyczy to sędziĂłw sądĂłw wojskowych i prokuratorĂłw do spraw
wojskowych oraz Ĺźołnierzy zawodowych w czasie oddelegowania.
3. Okres, o ktĂłrym mowa
w ust. 1 i 2, nie moĹźe być jednorazowo dłuĹźszy niĹź
15 miesięcy.
4. W wyjątkowych
przypadkach Ĺźołnierzowi zawodowemu w korpusie:
1)     szeregowych moĹźna dodatkowo
powierzyć czasowe pełnienie obowiązków służbowych na stanowisku służbowym
przewidzianym dla podoficera, jeĹźeli nie wiąże się z tym powierzeniem
stosunek przełożeństwa nad podoficerami;
2)     podoficerĂłw moĹźna dodatkowo
powierzyć czasowe pełnienie obowiązków służbowych na stanowisku służbowym
przewidzianym dla oficera młodszego, jeĹźeli nie wiąże się z tym
powierzeniem stosunek przełożeństwa nad oficerami; podoficerom starszym można
dodatkowo powierzyć czasowe pełnienie obowiązków służbowych na stanowisku
służbowym przewidzianym dla oficerów do stopnia majora włącznie, jeżeli nie
wiąże się z tym powierzeniem stosunek przełoĹźeństwa nad oficerami;
3)     oficerĂłw moĹźna dodatkowo
powierzyć oficerowi młodszemu czasowe pełnienie obowiązków służbowych na
stanowisku służbowym przewidzianym dla oficera starszego, jeżeli nie wiąże się
z tym powierzeniem stosunek przełoĹźeństwa nad oficerami starszymi.
5. Przepisy ust. 1–3 mają
zastosowanie rĂłwnieĹź w przypadku czasowego powierzenia Ĺźołnierzowi
zawodowemu obowiązków pracownika.
6. DowĂłdca jednostki wojskowej, w ktĂłrej
żołnierz zawodowy jest wyznaczony na stanowisko służbowe, może również,
niezależnie od powierzenia czasowego pełnienia obowiązków służbowych, o którym
mowa w ust. 1, skierować tego żołnierza do wykonywania zadań służbowych poza
jednostką wojskową, na czas nie dłuższy niż 6 miesięcy w ciągu roku
kalendarzowego.
7. Skierowany Ĺźołnierz zawodowy pozostaje
na stanowisku słuĹźbowym w dotychczasowej jednostce wojskowej.
8. Skierowanie sędziĂłw sądĂłw wojskowych
oraz prokuratorów do spraw wojskowych określają przepisy ustawy z dnia 21
sierpnia 1997 r. – Prawo o ustroju sądów wojskowych i przepisy ustawy z dnia 28
stycznia 2016 r. – Prawo o prokuraturze.
Art. 209. 1. Minister Obrony Narodowej moĹźe
oddelegować Ĺźołnierza zawodowego, z wyjątkiem Szefa Sztabu Generalnego
oraz dowódców rodzajów Sił Zbrojnych, za jego pisemną zgodą, do pełnienia
obowiązków służbowych w:
1)     urzędzie krajowym obsługującym
organ władzy publicznej, w ktĂłrym są wykonywane zadania o charakterze
związanym z obronnością, zwanym dalej „instytucją krajową”;
2)     urzędzie, organizacji lub
instytucji międzynarodowej albo państwa obcego, w ktĂłrych są wykonywane
zadania związane z obronnością Rzeczypospolitej Polskiej, zwanych dalej
„instytucją zagraniczną”.
2. Oddelegowanie, o ktĂłrym mowa
w ust. 1, następuje po przeniesieniu Ĺźołnierza zawodowego do
dyspozycji.
3. Okresu oddelegowania, o ktĂłrym
mowa w ust. 1, nie wlicza się do okresu pozostawania Ĺźołnierza
zawodowego w dyspozycji określonego w art. 200 ust. 1 pkt 1.
4. Oddelegowanie oraz odwołanie
z oddelegowania następuje w drodze decyzji, do ktĂłrej nie stosuje się
przepisĂłw ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania
administracyjnego.
5. Od decyzji o oddelegowaniu
żołnierzowi zawodowemu nie przysługuje odwołanie.
Art. 210. 1.
Oddelegowanie żołnierza zawodowego następuje na wniosek:
1)    
instytucji krajowej;
2)     instytucji zagranicznej.
2. Wniosek powinien określać nazwę
instytucji, komórki organizacyjnej tej instytucji oraz nazwę stanowiska
przeznaczonego dla żołnierza zawodowego lub pełnionej funkcji, opis
kwalifikacji wymaganych do zajmowania stanowiska lub pełnienia funkcji, zakres
wykonywanych zadań, przewidywany okres oddelegowania oraz określenie należności
pieniężnych i innych świadczeń przysługujących oddelegowanemu Ĺźołnierzowi.
Wniosek instytucji zagranicznej powinien dodatkowo zawierać określenie
uprawnień i naleĹźności przysługujących oddelegowanemu Ĺźołnierzowi
w tej instytucji.
3. W przypadku Ĺźołnierza zawodowego,
który ma zostać oddelegowany za granicę do wykonywania zadań zleconych przez
instytucję zagraniczną albo zadań wynikających z programĂłw finansowanych
ze środków funduszy Unii Europejskiej, gdy okres oddelegowania ma trwać co
najmniej rok, a wykonywanie zadań nie wymaga objęcia przez Ĺźołnierza
stanowiska w instytucji zagranicznej, wniosek powinien dodatkowo określać
zakres uprawnień i naleĹźności, jakie przysługują oddelegowanemu
żołnierzowi lub jego jednostce wojskowej od instytucji finansującej, przez
którą należy rozumieć instytucję krajową albo instytucję zagraniczną,
w tym organizację międzynarodową, inną niĹź podmiot oddelegowujący lub
podmiot, do którego następuje oddelegowanie.
4. Decyzja Ministra Obrony Narodowej
o oddelegowaniu Ĺźołnierza zawodowego określa w szczegĂłlności nazwę
instytucji, komórki organizacyjnej tej instytucji oraz nazwę stanowiska
przeznaczonego dla żołnierza lub pełnionej funkcji, przewidywany okres
oddelegowania oraz określenie naleĹźności pieniężnych i innych świadczeń
przysługujących oddelegowanemu żołnierzowi.
Art. 211. 1.
W przypadku gdy oddelegowanie Ĺźołnierza
zawodowego do instytucji zagranicznej jest poprzedzone postępowaniem
kwalifikacyjnym przewidzianym w umowie międzynarodowej, porozumieniu
międzynarodowym lub w przepisach prawa Unii Europejskiej Ĺźołnierz zwraca
się pisemnie do Ministra Obrony Narodowej z wnioskiem o wyraĹźenie
zgody na uczestnictwo w tym postępowaniu.
2. W przypadku pozytywnie
zakończonego postępowania kwalifikacyjnego oddelegowanie
żołnierza zawodowego do instytucji zagranicznej następuje po przedstawieniu
Ministrowi Obrony Narodowej kontraktu z instytucją zagraniczną.
3. W przypadku otrzymania przez
żołnierza zawodowego od instytucji zagranicznej propozycji przedłużenia
kontraktu lub w przypadku gdy Ĺźołnierz ubiega się o kolejny kontrakt
w instytucji zagranicznej stosuje się odpowiednio ust. 1.
Art. 212. Minister Obrony Narodowej
w przypadku uwzględnienia wniosku, o ktĂłrym mowa w art. 210
ust. 1:
1)     uzgadnia z instytucją
krajową lub instytucją zagraniczną obsadę personalną stanowiska służbowego
określonego we wniosku albo pełnioną funkcję, po uprzednim uzyskaniu od
żołnierza zawodowego zgody na oddelegowanie;
2)     zalicza w celu obliczenia
wysokości uposaĹźenia i innych naleĹźności pieniężnych przysługujących
Ĺźołnierzowi zawodowemu w okresie oddelegowania, stanowisko słuĹźbowe
w podmiocie, do ktĂłrego następuje oddelegowanie, do odpowiedniej grupy
uposażenia oraz ustala wojskowy stopień etatowy, stosownie do zaszeregowania
stanowisk służbowych;
3)     oddelegowuje Ĺźołnierza
zawodowego do wykonywania zadań słuĹźbowych zgodnie z wnioskiem.
Art. 213. 1. Warunkiem oddelegowania
Ĺźołnierza zawodowego jest wyznaczenie go w podmiocie, do ktĂłrego następuje
oddelegowanie, na stanowisko służbowe lub do pełnienia funkcji zgodnie
z decyzją o oddelegowaniu.
2. Ĺťołnierza oddelegowanego moĹźna, za jego
pisemną zgodą, przenieść na inne stanowisko służbowe niż określone
w decyzji o oddelegowaniu, jeĹźeli na stanowisku tym są wykonywane
zadania o charakterze związanym z obronnością. W takim przypadku
przepisy art. 209–212 stosuje się odpowiednio.
Art. 214. 1. Minister Obrony Narodowej odwołuje
Ĺźołnierza zawodowego z oddelegowania w przypadku konieczności
zwolnienia go ze słuĹźby, zawiadamiając o tym odpowiednio instytucję
krajową, instytucję zagraniczną lub instytucję finansującą.
2. Minister Obrony Narodowej, na
uzasadniony wniosek instytucji krajowej, instytucji zagranicznej lub instytucji
finansującej, odwołuje Ĺźołnierza zawodowego z oddelegowania bez jego
zgody. Właściwa instytucja, składając Ministrowi Obrony Narodowej wniosek
o odwołanie Ĺźołnierza z oddelegowania, zawiadamia o tym
Ĺźołnierza. Odwołanie następuje nie wcześniej niĹź z upływem 30 dni od
dnia złożenia wniosku.
3. Minister Obrony Narodowej odwołuje
Ĺźołnierza zawodowego z oddelegowania do instytucji krajowej albo
instytucji zagranicznej na jego wniosek, zawiadamiając odpowiednio właściwą
instytucję. Odwołanie następuje w terminie 3 miesięcy od dnia
złożenia wniosku.
4. Minister Obrony Narodowej, z uwagi
na potrzeby Sił Zbrojnych, może odwołać żołnierza zawodowego
z oddelegowania bez jego zgody, zawiadamiając o tym instytucję
krajową, instytucję zagraniczną lub instytucję finansującą oraz żołnierza.
Odwołanie następuje nie wcześniej niĹź z upływem 30 dni od dnia
zawiadomienia.
5. Terminy, o ktĂłrych mowa
w ust. 2–4, mogą być skracane za porozumieniem Ministra Obrony
Narodowej oraz odpowiednio instytucji krajowej, instytucji zagranicznej,
instytucji finansującej oraz zainteresowanego żołnierza zawodowego.
Art. 215. 1. Po odwołaniu
z oddelegowania Ĺźołnierz zawodowy jest wyznaczany na stanowisko nie niĹźsze
niĹź zajmowane przed oddelegowaniem.
2. Minister Obrony Narodowej zwalnia ze
słuĹźby Ĺźołnierza, o ktĂłrym mowa w art. 214, ze stanowiska rĂłwnorzędnego
pod względem płacowym z zajmowanym w podmiocie, do ktĂłrego nastąpiło
oddelegowanie. Nie dotyczy to żołnierza, który podlega zwolnieniu ze służby na
podstawie art. 226 pkt 1, 6, 12, 13 i 16 oraz art. 228 ust. 1
pkt 2, 3 i 5.
Art. 216. 1. W okresie
oddelegowania Ĺźołnierz zawodowy podlega, z tytułu zajmowania stanowiska
służbowego albo pełnienia funkcji, bezpośredniemu przełożonemu
w podmiocie, do ktĂłrego nastąpiło oddelegowanie, a w zakresie
stosunku służby wojskowej – Ministrowi Obrony Narodowej.
2. Organem właściwym do wyznaczenia
żołnierza zawodowego na stanowisko służbowe lub do pełnienia funkcji,
w podmiocie do ktĂłrego nastąpiło oddelegowanie, oraz do określania
wysokości uposaĹźenia w okresie oddelegowania jest kierownik instytucji, do
ktĂłrej Ĺźołnierz jest oddelegowany. Określenie wysokości uposaĹźenia w okresie
oddelegowania jest wiążące.
Art. 217. 1. Ĺťołnierz zawodowy
oddelegowany do wykonywania zadań słuĹźbowych w instytucji krajowej
zachowuje prawo do urlopu w wymiarze i na zasadach określonych
w ustawie.
2. Ĺťołnierzowi oddelegowanemu do
wykonywania zadań słuĹźbowych w instytucji zagranicznej przysługuje urlop
w wymiarze i na zasadach obowiązujących w tej instytucji.
3. Ĺťołnierz oddelegowany do wykonywania
zadań słuĹźbowych w instytucji zagranicznej jest obowiązany informować na
piśmie dowĂłdcę jednostki, w ktĂłrej pełni on słuĹźbę, o wymiarze urlopu
przysługującego i wykorzystanego w instytucji zagranicznej.
4. Ĺťołnierzowi odwołanemu
z oddelegowania w instytucji zagranicznej przysługuje urlop
uzupełniający w wymiarze odpowiadającym róşnicy pomiędzy wymiarem urlopu
wypoczynkowego i dodatkowego, ustalonego na podstawie ustawy,
a wymiarem urlopu przysługującego mu w instytucji zagranicznej.
Art. 218. 1. Ĺťołnierzowi zawodowemu
oddelegowanemu do wykonywania zadań służbowych w instytucji krajowej
przysługują uprawnienia i świadczenia, w tym uposażenie i inne należności
pieniężne, o których mowa w art. 432 ust. 1.
2. Żołnierzowi oddelegowanemu do wykonywania
zadań służbowych w instytucji krajowej, należności, o których mowa w art. 433
ust. 2, wypłaca jednostka wojskowa, na której zaopatrzeniu finansowym żołnierz
pozostaje.
Art. 219. Do Ĺźołnierza zawodowego oddelegowanego do
wykonywania zadań słuĹźbowych w instytucji krajowej stosuje się przepisy,
które mają zastosowanie do pracowników zatrudnionych na stanowiskach
analogicznych do zajmowanego przez niego stanowiska służbowego,
w szczegĂłlności dotyczące obowiązkĂłw pracodawcy i pracownika,
regulaminów pracy, wyróżnień, odpowiedzialności materialnej pracowników, czasu
pracy, bezpieczeństwa i higieny pracy, a takĹźe funduszu nagrĂłd,
z wyłączeniem pozostałych przepisĂłw w sprawie wynagrodzeń oraz innych
świadczeń i naleĹźności pieniężnych wynikających ze stosunku pracy.
Art. 220. Ĺťołnierz zawodowy,
w czasie oddelegowania do wykonywania zadań słuĹźbowych w instytucji
zagranicznej, nie zachowuje prawa do uposaĹźenia zasadniczego, dodatkĂłw do
uposaĹźenia o charakterze stałym i innych naleĹźności pieniężnych
należnych na ostatnio zajmowanym stanowisku służbowym.
Art. 221. Kierownik podmiotu, do ktĂłrego Ĺźołnierz
zawodowy został oddelegowany na wniosek Ministra Obrony Narodowej lub
upoważnionej przez niego osoby, przesyła informacje dotyczące oceny wykonywania
przez Ĺźołnierza zadań i obowiązkĂłw w czasie trwania oddelegowania,
w celu i zakresie niezbędnym do sporządzenia opinii słuĹźbowej.
Art. 222. 1. Ĺťołnierza zawodowego
zalicza do określonego korpusu osobowego, grupy osobowej i specjalności
wojskowej właściwy organ, o ktĂłrym mowa w art. 186, w rozkazie
personalnym o powołaniu do zawodowej słuĹźby wojskowej.
2. Ĺťołnierz zawodowy moĹźe być przeniesiony
do innego korpusu osobowego, innej grupy osobowej lub innej specjalności
wojskowej przez organ właściwy do wyznaczenia go na stanowisko służbowe decyzją
o wyznaczeniu na stanowisko słuĹźbowe.
3. PrzepisĂłw ust. 1 i 2 nie
stosuje się do żołnierzy zawodowych pełniących zawodową służbę wojskową na
stanowiskach służbowych sędziów sądów wojskowych oraz prokuratorów do spraw
wojskowych.
Art. 223. W jednostkach wojskowych oraz
instytucjach, w ktĂłrych pełnią słuĹźbę Ĺźołnierze zawodowi, nie moĹźe powstać
stosunek podległości służbowej między żołnierzami lub pracownikami będącymi
małżonkami oraz osobami pozostającymi ze sobą we wspólnym pożyciu oraz osobami
pozostającymi ze sobą w stosunku pokrewieństwa do drugiego stopnia
włącznie lub powinowactwa pierwszego stopnia oraz w stosunku
przysposobienia, opieki lub kurateli.
Art. 224. 1.
Żołnierzom zawodowym, niezwłocznie po rozpoczęciu pełnienia służby wojskowej,
wydaje się legitymację służbową stwierdzającą pełnienie zawodowej służby
wojskowej.
2. W legitymacji
zamieszcza się:
1)     nazwisko i imię (imiona)
żołnierza zawodowego;
2)     datę urodzenia i płeć
żołnierza zawodowego;
3)     numer PESEL;
4)     posiadany stopień wojskowy
i kod oznaczenia stopnia wojskowego według kodĂłw Organizacji Traktatu
Północnoatlantyckiego;
5)     nazwę jednostki wojskowej;
6)     fotografię Ĺźołnierza zawodowego;
7)     datę wydania i datę
ważności legitymacji.
3. Legitymacja słuĹźbowa jest waĹźna
10 lat od dnia jej wydania, chyba Ĺźe w tym terminie wystąpią
okoliczności uzasadniające wymianę legitymacji.
4. Minister Obrony
Narodowej określi, w drodze rozporządzenia:
1)     wzĂłr legitymacji słuĹźbowej,
sposĂłb dokonywania wpisĂłw w legitymacji i postępowania
z legitymacją, a takĹźe organy właściwe do jej wydawania,
2)    
sposĂłb postępowania przy wydawaniu legitymacji, a takĹźe warunki
i tryb jej wymiany, zwrotu oraz uniewaĹźniania
– uwzględniając konieczność zapewnienia
sprawności i jednolitości postępowania w sprawie jej wydawania,
wymiany i zwrotu.
Oddział
3
Zawieszenie Ĺźołnierzy zawodowych w czynnościach
słuĹźbowych i zwalnianie z zawodowej słuĹźby wojskowej
i uprawnienia związane ze zwolnieniem ze słuĹźby
Art. 225. 1. Ĺťołnierza zawodowego zawiesza się
w czynnościach słuĹźbowych na zajmowanym stanowisku słuĹźbowym
w przypadku wszczęcia przeciwko niemu postępowania karnego w sprawie
o przestępstwo lub przestępstwo skarbowe, umyślne ścigane
z oskarĹźenia publicznego – na czas nie dłuĹźszy niĹź 3 miesiące.
2. Ĺťołnierza zawodowego moĹźna zawiesić
w czynnościach słuĹźbowych w przypadku wszczęcia przeciwko niemu
postępowania karnego w sprawie o przestępstwo lub przestępstwo
skarbowe lub przestępstwo nieumyślne ścigane z oskarĹźenia publicznego lub
postępowania dyscyplinarnego, jeĹźeli jest to celowe z uwagi na dobro
postępowania lub dobro słuĹźby – na czas nie dłuĹźszy niĹź 12 miesięcy.
3. W szczegĂłlnie uzasadnionych
przypadkach okres zawieszenia w czynnościach słuĹźbowych moĹźna przedłuĹźyć
do czasu zakończenia postępowania karnego.
4. Do zawieszenia i przedłuĹźenia
okresu zawieszenia Ĺźołnierza zawodowego w czynnościach słuĹźbowych właściwy
jest dowĂłdca jednostki wojskowej, w ktĂłrej Ĺźołnierz pełni słuĹźbę,
a Ĺźołnierzy pełniących słuĹźbę w dyspozycji – kierownik komĂłrki
organizacyjnej właściwej do spraw kadr.
5. Zawieszenie i przedłuĹźenie
zawieszenia w czynnościach słuĹźbowych następuje w drodze decyzji,
ktĂłra podlega natychmiastowemu wykonaniu.
6. Od decyzji, o ktĂłrej mowa
w ust. 5, przysługuje odwołanie do dowĂłdcy jednostki wojskowej
nadrzędnej nad jednostką, w ktĂłrej Ĺźołnierz pełni słuĹźbę,
a w przypadku braku takiego dowĂłdcy – do Ministra Obrony Narodowej.
7. W okresie zawieszenia
w czynnościach słuĹźbowych Ĺźołnierz zawodowy moĹźe być zwolniony ze
stanowiska słuĹźbowego i przeniesiony do dyspozycji, w tym poza
jednostkę wojskową, w ktĂłrej dotychczas pełnił zawodową słuĹźbę wojskową.
Organem właściwym w przedmiocie tego skierowania jest kierownik komĂłrki
organizacyjnej właściwej do spraw kadr. Przepis art. 456 ust. 2 stosuje się.
8. Przepisy ust. 1–7 stosuje się gdy środek
zapobiegawczy w postaci zawieszenia w czynnościach służbowych nie został
zastosowany w toku prowadzonego postępowania karnego przez prokuratora lub sąd.
Art. 226. Ĺťołnierza zawodowego zwalnia się
z zawodowej słuĹźby wojskowej wskutek:
1)     zrzeczenia się obywatelstwa
polskiego;
2)     wybrania na posła, w tym do
Parlamentu Europejskiego, senatora, na kierownicze stanowisko państwowe
obsadzane na podstawie wyboru oraz do organów wykonawczych samorządu
terytorialnego;
3)     ustalenia przez wojskową komisję
lekarską niezdolności do służby;
4)     odmowy przyjęcia skierowania do
wojskowej komisji lekarskiej lub nieusprawiedliwionego niezgłoszenia się do tej
komisji w określonym terminie i miejscu albo niepoddania się
badaniom, do których został zobowiązany przez komisję lekarską;
5)     osiągnięcia wieku 60 lat
Ĺźycia, z zastrzeĹźeniem art. 227;
6)     otrzymania niedostatecznej
ogĂłlnej oceny w opinii słuĹźbowej;
7)     złoĹźenia niezgodnego
z prawdą oświadczenia lustracyjnego;
8)     odmowy pełnienia słuĹźby na
równorzędnym lub wyższym stanowisku służbowym;
9)     upływu terminu wypowiedzenia
stosunku służbowego zawodowej służby wojskowej dokonanego przez żołnierza
zawodowego;
10)   niewyznaczenia na stanowisko słuĹźbowe
w czasie pozostawania w dyspozycji;
11)   utraty stopnia wojskowego albo degradacji;
12)   prawomocnego orzeczenia o wymierzeniu
kary dyscyplinarnej usunięcia z zawodowej słuĹźby wojskowej;
13)   prawomocnego orzeczenia środkĂłw karnych
pozbawienia praw publicznych, wydalenia z zawodowej słuĹźby wojskowej lub
zakazu wykonywania zawodu żołnierza zawodowego;
14)   skazania prawomocnym wyrokiem sądu na karę
pozbawienia wolności lub aresztu wojskowego bez warunkowego zawieszenia jej
wykonania;
15)   prawomocnego ukarania przez organ
właściwego samorządu zawodowego karą zawieszenia lub pozbawienia prawa
wykonywania zawodu (specjalności zawodowej), o ile brak jest moĹźliwości
wyznaczenia tego żołnierza na inne stanowisko służbowe;
16)   nieobecności w słuĹźbie jednorazowo
przez okres 3 dni roboczych, ktĂłra nie została usprawiedliwiona.
Art. 227. Minister Obrony Narodowej,
w przypadkach uzasadnionych potrzebami Sił Zbrojnych, na wniosek Ĺźołnierza
zawodowego złoĹźony nie później niĹź przed osiągnięciem wieku 60 lat Ĺźycia,
może wyrazić zgodę na dalsze pełnienie przez niego zawodowej służby wojskowej,
określając termin zwolnienia z zawodowej słuĹźby wojskowej, przy czym
termin zwolnienia z zawodowej słuĹźby wojskowej nie moĹźe być późniejszy niĹź
dzień osiągnięcia przez Ĺźołnierza zawodowego wieku 65 lat.
Art. 228. 1. Ĺťołnierza zawodowego moĹźna zwolnić
z zawodowej słuĹźby wojskowej wskutek:
1)     skazania prawomocnym wyrokiem na
karę pozbawienia wolności lub aresztu wojskowego z warunkowym zawieszeniem
wykonania tej kary;
2)     odmowy wydania lub cofnięcia
żołnierzowi wymaganego poświadczenia bezpieczeństwa;
3)     niewyznaczenia na stanowisko
służbowe na kolejną kadencję;
4)     otrzymania dostatecznej ogĂłlnej
oceny w opinii słuĹźbowej;
5)     zaistnienia potrzeb Sił
Zbrojnych – za pisemną zgodą żołnierza;
6)     skazania prawomocnym wyrokiem na
karę ograniczenia wolności, pozbawienia wolności lub karę aresztu wojskowego;
7)     skreślenia Ĺźołnierza zawodowego
w trakcie kształcenia, o ktĂłrym mowa w art. 95 ust. 4,
z listy kształconych z uwagi na niespełnienie wymogĂłw określonych
w regulaminie nauki lub studiĂłw;
8)     zachowania naruszającego godność
lub honor Ĺźołnierza lub nielicującego z powagą słuĹźby oraz godzącego
w dobre imię lub interes Sił Zbrojnych;
9)     upływu 12 miesięcy
zawieszenia w czynnościach słuĹźbowych, jeĹźeli nie ustały przyczyny będące
podstawą zawieszenia;
10)   popełnienia czynu o znamionach
przestępstwa albo przestępstwa skarbowego, jeżeli popełnienie czynu jest
oczywiste i uniemoĹźliwia dalsze pozostawanie w słuĹźbie;
11)   upływu 12 miesięcy od dnia
zaprzestania pełnienia słuĹźby z powodu choroby lub pobytu w szpitalu
albo innym podmiocie leczniczym wykonującym działalność leczniczą
w rodzaju stacjonarne i całodobowe świadczenia zdrowotne oraz nie
występowanie przesłanek, o ktĂłrych mowa w art. 18 ustawy
z dnia 25 czerwca 1999 r. o Ĺ›wiadczeniach pieniężnych
z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa
(Dz. U. z 2021 r. poz. 1133, 1621 i 1834);
2. W przypadku, o ktĂłrym mowa
w ust. 1 pkt 3, zwolnienie z zawodowej słuĹźby wojskowej
następuje po 6 miesiącach od upływu kadencji, w ostatnim dniu
miesiąca. Okres ten może być skrócony na pisemny wniosek żołnierza.
3. W przypadku, o ktĂłrym mowa
w ust. 1 pkt 8, stosuje się odpowiednio art. 128
ust. 6–9 oraz art. 456.
Art. 229. 1. Zwolnienie
z zawodowej słuĹźby wojskowej w przypadkach, o ktĂłrych mowa w
art. 226 pkt 2, 4, 6–10 i 16 oraz art. 228 ust. 1, następuje
decyzją organu wymienionego w art. 186 ust. 1.
2. Zwolnienie z zawodowej słuĹźby wojskowej
w przypadkach, o ktĂłrych mowa w art. 226 pkt 1, 3, 5
i 11–15, następuje z mocy prawa z dniem uprawomocnienia się odpowiedniego
orzeczenia lub z dniem, w ktĂłrym decyzja stała się ostateczna, albo
z dniem zaistnienia okoliczności stanowiącej podstawę zwolnienia Ĺźołnierza
zawodowego ze słuĹźby, z zastrzeĹźeniem art. 233.
3. W przypadkach, o ktĂłrych mowa
w ust. 2, dowĂłdca jednostki wojskowej, w ktĂłrej Ĺźołnierz
zawodowy pełni słuĹźbę, stwierdza fakt zwolnienia Ĺźołnierza z zawodowej
służby wojskowej rozkazem personalnym, wydanym do celów ewidencyjnych.
4. Zwolnienie z zawodowej słuĹźby
wojskowej w przypadkach niewymienionych w ust. 2 następuje
z dniem określonym w decyzji organu, o ktĂłrym mowa w art. 186
ust. 1.
Art. 230. Ĺťołnierz zawodowy moĹźe w kaĹźdym
czasie wypowiedzieć stosunek służbowy zawodowej służby wojskowej bez podawania
przyczyny.
Art. 231. 1. Organami właściwymi do zwalniania
z zawodowej słuĹźby wojskowej są organy właściwe do powoływania do słuĹźby,
a w przypadku zwolnienia z zawodowej słuĹźby wojskowej
w trakcie kształcenia w uczelni wojskowej, o ktĂłrym mowa w art.
186 ust. 2, rektor­­‑komendant uczelni wojskowej.
2. Zwolnienie z zawodowej słuĹźby
wojskowej żołnierza zawodowego wskutek dokonanego wypowiedzenia stosunku
słuĹźbowego zawodowej słuĹźby wojskowej następuje po upływie 3 miesięcy od
dnia złoĹźenia wypowiedzenia przez Ĺźołnierza w ostatnim dniu miesiąca.
3. Okres wypowiedzenia stosunku słuĹźbowego
zawodowej słuĹźby wojskowej, o ktĂłrym mowa w ust. 2, moĹźe być
skrĂłcony za pisemną zgodą zwalnianego Ĺźołnierza zawodowego i właściwego
organu, przy czym kończyć się musi ostatniego dnia miesiąca.
Art. 232. 1. W przypadku uchylenia
orzeczenia albo wyroku, o ktĂłrych mowa w art. 226 pkt 11–15 albo art. 228
ust. 1 pkt 1 i 6, albo uchylenia lub stwierdzenia niewaĹźności
decyzji o zwolnieniu z zawodowej słuĹźby wojskowej, ulegają uchyleniu
skutki tego orzeczenia albo decyzji, jakie wynikły dla żołnierza zawodowego
z tego tytułu.
2. W przypadkach, o ktĂłrych mowa
w ust. 1, data zwolnienia z zawodowej słuĹźby wojskowej nie ulega
zmianie.
3. Ĺťołnierzowi zawodowemu, o ktĂłrym
mowa w ust. 1, przysługuje od Skarbu Państwa odszkodowanie
w wysokości sześciokrotności kwoty uposaĹźenia zasadniczego, wraz
z dodatkami o charakterze stałym, naleĹźnego na ostatnio zajmowanym
stanowisku słuĹźbowym, z uwzględnieniem powstałych zmian mających wpływ na
prawo do uposaĹźenia lub jego wysokość, a w przypadku gdy stanowisko
słuĹźbowe, ktĂłre Ĺźołnierz zawodowy zajmował przed zwolnieniem z zawodowej
służby wojskowej, nie istnieje, według stawek na porównywalnym pod względem
stopnia etatowego i grupy uposaĹźenia stanowisku słuĹźbowym, obowiązujących
w dniu uprawomocnienia się orzeczenia lub decyzji wymienionych
w ust. 1.
Art. 233. W przypadku zwolnienia sędziego sądu
wojskowego lub prokuratora do spraw wojskowych będącego żołnierzem zawodowym, z
zawodowej służby wojskowej, pozostaje on na stanowisku sędziego lub prokuratora
w danej jednostce organizacyjnej sądu lub prokuratury niezaleĹźnie od
liczby stanowisk w tych jednostkach.
Art. 234. Minister Obrony Narodowej określi,
w drodze rozporządzenia, warunki i tryb zwalniania Ĺźołnierzy
zawodowych z zawodowej słuĹźby wojskowej, z uwzględnieniem
konieczności zapewnienia sprawności postępowania w tych sprawach oraz jego
jawności.
Art. 235. 1. Ĺťołnierz zwolniony
z zawodowej słuĹźby wojskowej z powodu, o ktĂłrym mowa w art. 226
pkt 3 i 10 oraz art. 228 ust. 1 pkt 3, 5 i 11, ktĂłry
pełnił zawodową słuĹźbę wojskową co najmniej przez 10 lat, ze względu na
szczegĂłlny charakter wykształcenia, doświadczenia wojskowego i wiedzy
specjalistycznej korzysta z pierwszeństwa w zatrudnieniu na stanowiskach
związanych z obronnością kraju w administracji publicznej.
2. Ewidencję stanowisk pracy związanych
z obronnością kraju w administracji publicznej prowadzi Szef
Centralnego Wojskowego Centrum Rekrutacji na podstawie informacji
przekazywanych przez właściwe miejscowo organy administracji rządowej
i organy samorządu terytorialnego, w ktĂłrych dyspozycji lub zasobach
znajdują się te stanowiska.
3. Organy administracji rządowej
i organy samorządu terytorialnego współpracują z Szefem Centralnego
Wojskowego Centrum Rekrutacji w zakresie ewidencjonowania stanowisk
związanych z obronnością kraju, w tym stanowisk dotyczących
planowania i realizacji pozamilitarnych przygotowań obronnych
w państwie.
4. Szef Centralnego Wojskowego Centrum
Rekrutacji wydaje Ĺźołnierzowi, o ktĂłrym mowa w ust. 1, na jego
wniosek, w terminie 14 dni, zaświadczenie stwierdzające jego
predyspozycje do zajmowania stanowiska pracy określonego w ust. 1.
5. Wniosek,
o ktĂłrym mowa w ust. 4, zawiera:
1)     imię i nazwisko Ĺźołnierza
zawodowego;
2)     stopień wojskowy;
3)     miejsce urodzenia;
4)     adres zamieszkania i adres
do korespondencji;
5)     numer PESEL;
6)     wskazanie stanowiska pracy
związanego z obronnością kraju, o ktĂłre ubiega się Ĺźołnierz zawodowy;
7)     podpis Ĺźołnierza zawodowego.
6. Zaświadczenie,
o ktĂłrym mowa w ust. 4, zawiera co najmniej:
1)     dane, o ktĂłrych mowa
w ust. 5;
2)     okres pełnienia zawodowej słuĹźby
wojskowej, w tym okres pełnienia słuĹźby w szczegĂłlnych warunkach
i o szczegĂłlnym charakterze i zajmowane stanowisko słuĹźbowe;
3)     wykształcenie i posiadane
kwalifikacje zawodowe;
4)     przyczyny rozwiązania stosunku
służbowego;
5)     pouczenie.
7. Uprawnienie, o ktĂłrym mowa
w ust. 1, w pierwszej kolejności przysługuje byłym Ĺźołnierzom
zawodowym, ktĂłrzy zostali zwolnieni z zawodowej słuĹźby wojskowej wskutek
ustalenia przez wojskową komisję lekarską niezdolności do pełnienia zawodowej
słuĹźby wojskowej wskutek wypadku pozostającego w związku z pełnieniem
czynnej słuĹźby wojskowej albo choroby powstałej w związku ze szczegĂłlnymi
właściwościami lub warunkami służby wojskowej pełnionej poza granicami państwa,
związanej z realizacją celĂłw, o ktĂłrych mowa w art. 2 pkt 1 ustawy
z dnia 17 grudnia 1998 r. o zasadach uĹźycia lub pobytu Sił Zbrojnych
Rzeczypospolitej Polskiej poza granicami państwa.
8. Prezes Rady MinistrĂłw określi,
w drodze rozporządzenia, stanowiska pracy związane z obronnością
kraju w administracji publicznej, z uwzględnieniem potrzeb obronności
państwa i konieczności zapewnienia odpowiedniego wykorzystania
kwalifikacji żołnierzy zawodowych na tych stanowiskach.
9. Minister Obrony Narodowej określi,
w drodze rozporządzenia, tryb postępowania w sprawach ewidencjonowania
stanowisk związanych z obronnością kraju, sposĂłb gromadzenia informacji
o zajętych stanowiskach pracy związanych z obronnością kraju oraz
wzór zaświadczenia stwierdzającego predyspozycje żołnierza zawodowego do
zajmowania stanowiska pracy związanego z obronnością kraju, uwzględniając
konieczność zapewnienia sprawności postępowania i jego właściwego
przebiegu oraz jednolitości postępowania przy wydawaniu zaświadczeń.
Art. 236. 1. Na terenie kraju Ĺźołnierz
zawodowy, za uprzednią pisemną zgodą dowódcy jednostki wojskowej, może, na
pisemny wniosek, korzystać z pomocy w zakresie:
1)     doradztwa zawodowego, o ile
pełnił zawodową słuĹźbę wojskową co najmniej 3 lata,
2)     przekwalifikowania zawodowego
i pośrednictwa pracy na 6 miesięcy przed zwolnieniem z zawodowej
słuĹźby wojskowej, o ile pełnił tę słuĹźbę co najmniej 4 lata,
3)    
praktyk zawodowych na 3 miesiące przed zwolnieniem z zawodowej słuĹźby
wojskowej, o ile pełnił zawodową słuĹźbę wojskową co najmniej 9 lat
– udzielanej przez właściwe podmioty.
2. Do zgody, o ktĂłrej mowa
w ust. 1, nie stosuje się art. 106 ustawy z dnia 14 czerwca
1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego.
3. Żołnierz zawodowy, który został zwolniony
z zawodowej słuĹźby wojskowej wskutek ustalenia przez wojskową komisję
lekarską niezdolności do pełnienia zawodowej służby wojskowej wskutek wypadku pozostającego
w związku z pełnieniem czynnej słuĹźby wojskowej albo choroby
powstałej w związku ze szczegĂłlnymi właściwościami lub warunkami słuĹźby
wojskowej albo ktĂłry pełnił zawodową słuĹźbę wojskową co najmniej 4 lata,
z wyjątkiem zwolnionego ze słuĹźby wojskowej z powodu, o ktĂłrym
mowa w art. 226 pkt 1, 2, 7 i 11–15, w okresie 2 lat od
dnia zwolnienia z zawodowej słuĹźby wojskowej, moĹźe korzystać, na terenie
kraju, na pisemny wniosek, z pomocy w zakresie doradztwa zawodowego,
przekwalifikowania i pośrednictwa pracy, udzielanej przez właściwe organy.
4. Wniosek,
o ktĂłrym mowa w ust. 1 i 3, zawiera co najmniej:
1)     imię i nazwisko
uprawnionego;
2)     stopień wojskowy;
3)     numer PESEL;
4)     adres zamieszkania (adres do
korespondencji) i numer telefonu kontaktowego;
5)     adres jednostki wojskowej;
6)     rodzaj oczekiwanej pomocy;
7)     nazwę ośrodka szkolenia lub
nazwę instytucji organizującej praktykę zawodową (adres, NIP, REGON);
8)     termin i miejsce realizacji
pomocy;
9)     przewidywane koszty pomocy;
10)   informacje dotyczące uzyskanej dotychczas
pomocy;
11)   uzasadnienie wyboru rodzaju oczekiwanej
pomocy.
5. Wniosek o pomoc w zakresie
przekwalifikowania zawodowego naleĹźy złoĹźyć w terminie do 2 lat od
dnia zwolnienia z zawodowej słuĹźby wojskowej.
6. Pomoc w zakresie
przekwalifikowania zawodowego nie moĹźe trwać dłuĹźej niĹź 6 miesięcy od
dnia, w ktĂłrym upłynął termin do złoĹźenia wniosku wskazanego
w ust. 5.
7. Żołnierz zawodowy, który został zwolniony
z zawodowej słuĹźby wojskowej wskutek ustalenia przez wojskową komisję
lekarską niezdolności do pełnienia zawodowej służby wojskowej wskutek wypadku
pozostającego w związku z pełnieniem czynnej słuĹźby wojskowej albo
choroby powstałej w związku ze szczegĂłlnymi właściwościami lub warunkami
słuĹźby wojskowej pełnionej poza granicami państwa, związanej z realizacją
celĂłw, o ktĂłrych mowa w art. 2 pkt 1 ustawy z dnia 17 grudnia
1998 r. o zasadach uĹźycia lub pobytu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej
Polskiej poza granicami państwa, korzysta z pomocy, o ktĂłrej mowa
w ust. 3, bezterminowo.
8. W ramach
pomocy, o ktĂłrej mowa w ust. 1 i 3, do wysokości
limitów, mogą być pokrywane koszty:
1)     przekwalifikowania zawodowego,
rozumianego jako zmiana posiadanych kwalifikacji zawodowych na inne, celem
wykonywania nowego zawodu, nabycia nowych kwalifikacji w ramach tego
samego zawodu, uzyskania innych kwalifikacji zawodowych niezbędnych do
funkcjonowania na rynku pracy, uzyskania certyfikatu, licencji, zdania egzaminu
lub uzyskania wpisu na listę uprawnionych do wykonywania zawodu;
2)     przejazdĂłw z miejsca
zamieszkania do ośrodka szkolenia, w ktĂłrym następuje przekwalifikowanie
zawodowe, lub do miejsca odbywania praktyki zawodowej i z powrotem;
3)     zakwaterowania w okresie
przekwalifikowania zawodowego lub odbywania praktyki zawodowej.
9. Wysokość
limitĂłw, o ktĂłrych mowa w ust. 8, wynosi za:
1)     przekwalifikowanie zawodowe –
60% najniższego uposażenia zasadniczego żołnierza zawodowego obowiązującego
w dniu 1 stycznia roku kalendarzowego, w ktĂłrym zainteresowany
wystąpił po raz pierwszy z wnioskiem o udzielenie pomocy
w przekwalifikowaniu zawodowym;
2)     przejazdy z miejsca
zamieszkania do ośrodka szkolenia lub miejsca odbywania praktyki zawodowej
i z powrotem – do wysokości rĂłwnowartości 20 przejazdĂłw, ktĂłrych
koszt jednostkowy nie przekracza ceny biletu jednorazowego w 2 klasie
pociągu według taryfy pośpiesznej, z uwzględnieniem przysługujących ulg,
za wyjątkiem biletów na miejsca rezerwowane, sypialne lub miejsca do leżenia;
3)     zakwaterowanie w miejscu
szkolenia lub w miejscu odbywania praktyki zawodowej – do wysokości
rĂłwnowartości 30 noclegĂłw, ktĂłrych koszt jednostkowy nie przekracza 300%
ryczałtu za noclegi, określonego w przepisach w sprawie wysokości
oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu
w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budĹźetowej z tytułu
podróży służbowej na obszarze kraju.
10. Ĺťołnierzowi
zawodowemu i Ĺźołnierzowi zawodowemu, ktĂłry został zwolniony z zawodowej
słuĹźby wojskowej, pokrywa się koszty, o ktĂłrych mowa w ust. 8
pkt 1, w wysokości:
1)     po 4 latach słuĹźby
wojskowej – 100%,
2)     po 9 latach słuĹźby
wojskowej – 200%,
3)     po
15 latach słuĹźby wojskowej – 300%
– limitu określonego w ust. 9
pkt 1.
11. Małżonkom oraz dzieciom,
o ktĂłrych mowa w ust. 15, oraz Ĺźołnierzom zawodowym zwolnionym
z zawodowej słuĹźby wojskowej wskutek ustalenia przez wojskową komisję
lekarską niezdolności do pełnienia zawodowej słuĹźby wojskowej z przyczyn,
o ktĂłrych mowa w ust. 3 i 7, pokrywa się koszty,
o ktĂłrych mowa w ust. 8 pkt 1, w wysokości 300% limitu
określonego w ust. 9 pkt 1.
12. Koszty, o ktĂłrych mowa
w ust. 8 pkt 2 i 3, pokrywa się, jeĹźeli przejazd odbywa się
na odległość powyĹźej 50 kilometrĂłw w jedną stronę.
13. W przypadku
nieukończenia przekwalifikowania zawodowego i praktyk zawodowych
z winy uprawnionego zwrotowi podlegają:
1)     koszty, o ktĂłrych mowa
w ust. 8;
2)     wypłacone Ĺźołnierzowi uposaĹźenie
za okres, w ktĂłrym był skierowany na praktykę zawodową.
14. Pomoc w zakresie doradztwa
zawodowego i pośrednictwa pracy jest realizowana bezpłatnie.
15. Z pomocy,
o ktĂłrej mowa w ust. 3, mogą korzystać bezterminowo, na pisemny
wniosek, również małżonek oraz dzieci, które pozostawały na utrzymaniu
żołnierza zawodowego, który:
1)     zaginął lub poniĂłsł śmierć
w związku z wykonywaniem zadań słuĹźbowych;
2)     zmarł w okresie 3 lat
po zwolnieniu z zawodowej słuĹźby wojskowej w następstwie wypadku lub
choroby pozostającej w związku z wykonywaniem zadań słuĹźbowych.
16. Podmiotami
właściwymi w zakresie udzielania pomocy, o ktĂłrej mowa
w ust. 1 i 3, są:
1)    
kierownik komórki organizacyjnej właściwej do spraw socjalnych;
2)    
dyrektor Centralnego Ośrodka Aktywizacji Zawodowej;
3)    
kierownicy ośrodków aktywizacji zawodowej;
4)    
szefowie wojskowych centrów rekrutacji, właściwi ze względu na terytorialny
zasięg działania;
5)    
właściwi dyrektorzy wojskowych biur emerytalnych.
17. Minister Obrony
Narodowej określi, w drodze rozporządzenia:
1)     dokumenty, ktĂłre naleĹźy złoĹźyć
wraz z wnioskiem w celu skorzystania z pomocy, o ktĂłrej
mowa w ust. 1 i 3,
2)    
tryb:
a)     korzystania z uprawnień,
o ktĂłrych mowa w ust. 1–15,
b)     dokonywania zwrotu kosztĂłw,
o ktĂłrych mowa w ust. 13,
3)    
terminy w zakresie:
a)     przesyłania wniosku
o pomoc, o ktĂłrej mowa w ust. 1 i 3,
b)     przesyłania dokumentu
potwierdzającego ukończenie przekwalifikowania zawodowego i praktyk
zawodowych,
c)    
zwrotu kosztĂłw przekwalifikowania zawodowego i praktyk zawodowych
– uwzględniając konieczność
zagwarantowania odpowiedniego przygotowania uprawnionych do funkcjonowania na
rynku pracy, prawidłowego wykorzystania środków finansowych przeznaczanych na
ten cel oraz zapewnienia jednolitości i sprawności postępowania w tym
zakresie.
Art. 237. Okres pełnienia zawodowej słuĹźby
wojskowej wlicza się pracownikowi do okresu zatrudnienia w zakresie
wszystkich uprawnień związanych z tym zatrudnieniem, z zastrzeĹźeniem
art. 458 ust. 7. Ĺťołnierz zawodowy zwolniony ze słuĹźby wojskowej, ktĂłry
podjął pracę w roku kalendarzowym, w ktĂłrym nastąpiło jego zwolnienie
z zawodowej słuĹźby wojskowej, nabywa prawo do urlopu wypoczynkowego
w następnym roku kalendarzowym.
Art. 238. 1. Ĺťołnierzy zwolnionych
z zawodowej słuĹźby wojskowej przenosi się do pasywnej rezerwy, jeĹźeli ze
względu na wiek podlegają obowiązkowi słuĹźby wojskowej i zostali uznani za
zdolnych do tej służby. Żołnierze ci mogą posługiwać się posiadanym stopniem
wojskowym z określeniem „w rezerwie”.
2. Ĺťołnierzy zwolnionych z zawodowej
służby wojskowej, którzy ze względu na wiek albo stan zdrowia nie podlegają
obowiązkowi słuĹźby wojskowej, przenosi się w stan spoczynku. Ĺťołnierze ci
mogą posługiwać się posiadanym stopniem wojskowym z określeniem „w stanie
spoczynku”.
Art. 239. 1. Ĺťołnierzowi zwolnionemu
z zawodowej słuĹźby wojskowej wydaje się niezwłocznie świadectwo słuĹźby.
2. W Ĺ›wiadectwie
służby podaje się następujące dane niezbędne do ustalenia uprawnień
wynikających ze stosunku słuĹźbowego oraz z ubezpieczenia społecznego:
1)     imię (imiona) i nazwisko;
2)     imiona rodzicĂłw;
3)     datę i miejsce urodzenia,
numer PESEL;
4)     okres pełnienia czynnej słuĹźby
wojskowej z uwzględnieniem służby niezawodowej i zawodowej;
5)     ostatnio zajmowane stanowisko
służbowe;
6)     podstawę prawną zwolnienia
z zawodowej słuĹźby wojskowej;
7)     liczbę dni urlopu
wypoczynkowego, w tym niewykorzystanego urlopu wypoczynkowego, dodatkowego
urlopu wypoczynkowego, zdrowotnego, szkoleniowego i okolicznościowego
wykorzystanego przez Ĺźołnierza w roku kalendarzowym, w ktĂłrym ustał
stosunek służbowy;
8)     okresy korzystania w czasie
całej słuĹźby z urlopu bezpłatnego i podstawę prawną jego udzielenia;
9)     okres korzystania w roku
kalendarzowym, w ktĂłrym ustał stosunek słuĹźbowy, z urlopu
okolicznościowego w celu sprawowania opieki nad dzieckiem lub chorym
członkiem rodziny i podstawę prawną jego udzielenia;
10)   urlop macierzyński wykorzystany
w okresie słuĹźby, dodatkowy urlop macierzyński, urlop na warunkach urlopu
macierzyńskiego, dodatkowy urlop na warunkach urlopu macierzyńskiego, urlop
ojcowski oraz urlop rodzicielski;
11)   urlop wychowawczy wykorzystany
w okresie słuĹźby;
12)   zwolnienia od zajęć słuĹźbowych wykorzystane
w roku kalendarzowym, w ktĂłrym ustał stosunek słuĹźbowy;
13)   liczbę niewykorzystanych dni urlopu
wypoczynkowego, za które żołnierzowi wypłacono ekwiwalent pieniężny,
o ktĂłrym mowa w art. 459 pkt 2;
14)   potrącenia z uposaĹźenia,
o ktĂłrych mowa w art. 469;
15)   okresy pełnienia słuĹźby wojskowej
w warunkach uciążliwych lub szkodliwych dla zdrowia;
16)   okresy pełnienia słuĹźby wojskowej na
stanowiskach określanych jako stanowiska słuĹźbowe o szczegĂłlnych
właściwościach, o ktĂłrych mowa w przepisach wydanych na podstawie
art. 287 ust. 6;
17)   okres pełnienia słuĹźby uzasadniającej
podwyĹźszenie emerytury wojskowej na podstawie przepisĂłw o Ĺ›wiadczeniach
emerytalnych żołnierzy zawodowych;
18)   okres pozostawania poza słuĹźbą;
19)   informacje na temat ubezpieczenia
społecznego, w przypadku gdy Ĺźołnierz zawodowy nie nabył uprawnień do
emerytury wojskowej;
20)   zaliczone do dnia 30 czerwca
2004 r. do wysługi lat w stopniu wojskowym okresy pracy po ukończeniu
16 roku Ĺźycia w gospodarstwie rolnym prowadzonym przez rodzicĂłw lub
teściĂłw, poprzedzające objęcie tego gospodarstwa i rozpoczęcie jego
prowadzenia osobiście lub ze współmałżonkiem, na podstawie art. 1 ust. 1 pkt 2
ustawy z dnia 20 lipca 1990 r. o wliczaniu okresĂłw pracy
w indywidualnym gospodarstwie rolnym do pracowniczego staĹźu pracy
(Dz. U. poz. 310);
21)   dane zamieszczone na wniosek zwolnionego
żołnierza.
3. Na prośbę Ĺźołnierza, zgłoszoną przed
dniem wydania świadectwa słuĹźby, w Ĺ›wiadectwie podaje się szczegółowe
informacje dotyczące stanowisk słuĹźbowych zajmowanych w trakcie pełnienia
słuĹźby, a takĹźe informacje o wysokości i składnikach uposaĹźenia
na ostatnio zajmowanym stanowisku słuĹźbowym oraz o posiadanych
kwalifikacjach.
4. Do wydania świadectwa słuĹźby oraz do
jego prostowania jest uprawniony dowĂłdca jednostki wojskowej.
5. Były Ĺźołnierz zawodowy moĹźe żądać
sprostowania świadectwa słuĹźby w terminie 7 dni od dnia jego
doręczenia.
6. W przypadku niewydania
w terminie lub wydania niewłaściwego świadectwa słuĹźby byłemu Ĺźołnierzowi
zawodowemu przysługuje odszkodowanie z tytułu poniesionej przez niego
w związku z tym szkody, w wysokości uposaĹźenia zasadniczego wraz
z dodatkami o charakterze stałym, naleĹźnego na ostatnio zajmowanym
stanowisku słuĹźbowym, za czas pozostawania bez pracy z tego powodu, nie
dłuĹźszy jednak niĹź 6 tygodni.
7. Minister Obrony Narodowej określi,
w drodze rozporządzenia, tryb wydawania i prostowania świadectwa
słuĹźby oraz tryb przyznawania odszkodowania z tytułu szkody wyrządzonej
niewydaniem w terminie lub wydaniem niewłaściwego świadectwa słuĹźby,
a takĹźe wzĂłr świadectwa słuĹźby, uwzględniając sprawność postępowania
w tych sprawach oraz tego, Ĺźe wzĂłr świadectwa słuĹźby powinien odpowiadać
wzorom świadectw pracy i słuĹźby dla innych grup zawodowych.
DZIAŁ X
Służba
w rezerwie
Rozdział
1
SłuĹźba w aktywnej rezerwie
Art. 240. SłuĹźba w aktywnej rezerwie jest
pełniona na podstawie powołania na czas nieokreślony.
Art. 241. SłuĹźba w aktywnej rezerwie jest
pełniona w jednostkach wojskowych i związkach organizacyjnych na etatach
przewidzianych dla tej służby.
Art. 242. Ĺťołnierz aktywnej rezerwy, zwany dalej
„żołnierzem AR”, może być kierowany do pełnienia służby na stanowiska
w Polskich Kontyngentach Wojskowych na swĂłj wniosek. Ĺťołnierz AR moĹźe
pełnić słuĹźbę w Polskich Kontyngentach Wojskowych na stanowiskach przewidzianych
dla żołnierzy zawodowych.
Art. 243. 1. SłuĹźbę w aktywnej rezerwie
pełni się raz na kwartał jednorazowo, przez co najmniej 2 dni
w czasie wolnym od pracy oraz jednorazowo, przez 14 dni, co najmniej
raz na 3 lata.
2. SłuĹźba wojskowa w aktywnej
rezerwie moĹźe być pełniona rĂłwnieĹź w trybie natychmiastowego
stawiennictwa.
3. SłuĹźbę wojskową w aktywnej
rezerwie Ĺźołnierz AR pełni w określonych przez dowĂłdcę jednostki wojskowej
dniach służby.
4. SłuĹźbę w aktywnej rezerwie
Ĺźołnierz AR moĹźe pełnić rĂłwnieĹź w inne dni, stosownie do potrzeb Sił
Zbrojnych, po uzgodnieniu z tym Ĺźołnierzem lub na jego wniosek, oraz
w dni, w ktĂłrych został wezwany do natychmiastowego stawiennictwa.
Art. 244. Ĺťołnierz AR moĹźe być powołany do
zawodowej słuĹźby wojskowej, jeĹźeli pełnił słuĹźbę w aktywnej rezerwie przez
okres co najmniej 3 lat i uzyskał pozytywną opinię słuĹźbową.
Art. 245. 1. DowĂłdca jednostki wojskowej,
w ktĂłrej Ĺźołnierze AR pełnią słuĹźbę na stanowisku, w formie
zbiorowego wykazu dla jednostki wojskowej, ustala dni, w ktĂłrych
w danym roku kalendarzowym słuĹźba ta jest pełniona.
2. Wykaz sporządza się nie później niĹź na
30 dni przed upływem roku kalendarzowego poprzedzającego rok kalendarzowy,
w ktĂłrym słuĹźba w aktywnej rezerwie będzie pełniona, i zapoznaje
się z nim Ĺźołnierzy AR za potwierdzeniem.
3. Ustalenie dni, o ktĂłrych mowa
w ust. 1, w pierwszym roku kalendarzowym pełnienia przez
Ĺźołnierza AR słuĹźby moĹźe nastąpić w dowolnym okresie tego roku,
w formie załącznika do wykazu, w ktĂłrym mowa w ust. 1.
4. Wykaz moĹźe być zmieniany na uzasadniony
wniosek żołnierza AR albo za jego zgodą.
5. Ĺťołnierz AR po zapoznaniu się
z wykazem zawiadamia niezwłocznie swojego pracodawcę o dniach,
w ktĂłrych będzie pełnił słuĹźbę wojskową, oraz o zmianach tych
terminĂłw, a takĹźe zawiadamia pracodawcę o wezwaniu go do pełnienia
tej słuĹźby w innych dniach.
6. W przypadku wezwania Ĺźołnierza AR
do pełnienia słuĹźby w trybie natychmiastowego stawiennictwa dowĂłdca
jednostki wojskowej, do której żołnierz został wezwany, niezwłocznie zawiadamia
o tym fakcie pracodawcę tego Ĺźołnierza.
Art. 246. 1. W pierwszym dniu
pełnienia słuĹźby w aktywnej rezerwie dowĂłdca jednostki wojskowej,
w ktĂłrej Ĺźołnierz AR pełni słuĹźbę, wyznacza go na stanowisko słuĹźbowe
i nadaje mu przydział mobilizacyjny.
2. Ĺťołnierzowi AR, po złoĹźeniu przysięgi
wojskowej, dowódca jednostki wojskowej wydaje książeczkę wojskową.
3. W czasie pełnienia słuĹźby
w aktywnej rezerwie Ĺźołnierza AR moĹźna kierować w podróş słuĹźbową,
delegować go do wykonywania zadań poza jednostką wojskową lub w innej
jednostce wojskowej, w tym w ośrodku szkolenia, a takĹźe kierować
go za jego zgodą lub na jego wniosek, na kurs lub szkolenie oraz przenosić do
innej jednostki wojskowej w celu dalszego pełnienia tej słuĹźby.
4. W czasie
pełnienia słuĹźby w aktywnej rezerwie Ĺźołnierza AR moĹźna wyznaczyć na inne
stanowisko służbowe, jeżeli:
1)     stan zdrowia Ĺźołnierza AR
pogorszył się, uniemożliwiając pełnienie służby wojskowej na zajmowanym
stanowisku słuĹźbowym i zostało to stwierdzone orzeczeniem wojskowej
komisji lekarskiej;
2)     Ĺźołnierz AR utracił kwalifikacje
wymagane na zajmowanym stanowisku;
3)     Ĺźołnierz AR pozyskał nowe
kwalifikacje;
4)     nastąpiła likwidacja lub zmiana
zajmowanego stanowiska;
5)     zmieniły się potrzeby etatowe
jednostki wojskowej;
6)     względy słuĹźbowe za tym
przemawiają.
5. Minister Obrony Narodowej określi,
w drodze rozporządzenia, sposĂłb i tryb kierowania Ĺźołnierzy AR
w podróş słuĹźbową, delegowania ich do wykonywania zadań poza jednostką
wojskową lub w innej jednostce wojskowej, kierowania ich na kurs lub
szkolenie oraz przenoszenia ich do innej jednostki wojskowej w celu
dalszego pełnienia służby, uwzględniając konieczność zapewnienia efektywnego
pełnienia słuĹźby w aktywnej rezerwie.
Art. 247. Do osĂłb pozostających w aktywnej
rezerwie stosuje się, odpowiednio, art. 172.
Rozdział
2
SłuĹźba w pasywnej rezerwie
Art. 248. 1. Pełnienie słuĹźby przez Ĺźołnierzy
pasywnej rezerwy, zwanych dalej „żołnierzami PR”, polega na odbywaniu ćwiczeń
wojskowych.
2. Żołnierzom PR, po złożeniu przysięgi
wojskowej, dowódca jednostki wojskowej wydaje książeczkę wojskową.
3. Odbywanie ćwiczeń wojskowych żołnierzy PR
moĹźe polegać na udziale w zwalczaniu klęsk Ĺźywiołowych i likwidacji
ich skutkĂłw, w akcjach poszukiwawczych oraz ratowaniu Ĺźycia ludzkiego.
4. Minister Obrony Narodowej moĹźe
określić, w drodze rozporządzenia, okres trwania ćwiczeń wojskowych
Ĺźołnierzy PR oraz ich rodzaj, termin rozpoczęcia i zakończenia
poszczególnych rodzajów ćwiczeń, sposób powoływania na te ćwiczenia oraz
kategorie osób powoływanych na ćwiczenia, uwzględniając ich wiek lub posiadane
przez nich kwalifikacje albo uprawnienia, cel wprowadzania ćwiczeń wojskowych
żołnierzy PR oraz konieczność zapewnienia efektywnego ich odbywania.
5. Na ćwiczenia
wojskowe żołnierzy PR nie powołuje się osób, które są wyłączone od obowiązku
pełnienia słuĹźby wojskowej w razie ogłoszenia mobilizacji
i w czasie wojny lub:
1)     prowadzą własną kampanię
wyborczą w przypadku kandydowania do Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej,
Senatu Rzeczypospolitej Polskiej, Parlamentu Europejskiego lub organĂłw
samorządu terytorialnego â€“ w czasie jej trwania;
2)     zostały wybrane na posła,
w tym do Parlamentu Europejskiego, albo senatora – w czasie trwania
kadencji;
3)     pełnią funkcję organĂłw jednostek
samorządu terytorialnego albo sprawują mandat radnego;
4)     zajmują kierownicze stanowiska
w urzędach administracji rządowej;
5)     zostały przeznaczone do odbycia
służby zastępczej lub odbyły tę służbę.
Art. 249. Ćwiczenia wojskowe mogą być odbywane,
jako:
1)     jednodniowe;
2)     krĂłtkotrwałe – trwające
nieprzerwanie do 30 dni;
3)     długotrwałe – trwające
nieprzerwanie do 90 dni;
4)     rotacyjne – trwające łącznie do
30 dni i odbywane z przerwami w określonych dniach
w ciągu danego roku kalendarzowego.
Art. 250. Ĺťołnierze PR odbywają ćwiczenia wojskowe
w jednostkach wojskowych i związkach organizacyjnych albo jednostkach
organizacyjnych podległych Ministrowi Obrony Narodowej lub przez niego
nadzorowanych oraz w innych podmiotach wskazanych przez Ministra Obrony
Narodowej.
Art. 251. Czas trwania ćwiczeń wojskowych
w odniesieniu do Ĺźołnierza PR nie moĹźe przekraczać łącznie 90 dni
w ciągu roku, przy czym Ĺźołnierz PR moĹźe odbywać ćwiczenia wojskowe
trwające do 24 godzin nie więcej niĹź 3 razy w roku, a pozostałe
ćwiczenia raz w roku.
Art. 252. Przepisu art. 251 nie stosuje się do
działań związanych z udziałem w zwalczaniu klęsk Ĺźywiołowych
i likwidacji ich skutkĂłw, akcjami poszukiwawczymi oraz ratowania Ĺźycia
ludzkiego.
Art. 253. Duchowni, z wyjątkiem wybieranych na
określoną kadencję, oraz członkowie zakonów mogą być powoływani do odbywania
ćwiczeń wojskowych tylko w celu przeszkolenia do pełnienia funkcji
kapelana wojskowego, za zgodą właściwego przełożonego kościelnego.
DZIAŁ XI
Psy i konie
w Siłach Zbrojnych
Art. 254. W celu realizacji zadań ustawowych,
o ktĂłrych mowa w art. 4 ustawy z dnia 24 sierpnia
2001 r. o Ĺťandarmerii Wojskowej i wojskowych organach
porządkowych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1214) oraz art. 11 ust.
1 i 4, lub w celach reprezentacyjnych, Siły Zbrojne mogą uĹźywać:
1)     psĂłw słuĹźbowych – psĂłw będących
własnością Skarbu Państwa, znajdujących się na stanie jednostki wojskowej, w
której są używane;
2)     psĂłw kontraktowych – psĂłw
stanowiących własność żołnierza pełniącego czynną służbę wojskową, dobranych do
uĹźycia w jednostce wojskowej na podstawie kontaktu zawartego między tym
Ĺźołnierzem a jednostką wojskową, w ktĂłrej psy są uĹźywane
w trakcie trwania kontraktu i znajdujących się na stanie jednostki wojskowej,
w ktĂłrej są uĹźywane;
3)     koni słuĹźbowych – koni będących
własnością Skarbu Państwa, znajdujących się na stanie jednostki wojskowej,
w ktĂłrej są uĹźywane.
Art. 255. 1. Do uĹźycia w Siłach Zbrojnych
nabywa się psy i konie spełniające wymagania zdrowotne i uĹźytkowe
określone w przepisach wydanych na podstawie art. 267 pkt 3, zapewniające
przydatność zwierzęcia do uĹźycia go w celu realizacji zadań ustawowych,
o ktĂłrych mowa w art. 4 ustawy z dnia 24 sierpnia
2001 r. o Ĺťandarmerii Wojskowej i wojskowych organach
porządkowych oraz art. 11 ust. 1 i 4, lub w celach reprezentacyjnych.
2. Psy słuĹźbowe, psy kontraktowe
i konie słuĹźbowe mogą być uĹźywane w Siłach Zbrojnych po odbyciu
specjalistycznego szkolenia. Przewodnicy i kandydaci na przewodnikĂłw wraz
z psami słuĹźbowymi lub psami kontraktowymi oraz Ĺźołnierze­­‑jeĹşdĹşcy
i kandydaci na Ĺźołnierzy­­‑jeĹşdĹşcĂłw wraz z końmi słuĹźbowymi
odbywają szkolenie w jednostce organizacyjnej wskazanej przez Ministra
Obrony Narodowej. W przypadkach uzasadnionych potrzebami Sił Zbrojnych
szkolenie psĂłw słuĹźbowych i psĂłw kontraktowych moĹźe odbywać się
w innych podmiotach.
3. Szkolenie przewodnika psa służbowego
i psa słuĹźbowego oraz właściciela psa kontraktowego i psa
kontraktowego kończy się egzaminem przed komisją powołaną przez kierownika
jednostki organizacyjnej, o ktĂłrej mowa w ust. 2 zdanie
pierwsze. Uzyskanie oceny pozytywnej z egzaminu końcowego potwierdza się
wydaniem przewodnikowi psa słuĹźbowego i właścicielowi psa kontraktowego
odpowiednio upowaĹźnienia do wykonywania czynności z uĹźyciem psa słuĹźbowego
i atestu psa słuĹźbowego lub upowaĹźnienia do wykonywania czynności
z uĹźyciem psa kontraktowego i atestu psa kontraktowego.
W przypadkach gdy szkolenie psa słuĹźbowego lub psa kontraktowego odbywa
się w innych podmiotach, o ktĂłrych mowa w ust. 2 zdanie drugie,
egzaminu przed komisją powołaną przez kierownika jednostki organizacyjnej,
o ktĂłrej mowa w ust. 2 zdanie pierwsze, nie przeprowadza się
i uznaje się dokumenty potwierdzające odbycie szkolenia, wydane przez te
podmioty.
4. Psy słuĹźbowe wycofane z uĹźycia,
psy kontraktowe wycofane z uĹźycia, ktĂłre przez okres co najmniej
5 lat trwania kontraktu były uĹźywane w jednostce wojskowej,
i konie słuĹźbowe wycofane z uĹźycia pozostają na stanie jednostki
wojskowej, w ktĂłrej były uĹźywane.
5. Zakwalifikowanym do uĹźycia
w Siłach Zbrojnych psom słuĹźbowym i psom kontraktowym nadaje się
nazwy, znakuje się je, jeĹźeli nie są znakowane, i wydaje się dowĂłd
tożsamości odpowiednio psa służbowego lub psa kontraktowego, określony
w przepisach wydanych na podstawie art. 267 pkt 7. Zakwalifikowane do
uĹźycia w Siłach Zbrojnych konie słuĹźbowe znakuje się, jeĹźeli nie są
znakowane, i wydaje się dowĂłd toĹźsamości konia słuĹźbowego określony
w przepisach wydanych na podstawie art. 267 pkt 7.
6. Psy słuĹźbowe, psy kontraktowe i konie
słuĹźbowe ujmuje się w ewidencji określonej w przepisach wydanych na
podstawie art. 267 pkt 4 i 5.
Art. 256. Opiekunem psa słuĹźbowego, opiekunem
psa kontraktowego lub opiekunem konia służbowego jest odpowiednio:
1)     przewodnik – Ĺźołnierz lub
pracownik, ktĂłremu przydzielono pod opiekę psa słuĹźbowego i ktĂłry ukończył
szkolenie i uzyskał pozytywną ocenę z egzaminu końcowego;
2)     kandydat na przewodnika –
żołnierz lub pracownik, któremu przydzielono pod opiekę psa służbowego
i ktĂłrego skierowano po raz pierwszy na szkolenie;
3)     właściciel – Ĺźołnierz pełniący
czynną słuĹźbę wojskową, ktĂłry ukończył szkolenie, o ktĂłrym mowa
w przepisach wydanych na podstawie art. 267 pkt 1, z ktĂłrym zawarto
kontrakt, na podstawie ktĂłrego jednostka wojskowa uĹźywa psa w trakcie trwania
kontraktu;
4)     Ĺźołnierz­­‑jeĹşdziec –
Ĺźołnierz, ktĂłremu przydzielono pod opiekę konia słuĹźbowego i ktĂłry
ukończył szkolenie i uzyskał pozytywną ocenę z egzaminu końcowego;
5)     kandydat na Ĺźołnierza­­‑jeĹşdĹşca
– Ĺźołnierz, ktĂłremu przydzielono pod opiekę konia słuĹźbowego i ktĂłrego
skierowano po raz pierwszy na szkolenie.
Art. 257. 1. Opiekunem psa słuĹźbowego
wycofanego z uĹźycia lub konia słuĹźbowego wycofanego z uĹźycia
w pierwszej kolejności moĹźe być dotychczasowy opiekun tego zwierzęcia,
jeżeli złoży pisemną deklarację woli sprawowania opieki.
2. W następnej kolejności opiekunem
psa słuĹźbowego wycofanego z uĹźycia lub konia słuĹźbowego wycofanego
z uĹźycia moĹźe być inny opiekun psa słuĹźbowego lub konia słuĹźbowego, jeĹźeli
złoży pisemną deklarację woli sprawowania opieki.
3. JeĹźeli pies słuĹźbowy wycofany
z uĹźycia lub koń słuĹźbowy wycofany z uĹźycia nie zostanie powierzony
opiekunowi, o ktĂłrym mowa w ust. 1 albo 2, zwierzę moĹźna
powierzyć innemu żołnierzowi albo innej zainteresowanej osobie, jeżeli złoży
pisemną deklarację woli sprawowania opieki oraz posiada wiedzę
i umiejętności w zakresie opieki nad psem lub koniem.
4. W przypadku śmierci opiekuna psa
słuĹźbowego wycofanego z uĹźycia lub konia słuĹźbowego wycofanego
z uĹźycia, opiekunem tego zwierzęcia w pierwszej kolejności moĹźe
zostać członek rodziny zmarłego opiekuna, ktĂłry prowadził z tym opiekunem
wspólne gospodarstwo domowe, jeżeli złoży pisemną deklarację woli sprawowania
opieki. Przepisy ust. 2 i 3 stosuje się odpowiednio.
5. W przypadku gdy pies słuĹźbowy
wycofany z uĹźycia lub koń słuĹźbowy wycofany z uĹźycia nie zostanie
powierzony osobom, o ktĂłrych mowa w ust. 1–4, opiekę nad
zwierzęciem sprawuje jednostka wojskowa, na której stanie znajduje się zwierzę.
Dowódca jednostki wojskowej, na której stanie znajduje się zwierzę,
w uzgodnieniu z dowĂłdcą jednostki organizacyjnej realizującej
szkolenie, moĹźe przekazać psa słuĹźbowego wycofanego z uĹźycia lub konia
słuĹźbowego wycofanego z uĹźycia pod opiekę tej jednostki.
6. DowĂłdca jednostki wojskowej, na ktĂłrej
stanie znajduje się zwierzę, lub dowódca jednostki organizacyjnej realizującej
szkolenie wyznacza opiekuna psa słuĹźbowego wycofanego z uĹźycia lub konia
słuĹźbowego wycofanego z uĹźycia.
7. DowĂłdca jednostki wojskowej, na ktĂłrej
stanie znajduje się zwierzę, lub dowódca jednostki organizacyjnej realizującej
szkolenie mogą powierzyć opiekę nad psem słuĹźbowym wycofanym z uĹźycia lub
koniem słuĹźbowym wycofanym z uĹźycia organizacji społecznej, ktĂłrej
statutowym celem działania jest ochrona zwierząt.
8. Opiekunem psa słuĹźbowego wycofanego
z uĹźycia lub konia słuĹźbowego wycofanego z uĹźycia nie moĹźe zostać
osoba, ktĂłra w następstwie swojego zawinionego działania przyczyniła się
do wycofania z uĹźycia psa słuĹźbowego lub konia słuĹźbowego.
9. Opiekunem psa słuĹźbowego lub konia
słuĹźbowego wycofanego z uĹźycia nie moĹźe zostać opiekun, ktĂłremu odebrano
zwierzę z powodĂłw, o ktĂłrych mowa w art. 266 ust. 1 pkt 1
lub 2. Do organizacji, o ktĂłrej mowa w ust. 7, zdanie pierwsze
stosuje się.
Art. 258. Opiekun psa słuĹźbowego, opiekun konia
słuĹźbowego, opiekun psa słuĹźbowego wycofanego z uĹźycia i opiekun
konia słuĹźbowego wycofanego z uĹźycia oraz organizacja, o ktĂłrej mowa
w art. 257 ust. 7, zapewniają prawidłowe utrzymanie zwierzęcia obejmujące
w szczegĂłlności:
1)     racjonalne Ĺźywienie
oraz stały dostęp do czystej i Ĺ›wieĹźej wody;
2)     dbanie o stan zdrowia
i kondycję, w tym poddawanie terminowym szczepieniom i zabiegom
profilaktycznym oraz zapewnienie możliwości codziennego ruchu;
3)     pielęgnację i utrzymanie
w czystości;
4)     warunki utrzymania dostosowane
do potrzeb biologicznych.
Art. 259. 1. Ĺťywienie psa słuĹźbowego, psa
kontraktowego, konia słuĹźbowego, psa słuĹźbowego wycofanego z uĹźycia psa
kontraktowego wycofanego z uĹźycia, ktĂłry przez okres co najmniej
5 lat trwania kontraktu był uĹźywany w jednostce wojskowej, lub konia
słuĹźbowego wycofanego z uĹźycia jest racjonalne, dostosowane do potrzeb
jego organizmu, wagi, wieku, stanu zdrowia, warunkĂłw klimatycznych, funkcji
fizjologicznych oraz wysiłku fizycznego lub wskazań wojskowego lekarza
weterynarii.
2. Ĺťywienie psa słuĹźbowego, psa
kontraktowego, konia słuĹźbowego, psa słuĹźbowego wycofanego z uĹźycia, psa
kontraktowego wycofanego z uĹźycia, ktĂłry przez okres co najmniej
5 lat trwania kontraktu był uĹźywany w jednostce wojskowej, lub konia
słuĹźbowego wycofanego z uĹźycia odbywa się na podstawie normy wyĹźywienia,
którą stanowi dobowa ilość karmy lub paszy, artykułów spożywczych oraz dodatków
paszowych, niezbędnych do prawidłowego żywienia jednego psa lub konia.
Z uwagi na zwiększone zapotrzebowanie energetyczne i odĹźywcze
w trakcie odbywania szkolenia przez psa słuĹźbowego, psa kontraktowego lub
konia słuĹźbowego norma ta moĹźe zostać podwyĹźszona. W przypadku wycofania
psa słuĹźbowego, psa kontraktowego wycofanego z uĹźycia, ktĂłry przez okres
co najmniej 5 lat trwania kontraktu był uĹźywany w jednostce
wojskowej, lub konia słuĹźbowego wycofanego z uĹźycia, norma ta jest
zmniejszana w związku ze zmniejszonym wysiłkiem fizycznym zwierzęcia.
3. W przypadku stwierdzenia przez
wojskowego lekarza weterynarii konieczności zastosowania w Ĺźywieniu psa
służbowego, psa kontraktowego, konia służbowego, psa służbowego wycofanego
z uĹźycia, psa kontraktowego wycofanego z uĹźycia, ktĂłry przez okres co
najmniej 5 lat trwania kontraktu był uĹźywany w jednostce wojskowej,
lub konia słuĹźbowego wycofanego z uĹźycia diety lub karmy leczniczej norma,
o ktĂłrej mowa w ust. 2, moĹźe zostać podwyĹźszona.
4. Opiekun psa słuĹźbowego, psa
kontraktowego lub konia służbowego otrzymuje wyżywienie dla psa lub konia
w naturze albo rĂłwnowaĹźnik pieniężny w formie ryczałtu na pokrycie
kosztĂłw wyĹźywienia zwierzęcia. Ryczałt wypłaca się co miesiąc z gĂłry.
5. Opiekun psa słuĹźbowego wycofanego
z uĹźycia, opiekun psa kontraktowego wycofanego z uĹźycia, ktĂłry przez
okres co najmniej 5 lat trwania kontraktu był uĹźywany w jednostce
wojskowej, opiekun konia słuĹźbowego wycofanego z uĹźycia oraz organizacja,
o ktĂłrej mowa w art. 257 ust. 7, otrzymują rĂłwnowaĹźnik pieniężny
w formie ryczałtu na pokrycie kosztĂłw wyĹźywienia zwierzęcia. Ryczałt
wypłaca się co miesiąc z gĂłry.
6. Opiekun oraz
organizacja, o ktĂłrej mowa w art. 257 ust. 7, są obowiązani do
proporcjonalnego zwrotu wypłaconego ryczałtu na pokrycie kosztów wyżywienia
zwierzęcia w przypadku:
1)     padnięcia albo konieczności
bezzwłocznego uśmiercenia zwierzęcia na zasadach określonych w ustawie
z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt (Dz. U.
z 2020 r. poz. 638 oraz z 2021 r. poz. 1718
i 1728);
2)     odebrania zwierzęcia,
o ktĂłrym mowa w art. 266 ust. 1;
3)     utraty lub zaginięcia
zwierzęcia;
4)     rezygnacji ze sprawowania opieki
nad zwierzęciem;
5)     powierzenia opieki nad psem
słuĹźbowym lub koniem słuĹźbowym innemu opiekunowi, o ktĂłrym mowa w art. 266
ust. 4;
6)     korzystania przez zwierzę
w trakcie odbywania szkolenia z wyĹźywienia w naturze;
7)     prawomocnego orzeczenia
przepadku zwierzęcia;
8)     rozwiązania kontraktu,
o ktĂłrym mowa w art. 254 pkt 2.
7. W sprawach wypłaty ryczałtu
z tytułu kosztĂłw wyĹźywienia zwierzęcia oraz jego zwrotu właściwy jest
ustanowiony przez Ministra Obrony Narodowej dysponent środków budżetu państwa
właściwy dla jednostki wojskowej, na której stanie zwierzę się znajduje.
W sprawie wydawania wyĹźywienia dla psa słuĹźbowego, psa kontraktowego lub
konia słuĹźbowego w naturze właściwy jest dowĂłdca jednostki wojskowej, na
której stanie znajduje się zwierzę.
Art. 260. Określony w ustawie dla psa
kontraktowego co najmniej pięcioletni okres trwania kontraktu, warunkujący
nabycie uprawnień w zakresie zapewnienia prawidłowego utrzymania,
w tym otrzymywania rĂłwnowaĹźnika pieniężnego w formie ryczałtu na
pokrycie kosztĂłw wyĹźywienia zwierzęcia, nie ma zastosowania w przypadku
gdy zwierzę przed upływem tego okresu zostanie wycofane z uĹźycia
w związku z utratą zdrowia lub trwałą utratą sprawności uĹźytkowej
w wyniku nieszczęśliwego zdarzenia, do ktĂłrego doszło podczas jego pracy.
Art. 261. 1. Opiekę lekarsko‑weterynaryjną
nad psami służbowymi, psami kontraktowymi, końmi służbowymi, psami służbowymi
wycofanymi z uĹźycia, psami kontraktowymi wycofanymi z uĹźycia, ktĂłre
przez okres co najmniej 5 lat trwania kontraktu były uĹźywane
w jednostce wojskowej, oraz końmi słuĹźbowymi wycofanymi z uĹźycia
realizują wojskowi lekarze weterynarii. Wojskowi lekarze weterynarii opiekę tę
wykonują w ramach usług realizowanych w wojskowych gabinetach
weterynaryjnych będących zakładami leczniczymi dla zwierząt, o ktĂłrych
mowa w ustawie z dnia 18 grudnia 2003 r. o zakładach
leczniczych dla zwierząt (Dz. U. z 2019 r. poz. 24),
w zakresie moĹźliwości przypisanych dla gabinetu weterynaryjnego.
2. W nagłych przypadkach zagroĹźenia
życia zwierzęcia wymagających udzielenia natychmiastowej pomocy oraz
w celu przeprowadzenia diagnostyki i terapii psy słuĹźbowe, psy
kontraktowe, konie słuĹźbowe, psy słuĹźbowe wycofane z uĹźycia, psy
kontraktowe wycofane z uĹźycia, ktĂłre przez okres co najmniej 5 lat
trwania kontraktu były uĹźywane w jednostce wojskowej, oraz konie słuĹźbowe
wycofane z uĹźycia mogą być kierowane do zakładĂłw leczniczych dla zwierząt
innych niż zakłady podległe Ministrowi Obrony Narodowej.
3. Koszty zabiegĂłw profilaktycznych
i leczenia psa słuĹźbowego, psa kontraktowego, konia słuĹźbowego, psa
słuĹźbowego wycofanego z uĹźycia, psa kontraktowego wycofanego
z uĹźycia, ktĂłry przez okres co najmniej 5 lat trwania kontraktu był
uĹźywany w jednostce wojskowej, lub konia słuĹźbowego wycofanego
z uĹźycia, w tym koszty produktĂłw leczniczych, pokrywa się ze
środkĂłw budĹźetu państwa będących w dyspozycji Ministra Obrony
Narodowej. W przypadku realizacji profilaktyki i leczenia przez inny
zakład leczniczy dla zwierząt niż zakład podległy Ministrowi Obrony Narodowej
koszty te są pokrywane na podstawie faktury.
4. Koszty utylizacji zwłok psa słuĹźbowego,
psa kontraktowego, konia słuĹźbowego, psa słuĹźbowego wycofanego z uĹźycia,
psa kontraktowego wycofanego z uĹźycia, ktĂłry przez okres co najmniej
5 lat trwania kontraktu był uĹźywany w jednostce wojskowej, lub konia
słuĹźbowego wycofanego z uĹźycia pokrywa się ze środkĂłw budĹźetu państwa
będących w dyspozycji Ministra Obrony Narodowej na podstawie faktury.
5. W sprawach, o ktĂłrych mowa
w ust. 3 i 4, właściwy jest ustanowiony przez Ministra Obrony
Narodowej dysponent środków budżetu państwa właściwy dla jednostki wojskowej,
na której stanie znajduje się zwierzę.
Art. 262. 1. Opiekunowi psa kontraktowego,
opiekunowi psa słuĹźbowego wycofanego z uĹźycia, opiekunowi konia słuĹźbowego
wycofanego z uĹźycia oraz organizacji, o ktĂłrej mowa w art. 257
ust. 7, zabrania się:
1)     zbywania zwierzęcia;
2)     rozmnaĹźania zwierzęcia;
3)     wykorzystywania zwierzęcia
w celach zarobkowych.
2. Opiekun psa kontraktowego wycofanego
z uĹźycia powiadamia dowĂłdcę jednostki wojskowej, na ktĂłrej stanie znajduje
się zwierzę, o zamiarze jego zbycia nie później niĹź w terminie
30 dni przed planowanym terminem zbycia. Siłom Zbrojnym przysługuje prawo
pierwokupu psa.
3. Psy kontraktowe, które przeszły na własność
Skarbu Państwa, stają się psami służbowymi.
Art. 263. 1. Psa słuĹźbowego lub konia
słuĹźbowego wycofuje się z uĹźycia w przypadku:
1)     trwałej utraty sprawności
uĹźytkowej;
2)     wystąpienia stanu chorobowego
uniemoĹźliwiającego dalsze uĹźywanie zwierzęcia w Siłach Zbrojnych;
3)     wystąpienia narowĂłw u konia;
4)     braku postępĂłw w szkoleniu
rokujących osiągnięcie odpowiedniego poziomu wyszkolenia zwierzęcia;
5)     padnięcia zwierzęcia albo
konieczności bezzwłocznego jego uśmiercenia na zasadach określonych
w ustawie z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie
zwierząt;
6)     upływu 6 miesięcy od dnia
jego utraty albo zaginięcia.
2. Psa słuĹźbowego lub
konia słuĹźbowego moĹźna wycofać z uĹźycia po ukończeniu:
1)     9. roku Ĺźycia przez psa;
2)     18. roku Ĺźycia przez konia.
3. Psa kontraktowego wycofuje się z uĹźycia
w przypadkach, o ktĂłrych mowa w ust. 1 pkt 1, 2, 4–6,
lub wraz z zakończeniem kontraktu.
4. Psa słuĹźbowego lub konia słuĹźbowego
wycofuje z uĹźycia dowĂłdca jednostki wojskowej, na ktĂłrej stanie znajduje
się zwierzę.
Art. 264. NadzĂłr nad psami słuĹźbowymi, psami
kontraktowymi, końmi słuĹźbowymi, psami słuĹźbowymi wycofanymi z uĹźycia,
psami kontraktowymi wycofanymi z uĹźycia, ktĂłre przez okres co najmniej
5 lat trwania kontraktu były uĹźywane w jednostce wojskowej, oraz
końmi słuĹźbowymi wycofanymi z uĹźycia sprawują dowĂłdca jednostki wojskowej,
na której stanie znajdują się zwierzęta, oraz wojskowi lekarze weterynarii.
Art. 265. 1. Opiekun psa słuĹźbowego wycofanego
z uĹźycia, opiekun psa kontraktowego wycofanego z uĹźycia, ktĂłry przez
okres co najmniej 5 lat trwania kontraktu był uĹźywany w jednostce
wojskowej, opiekun konia słuĹźbowego wycofanego z uĹźycia i przedstawiciel
organizacji, o ktĂłrej mowa w art. 257 ust. 7, w celu
umożliwienia sprawowania nadzoru nad zwierzęciem, na żądanie żołnierza lub
pracownika wyznaczonego przez dowódcę jednostki wojskowej, na której stanie
znajduje się zwierzę, lub na żądanie wojskowego lekarza weterynarii okazują
zwierzę, a opiekun konia okazuje dodatkowo dowĂłd toĹźsamości konia.
2. Opiekun psa
słuĹźbowego wycofanego z uĹźycia, opiekun psa kontraktowego wycofanego
z uĹźycia, ktĂłry przez okres co najmniej 5 lat trwania kontraktu był
uĹźywany w jednostce wojskowej, opiekun konia słuĹźbowego wycofanego
z uĹźycia oraz przedstawiciel organizacji, o ktĂłrej mowa w art.
257 ust. 7, niezwłocznie powiadamiają dowĂłdcę jednostki wojskowej, na
której stanie znajduje się zwierzę, o:
1)     zmianie stałego miejsca
przebywania lub chowu zwierzęcia, zmianie miejsca przebywania zwierzęcia
trwającej dłuĹźej niĹź 30 dni;
2)     padnięciu albo konieczności
bezzwłocznego uśmiercenia zwierzęcia na zasadach określonych w ustawie
z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt, utracie
albo zaginięciu zwierzęcia oraz o okolicznościach tych zdarzeń.
3. Opiekun psa kontraktowego wycofanego
z uĹźycia, ktĂłry przez okres co najmniej 5 lat trwania kontraktu był
uĹźywany w jednostce wojskowej, niezwłocznie powiadamia dowĂłdcę jednostki
wojskowej, na ktĂłrej stanie znajduje się zwierzę, o zbyciu zwierzęcia.
Art. 266. 1. Psa słuĹźbowego, konia
słuĹźbowego, psa słuĹźbowego wycofanego z uĹźycia lub konia słuĹźbowego
wycofanego z uĹźycia odbiera się opiekunowi lub organizacji, o ktĂłrej
mowa w art. 257 ust. 7, w przypadku:
1)     stwierdzenia zaniedbania
zwierzęcia;
2)     niewywiązywania się
z obowiązkĂłw opieki nad zwierzęciem lub postępowania wbrew zakazom,
o ktĂłrych mowa w art. 262 ust. 1;
3)     rezygnacji ze sprawowania opieki
nad zwierzęciem.
2. Do czasu powierzenia psa słuĹźbowego,
konia słuĹźbowego, psa słuĹźbowego wycofanego z uĹźycia lub konia słuĹźbowego
wycofanego z uĹźycia innemu opiekunowi opiekę nad zwierzęciem sprawuje
jednostka wojskowa, na której stanie znajduje się zwierzę.
3. Psa służbowego, konia służbowego, psa
słuĹźbowego wycofanego z uĹźycia lub konia słuĹźbowego wycofanego
z uĹźycia odbiera dowĂłdca jednostki wojskowej, na ktĂłrej stanie znajduje
się zwierzę, lub osoba przez niego upoważniona.
4. W przypadku przeniesienia opiekuna
psa służbowego lub opiekuna konia służbowego na stanowisko służbowe niezwiązane
z realizacją czynności słuĹźbowych związanych z uĹźyciem zwierzęcia lub
opieką nad zwierzęciem opieka nad tym psem lub koniem może zostać powierzona
innemu opiekunowi psa służbowego lub innemu opiekunowi konia służbowego.
5. W przypadku czasowego braku moĹźliwości
sprawowania opieki nad psem służbowym lub koniem służbowym przez opiekuna
dowódca jednostki wojskowej, na której stanie znajduje się zwierzę, może
wyznaczyć czasowego opiekuna psa służbowego lub konia służbowego. Do czasowego
opiekuna stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące opiekuna psa służbowego lub
konia słuĹźbowego, z zastrzeĹźeniem, Ĺźe ryczałt na pokrycie kosztĂłw
wyĹźywienia zwierzęcia wypłaca się co miesiąc z gĂłry, proporcjonalnie do
okresu sprawowania opieki nad psem służbowym lub koniem służbowym.
Art. 267. Minister Obrony Narodowej określi,
w drodze rozporządzenia:
1)     jednostki organizacyjne właściwe
do prowadzenia szkolenia kandydatów na przewodników psów służbowych,
przewodnikĂłw psĂłw słuĹźbowych i psĂłw słuĹźbowych, właścicieli psĂłw
kontraktowych i psĂłw kontraktowych oraz kandydatĂłw na Ĺźołnierzy­­‑jeĹşdĹşcĂłw,
Ĺźołnierzy jeĹşdĹşcĂłw i koni słuĹźbowych, a takĹźe rodzaje i sposĂłb
ich szkolenia,
2)     termin waĹźności upowaĹźnienia
i atestu, o ktĂłrych mowa w art. 255 ust. 3, oraz sposĂłb ich
przedłużania,
3)     wymagania zdrowotne
i uĹźytkowe psĂłw i koni zapewniające przydatność do uĹźycia
w Siłach Zbrojnych,
4)     tryb nabywania, przekazywania i wycofywania
z uĹźycia w Siłach Zbrojnych psĂłw słuĹźbowych i koni słuĹźbowych,
podmiot właściwy do nabywania lub pokrywania kosztów tego nabycia oraz sposób
prowadzenia ewidencji psĂłw słuĹźbowych i ewidencji koni słuĹźbowych,
5)     tryb pozyskiwania psĂłw kontraktowych
oraz sposĂłb prowadzenia ewidencji psĂłw kontraktowych,
6)     wzĂłr kontraktu, o ktĂłrym
mowa w art. 254 pkt 2,
7)     sposĂłb znakowania
zakwalifikowanych do słuĹźby psĂłw słuĹźbowych, psĂłw kontraktowych i koni
służbowych oraz wzory dowodu tożsamości psa służbowego, psa kontraktowego oraz
dowodu tożsamości konia służbowego,
8)     sposĂłb utrzymania
i uĹźywania psĂłw słuĹźbowych, psĂłw kontraktowych i koni słuĹźbowych
w Siłach Zbrojnych,
9)     zakres opieki lekarsko‑weterynaryjnej
nad psami służbowymi, psami kontraktowymi, końmi służbowymi, psami służbowymi
wycofanymi z uĹźycia, psami kontraktowymi wycofanymi z uĹźycia, ktĂłre
przez okres co najmniej 5 lat trwania kontraktu były uĹźywane
w jednostce wojskowej, i końmi słuĹźbowymi wycofanymi z uĹźycia
i tryb udzielania zgody na leczenie tych zwierząt w zakładach
leczniczych dla zwierząt innych niż zakłady podległe Ministrowi Obrony
Narodowej oraz sposób sprawowania nadzoru nad psami służbowymi, psami
kontraktowymi, końmi słuĹźbowymi oraz psami słuĹźbowymi wycofanymi z uĹźycia,
psami kontraktowymi wycofanymi z uĹźycia, ktĂłre przez okres co najmniej
5 lat trwania kontraktu były uĹźywane w jednostce wojskowej,
i końmi słuĹźbowymi wycofanymi z uĹźycia,
10)   tryb odbierania psa słuĹźbowego, konia
słuĹźbowego, psa słuĹźbowego wycofanego z uĹźycia i konia słuĹźbowego
wycofanego z uĹźycia opiekunowi oraz organizacji, o ktĂłrej mowa w art.
257 ust. 7,
11)   sposĂłb Ĺźywienia, wielkość normy wyĹźywienia
dla psa słuĹźbowego, psa kontraktowego i konia słuĹźbowego oraz normy
wyĹźywienia dla psa słuĹźbowego wycofanego z uĹźycia, psa kontraktowego
wycofanego z uĹźycia, ktĂłry przez okres co najmniej 5 lat trwania
kontraktu był uĹźywany w jednostce wojskowej, i konia słuĹźbowego
wycofanego z uĹźycia, w tym maksymalną wysokość normy w przypadku
jej podwyższenia, jak również wysokość dziennej stawki pieniężnej na żywienie
zwierząt,
12)   tryb przyznawania, wypłacania oraz zwrotu
ryczałtu na pokrycie kosztów wyżywienia psa służbowego, psa kontraktowego lub
konia słuĹźbowego, psa słuĹźbowego wycofanego z uĹźycia, psa kontraktowego
wycofanego z uĹźycia, ktĂłry przez okres co najmniej 5 lat trwania
kontraktu był uĹźywany w jednostce wojskowej, i konia słuĹźbowego
wycofanego z uĹźycia, a takĹźe sposĂłb ustalania wysokości tego
ryczałtu,
13)   tryb pokrywania kosztĂłw zabiegĂłw profilaktycznych,
leczenia psa służbowego, psa kontraktowego, konia służbowego, psa służbowego
wycofanego z uĹźycia, psa kontraktowego wycofanego z uĹźycia, ktĂłry
przez okres co najmniej 5 lat trwania kontraktu był uĹźywany
w jednostce wojskowej, lub konia słuĹźbowego wycofanego z uĹźycia,
w tym kosztĂłw produktĂłw leczniczych,
14)   wzĂłr upowaĹźnienia i atestu,
o ktĂłrych mowa w art. 255 ust. 3,
15)   wzĂłr protokołu odebrania opiekunowi lub
organizacji, o ktĂłrej mowa w art. 257 ust. 7, psa słuĹźbowego, konia
słuĹźbowego, psa słuĹźbowego wycofanego z uĹźycia lub konia słuĹźbowego
wycofanego z uĹźycia,
16)   wzory
protokołów wycofania psa słuĹźbowego i wycofania konia słuĹźbowego
z uĹźycia w Siłach Zbrojnych
– uwzględniając potrzebę zapewnienia
prawidłowej realizacji zadań związanych z uĹźyciem psa słuĹźbowego, psa
kontraktowego lub konia służbowego, prawidłowej opieki nad zwierzęciem,
racjonalne wydatkowanie środków finansowych oraz to, że wysokość dziennej
stawki pieniężnej na żywienie zwierząt jest uzależniona od wagi zwierząt, okresu
roku oraz warunkĂłw realizacji zadań przez te zwierzęta, a takĹźe Ĺźe nie
moĹźe ona przekroczyć 1/30 minimalnego wynagrodzenia za pracę,
o ktĂłrym mowa w ustawie z dnia 10 paĹşdziernika 2002 r.
o minimalnym wynagrodzeniu za pracę.
DZIAŁ
XII
Uprawnienia
i obowiązki słuĹźbowe Ĺźołnierzy
Rozdział
1
Przepisy
ogĂłlne
Art. 268. 1. Ĺťołnierze są obowiązani zachować
w tajemnicy wszystkie informacje niejawne oraz inne informacje chronione,
z ktĂłrymi zapoznali się podczas pełnienia słuĹźby wojskowej lub
w związku z nim, w tym rĂłwnieĹź informacje stanowiące tajemnicę
innego państwa lub organizacji międzynarodowych chronioną na zasadzie
wzajemności na podstawie zawartych umów międzynarodowych.
2. Obowiązek zachowania tajemnicy trwa
również po zakończeniu pełnienia służby wojskowej.
3. Od obowiązku zachowania tajemnicy moĹźe
zwolnić żołnierza Minister Obrony Narodowej, dowódca rodzaju Sił Zbrojnych albo
dowĂłdca wojsk, a Ĺźołnierza zwolnionego ze słuĹźby wojskowej – Minister
Obrony Narodowej, z zastrzeĹźeniem przypadkĂłw określonych w przepisach
ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks postępowania karnego.
Art. 269. 1. W celu ustalenia zdolności do
wykonywania obowiązków służbowych żołnierz jest obowiązany poddać się, na
żądanie dowĂłdcy jednostki wojskowej, w ktĂłrej pełni słuĹźbę, badaniu na
zawartość w organizmie alkoholu, środków odurzających, substancji
psychotropowych lub innych podobnie działających substancji lub środków.
2. DowĂłdca jednostki wojskowej,
w ktĂłrej Ĺźołnierz pełni słuĹźbę, ma obowiązek niedopuszczenia go do słuĹźby,
jeżeli stawił się on do służby po spożyciu alkoholu, środków odurzających,
substancji psychotropowych lub innych podobnie działających substancji lub
środkĂłw albo spoĹźywał je w czasie słuĹźby albo jeĹźeli zachodzi uzasadnione
podejrzenie, że stawił się do służby po spożyciu tych substancji. Okoliczności
stanowiące podstawę decyzji podaje się żołnierzowi zawodowemu do wiadomości.
3. Minister Obrony Narodowej
w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw zdrowia określi,
w drodze rozporządzenia, sposĂłb i tryb dokonywania badań,
o ktĂłrych mowa w ust. 1, uwzględniając konieczność
zagwarantowania prawidłowej weryfikacji zawartości w organizmie Ĺźołnierza
zawodowego alkoholu, środków odurzających, substancji psychotropowych lub
innych podobnie działających substancji lub środków.
Art. 270. 1. Ĺťołnierze, z wyjątkiem Ĺźołnierzy
OT pełniących terytorialną słuĹźbę wojskową dyspozycyjnie, są obowiązani w czasie
wykonywania zadań słuĹźbowych nosić umundurowanie oraz odznaki i oznaki
wojskowe.
2. Minister Obrony
Narodowej określi, w drodze rozporządzenia:
1)     wzory, sposĂłb noszenia
umundurowania oraz odznak i oznak wojskowych,
2)     przypadki, w ktĂłrych Ĺźołnierze
są zwolnieni od obowiązku noszenia umundurowania oraz odznak i oznak
wojskowych,
3)     sposĂłb noszenia przez Ĺźołnierzy
orderĂłw, odznaczeń, medali i odznak innych niĹź wojskowe,
4)    
okoliczności i sposĂłb noszenia uzbrojenia
– uwzględniając podział mundurĂłw na ich
rodzaje, specyfikę związaną z oznakowaniem mundurĂłw, zestawĂłw ubiorczych
dla Ĺźołnierzy poszczegĂłlnych rodzajĂłw wojsk i słuĹźb, okoliczności noszenia
umundurowania, odznak i oznak wojskowych oraz charakter wykonywanych zadań.
Rozdział 2
Uprawnienia
żołnierzy zawodowych
Art. 271. 1. Ĺťołnierzowi zawodowemu pobierającemu
naukę właściwy organ udziela płatnego urlopu szkoleniowego na pobieranie nauki,
odbywanie studiów wyższych lub studiów podyplomowych lub kształcenie
w szkole doktorskiej, a takĹźe na odbycie specjalizacji medycznej,
farmaceutycznej, diagnosty laboratoryjnego oraz w dziedzinach mających
zastosowanie w ochronie zdrowia, a takĹźe aplikacji radcowskiej lub
legislacyjnej.
2. Urlop szkoleniowy jest przeznaczony na
przygotowanie się do egzaminĂłw i ich złoĹźenie, przygotowanie pracy
dyplomowej, przygotowanie i złoĹźenie egzaminu dyplomowego,
specjalizacyjnego, egzaminów doktorskich, przygotowanie się do obrony rozprawy
doktorskiej lub kolokwium habilitacyjnego.
Art. 272. Ĺťołnierzowi zawodowemu, ktĂłremu udzielono
pomocy w związku z pobieraniem nauki, oraz Ĺźołnierzowi zawodowemu
pobierającemu naukę, niespełniającemu warunków do uzyskania pomocy,
o ktĂłrej mowa w art. 105 ust. 3, moĹźna udzielić urlopu szkoleniowego.
Art. 273. Właściwy organ udziela Ĺźołnierzowi
zawodowemu, o ktĂłrym mowa w art. 272, zwolnienia z całości lub części
dnia słuĹźby na udział w zajęciach obowiązkowych.
Art. 274. 1. Wymiar urlopu szkoleniowego wynosi:
1)     w szkołach ponadpodstawowych –
14 dni w kaĹźdym roku szkolnym;
2)     w uczelniach w kaĹźdym roku
studiĂłw odbywanych w systemie niestacjonarnym – 28 dni;
3)     w ostatnim roku studiĂłw
odbywanych w systemie niestacjonarnym niezaleĹźnie od urlopu określonego
w pkt 2 â€“ 28 dni;
4)     dla Ĺźołnierzy zawodowych
pobierających naukę w szkołach policealnych (pomaturalnych) i na
studiach podyplomowych oraz na innych studiach albo kursach specjalnych
prowadzonych przez uczelnie lub instytuty badawcze w systemie
niestacjonarnym – 21 dni w celu przygotowania się i złoĹźenia
egzaminu końcowego;
5)     w celu przygotowania się do
złoĹźenia egzaminĂłw doktorskich i obrony rozprawy doktorskiej lub
w celu przygotowania się do kolokwium oraz wykładu habilitacyjnego –
28 dni;
6)     w celu przygotowania się do
egzaminu radcowskiego, egzaminu sędziowskiego lub egzaminu prokuratorskiego
i złoĹźenia kaĹźdego z tych egzaminĂłw – 30 dni;
7)     w celu przygotowania się do
egzaminu po zakończeniu aplikacji legislacyjnej i złoĹźenia tego egzaminu –
14 dni;
8)     w celu przygotowania się do
Państwowego Egzaminu Specjalizacyjnego przez lekarzy i lekarzy dentystĂłw
oraz specjalistĂłw z korpusu osobowego medycznego i złoĹźenia tego
egzaminu – 30 dni.
2. Urlop szkoleniowy określony
w ust. 1 pkt 1–5 moĹźe być przedłuĹźony, na umotywowany
wniosek Ĺźołnierza zawodowego, o liczbę dni nieprzekraczającą połowy jego
wymiaru, jeĹźeli zachodzi uzasadniona potrzeba, w szczegĂłlności gdy wymaga
tego realizacja programu nauki.
Art. 275. 1. Wymiar czasu słuĹźby Ĺźołnierzy
zawodowych jest określony ich zadaniami służbowymi.
2. Zadania słuĹźbowe Ĺźołnierzy zawodowych
powinny być ustalane przez przełoĹźonych w sposĂłb pozwalający na ich
wykonywanie w ramach 40 godzin słuĹźby w tygodniu. Wykonywanie
zadań słuĹźbowych nie moĹźe przekraczać przeciętnie 48 godzin w tygodniu,
w czteromiesięcznym okresie rozliczeniowym. W zamian za czas słuĹźby
przekraczający 40 godzin słuĹźby w tygodniu Ĺźołnierzowi zawodowemu
przysługuje czas wolny od słuĹźby w takim samym wymiarze.
3. Ĺťołnierzowi
zawodowemu przysługuje prawo do co najmniej:
1)     11 godzin nieprzerwanego
odpoczynku w kaĹźdej dobie;
2)     24 godzin nieprzerwanego
odpoczynku w okresie 7‑dniowym.
4. Przepisy ust. 2 i 3 nie
mają zastosowania do oficerów zawodowych pełniących obowiązki dowódców
jednostek wojskowych, a takĹźe do Ĺźołnierzy zawodowych realizujących
zadania szczególnie istotne dla Sił Zbrojnych oraz realizujących zadania
o charakterze nadzwyczajnym niezbędne do ochrony interesĂłw państwa,
w szczegĂłlności: biorących udział w zapobieganiu skutkom katastrof
naturalnych lub awarii technicznych noszących znamiona klęski żywiołowej oraz
w celu ich usunięcia, pełniących słuĹźby i dyĹźury, odbywających
ćwiczenia i szkolenia oraz pełniących słuĹźbę wojskową poza granicami
państwa.
5. Ĺťołnierze zawodowi pełniący słuĹźbę
wojskową na stanowisku radcy prawnego wykonują zadania służbowe
w siedzibie jednostki wojskowej, w ktĂłrej pełnią słuĹźbę wojskową,
z wyjątkiem czynności, ktĂłre wymagają załatwienia poza tą siedzibą. Do
żołnierzy zawodowych pełniących służbę wojskową na stanowisku radcy prawnego
nie stosuje się przepisĂłw art. 18 ustawy z dnia 6 lipca
1982 r. o radcach prawnych (Dz. U. z 2020 r.
poz. 75 i 2320 oraz z 2021 r. poz. 2052).
6. Ewidencję czasu słuĹźby potwierdzającą
wykonywanie przez żołnierza zawodowego zadań służbowych ponad normy określone
w ust. 2 prowadzi dowĂłdca jednostki wojskowej.
7. Minister Obrony Narodowej określi,
w drodze rozporządzenia, dodatkowe dni wolne od słuĹźby, rozkład czasu
słuĹźby w tygodniu oraz sposĂłb prowadzenia ewidencji czasu słuĹźby,
uwzględniając taki rozkład czasu słuĹźby w tygodniu, aby moĹźliwe było
ustalenie zadań słuĹźbowych w ramach 40 godzin w 5‑dniowym
tygodniu służby.
Art. 276. 1. Zwolnienie lekarskie obejmuje
okres, w ktĂłrym Ĺźołnierz zawodowy jest zwolniony od zajęć słuĹźbowych
z powodu:
1)     choroby lub pobytu w szpitalu
albo innym zakładzie leczniczym podmiotu leczniczego wykonującym działalność
leczniczą w rodzaju stacjonarne i całodobowe świadczenia zdrowotne;
2)     oddawania krwi lub jej
składnikĂłw w jednostkach organizacyjnych publicznej słuĹźby krwi lub
z powodu okresowego badania lekarskiego dawcĂłw krwi;
3)     niemoĹźności wykonywania zajęć
słuĹźbowych z przyczyn określonych w art. 6 ust. 2 ustawy z dnia
25 czerwca 1999 r. o Ĺ›wiadczeniach pieniężnych
z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa;
4)     konieczności osobistego
sprawowania opieki nad chorym dzieckiem własnym lub małżonka żołnierza
zawodowego, dzieckiem przysposobionym, dzieckiem przyjętym na wychowanie
i utrzymanie do ukończenia przez nie 14. roku Ĺźycia;
5)     konieczności osobistego
sprawowania opieki nad chorym członkiem rodziny; za członków rodziny uważa się
małżonka, rodziców, rodzica dziecka żołnierza zawodowego, ojczyma, macochę,
teściĂłw, dziadkĂłw, wnuki, rodzeństwo oraz dzieci w wieku powyĹźej
14 lat, jeĹźeli pozostają we wspĂłlnym gospodarstwie domowym
z Ĺźołnierzem zawodowym w okresie sprawowania nad nimi opieki;
6)    
konieczności osobistego sprawowania opieki nad dzieckiem własnym lub małżonka
żołnierza zawodowego, dzieckiem przysposobionym, dzieckiem przyjętym na
wychowanie i utrzymanie do ukończenia przez nie 8. roku Ĺźycia
w przypadku:
a)     nieprzewidzianego zamknięcia
żłobka, klubu dziecięcego, przedszkola lub szkoły, do których dziecko
uczęszcza, a takĹźe w przypadku choroby niani, z ktĂłrą rodzice
mają zawartą umowę uaktywniającą, o ktĂłrej mowa w art. 50 ustawy
z dnia 4 lutego 2011 r. o opiece nad dziećmi w wieku
do lat 3 (Dz. U. z 2021 r. poz. 75, 952, 1901
i 2270), lub dziennego opiekuna, sprawujących opiekę nad dzieckiem,
b)     porodu lub choroby małżonka
żołnierza zawodowego lub rodzica dziecka żołnierza zawodowego, stale
opiekujących się dzieckiem, jeżeli poród lub choroba uniemożliwia temu
małżonkowi lub rodzicowi sprawowanie opieki nad dzieckiem,
c)     pobytu małżonka Ĺźołnierza
zawodowego lub rodzica dziecka żołnierza zawodowego, stale opiekujących się
dzieckiem, w szpitalu lub innym zakładzie leczniczym podmiotu leczniczego
wykonującego działalność leczniczą w rodzaju stacjonarne i całodobowe
świadczenia zdrowotne.
2. Zwolnienie od zajęć słuĹźbowych
z powodu konieczności osobistego sprawowania opieki, o ktĂłrej mowa
w ust. 1 pkt 4 i 6, przysługuje przez okres nie dłuĹźszy niĹź
60 dni w roku kalendarzowym, a w przypadku, o ktĂłrym
mowa w ust. 1 pkt 5 â€“ przez okres nie dłuĹźszy niĹź
14 dni w roku kalendarzowym, przy czym okresy te łącznie nie mogą
przekroczyć 60 dni w roku kalendarzowym.
3. Przepis ust. 2 stosuje się
bez względu na liczbę dzieci i innych członkĂłw rodziny wymagających
opieki.
4. W przypadku zbiegu uprawnienia do
zwolnienia lekarskiego z uprawnieniem do zwolnienia od zajęć słuĹźbowych
lub urlopu okolicznościowego, o ktĂłrych mowa w art. 281 ust. 15
i 16, Ĺźołnierz zawodowy jest obowiązany w pierwszej kolejności
wykorzystać zwolnienie lekarskie.
Art. 277. Okres przebywania na zwolnieniu lekarskim
stwierdza zaświadczenie lekarskie wystawione zgodnie z art. 55 ust. 1 i art.
55a ust. 7 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o Ĺ›wiadczeniach
pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby
i macierzyństwa albo wydruk zaświadczenia lekarskiego, o ktĂłrym mowa
w art. 55a ust. 6 tej ustawy, z tym Ĺźe:
1)     w przypadku poddania się
niezbędnym badaniom lekarskim przewidzianym dla kandydatów na dawców komórek,
tkanek i narządĂłw oraz niezdolności do słuĹźby wskutek poddania się
zabiegowi pobrania komĂłrek, tkanek i narządĂłw – zaświadczenie wystawione
przez lekarza na zwykłym druku zgodnie z przepisem art. 53 ust. 3 ustawy
z dnia 25 czerwca 1999 r. o Ĺ›wiadczeniach pieniężnych
z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa;
2)     w przypadku, o ktĂłrym mowa
w art. 276 ust. 1 pkt 2 â€“ zaświadczenie jednostki organizacyjnej
publicznej służby krwi;
3)     w przypadku, o ktĂłrym mowa
w art. 276 ust. 1 pkt 6 lit. a â€“ oświadczenie Ĺźołnierza
zawodowego;
4)     w przypadkach, o ktĂłrych
mowa w art. 276 ust. 1 pkt 6 lit. b i c – zaświadczenie
lekarskie wystawione przez lekarza na zwykłym druku;
5)     w przypadku, o ktĂłrym mowa
w art. 6 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r.
o Ĺ›wiadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie
choroby i macierzyństwa – decyzja wydana przez właściwy organ albo
uprawniony podmiot na podstawie przepisĂłw o zapobieganiu oraz zwalczaniu
zakaĹźeń i chorĂłb zakaĹşnych u ludzi.
Art. 278. 1. Doręczenie zaświadczenia
lekarskiego odbywa się przy wykorzystaniu profilu informacyjnego, o ktĂłrym
mowa w art. 58 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r.
o Ĺ›wiadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie
choroby i macierzyństwa, na zasadach określonych w tej ustawie.
Dowódcy jednostek wojskowych wykorzystują lub tworzą profil informacyjny
płatnika składek, o ktĂłrym mowa w art. 58 ust. 1 ustawy z dnia
25 czerwca 1999 r. o Ĺ›wiadczeniach pieniężnych
z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa.
2. Zaświadczenie wystawione przez lekarza na
zwykłym druku w przypadkach, o ktĂłrych mowa w art. 276
ust. 1 pkt 6 lit. b i c oraz art. 277 pkt 1, Ĺźołnierz
zawodowy jest obowiązany dostarczyć dowĂłdcy jednostki wojskowej w terminie
7 dni od dnia jego otrzymania.
3. Zaświadczenie jednostki organizacyjnej
publicznej słuĹźby krwi albo decyzję, o ktĂłrej mowa w art. 277 pkt 5,
żołnierz zawodowy jest obowiązany dostarczyć dowódcy jednostki wojskowej
w terminie 7 dni od dnia ich otrzymania.
4. Oświadczenie o wystąpieniu
okoliczności, o ktĂłrych mowa w art. 276 ust. 1 pkt 6
lit. a, Ĺźołnierz zawodowy jest obowiązany złoĹźyć dowĂłdcy jednostki
wojskowej w terminie 7 dni od dnia ich zaistnienia.
5. W przypadku niedopełnienia
obowiązkĂłw, o ktĂłrych mowa w ust. 2–4, Ĺźołnierz zawodowy traci
prawo do uposażenia za cały okres zwolnienia, chyba że niedostarczenie
zaświadczenia, oświadczenia albo decyzji nastąpiło z przyczyn niezaleĹźnych
od żołnierza.
Art. 279. 1. Prawidłowość orzekania
o czasowej niezdolności do słuĹźby z powodu choroby, prawidłowość
wykorzystania zwolnienia lekarskiego, spełnienie wymogów formalnych zaświadczeń
lekarskich oraz oświadczenie Ĺźołnierza zawodowego, o ktĂłrym mowa w art.
277 pkt 3, mogą podlegać kontroli.
2. Kontrolę
przeprowadzają:
1)     wojskowe komisje lekarskie –
w zakresie prawidłowości orzekania o czasowej niezdolności do słuĹźby
z powodu choroby;
2)     dowĂłdca jednostki wojskowej –
w zakresie prawidłowości wykorzystania zwolnienia lekarskiego przez
Ĺźołnierza zawodowego i spełnienia wymogĂłw formalnych zaświadczeń lekarskich
oraz w zakresie oświadczenia Ĺźołnierza zawodowego, o ktĂłrym mowa w
art. 277 pkt 3.
3. JeĹźeli w wyniku kontroli zostanie
ustalone nieprawidłowe wykorzystanie zwolnienia lekarskiego, żołnierz zawodowy
traci prawo do uposażenia za cały okres zwolnienia.
4. JeĹźeli w wyniku kontroli zostanie
ustalone, Ĺźe oświadczenie Ĺźołnierza zawodowego, o ktĂłrym mowa w art. 277
pkt 3, zostało złoĹźone niezgodnie z prawdą, Ĺźołnierz zawodowy traci
prawo do uposażenia za cały okres zwolnienia.
5. JeĹźeli w wyniku kontroli wojskowa
komisja lekarska ustali datę ustania niezdolności do służby wcześniejszą niż
data orzeczona w zaświadczeniu lekarskim, Ĺźołnierz zawodowy traci prawo do
uposażenia za okres od tej daty do końca zwolnienia.
6. JeĹźeli w wyniku kontroli zostanie
ustalone, że zwolnienie lekarskie zostało sfałszowane, żołnierz zawodowy traci
prawo do uposażenia za cały okres zwolnienia.
7. Kontrola prawidłowości wykorzystania
zwolnień lekarskich polega na ustaleniu, czy Ĺźołnierz zawodowy w okresie
orzeczonej niezdolności do słuĹźby, w tym sprawowania osobistej opieki nad
dzieckiem lub innym członkiem rodziny, nie wykorzystuje zwolnienia lekarskiego
w sposĂłb niezgodny z jego celem, a w szczegĂłlności czy nie
wykonuje pracy zarobkowej.
8. Kontrola oświadczenia Ĺźołnierza
zawodowego, o ktĂłrym mowa w art. 277 pkt 3, polega na ustaleniu, czy
nastąpiło nieprzewidziane zamknięcie żłobka, klubu dziecięcego, przedszkola lub
szkoły, do których uczęszcza dziecko żołnierza zawodowego, lub na ustaleniu,
czy niania lub dzienny opiekun dziecka przebywali na zwolnieniu lekarskim.
9. Kontrolę prawidłowości wykorzystania
zwolnienia lekarskiego oraz oświadczenia Ĺźołnierza zawodowego, o ktĂłrym
mowa w art. 277 pkt 3, przeprowadza osoba upowaĹźniona przez dowĂłdcę
jednostki wojskowej.
10. W przypadku stwierdzenia
w trakcie kontroli, Ĺźe Ĺźołnierz zawodowy wykonuje pracę zarobkową albo
wykorzystuje zwolnienie lekarskie w inny sposĂłb niezgodny z jego
celem, osoba kontrolująca sporządza protokół, w ktĂłrym podaje, na czym
polegało nieprawidłowe wykorzystanie zwolnienia lekarskiego.
11. W przypadku stwierdzenia
w trakcie kontroli, Ĺźe oświadczenie Ĺźołnierza zawodowego, o ktĂłrym
mowa w art. 277 pkt 3, nie jest zgodne z prawdą, osoba kontrolująca
sporządza protokół.
12. Protokół przedstawia się Ĺźołnierzowi
zawodowemu w celu wniesienia do niego ewentualnych uwag. Wniesienie uwag
żołnierz zawodowy potwierdza własnoręcznym podpisem.
13. Na podstawie ustaleń zawartych
w protokole dowĂłdca jednostki wojskowej stwierdza, w drodze decyzji,
utratę prawa do uposaĹźenia za okres, o ktĂłrym mowa w ust. 3 lub
4.
14. Od decyzji, o ktĂłrej mowa
w ust. 13, Ĺźołnierzowi zawodowemu przysługuje odwołanie do wyĹźszego
przełożonego.
15. Kontrola
wymogów formalnych zaświadczeń lekarskich polega na sprawdzeniu, czy
zaświadczenie:
1)     nie zostało sfałszowane;
2)     zostało wydane zgodnie
z przepisami w sprawie zasad i trybu wystawiania zaświadczeń
lekarskich.
16. JeĹźeli w wyniku kontroli,
o ktĂłrej mowa w ust. 15 pkt 1, zachodzi podejrzenie, Ĺźe
zaświadczenie lekarskie zostało sfałszowane, dowódca jednostki wojskowej
występuje do lekarza, który wystawił zaświadczenie lekarskie,
o wyjaśnienie sprawy.
17. W przypadku podejrzenia, Ĺźe
zaświadczenie lekarskie zostało wydane niezgodnie z przepisami
w sprawie zasad i trybu wystawiania zaświadczeń lekarskich, dowĂłdca
jednostki wojskowej występuje o wyjaśnienie sprawy do terenowej jednostki
organizacyjnej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.
Art. 280. 1. Ĺťołnierze zawodowi otrzymują
corocznie urlop wypoczynkowy w wymiarze 26 dni roboczych.
2. Ĺťołnierzowi zawodowemu w roku
kalendarzowym, w ktĂłrym został powołany do zawodowej słuĹźby wojskowej,
udziela się urlopu wypoczynkowego w wymiarze proporcjonalnym do okresu
pozostającego do końca danego roku kalendarzowego.
3. Przepis ust. 2 stosuje się odpowiednio
do Ĺźołnierza, o ktĂłrym mowa w art. 200 ust. 3 pkt 2, po
zakończeniu przez niego pracy poza granicami państwa w strukturach
organizacji międzynarodowych lub międzynarodowych strukturach wojskowych na
podstawie umowy zawartej między tym Ĺźołnierzem a taką organizacją, oraz
o ktĂłrym mowa w art. 286 ust. 5, po zakończeniu lub zrezygnowaniu
przez niego z urlopu wychowawczego.
4. JeĹźeli waĹźne względy słuĹźbowe nie
pozwalają na udzielenie żołnierzowi zawodowemu urlopu wypoczynkowego
w całości albo w części w danym roku kalendarzowym, urlopu tego
udziela się w ciągu następnego roku kalendarzowego.
5. Decyzję w sprawie przesunięcia
żołnierzowi zawodowemu urlopu wypoczynkowego podejmuje dowódca jednostki
wojskowej, w ktĂłrej Ĺźołnierz zajmuje stanowisko słuĹźbowe. DowĂłdca
jednostki wojskowej jest zobowiązany skierować żołnierza na przesunięty urlop
wypoczynkowy, aby wykorzystał go najpóźniej w terminie określonym
w ust. 4.
6. Za dni robocze, o ktĂłrych mowa
w ust. 1 oraz w art. 281 ust. 1–3, 6–8, 12, 13 pkt 2 i ust. 15, uwaĹźa
się wszystkie dni, z wyjątkiem niedziel i Ĺ›wiąt określonych
w przepisach ustawy z dnia 18 stycznia 1951 r.
o dniach wolnych od pracy (Dz. U. z 2020 r. poz. 1920)
oraz dodatkowych dni wolnych od słuĹźby określonych w przepisach wydanych
na podstawie art. 275 ust. 7.
7. Ĺťołnierzom zawodowym, o ktĂłrych
mowa w art. 95 ust. 5, udziela się urlopĂłw w wymiarze, na zasadach
i w trybie określonych w programach kształcenia.
Art. 281. 1. Ĺťołnierz zawodowy zajmujący
stanowisko słuĹźbowe pracownika dydaktycznego, badawczego lub badawczo‑dydaktycznego
otrzymuje corocznie dodatkowy urlop wypoczynkowy w wymiarze 12 dni
roboczych.
2. Ĺťołnierz zawodowy posiadający status
weterana poszkodowanego otrzymuje corocznie dodatkowy urlop wypoczynkowy
w wymiarze 5 dni roboczych.
3. Urlop, o ktĂłrym mowa
w ust. 2, nie przysługuje Ĺźołnierzowi zawodowemu posiadającemu status
weterana poszkodowanego uprawnionemu do urlopu wypoczynkowego
i dodatkowych urlopĂłw wypoczynkowych, z wyłączeniem dodatkowego urlopu
z tytułu szkodliwych dla zdrowia warunkĂłw słuĹźby, w wymiarze
przekraczającym 26 dni roboczych.
4. Prawo do pierwszego dodatkowego urlopu,
o ktĂłrym mowa w ust. 2, powstaje z dniem, w ktĂłrym
decyzja administracyjna o przyznaniu statusu weterana poszkodowanego stała
się ostateczna, przy czym realizacja tego prawa może nastąpić nie wcześniej niż
z dniem przedstawienia przez Ĺźołnierza zawodowego tej decyzji dowĂłdcy
jednostki wojskowej.
5. Urlop, o ktĂłrym mowa
w ust. 2, wykorzystuje się w całości w roku kalendarzowym,
w ktĂłrym Ĺźołnierz zawodowy ma do niego prawo, w terminie uzgodnionym
z dowĂłdcą jednostki wojskowej, jeĹźeli nie został ujęty w planie
urlopĂłw, o ktĂłrym mowa w ust. 14.
6. Ĺťołnierz
zawodowy pełniący zawodową słuĹźbę wojskową w warunkach szkodliwych dla
zdrowia przy przekroczonych najwyższych dopuszczalnych stężeniach lub
natężeniach czynnikĂłw szkodliwych otrzymuje corocznie, w zaleĹźności od
ustalonego w odrębnych przepisach stopnia szkodliwości, dodatkowy urlop
wypoczynkowy w wymiarze:
1)     5 dni roboczych – przy
pierwszym stopniu szkodliwości;
2)     7 dni roboczych – przy
drugim stopniu szkodliwości;
3)     10 dni roboczych – przy
trzecim stopniu szkodliwości;
4)     15 dni roboczych – przy
czwartym stopniu szkodliwości.
7. Ĺťołnierz zawodowy, jeĹźeli jest to
uzasadnione szczególnymi właściwościami zajmowanego stanowiska służbowego,
otrzymuje dodatkowy urlop wypoczynkowy w wymiarze do 15 dni roboczych
rocznie.
8. Ĺťołnierzowi
zawodowemu, w zaleĹźności od staĹźu czynnej słuĹźby wojskowej, udziela się
corocznie dodatkowego urlopu wypoczynkowego w wymiarze:
1)     5 dni roboczych – po
osiągnięciu 15 lat czynnej słuĹźby wojskowej;
2)     10 dni roboczych – po
osiągnięciu 20 lat czynnej słuĹźby wojskowej;
3)     15 dni roboczych – po
osiągnięciu 25 lat czynnej słuĹźby wojskowej.
9. Ĺťołnierz zawodowy zajmujący stanowisko
służbowe sędziego wojskowego lub prokuratora do spraw wojskowych otrzymuje
dodatkowy urlop wypoczynkowy na zasadach i w wymiarze określonych
odpowiednio w ustawie z dnia 21 sierpnia 1997 r. – Prawo
o ustroju sądĂłw wojskowych oraz w ustawie z dnia 28 stycznia
2016 r. – Prawo o prokuraturze.
10. W przypadku zbiegu uprawnień do
dodatkowych urlopĂłw wypoczynkowych z róşnych tytułów Ĺźołnierzowi
zawodowemu przysługuje tylko jeden urlop w wymiarze najkorzystniejszym,
z wyjątkiem dodatkowego urlopu z tytułu szkodliwych dla zdrowia
warunków służby.
11. ĹÄ…czny wymiar urlopu wypoczynkowego
i dodatkowych urlopĂłw wypoczynkowych w danym roku kalendarzowym nie
moĹźe przekroczyć 50 dni roboczych.
12. Ĺťołnierzowi zawodowemu skierowanemu do
słuĹźby poza granicami państwa, po zakończeniu słuĹźby w ramach tego
skierowania, udziela się urlopu aklimatyzacyjnego w wymiarze 1 dnia
roboczego za kaĹźde rozpoczęte 10 dni pełnienia słuĹźby poza granicami
państwa. Urlopu tego udziela dowĂłdca jednostki wojskowej, w ktĂłrej
żołnierz zajmuje stanowisko służbowe albo do której został skierowany
w ramach pełnienia zawodowej słuĹźby wojskowej w dyspozycji,
bezpośrednio po stawieniu się w jednostce wojskowej. Wymiar urlopu
aklimatyzacyjnego nie moĹźe przekroczyć 22 dni roboczych.
13. Ĺťołnierzowi
zawodowemu może być udzielony urlop:
1)     zdrowotny – w wymiarze do
6 miesięcy;
2)     okolicznościowy –
w wymiarze jednorazowo nie dłuĹźszym niĹź 5 dni roboczych.
14. DowĂłdca jednostki wojskowej,
w ktĂłrej Ĺźołnierz zawodowy zajmuje stanowisko słuĹźbowe, udziela
Ĺźołnierzowi urlopu wypoczynkowego i dodatkowego urlopu wypoczynkowego
przysługującego w danym roku kalendarzowym, na podstawie planu urlopĂłw.
15. Ĺťołnierz zawodowy moĹźe otrzymać
zwolnienie od zajęć słuĹźbowych w przypadku konieczności sprawowania
osobistej opieki nad najbliższym członkiem rodziny, gdy opieki takiej nie może
sprawować małżonek żołnierza lub inny członek rodziny, nieprzekraczające jednak
łącznie 50 dni roboczych w roku kalendarzowym.
16. W szczegĂłlnie uzasadnionych
przypadkach żołnierzowi zawodowemu, który wykorzystał zwolnienie od zajęć
słuĹźbowych w związku z koniecznością sprawowania opieki nad
najbliĹźszym członkiem rodziny i nadal musi tę opiekę sprawować osobiście,
moĹźe być udzielony urlop okolicznościowy w wymiarze do 5 miesięcy.
17. NajbliĹźszym członkiem rodziny
Ĺźołnierza zawodowego, o ktĂłrym mowa w ust. 15 i 16, są jego
małżonek, dzieci i rodzice.
18. Ĺťołnierzowi zawodowemu – lekarzowi lub
lekarzowi dentyście skierowanemu przez właściwy organ do odbycia szkolenia
specjalistycznego w dziedzinie medycyny na czas odbywania zajęć
w ramach tego szkolenia udziela się zwolnienia od zajęć słuĹźbowych,
w całym okresie szkolenia, w wymiarze nie mniejszym niĹź
24 godziny tygodniowo, w czteromiesięcznym okresie rozliczeniowym
w ramach normy i rozkładu czasu słuĹźby, o ktĂłrych mowa w art.
275 ust. 2.
Art. 282. 1. Ĺťołnierza zawodowego moĹźna
odwołać z urlopu wypoczynkowego lub dodatkowego urlopu wypoczynkowego,
a takĹźe wstrzymać udzielenie mu urlopu w całości albo w części
z waĹźnych względĂłw słuĹźbowych. Termin urlopu moĹźe być takĹźe przesunięty na
wniosek żołnierza zawodowego, umotywowany ważnymi względami.
2. Ĺťołnierzowi zawodowemu, ktĂłrego
odwołano z urlopu wypoczynkowego lub dodatkowego urlopu wypoczynkowego
albo ktĂłremu wstrzymano udzielenie takiego urlopu, przysługuje, w pełnej
wysokości, zwrot kosztĂłw spowodowanych odwołaniem z urlopu lub
wstrzymaniem urlopu.
3. Odwołania Ĺźołnierza zawodowego
z urlopu wypoczynkowego i dodatkowego urlopu wypoczynkowego lub
wstrzymania udzielenia takiego urlopu może dokonać dowódca jednostki wojskowej,
w ktĂłrej Ĺźołnierz zajmuje stanowisko słuĹźbowe.
4. DowĂłdca jednostki wojskowej, ktĂłry
odwołał Ĺźołnierza zawodowego z urlopu wypoczynkowego lub dodatkowego
urlopu wypoczynkowego albo wstrzymał udzielenie takiego urlopu, wydaje na
wniosek Ĺźołnierza decyzję o zwrocie kosztĂłw spowodowanych odwołaniem lub
wstrzymaniem urlopu.
Art. 283. Minister Obrony Narodowej określi,
w drodze rozporządzenia:
1)     stanowiska słuĹźbowe, na ktĂłrych
pełnienie zawodowej służby wojskowej jest szkodliwe dla zdrowia albo które
posiadają szczególne właściwości, ze względu na zajmowanie których udziela się
dodatkowego urlopu wypoczynkowego, uwzględniając podobne lub takie same
stanowiska ustalone na podstawie przepisĂłw prawa pracy;
2)     tryb orzekania o potrzebie
udzielenia urlopu zdrowotnego i organy właściwe w tych sprawach,
uwzględniając konieczność zapewnienia sprawności postępowania w tych sprawach;
3)     warunki i tryb udzielania
urlopĂłw, o ktĂłrych mowa w art. 280 oraz art. 281 ust. 1, 2, 6–8, 12 i 16,
a takĹźe wymiar urlopu, o ktĂłrym mowa w art. 281 ust. 7 i 13
pkt 2, zapewniając ciągłość i skuteczność realizacji zadań;
4)     warunki i tryb odwoływania
z urlopu wypoczynkowego i dodatkowego urlopu wypoczynkowego,
a takĹźe wstrzymania udzielenia takiego urlopu oraz zwracania kosztĂłw
spowodowanych odwołaniem z urlopu lub wstrzymaniem urlopu i sposĂłb
ich obliczania, zapewniając, aby zastosowanie tych środków miało charakter
wyjątkowy;
5)     warunki i tryb udzielania
Ĺźołnierzom zawodowym zwolnienia od zajęć słuĹźbowych, o ktĂłrym mowa w art.
281 ust. 15 i 18, zapewniając ciągłość i skuteczność realizacji
zadań oraz uwzględniając plany poszczególnych specjalizacji lekarskich.
Art. 284. 1. Ĺťołnierzowi zawodowemu
przysługuje urlop macierzyński, urlop na warunkach urlopu macierzyńskiego,
urlop ojcowski oraz urlop rodzicielski na zasadach i w wymiarze
określonych w przepisach ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. –
Kodeks pracy (Dz. U. z 2020 r., poz. 1320 oraz z 2021 r. poz. 1162),
z zastrzeĹźeniem art. 285.
2. Ĺťołnierzowi
zawodowemu – kobiecie będącej w ciąży lub karmiącej dziecko piersią:
1)     nie powierza się obowiązkĂłw
w wymiarze przekraczającym 40 godzin słuĹźby w tygodniu
i w porze nocnej;
2)     nie deleguje się poza miejsce
pełnienia służby – bez zgody żołnierza zawodowego – kobiety;
3)     nie powierza się wykonywania
zadań służbowych uciążliwych, niebezpiecznych lub szkodliwych dla zdrowia,
określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 176 § 2 ustawy
z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy.
3. Ĺťołnierz zawodowy – kobieta karmiąca
dziecko piersią ma prawo do dwóch półgodzinnych przerw wliczanych do czasu
słuĹźby. W przypadku karmienia więcej niĹź jednego dziecka Ĺźołnierz zawodowy
– kobieta ma prawo do dwĂłch 45‑minutowych przerw. Przerwy na karmienie
mogą być na wniosek żołnierza zawodowego – kobiety udzielane łącznie.
4. Ĺťołnierza zawodowego sprawującego
opiekę nad dzieckiem do lat 4, pozostającego w związku małżeńskim
z innym Ĺźołnierzem, nie deleguje się bez jego zgody poza miejsce pełnienia
zawodowej słuĹźby wojskowej w tym samym czasie co współmałżonka.
5. Przepis ust. 4 stosuje się
również do żołnierza zawodowego samotnie wychowującego dziecko do lat 4.
Art. 285. 1. Ĺťołnierzowi – kobiecie pełniącej
zawodową słuĹźbę wojskową w trakcie kształcenia w uczelni wojskowej,
szkole podoficerskiej, centrum szkolenia lub ośrodku szkolenia, w razie
zajścia w ciążę, na okres ciąży i połogu udziela się na jego wniosek
urlopu bezpłatnego w wymiarze nie dłuĹźszym niĹź 12 miesięcy.
2. W przypadku niepodjęcia
kształcenia w uczelni wojskowej, szkole podoficerskiej, centrum szkolenia
lub ośrodku szkolenia po upływie okresu, o ktĂłrym mowa w ust. 1,
oraz w przypadku ponownego zajścia w ciążę Ĺźołnierza – kobiety
w trakcie tego kształcenia zwalnia się z zawodowej słuĹźby wojskowej.
3. Przepisy ust. 1 i 2 nie
mają zastosowania do żołnierzy zawodowych – kobiet skierowanych do kształcenia
w uczelni wojskowej, szkole podoficerskiej, centrum szkolenia lub ośrodku
szkolenia w czasie pełnienia przez nich zawodowej słuĹźby wojskowej.
Art. 286. 1. Ĺťołnierz zawodowy ma prawo do urlopu
wychowawczego na zasadach określonych w przepisach ustawy z dnia
26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy.
2. Ĺťołnierzowi zawodowemu korzystającemu
z urlopu wychowawczego nie wypłaca się uposaĹźenia i innych naleĹźności
pieniężnych, z wyjątkiem określonych w art. 442, art. 444, art. 458 i art.
462.
3. Ĺťołnierzowi zawodowemu korzystającemu
z urlopu wychowawczego przysługują, w okresie korzystania z tego
urlopu, świadczenia określone w ustawie z dnia 28 listopada
2003 r. o Ĺ›wiadczeniach rodzinnych (Dz. U. z 2020 r.
poz. 111 oraz z 2021 r. poz. 1162, 1981, 2105 i 2270).
4. W przypadku gdy urlop wychowawczy
trwa do 12 miesięcy, Ĺźołnierz zawodowy pozostaje na ostatnio zajmowanym
stanowisku służbowym.
5. W przypadku gdy okres urlopu
wychowawczego jest dłuĹźszy niĹź określony w ust. 4, Ĺźołnierza
zawodowego przenosi się do dyspozycji. Czas pozostawania w dyspozycji nie
może być dłuższy od udzielonego urlopu wychowawczego. Przepis
ust. 2 stosuje się odpowiednio.
6. Ĺťołnierza zawodowego, o ktĂłrym
mowa w ust. 5, po zakończeniu lub zrezygnowaniu przez niego
z urlopu wychowawczego w czasie jego trwania, jeĹźeli nie ma
możliwości wyznaczenia go na stanowisko służbowe, pozostawia się
w dyspozycji przez okres nie krĂłtszy niĹź 6 miesięcy.
7. PrzepisĂłw ust. 1–6 nie
stosuje się do żołnierzy zawodowych pełniących zawodową służbę wojskową
w trakcie kształcenia w uczelni wojskowej, szkole podoficerskiej,
centrum szkolenia lub ośrodku szkolenia, z wyłączeniem Ĺźołnierzy
zawodowych skierowanych do tego kształcenia w czasie pełnienia przez nich
zawodowej służby wojskowej.
Art. 287. 1. Ĺťołnierze zawodowi są objęci
obowiązkiem ubezpieczenia zdrowotnego i korzystają ze świadczeń na
zasadach określonych w ustawie z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o Ĺ›wiadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środkĂłw publicznych.
2. Ĺťołnierzom zawodowym przysługuje prawo
do korzystania poza kolejnością ze świadczeń opieki zdrowotnej
w rozumieniu przepisĂłw ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o Ĺ›wiadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środkĂłw publicznych,
udzielanych w podmiotach leczniczych, dla ktĂłrych podmiotem tworzącym jest
Minister Obrony Narodowej, oraz przez niego nadzorowanych. Prawo to nie wpływa
na uprawnienia innych świadczeniobiorców posiadających prawo do korzystania
poza kolejnością ze świadczeń opieki zdrowotnej, wynikające z przepisów tej
ustawy.
3. Ĺťołnierzom zawodowym zajmującym
stanowiska słuĹźbowe o szczegĂłlnych właściwościach lub warunkach pełnienia
służby, wymagające szczególnych predyspozycji zdrowotnych, przysługuje prawo do
korzystania poza kolejnością ze świadczeń opieki zdrowotnej gwarantowanych,
udzielanych w podmiotach leczniczych, dla ktĂłrych podmiotem tworzącym jest
Minister Obrony Narodowej, oraz przez niego nadzorowanych – w przypadku
powstania choroby lub schorzenia dyskwalifikujących lub ograniczających
wykonywanie zadań służbowych. Prawo to nie wpływa na uprawnienia innych
świadczeniobiorców posiadających prawo do korzystania poza kolejnością ze
świadczeń opieki zdrowotnej, wynikające z przepisów ustawy z dnia 27 sierpnia
2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych.
4. Ĺšwiadczenia opieki zdrowotnej,
o ktĂłrych mowa w ust. 3, podlegają dofinansowaniu z budĹźetu
państwa z części, ktĂłrej dysponentem jest Minister Obrony Narodowej,
z uwzględnieniem przepisĂłw art. 11b ustawy z dnia
27 sierpnia 2004 r. o Ĺ›wiadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych.
5. Dokumentem uprawniającym do korzystania
poza kolejnością z prawa do świadczeń opieki zdrowotnej, o których mowa w ust.
2 i 3, jest legitymacja służbowa stwierdzająca pełnienie zawodowej służby wojskowej,
wydana przez właściwy organ.
6. Minister Obrony Narodowej określi,
w drodze rozporządzenia, stanowiska słuĹźbowe o szczegĂłlnych
właściwościach lub warunkach pełnienia służby, wymagające szczególnych
predyspozycji zdrowotnych, uprawniające do korzystania ze świadczeń opieki
zdrowotnej, o ktĂłrych mowa w ust. 3, wykaz chorĂłb
i schorzeń dyskwalifikujących z wykonywania zadań słuĹźbowych lub
ograniczających ich wykonywanie, uwzględniając zakres wymaganych konsultacji
specjalistycznych i badań dodatkowych, w tym laboratoryjnych
potwierdzających potrzebę udzielenia świadczenia oraz przebieg procesu leczenia
umożliwiający szybki powrót do wykonywania zadań służbowych.
Art. 288. 1. Ĺťołnierzom zawodowym przysługują
coroczne bezpłatne badania profilaktyczne na zasadach określonych
w przepisach ustawy z dnia 27 czerwca 1997 r.
o słuĹźbie medycyny pracy (Dz. U. z 2022 r. poz. 437).
2. Ĺťołnierzom zawodowym w trakcie
szkoleń poligonowych i Ä‡wiczeń wojskowych (rejsĂłw, lotĂłw) i zgrupowań
wojskowych oraz w przypadku uĹźycia oddziałów i pododdziałów Sił
Zbrojnych do wsparcia organów administracji publicznej na zasadach określonych
w odrębnych przepisach przysługują bezpłatne świadczenia zdrowotne
i bezpłatne zaopatrzenie w produkty lecznicze znajdujące się
w wykazach, o ktĂłrych mowa w art. 37 ustawy
z dnia 12 maja 2011 r. o refundacji lekĂłw, środkĂłw
spoĹźywczych specjalnego przeznaczenia Ĺźywieniowego oraz wyrobĂłw medycznych
(Dz. U. z 2022 r. poz. 463), w zakresie kategorii,
o ktĂłrej mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1
lit. a tej ustawy, oraz leki recepturowe, a takĹźe produkty
lecznicze oznaczone symbolem OTC i wyroby medyczne, oraz wyposaĹźenie
wyrobĂłw medycznych, w rozumieniu przepisĂłw ustawy z dnia 20 maja
2010 r. o wyrobach medycznych, określone w przepisach wydanych
na podstawie art. 326 ust. 2.
3. Ĺťołnierze zawodowi skierowani do słuĹźby
poza granicami państwa podlegają bezpłatnym badaniom lekarskim
i psychologicznym oraz szczepieniom ochronnym.
4. Ĺťołnierze zawodowi bezpośrednio przed
wyjazdem do służby poza granicami państwa podlegają kontrolnemu badaniu
w celu rozpoznania ewentualnych zaburzeń w stanie ich zdrowia, jakie
mogły zaistnieć od daty zakończenia badań, o ktĂłrych mowa w ust. 3.
5. Wyniki badań kontrolnych wpisuje się
w dokumentacji medycznej prowadzonej na podstawie przepisĂłw w sprawie
rodzajĂłw dokumentacji medycznej oraz sposobu jej prowadzenia
i udostępniania przez podmioty lecznicze, dla ktĂłrych podmiotem tworzącym
jest Minister Obrony Narodowej.
6. Ĺťołnierzom zawodowym wyznaczonym lub
skierowanym do pełnienia służby wojskowej poza granicami państwa wykonuje się
jeden raz w czasie zawodowej słuĹźby wojskowej badanie polegające na
pobraniu materiału genetycznego, realizowane przez podmioty lecznicze, dla
których podmiotem tworzącym jest Minister Obrony Narodowej.
7. Pobrany materiał genetyczny jest
przechowywany w podmiocie leczniczym, o ktĂłrym mowa
w ust. 6, w pracowni właściwej do wykonania badania
cytogenetycznego.
8. Pobrany materiał genetyczny jest
przechowywany przez okres pełnienia zawodowej służby wojskowej przez żołnierza.
9. Po odejściu Ĺźołnierza ze słuĹźby pobrany
materiał genetyczny niszczy niezwłocznie komisja powołana przez Ministra Obrony
Narodowej. Z czynności komisji sporządza się protokół.
10. Dokumentacja medyczna dotycząca
pobranego materiału genetycznego może być udostępniona przez podmiot leczniczy,
o ktĂłrym mowa w ust. 6, Ĺźołnierzowi zawodowemu na jego wniosek.
11. Koszty pobrania oraz przechowywania
materiału genetycznego w podmiotach leczniczych, o ktĂłrych mowa
w ust. 6, są finansowane na podstawie umowy zawartej
z kierownikiem podmiotu leczniczego.
12. Umowa,
o ktĂłrej mowa w ust. 11, jest zawierana z uwzględnieniem
zasad wydatkowania środkĂłw publicznych określonych w art. 44
ust. 3 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r.
o finansach publicznych i określa w szczegĂłlności:
1)     liczbę Ĺźołnierzy, ktĂłrym
zostanie pobrany materiał genetyczny;
2)     okres jej obowiązywania;
3)     kwotę zobowiązania
i moĹźliwość jej weryfikacji oraz zasady rozliczeń;
4)     zasady zwrotu środkĂłw
finansowych i stosowania kar umownych w przypadku niewłaściwego
wykonania umowy;
5)     sposĂłb i tryb kontroli
wykonania umowy.
13. Ĺťołnierze zawodowi powracający do
kraju po zakończeniu służby poza granicami państwa podlegają bezpłatnym
badaniom lekarskim i psychologicznym.
14. W przypadku odniesienia ran,
kontuzji, urazu psychicznego lub schorzenia przez żołnierza zawodowego,
o ktĂłrym mowa w ust. 6, lub ze względu na jego stan
psychofizyczny zgodnie ze wskazaniami lekarza żołnierz zawodowy może być
skierowany na bezpłatny turnus leczniczo‑profilaktyczny wraz
z pełnoletnim najbliĹźszym członkiem rodziny w rozumieniu art. 4
pkt 12 ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r.
o weteranach działań poza granicami państwa.
15. Turnus leczniczo‑profilaktyczny
trwa 14 dni kalendarzowych i obejmuje działania leczniczo‑rehabilitacyjne
i profilaktykę zdrowotną, w tym profilaktykę psychologiczną.
16. Kolejny pobyt Ĺźołnierza zawodowego na
turnusie leczniczo‑profilaktycznym po tym samym pełnieniu słuĹźby
wojskowej poza granicami państwa może odbyć się pod warunkiem poddania się
leczeniu specjalistycznemu, ambulatoryjnemu lub stacjonarnemu albo konsultacji
specjalistycznej zakończonej wskazaniem uczestnictwa w turnusie leczniczo‑profilaktycznym
jako niezbędnego do kontynuacji leczenia.
17. Pełnoletni najbliĹźszy członek rodziny
skierowany wraz z Ĺźołnierzem zawodowym na turnus leczniczo‑profilaktyczny
moĹźe skorzystać z prawa do tego turnusu w trakcie pełnienia słuĹźby
przez żołnierza zawodowego.
18. Pełne koszty uczestnictwa
w turnusie leczniczo‑profilaktycznym Ĺźołnierza zawodowego oraz 50%
kosztów uczestnictwa pełnoletniego najbliższego członka rodziny pokrywa się
z budĹźetu państwa z części pozostającej w dyspozycji Ministra
Obrony Narodowej.
19. Skierowanie na
badania, o ktĂłrych mowa w ust. 13, zawiera następujące dane
żołnierza zawodowego:
1)     imię i nazwisko;
2)     numer PESEL;
3)     adres zamieszkania i do
korespondencji;
4)     miejsce pełnienia słuĹźby;
5)     okres delegowania, miejsce,
stanowisko i zakres zadań wykonywanych podczas pełnienia słuĹźby wojskowej
poza granicami państwa.
20. Skierowanie na
turnus leczniczo‑profilaktyczny zawiera następujące dane:
1)    
żołnierza zawodowego:
a)     imię i nazwisko,
b)     numer PESEL,
c)     adres zamieszkania i do
korespondencji,
d)     miejsce pełnienia słuĹźby,
e)     numer telefonu kontaktowego;
2)    
pełnoletniego najbliższego członka rodziny:
a)     imię i nazwisko,
b)     datę urodzenia,
c)     stopień pokrewieństwa.
21. Koszty udziału w turnusie
leczniczo‑profilaktycznym Ĺźołnierza zawodowego oraz pełnoletniego
najbliższego członka rodziny są finansowane na podstawie umowy zawartej
z kierownikiem podmiotu prowadzącego turnus.
22. Umowa,
o ktĂłrej mowa w ust. 21, jest zawierana z uwzględnieniem
zasad wydatkowania środkĂłw publicznych określonych w art. 44 ust. 3 ustawy
z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych
i określa w szczegĂłlności:
1)     warunki oraz organizację turnusu
leczniczo‑profilaktycznego, oraz liczbę uczestnikĂłw;
2)     okres jej obowiązywania;
3)     kwotę zobowiązania
i moĹźliwość jej weryfikacji oraz zasady rozliczeń;
4)     zasady zwrotu środkĂłw
finansowych i stosowania kar umownych w przypadku niewłaściwego
wykonania umowy;
5)     sposĂłb i tryb kontroli
wykonania umowy.
23. Minister Obrony
Narodowej określi, w drodze rozporządzenia:
1)     zakres świadczeń zdrowotnych,
o ktĂłrych mowa w ust. 1–4 i 6, oraz jednostki organizacyjne, dla
których organem założycielskim jest Minister Obrony Narodowej albo uczelnia
wojskowa, udzielające świadczeń zdrowotnych żołnierzom zawodowym, uwzględniając
konieczność zapewnienia zaopatrzenia urazĂłw i schorzeń, ktĂłre powstały
w trakcie szkoleń poligonowych, ćwiczeń oraz zgrupowań wojskowych
i działań związanych ze wsparciem organĂłw administracji publicznej;
2)     zakres i tryb kontroli
zaopatrzenia w produkty lecznicze i wyroby medyczne, o ktĂłrych
mowa w ust. 2, mając na względzie zapewnienie poprawności
i celowości wydawania takich produktĂłw i wyrobĂłw oraz racjonalność
gospodarowania nimi;
3)     tryb kierowania Ĺźołnierzy
zawodowych na badania, o ktĂłrych mowa w ust. 6, oraz sposĂłb
pobierania, przechowywania i niszczenia materiału genetycznego,
uwzględniając sprawność postępowania;
4)     rodzaje i wzory dokumentĂłw
wystawianych po przeprowadzeniu obowiązkowych badań przed wyjazdem i po
zakończeniu służby poza granicami państwa, uwzględniając niezbędne elementy
skierowań, orzeczeń i certyfikatĂłw wystawianych po przeprowadzeniu takich
badań;
5)     wykaz zalecanych szczepień
ochronnych przed wyjazdem do pełnienia służby poza granicami państwa, miejsca
wykonywania takich szczepień oraz sposĂłb ich dokumentowania, a takĹźe
sposĂłb postępowania w sytuacji odmowy przez Ĺźołnierza poddania się
zalecanym szczepieniom ochronnym, uwzględniając zagrożenia epidemiologiczne charakterystyczne
dla miejsca pełnienia służby poza granicami państwa;
6)     tryb kierowania Ĺźołnierzy
zawodowych wraz z pełnoletnim najbliĹźszym członkiem rodziny na turnus
leczniczo‑profilaktyczny, a takĹźe ramowy program tego turnusu,
podmiot kierujący na turnus leczniczo‑profilaktyczny, podmiot prowadzący
turnus leczniczo‑profilaktyczny, rodzaje i wzory dokumentĂłw
wystawianych w związku ze skierowaniem na turnus leczniczo‑profilaktyczny,
uwzględniając potrzeby Ĺźołnierzy zawodowych wynikające z ich aktualnego
stanu zdrowia i stanu psychofizycznego, w tym konieczność zapewnienia
pełnej rekonwalescencji żołnierzy zawodowych oraz umożliwienie dalszego
leczenia lub rehabilitacji po zakończeniu pobytu na turnusie leczniczo‑profilaktycznym;
7)     sposĂłb prowadzenia
dyspanseryzacji w ramach badań profilaktycznych, o ktĂłrych mowa
w ust. 1, oraz wzĂłr karty intensywnego nadzoru dyspanseryzacyjnego,
określając grupy zdrowotne, wykaz chorĂłb i schorzeń, zakres konsultacji
specjalistycznych i badań dodatkowych, w tym laboratoryjnych,
w celu prowadzenia dyspanseryzacji, uwzględniając konieczność zapewnienia
sprawności postępowania w tych sprawach oraz kompleksowego objęcia
żołnierza opieką medyczną.
24. Przepis ust. 2 oraz przepisy
wydane na podstawie ust. 23 pkt 1 stosuje się odpowiednio
w przypadku wykonywania przez Ĺźołnierzy zawodowych zadań związanych
z ogłoszeniem stanu wyjątkowego lub stanu klęski Ĺźywiołowej.
Art. 289. 1. Ĺťołnierzom zawodowym
przysługują bezpłatne dodatkowe świadczenia stomatologiczne oraz materiały stomatologiczne:
1)     w razie wypadku pozostającego
w związku z pełnieniem czynnej słuĹźby wojskowej albo choroby
powstałej w związku ze szczegĂłlnymi właściwościami lub warunkami słuĹźby
wojskowej oraz na określonych stanowiskach służbowych;
2)     w okresie przygotowania do
pełnienia służby poza granicami państwa;
3)     przez okres 6 miesięcy po
powrocie do kraju po zakończeniu służby poza granicami państwa.
2. Dokumentami
potwierdzającymi uprawnienia do świadczeń, o ktĂłrych mowa
w ust. 1, są:
1)     w przypadku wskazanym
w ust. 1 pkt 1 â€“ decyzja szefa wojskowego centrum
rekrutacji potwierdzająca związek wypadku albo choroby z pełnieniem słuĹźby
wojskowej albo choroby powstałej w związku ze szczegĂłlnymi właściwościami
lub warunkami służby wojskowej oraz na określonych stanowiskach służbowych;
2)     w przypadku wskazanym
w ust. 1 pkt 2 â€“ rozkaz albo decyzja o skierowaniu lub
wyznaczeniu do pełnienia służby poza granicami kraju wydane przez organ
uprawniony do kierowania lub wyznaczania do tej służby;
3)     w przypadku wskazanym
w ust. 1 pkt 3 â€“ zaświadczenie o zakończeniu pełnienia
służby poza granicami kraju, zawierające okres pełnienia tej służby, wydane
przez organ, o ktĂłrym mowa w pkt 2.
3. Minister Obrony Narodowej określi,
w drodze rozporządzenia, wykaz dodatkowych świadczeń zdrowotnych lekarza
dentysty i materiałów stomatologicznych, sposĂłb ich realizacji,
uprawnienia do tych świadczeń oraz tryb kierowania żołnierzy zawodowych do
jednostek organizacyjnych udzielających świadczeń zdrowotnych, a takĹźe wykaz
stanowisk służbowych uprawniających do dodatkowych świadczeń zdrowotnych
lekarza dentysty i materiałów stomatologicznych, mając na względzie
specyfikę słuĹźby wojskowej Ĺźołnierzy zawodowych oraz warunki i właściwości
służby uzasadniające udzielanie świadczeń stomatologicznych.
Art. 290. 1. Ĺťołnierze zawodowi podlegają
bezpłatnym szczepieniom ochronnym.
2. Minister Obrony Narodowej określi,
w drodze rozporządzenia, program szczepień ochronnych dla Ĺźołnierzy
zawodowych w formie kalendarza szczepień ochronnych, z uwzględnieniem
specyfiki służby wojskowej.
Art. 291. 1. Ĺťołnierzowi zawodowemu:
1)     pozostającemu w związku
małżeńskim i posiadającemu z tym małżonkiem wspĂłlny adres
zamieszkania albo zameldowania na pobyt stały, albo
2)    
niepozostającemu w związku małżeńskim, lecz posiadającemu dziecko
pozostające na jego utrzymaniu i wspĂłlny adres zamieszkania albo
zameldowania na pobyt stały z tym dzieckiem
– ktĂłry w miejscu pełnienia słuĹźby
lub miejscowości pobliskiej w rozumieniu przepisĂłw ustawy z dnia
22 czerwca 1995 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych
Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2020 r. poz. 2017)
korzysta z zakwaterowania zbiorowego lub ktĂłremu przydzielono miejsce
w internacie lub kwaterze internatowej, bez prawa zamieszkiwania
z członkami rodziny, przysługuje dodatek za rozłąkę i zwrot kosztĂłw
przejazdĂłw nie częściej niĹź raz w miesiącu do miejscowości zamieszkania
członka rodziny i z powrotem.
2. Ĺťołnierzowi zawodowemu,
niekorzystającemu z prawa do dodatku za rozłąkę, zamieszkującemu poza
miejscem pełnienia słuĹźby w miejscowości, ktĂłra nie jest miejscowością
pobliską w rozumieniu art. 1a ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia
22 czerwca 1995 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych
Rzeczypospolitej Polskiej, przysługuje prawo do zwrotu kosztów codziennych
dojazdĂłw z miejsca zamieszkania do miejsca pełnienia słuĹźby
i z powrotem.
3. Prawo do dodatku za rozłąkę
i zwrotu kosztĂłw przejazdĂłw nie częściej niĹź raz w miesiącu do
miejscowości zamieszkania członka rodziny i z powrotem powstaje od
pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w ktĂłrym Ĺźołnierz
zawodowy spełnił warunki określone w ust. 1.
4. Dodatek za rozłąkę ustala się
w formie ryczałtu miesięcznego w wysokości 18‑krotności stawki
diety określonej w przepisach w sprawie wysokości oraz warunkĂłw
ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu
w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budĹźetowej z tytułu
podróşy słuĹźbowej na obszarze kraju, wydanych na podstawie art. 775 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca
1974 r. – Kodeks pracy.
5. Zwrot kosztĂłw przejazdĂłw odbywanych raz
w miesiącu przez Ĺźołnierza zawodowego ustala się w wysokości
równowartości ceny biletu za przejazd środkami publicznego transportu
zbiorowego, z uwzględnieniem ust. 6 oraz przysługującej Ĺźołnierzowi
zawodowemu ulgi, niezaleĹźnie od tytułu, z jakiego ulga ta przysługuje.
6. Zwrot kosztĂłw, o ktĂłrych mowa
w ust. 5, ustala się w wysokości rĂłwnowartości ceny biletu
jednorazowego za przejazd na trasie, o ktĂłrej mowa w ust. 1,
w drugiej klasie pociągu według taryfy pospiesznej albo autobusem zwykłym
lub pospiesznym, jeżeli brak jest połączenia kolejowego między miejscem
pełnienia słuĹźby lub miejscowością pobliską a miejscem zamieszkiwania
członków rodziny żołnierza zawodowego.
7. Przy ustalaniu wysokości zwrotu
kosztĂłw, o ktĂłrych mowa w ust. 5, przyjmuje się najkrĂłtszą trasę
kolejową lub autobusową albo łącznie trasę kolejową i autobusową.
8. Zwrot kosztĂłw
codziennych dojazdĂłw z miejsca zamieszkania do miejsca pełnienia słuĹźby
i z powrotem ustala się w formie ryczałtu miesięcznego
w wysokości 75% ceny imiennego biletu miesięcznego określonego
w cenniku biletĂłw publicznego transportu zbiorowego, z wyłączeniem
ceny biletĂłw za przejazd komunikacją miejską i metropolitalną, wykonywanych
przez przewoĹşnikĂłw:
1)     kolejowych – w klasie
drugiej pociągu osobowego,
2)    
autobusowych, jeżeli brak jest połączenia kolejowego
– na trasie pomiędzy najbliĹźszą miejscu
zamieszkania żołnierza zawodowego stacją kolejową lub przystankiem autobusowym
a najbliĹźszą miejscu pełnienia słuĹźby stacją kolejową lub przystankiem
autobusowym i z powrotem.
9. Przy ustalaniu wysokości zwrotu
kosztĂłw, o ktĂłrych mowa w ust. 8, stosuje się odpowiednio
ust. 7.
10. W przypadku wykonywania usług
transportu zbiorowego kolejowego lub autobusowego przez kilku przewoĹşnikĂłw na
danej trasie przyjmuje się najniższą cenę biletu.
11. Przy ustalaniu wysokości zwrotu
kosztów codziennych dojazdów uwzględnia się posiadane przez żołnierza
zawodowego ulgi na dany środek transportu, bez względu na to, z jakiego tytułu
przysługują, lub prawo do bezpłatnych przejazdĂłw z miejsca zamieszkania do
miejsca pełnienia służby.
12. W przypadku gdy na trasie,
o ktĂłrej mowa w ust. 8, bądĹş na jej części nie jest moĹźliwy
przejazd środkami komunikacji publicznej, zwrot kosztów codziennych dojazdów
ustala się w formie ryczałtu miesięcznego w wysokości 75% ceny
imiennego biletu miesięcznego określonego w cenniku biletĂłw środkĂłw
komunikacji publicznej, wykonywanych przez przewoĹşnikĂłw kolejowych w klasie
drugiej pociągu osobowego na trasie o długości 30 km.
13. NaleĹźności
określone w ust. 1 i 2 nie przysługują:
1)    
jeżeli przez okres miesiąca kalendarzowego żołnierz zawodowy:
a)     nie wykonywał zadań słuĹźbowych
z powodu choroby lub zwolnienia z wykonywania zadań słuĹźbowych, lub
zwolnienia od zajęć słuĹźbowych w razie konieczności sprawowania osobistej
opieki nad najbliższym członkiem rodziny albo wykorzystywania urlopu
zdrowotnego, okolicznościowego, szkoleniowego, macierzyńskiego, wychowawczego,
wypoczynkowego lub bezpłatnego,
b)     wykonywał zadania słuĹźbowe
w miejscowości, w ktĂłrej on sam lub jego małżonek posiada dom lub
samodzielny lokal mieszkalny albo w ktĂłrej jest on zameldowany na pobyt
stały,
c)     otrzymał świadczenie
mieszkaniowe,
d)     pełnił słuĹźbę poza granicami
państwa,
e)     przebywał na praktyce zawodowej;
2)     za miesiąc kalendarzowy,
w ktĂłrym Ĺźołnierz zawodowy nie wykonywał zadań słuĹźbowych
z nieusprawiedliwionych przyczyn, określonych w art. 487.
14. Ĺťołnierz zawodowy jest obowiązany
poinformować pisemnie dowĂłdcę jednostki wojskowej o zmianie stanu
rodzinnego albo miejsca zamieszkania stałego, albo pobytu czasowego trwającego
ponad 3 miesiące, swojego lub członkĂłw rodziny, mających wpływ na prawo do
przyznanych naleĹźności oraz o przyznaniu świadczenia mieszkaniowego.
Art. 292. Ĺťołnierzowi zawodowemu przyznaje się na
jego wniosek uprawnienie do ulgowych przejazdów środkami publicznego transportu
zbiorowego kolejowego, w przypadku jego wykupu od przewoĹşnika.
Art. 293. 1. Ĺťołnierzowi zawodowemu posiadającemu
członkĂłw rodziny, o ktĂłrych mowa w art. 291 ust. 1,
z uwzględnieniem ust. 4–6, mogą być przyznane, na jego wniosek, takĹźe
inne świadczenia socjalno‑bytowe w postaci pomocy finansowej
i rzeczowej w postaci:
1)     dofinansowania zorganizowanego
wypoczynku dzieci Ĺźołnierzy zawodowych w formie kolonii, obozĂłw
i zimowisk, w tym rĂłwnieĹź wypoczynku połączonego z leczeniem
albo pobytem na leczeniu sanatoryjnym;
2)     dopłaty do turnusĂłw
rehabilitacyjnych dzieci żołnierza zawodowego pozostających na jego utrzymaniu;
3)     dopłaty do wypoczynku
w ramach programu „Tanie wczasy”;
4)     pełnego pokrycia kosztĂłw
wypoczynku dzieci żołnierza zawodowego.
2. Wysokość dofinansowania, o ktĂłrym
mowa w ust. 1 pkt 1, uzaleĹźnia się od wyraĹźonego
w procentach średniego miesięcznego dochodu Ĺźołnierza zawodowego
i członkĂłw jego rodziny przypadającego na osobę w rodzinie Ĺźołnierza,
za okres 12 miesięcy kalendarzowych poprzedzających dzień wniesienia
opłaty do najniższego uposażenia zasadniczego żołnierza zawodowego.
3. Dofinansowanie, o ktĂłrym mowa
w ust. 1 pkt 1, moĹźe być przyznane nie częściej niĹź raz
w roku kalendarzowym na kaĹźde dziecko pozostające na utrzymaniu Ĺźołnierza
zawodowego.
4. Dopłatę do turnusĂłw rehabilitacyjnych,
o ktĂłrych mowa w ust. 1 pkt 2, przyznaje się
żołnierzowi zawodowemu na dzieci pozostające na jego utrzymaniu, które
posiadają aktualne orzeczenie o niepełnosprawności, stopniu
niepełnosprawności lub grupie inwalidzkiej albo mają przyznany zasiłek pielęgnacyjny,
nie częściej niĹź 2 razy w roku. Wysokość dopłaty wynosi 80%
poniesionych kosztĂłw pobytu.
5. W przypadku gdy dzieci,
o ktĂłrych mowa w ust. 4, wymagają stałej indywidualnej
opieki rodzica, prawnego opiekuna lub innej osoby uprawnionej do opieki podczas
pobytu na turnusie rehabilitacyjnym, na wniosek żołnierza zawodowego przyznaje
się dopłatę, o ktĂłrej mowa w ust. 1 pkt 2, w wysokości
40% kosztĂłw zakwaterowania i wyĹźywienia poniesionych przez rodzica,
prawnego opiekuna lub inną osobę uprawnioną do opieki.
6. Dopłata, o ktĂłrej mowa
w ust. 4 i 5, nie moĹźe przekroczyć kwoty 200% najniĹźszego
uposażenia zasadniczego żołnierza zawodowego.
7. Ĺšwiadczenia socjalno-bytowe, o ktĂłrych
mowa w ust. 1 pkt 3 i 4, polegają na przyznaniu żołnierzowi zawodowemu oraz
jego małżonkowi i dzieciom pozostającym na jego utrzymaniu wypoczynku
rodzinnego na 7‑dniowych albo 14‑dniowych turnusach, albo krĂłtszych
– stosownie do wniosku żołnierza.
8. Ĺšwiadczenia
socjalno‑bytowe, o ktĂłrych mowa w ust. 1 pkt 3
i 4, są realizowane:
1)     przez spółkę powołaną przez
Agencję Mienia Wojskowego stosownie do prowadzonej przez tę spółkę
działalności;
2)     z wykorzystaniem majątku lub
nieruchomości przekazanych w tym celu Agencji Mienia Wojskowego decyzją
Ministra Obrony Narodowej, na zasadach określonych w umowie.
9. Dopłata, o ktĂłrej mowa
w ust. 1 pkt 3, nie przysługuje Ĺźołnierzowi, jeśli skorzystał
z niej w roku poprzednim.
10. Dopłatę do wypoczynku w ramach
programu „Tanie wczasy” przyznaje się żołnierzowi zawodowemu skierowanemu do pełnienia
słuĹźby poza granicami państwa na podstawie art. 2 pkt 1 ustawy
z dnia 17 grudnia 1998 r. o zasadach uĹźycia lub pobytu Sił
Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej poza granicami państwa, który został ranny
lub zachorował w związku z pełnieniem tej słuĹźby. Dopłata obejmuje
wyĹźywienie, zakwaterowanie oraz dwa zabiegi profilaktyczno‑lecznicze
dziennie.
11. Ĺťołnierzowi zawodowemu pełniącemu
słuĹźbę łącznie przez okres nie krĂłtszy niĹź 60 dni w strefie
nadgranicznej w ramach pomocy udzielanej StraĹźy Granicznej przez Siły
Zbrojne na podstawie art. 11b ustawy z dnia 12 paĹşdziernika 1990
r. o StraĹźy Granicznej (Dz. U. z 2021 r. poz. 1486,
1728, 1898, 2191 i 2333) przyznaje się dodatkowo dopłatę w ramach
programu „Tanie wczasy” do wypoczynku jego oraz jego małżonka i dzieci
pozostających na jego utrzymaniu.
12. Wysokość przyznawanych świadczeń
uzależnia się od poziomu dochodów uzyskiwanych na członka rodziny żołnierza
zawodowego, przy czym dopłatę, o ktĂłrej mowa w ust. 1 pkt 2
oraz ust. 10 i 11, przyznaje się bez względu na wysokość
uzyskiwanych dochodĂłw.
13. Pełne pokrycie kosztĂłw wypoczynku,
o ktĂłrym mowa w ust. 1 pkt 4, przyznaje się
w przypadku, gdy średni miesięczny dochĂłd na osobę w rodzinie
Ĺźołnierza zawodowego, za okres 12 miesięcy kalendarzowych poprzedzających
miesiąc, w ktĂłrym Ĺźołnierz złoĹźył wniosek o zakwalifikowanie na
wypoczynek, nie przekracza 40% najniższego uposażenia zasadniczego żołnierza
zawodowego.
14. Ĺťołnierzowi zawodowemu przyznaje się
w danym roku kalendarzowym dopłatę do wypoczynku dzieci pozostających na
jego utrzymaniu w ramach programu „Tanie wczasy” albo pełne pokrycie
kosztĂłw wypoczynku tych dzieci, o ktĂłrym mowa w ust. 1
pkt 4.
15. W przypadku świadczeń
socjalno-bytowych, o ktĂłrych mowa w ust. 1 pkt 1 i 2,
na wniosek żołnierza zawodowego, umotywowany trudną sytuacją materialną
rodziny, należna kwota dofinansowania lub dopłaty może zostać wypłacona
w formie zaliczki. Maksymalna wysokość zaliczki nie moĹźe przekroczyć 50%
kwoty przysługującego świadczenia.
Art. 294. Świadczenia, o ktĂłrych mowa w art.
203 ust. 7 pkt 2, art. 287 i art. 288–293, są dofinansowane lub finansowane
z budĹźetu państwa z części, ktĂłrej dysponentem jest Minister Obrony
Narodowej.
Art. 295. Minister Obrony Narodowej określi,
w drodze rozporządzenia:
1)    
sposĂłb dokumentowania i wypłaty:
a)     dodatku za rozłąkę,
b)     zwrotu kosztĂłw codziennych
dojazdĂłw,
c)    
zwrotu kosztĂłw przejazdĂłw odbywanych nie częściej niĹź raz w miesiącu do
miejsca zamieszkania członkĂłw rodziny i z powrotem
– biorąc pod uwagę potrzebę zapewnienia
jednolitości postępowania i dokumentowania składanych wnioskĂłw
i oświadczeń;
2)     sposĂłb i tryb postępowania
w zakresie przyznawania świadczeń, o ktĂłrych mowa w art. 293
ust. 1, sposĂłb ustalania wysokości dochodu w rodzinie Ĺźołnierza
zawodowego dla celów przyznania tych świadczeń, sposób korzystania ze
świadczeń, o ktĂłrych mowa w art. 293 ust. 1 pkt 3 i 4,
wysokość świadczeń, o ktĂłrych mowa w art. 293 ust. 1 pkt 1
i 2, oraz terminy wypłaty świadczeń, o ktĂłrych mowa w art. 293
ust. 1 pkt 1 i 2, uwzględniając sytuację materialną Ĺźołnierza
zawodowego, sprawność postępowania w tych sprawach oraz dostępność
ośrodków wypoczynkowych;
3)     tryb i terminy wypłaty
zaliczek, o ktĂłrych mowa w art. 293 ust. 15, biorąc pod uwagę
sytuację materialną wnioskodawcy i sprawność postępowania.
Art. 296. 1. Ĺťołnierzowi zawodowemu
przysługuje zwrot kosztów poniesionych na pomoc prawną, jeżeli wszczęte
przeciwko niemu postępowanie karne o przestępstwo popełnione
w związku z wykonywaniem zadań i czynności słuĹźbowych zostało
zakończone prawomocnym orzeczeniem o umorzeniu postępowania z powodu
braku ustawowych znamion czynu zabronionego lub niepopełnienia przestępstwa
albo wyrokiem uniewinniającym.
2. Koszty w wysokości odpowiadającej
wynagrodzeniu jednego obrońcy, określone w przepisach wydanych na
podstawie art. 16 ust. 2 i 3 ustawy z dnia
26 maja 1982 r. – Prawo o adwokaturze (Dz. U. z 2020
r. poz. 1651 i 2320 oraz z 2021 r. poz. 2052) oraz art.
225 ust. 2 i 3 ustawy
z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych, zwraca się ze środkĂłw
części budżetu państwa, której dysponentem jest Minister Obrony Narodowej.
3. W zakresie nieuregulowanym
w ust. 1 i 2 do zwrotu kosztĂłw poniesionych na pomoc prawną
stosuje się przepisy działu XIV ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. –
Kodeks postępowania karnego.
4. W szczegĂłlnie uzasadnionych
przypadkach, kierując się dobrem słuĹźby, moĹźna przyznać pomoc w zakresie
sfinansowania pomocy prawnej żołnierzowi zawodowemu, przeciwko któremu wszczęto
postępowanie karne o przestępstwo popełnione w związku
z wykonywaniem zadań i czynności słuĹźbowych, jeszcze przed
zakończeniem tego postępowania. Przepisy ust. 2 i 3 stosuje się
odpowiednio. Poniesione koszty pomocy prawnej nie podlegają zwrotowi przez
żołnierza zawodowego niezależnie od wyniku postępowania karnego.
Art. 297. 1. Ĺťołnierzowi zawodowemu
pokrzywdzonemu przestępstwem, o ktĂłrym mowa w art. 222,
art. 223 lub art. 226 ustawy z dnia 6 czerwca
1997 r. – Kodeks karny (Dz. U. z 2021 r. poz. 2345 i 2447), w związku
z wykonywaniem zadań lub czynności słuĹźbowych przysługuje, na jego
wniosek, bezpłatna pomoc prawna w postępowaniu karnym, w ktĂłrym
uczestniczy w charakterze pokrzywdzonego lub oskarĹźyciela posiłkowego.
2. Pomoc prawną, o ktĂłrej mowa
w ust. 1, zapewniają Ĺźołnierzowi zawodowemu Siły Zbrojne.
3. W przypadku braku moĹźliwości
zapewnienia pomocy prawnej przez Siły Zbrojne żołnierzowi zawodowemu
przysługuje zwrot kosztów pomocy prawnej. Przepis art. 296 stosuje się
odpowiednio.
4. Minister Obrony Narodowej określi,
w drodze rozporządzenia, tryb postępowania oraz sposĂłb dokumentowania
przez żołnierza zawodowego kosztów poniesionych na pomoc prawną
w przypadkach, o ktĂłrych mowa w ust. 3 oraz art. 296
ust. 1 i 4, kierując się koniecznością zapewnienia Ĺźołnierzowi pomocy
prawnej, a takĹźe szybkiego zwrotu kosztĂłw poniesionych przez Ĺźołnierza na
tę pomoc.
Art. 298. Ĺťołnierz zawodowy ma prawo do
zakwaterowania oraz innych świadczeń z tym związanych na zasadach
określonych w przepisach ustawy z dnia 22 czerwca 1995 r.
o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej.
Art. 299. 1. PrzełoĹźeni ponoszą
odpowiedzialność za stan bezpieczeństwa i higieny słuĹźby Ĺźołnierzy
zawodowych i są obowiązani zapewnić warunki ochrony ich Ĺźycia
i zdrowia przez zapewnienie bezpiecznych i higienicznych warunkĂłw pracy.
2. Ĺťołnierz zawodowy jest obowiązany do
przestrzegania przepisĂłw i zasad bezpieczeństwa i higieny pracy.
3. W zakresie wymienionym
w ust. 1 i 2 do Ĺźołnierzy zawodowych stosuje się
odpowiednio przepisy działu dziesiątego ustawy z dnia 26 czerwca
1974 r. – Kodeks pracy, z wyjątkiem art. 207 § 2 pkt
7, art. 2091 § 4, art. 210,
art. 230 § 2, art. 232, art. 234 § 2,
art. 235–2352, art. 237–2372, art. 2377
§ 1 pkt 1 i Â§ 2–4, art. 2378
§ 1, art. 2379 § 3 oraz
art. 23711 § 4.
Art. 300. 1. W razie ogłoszenia mobilizacji,
ogłoszenia stanu wojennego i w czasie wojny Ĺźołnierzowi zawodowemu
może być udzielony wyłącznie urlop:
1)     okolicznościowy –
w wymiarze jednorazowo do 15 dni kalendarzowych;
2)     zdrowotny – w wymiarze
określonym przez wojskową komisję lekarską;
3)     nagrodowy
– w wymiarze i na podstawie art. 424 ust. 1 pkt 5 oraz ust.
3 i 4.
2. Urlopu udziela dowĂłdca jednostki wojskowej.
3. Żołnierzowi zawodowemu udającemu się na
urlop przysługuje prawo do bezpłatnego przejazdu do wybranej miejscowości
w kraju i z powrotem.
4. Odwołanie Ĺźołnierza zawodowego z urlopu
przez dowĂłdcę jednostki wojskowej moĹźe nastąpić w kaĹźdym czasie, jeĹźeli
przemawiają za tym ważne względy służbowe.
5. Minister Obrony Narodowej określi,
w drodze rozporządzenia, warunki i tryb udzielania oraz odwoływania
z urlopĂłw udzielanych Ĺźołnierzowi zawodowemu w razie ogłoszenia
mobilizacji, ogłoszenia stanu wojennego i w czasie wojny,
z uwzględnieniem tego, aby udzielenie lub odwołanie z urlopu nie
powodowałoby obniżenia gotowości bojowej jednostki wojskowej.
Art.
301. W
razie ogłoszenia mobilizacji, ogłoszenia stanu wojennego i w czasie
wojny żołnierzowi zawodowemu przysługują bezpłatne świadczenia zdrowotne.
Koszty tych świadczeń pokrywa się z części budĹźetu państwa, ktĂłrej
dysponentem jest Minister Obrony Narodowej.
Art.
302. 1.
Ĺťołnierz zawodowy otrzymuje w razie ogłoszenia mobilizacji
i ogłoszenia stanu wojennego uposaĹźenie zasadnicze według zajmowanego
stanowiska słuĹźbowego i inne naleĹźności, a w czasie wojny –
rĂłwnieĹź dodatek wojenny. Przepis art. 435 ust. 2 stosuje się
odpowiednio.
2. UposaĹźenie zasadnicze
i naleĹźności, o ktĂłrych mowa w ust. 1, przysługują Ĺźołnierzom od dnia
ogłoszenia mobilizacji, ogłoszenia stanu wojennego albo ogłoszenia stanu wojny.
Dodatek wojenny przysługuje żołnierzom od dnia ogłoszenia stanu wojny.
3. Rada Ministrów określi,
w drodze rozporządzenia, stawki uposaĹźenia zasadniczego Ĺźołnierzy
zawodowych, inne należności, ich wysokość oraz stawki dodatku wojennego,
z uwzględnieniem trybu i terminĂłw ich wypłacania, konieczności
zróşnicowania stawek w zaleĹźności od rangi stanowiska słuĹźbowego, zakresu
wykonywanych zadań słuĹźbowych, ponoszonej odpowiedzialności i wymaganych
kwalifikacji, a w przypadku dodatku wojennego uzaleĹźnione ponadto od
warunkĂłw pełnienia słuĹźby w czasie wojny oraz z uwzględnieniem
konieczności zastosowania uproszczonego trybu przyznawania dodatku wojennego
i innych naleĹźności. W przypadku innych naleĹźności
w rozporządzeniu uwzględnia się konieczność zapewnienia dostosowania rodzajĂłw
tych naleĹźności i ich wysokości do szczegĂłlnych warunkĂłw pełnienia słuĹźby
w razie ogłoszenia mobilizacji, ogłoszenia stanu wojennego
i w czasie wojny. Rozporządzenie powinno ustalić uproszczony tryb
przyznawania dodatku wojennego i innych naleĹźności.
Rozdział 3
Uprawnienia
i obowiązki Ĺźołnierzy niebędących Ĺźołnierzami zawodowymi
Art. 303. 1. Stosunek pracy z osobą
powołaną do pełnienia zasadniczej służby wojskowej albo terytorialnej służby
wojskowej może być rozwiązany tylko za zgodą pracownika.
2. Przepisu ust. 1 nie stosuje się do umów o
pracę zawartych na okres próbny lub na czas określony nie dłuższy niż 12
miesięcy, a także jeżeli pracodawca może rozwiązać stosunek pracy bez
wypowiedzenia z winy pracownika oraz w przypadku ogłoszenia upadłości lub
likwidacji zakładu pracy.
3. JeĹźeli okres dokonanego przez
pracodawcę lub przez pracownika wypowiedzenia stosunku pracy upływa po dniu
powołania pracownika do słuĹźby, o ktĂłrej mowa w ust. 1,
wypowiedzenie staje się bezskuteczne. W tym przypadku rozwiązanie stosunku
pracy może nastąpić tylko na żądanie pracownika.
Art. 304. 1. Osobie pozostającej
w stosunku pracy i odbywającej szkolenie, o ktĂłrym mowa w art.
143 ust. 2, udziela się urlopu bezpłatnego na czas trwania szkolenia.
2. Od dnia poinformowania pracodawcy
o terminie rozpoczęcia szkolenia, o ktĂłrym mowa w art. 143
ust. 2 pkt 1, do dnia jego zakończenia oraz w okresie trwania
szkolenia, o ktĂłrym mowa w art. 143 ust. 2 pkt 2, a takĹźe
przez okres 12 miesięcy od dnia jego zakończenia, pracodawca nie moĹźe
rozwiązać ani wypowiedzieć stosunku pracy z osobą odbywającą to szkolenie.
Przepisy art. 303 ust. 1 i 3 stosuje się odpowiednio.
3. Przepisu ust. 2 nie stosuje się do
umĂłw o pracę zawartych na okres prĂłbny albo na czas określony nie dłuĹźszy
niĹź 24 miesiące, a takĹźe w przypadku ogłoszenia upadłości lub
likwidacji zakładu pracy oraz w sytuacjach określonych
w art. 52 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. –
Kodeks pracy i art. 1 ust. 1 ustawy z dnia
13 marca 2003 r. o szczegĂłlnych zasadach rozwiązywania
z pracownikami stosunkĂłw pracy z przyczyn niedotyczących pracownikĂłw.
4. Przepisów ust. 1–3 nie stosuje się, jeżeli
pracodawca może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika
oraz w razie ogłoszenia upadłości lub likwidacji pracodawcy. W tych przypadkach
rozwiązanie stosunku pracy następuje na zasadach ogólnych.
Art. 305. 1. Pracodawca udziela pracownikowi
powołanemu do pełnienia terytorialnej służby wojskowej rotacyjnie,
z wyjątkiem słuĹźby pełnionej jednorazowo w czasie lub dniu wolnym od
pracy, urlopu bezpłatnego na okres trwania tej służby.
2. Urlopu udziela się na wniosek,
a w przypadku wezwania w trybie natychmiastowego stawiennictwa –
na podstawie zawiadomienia szefa wojskowego centrum rekrutacji.
3. W czasie trwania urlopu
bezpłatnego pracownik zachowuje wszystkie uprawnienia wynikające ze stosunku
pracy, z wyjątkiem prawa do wynagrodzenia.
4. Przepisy ust. 1–3 stosuje się
odpowiednio do żołnierza rezerwy.
Art. 306. 1. W okresie odbywania przez
żołnierza obowiązkowej zasadniczej służby wojskowej rozwiązanie przez
pracodawcę stosunku pracy z małżonkiem Ĺźołnierza moĹźe nastąpić wyłącznie
z winy pracownika oraz w razie ogłoszenia upadłości lub likwidacji
pracodawcy.
2. Pracownik powołany do terytorialnej służby
wojskowej otrzymuje od pracodawcy odprawę w wysokości dwutygodniowego
wynagrodzenia obliczonego według zasad określonych dla ustalania ekwiwalentu za
urlop wypoczynkowy. Odprawa nie przysługuje w razie ponownego powołania do tej
samej służby.
Art. 307. 1. W okresie między dniem
powołania studenta lub ucznia, który ochotniczo zgłosił się do odbycia
obowiązkowej zasadniczej słuĹźby wojskowej, a dniem upływu okresu
30 dni od dnia jego zwolnienia z tej słuĹźby nie moĹźna tego studenta
lub ucznia skreślić z listy studentĂłw lub uczniĂłw oraz zwolnić lub wydalić
ze szkoły.
2. W okresie, o ktĂłrym mowa
w ust. 1, do dnia zgłoszenia, o ktĂłrym mowa w ust. 5,
studentowi lub uczniowi udziela się urlopu.
3. W czasie urlopu, o ktĂłrym
mowa w ust. 2, student lub uczeń jest zwolniony z Ĺ‚oĹźenia
wszelkich świadczeń na rzecz danej uczelni lub szkoły wynikających
z tytułu pobierania w niej nauki.
4. Szef wojskowego centrum rekrutacji
zawiadamia daną uczelnię lub szkołę o zwolnieniu Ĺźołnierza będącego
studentem lub uczniem, o ktĂłrym mowa w ust. 1,
z obowiązkowej zasadniczej słuĹźby wojskowej.
5. Studenta lub ucznia, ktĂłry
w terminie 30 dni od dnia zwolnienia z obowiązkowej zasadniczej
słuĹźby wojskowej zgłosi w szkole, w ktĂłrej pobierał naukę w dniu
powołania do tej służby, zamiar kontynuowania tej nauki, przywraca się
w prawach studenta lub ucznia i wpisuje na rok lub semestr nauki,
ktĂłry został przerwany z powodu odbywania obowiązkowej zasadniczej słuĹźby
wojskowej. Niezachowanie tego terminu powoduje skreślenie tego studenta lub ucznia
z listy studentĂłw lub uczniĂłw oraz jego zwolnienie ze szkoły.
Art. 308. 1. Ĺťołnierz, ktĂłry został
zwolniony z zasadniczej słuĹźby wojskowej albo terytorialnej słuĹźby
wojskowej wskutek ustalenia przez wojskową komisję lekarską trwałej lub
czasowej niezdolności do słuĹźby wojskowej w następstwie wypadku lub
choroby pozostających w związku z pełnieniem słuĹźby wojskowej, moĹźe
korzystać, na pisemny wniosek w okresie 2 lat od dnia zwolnienia ze
słuĹźby wojskowej, z pomocy w zakresie przekwalifikowania, doradztwa
zawodowego lub pośrednictwa pracy, udzielanej przez właściwe organy.
2. Ĺťołnierz, ktĂłry został zwolniony
z zasadniczej słuĹźby wojskowej albo terytorialnej słuĹźby wojskowej
z powodĂłw, o ktĂłrych mowa w ust. 1, w związku
z pełnieniem słuĹźby wojskowej poza granicami państwa, związanej
z realizacją celĂłw, o ktĂłrych mowa w art. 2 pkt 1 ustawy z dnia
17 grudnia 1998 r. o zasadach uĹźycia lub pobytu Sił Zbrojnych
Rzeczypospolitej Polskiej poza granicami państwa, korzysta bezterminowo na
pisemny wniosek z pomocy, o ktĂłrej mowa w ust. 1.
3. Z pomocy,
o ktĂłrej mowa w ust. 1, mogą korzystać bezterminowo na pisemny
wniosek również małżonek oraz dzieci, którzy pozostawali na utrzymaniu
żołnierza, który:
1)     zaginął lub poniĂłsł śmierć
w związku z wykonywaniem zadań słuĹźbowych;
2)     zmarł w okresie 3 lat
po zwolnieniu ze słuĹźby wojskowej w następstwie wypadku lub choroby
pozostających w związku z pełnieniem słuĹźby wojskowej.
4. Z pomocy,
o ktĂłrej mowa w ust. 1, mogą korzystać bezterminowo, na
pisemny wniosek, również małżonek oraz dzieci, którzy pozostawali na utrzymaniu
żołnierza zasadniczej służby wojskowej pełnionej jako nadterminowa
w okresie od dnia 22 stycznia 1992 r. do dnia 31 grudnia
2009 r., ktĂłry:
1)     zaginął lub poniĂłsł śmierć
w związku z wykonywaniem zadań słuĹźbowych;
2)     zmarł w okresie 3 lat
po zwolnieniu ze słuĹźby wojskowej w następstwie wypadku lub choroby
pozostających w związku z pełnieniem słuĹźby wojskowej.
5. Wniosek,
o ktĂłrym mowa w ust. 1–4, zawiera:
1)     imię i nazwisko
uprawnionego;
2)     stopień wojskowy;
3)     numer PESEL;
4)     adres zamieszkania (adres do
korespondencji) i numer telefonu kontaktowego;
5)     rodzaj oczekiwanej pomocy;
6)     nazwę ośrodka szkolenia;
7)     termin i miejsce realizacji
pomocy;
8)     przewidywane koszty pomocy;
9)     informacje dotyczące uzyskanej
dotychczas pomocy;
10)   uzasadnienie wyboru.
6. Uprawnieni, o ktĂłrych mowa
w ust. 1–4, mogą korzystać z pomocy, o ktĂłrej mowa
w ust. 1, w wysokości i na zasadach określonych w art. 236.
7. Minister Obrony
Narodowej określi, w drodze rozporządzenia, tryb korzystania przez
Ĺźołnierzy, o ktĂłrych mowa w ust. 1 i 2, a takĹźe
małżonków oraz dzieci pozostających na utrzymaniu żołnierzy, którzy zaginęli
lub ponieśli śmierć, w związku z wykonywaniem zadań słuĹźbowych,
z pomocy wymienionej w ust. 1, oraz:
1)     dokumenty, ktĂłre naleĹźy dołączyć
do wniosku, o ktĂłrym mowa w ust. 4,
2)    
terminy w zakresie:
a)     przesyłania dokumentu
potwierdzającego ukończenie przekwalifikowania zawodowego,
b)    
zwrotu kosztĂłw przekwalifikowania zawodowego
– z uwzględnieniem konieczności
zapewnienia sprawności postępowania w zakresie udzielania tej pomocy.
Art. 309. 1. Pracodawcy zatrudniającemu
pracownika będącego żołnierzem rezerwy albo będącego żołnierzem OT pełniącym
służbę wojskową rotacyjnie przysługuje świadczenie pieniężne za dni,
w ktĂłrych pełnili oni słuĹźbę wojskową.
2. Ĺšwiadczenie obejmuje wyłącznie
rekompensatę kosztów, bez kwot wynagrodzenia poniesionych przez pracodawcę z
tytułu zatrudnienia na podstawie umowy o pracę na czas określony nowego
pracownika w celu zastępstwa żołnierza, o którym mowa w ust. 1, lub z tytułu
powierzenia tego zastępstwa innemu pracownikowi zatrudnionemu dotychczas u tego
pracodawcy, a także wypłaty żołnierzowi OT odprawy, o której mowa w art. 306
ust. 2.
3. Pracodawca przesyła wniosek
w sprawie wypłaty świadczenia wraz z dokumentami potwierdzającymi
poniesione koszty, o ktĂłrych mowa w ust. 2, szefowi wojskowego
centrum rekrutacji właściwemu ze względu na siedzibę pracodawcy nie później niż
przed upływem 90 dni od dnia zwolnienia Ĺźołnierza rezerwy albo Ĺźołnierza
OT z pełnienia tej słuĹźby.
4. Wniosek,
o ktĂłrym mowa w ust. 3, zawiera:
1)     nazwę pracodawcy i adres
siedziby firmy;
2)     miejsce prowadzenia
działalności;
3)     adres poczty elektronicznej
pracodawcy;
4)     numer identyfikacji podatkowej
(NIP);
5)     numer rachunku bankowego
pracodawcy lub numer jego rachunku w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej;
6)     dane dotyczące Ĺźołnierza,
w tym imię i nazwisko, numer PESEL, adres zamieszkania, numer karty
powołania i organ powołujący;
7)     informacje o liczbie dni
uwzględnianej do obliczenia kosztów;
8)     rodzaj kosztĂłw ujętych do wyliczenia.
5. Kwotę świadczenia ustala właściwy szef
wojskowego centrum rekrutacji.
6. Odmowa wypłaty świadczenia lub
ustalenie kwoty niższej niż wskazana we wniosku pracodawcy następuje
w drodze decyzji administracyjnej.
7. Kwota świadczenia za kaĹźdy dzień
pełnienia słuĹźby przez Ĺźołnierza, o ktĂłrym mowa w ust. 1, nie
moĹźe być wyĹźsza od 1/22 dwuipółkrotnego przeciętnego miesięcznego
wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw obowiązującego w kwartale
bezpośrednio poprzedzającym termin powołania do tej służby, którego wysokość
ogłasza Prezes Głównego Urzędu Statystycznego w Dzienniku Urzędowym
Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”.
8. Kwotę świadczenia ustala się
i wypłaca kaĹźdorazowo odpowiednio za czas odbywania terytorialnej słuĹźby
wojskowej pełnionej rotacyjnie albo za dni pełnienia słuĹźby w rezerwie –
za dany miesiąc jej pełnienia.
9. JeĹźeli Ĺźołnierz, o ktĂłrym mowa
w ust. 1, jest zatrudniony u dwĂłch lub więcej pracodawcĂłw,
świadczenie przysługuje wszystkim zatrudniającym go pracodawcom,
proporcjonalnie do poniesionych przez nich kosztĂłw, z uwzględnieniem, Ĺźe
wysokość świadczenia dla jednego pracodawcy za każdy dzień pełnienia tej służby
nie moĹźe przekraczać kwoty obliczonej na podstawie ust. 7.
10. Wydatki z tytułu wypłaty
świadczeń, o ktĂłrych mowa w ust. 1, pokrywa się z budĹźetu
państwa z części, ktĂłrej dysponentem jest Minister Obrony Narodowej.
11. Minister Obrony
Narodowej w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw pracy
określi, w drodze rozporządzenia:
1)     sposĂłb obliczania poniesionych
kosztĂłw, o ktĂłrych mowa w ust. 2,
2)     wzĂłr wniosku o wypłatę
świadczenia, o ktĂłrym mowa w ust. 3,
3)     sposĂłb dokumentowania przez
pracodawcę poniesionych kosztów,
4)     tryb
wypłacania świadczenia
– uwzględniając moĹźliwość weryfikacji
przez właściwego szefa wojskowego centrum rekrutacji przedłożonych dokumentów
przed dokonaniem wypłaty świadczenia, zakres informacji niezbędny do dokonania
rozliczenia oraz kierując się potrzebą zapewnienia sprawności i szybkości
postępowania oraz szybkości zwrotu świadczenia.
Art. 310. 1. Przepisy art. 300 ust. 1
pkt 1–3, art. 301, art. 313, art. 315 i art. 316 stosuje się do Ĺźołnierzy
pełniących słuĹźbę wojskową w razie ogłoszenia mobilizacji
i w czasie wojny, jeĹźeli przepisy dotyczące tej słuĹźby nie stanowią
inaczej.
2. Członkowie rodziny pozostający na
wyłącznym utrzymaniu Ĺźołnierza pełniącego słuĹźbę wojskową, o ktĂłrej mowa
w ust. 1, zachowują prawo do wszystkich świadczeń od pracodawcy, ktĂłry
zatrudniał Ĺźołnierza w dniu powołania go do słuĹźby, przysługujących
członkom rodziny innych pracowników zatrudnionych przez tego pracodawcę.
Art. 311. 1. Na wniosek pracownika
powołanego do czynnej słuĹźby wojskowej, z wyłączeniem zawodowej słuĹźby
wojskowej, oraz pełniącego słuĹźbę w rezerwie pracodawca jest obowiązany
udzielić mu zwolnienia od pracy bez zachowania prawa do wynagrodzenia na
2 dni.
2. Przepisu ust. 1 nie stosuje
się w przypadku powołania w trybie natychmiastowego stawiennictwa.
3. Na wniosek pracownika, ktĂłry pełnił
terytorialną służbę wojskową rotacyjnie jednorazowo nieprzerwanie przez okres
co najmniej 30 dni, pracodawca jest obowiązany udzielić mu zwolnienia od
pracy po odbyciu tej słuĹźby na 1 dzień, bez zachowania prawa do wynagrodzenia.
4. W przypadkach określonych
w ust. 1 i 3 pracodawca moĹźe – na własny koszt – wypłacić
pracownikowi wynagrodzenie za czas zwolnienia od pracy.
Art. 312. 1. Ĺťołnierzom OT, ktĂłrzy
pełnili terytorialną służbę wojskową rotacyjnie, z wyjątkiem służby pełnionej
jednorazowo w czasie lub dniu wolnym od pracy, przysługuje świadczenie
pieniężne rekompensujące utracone wynagrodzenie ze stosunku pracy, stosunku
służbowego, dochodu z prowadzonej działalności gospodarczej lub rolniczej,
które mogliby uzyskać w okresie pełnienia terytorialnej służby wojskowej
rotacyjnie.
2. Świadczenie pieniężne za każdy dzień
terytorialnej służby wojskowej pełnionej rotacyjnie stanowi kwota 1/22
całkowitego miesięcznego wynagrodzenia brutto lub dochodu, o których mowa w
ust. 1, pomnożona przez liczbę dni pełnienia tej służby w danym miesiącu.
3. Kwota dziennego świadczenia pieniężnego
nie moĹźe być wyĹźsza od 1/22 dwuipółkrotnego przeciętnego miesięcznego
wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw obowiązującego w roku
poprzedzającym pełnienie terytorialnej służby wojskowej rotacyjnie, którego
wysokość ogłasza Prezes Głównego Urzędu Statystycznego w Dzienniku
Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”.
4. W przypadku gdy prowadzona przez
żołnierza OT działalność gospodarcza w roku poprzedzającym okres pełnienia
terytorialnej służby wojskowej rotacyjnie nie przynosiła dochodu lub przynosiła
straty lub gdy nie jest możliwe ustalenie wysokości dochodu uzyskiwanego przez
żołnierza z prowadzonej działalności gospodarczej albo wysokości utraconego
wynagrodzenia ze stosunku pracy, świadczenie pieniężne przysługuje mu w kwocie
wynikającej z podzielenia przez 22 minimalnego wynagrodzenia za pracę
pracownikĂłw ustalonego na podstawie przepisĂłw ustawy z dnia 10 paĹşdziernika
2002 r. o minimalnym wynagrodzeniu za pracę, obowiązującego w okresie pełnienia
terytorialnej służby wojskowej rotacyjnie, i następnie pomnożenia przez liczbę
dni pełnienia tej służby.
5. Ĺšwiadczenie pieniężne ustala i wypłaca
dowódca jednostki wojskowej, w której żołnierz OT pełni służbę, na
udokumentowany wniosek uprawnionego żołnierza OT, złożony nie później niż w
ciągu 3 miesięcy po upływie okresu, w którym terytorialna służba wojskowa była
pełniona rotacyjnie, w terminie 30 dni od dnia złożenia wniosku o jego
ustalenie i wypłatę.
6. Ĺšwiadczenie pieniężne wypłaca się w
kwocie pomniejszonej o uposażenie, jakie żołnierz OT otrzymał z tytułu
pełnienia terytorialnej służby wojskowej za dni, których dotyczy rekompensata.
7. Do okresu
pełnienia terytorialnej służby wojskowej rotacyjnie, za które przysługuje
świadczenie pieniężne, nie wlicza się dni, w ktĂłrych Ĺźołnierz OT:
1)     samowolnie opuścił jednostkę
wojskową lub wyznaczone miejsce przebywania albo samowolnie poza nimi
pozostawał;
2)     był pod wpływem alkoholu,
środków odurzających, substancji psychotropowych lub innych podobnie
działających substancji lub środków;
3)     odmĂłwił uczestnictwa
w szkoleniu lub wykonywania obowiązkĂłw słuĹźbowych;
4)     nie pełnił terytorialnej słuĹźby
wojskowej rotacyjnie w pełnym ustalonym wymiarze z powodu
niestawienia się do niej w terminie lub nieusprawiedliwionego spóźnienia
z przepustki, urlopu albo podróşy słuĹźbowej.
8. W przypadku zbiegu uprawnień do
wynagrodzenia ze stosunku pracy, stosunku służbowego albo dochodu z prowadzonej
działalności gospodarczej lub rolniczej, stanowiących podstawę do wyliczenia
świadczenia pieniężnego, żołnierzowi OT przysługuje suma świadczeń.
9. Wydatki z tytułu wypłaty świadczeń
pieniężnych są pokrywane z budĹźetu państwa z części, ktĂłrej
dysponentem jest Minister Obrony Narodowej.
10. Przepisy ust. 1–9 stosuje się
odpowiednio do Ĺźołnierza AR i Ĺźołnierza PR.
11. Minister Obrony Narodowej określi,
w drodze rozporządzenia, sposĂłb i tryb ustalania i wypłacania
świadczenia pieniężnego Ĺźołnierzom OT oraz Ĺźołnierzom AR i Ĺźołnierzom PR,
uwzględniając potrzebę rekompensaty utraconego wynagrodzenia albo dochodu oraz
konieczność zapewnienia sprawności i szybkości postępowania.
Art. 313. 1. Pracownikowi, ktĂłry w ciągu
30 dni od dnia zwolnienia z czynnej słuĹźby wojskowej,
z wyłączeniem zawodowej słuĹźby wojskowej i zasadniczej słuĹźby
wojskowej, podjął pracę u pracodawcy, u ktĂłrego był zatrudniony w dniu
powołania do tej służby, czas odbywania służby wojskowej wlicza się do okresu
zatrudnienia u tego pracodawcy w zakresie wszystkich uprawnień
wynikających ze stosunku pracy.
2. Pracownikowi, ktĂłry w ciągu
30 dni od dnia zwolnienia z czynnej słuĹźby wojskowej,
z wyłączeniem zawodowej słuĹźby wojskowej, podjął pracę po raz pierwszy lub
u innego pracodawcy niĹź ten, u ktĂłrego był zatrudniony w dniu powołania do
tej służby, czas odbywania służby wojskowej wlicza się do okresu zatrudnienia
wymaganego do nabywania lub zachowania uprawnień wynikających ze stosunku
pracy, z wyjątkiem uprawnień przysługujących wyłącznie pracownikom u
pracodawcy, u którego podjął pracę.
3. Pracownikowi, ktĂłry podjął pracę po
upływie 30 dni od dnia zwolnienia z czynnej słuĹźby wojskowej,
z wyłączeniem zawodowej słuĹźby wojskowej, czas odbywania tej słuĹźby wlicza
się do okresu zatrudnienia wymaganego do nabycia lub zachowania uprawnień
wynikających ze stosunku pracy, z wyjątkiem uprawnień przysługujących
wyłącznie pracownikom u pracodawcy, u którego podjęli pracę.
4. Terminy przewidziane w ust. 1
i 2 uwaĹźa się za zachowane, jeĹźeli pracownik nie mĂłgł podjąć pracy
z przyczyn usprawiedliwiających nieobecność w pracy.
5. Przepisy ust. 1–4 stosuje
się, jeżeli przepisy szczególne nie przewidują korzystniejszych uprawnień.
6. Stosowanie przepisĂłw ust. 1–3 nie
powoduje utraty uprawnień bezrobotnych, określonych w przepisach ustawy
z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia
i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2021 r. poz. 1100, z
późn. zm.[6])).
7. W przypadku Ĺźołnierzy OT do okresu
zatrudnienia, o ktĂłrym mowa w ust. 1–3, wlicza się wyłącznie
okres pełnienia terytorialnej służby wojskowej rotacyjnie.
Art. 314. 1. Ĺťołnierze, ktĂłrzy w ciągu
30 dni od dnia zwolnienia z czynnej słuĹźby wojskowej,
z wyłączeniem zawodowej słuĹźby wojskowej, z zastrzeĹźeniem art. 313
ust. 4, nie mogą podjąć pracy wskutek ogłoszenia upadłości lub likwidacji
pracodawcy, u ktĂłrego byli zatrudnieni w dniu powołania do tej słuĹźby,
albo rozwiązania z nimi stosunku pracy z przyczyn niedotyczących
pracownikĂłw, a takĹźe ktĂłrzy z innych przyczyn poszukują pracy –
korzystają z pierwszeństwa w zakresie pośrednictwa pracy.
2. DowĂłdca jednostki wojskowej, na wniosek
Ĺźołnierza, zawiadamia na piśmie właściwy rejonowy urząd pracy o terminie
zwolnienia Ĺźołnierza z czynnej słuĹźby wojskowej nie później niĹź na
30 dni przed tym terminem.
3. W zawiadomieniu,
o ktĂłrym mowa w ust. 2, podaje się:
1)    
dane osobowe żołnierza:
a)     imię i nazwisko,
b)     datę urodzenia i numer
PESEL,
c)     adres zamieszkania;
2)     informacje o wykształceniu
oraz o kwalifikacjach zawodowych uzyskanych w czasie pełnienia
czynnej służby wojskowej;
3)     informacje o oczekiwaniach
żołnierza co do rodzaju pracy, przyuczenia do zawodu lub przekwalifikowania
się.
4. Na podstawie informacji zawartych
w zawiadomieniu, o ktĂłrym mowa w ust. 2, rejonowy
urząd pracy przedstawia Ĺźołnierzowi zwolnionemu z czynnej słuĹźby wojskowej
propozycje odpowiedniego zatrudnienia, wykonywania prac interwencyjnych, robĂłt
publicznych lub szkolenia – na zasadzie pierwszeństwa.
5. Przepisy ust. 1 i 4 stosuje
się odpowiednio do osób, które odbyły służbę zastępczą. Osoby te zawiadamiają
właściwy rejonowy urząd pracy o zwolnieniu z odbywania tej słuĹźby na
30 dni przed terminem jej zakończenia.
Art. 315. 1. Pracodawca, ktĂłry zatrudniał
pracownika w dniu powołania do obowiązkowej zasadniczej słuĹźby wojskowej,
jest obowiązany zatrudnić go na poprzednio zajmowanym stanowisku lub na
stanowisku równorzędnym pod względem rodzaju pracy oraz wynagrodzenia, jeżeli
w ciągu 30 dni od dnia zwolnienia ze słuĹźby pracownik zgłosił się do
tego zakładu w celu podjęcia pracy. Niezachowanie tego terminu powoduje
wygaśnięcie stosunku pracy, chyba Ĺźe nastąpiło z przyczyn
usprawiedliwiających nieobecność w pracy.
2. JeĹźeli pracownik uzyskał podczas
odbywania zasadniczej służby wojskowej inne lub wyższe kwalifikacje zawodowe,
pracodawca jest obowiązany na wniosek pracownika zatrudnić go w miarę
moĹźliwości na stanowisku, ktĂłre odpowiada kwalifikacjom nabytym w Siłach
Zbrojnych.
Art. 316. 1. Ĺťołnierzowi przysługuje zwrot kosztĂłw
poniesionych na pomoc prawną, jeżeli postępowanie przygotowawcze wszczęte
przeciwko niemu o przestępstwo popełnione w związku
z wykonywaniem obowiązkĂłw słuĹźbowych zostanie zakończone prawomocnym
orzeczeniem o umorzeniu.
2. Koszty w wysokości odpowiadającej
wynagrodzeniu jednego obrońcy, określone w przepisach wydanych na
podstawie art. 16 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. –
Prawo o adwokaturze oraz art. 225
ust. 2 i 3 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o
radcach prawnych, zwraca się ze środków części budżetu państwa, której
dysponentem jest Minister Obrony Narodowej.
3. W zakresie nieuregulowanym
w ust. 1 i 2 do zwrotu kosztĂłw poniesionych na pomoc prawną
stosuje się przepisy działu XIV ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r.
– Kodeks postępowania karnego.
Art. 317. 1. CzłonkĂłw rodziny Ĺźołnierza
odbywającego obowiązkową zasadniczą służbę wojskową, którzy zamieszkiwali
wspĂłlnie z nim w dniu powołania go do tej słuĹźby, nie usuwa się
przymusowo z lokali mieszkalnych zajmowanych na podstawie tytułu prawnego.
2. Przepisu ust. 1 nie stosuje
się, jeżeli żołnierz nie został uznany za posiadającego na wyłącznym utrzymaniu
członkĂłw rodziny i zwłoka z zapłatą naleĹźności z tytułu
zajmowania lokalu mieszkalnego wynosi co najmniej 2 pełne okresy
płatności.
3. Nie zajmuje się rĂłwnieĹź lokali
mieszkalnych żołnierzy samotnych odbywających obowiązkową zasadniczą służbę
wojskową.
Art. 318. 1. Osoby przeznaczone do odbycia
obowiązkowej zasadniczej służby wojskowej mogą być kierowane do odbycia
szkolenia w celu uzyskania kwalifikacji przydatnych w Siłach
Zbrojnych. Do odbycia szkolenia (kursu) kieruje szef wojskowego centrum
rekrutacji.
2. Szkolenia (kursy), o ktĂłrych mowa
w ust. 1, prowadzą osoby fizyczne, osoby prawne lub jednostki
organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, z ktĂłrymi szef
Centralnego Wojskowego Centrum Rekrutacji zawarł umowę na realizację tego
szkolenia (kursu). Do wyłonienia podmiotów realizujących szkolenie (kursy)
stosuje się przepisy ustawy z dnia 11 września 2019 r. – Prawo
zamówień publicznych.
3. Czas trwania szkolenia (kursu),
o ktĂłrym mowa w ust. 1, moĹźe wynosić do 3 miesięcy
i moĹźe być realizowany w czasie wolnym od pracy.
4. Uczestnikom szkolenia
(kursu), o ktĂłrym mowa w ust. 1, będącym pracownikami
przysługuje:
1)     zwolnienie z pracy na czas
niezbędny do odbycia zajęć, z uwzględnieniem czasu koniecznego na dojazd;
2)     wynagrodzenie w pełnej
wysokości za czas zwolnienia z pracy z powodu odbywania zajęć.
5. Koszty związane z realizacją
szkolenia (kursu), o ktĂłrym mowa w ust. 1, oraz wynikające ze
świadczeń określonych w ust. 4 pokrywa się z części budĹźetu
państwa, której dysponentem jest Minister Obrony Narodowej.
Art. 319. 1. Ĺťołnierzom OT:
1)     zamieszkującym poza miejscem
pełnienia słuĹźby – przysługuje prawo do zwrotu kosztĂłw dojazdĂłw z miejsca
zamieszkania do miejsca pełnienia tej słuĹźby rotacyjnie i z powrotem;
2)     okres urlopu bezpłatnego
udzielonego w związku z tą słuĹźbą przez pracodawcę jest wliczany do
okresu pracy, od ktĂłrego zależą uprawnienia pracownicze, w tym wymiar
urlopu wypoczynkowego za dany rok.
2. Koszty związane ze świadczeniami dla
Ĺźołnierzy OT z tytułu pełnienia czynnej słuĹźby wojskowej są pokrywane
z części budĹźetu państwa, ktĂłrej dysponentem jest Minister Obrony
Narodowej.
3. Za koszty, o ktĂłrych mowa
w ust. 1, uznaje się koszty przejazdu środkami publicznego transportu
zbiorowego, kolejowego pociągiem osobowym lub pospiesznym klasy drugiej albo
autobusowego w komunikacji zwykłej lub pospiesznej,
a w przypadku braku takiego środka – koszty przejazdu najtańszym
dostępnym środkiem transportu zbiorowego.
4. Zwrotu kosztów przejazdu dokonują dowódcy
jednostek wojskowych na podstawie udokumentowanego oświadczenia.
5. Zwrot kosztów przejazdu nie przysługuje
w przypadku zapewnienia bezpłatnego przejazdu lub gdy przejazd następuje
w granicach miejscowości, w ktĂłrej znajduje się miejsce odbywania
służby wojskowej.
Art. 320. 1. Ĺťołnierzom OT, ktĂłrzy pełnili
terytorialną słuĹźbę wojskową przez okres co najmniej 3 lat na stanowiskach
służbowych lub w funkcjach wojskowych odpowiadających ich kwalifikacjom nabytym
przed powołaniem do tej słuĹźby lub w jej trakcie, wypłaca się ekwiwalent
pieniężny z tytułu poniesionych kosztĂłw związanych z uzyskaniem
kwalifikacji przydatnych w Siłach Zbrojnych, zrewaloryzowany
o prognozowany w ustawie budĹźetowej na dany rok średnioroczny
wskaĹşnik cen towarĂłw i usług konsumpcyjnych obowiązujący w dniu
zwolnienia żołnierza ze służby wojskowej.
2. Podstawę do wypłaty ekwiwalentu stanowi
umowa zawarta między szefem wojskowego centrum rekrutacji a Ĺźołnierzem OT,
na podstawie której żołnierz OT zobowiązał się do uzyskania przed powołaniem do
terytorialnej słuĹźby wojskowej lub w jej trakcie określonych kwalifikacji,
a szef wojskowego centrum rekrutacji zobowiązał się, po uzgodnieniu
z dowĂłdcą jednostki wojskowej, do powołania Ĺźołnierza OT na stanowisko
służbowe lub funkcję wojskową odpowiadającą uzyskanym kwalifikacjom.
3. Ekwiwalent jest wypłacany po upływie
3 lat pełnienia terytorialnej słuĹźby wojskowej. Na wniosek Ĺźołnierza OT
ekwiwalent moĹźna wypłacić przed upływem tego okresu w przypadku, gdy
zobowiąże się on do zwrotu wypłaconego ekwiwalentu w przypadku zwolnienia
go z tej słuĹźby przed jej zakończeniem z przyczyn niezaleĹźnych od
organĂłw wojskowych, z wyjątkiem przypadku wynikającego z orzeczenia
o niezdolności do czynnej słuĹźby wojskowej lub orzeczenia psychologicznego
stwierdzającego przeciwwskazania do pełnienia tej służby albo powołania do
zawodowej służby wojskowej.
Art. 321. 1. Ĺťołnierze OT, ktĂłrzy zobowiązali
się do pełnienia terytorialnej służby wojskowej nieprzerwanie przez okres nie
krĂłtszy niĹź 3 lata, mogą zostać skierowani przez szefa wojskowego centrum
rekrutacji, w drodze decyzji, na wniosek dowĂłdcy jednostki wojskowej,
w ktĂłrej Ĺźołnierz pełni słuĹźbę, albo na swĂłj wniosek, za zgodą dowĂłdcy
jednostki wojskowej, do odbycia kursu lub szkolenia specjalistycznego
prowadzonego poza Siłami Zbrojnymi w celu uzyskania kwalifikacji
przydatnych w Siłach Zbrojnych, o ile mają one związek
z zajmowanym stanowiskiem słuĹźbowym lub skierowanie Ĺźołnierza OT na kurs
lub szkolenie specjalistyczne wynika z potrzeby zmiany stanowiska
słuĹźbowego albo pozostawienia go w terytorialnej słuĹźbie wojskowej na kolejny
okres, nie krĂłtszy niĹź 3 lata.
2. Ĺťołnierz OT
ponosi koszty związane ze skierowaniem na kurs lub szkolenie specjalistyczne
w przypadku:
1)     nieukończenia kursu lub
szkolenia specjalistycznego lub nieuzyskania kwalifikacji przydatnych
w Siłach Zbrojnych;
2)     zwolnienia go
z terytorialnej słuĹźby wojskowej z przyczyn niezaleĹźnych od organĂłw
wojskowych przed ustalonym okresem jej pełnienia trwającym nie krócej niż
3 lata, z wyjątkiem przypadku wynikającego z orzeczenia
o niezdolności do czynnej słuĹźby wojskowej lub orzeczenia psychologicznego
stwierdzającego przeciwwskazania do pełnienia tej służby albo powołania do
zawodowej służby wojskowej.
3. Uczestnikom
kursu lub szkolenia specjalistycznego, którzy są pracownikami, przysługuje:
1)     zwolnienie z pracy na czas
niezbędny do odbycia zajęć, z uwzględnieniem czasu koniecznego na dojazd;
2)     wynagrodzenie w pełnej
wysokości za czas zwolnienia z pracy z powodu odbywania zajęć.
4. Koszty związane z realizacją kursu
lub szkolenia specjalistycznego oraz koszty świadczeń, o ktĂłrych mowa
w ust. 3, są pokrywane z budĹźetu państwa z części, ktĂłrej
dysponentem jest Minister Obrony Narodowej.
Art. 322. Minister Obrony Narodowej określi,
w drodze rozporządzenia:
1)     kwalifikacje przydatne
w Siłach Zbrojnych, o ktĂłrych mowa w art. 318 i art. 320,
2)     wzĂłr umowy, o ktĂłrej mowa w
art. 318 ust. 2 i art. 320 ust. 2,
3)     sposĂłb i tryb naliczania
i wypłacania ekwiwalentu pieniężnego, o ktĂłrym mowa w art. 320
ust. 1,
4)    
sposĂłb i tryb naliczania oraz dokonywania zwrotu kosztĂłw, o ktĂłrych
mowa w art. 321 ust. 2, i kosztĂłw świadczeń, o ktĂłrych mowa w
art. 318 ust. 4 pkt 2 i art. 321 ust. 3
– uwzględniając klasyfikację zawodĂłw
i specjalności określoną w przepisach wydanych na podstawie art. 36
ust. 8 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji
zatrudnienia i instytucjach rynku pracy oraz konieczność zagwarantowania
rĂłwności stron umowy oraz zapewnienia sprawności postępowania w zakresie
wypłacania ekwiwalentu.
Art. 323. 1. Ĺťołnierzowi OT moĹźna przyznać
dofinansowanie kosztĂłw studiĂłw, nauki, staĹźu, kursu lub specjalizacji,
zwłaszcza w specjalnościach wojskowych wymagających podwyĹźszonych
kwalifikacji, w wymiarze proporcjonalnym do deklarowanego okresu pełnienia
terytorialnej służby wojskowej.
2. Dofinansowanie moĹźe być przyznane
wyłącznie w przypadkach, gdy poziom i kierunek nauki są zbieĹźne
z wymaganiami kwalifikacyjnymi na zajmowanym lub na planowanym do
wyznaczenia stanowisku służbowym.
3. Podstawę dofinansowania stanowi umowa
zawarta między dowĂłdcą jednostki wojskowej a Ĺźołnierzem OT, określająca
zasady, wysokość i sposĂłb tego dofinansowania oraz warunki jego zwrotu.
4. Dofinansowanie przyznaje się
Ĺźołnierzowi OT w formie zwrotu opłaty uiszczonej przez Ĺźołnierza OT.
5. Dofinansowanie kosztĂłw studiĂłw, nauki,
staĹźu, kursu lub specjalizacji, ktĂłre trwały krĂłcej niĹź 6 miesięcy,
następuje po ich zakończeniu oraz przedstawieniu przez żołnierza OT dowodu
uiszczenia opłaty.
6. JeĹźeli studia, nauka, staĹź, kurs lub
specjalizacja trwały dłuĹźej niĹź 6 miesięcy, Ĺźołnierz OT przedstawia
dowĂłdcy jednostki wojskowej, w ktĂłrej pełni słuĹźbę, zaświadczenie
potwierdzające zaliczenie ich kolejnych okresów oraz dowód uiszczenia opłaty.
7. Dofinansowanie przyznaje się
w wysokości 1/3 kosztĂłw, o ktĂłrych mowa w ust. 1, za
każdy rok pełnienia terytorialnej służby wojskowej przez żołnierza OT po
zakończeniu kształcenia.
8. Zwrot dofinansowania przez Ĺźołnierza OT
następuje w przypadku przerwania kształcenia lub zwolnienia
z terytorialnej słuĹźby wojskowej przed ustalonym w umowie okresem jej
pełnienia, trwającym nie krĂłcej niĹź 3 lata, z przyczyn niezaleĹźnych
od organĂłw wojskowych, z wyjątkiem przypadku wynikającego
z orzeczenia o niezdolności do czynnej słuĹźby wojskowej lub
orzeczenia psychologicznego stwierdzającego przeciwwskazania do pełnienia tej
służby albo powołania do zawodowej służby.
9. Zwrotu, o ktĂłrym mowa
w ust. 8, dochodzi dowĂłdca jednostki wojskowej, w ktĂłrej
żołnierz OT pełni służbę.
10. Minister Obrony
Narodowej określi, w drodze rozporządzenia:
1)     tryb udzielania Ĺźołnierzom OT
dofinansowania kosztĂłw studiĂłw, nauki, staĹźu, kursu lub specjalizacji,
2)     sposĂłb dokumentowania
poniesionych przez żołnierza OT wydatków objętych dofinansowaniem,
3)    
wzĂłr umowy, o ktĂłrej mowa w ust. 3
– uwzględniając sprawność postępowania
w sprawie dofinansowania, wysokość rzeczywistych kosztĂłw studiĂłw, nauki,
stażu, kursu lub specjalizacji, możliwość weryfikacji tych kosztów oraz
konieczność zagwarantowania równości stron umowy.
Art. 324. Ĺťołnierze odbywający zasadniczą słuĹźbę
wojskową, żołnierze OT pełniący terytorialną służbę wojskową pełnioną
rotacyjnie oraz Ĺźołnierze pełniący słuĹźbę w rezerwie są objęci
obowiązkowym ubezpieczeniem zdrowotnym na zasadach określonych w ustawie
z dnia 27 sierpnia 2004 r. o Ĺ›wiadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych.
Art. 325. 1. Ĺťołnierze odbywający zasadniczą słuĹźbę
wojskową, żołnierze OT pełniący terytorialną służbę wojskową rotacyjnie lub
Ĺźołnierze pełniący słuĹźbę wojskową w razie ogłoszenia mobilizacji
i w czasie wojny na zasadach określonych w ustawie z dnia
27 sierpnia 2004 r. o Ĺ›wiadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych, na czas pełnienia tej służby, mają prawo
wyboru:
1)     lekarza podstawowej opieki
zdrowotnej, pielęgniarki podstawowej opieki zdrowotnej lub położnej podstawowej
opieki zdrowotnej,
2)     świadczeniodawcy udzielającego
ambulatoryjnych świadczeń specjalistycznych,
3)     lekarza dentysty,
4)    
szpitala
– najbliĹźszych miejscu pełnienia słuĹźby
spośrĂłd świadczeniodawcĂłw, ktĂłrzy zawarli umowy o udzielanie świadczeń
opieki zdrowotnej, będących podmiotami leczniczymi utworzonymi przez Ministra
Obrony Narodowej.
2. Ĺťołnierzom OT pełniącym terytorialną
służbę wojskową przysługuje prawo do korzystania poza kolejnością ze świadczeń
opieki zdrowotnej, w rozumieniu przepisĂłw ustawy z dnia
27 sierpnia 2004 r. o Ĺ›wiadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środkĂłw publicznych, udzielanych w podmiotach leczniczych
utworzonych przez Ministra Obrony Narodowej. Prawo to nie wpływa na uprawnienia
innych świadczeniobiorców posiadających prawo do korzystania poza kolejnością
ze świadczeń opieki zdrowotnej, wynikające z przepisów tej ustawy.
3. Dokumentem uprawniającym do korzystania
z prawa do świadczeń opieki zdrowotnej, o ktĂłrych mowa
w ust. 2, jest wojskowy dokument osobisty stwierdzający
pełnienie terytorialnej służby wojskowej.
4. JeĹźeli Ĺźołnierze, o ktĂłrych mowa
w ust. 1, nie mogą uzyskać świadczenia opieki zdrowotnej u
świadczeniodawcy określonego w ust. 1, mają prawo wyboru innego
świadczeniodawcy spośród świadczeniodawców, którzy zawarli umowy
o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej.
Art. 326. 1. Ĺťołnierzom odbywającym zasadniczą
słuĹźbę wojskową oraz pełniącym słuĹźbę wojskową w razie ogłoszenia
mobilizacji i w czasie wojny przysługuje bezpłatne zaopatrzenie
w produkty lecznicze, wyroby medyczne i wyposaĹźenie wyrobĂłw
medycznych, w rozumieniu przepisĂłw ustawy z dnia 20 maja
2010 r. o wyrobach medycznych, inne niĹź oznaczone znakiem „Rp”,
finansowane z części budĹźetu państwa pozostającej w dyspozycji
Ministra Obrony Narodowej.
2. Minister Obrony Narodowej
w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw zdrowia określi,
w drodze rozporządzenia, wykaz produktĂłw leczniczych oznaczonych symbolem
OTC i wyrobĂłw, o ktĂłrych mowa w ust. 1, wydawanych
bezpłatnie, oraz sposĂłb i tryb finansowania ponoszonych kosztĂłw,
uwzględniając zasady i sposĂłb wydatkowania środkĂłw publicznych.
Art. 327. 1. Ĺťołnierze odbywający zasadniczą słuĹźbę
wojskową lub żołnierze OT pełniący terytorialną służbę wojskową rotacyjnie są
obowiązani do przestrzegania przepisĂłw i zasad bezpieczeństwa
i higieny pracy.
2. Do Ĺźołnierzy, o ktĂłrych mowa
w ust. 1, stosuje się odpowiednio przepisy działu dziesiątego ustawy
z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy, z wyjątkiem
art. 207 § 2 pkt 7, art. 2091
§ 4, art. 210, art. 230 § 2, art. 232, art. 234
§ 2, art. 235–2352, art. 237–2372, art. 2373
§ 2 w zakresie prowadzenia szkolenia okresowego, art. 2377 § 1 pkt 1 i Â§ 2–4,
art. 2378 § 1, art. 2379 § 3 oraz art. 23711 § 4.
Art. 328. 1. W okresie odbywania słuĹźby
wojskowej członkostwo żołnierzy niebędących żołnierzami zawodowymi
w partiach politycznych ulega zawieszeniu.
2. W okresie odbywania słuĹźby
wojskowej żołnierze niebędący żołnierzami zawodowymi nie mogą brać udziału
w działalności ruchĂłw obywatelskich i innych ugrupowań obywateli
o charakterze politycznym ani prowadzić działalności politycznej na
terenie jednostki (instytucji) wojskowej, w tym rozpowszechniać publikacji
dotyczących zagadnień politycznych.
3. Ĺťołnierze niebędący Ĺźołnierzami
zawodowymi, biorąc udział w zgromadzeniach o charakterze politycznym,
nie mogą występować w umundurowaniu oraz odznakach i oznakach
wojskowych.
4. Przepisu ust. 2 nie stosuje
się w przypadku kandydowania Ĺźołnierza niebędącego Ĺźołnierzem zawodowym do
Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej lub Senatu Rzeczypospolitej Polskiej,
Parlamentu Europejskiego lub organów samorządu terytorialnego.
5. Ĺťołnierze niebędący Ĺźołnierzami
zawodowymi nie mogą tworzyć związkĂłw zawodowych i wstępować do nich ani
brać udziału w działalności związkĂłw zawodowych, ktĂłrych byli członkami
w chwili powołania do słuĹźby.
6. Zakaz wstępowania do związkĂłw
zawodowych oraz brania udziału w działalności związkĂłw zawodowych nie
dotyczy żołnierzy OT pełniących terytorialną służbę wojskową dyspozycyjnie,
z wyjątkiem sytuacji, w ktĂłrej działalność związkowa miałaby związek
z pełnieniem tej słuĹźby.
7. Ĺťołnierze niebędący Ĺźołnierzami
zawodowymi mogą wstępować do stowarzyszeń i innych organizacji działających
poza wojskiem oraz brać udział w działalności stowarzyszeń i innych
organizacji, do ktĂłrych naleĹźeli w chwili powołania do słuĹźby, po pisemnym
poinformowaniu dowĂłdcy jednostki wojskowej, w ktĂłrej pełnią słuĹźbę.
8. Działalność partii politycznych oraz
stowarzyszeń i innych organizacji na terenie jednostek (instytucji)
wojskowych określają przepisy art. 7 ustawy z dnia
27 czerwca 1997 r. o partiach politycznych (Dz. U. z 2022
r. poz. 372) oraz art. 44 i art. 45 ustawy z dnia
7 kwietnia 1989 r. – Prawo o stowarzyszeniach (Dz. U.
z 2020 r. poz. 2261), z tym Ĺźe na terenie jednostek
(instytucji) wojskowych nie mogą być tworzone i nie mogą działać
środowiskowe stowarzyszenia i inne organizacje zrzeszające Ĺźołnierzy niebędących
żołnierzami zawodowymi.
Art. 329. 1. Ĺťołnierzom OT pełniącym terytorialną
służbę wojskową dyspozycyjnie wydaje się przedmioty umundurowania
i wyekwipowania wojskowego. Ĺťołnierze ci są obowiązani stawić się
w wydanym umundurowaniu wraz z ekwipunkiem w przypadku pełnienia
terytorialnej służby wojskowej rotacyjnie.
2. Ĺťołnierzom niebędącym Ĺźołnierzami
zawodowymi, którzy nie pełnią służby wojskowej, mogą być wydawane przedmioty
umundurowania i wyekwipowania wojskowego do celĂłw związanych
z wykonywaniem obowiązku obrony. Ĺťołnierze ci są obowiązani stawić się
w wydanym umundurowaniu i z ekwipunkiem w razie powołania
do służby.
3. W innych przypadkach niĹź określone
w ust. 1 i art. 270 Ĺźołnierze mogą nosić umundurowanie oraz odznaki
i oznaki wojskowe tylko w razie uzyskania zezwolenia w trybie określonym
w przepisach wydanych na podstawie ust. 4.
4. Minister Obrony Narodowej określi,
w drodze rozporządzenia, sposĂłb i tryb postępowania w sprawach
o uzyskanie zezwolenia na noszenie umundurowania oraz odznak i oznak
wojskowych, uwzględniając konieczność uzyskania przez żołnierza pozytywnej
opinii właściwego organu wojskowego prowadzącego ewidencję żołnierza
w zakresie wywiązywania się przez niego z obowiązku obrony, jeĹźeli mu
podlega, oraz zasadność motywĂłw, jakie przytoczył Ĺźołnierz w swojej
prośbie o uzyskanie zezwolenia.
5. Minister Obrony Narodowej określi
w odniesieniu do Ĺźołnierzy niebędących Ĺźołnierzami zawodowymi,
w drodze rozporządzenia, sposĂłb wydawania przedmiotĂłw umundurowania
i wyekwipowania wojskowego oraz normy naleĹźności i czas uĹźywalności
tych przedmiotĂłw w przypadkach, o ktĂłrych mowa w ust. 1
i 2, uwzględniając podział mundurĂłw na ich rodzaje oraz charakter
wykonywanych zadań.
Art. 330. 1. Ĺťołnierze niebędący Ĺźołnierzami
zawodowymi w trakcie pełnienia słuĹźby wojskowej otrzymują:
1)     bezpłatne wyĹźywienie lub
rĂłwnowaĹźnik pieniężny, z wyjątkiem Ĺźołnierzy OT pełniących terytorialną
służbę wojskową dyspozycyjnie;
2)     umundurowanie
i wyekwipowanie wojskowe w naturze lub rĂłwnowaĹźnik pieniężny.
2. Minister Obrony Narodowej określi,
w drodze rozporządzenia, przypadki, w ktĂłrych Ĺźołnierze otrzymują
świadczenia, o ktĂłrych mowa w ust. 1, warunki oraz normy ich
otrzymywania, wysokość rĂłwnowaĹźnikĂłw pieniężnych, warunki, tryb i terminy
wypłacania równoważników pieniężnych oraz sposób realizacji dodatkowych norm
wyĹźywienia, z uwzględnieniem rodzaju, miejsca i warunkĂłw pełnionej
służby oraz czynników wpływających na pełnienie tej służby.
Art. 331. 1. Ĺťołnierzom niebędącym Ĺźołnierzami
zawodowymi w czasie odbywania słuĹźby wojskowej moĹźna udzielać następujących
urlopĂłw:
1)     wypoczynkowego – Ĺźołnierzom
odbywającym zasadniczą służbę wojskową lub żołnierzom OT pełniącym terytorialną
służbę wojskową, jeżeli łączny czas trwania tej służby pełnionej rotacyjnie
wynosi co najmniej 30 dni w ciągu roku kalendarzowego, lub słuĹźbę
wojskową w razie ogłoszenia mobilizacji i w czasie wojny;
2)     dodatkowego – Ĺźołnierzom
pełniącym słuĹźbę wojskową w razie ogłoszenia mobilizacji
i w czasie wojny przebywającym w strefie działań bojowych
w czasie wojny co najmniej przez 60 dni w ciągu roku;
3)     zdrowotnego – Ĺźołnierzom
odbywającym zasadniczą służbę wojskową lub pełniącym służbę wojskową
w razie ogłoszenia mobilizacji i w czasie wojny w jednym
nieprzerwanym okresie, w wymiarze do 1 miesiąca;
4)     okolicznościowego – Ĺźołnierzom
w trakcie pełnienia słuĹźby;
5)     nagrodowego – Ĺźołnierzom
w trakcie pełnienia słuĹźby w wymiarze określonym w przepisach
o dyscyplinie wojskowej;
6)     z tytułu honorowego krwiodawstwa
– Ĺźołnierzom odbywającym zasadniczą słuĹźbę wojskową w wymiarze 1 dnia
kalendarzowego za kaĹźde oddane 200 ml krwi.
2. Urlopu wypoczynkowego udziela się
w jednym nieprzerwanym okresie Ĺźołnierzom odbywającym obowiązkową
zasadniczą słuĹźbę wojskową – jednorazowo, w czasie jej odbywania,
w wymiarze 10 dni kalendarzowych, po odbyciu co najmniej
3 miesięcy tej słuĹźby.
3. Urlopu wypoczynkowego
udziela się w jednym nieprzerwanym okresie Ĺźołnierzom odbywającym
dobrowolną zasadniczą służbę wojskową, żołnierzom OT pełniącym terytorialną
słuĹźbę wojskową oraz Ĺźołnierzom pełniącym słuĹźbę w aktywnej albo pasywnej
rezerwie – w wymiarze 2 dni kalendarzowych za kaĹźdy okres pełnienia
słuĹźby wynoszący łącznie 30 dni:
1)     dobrowolnej zasadniczej słuĹźby
wojskowej;
2)     terytorialnej słuĹźby wojskowej
pełnionej rotacyjnie;
3)     słuĹźby w aktywnej rezerwie
albo ćwiczeń wojskowych odbywanych w pasywnej rezerwie.
4. Ĺťołnierzom pełniącym słuĹźbę wojskową
w razie ogłoszenia mobilizacji i w czasie wojny udziela się
urlopu wypoczynkowego w wymiarze do 26 dni kalendarzowych w danym
roku.
5. Ĺťołnierzom odbywającym zasadniczą
służbę wojskową lub żołnierzom OT pełniącym terytorialną służbę wojskową
udziela się urlopu na czas trwania ich własnej kampanii wyborczej
w przypadku kandydowania do organĂłw, o ktĂłrych mowa w art. 328 ust. 4.
6. UrlopĂłw, o ktĂłrych mowa
w ust. 1 i 5, udziela dowĂłdca jednostki wojskowej,
a urlopu, o ktĂłrym mowa w ust. 1 pkt 5, udziela
również organ właściwy do wyróżniania żołnierza.
7. DowĂłdca jednostki wojskowej moĹźe
odwołać Ĺźołnierza z urlopu, o ktĂłrym mowa w ust. 1,
z waĹźnych względĂłw słuĹźbowych. Ĺťołnierz odwołany z urlopu jest
obowiązany niezwłocznie stawić się w miejscu odbywania słuĹźby wojskowej.
8. Ĺťołnierzom przebywającym na urlopie,
o ktĂłrym mowa w ust. 1, urlop ten moĹźe być przedłuĹźony.
9. Minister Obrony Narodowej określi,
w drodze rozporządzenia, sposĂłb i tryb udzielania urlopĂłw Ĺźołnierzom
niebędącym Ĺźołnierzami zawodowymi w słuĹźbie wojskowej, odwoływania
z urlopu lub jego przedłuĹźania oraz wymiar urlopu, o ktĂłrym mowa w ust. 1
pkt 4, uwzględniając konieczność umoĹźliwienia zróşnicowania wymiaru
urlopĂłw w zaleĹźności od rodzaju słuĹźby wojskowej lub charakteru
wykonywanych zadań na stanowisku słuĹźbowym lub w ramach pełnionej funkcji
oraz wyjątkowy charakter odwoływania Ĺźołnierzy z urlopu lub jego przedłuĹźania.
Rozdział
4
Obowiązki żołnierzy zawodowych
Art. 332. 1. Ĺťołnierz zawodowy jest obowiązany
utrzymywać sprawność fizyczną zapewniającą wykonywanie przez niego zadań
służbowych.
2. Ĺťołnierz zawodowy jest obowiązany na
polecenie dowĂłdcy jednostki do uczestnictwa w zorganizowanych zajęciach
z wychowania fizycznego.
3. Minister Obrony Narodowej określi,
w drodze rozporządzenia, program oraz formy organizacyjne zajęć
z zakresu wychowania fizycznego i sportu realizowane w urzędzie
obsługującym Ministra Obrony Narodowej oraz w jednostkach organizacyjnych,
a takĹźe wymagania, jakie obowiązane są spełniać osoby prowadzące zajęcia
z zakresu wychowania fizycznego i sportu, uwzględniając charakter
i specyfikę słuĹźby wojskowej pełnionej w tym urzędzie oraz
jednostkach organizacyjnych.
4. Ĺťołnierz zawodowy jest poddawany
w roku kalendarzowym rocznemu sprawdzianowi sprawności fizycznej.
5. Ĺťołnierz zawodowy moĹźe być zwolniony ze
sprawdzianu sprawności fizycznej w danym roku kalendarzowym
z przyczyn słuĹźbowych lub zdrowotnych.
6. Ĺťołnierza zawodowego – kobietę zwalnia
się ze sprawdzaniu sprawności fizycznej w okresie ciąży lub karmienia
dziecka piersią.
7. Sprawność fizyczną Ĺźołnierza zawodowego
ocenia się na podstawie ćwiczeń zróżnicowanych ze względu na płeć, grupy wiekowe
oraz jednostki wojskowe i zajmowane stanowiska słuĹźbowe, a takĹźe
posiadanej przez Ĺźołnierza kategorii zdolności fizycznej i psychicznej do
zawodowej służby wojskowej.
8. Na podstawie przeprowadzonego
sprawdzianu wystawia się żołnierzowi zawodowemu ocenę sprawności fizycznej
wyraĹźoną w skali od 5 do 2 (bardzo dobra, dobra, dostateczna
i niedostateczna).
9. Minister Obrony
Narodowej określi, w drodze rozporządzenia:
1)     warunki i tryb
przeprowadzania sprawdzianu sprawności fizycznej,
2)     zakres ćwiczeń zróşnicowany ze
względu na płeć, grupy wiekowe oraz jednostki wojskowe i zajmowane
stanowiska słuĹźbowe, a takĹźe posiadaną przez Ĺźołnierza kategorię zdolności
fizycznej i psychicznej do zawodowej słuĹźby wojskowej,
3)     tryb zwalniania ze sprawdzianu
sprawności fizycznej w danym roku kalendarzowym oraz dokumenty wymagane
w tych sprawach,
4)     sposĂłb dokumentowania
niemożności przystąpienia do sprawdzianu sprawności fizycznej,
5)    
sposób dokumentowania otrzymanych przez żołnierzy ocen oraz nieprzystąpienia do
tego sprawdzianu z przyczyn innych niĹź określone w ust. 5
i 6
– uwzględniając potrzebę kształtowania właściwej
sprawności fizycznej żołnierzy zawodowych, konieczność zapewnienia
odpowiedniego poziomu oceniania Ĺźołnierzy zawodowych w czasie sprawdzianu,
z zachowaniem jawności i obiektywizmu, zapewnienia prawidłowości
wykonywanych ćwiczeń, przejrzystość i rzetelność prowadzenia dokumentacji
dotyczącej sprawdzianu sprawności fizycznej oraz potrzeby Sił Zbrojnych.
Art. 333. 1. Ĺťołnierze zawodowi są uprawnieni do
noszenia umundurowania podczas drogi z miejsca zamieszkania do miejsca
wykonywania czynności słuĹźbowych i z powrotem.
2. Minister Obrony Narodowej moĹźe
wprowadzić obowiązek noszenia umundurowania przez żołnierzy zawodowych podczas
drogi z miejsca zamieszkania do miejsca wykonywania czynności słuĹźbowych
i z powrotem.
3. Minister Obrony Narodowej moĹźe zwolnić
Ĺźołnierzy zawodowych od obowiązku noszenia umundurowania i oznak
wojskowych w czasie wykonywania przez nich zadań słuĹźbowych.
4. W przypadkach określonych przez
dowĂłdcę jednostki wojskowej, w ktĂłrej Ĺźołnierz zawodowy jest wyznaczony na
stanowisko służbowe, jest on obowiązany do noszenia uzbrojenia lub orderów
i odznaczeń.
Art. 334. 1. Ĺťołnierze zawodowi otrzymują
umundurowanie i wyekwipowanie, uzbrojenie oraz, w określonych
przypadkach, wyĹźywienie albo rĂłwnowaĹźnik pieniężny w zamian za te
należności.
2. Ĺťołnierze
zawodowi otrzymują umundurowanie i wyekwipowanie:
1)     na
własność:
a)     z chwilą wydania albo
b)     po upływie okresu uĹźywalności;
2)     do bezpłatnego korzystania na
czas wykonywania określonych czynności służbowych.
3. RĂłwnowaĹźnik pieniężny przysługujący
Ĺźołnierzowi zawodowemu w zamian za umundurowanie i wyekwipowanie,
niewydane w naturze, moĹźe podlegać zmniejszeniu lub moĹźna wstrzymać jego
wypłatę.
4. Minister Obrony
Narodowej określi, w drodze rozporządzenia:
1)     warunki oraz normy umundurowania
i wyekwipowania Ĺźołnierzy zawodowych, w tym ubiory cywilne Ĺźołnierzy
zawodowych, moĹźliwość stosowania zamiennikĂłw oraz przypadki, w ktĂłrych
moĹźna dokonywać zmian tych norm, przedmioty umundurowania i wyekwipowania,
ktĂłre przechodzą na własność Ĺźołnierzy z chwilą wydania, okresy
uĹźywalności, po upływie ktĂłrych umundurowanie i wyekwipowanie przechodzi
na własność, przedmioty umundurowania i wyekwipowania, ktĂłre Ĺźołnierze
otrzymują do bezpłatnego korzystania na czas wykonywania określonych czynności
słuĹźbowych, a takĹźe organy wojskowe właściwe w tych sprawach,
2)     rodzaje i normy uzbrojenia
żołnierzy zawodowych,
3)    
przypadki, w ktĂłrych Ĺźołnierzom zawodowym przysługuje bezpłatne
wyĹźywienie, oraz normy tego wyĹźywienia
– uwzględniając specyfikę umundurowania
poszczegĂłlnych rodzajĂłw wojsk i słuĹźb oraz charakter wykonywanych zadań
słuĹźbowych oraz zróşnicowanie tych norm w zaleĹźności od charakteru
wykonywanych zadań słuĹźbowych i krąg Ĺźołnierzy zawodowych uprawnionych do
bezpłatnego wyżywienia.
5. Minister Obrony
Narodowej, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw finansĂłw
publicznych, określi, w drodze rozporządzenia:
1)     wysokość rĂłwnowaĹźnikĂłw
pieniężnych przysługujących Ĺźołnierzom zawodowym w zamian za umundurowanie
i wyekwipowanie, niewydane w naturze, w tym za czyszczenie
umundurowania i wyekwipowania oraz wykonywanie haftĂłw dla Ĺźołnierzy
zawodowych, przypadki i tryb otrzymywania, zmniejszania, wstrzymywania
i wznawiania wypłaty tych rĂłwnowaĹźnikĂłw, warunki, tryb i terminy ich
wypłacania, a takĹźe organy właściwe w tych sprawach,
2)     przypadki otrzymywania oraz
warunki, tryb i terminy wypłaty rĂłwnowaĹźnikĂłw pieniężnych przysługujących
Ĺźołnierzom zawodowym w zamian za bezpłatne wyĹźywienie niewydane
w naturze, sposĂłb ustalania ich wysokości, a takĹźe organy właściwe
w tych sprawach
– uwzględniając rodzaje umundurowania
i wyekwipowania Ĺźołnierzy zawodowych, ktĂłrym ono przysługuje, jak rĂłwnieĹź
okoliczność, że wykonywanie (uzupełnienie) haftów dla żołnierzy zawodowych
pozostaje w związku z mianowaniem na wyĹźszy stopień wojskowy oraz
charakter wykonywanych przez żołnierzy zawodowych zadań służbowych
i warunki ich wykonywania.
Art. 335. 1. Ĺťołnierzowi zawodowemu nie wolno
podejmować pracy zarobkowej i prowadzić działalności gospodarczej.
2. Za pracę
zarobkową uważa się pracę świadczoną osobiście:
1)     w ramach stosunku pracy;
2)     na podstawie innego tytułu,
jeĹźeli praca jest wykonywana przez okres dłuĹźszy niĹź 1 miesiąc.
3. DowĂłdca
jednostki wojskowej, w ktĂłrej Ĺźołnierz zawodowy zajmuje stanowisko
służbowe, na wniosek żołnierza zawodowego, może zezwolić żołnierzowi na
wykonywanie pracy zarobkowej lub prowadzenie działalności gospodarczej, jeżeli:
1)     nie koliduje to
z wykonywaniem zadań słuĹźbowych przez Ĺźołnierza;
2)     wpływa to na podwyĹźszenie jego
kwalifikacji;
3)     nie narusza to prestiĹźu
żołnierza zawodowego;
4)     prowadzona działalność
gospodarcza lub działalność podmiotu, u którego będzie świadczona praca, nie
dotyczy wyrobĂłw, o ktĂłrych mowa w przepisach w sprawie
klasyfikacji wyrobĂłw obronnych oraz dostaw, robĂłt budowlanych i usług,
przeznaczonych na zamĂłwienie jednostek wojskowych.
4. Ĺťołnierzowi zawodowemu nie wolno
wykonywać odpłatnych prac w okresach krĂłtszych niĹź 1 miesiąc, jeĹźeli
stanowiłoby to naruszenie chociaĹźby jednego z warunkĂłw, o ktĂłrych
mowa w ust. 3 pkt 1, 3 lub 4.
5. Praca zarobkowa nie może być wykonywana
przez Ĺźołnierza zawodowego w innej jednostce wojskowej, chyba Ĺźe
żołnierz uzyska zgodę Ministra Obrony Narodowej na podjęcie tej pracy,
z wyłączeniem zatrudnienia Ĺźołnierza zawodowego w uczelni wojskowej
jako wykładowcy prowadzącego zajęcia dydaktyczne.
6. DowĂłdca jednostki wojskowej
w przypadku naruszenia warunkĂłw, o ktĂłrych mowa w ust. 3,
cofa zezwolenie na wykonywanie pracy zarobkowej lub prowadzenie działalności
gospodarczej.
7. Ĺťołnierz zawodowy jest obowiązany
przekazać dowĂłdcy jednostki wojskowej, w ktĂłrej zajmuje stanowisko
słuĹźbowe, informację o nazwie podmiotu, u ktĂłrego wykonywał odpłatne prace
na okres nie dłuĹźszy niĹź 1 miesiąc, w terminie nie dłuĹźszym niĹź
1 miesiąc od dnia rozpoczęcia wykonywania tych prac.
8. Minister Obrony Narodowej określi,
w drodze rozporządzenia, warunki i tryb postępowania w sprawach,
o ktĂłrych mowa w ust. 3, dane, jakie zawiera wniosek Ĺźołnierza
o zezwolenie na pracę lub prowadzenie działalności gospodarczej oraz
warunki odmowy lub cofnięcia zezwolenia, z uwzględnieniem miejsca,
charakteru i czasu pracy lub prowadzonej działalności gospodarczej, jaka
ma być wykonywana.
Art. 336. 1. Ĺťołnierz zawodowy nie moĹźe przed
upływem 3 lat od dnia zwolnienia z zawodowej słuĹźby wojskowej:
1)     być zatrudniony albo podejmować
pracy zarobkowej na podstawie innego tytułu lub wykonywać innego zajęcia,
w tym w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, u przedsiębiorcy
oraz podmiotu zależnego od tego przedsiębiorcy albo na ich rzecz,
w rozumieniu przepisĂłw ustawy z dnia 29 lipca 2005 r.
o ofercie publicznej i warunkach wprowadzania instrumentĂłw
finansowych do zorganizowanego systemu obrotu oraz o spółkach publicznych
(Dz. U. z 2021 r. poz. 1983 i 2140),
2)     być członkiem zarządu, rady
nadzorczej lub komisji rewizyjnej spółki prawa handlowego,
3)    
posiadać więcej niż 10% akcji lub udziałów przedstawiających więcej niż 10%
kapitału zakładowego w spółce prawa handlowego
– jeĹźeli w okresie 3 lat przed
dniem zwolnienia z zawodowej słuĹźby wojskowej brał udział
w postępowaniu o udzielenie zamĂłwienia lub zleceniu zadania, ktĂłre
następnie zostało udzielone lub zlecone takiemu przedsiębiorcy lub podmiotowi
od niego zaleĹźnemu, w rozumieniu przepisĂłw ustawy z dnia
29 lipca 2005 r. o ofercie publicznej i warunkach
wprowadzania instrumentĂłw finansowych do zorganizowanego systemu obrotu oraz
o spółkach publicznych.
2. Ĺťołnierz zawodowy nie moĹźe przed
upływem 3 lat od dnia zwolnienia z zawodowej słuĹźby wojskowej
prowadzić działalności gospodarczej w zakresie produkcji lub obrotu
wyrobami obronnymi objętymi listą, o ktĂłrej mowa w art. 346
ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (Dz. U.
z 2004 r. poz. 864), ani teĹź prowadzić tego rodzaju działalności
gospodarczej wspĂłlnie z innymi osobami, a takĹźe zarządzać taką
działalnością lub być przedstawicielem lub pełnomocnikiem w prowadzeniu
takiej działalności.
3. Udział
w postępowaniu o udzielenie zamĂłwienia, lub zleceniu zadania, o ktĂłrym
mowa w ust. 1, obejmuje następujące czynności:
1)     podejmowanie decyzji
o konieczności zakupu, lub opracowanie jej projektu, rĂłwnieĹź w formie
aktu prawnego;
2)     opracowywanie lub zatwierdzanie
wymagań dotyczących przedmiotu zamówienia;
3)     uczestnictwo w szacowaniu
wartości zamówienia;
4)     przygotowywanie lub
zatwierdzanie specyfikacji warunkĂłw zamĂłwienia lub innego dokumentu
określających przedmiot, warunki lub tryb udzielenia zamówienia;
5)     udział w pracach komisji
przetargowej lub zespołu prowadzącego postępowanie o udzielenie
zamĂłwienia, a takĹźe udział w czynnościach kontroli lub nadzoru nad
tymi pracami, a w przypadku braku powołanej komisji lub zespołu
realizowanie czynności związanych z oceną złoĹźonych wnioskĂłw
o dopuszczenie do udziału w postępowaniu, oceną ofert lub komunikacją
z wykonawcami przed otwarciem ofert;
6)     udział w negocjacjach lub
w dialogu, takĹźe w przedmiocie dokonywania zmian w umowie, oraz
zawieranie, w tym podpisywanie umowy;
7)     opracowywanie lub podejmowanie
decyzji o uniewaĹźnieniu postępowania lub zawarciu umowy, jeĹźeli
zaoferowana cena przekracza środki przeznczone pierwotnie na realizację
zamĂłwienia publicznego;
8)     udział w testach lub
sprawdzeniach przedmiotu zamĂłwienia.
4. Czynności,
o ktĂłrych mowa w ust. 1, obejmują dokonywanie odbioru wyrobĂłw,
dostaw, robót budowlanych lub wykonanych usług oraz inne czynności przewidziane
w zawartej umowie po stronie zamawiającego.
Art. 337. 1. Ĺťołnierz zawodowy nie moĹźe
wchodzić w skład organĂłw spółek, innych przedsiębiorcĂłw oraz fundacji.
2. Ĺťołnierz zawodowy moĹźe uczestniczyć
w zgromadzeniach akcjonariuszy lub zgromadzeniach wspĂłlnikĂłw.
Art. 338. 1. Oficerowie zawodowi,
podoficerowie zawodowi posiadający specjalność wojskową określoną
w przepisach wydanych na podstawie ust. 8 oraz Ĺźołnierze wyznaczeni
do prac w komisjach przetargowych, są obowiązani do złoĹźenia oświadczenia
o swoim stanie majątkowym. Oświadczenie o stanie majątkowym dotyczy
majątku osobistego oraz objętego małżeńską wspólnością majątkową.
2. Oświadczenie,
o ktĂłrym mowa w ust. 1, zawiera informacje, w tym dane
osobowe, obejmujące:
1)     imię (imiona), nazwisko oraz
nazwisko rodowe;
2)     datę i miejsce urodzenia;
3)     imiona i nazwiska ojca
i matki oraz ich nazwiska rodowe;
4)     numer PESEL oraz serię
i numer dowodu osobistego;
5)     obywatelstwo i płeć;
6)     numer telefonu oraz adres poczty
elektronicznej;
7)     miejsce zatrudnienia, stanowisko
lub funkcje;
8)     posiadane nieruchomości oraz ich
adresy;
9)     posiadane zasoby pieniężne;
10)   posiadane akcje lub udziały w spółkach
handlowych;
11)   nabyte mienie od Skarbu Państwa, innej
państwowej osoby prawnej, jednostek samorządu terytorialnego oraz ich związków
lub komunalnej osoby prawnej, ktĂłre podlegało zbyciu w drodze przetargu;
12)   członkostwo, zatrudnienie lub wykonywanie
czynności w zarządzie, radzie nadzorczej, komisji rewizyjnej spółki
handlowej, komisji rewizyjnej spółdzielni lub zarządu fundacji prowadzącej
działalność gospodarczą;
13)   prowadzone działalności gospodarcze;
14)   składniki mienia ruchomego o wartości
powyĹźej 10 000 zł;
15)   zobowiązania pieniężne o wartości
powyĹźej 10 000 zł;
16)   wynagrodzenia za pracę i dochody
z innej działalności zarobkowej;
17)   dochody z majątku wspĂłlnego oraz
z majątku osobistego;
18)   dane dotyczące prowadzenia działalności
gospodarczej oraz pełnienia przez małżonka funkcji w spółkach handlowych
lub spółdzielniach;
19)   inne przychody i Ĺ›wiadczenia.
3. Oświadczenie, o ktĂłrym mowa
w ust. 1, Ĺźołnierz zawodowy składa Ministrowi Obrony Narodowej za
pośrednictwem Komendanta Głównego Żandarmerii Wojskowej.
4. Oświadczenie, o ktĂłrym mowa
w ust. 1, składa się co roku do dnia 31 marca według stanu na
dzień 31 grudnia roku poprzedniego oraz na żądanie Komendanta Głównego
Żandarmerii Wojskowej lub Szefa Służby Kontrwywiadu Wojskowego według stanu na
dzień określony przez ten organ, a takĹźe w terminie 14 dni od
dnia zwolnienia ze służby według stanu na dzień zwolnienia ze służby.
5. Informacje zawarte w oświadczeniu,
o ktĂłrym mowa w ust. 1, stanowią tajemnicę prawnie chronioną
i podlegają ochronie przewidzianej dla informacji niejawnych
o klauzuli tajności „zastrzeĹźone” określonej w przepisach
o ochronie informacji niejawnych, chyba Ĺźe Ĺźołnierz zawodowy, ktĂłry złoĹźył
oświadczenie, wyraził pisemną zgodę na ich ujawnienie. W szczegĂłlnie
uzasadnionych przypadkach Minister Obrony Narodowej może je ujawnić pomimo
braku zgody składającego oświadczenie.
6. Oświadczenie, o ktĂłrym mowa
w ust. 1, przechowuje się przez okres 10 lat.
7. Do złoĹźenia oświadczenia, o ktĂłrym
mowa w ust. 1, stosuje się formularz określony przepisami wydanymi na
podstawie art. 11 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r.
o ograniczeniu prowadzenia działalności gospodarczej przez osoby pełniące funkcje
publiczne (Dz. U. z 2019 r. poz. 2399 oraz
z 2021 r. poz. 2054), dotyczącymi oświadczenia, o ktĂłrym
mowa w art. 10 ust. 1 tej ustawy.
8. Minister Obrony Narodowej określi,
w drodze zarządzenia, szczegółowe warunki i tryb oraz wykaz
specjalności wojskowych objętych obowiązkiem składania oświadczeń o stanie
majątkowym.
Art. 339. 1. Ĺťołnierz zawodowy jest obowiązany
uprzedzić bezpośredniego przełoĹźonego o niemoĹźności stawienia się do
słuĹźby lub spóźnieniu z przyczyny z gĂłry wiadomej lub moĹźliwej do
przewidzenia oraz określić przewidywany czas trwania nieobecności,
w szczegĂłlności uprzedzić o konieczności przebywania na zwolnieniu
lekarskim.
2. W przypadku niestawienia się do
słuĹźby lub spóźnienia z innej przyczyny Ĺźołnierz zawodowy jest obowiązany
poinformować bezpośredniego przełoĹźonego tego samego dnia o przyczynie
nieobecności w słuĹźbie i przewidywanym czasie jej trwania lub
przyczynie spóźnienia.
3. W przypadku zaistnienia przyczyny
uniemoĹźliwiającej dopełnienie obowiązku, o ktĂłrym mowa w ust. 2,
Ĺźołnierz zawodowy jest obowiązany poinformować o przyczynie nieobecności
w słuĹźbie i przewidywanym czasie jej trwania lub przyczynie
spóźnienia niezwłocznie po ustaniu tej przyczyny.
4. W przypadkach, o ktĂłrych mowa
w ust. 1–3, Ĺźołnierz zawodowy jest obowiązany poinformować
bezpośredniego przełożonego osobiście lub za pośrednictwem innej osoby, przez
środek łączności lub drogą pocztową. Za datę przekazania informacji drogą
pocztową uważa się datę stempla pocztowego.
Art. 340. 1. Ĺťołnierz zawodowy jest obowiązany
poinformować pisemnie dowĂłdcę jednostki wojskowej, w ktĂłrej zajmuje
stanowisko słuĹźbowe, o zamiarze wyjazdu i pobytu za granicą
w celach niezwiązanych z zawodową słuĹźbą wojskową.
2. DowĂłdca jednostki wojskowej moĹźe,
w drodze decyzji, zakazać Ĺźołnierzowi zawodowemu wyjazdu za granicę
w celach niezwiązanych z zawodową słuĹźbą wojskową, jeĹźeli wymaga tego
wzgląd na przestrzeganie przepisĂłw ustawy z dnia 5 sierpnia
2010 r. o ochronie informacji niejawnych albo istotne sprawy
organizacyjne.
3. Zakaz wyjazdu dowĂłdca jednostki
wojskowej wydaje w formie decyzji, ktĂłrą doręcza się Ĺźołnierzowi
zawodowemu nie później niĹź na 3 dni przed planowanym terminem wyjazdu tego
żołnierza za granicę.
4. DowĂłdca jednostki wojskowej przed
wydaniem decyzji o zakazie wyjazdu Ĺźołnierza zawodowego za granicę moĹźe
zwrĂłcić się o wydanie opinii do właściwej jednostki organizacyjnej SłuĹźby
Kontrwywiadu Wojskowego.
5. Zakaz dotyczący wyjazdu w ramach
małego ruchu granicznego dowĂłdca jednostki wojskowej określa w miesiącach.
6. Odwołanie od decyzji zakazu wyjazdu
i pobytu za granicą Ĺźołnierz zawodowy wnosi, z pominięciem drogi
służbowej, do bezpośredniego przełożonego dowódcy jednostki wojskowej, który
wydał kwestionowaną decyzję.
7. PrzełoĹźony dowĂłdcy jednostki wojskowej,
o ktĂłrym mowa w ust. 1, rozpatruje odwołanie w terminie nie
później niż na dzień przed planowanym terminem wyjazdu żołnierza zawodowego za
granicę.
8. W przypadku nieodbycia zgłoszonego
wyjazdu zagranicznego Ĺźołnierz zawodowy jest obowiązany powiadomić o tym
fakcie dowódcę jednostki wojskowej.
9. Powiadomienia nie realizuje się
w przypadku wyjazdĂłw w ramach małego ruchu granicznego.
10. Minister Obrony Narodowej określi,
w drodze rozporządzenia, tryb informowania przez Ĺźołnierza zawodowego
o zamiarze wyjazdu i pobytu za granicą oraz postępowania
w sprawach wydawania zakazu wyjazdu za granicę, formę zawiadomienia
i dane, jakie Ĺźołnierz zawodowy jest obowiązany w nim zawrzeć,
z uwzględnieniem uproszczonych procedur małego ruchu granicznego oraz
konieczności zapewnienia sprawności postępowania w tych sprawach.
Rozdział
5
Publiczna działalność żołnierzy zawodowych
Art. 341. 1. W czasie pełnienia zawodowej
służby wojskowej żołnierzowi zawodowemu nie wolno:
1)     być członkiem partii politycznej
ani stowarzyszenia, organizacji lub ruchu obywatelskiego, stawiających sobie
cele polityczne;
2)     brać udziału
w zgromadzeniach o charakterze politycznym;
3)     prowadzić działalności
politycznej.
2. ZastrzeĹźenie, o ktĂłrym mowa
w ust. 1 pkt 2, nie dotyczy zgromadzeń związanych z wyborami
władz państwowych i samorządowych. Ĺťołnierzom zawodowym uczestniczącym
w takich zgromadzeniach nie wolno nosić umundurowania oraz odznak
i oznak wojskowych.
3. Z dniem rozpoczęcia pełnienia
zawodowej służby wojskowej ustaje dotychczasowe członkostwo żołnierza
zawodowego w partii politycznej, stowarzyszeniu, organizacji lub ruchu
obywatelskim, o ktĂłrych mowa w ust. 1 pkt 1.
Art. 342. 1. Ĺťołnierz zawodowy pisemnie
informuje dowĂłdcę jednostki wojskowej, w ktĂłrej zajmuje stanowisko
słuĹźbowe, o swojej przynaleĹźności do stowarzyszenia i innej
organizacji krajowej.
2. PrzynaleĹźność
Ĺźołnierza zawodowego do stowarzyszenia i innej organizacji zagranicznej
lub międzynarodowej wymaga zezwolenia Ministra Obrony Narodowej wydawanego na
wniosek żołnierza zawodowego. Wniosek zawiera co najmniej:
1)     nazwę stowarzyszenia lub
organizacji;
2)     charakter stowarzyszenia lub
organizacji;
3)     siedziby, w tym
przedstawicielstw na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
4)     charakter pełnionej przez
Ĺźołnierza funkcji w stowarzyszeniu lub organizacji.
3. Zezwolenie, o ktĂłrym mowa
w ust. 2, moĹźe być przez Ministra Obrony Narodowej zawieszone lub
cofnięte, jeżeli wymagają tego względy ochrony informacji niejawnych oraz
potrzeby Sił Zbrojnych.
4. Minister Obrony Narodowej określi,
w drodze rozporządzenia, tryb postępowania w sprawach, o ktĂłrych
mowa w ust. 2 i 3, z uwzględnieniem konieczności
zapewnienia sprawności postępowania oraz potrzeb Sił Zbrojnych.
Art. 343. 1. Ĺťołnierzom zawodowym nie wolno
tworzyć związkĂłw zawodowych i zrzeszać się w związkach zawodowych.
2. Z dniem rozpoczęcia pełnienia
zawodowej służby wojskowej ustaje dotychczasowe członkostwo żołnierza
zawodowego w związku zawodowym.
3. Ĺťołnierzom zawodowym wolno zrzeszać się
w organizacjach prowadzących działalność zapomogowo‑poĹźyczkową u
pracodawców, u których pełnią zawodową służbę wojskową.
Art. 344. 1. W jednostkach wojskowych
Ĺźołnierze zawodowi mogą tworzyć, w drodze wyboru, organy
przedstawicielskie poszczególnych korpusów kadry zawodowej Sił Zbrojnych.
2. Do zadań organĂłw przedstawicielskich
naleĹźy obrona praw Ĺźołnierzy zawodowych i Ĺ›rodowiska wojskowego oraz
reprezentowanie interesĂłw Ĺźołnierzy zawodowych, w tym przez spełnianie
funkcji opiniodawczo‑doradczej wobec właściwego w danej sprawie
organu.
3. Minister Obrony Narodowej określi,
w drodze rozporządzenia, sposĂłb działania organĂłw przedstawicielskich
Ĺźołnierzy zawodowych, warunki organizacji, funkcjonowania i tryb ich
wyboru, szczegółowe zadania i uprawnienia organĂłw przedstawicielskich,
a takĹźe formy ich współpracy z dowĂłdcami jednostek wojskowych,
z uwzględnieniem konieczności zagwarantowania odpowiedniego poziomu obrony
praw Ĺźołnierzy zawodowych i Ĺ›rodowiska wojskowego oraz opiniodawczo‑doradczego
charakteru ich działania.
Art. 345. Organy przedstawicielskie Ĺźołnierzy
zawodowych opracowują i przyjmują Kodeks Honorowy Ĺťołnierza Zawodowego
Wojska Polskiego określający zasady etyki oraz honoru i godności Ĺźołnierzy
zawodowych.
Art. 346. 1. Ĺťołnierz zawodowy moĹźe kandydować
do Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej i Senatu Rzeczypospolitej Polskiej oraz
Parlamentu Europejskiego, na kierownicze stanowiska w państwie obsadzane
na podstawie wyboru oraz do organĂłw samorządu terytorialnego, o czym
niezwłocznie informuje dowódcę jednostki wojskowej.
2. Na czas trwania kampanii wyborczej
żołnierzowi zawodowemu udziela się urlopu bezpłatnego.
Art. 347. Ograniczenia określone w niniejszym
rozdziale nie wpływają na prawa przynależności żołnierzy zawodowych do kościołów
i innych związkĂłw wyznaniowych mających osobowość prawną.
DZIAŁ
XIII
Dyscyplina wojskowa
Rozdział 1
Przepisy
ogĂłlne
Art. 348.
Żołnierz odpowiada dyscyplinarnie za popełnienie przewinienia dyscyplinarnego
polegającego na naruszeniu dyscypliny wojskowej.
Art. 349. 1. Sędziowie sądĂłw wojskowych ponoszą
odpowiedzialność dyscyplinarną za przewinienia dyscyplinarne na zasadach
określonych w ustawie z dnia 21 sierpnia 1997 r. – Prawo
o ustroju sądĂłw wojskowych.
2. Prokuratorzy do spraw wojskowych będący
żołnierzami zawodowymi ponoszą odpowiedzialność dyscyplinarną za przewinienia
dyscyplinarne na zasadach określonych w ustawie z dnia
28 stycznia 2016 r. – Prawo o prokuraturze.
Art. 350. Odpowiedzialność dyscyplinarna na
podstawie ustawy nie wyłącza odpowiedzialności dyscyplinarnej za:
1)     przewinienia dyscyplinarne
polegające na naruszeniu przepisĂłw o wykonywaniu specjalności zawodowej –
żołnierzy, których przynależność do samorządów zawodowych jest obowiązkowa;
2)     naruszenie przepisĂłw
obowiązujących w uczelni oraz za czyny uchybiające godności studenta lub
doktoranta – żołnierzy, którzy odbywają studia lub studia doktoranckie
w uczelni wojskowej;
3)     postępowanie uchybiające
obowiązkom nauczyciela akademickiego lub godności zawodu nauczycielskiego – żołnierzy
będących nauczycielami akademickimi.
Art. 351. 1. Ĺťołnierz za czyn stanowiący
przewinienie dyscyplinarne, wypełniający jednocześnie znamiona przestępstwa lub
wykroczenia albo przestępstwa skarbowego lub wykroczenia skarbowego, podlega
odpowiedzialności dyscyplinarnej niezależnie od odpowiedzialności karnej.
2. W przypadku czynu stanowiącego
przewinienie dyscyplinarne, wypełniającego jednocześnie znamiona wykroczenia
lub wykroczenia skarbowego, w przypadku czynu mniejszej wagi lub ukarania
grzywną przełożony dyscyplinarny może nie wszczynać postępowania
dyscyplinarnego, a wszczęte postępowanie umorzyć.
Art. 352. 1. W przypadku czynu
stanowiącego przewinienie dyscyplinarne mniejszej wagi przełożony dyscyplinarny
moĹźe odstąpić od wszczęcia postępowania dyscyplinarnego i przeprowadzić ze
sprawcą przewinienia dyscyplinarnego udokumentowaną w formie notatki
rozmowę dyscyplinującą.
2. Rozmowę dyscyplinującą, o ktĂłrej
mowa w ust. 1, moĹźna przeprowadzić w terminie do 30 dni od
dnia powzięcia przez przełoĹźonego dyscyplinarnego wiadomości o popełnieniu
przewinienia dyscyplinarnego. Rozmowa ta polega na wytknięciu żołnierzowi
niewłaściwego postępowania oraz uprzedzeniu go o moĹźliwości zastosowania
innych środkĂłw dyscyplinujących, a takĹźe wszczęcia postępowania dyscyplinarnego
i wymierzenia kary dyscyplinarnej w przypadku ponownego popełnienia
czynu, za który żołnierz ponosi odpowiedzialność dyscyplinarną.
3. Notatkę, o ktĂłrej mowa
w ust. 1, włącza się do ewidencji wojskowej na okres 6 miesięcy.
Art. 353. 1. Naruszenie dyscypliny wojskowej
stanowi czyn Ĺźołnierza polegający na zachowaniu godzącym w dobre imię lub
interes Sił Zbrojnych, zawinionym przekroczeniu uprawnień albo niewykonaniu
obowiązkĂłw wynikających z przepisĂłw prawa, w tym z rozkazĂłw
i poleceń wydanych przez przełoĹźonych uprawnionych na podstawie tych
przepisĂłw.
2. Naruszeniem
dyscypliny wojskowej jest w szczegĂłlności:
1)     zachowanie nielicujące
z godnością i postawą Ĺźołnierza;
2)     niedopełnienie obowiązkĂłw
Ĺźołnierza wynikających ze złoĹźonej przysięgi wojskowej, a takĹźe
z przepisĂłw prawa, regulaminĂłw wojskowych i zasad etyki wojskowej;
3)     odmowa wykonania lub
niewykonanie rozkazu lub polecenia;
4)     zaniechanie czynności słuĹźbowej
albo wykonanie jej w sposĂłb nieprawidłowy;
5)     niedopełnienie obowiązkĂłw
słuĹźbowych albo przekroczenie uprawnień określonych w przepisach prawa;
6)     świadome wprowadzenie
w błąd przełoĹźonego lub innego Ĺźołnierza, jeĹźeli spowodowało to lub mogło
spowodować szkodę w słuĹźbie, Ĺźołnierzowi lub innej osobie;
7)     naduĹźycie zajmowanego stanowiska
dla osiągnięcia korzyści majątkowej lub osobistej;
8)     postępowanie przełoĹźonego
w sposĂłb przyczyniający się do rozluĹşnienia dyscypliny słuĹźbowej wśrĂłd
podległych mu żołnierzy;
9)     samowolne oddalenie się
z rejonu zakwaterowania, jeśli pełni słuĹźbę w systemie skoszarowanym,
lub nieusprawiedliwione opuszczenie miejsca pełnienia służby lub niestawienie
się w tym miejscu;
10)   stawienie się do słuĹźby w stanie
nietrzeźwości albo po użyciu alkoholu, środków odurzających, substancji
psychotropowych lub innych podobnie działających substancji lub środków,
pełnienie jej w takim stanie, a takĹźe spoĹźywanie alkoholu, środkĂłw
odurzających, substancji psychotropowych lub innych podobnie działających
substancji lub środkĂłw w czasie słuĹźby;
11)   umyślne naruszenie dĂłbr osobistych innego
Ĺźołnierza, a takĹźe innej osoby;
12)   utrata słuĹźbowej broni palnej, amunicji lub
środków bojowych;
13)   utrata przedmiotu stanowiącego wyposaĹźenie
służbowe, którego wykorzystanie przez osoby nieuprawnione wyrządziło szkodę
innej osobie lub stworzyło zagrożenie dla porządku publicznego lub
bezpieczeństwa powszechnego;
14)   ujawnienie informacji pozostającej
w związku z wykonywaniem czynności słuĹźbowych, jeĹźeli spowodowało to
lub mogło spowodować szkodę w słuĹźbie.
3. Ĺťołnierz jest obowiązany odmĂłwić
wykonania rozkazu lub innego polecenia, jeśli wykonanie rozkazu lub innego
polecenia łączyłoby się z popełnieniem przestępstwa.
4. JeĹźeli postępowanie dyscyplinarne
zostało wszczęte na wniosek sądu lub prokuratora, organ wnioskujący informuje
się o wyniku tego postępowania.
Art. 354. Przewinienie dyscyplinarne jest zawinione
wtedy, gdy żołnierz:
1)     ma zamiar jego popełnienia, to
jest chce je popełnić albo przewidując możliwość jego popełnienia, na to się
godzi;
2)     nie ma zamiaru jego popełnienia,
popełnia je jednak na skutek niezachowania ostroĹźności wymaganej w danych
okolicznościach, mimo Ĺźe moĹźliwość taką przewidywał lub mĂłgł i powinien
przewidzieć albo zaniechał działania, które mógł lub powinien podjąć.
Art. 355. 1. Ĺťołnierz odpowiada dyscyplinarnie,
jeżeli popełnia przewinienie dyscyplinarne sam albo wspólnie
i w porozumieniu z inną osobą, a takĹźe w przypadku,
gdy kieruje popełnieniem przez innego żołnierza przewinienia dyscyplinarnego albo
poleca jego popełnienie.
2. Ĺťołnierz odpowiada dyscyplinarnie takĹźe
wówczas, gdy chcąc, aby inny żołnierz popełnił czyn stanowiący przewinienie
dyscyplinarne, nakłania go do tego.
3. Ĺťołnierz odpowiada dyscyplinarnie
w przypadku, gdy chcąc, aby inny Ĺźołnierz popełnił czyn stanowiący
przewinienie dyscyplinarne lub godząc się na to, swoim zachowaniem ułatwia jego
popełnienie.
4. KaĹźdy z Ĺźołnierzy, o ktĂłrych
mowa w ust. 1–3, odpowiada w granicach swojej winy, niezaleĹźnie
od odpowiedzialności pozostałych osób.
5. Ĺťołnierz odpowiada dyscyplinarnie za
popełnienie za granicą przewinienia dyscyplinarnego.
Art. 356. 1. PrzełoĹźony dyscyplinarny
i rzecznik dyscyplinarny są obowiązani badać oraz uwzględniać okoliczności
przemawiające zarĂłwno na korzyść, jak i na niekorzyść obwinionego.
2. Obwinionego uwaĹźa się za niewinnego,
dopĂłki jego wina nie zostanie udowodniona i stwierdzona prawomocnym
orzeczeniem. Niedające się usunąć wątpliwości rozstrzyga się na korzyść
obwinionego.
Art. 357. Dwa lub więcej zachowań stanowiących
naruszenie dyscypliny wojskowej, podjętych w krĂłtkich odstępach czasu
w celu wykonania tego samego zamiaru lub z wykorzystaniem takiej
samej sposobności uważa się za jedno przewinienie dyscyplinarne.
Art. 358. 1.Władzę dyscyplinarną wobec
żołnierzy polegającą na prawie do wszczynania postępowań dyscyplinarnych
i rozstrzygania spraw dyscyplinarnych sprawują:
1)     Minister Obrony Narodowej,
2)     Naczelny DowĂłdca Sił Zbrojnych,
3)     Szef Sztabu Generalnego Wojska
Polskiego,
4)     dowĂłdcy rodzajĂłw Sił Zbrojnych,
dowódcy wojsk, Komendant Główny Żandarmerii Wojskowej, Dowódca Garnizonu
Warszawa, Szef Inspektoratu Wsparcia Sił Zbrojnych, Szef Służby Kontrwywiadu
Wojskowego, Szef Służby Wywiadu Wojskowego, szef instytucji krajowej, do której
żołnierz został oddelegowany,
5)     dowĂłdca polskiego kontyngentu
wojskowego lub doraĹşnie sformowanego zgrupowania zadaniowego wydzielonego do
realizacji zadań w kraju i poza jego granicami,
6)    
dowĂłdca jednostki wojskowej
– zwani dalej „przełoĹźonymi
dyscyplinarnymi”.
2. PrzełoĹźeni dyscyplinarni są wyĹźszymi
przełoĹźonymi dyscyplinarnymi w stosunku do podległych im przełoĹźonych
dyscyplinarnych.
3. Minister Obrony Narodowej sprawuje
władzę dyscyplinarną wobec żołnierzy zajmujących stanowiska służbowe określone
w ust. 1 pkt 3 i 4.
4. PrzełoĹźeni dyscyplinarni,
o ktĂłrych mowa w ust. 1 pkt 2–6, sprawują władzę
dyscyplinarną w stosunku do podległych im Ĺźołnierzy.
5. Osoba, ktĂłrej czasowo powierzono
pełnienie obowiązkĂłw na stanowisku słuĹźbowym albo pełni je w zastępstwie,
posiada uprawnienia przysługujące przełożonemu dyscyplinarnemu wyznaczonemu na
to stanowisko.
6. Minister Obrony
Narodowej moĹźe do dnia wydania postanowienia o zamknięciu postępowania
dowodowego wszczętego przez innego przełożonego dyscyplinarnego, jeżeli uzna to
za uzasadnione okolicznościami sprawy:
1)     przejąć prowadzenie postępowania
dyscyplinarnego albo
2)     przekazać prowadzenie
postępowania dyscyplinarnego innemu przełożonemu dyscyplinarnemu.
7. PrzełoĹźony dyscyplinarny, ktĂłremu
przekazano prowadzenie postępowania dyscyplinarnego, sprawuje władzę
dyscyplinarną wobec żołnierza, przeciwko któremu jest prowadzone postępowanie
dyscyplinarne, wyłącznie w zakresie przekazanej sprawy.
8. Minister Obrony Narodowej oraz osoby,
o ktĂłrych mowa w ust. 1 pkt 2–4, mogą w formie
pisemnej upowaĹźnić inną osobę do załatwiania spraw dyscyplinarnych w jego
imieniu w ustalonym zakresie.
Art. 359. 1. Ĺťołnierz delegowany, skierowany
do wykonywania zadań w innej jednostce wojskowej albo ktĂłrego skierowano
na naukę, podlega władzy dyscyplinarnej przełożonego dyscyplinarnego właściwego
dla miejsca pełnienia służby.
2. Ĺťołnierz pozostający w dyspozycji
podlega władzy dyscyplinarnej przełoĹźonego, w ktĂłrego dyspozycji
pozostaje.
3. Spory o właściwość w sprawach
dyscyplinarnych między przełożonymi dyscyplinarnymi rozstrzyga wyższy
przełożony dyscyplinarny.
Art. 360. 1. Ĺťołnierz jest obowiązany do
przestrzegania dyscypliny wojskowej.
2. PrzełoĹźony jest
obowiązany:
1)     kształtować dyscyplinę wojskową
podporządkowanych mu Ĺźołnierzy, w szczegĂłlności przez działania
profilaktyczno‑wychowawcze oraz tworzenie warunkĂłw do wyróşniania
i przestrzegania dyscypliny wojskowej;
2)     niezwłocznie reagować na
zachowania żołnierzy naruszające dyscyplinę wojskową.
3. Ĺťołnierz starszy
stopniem wojskowym, niebędący przełożonym żołnierza młodszego stopniem
wojskowym, naruszającego dyscyplinę wojskową podczas nieobecności przełożonego,
jest:
1)     uprawniony do wydania temu
żołnierzowi rozkazu zaprzestania naruszania dyscypliny wojskowej;
2)     obowiązany do powiadomienia
o tym fakcie przełoĹźonego tego Ĺźołnierza.
4. Ĺťołnierz jest obowiązany, na żądanie
uprawnionej osoby, do udzielenia pomocy w czynnościach słuĹźbowych
podejmowanych w stosunku do Ĺźołnierza naruszającego dyscyplinę wojskową.
Art. 361. 1. Za kształtowanie dyscypliny
w jednostce wojskowej odpowiada dowĂłdca jednostki wojskowej.
2. Czynności związane z reagowaniem
dyscyplinarnym i informacje ich dotyczące, zawarte w rozkazie lub
decyzji oraz dokumentacji i ewidencji dyscyplinarnej, są jawne wyłącznie
dla uczestników tych czynności oraz innych uprawnionych na podstawie ustawy
osĂłb, chyba Ĺźe ustawa stanowi inaczej.
3. W trakcie reagowania
dyscyplinarnego nie stosuje się drogi służbowej, chyba że ustawa stanowi
inaczej.
Rozdział 2
Kary
i Ĺ›rodki dyscyplinarne
Art. 362. 1. Ĺťołnierzowi mogą być wymierzane
kary dyscyplinarne:
1)     upomnienie;
2)     nagana;
3)     kara pieniężna;
4)     ostrzeĹźenie o niepełnej
przydatności na zajmowanym stanowisku służbowym;
5)     zwolnienie z zajmowanego
stanowiska słuĹźbowego i wyznaczenie na inne stanowisko słuĹźbowe;
6)     ostrzeĹźenie o niepełnej
przydatności do dobrowolnych form służby wojskowej;
7)     zwolnienie z dobrowolnych
form służby wojskowej.
2. Prawomocne wymierzenie kary,
o ktĂłrej mowa w ust. 1 pkt 7, powoduje zakaz przyjęcia do
dobrowolnych form słuĹźby wojskowej przez okres 10 lat. Przepis ten stosuje
się rĂłwnieĹź w stosunku do funkcjonariuszy innych słuĹźb, wobec ktĂłrych
została zastosowana kara wydalenia ze służby.
3. W stosunku do Ĺźołnierzy,
z wyjątkiem Ĺźołnierzy zawodowych pełniących słuĹźbę na stanowiskach
słuĹźbowych lub będących w dyspozycji, oprĂłcz kar wymienionych
w ust. 1 moĹźna ponadto orzec zakaz opuszczania miejsca zakwaterowania
na okres od 7 do 15 dni.
Art. 363. Karę upomnienia i karę nagany
wymierza się przez przeprowadzenie rozmowy w czasie raportu
dyscyplinarnego i wytknięcie ukaranemu przez przełoĹźonego dyscyplinarnego
przewinienia dyscyplinarnego, jakiego się dopuścił.
Art. 364. 1. Karę pieniężną wymierza się
w stawkach dziennych, określając liczbę stawek.
2. Stawka dzienna stanowi 1/22 części
miesięcznego uposaĹźenia otrzymanego przez Ĺźołnierza w miesiącu,
w ktĂłrym popełnił on przewinienie dyscyplinarne.
3. Liczba stawek wynosi od 3 do 10.
Art. 365. Karę ostrzeĹźenia o niepełnej
przydatności na zajmowanym stanowisku służbowym wymierza się przez
przeprowadzenie rozmowy w czasie raportu dyscyplinarnego, wytknięcie
niewłaściwego postępowania i uprzedzenie ukaranego o moĹźliwości
wymierzenia kary zwolnienia z zajmowanego stanowiska słuĹźbowego lub kary
dyscyplinarnej surowszej, jeżeli ponownie dopuści się czynu rodzącego
odpowiedzialność dyscyplinarną.
Art. 366. Kara zwolnienia z zajmowanego
stanowiska słuĹźbowego oznacza zwolnienie z dotychczas zajmowanego
stanowiska słuĹźbowego i wyznaczenie na inne w tej samej jednostce
wojskowej lub innej jednostce organizacyjnej Sił Zbrojnych, zgodnie ze
wskazaniami zawartymi w uzasadnieniu orzeczenia.
Art. 367. Karę ostrzeĹźenia o niepełnej przydatności
do dobrowolnych form służby wojskowej wymierza się przez przeprowadzenie
rozmowy w czasie raportu dyscyplinarnego, wytknięcie niewłaściwego
postępowania i uprzedzenie ukaranego o moĹźliwości wymierzenia kary
usunięcia z dobrowolnych form słuĹźby wojskowej, jeĹźeli ponownie dopuści
się czynu rodzącego odpowiedzialność dyscyplinarną.
Art. 368. Karę zwolnienia z dobrowolnych form
słuĹźby wojskowej wymierza się przez przeprowadzenie rozmowy w czasie
raportu dyscyplinarnego, wytknięcie niewłaściwego postępowania
i zwolnienie ze słuĹźby wojskowej pełnionej dobrowolnie.
Art. 369. Zakaz opuszczania miejsca zakwaterowania
oznacza zakazanie ukaranemu opuszczania miejsca zakwaterowania w czasie
wolnym od zajęć przez czas trwania kary dyscyplinarnej oraz nałożenie obowiązku
meldowania się, nie częściej niĹź trzykrotnie w czasie od godziny 6 do
godziny 22, na wezwanie służby dyżurnej lub innego wyznaczonego żołnierza.
Art. 370. 1. Podstawę wszelkich rozstrzygnięć
w postępowaniach dyscyplinarnych stanowią ustalenia faktyczne.
2. PrzełoĹźony dyscyplinarny
i rzecznik dyscyplinarny kształtują swoje przekonanie na podstawie
wszystkich przeprowadzonych dowodĂłw ocenianych swobodnie z uwzględnieniem
zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia
Ĺźyciowego.
3. PrzełoĹźony dyscyplinarny
i rzecznik dyscyplinarny rozstrzygają samodzielnie zagadnienia faktyczne
i prawne, podlegając wyłącznie przepisom prawa. Prawomocne orzeczenia sądu
są dla przełoĹźonego dyscyplinarnego i rzecznika dyscyplinarnego wiążące.
Art. 371. 1. Obwinionemu wymierza się karę
dyscyplinarną współmierną do popełnionego przewinienia dyscyplinarnego oraz
stopnia zawinienia.
2. Na zaostrzenie
wymiaru kary mają wpływ następujące okoliczności popełnienia przewinienia
dyscyplinarnego:
1)     działanie z motywacji
zasługującej na szczegĂłlne potępienie, w stanie nietrzeĹşwości albo
w stanie po uĹźyciu alkoholu, środkĂłw odurzających, substancji
psychotropowych lub innych podobnie działających substancji lub środków;
2)     popełnienie przewinienia dyscyplinarnego
przez żołnierza przed zatarciem wymierzonej mu kary dyscyplinarnej;
3)     powaĹźne skutki przewinienia
dyscyplinarnego, zwłaszcza istotne zakłócenie realizacji zadań lub naruszenia
dobrego imienia lub interesu Sił Zbrojnych;
4)     działanie w obecności
podwładnego, wspĂłlnie z nim lub na jego szkodę.
3. Na złagodzenie
wymiaru kary mają wpływ następujące okoliczności popełnienia przewinienia
dyscyplinarnego:
1)     nieumyślność jego popełnienia;
2)     podjęcie przez Ĺźołnierza starań
o zmniejszenie jego skutkĂłw;
3)     brak naleĹźytego doświadczenia
zawodowego lub dostatecznych umiejętności zawodowych;
4)     dobrowolne poinformowanie
przełoĹźonego dyscyplinarnego o popełnieniu przewinienia dyscyplinarnego
przed wszczęciem postępowania dyscyplinarnego.
Art. 372. 1. Kary dyscyplinarne wymierza właściwy
przełoĹźony dyscyplinarny, z zastrzeĹźeniem kar, o ktĂłrych mowa w art.
362 ust. 1 pkt 5 i 7, do wymierzenia ktĂłrych jest właściwy
przełożony dyscyplinarny lub przełożony posiadający odpowiednio kompetencje do
wyznaczenia na stanowiska słuĹźbowe i zwalniania ze słuĹźby wojskowej.
2. JeĹźeli przełoĹźony dyscyplinarny nie
jest właściwy do wymierzenia kary, o ktĂłrej mowa w art. 362 ust. 1
pkt 5 lub 7, przedstawia wniosek o jej wymierzenie właściwemu
przełożonemu posiadającemu takie uprawnienia.
Art. 373. 1. Ĺšrodkami dyscyplinarnymi są:
1)     zobowiązanie do przeproszenia
pokrzywdzonego;
2)     zobowiązanie do wykonania
dodatkowych zadań służbowych;
3)     zobowiązanie do naprawienia
wyrządzonej szkody;
4)     pozbawienie prawa do noszenia
odznaki honorowej lub odznaki tytułu honorowego oraz udziału
w uroczystościach wojskowych i państwowych z udziałem wojska;
5)     podanie informacji
o ukaraniu do wiadomości innych osĂłb.
2. Ĺšrodek dyscyplinarny moĹźna orzec
samoistnie albo wraz z karą dyscyplinarną.
3. Do orzekania środka dyscyplinarnego
jest właściwy przełożony dyscyplinarny.
Rozdział 3
Dyscyplinarne
środki zapobiegawcze
Art. 374. 1. W przypadkach
określonych ustawą przełożony dyscyplinarny może stosować wobec podporządkowanych
sobie żołnierzy następujące dyscyplinarne środki zapobiegawcze:
1)     niedopuszczenie do wykonywania
czynności służbowych;
2)     osadzenie w izbie
zatrzymań.
2. Uprawnienia, o ktĂłrych mowa
w ust. 1 pkt 1 i 2, przysługują rĂłwnieĹź wojskowym organom
porządkowym i Ĺťandarmerii Wojskowej wobec Ĺźołnierzy, do ktĂłrych ze względu
na okoliczności, miejsce i czas są właściwymi organami do zastosowania
dyscyplinarnych środków zapobiegawczych.
Art. 375. Niedopuszczenie do wykonywania czynności
słuĹźbowych stosuje się, jeĹźeli Ĺźołnierz znajduje się w stanie
nietrzeźwości lub odurzenia, po użyciu alkoholu, środków odurzających,
substancji psychotropowych lub innych podobnie działających substancji lub
środków.
Art. 376. 1. Osadzenie w izbie zatrzymań
moĹźna zastosować wobec Ĺźołnierza będącego w stanie nietrzeĹşwości lub
odurzenia w obiekcie zajmowanym przez organ wojskowy, a takĹźe
w rejonie obiektĂłw koszarowych lub zakwaterowania przejściowego jednostki
wojskowej albo w innym miejscu wykonywania zadań słuĹźbowych lub
w miejscu publicznym, ktĂłry swoim zachowaniem daje powĂłd do zgorszenia,
znajduje się w okolicznościach zagraĹźających jego zdrowiu lub Ĺźyciu albo
zagraĹźa zdrowiu lub Ĺźyciu innej osoby lub mieniu.
2. JeĹźeli brak jest moĹźliwości osadzenia
Ĺźołnierza w izbie zatrzymań albo jego warunki zdrowotne to uzasadniają,
przełożony dyscyplinarny, wojskowy organ porządkowy lub Żandarmeria Wojskowa
może polecić doprowadzenie tego żołnierza do miejsca zamieszkania lub
zakwaterowania albo zgodnie z diagnozą lekarza skierować go do izby
chorych lub zakładu opieki zdrowotnej.
3. Ĺťołnierza osadzonego w izbie
zatrzymań zwalnia się niezwłocznie po wytrzeźwieniu lub ustaniu stanu odurzenia
nie później niĹź z upływem 24 godzin od chwili osadzenia.
Art. 377. 1. DowĂłdca jednostki wojskowej,
a za jego zgodą rĂłwnieĹź wojskowy organ porządkowy lub Ĺťandarmeria
Wojskowa, mogą poddać żołnierza przebywającego na terenie obiektów zajmowanych
przez organy wojskowe, jak rĂłwnieĹź obiektĂłw koszarowych i zakwaterowania
przejściowego badaniu w celu ustalenia w organizmie zawartości
alkoholu, środków odurzających, substancji psychotropowych lub innych podobnie
działających substancji lub środków.
2. Przed zastosowaniem dyscyplinarnego środka
zapobiegawczego niedopuszczenia do wykonywania czynności służbowych lub
osadzenia w izbie zatrzymań Ĺźołnierza poddaje się badaniom niezbędnym do
ustalenia zawartości alkoholu, środków odurzających, substancji psychotropowych
lub innych podobnie działających substancji lub środkĂłw w organizmie tego
Ĺźołnierza, w tym zabiegowi pobrania krwi.
3. Ĺťołnierz jest obowiązany poddać się
badaniu, o ktĂłrym mowa w ust. 1 i 2.
4. Z przeprowadzonego badania albo
w przypadku braku moĹźliwości jego przeprowadzenia sporządza się protokół.
5. Odmowa Ĺźołnierza poddania się badaniu
lub uniemożliwienie jego przeprowadzenia nie wyłącza zastosowania
dyscyplinarnych środków zapobiegawczych.
6. Ĺťołnierzowi przysługuje prawo złoĹźenia
zażalenia do wyższego przełożonego lub przełożonego wojskowego organu porządkowego
albo komendanta jednostki organizacyjnej Żandarmerii Wojskowej, której żołnierz
zastosował ten środek, w terminie 3 dni od dnia badania, na warunki
i sposĂłb ich przeprowadzenia.
7. Koszty badań ponoszone są z części
budżetu państwa, której dysponentem jest Minister Obrony Narodowej.
Art. 378. 1. Ĺťołnierzowi przysługuje zaĹźalenie
na postanowienie o zastosowaniu dyscyplinarnego środka zapobiegawczego
niedopuszczenia do wykonywania czynności słuĹźbowych oraz osadzenia w izbie
zatrzymań.
2. W zaĹźaleniu Ĺźołnierz moĹźe się
domagać uchylenia, zmiany oraz zbadania zasadności i legalności
zastosowania lub przedłuĹźenia stosowania, a takĹźe prawidłowości wykonania
dyscyplinarnego środka zapobiegawczego.
3. Ĺťołnierz moĹźe wnieść zaĹźalenie
w terminie 3 dni od dnia doręczenia mu postanowienia
o zastosowaniu lub przedłuĹźeniu stosowania względem niego dyscyplinarnego
środka zapobiegawczego.
4. Wniesienie zaĹźalenia nie wstrzymuje
wykonania postanowienia o zastosowaniu lub przedłuĹźeniu stosowania
dyscyplinarnego środka zapobiegawczego.
5. Na postanowienie o zastosowaniu
dyscyplinarnego środka zapobiegawczego zażalenie rozpatruje odpowiednio wyższy
przełożony dyscyplinarny lub przełożony wojskowego organu porządkowego albo
komendant jednostki organizacyjnej Żandarmerii Wojskowej, której żołnierz
zastosował ten środek.
Art. 379. Minister Obrony Narodowej określi,
w drodze rozporządzenia:
1)    
sposĂłb postępowania w sprawach stosowania dyscyplinarnych środkĂłw
zapobiegawczych, w tym:
a)     postępowania, odpowiednio,
przełoĹźonego dyscyplinarnego, wojskowego organu porządkowego i Ĺťandarmerii
Wojskowej przed zastosowaniem tych środków,
b)     uchylenia, wygaśnięcia lub
zmiany postanowienia o zastosowaniu dyscyplinarnego środka
zapobiegawczego,
c)     treści postanowień w tych
sprawach,
d)     sposobu i terminu
zawiadamiania właściwych przełożonych, organów wojskowych
i zainteresowanych osĂłb o zastosowaniu dyscyplinarnego środka
zapobiegawczego,
e)     czynności i terminĂłw
rozpatrywania zażaleń na zastosowanie dyscyplinarnych środków zapobiegawczych,
2)    
sposĂłb i tryb osadzania Ĺźołnierza w izbie zatrzymań, w tym:
a)     tryb doprowadzania do izby
zatrzymań Ĺźołnierza, w stosunku do ktĂłrego zostało wydane postanowienie
o osadzeniu w izbie zatrzymań,
b)     tryb przyjęcia Ĺźołnierza doprowadzonego
do izby zatrzymań i postępowania w razie jego nieprzyjęcia do izby
zatrzymań,
c)     czynności dokonywane przez
obsługę izby zatrzymań wobec osadzonych żołnierzy,
3)    
rodzaje, zakres, przypadki, sposĂłb i tryb dokonywania badań,
o ktĂłrych mowa w art. 377, w celu zapewnienia prawidłowości ich
przeprowadzania, sposĂłb postępowania w przypadku odmowy poddania się
badaniu przez Ĺźołnierza, procedurę składania i rozpatrywania zaĹźaleń
w tych sprawach
– uwzględniając konieczność
zagwarantowania sprawności postępowania w tych sprawach, zapewnienie
odpowiedniego poziomu kształtowania dyscypliny wojskowej i prawidłowości
dokonywania badań i osadzania Ĺźołnierzy w izbie zatrzymań oraz
uwzględniając również warunki pełnienia służby wojskowej po ogłoszeniu
mobilizacji, w stanach nadzwyczajnych, w czasie wojny, a takĹźe
podczas wykonywania zadań słuĹźbowych w strefie działań wojennych oraz
w przypadku uĹźycia Sił Zbrojnych poza granicami państwa, jak rĂłwnieĹź
udziału w akcjach humanitarnych, poszukiwawczych lub ratowniczych.
Rozdział 4
Postępowanie
dyscyplinarne
Art. 380. 1. Postępowanie dyscyplinarne
wszczyna się niezwłocznie, jeżeli zachodzi uzasadnione podejrzenie popełnienia
przez żołnierza czynu stanowiącego przewinienie dyscyplinarne.
2. Postępowanie dyscyplinarne wszczyna się
z dniem wydania postanowienia o wszczęciu postępowania
dyscyplinarnego. Ĺťołnierza, wobec ktĂłrego wydano postanowienie o wszczęciu
postępowania dyscyplinarnego, uważa się za obwinionego.
3. Celem postępowania
dyscyplinarnego jest:
1)     ustalenie czy czyn, ktĂłrego
popełnienie zarzucono obwinionemu, został popełniony i czy obwiniony jest
jego sprawcą;
2)     wyjaśnienie przyczyn
i okoliczności popełnienia czynu, o ktĂłrym mowa w pkt 1;
3)     zebranie i utrwalenie
dowodĂłw w sprawie.
4. Postępowanie
dyscyplinarne przełoĹźony dyscyplinarny wszczyna z własnej inicjatywy lub:
1)     na wniosek przełoĹźonego
żołnierza;
2)     na polecenie przełoĹźonego,
któremu podlega służbowo przełożony dyscyplinarny;
3)     na żądanie organu kontroli;
4)     na żądanie Ĺťandarmerii Wojskowej
lub wojskowego organu porządkowego;
5)     na żądanie sądu lub prokuratora;
6)     wskutek wniesienia sprzeciwu,
o ktĂłrym mowa w art. 385 ust. 1.
5. PrzełoĹźony dyscyplinarny moĹźe wszcząć
postępowanie dyscyplinarne na wniosek innego zainteresowanego organu,
instytucji lub pokrzywdzonego.
6. Pokrzywdzonym jest osoba, ktĂłrej dobro
prawne zostało bezpośrednio naruszone zachowaniem żołnierza stanowiącym
przewinienie dyscyplinarne.
Art. 381. 1. JeĹźeli zachodzą wątpliwości
co do popełnienia przewinienia dyscyplinarnego, jego kwalifikacji prawnej albo
osoby sprawcy, przed wszczęciem postępowania dyscyplinarnego przełożony
dyscyplinarny zleca przeprowadzenie czynności wyjaśniających.
2. Rozpoczęcie czynności wyjaśniających
następuje w drodze postanowienia.
3. Postanowienie,
o ktĂłrym mowa w ust. 2, zawiera:
1)     stopień wojskowy, imię, nazwisko
i stanowisko słuĹźbowe przełoĹźonego dyscyplinarnego;
2)     datę i miejsce wydania;
3)     podstawę prawną;
4)     datę otrzymania przez
przełożonego dyscyplinarnego informacji uzasadniających przeprowadzenie
czynności wyjaśniających;
5)     określenie okoliczności
stanowiących przedmiot czynności wyjaśniających;
6)     wskazanie rzecznika
dyscyplinarnego do prowadzenia czynności wyjaśniających;
7)     podpis przełoĹźonego
dyscyplinarnego.
4. JeĹźeli w toku czynności
wyjaśniających zostały ujawnione inne okoliczności wskazujące na możliwość
popełnienia przewinienia dyscyplinarnego, rzecznik dyscyplinarny za zgodą
przełożonego dyscyplinarnego może poszerzyć zakres okoliczności stanowiących
przedmiot czynności wyjaśniających, o ktĂłrych mowa w ust. 3
pkt 5.
5. Czynności wyjaśniające kończy się
w terminie do 30 dni od dnia wydania postanowienia,
a w szczegĂłlnych przypadkach ze względu na charakter sprawy czynności
wyjaśniające za zgodą przełożonego dyscyplinarnego mogą być kontynuowane
w terminie nie dłuĹźszym niĹź 60 dni od dnia wydania postanowienia, o ktĂłrym
mowa w ust. 2.
6. W toku czynności wyjaśniających
nie przeprowadza się dowodu z opinii biegłego ani czynności wymagających
spisania protokołu.
7. Z przeprowadzonych czynności
wyjaśniających rzecznik dyscyplinarny sporządza notatkę słuĹźbową, w ktĂłrej
w szczegĂłlności przedstawia wnioski dotyczące wszczęcia postępowania
dyscyplinarnego, odstąpienia od wszczęcia postępowania dyscyplinarnego albo
odstąpienia od wszczęcia postępowania dyscyplinarnego i przeprowadzenia
rozmowy dyscyplinującej ze sprawcą przewinienia dyscyplinarnego.
8. W przypadku wszczęcia postępowania
dyscyplinarnego materiały zebrane podczas przeprowadzania czynności
wyjaśniających stają się materiałami postępowania dyscyplinarnego.
Art. 382. 1. Nie moĹźna wymierzyć Ĺźołnierzowi
kary dyscyplinarnej po upływie 1 roku od dnia popełnienia przewinienia
dyscyplinarnego.
2. JeĹźeli Ĺźołnierz z powodu nieobecności
w słuĹźbie nie ma moĹźliwości złoĹźenia wyjaśnień, bieg terminu,
o ktĂłrym mowa w ust. 1, nie rozpoczyna się, a rozpoczęty
ulega zawieszeniu do dnia stawienia się żołnierza do służby.
3. Zawieszenie postępowania
dyscyplinarnego wstrzymuje bieg terminu, o ktĂłrym mowa w ust. 1.
4. W przypadku gdy przewinienie
dyscyplinarne stanowi jednocześnie przestępstwo lub wykroczenie albo
przestępstwo skarbowe lub wykroczenie skarbowe, przedawnienie karalności
dyscyplinarnej następuje z upływem okresu przedawnienia ich karalności.
Art. 383. Postępowania dyscyplinarnego nie wszczyna
się, jeżeli:
1)     czynności wyjaśniające nie
potwierdziły popełnienia czynu stanowiącego przewinienie dyscyplinarne;
2)     upłynęły terminy określone w
art. 382 ust. 1 lub 4;
3)     postępowanie dyscyplinarne
w sprawie tego samego czynu i tego samego Ĺźołnierza zostało
prawomocnie zakończone lub wszczęte wcześniej toczy się.
Art. 384. 1. PrzełoĹźony dyscyplinarny
może wydać orzeczenie bez wszczynania postępowania dyscyplinarnego, jeżeli
okoliczności popełnionego czynu i wina Ĺźołnierza nie budzą wątpliwości
oraz nie zachodzi potrzeba wymierzenia kary dyscyplinarnej surowszej niĹź kary
pieniężnej w wysokości 3 stawek dziennych.
2. W przypadkach, o ktĂłrych mowa
w ust. 1, orzeczenie wydaje się po wysłuchaniu Ĺźołnierza
i złoĹźeniu przez niego wyjaśnienia na piśmie oraz wyraĹźeniu pisemnej zgody
na poddanie się karze dyscyplinarnej bez prowadzenia postępowania dyscyplinarnego.
3. Po wszczęciu postępowania
dyscyplinarnego nie później niĹź w dniu zapoznania się obwinionego
z całością materiałów sprawy obwiniony moĹźe złoĹźyć wniosek
o dobrowolne poddanie się karze dyscyplinarnej.
4. PrzełoĹźony dyscyplinarny moĹźe uwzględnić
wniosek o dobrowolne poddanie się karze dyscyplinarnej, jeĹźeli
okoliczności popełnienia przewinienia dyscyplinarnego i wina obwinionego
nie budzą wątpliwości, a charakter popełnionego przewinienia nie uzasadnia
wymierzenia kary dyscyplinarnej surowszej niĹź nagana. Czynności, o ktĂłrych
mowa w art. 398, nie przeprowadza się.
5. W przypadku uwzględnienia wniosku
o dobrowolne poddanie się karze dyscyplinarnej przełoĹźony dyscyplinarny
wydaje orzeczenie bez przeprowadzenia raportu dyscyplinarnego.
6. Od orzeczeń, o ktĂłrych mowa
w ust. 1 lub 5, Ĺźołnierzowi przysługuje odwołanie na zasadach
dotyczących odwołań od orzeczeń wydanych po przeprowadzeniu postępowania
dyscyplinarnego.
7. JeĹźeli odwołanie od orzeczenia,
o ktĂłrym mowa w ust. 5, dotyczy kontynuacji postępowania
dyscyplinarnego, przełożony dyscyplinarny, który wydał orzeczenie, uchyla
wydane orzeczenie i kontynuuje postępowanie, o ktĂłrym mowa
w ust. 3.
8. W przypadku uchylenia
w postępowaniu odwoławczym orzeczenia, o ktĂłrym mowa
w ust. 5, i przekazania sprawy do ponownego rozpatrzenia
przełoĹźony dyscyplinarny kontynuuje postępowanie, o ktĂłrym mowa
w ust. 3.
Art. 385. 1. JeĹźeli Ĺźołnierz nie zgadza
się z wytkniętym mu niewłaściwym postępowaniem podczas rozmowy
dyscyplinującej, o ktĂłrej mowa w art. 352 ust. 1, w terminie
2 dni od dnia zapoznania się z notatką z tej rozmowy moĹźe wnieść
do przełoĹźonego dyscyplinarnego pisemny sprzeciw. O prawie do wniesienia
sprzeciwu Ĺźołnierza poucza się podczas rozmowy dyscyplinującej, a treść pouczenia
zawiera się w notatce z tej rozmowy. Przepis art. 408
ust. 1 stosuje się odpowiednio.
2. Wniesienie sprzeciwu powoduje wszczęcie
postępowania dyscyplinarnego. Przepisy art. 390 ust. 1
i 2 stosuje się odpowiednio.
3. Brak wniesienia sprzeciwu powoduje
włączenie notatki z przeprowadzonej rozmowy dyscyplinującej do ewidencji
wojskowej Ĺźołnierza, z ktĂłrym była przeprowadzona ta rozmowa.
W przypadku wniesienia sprzeciwu notatkę z przeprowadzonej rozmowy
dyscyplinującej włącza się do akt postępowania dyscyplinarnego.
4. W przypadku wniesienia sprzeciwu
i braku moĹźliwości wszczęcia postępowania dyscyplinarnego w związku
z upływem terminĂłw określonych w art. 382 ust. 1 lub 4 notatka
z przeprowadzonej rozmowy dyscyplinującej podlega zniszczeniu.
5. W przypadku wniesienia sprzeciwu
po upływie terminu, o ktĂłrym mowa w ust. 1, przełoĹźony
dyscyplinarny wydaje postanowienie o odmowie przyjęcia sprzeciwu. Na
postanowienie przysługuje zaĹźalenie w terminie 7 dni od dnia
doręczenia postanowienia. Zażalenie wnosi się za pośrednictwem przełożonego dyscyplinarnego
do wyższego przełożonego dyscyplinarnego. Jeżeli postanowienie wydał Minister
Obrony Narodowej, przysługuje wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy.
Przepis art. 408 ust. 1 stosuje się odpowiednio.
6. Rozmowę dyscyplinującą przeprowadza
przełoĹźony dyscyplinarny. W uzasadnionym przypadku przełoĹźony
dyscyplinarny moĹźe na piśmie upowaĹźnić do przeprowadzenia w jego imieniu
rozmowy dyscyplinującej Ĺźołnierza w stopniu wojskowym nie niĹźszym od
stopnia posiadanego przez Ĺźołnierza, z ktĂłrym ma być prowadzona ta
rozmowa, lub zajmującego co najmniej rĂłwnorzędne z tym Ĺźołnierzem
stanowisko służbowe.
7. UpowaĹźnienie do
przeprowadzenia rozmowy dyscyplinującej zawiera:
1)     podstawę prawną;
2)     stopień wojskowy, imię, nazwisko
i stanowisko słuĹźbowe upowaĹźnionego Ĺźołnierza;
3)     stopień wojskowy, imię, nazwisko
i stanowisko słuĹźbowe Ĺźołnierza, z ktĂłrym ma być prowadzona rozmowa
dyscyplinująca;
4)     określenie czynu, w związku
z ktĂłrym rozmowa dyscyplinująca ma być prowadzona, wraz z jego
kwalifikacją prawną;
5)     określenie przesłanek, jakie
spowodowały podjęcie przez przełożonego dyscyplinarnego rozstrzygnięcia
o przeprowadzeniu w danym przypadku rozmowy dyscyplinującej;
6)     wytyczne dotyczące przeprowadzenia
rozmowy dyscyplinującej;
7)     określenie terminu, w jakim
przeprowadza się rozmowę dyscyplinującą.
8. Notatkę słuĹźbową z rozmowy
dyscyplinującej żołnierz upoważniony do jej przeprowadzenia przedstawia
przełożonemu dyscyplinarnemu przed jej przekazaniem do ewidencji wojskowej
Ĺźołnierza, z ktĂłrym była przeprowadzona rozmowa dyscyplinująca.
Art. 386. 1. Postępowanie dyscyplinarne
prowadzi rzecznik dyscyplinarny.
2. PrzełoĹźony dyscyplinarny powołuje
rzeczników dyscyplinarnych spośród żołnierzy zawodowych podległych temu
przełoĹźonemu oraz odwołuje ich z pełnienia tej funkcji.
3. Rzecznikiem
dyscyplinarnym może być żołnierz zawodowy wobec:
1)     Ĺźołnierzy posiadających stopień
wojskowy szeregowych lub podoficerĂłw – będący podoficerem w stopniu
wojskowym plutonowego (bosmanmata) lub wyĹźszym;
2)     oficerĂłw młodszych lub
Ĺźołnierzy, o ktĂłrych mowa w pkt 1 â€“ będący oficerem
młodszym;
3)     oficerĂłw starszych lub
Ĺźołnierzy, o ktĂłrych mowa w pkt 1 i 2 â€“ będący
oficerem starszym;
4)     oficerĂłw posiadających stopień
generała brygady (kontradmirała) lub wyższy – oficer posiadający stopień
wojskowy generała brygady (kontradmirała) lub wyższy.
4. W toku postępowania
dyscyplinarnego rzecznik dyscyplinarny jest niezaleĹźny w granicach
określonych ustawą.
5. Rzecznikowi dyscyplinarnemu za
uczestniczenie oraz wykonywanie czynności w postępowaniu dyscyplinarnym
przysługuje dodatkowe wynagrodzenie.
Art. 387. 1. PrzełoĹźony
dyscyplinarny odwołuje rzecznika dyscyplinarnego w przypadkach:
1)     zaistnienia okoliczności, ktĂłre
stanowią podstawę zwolnienia go z zawodowej słuĹźby wojskowej;
2)     prawomocnego wymierzenia mu kary
dyscyplinarnej;
3)     przeniesienia go do innej
jednostki wojskowej niepodlegającej bezpośrednio przełożonemu dyscyplinarnemu.
2. PrzełoĹźony dyscyplinarny moĹźe odwołać
rzecznika dyscyplinarnego w szczegĂłlnie uzasadnionych przypadkach lub na
jego uzasadniony wniosek.
3. Rzecznik dyscyplinarny za zgodą
przełoĹźonego dyscyplinarnego moĹźe skorzystać z pomocy innego rzecznika
dyscyplinarnego przy przeprowadzaniu czynności dowodowych.
Art. 388. 1. PrzełoĹźony dyscyplinarny lub
rzecznik dyscyplinarny podlegają wyłączeniu z udziału w postępowaniu
dyscyplinarnym, jeĹźeli:
1)     sprawa dotyczy ich bezpośrednio;
2)     są małżonkami obwinionego, jego
obrońcy lub pokrzywdzonego albo pozostają we wspĂłlnym poĹźyciu z jedną
z tych osĂłb;
3)     są krewnymi lub powinowatymi
obwinionego lub pokrzywdzonego w linii prostej, a w linii
bocznej do stopnia pokrewieństwa między dziećmi rodzeństwa osób wymienionych
w pkt 2, albo są związani z jedną z tych osĂłb węzłem
przysposobienia, opieki lub kurateli;
4)     byli świadkami zdarzenia lub
w tej sprawie byli przesłuchani w charakterze świadka;
5)     między nimi a obwinionym
lub pokrzywdzonym zachodzi stosunek osobisty mogący wywołać wątpliwości co do
bezstronności prowadzącego postępowanie;
6)     są podwładnymi obwinionego, jego
obrońcy lub pokrzywdzonego.
2. PrzełoĹźonego dyscyplinarnego
i rzecznika dyscyplinarnego moĹźna wyłączyć z udziału
w postępowaniu dyscyplinarnym takĹźe z innych uzasadnionych przyczyn.
3. PrzełoĹźony dyscyplinarny
i rzecznik dyscyplinarny badają z urzędu, czy nie zachodzą
okoliczności uzasadniające ich wyłączenie z udziału w postępowaniu dyscyplinarnym.
4. Wyłączenie rzecznika dyscyplinarnego
lub przełoĹźonego dyscyplinarnego z udziału w postępowaniu
dyscyplinarnym może nastąpić również na uzasadniony pisemny wniosek
obwinionego.
5. O wyłączeniu albo odmowie
wyłączenia rzecznika dyscyplinarnego rozstrzyga przełożony dyscyplinarny
w drodze postanowienia. Do dnia wydania tego postanowienia rzecznik
dyscyplinarny podejmuje czynności niecierpiące zwłoki.
6. WyĹźszy przełoĹźony dyscyplinarny wydaje
postanowienie o wyłączeniu albo odmowie wyłączenia przełoĹźonych
dyscyplinarnych, o ktĂłrych mowa w art. 358 ust. 1 pkt 3–6. Do dnia
wydania postanowienia przełożony dyscyplinarny podejmuje czynności niecierpiące
zwłoki.
Art. 389. 1. W przypadku wyłączenia
przełoĹźonego dyscyplinarnego z udziału w postępowaniu dyscyplinarnym
postępowanie dyscyplinarne przejmuje wyższy przełożony dyscyplinarny albo
wyznacza przełoĹźonego dyscyplinarnego z innej podległej jednostki
wojskowej.
2. W przypadku wyłączenia rzecznika
dyscyplinarnego z udziału w postępowaniu dyscyplinarnym postępowanie
dyscyplinarne przejmuje do prowadzenia inny wyznaczony rzecznik dyscyplinarny.
Art. 390. 1. Wszczęcie postępowania
dyscyplinarnego następuje w drodze postanowienia, ktĂłrego odpis
niezwłocznie doręcza się obwinionemu. Zawiadomienie o wszczęciu
postępowania dyscyplinarnego doręcza się także sądowi, prokuratorowi oraz
organowi, instytucji lub pokrzywdzonemu, jeżeli postępowanie dyscyplinarne
zostało wszczęte na ich wniosek.
2. Postanowienie
zawiera:
1)     stopień wojskowy, imię, nazwisko
i stanowisko słuĹźbowe przełoĹźonego dyscyplinarnego;
2)     datę i miejsce wydania;
3)     stopień wojskowy, imię, nazwisko
i stanowisko słuĹźbowe obwinionego;
4)     podstawę prawną;
5)     datę otrzymania przez
przełożonego dyscyplinarnego informacji uzasadniającej podejrzenie popełnienia
przez żołnierza zarzucanego mu czynu;
6)     określenie czynu zarzucanego
obwinionemu wraz z jego kwalifikacją prawną;
7)     uzasadnienie faktyczne czynu
zarzucanego obwinionemu;
8)     wyznaczenie rzecznika
dyscyplinarnego do prowadzenia postępowania dyscyplinarnego z podaniem
stopnia wojskowego, imienia, nazwiska i stanowiska słuĹźbowego;
9)     podpis przełoĹźonego
dyscyplinarnego.
3. JeĹźeli w toku postępowania
dyscyplinarnego okaże się, że obwinionemu należy zarzucić ponadto czyn
nieobjęty postanowieniem o wszczęciu postępowania dyscyplinarnego albo
czyn w zmienionej w istotny sposĂłb postaci, wydaje się postanowienie
o zmianie lub uzupełnieniu zarzutĂłw. Przepisy ust. 1
i 2 stosuje się odpowiednio.
4. W przypadku uchylenia w postępowaniu
odwoławczym orzeczenia, o ktĂłrym mowa w art. 400 ust. 1,
i przekazania sprawy do ponownego rozpatrzenia za dzień wszczęcia
postępowania dyscyplinarnego przyjmuje się dzień wydania orzeczenia,
o ktĂłrym mowa w art. 400 ust. 1.
Art. 391. 1. Rzecznik dyscyplinarny zbiera
dowody i podejmuje czynności niezbędne do wyjaśnienia sprawy,
w szczegĂłlności przesłuchuje obwinionego, świadkĂłw i pokrzywdzonego,
dokonuje oględzin, konfrontacji, okazania oraz dokonuje odtworzenia przebiegu
stanowiących przedmiot rozpoznania zdarzeń lub ich fragmentów. Zleca lub
występuje do przełoĹźonego dyscyplinarnego o zlecenie przeprowadzenia
odpowiednich badań, ekspertyz i tłumaczeń oraz zasięga niezbędnych opinii.
2. Otrzymane przez organy wojskowe,
w związku z realizacją ustawowych zadań Sił Zbrojnych, pisma
sporządzone w języku obcym włącza się do akt postępowania dyscyplinarnego
łącznie z tłumaczeniami wykonanymi przez komĂłrki organizacyjne lub komĂłrki
wewnętrzne wyodrębnione w strukturze jednostek organizacyjnych Sił Zbrojnych
sporządzające tego rodzaju tłumaczenia na potrzeby Sił Zbrojnych.
3. O przeprowadzenie czynności poza
miejscowością, w ktĂłrej toczy się postępowanie, przełoĹźony dyscyplinarny
lub rzecznik dyscyplinarny może zwrócić się do dowódcy, komendanta, szefa, dyrektora
jednostki organizacyjnej Sił Zbrojnych lub komórki organizacyjnej albo
instytucji krajowej, do której żołnierz został oddelegowany, właściwego dla
miejsca, w ktĂłrym czynność ta ma być dokonana. Czynność przeprowadza
rzecznik dyscyplinarny wyznaczony przez dowódcę, komendanta, szefa, dyrektora,
kierownika tej jednostki organizacyjnej.
4. Z czynności, o ktĂłrych mowa
w ust. 1 zdanie pierwsze, sporządza się protokół. Z innych
czynności sporządza się protokół, jeżeli przepis szczególny tego wymaga albo przełożony
dyscyplinarny lub rzecznik dyscyplinarny uzna to za potrzebne.
W pozostałych przypadkach moĹźna ograniczyć się do sporządzenia notatki
słuĹźbowej. Protokół sporządza rzecznik dyscyplinarny, a w przypadku,
o ktĂłrym mowa w ust. 3 â€“ rzecznik dyscyplinarny wyznaczony
przez dowódcę, komendanta, szefa, dyrektora, kierownika tej jednostki
organizacyjnej.
5. Protokół
zawiera:
1)     oznaczenie czynności, jej czasu
i miejsca, osĂłb w niej uczestniczących lub przy niej obecnych oraz
charakteru ich uczestnictwa;
2)     opis przebiegu czynności;
3)     podpisy osĂłb biorących udział
w czynności;
4)     w
miarę potrzeby:
a)     stwierdzenie innych okoliczności
dotyczących przebiegu czynności,
b)     oświadczenia i wnioski
uczestników czynności,
c)     pouczenie o uprawnieniach
i obowiązkach.
6. JeĹźeli czyn będący przedmiotem
postępowania dyscyplinarnego jest lub był przedmiotem innego postępowania,
w tym postępowania przygotowawczego, przełoĹźony dyscyplinarny lub rzecznik
dyscyplinarny moĹźe zwrĂłcić się do właściwego organu o udostępnienie akt
tego postępowania w całości albo w części. Za zgodą tego organu
potrzebne odpisy lub wyciągi z udostępnionych akt włącza się do akt
postępowania dyscyplinarnego.
7. Rzecznik dyscyplinarny, w razie
ustalenia w toku postępowania dyscyplinarnego, Ĺźe obwinionemu naleĹźy
zarzucić czyn, ktĂłry nie był objęty postanowieniem o wszczęciu
postępowania dyscyplinarnego, albo czyn w zmienionej w istotny sposĂłb
postaci, występuje do przełoĹźonego dyscyplinarnego z wnioskiem
o zmianę lub uzupełnienie zarzutĂłw.
8. Rzecznik dyscyplinarny w toku
postępowania dyscyplinarnego wydaje postanowienia, jeżeli ich wydanie nie jest
zastrzeżone do kompetencji przełożonego dyscyplinarnego.
9. Rzecznik
dyscyplinarny prowadzi spis akt postępowania dyscyplinarnego zawierający:
1)     liczbę porządkową;
2)     numer arkusza;
3)     nazwę dokumentu;
4)     datę wykonania dokumentu;
5)     uwagi.
Art. 392. 1. W toku postępowania
dyscyplinarnego obwiniony ma prawo do:
1)     odmowy składania wyjaśnień;
2)     zgłaszania wnioskĂłw dowodowych;
3)     przeglądania akt postępowania
dyscyplinarnego oraz sporządzania z nich notatek, fotokopii lub odpisĂłw;
4)     korzystania z pomocy
obrońcy, którym może być wskazany przez obwinionego żołnierz, adwokat albo
radca prawny;
5)     wnoszenia zaĹźaleń na
postanowienia, o ktĂłrych mowa w ust. 3, art. 395 ust. 3,
art. 398 ust. 5 i art. 418 ust. 6.
2. Uprawnienia, o ktĂłrych mowa
w ust. 1 pkt 2, 3 i 5, przysługują rĂłwnieĹź obrońcy
obwinionego.
3. Rzecznik dyscyplinarny moĹźe,
w drodze postanowienia, odmĂłwić udostępnienia akt, jeĹźeli sprzeciwia się
temu dobro postępowania dyscyplinarnego. Na postanowienie przysługuje
zaĹźalenie.
4. Ustanowienie obrońcy uprawnia go do działania
w całym postępowaniu dyscyplinarnym, nie wyłączając czynności po
uprawomocnieniu się orzeczenia, jeĹźeli nie zawiera ograniczeń. O zmianie
zakresu pełnomocnictwa uprawniającego do działania w postępowaniu
dyscyplinarnym lub o jego cofnięciu obwiniony niezwłocznie zawiadamia
obrońcę oraz rzecznika dyscyplinarnego.
5. Obrońca nie moĹźe podejmować czynności
na niekorzyść obwinionego. MoĹźe on zrezygnować z reprezentowania
obwinionego w toku postępowania dyscyplinarnego, zawiadamiając o tym
obwinionego oraz rzecznika dyscyplinarnego. Do czasu ustanowienia nowego
obrońcy, jednak nie dłuĹźej niĹź przez 14 dni od dnia zawiadomienia
obwinionego, obrońca jest obowiązany podejmować niezbędne czynności.
6. Udział obrońcy w postępowaniu
dyscyplinarnym nie wyłącza osobistego działania w nim obwinionego.
7. Orzeczenia, postanowienia,
zawiadomienia i inne pisma, wydane w toku postępowania, doręcza się
niezwłocznie obwinionemu lub jego obrońcy, jeżeli został ustanowiony.
Postanowienie doręcza się rĂłwnieĹź pokrzywdzonemu w przypadku,
o ktĂłrym mowa w art. 380 ust. 5.
8. W razie doręczenia obwinionemu lub
obrońcy, jeĹźeli został ustanowiony, w róşnych terminach pisma, od ktĂłrego
przysługuje odwołanie lub zażalenie, termin do złożenia odwołania lub zażalenia
liczy się od dnia doręczenia, które nastąpiło wcześniej.
9. ZaĹźalenie na postanowienie wnosi się za
pośrednictwem rzecznika dyscyplinarnego do przełożonego dyscyplinarnego,
a jeĹźeli postanowienie wydał ten przełoĹźony dyscyplinarny – do wyĹźszego
przełożonego dyscyplinarnego za pośrednictwem tego przełożonego. Jeżeli
postanowienie wydał Minister Obrony Narodowej albo Naczelny Dowódca Sił
Zbrojnych, zażalenie nie przysługuje, jednak obwiniony może zwrócić się
odpowiednio do Ministra Obrony Narodowej albo Naczelnego Dowódcy Sił Zbrojnych
z wnioskiem o ponowne rozpatrzenie sprawy.
10. ZaĹźalenie oraz wniosek o ponowne
rozpatrzenie sprawy na postanowienia, o ktĂłrych mowa w ust. 9,
wnosi się w terminie 3 dni od dnia doręczenia postanowienia,
z zastrzeĹźeniem art. 418 ust. 6. Przepis art. 408
ust. 1 stosuje się odpowiednio.
Art. 393. 1. Wnioski dowodowe zgłasza się na
piśmie rzecznikowi dyscyplinarnemu ze wskazaniem okoliczności, które mają być
udowodnione.
2. Wniosek dowodowy
oddala się, jeżeli:
1)     przeprowadzenie dowodu jest
niedopuszczalne;
2)     okoliczność, ktĂłra ma zostać
udowodniona, jest juĹź udowodniona zgodnie z twierdzeniem wnioskodawcy;
3)     okoliczności nie mają znaczenia
dla rozstrzygnięcia sprawy lub dowodu nie da się przeprowadzić;
4)     wniosek dowodowy w sposĂłb
oczywisty zmierza do przedłużenia postępowania;
5)     wniosek dowodowy został złoĹźony
po zakreślonym terminie, o ktĂłrym wnioskodawca został zawiadomiony.
3. Oddalenie wniosku dowodowego następuje
w drodze postanowienia.
Art. 394. 1. Postępowanie dowodowe zamyka się
w terminie do 30 dni od dnia wszczęcia postępowania.
2. W uzasadnionych przypadkach
przełoĹźony dyscyplinarny moĹźe, w drodze postanowienia, przedłuĹźyć termin
prowadzenia postępowania dowodowego do 3 miesięcy.
3. Wniosek o przedłuĹźenie terminu
prowadzenia postępowania dowodowego w postępowaniu dyscyplinarnym składa
się nie później niĹź 5 dni przed upływem tego terminu. Przed wydaniem
postanowienia o przedłuĹźeniu terminu prowadzenia postępowania dowodowego
przełożony dyscyplinarny może zażądać niezwłocznego przekazania akt
postępowania.
Art. 395. 1. PrzełoĹźony dyscyplinarny
moĹźe zawiesić postępowanie dyscyplinarne, w drodze postanowienia, gdy
zachodzi długotrwała przeszkoda uniemożliwiająca prowadzenie postępowania.
2. PrzełoĹźony dyscyplinarny zawiesza
postępowanie dyscyplinarne z dniem zwolnienia obwinionego
z dotychczasowego stanowiska słuĹźbowego i wyznaczenia na inne
stanowisko słuĹźbowe w innej jednostce wojskowej, albo oddelegowania do
instytucji krajowej, i przekazuje materiały postępowania dyscyplinarnego
przełoĹźonemu dyscyplinarnemu w nowym miejscu słuĹźby obwinionego.
3. Na postanowienie o zawieszeniu
postępowania dyscyplinarnego obwinionemu i pokrzywdzonemu przysługuje
zaĹźalenie, z wyjątkiem postanowienia, o ktĂłrym mowa
w ust. 2. JeĹźeli postanowienie wydał Minister Obrony Narodowej albo
Naczelny Dowódca Sił Zbrojnych, zażalenie nie przysługuje, jednak obwiniony
i pokrzywdzony mogą zwrĂłcić się odpowiednio do Ministra Obrony Narodowej
albo Naczelnego DowĂłdcy Sił Zbrojnych z wnioskiem o ponowne
rozpatrzenie sprawy.
4. Zawieszenie postępowania
dyscyplinarnego wstrzymuje bieg terminĂłw.
5. Po ustaniu przyczyn uzasadniających
zawieszenie postępowania dyscyplinarnego przełożony dyscyplinarny wydaje
postanowienie o podjęciu zawieszonego postępowania.
6. Postanowienie o podjęciu
zawieszonego postępowania dyscyplinarnego w przypadku, o ktĂłrym mowa
w ust. 2, wydaje się niezwłocznie po otrzymaniu materiałów
postępowania dyscyplinarnego wszczętego w poprzednim miejscu słuĹźby
obwinionego.
Art. 396. 1. JeĹźeli przeciwko obwinionemu
jest prowadzone postępowanie dyscyplinarne obejmujące zarzuty popełnienia dwóch
lub więcej czynĂłw, a zebrane na danym etapie postępowania dowody dają
podstawy do uznania obwinionego za winnego popełnienia jednego
z zarzuconych mu czynĂłw, przełoĹźony dyscyplinarny moĹźe, w drodze
postanowienia, wyłączyć ten czyn do odrębnego postępowania dyscyplinarnego, bez
względu na to, czy wyjaśniono wszystkie okoliczności dotyczące pozostałych
czynów objętych postępowaniem.
2. W przypadku, o ktĂłrym mowa
w ust. 1, zebrane w toku postępowania dyscyplinarnego dowody
dotyczące wyłączonego czynu stają się dowodami odrębnego postępowania
dyscyplinarnego.
Art. 397. Choroba obwinionego, świadka lub innego
uczestnika postępowania dyscyplinarnego stwierdzona zwolnieniem lekarskim
usprawiedliwia nieobecność tych osób podczas czynności objętych danym postępowaniem
przez okresy nie dłuĹźsze niĹź łącznie 14 dni w ciągu całego
postępowania dyscyplinarnego. Usprawiedliwienie nieobecności z powodu
choroby za każdy następny jej okres wymaga przedstawienia zaświadczenia
wystawionego przez lekarza uprawnionego do wystawiania zaświadczeń
potwierdzających niemożność stawienia się na wezwanie.
Art. 398. 1. JeĹźeli rzecznik
dyscyplinarny uzna, że zostały wyjaśnione wszystkie okoliczności sprawy,
zapoznaje obwinionego lub jego obrońcę, jeżeli został ustanowiony,
z aktami postępowania dyscyplinarnego.
2. Obrońca obwinionego, jeĹźeli został
ustanowiony, moĹźe zapoznać się z aktami postępowania dyscyplinarnego nie
później niĹź do dnia zapoznania obwinionego z tymi aktami.
3. Z czynności zapoznania obwinionego
lub jego obrońcy z aktami postępowania dyscyplinarnego sporządza się
protokół.
4. Odmowa obwinionego lub jego obrońcy
zapoznania się z aktami postępowania dyscyplinarnego lub złoĹźenia podpisu
stwierdzającego tę okoliczność nie wstrzymuje biegu postępowania. Rzecznik
dyscyplinarny dokonuje w aktach postępowania dyscyplinarnego wzmianki
o odmowie obwinionego lub jego obrońcy zapoznania się z tymi aktami.
Nieusprawiedliwione niestawienie się obwinionego lub jego obrońcy, jeżeli
został ustanowiony, na czynność zapoznania się z aktami postępowania
dyscyplinarnego jest rĂłwnoznaczne z odmową zapoznania się z tymi
aktami.
5. Obwiniony ma prawo w terminie
3 dni od dnia zapoznania się z aktami postępowania dyscyplinarnego
zgłosić wniosek o ich uzupełnienie. Przepis art. 390 stosuje się
odpowiednio. Wniosek o uzupełnienie akt postępowania dyscyplinarnego
rozpatruje rzecznik dyscyplinarny. Na postanowienie o odmowie uzupełnienia
akt postępowania dyscyplinarnego obwinionemu przysługuje zażalenie.
6. Rzecznik dyscyplinarny po zapoznaniu
obwinionego z aktami postępowania dyscyplinarnego wydaje postanowienie
o zamknięciu postępowania dowodowego i sporządza w terminie
7 dni sprawozdanie z przeprowadzonego postępowania oraz przekazuje
akta postępowania dyscyplinarnego przełożonemu dyscyplinarnemu.
7. Sprawozdanie,
o ktĂłrym mowa w ust. 6, zawiera:
1)     stopień wojskowy, imię, nazwisko
i stanowisko słuĹźbowe rzecznika dyscyplinarnego;
2)     stopień wojskowy, imię, nazwisko
i stanowisko słuĹźbowe przełoĹźonego dyscyplinarnego;
3)     stopień wojskowy, imię, nazwisko
i stanowisko słuĹźbowe obwinionego;
4)     określenie czynu zarzucanego
obwinionemu, ze wskazaniem kwalifikacji prawnej;
5)     opis ustalonego stanu
faktycznego;
6)     wnioski dotyczące orzeczenia
dyscyplinarnego lub umorzenia postępowania dyscyplinarnego,
z uzasadnieniem i ze wskazaniem okoliczności łagodzących lub
obciążających;
7)     podpis rzecznika
dyscyplinarnego.
Art. 399. JeĹźeli przełoĹźony dyscyplinarny uzna, Ĺźe
w przekazanych mu aktach postępowania dyscyplinarnego są istotne braki,
w terminie 14 dni od dnia przekazania mu akt wydaje postanowienie
o uchyleniu postanowienia o zakończeniu czynności dowodowych
i zwraca sprawę rzecznikowi dyscyplinarnemu w celu usunięcia
stwierdzonych brakĂłw w materiale dowodowym.
Art. 400. 1. Na podstawie zebranego
w postępowaniu materiału dowodowego przełoĹźony dyscyplinarny wydaje
orzeczenie o:
1)     uniewinnieniu, jeĹźeli
przeprowadzone postępowanie nie potwierdziło zarzutów stawianych obwinionemu;
2)     uznaniu za winnego popełnienia
czynu, za który obwiniony ponosi odpowiedzialność dyscyplinarną,
i o wymierzeniu kary dyscyplinarnej;
3)     uznaniu za winnego popełnienia
czynu, za który obwiniony ponosi odpowiedzialność dyscyplinarną,
i o odstąpieniu od wymierzenia kary dyscyplinarnej;
4)     umorzeniu postępowania.
2. PrzełoĹźony dyscyplinarny
w orzeczeniu moĹźe zmienić opis czynu lub jego kwalifikację prawną
w granicach czynu zarzucanego obwinionemu i jego kwalifikacji
prawnej.
3. JeĹźeli w dniu wydania orzeczenia
zachodzi okoliczność uzasadniająca umorzenie postępowania w części,
o umorzeniu rozstrzyga się w tym orzeczeniu.
4. PrzełoĹźony dyscyplinarny moĹźe odstąpić
od ukarania, jeżeli stopień winy lub stopień szkodliwości przewinienia
dyscyplinarnego dla słuĹźby nie jest znaczny, a właściwości i warunki
osobiste obwinionego oraz dotychczasowy przebieg służby uzasadniają
przypuszczenie, że mimo odstąpienia od ukarania będzie on przestrzegał
dyscypliny służbowej oraz zasad etyki zawodowej.
5. Orzeczenie, o ktĂłrym mowa
w ust. 1, wydaje się nie później niĹź w terminie 14 dni od
dnia zamknięcia postępowania dowodowego.
Art. 401. 1. Orzeczenie, o ktĂłrym mowa w art.
400 ust. 1, przełoĹźony dyscyplinarny wydaje w czasie raportu
dyscyplinarnego, z zastrzeĹźeniem art. 384 ust. 5.
2. Do udziału
w raporcie dyscyplinarnym, podając termin i miejsce jego
przeprowadzenia, przełożony dyscyplinarny wzywa:
1)     obwinionego;
2)     obrońcę obwinionego;
3)     rzecznika dyscyplinarnego.
Art. 402. 1. PrzełoĹźony dyscyplinarny moĹźe zwolnić
z obowiązku stawiennictwa do raportu dyscyplinarnego osoby wskazane w art.
401 ust. 2, jeĹźeli zostanie zapewniony udział tych stron w raporcie
przy uĹźyciu urządzeń technicznych umoĹźliwiających udział w raporcie na
odległość z jednoczesnym bezpośrednim przekazem obrazu i dĹşwięku.
2. Obrońca obwinionego, jeĹźeli został
ustanowiony, moĹźe wziąć udział w raporcie przeprowadzanym w sposĂłb
określony w ust. 1 w miejscu przebywania obwinionego.
Art. 403. 1. Dokumentację dyscyplinarną stanowią:
1)     dokumenty dotyczące odmowy
wszczęcia postępowania dyscyplinarnego;
2)     akta postępowania
dyscyplinarnego;
3)     dokumenty dotyczące nieprzyjęcia
odwołania;
4)     dokumenty dotyczące wykonania
ukarania oraz likwidacji skutkĂłw ukarania, a takĹźe wcześniejszego zatarcia
ukarania;
5)     dokumenty dotyczące sprawy
o wzruszenie prawomocnego orzeczenia dyscyplinarnego;
6)     dokumenty dotyczące zastosowania
dyscyplinarnych środków zapobiegawczych;
7)     dokumenty dotyczące wyróşniania;
8)     inne dokumenty związane
z reagowaniem dyscyplinarnym.
2. Ewidencja
dyscyplinarna obejmuje:
1)     ewidencję wyróşnień
w formie karty wyróşnień Ĺźołnierza;
2)     ewidencję ukarań dyscyplinarnych
w formie karty ukarania Ĺźołnierza;
3)     ewidencję postępowań dyscyplinarnych
w formie rejestru postępowań dyscyplinarnych;
4)     informacje o wypadkach
wynikłych z naruszenia prawa przez Ĺźołnierzy, rodzajach naruszeń
dyscypliny wojskowej, objęciu Ĺźołnierzy dyscyplinarnymi i karnymi środkami
zapobiegawczymi, a takĹźe o rodzajach ukarań Ĺźołnierzy oraz wykonaniu
tych ukarań.
3. Dokumenty, o ktĂłrych mowa
w ust. 1 i 2, są gromadzone, przetwarzane i przechowywane
w ewidencji wojskowej.
4. W karcie wyróşnień Ĺźołnierza
zamieszcza się dane wyróşnionego: stopień wojskowy, imię i nazwisko, imię
ojca, numer PESEL.
5. W karcie
ukarania żołnierza zamieszcza się:
1)     dane ukaranego: stopień
wojskowy, imię i nazwisko, imię ojca, numer PESEL;
2)     datę wydania prawomocnego
orzeczenia o ukaraniu;
3)     oznaczenie przewinienia
dyscyplinarnego;
4)     informację o rodzaju
i wymiarze orzeczonej kary dyscyplinarnej lub zastosowanego środka
dyscyplinarnego albo środków dyscyplinarnych;
5)     dane o wykonaniu ukarania
albo termin warunkowego zawieszenia wykonania ukarania oraz termin przedawnienia
się wykonania ukarania;
6)     termin zatarcia ukarania,
o ktĂłrym mowa w art. 416 ust. 2–5;
7)     adnotację o niewniesieniu
sprzeciwu przez ukaranego do orzeczenia w przypadku prowadzenia
postępowania dyscyplinarnego w trybie uproszczonym.
6. Dostęp do danych oraz dokumentĂłw,
o ktĂłrych mowa w ust. 1 i 2, posiadają przełoĹźeni
dyscyplinarni, organy uprawnione do wymierzania kar oraz wyżsi przełożeni
dyscyplinarni w stosunku do podległych Ĺźołnierzy, a takĹźe kierownik
komórki organizacyjnej właściwej do spraw dyscypliny wojskowej.
7. Do danych, o ktĂłrych mowa
w ust. 1 i 2, ma zastosowanie przepis art. 2 ust. 2
lit. a RODO.
8. Minister Obrony Narodowej określi,
w drodze rozporządzenia, sposĂłb prowadzenia i dokumentowania akt
postępowania dyscyplinarnego oraz obieg dokumentĂłw, a takĹźe okres ich
przechowywania, sposĂłb brakowania lub archiwizowania, z uwzględnieniem
warunków zapewniających ochronę przed nieuprawnionym ujawnieniem danych
zawartych w dokumentacji oraz warunkĂłw pełnienia czynnej słuĹźby wojskowej,
w tym po ogłoszeniu mobilizacji, w stanach nadzwyczajnych,
w czasie wojny, a takĹźe podczas wykonywania zadań słuĹźbowych
w strefie działań wojennych oraz w przypadku uĹźycia Sił Zbrojnych
poza granicami państwa, jak rĂłwnieĹź udziału w sytuacjach kryzysowych.
Art. 404. 1. Postępowanie dyscyplinarne umarza
się, jeżeli:
1)     nastąpiło przedawnienie
wymierzenia kary dyscyplinarnej;
2)     postępowanie
dyscyplinarne wszczęto po upływie terminu, o ktĂłrym mowa w art. 382
ust. 1;
3)     ustalono, Ĺźe czyn stanowiący
przewinienie dyscyplinarne przypisany obwinionemu nie wypełnia znamion czynu
stanowiącego przewinienie dyscyplinarne;
4)     obwiniony zmarł lub został
uznany za zaginionego;
5)     obwiniony przestał podlegać
orzecznictwu dyscyplinarnemu;
6)     postępowanie dyscyplinarne
w sprawie tego samego czynu zarzuconego obwinionemu zostało prawomocnie
zakończone albo wszczęte wcześniej toczy się.
2. Postępowanie
dyscyplinarne moĹźna umorzyć w przypadku:
1)     długotrwałej choroby
obwinionego;
2)     wycofania wniosku, o ktĂłrym
mowa w art. 380 ust. 5.
3. Orzeczenia o umorzeniu
postępowania z uwagi na przedawnienie karalności nie wydaje się,
w przypadku gdy zebrane dowody uzasadniają uniewinnienie obwinionego od
popełnienia zarzuconego mu czynu.
Art. 405. 1. Przy wymierzaniu kary
dyscyplinarnej uwzględnia się rodzaj i wagę czynu, skutki
i okoliczności jego popełnienia, pobudki działania obwinionego, następstwa
negatywne dla słuĹźby, dotychczasowe wyniki w słuĹźbie, opinię słuĹźbową, okres
pozostawania w słuĹźbie oraz zachowanie się obwinionego przed popełnieniem
i po popełnieniu zarzuconego mu czynu, a takĹźe okoliczności, zarĂłwno
łagodzące, jak i obciążające, istotne w sprawie.
2. PrzełoĹźony dyscyplinarny uwzględnia
okoliczności, o ktĂłrych mowa w ust. 1 oraz w art. 371, wyłącznie
w odniesieniu do Ĺźołnierza, ktĂłrego one dotyczą.
Art. 406. 1. Orzeczenie dyscyplinarne zawiera:
1)     stopień wojskowy, imię, nazwisko
i stanowisko przełoĹźonego dyscyplinarnego, ktĂłry wydaje orzeczenie;
2)     datę i miejsce wydania;
3)     stopień wojskowy, imię
i nazwisko oraz stanowisko słuĹźbowe obwinionego;
4)     określenie czynu zarzuconego
obwinionemu wraz z jego kwalifikacją prawną;
5)     rozstrzygnięcie w sprawie;
6)     uzasadnienie faktyczne
i prawne;
7)     pouczenie o prawie do
wniesienia odwołania;
8)     podpis przełoĹźonego
dyscyplinarnego.
2. Uzasadnienie faktyczne orzeczenia
zawiera w szczegĂłlności wskazanie faktĂłw, ktĂłre uznano za udowodnione,
dowodów, na których się oparto, oraz przyczyn, dla których innym dowodom
odmĂłwiono wiarygodności i mocy dowodowej. W uzasadnieniu prawnym
wyjaśnia się podstawy prawne orzeczenia z przytoczeniem przepisĂłw prawa.
W uzasadnieniu faktycznym przytacza się ponadto okoliczności, ktĂłre
wpłynęły na wymiar kary dyscyplinarnej lub na odstąpienie od wymierzenia kary
dyscyplinarnej.
3. Orzeczenie doręcza się niezwłocznie
obwinionemu lub jego obrońcy, jeżeli został ustanowiony.
4. Oczywiste omyłki pisarskie
i rachunkowe w orzeczeniu lub postanowieniu moĹźna sprostować
w kaĹźdym czasie w drodze postanowienia.
5. Sprostowanie oczywistych omyłek
pisarskich i rachunkowych w protokołach sporządzanych w toku
postępowania dyscyplinarnego wymaga opisania tych omyłek przez osobę
sporządzającą protokół przed jego podpisaniem. W przypadku ujawnienia
omyłek pisarskich lub rachunkowych po podpisaniu protokołu prostuje się je
w drodze postanowienia.
6. Od postanowień, o ktĂłrych mowa
w ust. 4 i 5, zaĹźalenie nie przysługuje.
7. Sprostowanie omyłek pisarskich
i rachunkowych następuje z urzędu albo na wniosek pokrzywdzonego,
ukaranego lub obwinionego albo w przypadku jego śmierci, na wniosek jego
małżonka, krewnych w linii prostej, rodzeństwa, przysposabiającego lub
przysposobionego.
8. Sprostowania dokonuje przełoĹźony
dyscyplinarny lub rzecznik dyscyplinarny, który popełnił omyłkę.
Art. 407. 1. Postępowanie dyscyplinarne
jest postępowaniem dwuinstancyjnym. Obwiniony może wnieść na piśmie odwołanie
od orzeczenia w terminie 7 dni od dnia doręczenia orzeczenia za
pośrednictwem przełożonego dyscyplinarnego.
2. Od orzeczenia wydanego w pierwszej
instancji przez przełożonego dyscyplinarnego przysługuje odwołanie do wyższego
przełożonego dyscyplinarnego.
3. Od orzeczenia wydanego w pierwszej
instancji przez Ministra Obrony Narodowej lub Naczelnego Dowódcy Sił Zbrojnych
odwołanie nie przysługuje. Obwiniony lub jego obrońca, jeżeli został
ustanowiony, może jednak zwrócić się odpowiednio do Ministra Obrony Narodowej
lub Naczelnego DowĂłdcy Sił Zbrojnych z wnioskiem o ponowne
rozpatrzenie sprawy. Do wniosku stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące
odwołań od orzeczeń dyscyplinarnych.
4. Minister Obrony Narodowej lub Naczelny
DowĂłdca Sił Zbrojnych odmawia przyjęcia odwołania albo wniosku o ponowne rozpatrzenie
sprawy, w drodze postanowienia, jeĹźeli odwołanie lub wniosek są
niedopuszczalne lub zostały wniesione po terminie. Postanowienie w tej
sprawie jest ostateczne. Przepis ten stosuje się odpowiednio do odmowy
przywrĂłcenia terminu.
5. Od orzeczeń dyscyplinarnych
o zwolnieniu ze słuĹźby Ĺźołnierzowi przysługuje prawo wniesienia skargi do
sądu administracyjnego.
Art. 408. 1. Termin do wniesienia
odwołania, o ktĂłrym mowa w art. 407 ust. 1, uwaĹźa się za zachowany,
jeżeli przed jego upływem pismo zostało:
1)     nadane w polskiej placĂłwce
pocztowej operatora publicznego;
2)     złoĹźone w jednostce
organizacyjnej Sił Zbrojnych lub instytucji krajowej, do której żołnierz został
oddelegowany, lub w komĂłrce organizacyjnej;
3)     złoĹźone przez obwinionego pozbawionego
wolności w administracji zakładu karnego.
2. Wniesienie odwołania w terminie
wstrzymuje wykonanie orzeczenia.
3. Orzeczenie, od ktĂłrego nie wniesiono
odwołania, staje się po upływie terminu, o ktĂłrym mowa w art. 407
ust. 1, prawomocne i podlega wykonaniu.
Art. 409. 1. JeĹźeli przełoĹźony dyscyplinarny,
ktĂłry wydał orzeczenie, uzna, Ĺźe odwołanie zasługuje w całości na
uwzględnienie, wydaje nowe orzeczenie, w ktĂłrym uchyla lub zmienia
zaskarĹźone orzeczenie. W innym przypadku przełoĹźony dyscyplinarny przesyła
odwołanie w terminie 7 dni do wyĹźszego przełoĹźonego dyscyplinarnego –
z zastrzeĹźeniem art. 407 ust. 3 i 4, załączając akta
postępowania dyscyplinarnego.
2. Od nowego orzeczenia obwinionemu
przysługuje odwołanie na zasadach dotyczących odwołań od orzeczeń wydanych po
przeprowadzeniu postępowania dyscyplinarnego.
Art. 410. 1. W postępowaniu
odwoławczym rozpoznanie sprawy następuje na podstawie materiału dowodowego
zebranego w postępowaniu zakończonym zaskarĹźonym orzeczeniem. JeĹźeli jest
to potrzebne do wydania prawidłowego orzeczenia, przełożony dyscyplinarny
właściwy do rozpatrzenia odwołania może uzupełnić materiał dowodowy, zlecając
rzecznikowi dyscyplinarnemu prowadzącemu postępowanie dyscyplinarne
przeprowadzenie czynności dowodowych, określając ich zakres i termin ich
przeprowadzenia.
2. Z materiałami uzyskanymi
w wyniku czynności dowodowych, o ktĂłrych mowa w ust. 1,
rzecznik dyscyplinarny zapoznaje obwinionego. W terminie 3 dni od
dnia zapoznania obwiniony ma prawo zgłoszenia przełożonemu dyscyplinarnemu
właściwemu do rozpatrzenia odwołania uwag dotyczących przeprowadzonych
czynności dowodowych. Przepisy art. 395 ust. 1–4 stosuje się
odpowiednio.
Art. 411. 1. Minister Obrony Narodowej lub Naczelny
DowĂłdca Sił Zbrojnych po rozpatrzeniu odwołania albo wniosku o ponowne
rozpatrzenie sprawy wydaje orzeczenie o:
1)     utrzymaniu w mocy
orzeczenia wydanego w pierwszej instancji albo
2)     uchyleniu w całości albo
w części orzeczenia wydanego w pierwszej instancji i w tym
zakresie orzeczeniu co do istoty sprawy lub uchyleniu tego orzeczenia
i umorzeniu postępowania w pierwszej instancji, albo
3)     uchyleniu orzeczenia wydanego
w pierwszej instancji i przekazaniu sprawy do ponownego rozpatrzenia,
ze wskazaniem stwierdzonych uchybień, albo
4)     umorzeniu postępowania
odwoławczego.
2. Do orzeczeń, o ktĂłrych mowa
w ust. 1 pkt 2, przepis art. 400 ust. 2 stosuje się
odpowiednio. W postępowaniu odwoławczym nie moĹźna wymierzyć kary
dyscyplinarnej surowszej niĹź orzeczona w zaskarĹźonym orzeczeniu, chyba Ĺźe
wymierzona kara dyscyplinarna rażąco narusza prawo lub interes służby.
3. W przypadku, o ktĂłrym mowa
w ust. 1 pkt 3, moĹźna w dalszym postępowaniu orzec karę
dyscyplinarną surowszą niĹź orzeczona w uchylonym orzeczeniu.
4. Orzeczenie, o ktĂłrym mowa
w ust. 1, wydaje się w terminie 30 dni od dnia wpływu
odwołania wraz z aktami osobowymi i aktami postępowania
dyscyplinarnego.
5. Orzeczenie,
o ktĂłrym mowa w ust. 1, zawiera:
1)     oznaczenie przełoĹźonego
dyscyplinarnego wydającego orzeczenie;
2)     datę i miejsce wydania;
3)     stopień wojskowy, imię, nazwisko
i stanowisko słuĹźbowe obwinionego;
4)     wskazanie orzeczenia, od ktĂłrego
zostało złożone odwołanie;
5)     rozstrzygnięcie w sprawie;
6)     uzasadnienie faktyczne
i prawne;
7)     pouczenie o prawie
wniesienia skargi do sądu administracyjnego;
8)     podpis przełoĹźonego
dyscyplinarnego.
Art. 412. 1. Prawomocne staje się:
1)    
orzeczenie dyscyplinarne:
a)     z upływem terminu do wniesienia
odwołania albo wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy, jeĹźeli go nie
wniesiono,
b)     w dniu jego wydania przez
przełożonego dyscyplinarnego właściwego do rozpatrzenia odwołania;
2)    
postanowienie kończące postępowanie dyscyplinarne o:
a)     niedopuszczalności wniesienia
odwołania,
b)     uchybieniu terminu do wniesienia
odwołania,
c)     odmowie przywrĂłcenia terminu do
wniesienia odwołania.
2. Po uprawomocnieniu się orzeczenia lub
postanowienia, o ktĂłrych mowa w ust. 1, przełoĹźony dyscyplinarny
zarządza wykonanie orzeczonej kary dyscyplinarnej.
Art. 413. 1. Odpis orzeczenia włącza się do
akt postępowania dyscyplinarnego i przechowuje się w ewidencji
wojskowej do czasu zatarcia ukarania.
2. JeĹźeli postępowanie dyscyplinarne
zostało wszczęte na wniosek pokrzywdzonego, sądu, prokuratora, organu lub
instytucji, przełożony dyscyplinarny informuje pokrzywdzonego, sąd,
prokuratora, organ lub instytucję o wydanym orzeczeniu.
Art. 414. 1. Raport dyscyplinarny
w imieniu przełoĹźonego dyscyplinarnego moĹźe przeprowadzić inna osoba
upoważniona przez tego przełożonego.
2. Osoba upowaĹźniona do przeprowadzenia
raportu dyscyplinarnego sporządza z raportu notatkę słuĹźbową, ktĂłrą
przedstawia przełożonemu dyscyplinarnemu.
Art. 415. 1. W zakresie nieuregulowanym
w niniejszej ustawie do postępowania dyscyplinarnego stosuje się
odpowiednio przepisy ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks postępowania
karnego dotyczące porządku czynności procesowych, z wyjątkiem
art. 117 i art. 117a, wezwań, terminĂłw, doręczeń
i Ĺ›wiadkĂłw, z wyłączeniem moĹźliwości nakładania kar porządkowych oraz
konfrontacji, okazania, oględzin i eksperymentu procesowego.
W postępowaniu dyscyplinarnym do świadkĂłw nie stosuje się przepisu
art. 184 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks postępowania
karnego.
2. O zwolnieniu od złoĹźenia zeznania
lub odpowiedzi na pytania osoby pozostającej z obwinionym
w szczegĂłlnie bliskim stosunku osobistym rozstrzyga rzecznik
dyscyplinarny. Na odmowę zwolnienia od złożenia zeznania lub odpowiedzi na
pytania przysługuje zaĹźalenie w terminie 3 dni od dnia doręczenia
postanowienia w tej sprawie.
Art. 416. 1. Zatarcie kary dyscyplinarnej
polega na uznaniu kary za niebyłą, usunięciu z ewidencji wojskowej
orzeczenia o ukaraniu lub uczynieniu nieczytelnym zapisu
o karalności.
2. Kary
dyscyplinarne ulegają zatarciu po upływie:
1)     6 miesięcy od dnia
uprawomocnienia się orzeczenia kary upomnienia lub nagany;
2)     12 miesięcy od dnia
uprawomocnienia się orzeczenia kary pieniężnej, kary ostrzeżenia
o niepełnej przydatności na zajmowanym stanowisku słuĹźbowym oraz samoistnego
środka dyscyplinarnego;
3)     18 miesięcy od dnia
uprawomocnienia się orzeczenia kary zwolnienia z zajmowanego stanowiska
słuĹźbowego i wyznaczenia na inne stanowisko słuĹźbowe;
4)     24 miesięcy od dnia
uprawomocnienia się orzeczenia kary ostrzeĹźenia o niepełnej przydatności
do dobrowolnych form służby wojskowej.
3. W przypadku
nienagannej słuĹźby, stwierdzonej w opinii słuĹźbowej, przełoĹźony
dyscyplinarny moĹźe w drodze wyróşnienia zatrzeć karę dyscyplinarną przed
upływem terminu określonego w ust. 2, jednak nie wcześniej niĹź przed
upływem:
1)     3 miesięcy od dnia
uprawomocnienia się orzeczenia kary upomnienia lub nagany;
2)     6 miesięcy od dnia
uprawomocnienia się orzeczenia kary pieniężnej oraz kary ostrzeżenia
o niepełnej przydatności do słuĹźby na zajmowanym stanowisku oraz
samoistnego środka dyscyplinarnego;
3)     9 miesięcy od dnia
uprawomocnienia się orzeczenia kary zwolnienia z zajmowanego stanowiska
słuĹźbowego i wyznaczenia na inne stanowisko słuĹźbowe;
4)     12 miesięcy od dnia
uprawomocnienia się orzeczenia kary ostrzeĹźenia o niepełnej przydatności
do dobrowolnych form służby wojskowej.
4. W razie wymierzenia Ĺźołnierzowi
kary dyscyplinarnej, o ktĂłrej mowa w art. 362 ust. 1 pkt 7, oraz
środka dyscyplinarnego, jeĹźeli został orzeczony wraz z tą karą, ukaranie
to ulega zatarciu po upływie 5 lat od uprawomocnienia się orzeczenia
o ukaraniu.
5. JeĹźeli Ĺźołnierz zostanie ponownie
ukarany przed zatarciem poprzednio wymierzonej kary dyscyplinarnej, okres
wymagany do zatarcia tej kary liczy się od dnia wykonania nowej kary.
6. Zatarcie zastosowania środka
dyscyplinarnego orzeczonego samoistnie nie może nastąpić przed jego wykonaniem.
7. Zatarcie ukarania nie likwiduje skutkĂłw
wykonania kary dyscyplinarnej.
Art. 417. 1. Postępowanie dyscyplinarne
zakończone prawomocnym orzeczeniem wznawia się, jeżeli:
1)     dowody, na ktĂłrych podstawie
ustalono istotne dla sprawy okoliczności, okazały się fałszywe;
2)     zostały ujawnione istotne dla
sprawy nowe fakty lub dowody, ktĂłre nie były znane w toku postępowania
dyscyplinarnego;
3)     orzeczenie wydano
z naruszeniem obowiązujących przepisĂłw – jeĹźeli mogło to mieć wpływ na
treść orzeczenia;
4)     orzeczenie zostało wydane na
podstawie innej decyzji lub orzeczenia, które zostały następnie uchylone lub
zmienione;
5)     prowadzone o ten sam czyn
postępowanie karne, karne skarbowe lub w sprawach o wykroczenia
zostało zakończone prawomocnym wyrokiem uniewinniającym albo orzeczeniem
o umorzeniu postępowania ze względu na okoliczności określone
w art. 17 § 1 pkt 1 lub 2 ustawy z dnia 6 czerwca 1997
r. – Kodeks postępowania karnego albo w art. 5 § 1 pkt 1
lub 2 ustawy z dnia 24 sierpnia 2001 r. – Kodeks postępowania
w sprawach o wykroczenia (Dz. U. z 2021 r.
poz. 457, 1005, 1595 i 2328 oraz z 2022 r. poz. …).
2. Postępowania dyscyplinarnego nie
wznawia się po upływie 5 lat od dnia uprawomocnienia się orzeczenia.
3. Przepisu ust. 2 nie stosuje
się do spraw o wznowienie postępowania dyscyplinarnego zakończonego
prawomocnym orzeczeniem o zwolnieniu ze słuĹźby wojskowej.
4. Postępowania dyscyplinarnego nie
wznawia się na niekorzyść ukaranego po ustaniu karalności czynu stanowiącego
przewinienie dyscyplinarne.
5. Postępowanie dyscyplinarne, ktĂłre
zostało umorzone z powodu zwolnienia Ĺźołnierza ze słuĹźby wojskowej,
wznawia się w przypadku ponownego powołania tego Ĺźołnierza do słuĹźby
wojskowej, jeĹźeli od tego zwolnienia nie upłynął okres dłuĹźszy niĹź 3 lata.
Art. 418. 1. Wznowienie postępowania
dyscyplinarnego następuje z urzędu lub na wniosek ukaranego.
2. Wniosek o wznowienie postępowania
dyscyplinarnego na korzyść ukaranego moĹźe złoĹźyć w razie jego śmierci jego
krewny w linii prostej, przysposabiający, przysposobiony, rodzeństwo lub
małżonek.
3. W sprawach o wznowienie
postępowania dyscyplinarnego właściwy jest przełożony dyscyplinarny, który
wydał orzeczenie kończące postępowanie.
4. W przypadku likwidacji stanowiska
służbowego przełożonego dyscyplinarnego, który wydał orzeczenie kończące
postępowanie, właściwy w sprawie wznowienia postępowania dyscyplinarnego
jest przełożony dyscyplinarny sprawujący władzę dyscyplinarną obejmującą swoim
zakresem zadania realizowane wcześniej przez przełożonego, który wydał
orzeczenie kończące postępowanie.
5. Wznowienie lub odmowa wznowienia
postępowania dyscyplinarnego następuje w drodze postanowienia.
Postanowienie doręcza się ukaranemu lub jego obrońcy, jeżeli taki został
ustanowiony, albo osobie, o ktĂłrej mowa w ust. 2.
6. Na postanowienie o odmowie
wznowienia postępowania dyscyplinarnego ukaranemu lub osobie, o ktĂłrej
mowa w ust. 2, przysługuje zaĹźalenie do wyĹźszego przełoĹźonego
dyscyplinarnego organu orzekającego w przedmiocie odmowy wznowienia
postępowania dyscyplinarnego w terminie 7 dni od dnia doręczenia
postanowienia, z tym Ĺźe na postanowienie wydane przez Ministra Obrony
Narodowej lub Naczelnego Dowódcy Sił Zbrojnych zażalenie nie przysługuje,
jednak ukarany lub osoba, o ktĂłrej mowa w ust. 2, mogą zwrĂłcić
się odpowiednio do Ministra Obrony Narodowej lub Naczelnego Dowódcy Sił
Zbrojnych w terminie 7 dni od dnia doręczenia postanowienia
z wnioskiem o ponowne rozpatrzenie sprawy.
Art. 419. 1. Postanowienie o wznowieniu
postępowania dyscyplinarnego stanowi podstawę do przeprowadzenia postępowania
co do rozstrzygnięcia istoty sprawy.
2. Po
przeprowadzeniu postępowania, o ktĂłrym mowa w ust. 1, przełoĹźony
dyscyplinarny wydaje orzeczenie, w ktĂłrym:
1)     odmawia uchylenia
dotychczasowego orzeczenia;
2)     uchyla dotychczasowe orzeczenie
i wydaje nowe orzeczenie rozstrzygające o istocie sprawy.
3. Orzeczenie kary dyscyplinarnej
surowszej od dotychczasowej jest moĹźliwe tylko wtedy, gdy wznowienie
postępowania nastąpiło z urzędu i nie nastąpiło przedawnienie
karalności dyscyplinarnej za dany czyn oraz orzeczona dotychczas kara
dyscyplinarna jest rażąco niewspółmierna do popełnionego czynu.
4. JeĹźeli w następstwie wznowienia
postępowania wymierzono karę dyscyplinarną łagodniejszą, ulegają uchyleniu
skutki wymierzonej poprzednio kary dyscyplinarnej surowszej,
a w razie wymierzenia kary dyscyplinarnej surowszej jej skutki liczy
się od dnia wymierzenia tej kary.
5. Karę dyscyplinarną wykonaną zalicza się
na poczet kary dyscyplinarnej orzeczonej w następstwie wznowienia
postępowania.
6. Termin do zatarcia kary dyscyplinarnej
zmienionej w następstwie wznowienia postępowania liczy się od dnia wydania
orzeczenia o wymierzeniu pierwszej kary dyscyplinarnej.
7. Od orzeczenia, o ktĂłrym mowa
w ust. 2, przysługuje odwołanie, z zastrzeĹźeniem art. 407
ust. 3. Przepisy art. 406–409 i art. 413 stosuje się odpowiednio.
Art. 420. 1. W przypadku prawomocnego
uniewinnienia żołnierza w sprawie o przestępstwo, przestępstwo skarbowe lub
wykroczenie, jeĹźeli w tej sprawie prowadzone było rĂłwnieĹź postępowanie
dyscyplinarne zakończone ostatecznym orzeczeniem dyscyplinarnym
o wymierzeniu kary, orzeczenie to uchyla się.
2. Sąd, ktĂłry prawomocnie uniewinnił
Ĺźołnierza w przypadku, o ktĂłrym mowa w ust. 1, przesyła
orzeczenie w tej sprawie do właściwego przełoĹźonego dyscyplinarnego.
3. Właściwy do uchylenia orzeczenia postępowania
dyscyplinarnego jest przełożony dyscyplinarny, który je wydał, jego następca
prawny lub wyższy przełożony dyscyplinarny.
4. W sprawach uchylenia skutkĂłw
orzeczenia dyscyplinarnego przepis art. 232 stosuje się odpowiednio.
Art. 421. Minister Obrony Narodowej określi,
w drodze rozporządzenia, wzory orzeczeń, postanowień i innych
dokumentĂłw sporządzanych w postępowaniu dyscyplinarnym, mając na względzie
potrzebę zapewnienia rzetelności i sprawności prowadzonego postępowania.
Art. 422. Minister Obrony Narodowej wydaje
w drodze zarządzenia regulaminy wojskowe.
Rozdział 5
Wyróşnianie
Ĺźołnierzy oraz pododdziałów, oddziałów i instytucji wojskowych
Art. 423. 1. Ĺťołnierzowi moĹźe być udzielone
wyróşnienie za określony czyn świadczący o ofiarności i odwadze lub
za szczegĂłlne osiągnięcia w wykonywaniu zadań słuĹźbowych, a takĹźe gdy
swoim działaniem lub postawą przyczynił się dla dobra i interesu Sił
Zbrojnych.
2. Byłemu Ĺźołnierzowi za zasługi określone
w ust. 1 moĹźe być udzielone wyróşnienie, o ktĂłrym mowa w art.
424 ust. 1 pkt 3 i 8–12, przy czym pośmiertnie wyłącznie
w formie, o ktĂłrej mowa w art. 424 ust. 1 pkt 8, 10
i 12.
3. Udzielenie wyróşnienia stwierdza się
w rozkazie lub decyzji.
4. Jednorazowo nie moĹźna wyróşnić więcej
niş dwoma wyróşnieniami.
Art. 424. 1. Wyróşnieniami są:
1)     zatarcie ukarania przed upływem
terminu określonego w ustawie;
2)     pochwała;
3)     list gratulacyjny;
4)    
pismo pochwalne ze zdjęciem wyróżnionego żołnierza na tle:
a)     flagi państwowej
Rzeczypospolitej Polskiej lub wojskowej,
b)     sztandaru jednostki wojskowej
lub bandery wojennej;
5)     urlop nagrodowy;
6)     nagroda rzeczowa;
7)     nagroda pieniężna;
8)     wpisanie zasług Ĺźołnierza do
kroniki jednostki wojskowej;
9)     odznaka honorowa;
10)   tytuł honorowy;
11)   honorowa broń biała;
12)   wpisanie zasług Ĺźołnierza do Księgi
Honorowej Wojska Polskiego.
2. Ukaranego Ĺźołnierza nie moĹźna wyróşnić,
jeĹźeli jednocześnie nie jest mu udzielane wyróşnienie, o ktĂłrym mowa
w ust. 1 pkt 1.
3. Urlopu nagrodowego jednorazowo udziela
się na czas od jednego do sześciu dni roboczych.
4. ĹÄ…czny wymiar urlopĂłw nagrodowych
w ciągu roku kalendarzowego nie moĹźe przekroczyć dwunastu dni, przy czym
w przypadku pełnienia czynnej słuĹźby wojskowej przez okres krĂłtszy niĹź rok
wymiar ten nie może przekroczyć liczby dni równej liczbie rozpoczętych miesięcy
tej służby.
5. Nagrodę rzeczową moĹźe stanowić
przedmiot o wartości nie wyĹźszej od dwukrotności najniĹźszego uposaĹźenia
zasadniczego Ĺźołnierza zawodowego obowiązującego w dniu udzielenia tej
nagrody.
6. Wysokość nagrody pieniężnej nie moĹźe
być wyższa od dwukrotności uposażenia zasadniczego ostatnio otrzymanego przez
wyróżnionego żołnierza.
Art. 425. Jednostki wojskowe, pododdziały, oddziały
i instytucje wojskowe moĹźna wyróşnić za:
1)     czyny świadczące
o ofiarności i odwadze Ĺźołnierzy tych jednostek wojskowych,
pododdziałów, oddziałów i instytucji wojskowych dokonane w czasie
wojny lub w strefie działań wojennych;
2)     szczegĂłlne osiągnięcia
w wykonywaniu zadań słuĹźbowych, w tym szkoleniowych w czasie
pokoju, w razie ogłoszenia mobilizacji lub stanĂłw nadzwyczajnych, uĹźycia
Sił Zbrojnych w kraju i poza granicami państwa w działaniach
antyterrorystycznych, akcjach humanitarnych, poszukiwawczych lub ratowniczych,
a takĹźe w zwalczaniu klęsk Ĺźywiołowych oraz likwidacji ich skutkĂłw.
Art. 426. Wyróşnieniami dla jednostek wojskowych,
pododdziałów, oddziałów i instytucji wojskowych są:
1)     dyplom uznania;
2)     wpisanie nazwy i osiągnięć
pododdziału lub oddziału do kroniki jednostki wojskowej;
3)     wpisanie nazwy i osiągnięć
podległej jednostki wojskowej do kroniki jednostki wojskowej nadrzędnej;
4)     tytuł honorowy;
5)     wpisanie nazwy i osiągnięć
jednostki wojskowej, pododdziału, oddziału lub instytucji wojskowej do Księgi
Honorowej Wojska Polskiego.
Art. 427. 1. Wyróşnień, o ktĂłrych mowa w
art. 424, mogą udzielać:
1)     wymienionych
w pkt 1 â€“ przełoĹźony dyscyplinarny, ktĂłry wymierzył karę, lub
wyższy przełożony dyscyplinarny;
2)     wymienionych w pkt 2,
3 i 5 â€“ kaĹźdy przełoĹźony;
3)     wymienionego w pkt 4,
6–8 â€“ przełoĹźeni dyscyplinarni;
4)     wymienionych
w pkt 9–11 â€“ Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej lub przełoĹźeni
dyscyplinarni;
5)     wymienionego
w pkt 12 â€“ Minister Obrony Narodowej lub Naczelny DowĂłdca Sił
Zbrojnych.
2. Wyróşnień,
o ktĂłrych mowa w art. 426, mogą udzielać:
1)     wymienionego w pkt 1,
2 i 4 â€“ dowĂłdca jednostki wojskowej lub jego przełoĹźony;
2)     wymienionego
w pkt 3 â€“ dowĂłdca jednostki wojskowej w stosunku do
jednostki podległej lub jego przełożony;
3)     wymienionego
w pkt 5 â€“ Minister Obrony Narodowej lub Naczelny DowĂłdca Sił
Zbrojnych.
3. PrzełoĹźony dyscyplinarny moĹźe wystąpić
do wyĹźszego przełoĹźonego dyscyplinarnego o udzielenie wyróşnienia, jeĹźeli
sam nie jest uprawniony do jego udzielenia.
Art. 428. 1. Fundusz na wyróşnienia tworzy się
w ramach środkĂłw budĹźetowych części budĹźetu państwa, ktĂłrej dysponentem
jest Minister Obrony Narodowej.
2. Fundusz na wyróşnianie Ĺźołnierzy
pełniących słuĹźbę w oddelegowaniu oraz w jednostkach organizacyjnych,
dla których Minister Obrony Narodowej jest organem założycielskim, albo
jednostki organizacyjnej nadzorowanej przez Ministra Obrony Narodowej,
niebędących jednostkami budĹźetowymi, tworzy się w ramach środkĂłw tych
instytucji i jednostek.
3. Wysokość
funduszu pozostającego w dyspozycji Ministra Obrony Narodowej wynosi nie
mniej niĹź 0,025% planowanych w ustawie budĹźetowej środkĂłw na uposaĹźenia
Ĺźołnierzy. Z tej części funduszu pokrywane są wydatki na:
1)     wyróşnienia udzielane przez
Ministra Obrony Narodowej;
2)     wyróşnienia udzielane przez
dowódców jednostek wojskowych wykonujących zadania na podstawie ustawy
z dnia 17 grudnia 1998 r. o zasadach uĹźycia lub pobytu Sił
Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej poza granicami państwa;
3)     zakup odznak honorowych, odznak
i znakĂłw tytułów honorowych oraz legitymacji i podkładek pod odznaki,
sznurĂłw wyróşniających, a takĹźe honorowej broni białej, jak rĂłwnieĹź usługi
grawerskie i poligraficzne związane z przygotowaniem do udzielania
tych rodzajów wyróżnień.
4. Wysokość funduszu pozostającego
w dyspozycji kaĹźdego dowĂłdcy jednostki wojskowej albo wyĹźszego
przełożonego dyscyplinarnego stanowi kwota na poziomie 0,5% uposażeń żołnierzy
wypłacanych za miesiąc styczeń danego roku.
5. Dla celĂłw ustalenia wysokości funduszĂłw
pozostających w dyspozycji kierownikĂłw instytucji, do ktĂłrej nastąpiło
oddelegowanie, przepis ust. 2 stosuje się odpowiednio.
Art. 429. Minister Obrony Narodowej określi,
w drodze rozporządzenia:
1)     tryb udzielania wyróşnień;
2)     rodzaje odznak honorowych,
tytułów honorowych oraz honorowej broni białej;
3)     wzory odznak honorowych, odznak
i znakĂłw tytułów honorowych oraz honorowej broni białej;
4)     sposĂłb noszenia odznak
honorowych, odznak tytułów honorowych oraz honorowej broni białej, a takĹźe
eksponowania, przekazywania i przechowywania niektĂłrych wyróşnień;
5)    
pododdziały, oddziały i instytucje wojskowe, ktĂłre mogą być wyróşnione
poszczególnymi rodzajami wyróżnień
– uwzględniając rodzaje osiągnięć będących
kryterium wyróşnienia, a zwłaszcza mających znaczenie dla obronności
państwa i Sił Zbrojnych oraz czynĂłw świadczących o ofiarności
i odwadze w warunkach pełnienia czynnej słuĹźby wojskowej po
ogłoszeniu mobilizacji, w stanach nadzwyczajnych, w czasie wojny,
a takĹźe podczas wykonywania zadań słuĹźbowych w strefie działań
wojennych oraz w przypadku uĹźycia Sił Zbrojnych poza granicami państwa,
jak rĂłwnieĹź udziału w akcjach humanitarnych, poszukiwawczych lub
ratowniczych oraz uroczysty charakter udzielania wyróşnień i sposĂłb
wręczania niektĂłrych z nich, zgodnie z ceremoniałem wojskowym.
DZIAŁ XIV
Uposażenie żołnierzy
i inne naleĹźności pieniężne
Rozdział 1
UposaĹźenie
i inne naleĹźności Ĺźołnierzy zawodowych
Art. 430. 1. Ĺťołnierze zawodowi otrzymują
uposaĹźenie i inne naleĹźności pieniężne określone w ustawie.
2. Przeciętne uposaĹźenie Ĺźołnierzy
zawodowych stanowi wielokrotność kwoty bazowej, której wysokość określa ustawa
budĹźetowa.
3. Przez przeciętne uposaĹźenie,
o ktĂłrym mowa w ust. 2, rozumie się uposaĹźenie wraz
z miesięczną rĂłwnowartością dodatkowego uposaĹźenia rocznego.
4. Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej
określi, w drodze rozporządzenia, wielokrotność kwoty bazowej,
o ktĂłrej mowa w ust. 2, uwzględniając prestiĹź zawodu Ĺźołnierza
zawodowego.
Art. 431. 1. UposaĹźenie Ĺźołnierzy zawodowych
składa się z uposaĹźenia zasadniczego i dodatkĂłw do uposaĹźenia.
2. Z tytułu pełnienia zawodowej
służby wojskowej żołnierz zawodowy otrzymuje tylko jedno uposażenie.
3. Ĺťołnierzowi zawodowemu powołanemu do
zawodowej służby wojskowej w trakcie miesiąca kalendarzowego, w którym pełnił
inną formę czynnej służby wojskowej, przysługuje odpowiednie wyrównanie
uposażenia do uposażenia żołnierza zawodowego.
Art. 432. 1. Ĺťołnierze zawodowi otrzymują
następujące inne należności pieniężne:
1)     zasiłek na zagospodarowanie;
2)     dodatkowe uposaĹźenie roczne;
3)     nagrody uznaniowe
i zapomogi;
4)     nagrody jubileuszowe;
5)     naleĹźności za podróşe
i przeniesienia słuĹźbowe;
6)     gratyfikację urlopową;
7)     dodatkowe wynagrodzenie za
dodatkowo powierzone czasowe pełnienie obowiązkĂłw słuĹźbowych i za
wykonywanie czynności powierzonych wykraczających poza zadania wynikające
z zajmowanego stanowiska słuĹźbowego;
8)     świadczenie teleinformatyczne,
o ktĂłrym mowa w art. 5 ustawy z dnia 2 grudnia
2021 r. o szczegĂłlnych zasadach wynagradzania osĂłb realizujących
zadania z zakresu cyberbezpieczeństwa (Dz. U. poz. 2333);
9)     świadczenie motywacyjne;
10)   naleĹźności związane z pełnieniem
zawodowej służby wojskowej poza granicami państwa;
11)   naleĹźności związane ze zwolnieniem
z zawodowej słuĹźby wojskowej.
2. Ĺšwiadczenie motywacyjne nie jest
dodatkiem o charakterze stałym i nie wchodzi w skład uposaĹźenia
stanowiącego podstawę obliczenia naleĹźności pieniężnych z tytułu
zwolnienia z zawodowej słuĹźby wojskowej.
3. W przypadku
śmierci żołnierza zawodowego lub członka jego rodziny przysługują:
1)     zasiłek pogrzebowy;
2)     odprawa pośmiertna;
3)     pokrycie kosztĂłw pogrzebu oraz
zwrot kosztĂłw przewozu zwłok do miejscowości, w ktĂłrej zmarły Ĺźołnierz ma
być pochowany, z części budĹźetu państwa, ktĂłrej dysponentem jest Minister
Obrony Narodowej.
Art. 433. 1. Wypłaty uposaĹźenia oraz innych
naleĹźności, o ktĂłrych mowa w art. 432, dokonuje jednostka wojskowa lub
inna instytucja, na której zaopatrzeniu finansowym żołnierz pozostaje.
2. Ĺťołnierzowi
zawodowemu wyznaczonemu na stanowisko słuĹźbowe w jednostce organizacyjnej,
dla której Minister Obrony Narodowej jest organem założycielskim, albo
nadzorowanej przez Ministra Obrony Narodowej, niebędącej jednostką budżetową:
1)     zasiłek na zagospodarowanie,
2)     nagrody uznaniowe
i zapomogi przyznawane przez Ministra Obrony Narodowej,
3)     nagrodę jubileuszową,
4)     gratyfikację urlopową,
5)     naleĹźności za przeniesienie słuĹźbowe,
6)     naleĹźności związane ze
zwolnieniem z zawodowej słuĹźby wojskowej, z wyjątkiem ekwiwalentu
pieniężnego za niewykorzystane urlopy wypoczynkowe,
7)     naleĹźności i Ĺ›wiadczenia
pośmiertne, o ktĂłrych mowa w art. 432 ust. 3,
8)    
uposaĹźenie i naleĹźności związane ze skierowaniem Ĺźołnierza zawodowego do
pełnienia służby poza granicami państwa
– wypłaca wojskowa jednostka budĹźetowa, na
której zaopatrzeniu finansowym żołnierz pozostaje.
Art. 434.
W przypadku zwłoki w wypłacie uposaĹźenia i innych naleĹźności,
o ktĂłrych mowa w art. 432, Ĺźołnierzowi zawodowemu przysługują odsetki
ustawowe za opóźnienie od dnia, w ktĂłrym uposaĹźenie lub inna naleĹźność
pieniężna stały się wymagalne. O odsetkach ustawowych za opóźnienie orzeka
w decyzji administracyjnej organ właściwy w sprawie przyznania
uposażenia lub innej należności.
Art. 435. 1. Prawo do uposaĹźenia powstaje
z dniem rozpoczęcia przez Ĺźołnierza zawodowego pełnienia zawodowej słuĹźby
wojskowej.
2. Zmiana wysokości
uposażenia następuje:
1)     z dniem powstania okoliczności
uzasadniających tę zmianę – w przypadku zaistnienia okoliczności
powodujących podwyższenie uposażenia;
2)     z pierwszym dniem miesiąca
następującego po miesiącu, w ktĂłrym powstały okoliczności uzasadniające tę
zmianę – w przypadku zaistnienia okoliczności powodujących obniĹźenie
uposaĹźenia.
3. JeĹźeli prawo do uposaĹźenia powstało lub
podwyĹźszenie wysokości tego uposaĹźenia nastąpiło w trakcie miesiąca
kalendarzowego, uposażenie za czas do końca tego miesiąca oblicza się
w wysokości 1/30 części miesięcznego uposaĹźenia za kaĹźdy dzień.
4. Prawo do uposaĹźenia wygasa
z ostatnim dniem miesiąca, w ktĂłrym Ĺźołnierz zawodowy został
zwolniony z zawodowej słuĹźby wojskowej, zaginął lub zmarł.
Art. 436. UposaĹźenie i inne naleĹźności,
o ktĂłrych mowa w art. 432, pobrane przez Ĺźołnierza zawodowego,
przysługujące mu według zasad obowiązujących w dniu wypłaty, nie podlegają
zwrotowi.
Art. 437. 1. Wysokość uposaĹźenia zasadniczego
żołnierza zawodowego jest uzależniona od grupy uposażenia, do której zostało
zaszeregowane zajmowane przez niego stanowisko służbowe.
2. Ĺťołnierzowi zawodowemu wyznaczonemu na
stanowisko słuĹźbowe uposaĹźenie zasadnicze w wysokości wynikającej
z ust. 1 przysługuje od dnia objęcia tego stanowiska.
3. Minister Obrony Narodowej,
w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw pracy, określi,
w drodze rozporządzenia, grupy uposaĹźenia dla poszczegĂłlnych stopni
etatowych, uwzględniając konieczność zapewnienia zróżnicowania grup uposażenia
w zaleĹźności od rangi stanowiska, zakresu wykonywanych zadań słuĹźbowych,
ponoszonej odpowiedzialności i wymaganych kwalifikacji oraz konieczność
zapewnienia możliwości określenia jednej lub kilku grup uposażenia na
stanowiskach słuĹźbowych o określonym stopniu etatowym.
4. Minister Obrony Narodowej,
w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw pracy, określi,
w drodze rozporządzenia, stawki uposaĹźenia zasadniczego dla poszczegĂłlnych
grup uposaĹźenia, z uwzględnieniem potrzeb Sił Zbrojnych, oraz Ĺźe stawka
uposażenia zasadniczego dla najniższej grupy uposażenia nie będzie niższa niż
wysokość kwoty bazowej, której wysokość określa ustawa budżetowa.
Art. 438. Ĺťołnierz zawodowy wyznaczony na
stanowisko służbowe zaszeregowane do niższej grupy uposażenia zachowuje prawo
do stawki uposaĹźenia zasadniczego pobieranego na poprzednio zajmowanym
stanowisku do czasu uzyskania wyĹźszej stawki uposaĹźenia zasadniczego.
Art. 439. 1. Ĺťołnierze zawodowi otrzymują
następujące dodatki do uposażenia zasadniczego:
1)     dodatek specjalny – za
szczególne właściwości lub warunki pełnienia zawodowej służby wojskowej;
2)     dodatek słuĹźbowy – za pełnienie
zawodowej służby wojskowej na określonych stanowiskach dowódczych
i kierowniczych lub samodzielnych albo w określonych jednostkach
wojskowych;
3)     dodatek za długoletnią słuĹźbę
wojskową;
4)     dodatek motywacyjny – dla
Ĺźołnierzy zawodowych pełniących słuĹźbę w korpusach podoficerĂłw zawodowych
i szeregowych pełniących zawodową słuĹźbę wojskową za uzyskanie
w opinii słuĹźbowej oceny co najmniej bardzo dobrej;
5)     dodatek kompensacyjny –
w przypadku wyznaczenia Ĺźołnierza na stanowisko słuĹźbowe wyĹźsze od
zajmowanego bez mianowania na wyższy stopień wojskowy.
2. W przypadku gdy miesięczne
uposażenie żołnierza zawodowego pełniącego zawodową służbę wojskową na
stanowisku służbowym sędziego sądu wojskowego albo prokuratora do spraw
wojskowych jest niższe od miesięcznego wynagrodzenia przysługującego na
rĂłwnorzędnym stanowisku i pełnionej funkcji sędziego sądu powszechnego
albo wysokości wynagrodzenia prokuratora na takim samym stanowisku
i pełnionej funkcji, Ĺźołnierzowi przysługuje dodatek wyrĂłwnawczy
w wysokości róşnicy między tym wynagrodzeniem a uposaĹźeniem naleĹźnym
na zajmowanym stanowisku.
3. Dodatki do uposaĹźenia zasadniczego mogą
być ustalone w stawkach miesięcznych, dziennych albo za wykonanie
określonych czynności; dodatki ustalone w stawkach miesięcznych są
dodatkami o charakterze stałym.
4. Dodatki do uposaĹźenia przyznaje,
w drodze decyzji, organ, o ktĂłrym mowa w art. 470.
5. Organ, ktĂłry przyznał dodatek do uposaĹźenia,
w przypadku niewykonywania zadań uzasadniających wypłacanie dodatku,
w drodze decyzji zawiesza, obniĹźa albo wstrzymuje jego wypłacanie.
6. Decyzję w sprawie przyznania
dodatku o charakterze stałym wydaje się na czas określony lub
nieokreślony, nie dłuższy jednak niż na czas pełnienia przez żołnierza
zawodowego służby na stanowisku służbowym.
7. Ponowne wyznaczenie Ĺźołnierza
zawodowego na zajmowane dotychczas stanowisko służbowe albo podwyższenie
dodatku za długoletnią słuĹźbę wojskową wynikające z dokonanej zmiany
stawek uposaĹźenia zasadniczego nie wymaga wydawania nowej decyzji
w sprawie przyznania dodatku.
8. Ĺťołnierzowi zawodowemu spełniającemu
rĂłwnocześnie warunki do otrzymywania dodatkĂłw specjalnych o charakterze
stałym z kilku tytułów przysługuje jeden dodatek specjalny w wyĹźszej
stawce miesięcznej. Przepis stosuje się rĂłwnieĹź w przypadku zbiegu
uprawnień do dodatku służbowego.
9. Ĺťołnierzowi zawodowemu, ktĂłry
otrzymywał dodatek specjalny z róşnych tytułów, w ostatnim miesiącu
pełnienia słuĹźby przyznaje się dodatek specjalny z jednego tytułu
w najwyĹźszej wysokości. Wysokość dodatku specjalnego z jednego tytułu
uzaleĹźnia się od wysokości dodatku i okresu jego otrzymywania. Przepis
stosuje się również do dodatku służbowego.
10. Przy ustalaniu
dodatków uwzględnia się:
1)     w
odniesieniu do dodatku specjalnego:
a)    
przy ustalaniu tytułów, za które dodatek przysługuje:
–     charakter wykonywanych czynności,
–     zakres wykonywanych czynności
słuĹźbowych i ich specyfikę,
–     obciążenia psychofizyczne na
stanowiskach służbowych,
–     wymagane kwalifikacje do
zajmowania stanowisk służbowych,
b)    
przy ustalaniu wysokości dodatku – możliwość ustalenia wysokości dodatku
z niektĂłrych tytułów w zaleĹźności od:
–     liczby wykonanych czynności,
–     wprowadzenia rocznych norm
wykonywania tych czynności,
–     stopnia szkodliwości lub
uciążliwości pełnienia służby wojskowej,
–     staĹźu słuĹźby Ĺźołnierza na stanowiskach
służbowych;
2)     w odniesieniu do dodatku
słuĹźbowego – kwalifikacje i wymagania psychofizyczne niezbędne do
zajmowania określonych stanowisk służbowych oraz pełnienia służby
w określonych jednostkach wojskowych;
3)     w odniesieniu do dodatku za długoletnią
służbę wojskową – wzrost dodatku uzależniony od stażu służby wojskowej oraz
uposażenia zasadniczego żołnierza zawodowego, wskazując sytuacje,
w ktĂłrych wydaje się decyzje przyznające dodatek;
4)     w odniesieniu do dodatku
motywacyjnego – zaleĹźność wysokości dodatku, a takĹźe zaleĹźność jego
podwyższenia, obniżenia albo wstrzymania jego wypłaty od wyników opiniowania
służbowego;
5)     w
odniesieniu do dodatku kompensacyjnego:
a)     zaleĹźność jego wysokości od
uposażeń zasadniczych uwzględnianych przy ustalaniu tej wysokości,
b)     moĹźliwość podwyĹźszenia albo
obniĹźenia dodatku w zaleĹźności od wysokości tych uposaĹźeń;
6)     w przypadku dodatkĂłw specjalnego
i słuĹźbowego przysługujących w ostatnim miesiącu pełnienia słuĹźby
wojskowej – zależność wysokości dodatku od okresu jego otrzymywania oraz kwoty
dodatku.
11. Minister Obrony
Narodowej, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw pracy,
określi, w drodze rozporządzenia:
1)     wysokość, warunki i tryb
przyznawania i podwyĹźszania dodatkĂłw specjalnego, słuĹźbowego
i motywacyjnego, a takĹźe, w zaleĹźności od występujących
okoliczności i tytułu ich wypłaty, moĹźliwość obniĹźania
i wstrzymywania tych dodatkĂłw,
2)     wysokość, warunki i tryb
przyznawania, podwyĹźszania i obniĹźania dodatku kompensacyjnego,
3)     wysokość i tryb
przyznawania i podwyĹźszania dodatku za długoletnią słuĹźbę wojskową,
4)     sposĂłb ustalania wysokości
dodatkĂłw specjalnego i słuĹźbowego w ostatnim miesiącu pełnienia
służby wojskowej oraz okresy służby lub pobierania dodatku uznawane za
rĂłwnorzędne z okresem pobierania dodatkĂłw specjalnego lub słuĹźbowego,
5)     szczegĂłlne właściwości lub
warunki słuĹźby wojskowej, z tytułu ktĂłrych są wypłacane dodatki specjalne,
6)    
stanowiska słuĹźbowe, ktĂłrych zajmowanie i jednostki wojskowe, w ktĂłrych
pełnienie służby uprawniają do dodatku służbowego
– uwzględniając okoliczności dotyczące
ustalania dodatkĂłw określone w ust. 10, konieczność zapewnienia
sprawności i prawidłowości postępowania w sprawie ustalania,
przyznawania, podwyĹźszania, obniĹźania i wstrzymywania dodatkĂłw oraz
zadania realizowane przez żołnierza zawodowego na zajmowanym stanowisku
służbowym.
12. Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej
określi, w drodze rozporządzenia, sposĂłb ustalania wysokości dodatku
wyrĂłwnawczego, o ktĂłrym mowa w ust. 2, z uwzględnieniem
określenia składnikĂłw uposaĹźenia i wynagrodzenia przyjmowanych przy
obliczaniu dodatku wyrĂłwnawczego, a takĹźe terminy wypłacania tego dodatku,
mając na względzie konieczność zapewnienia pełnej i niezwłocznej
kompensaty róşnicy w uposaĹźeniu naleĹźnym na zajmowanym stanowisku.
Art. 440. 1. UposaĹźenie zasadnicze
i dodatki o charakterze stałym są wypłacane miesięcznie z gĂłry,
w pierwszym dniu roboczym miesiąca, za ktĂłry przysługują.
2. Dodatki do uposaĹźenia zasadniczego,
inne niĹź wymienione w ust. 1, wypłaca się nie później niĹź do
10. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w ktĂłrym Ĺźołnierz
zawodowy spełnił warunki uzasadniające ich przyznanie. W przypadku dodatkĂłw
do uposażenia wypłacanych żołnierzom zawodowym za czynności wykonywane
w okresie roku kalendarzowego dodatki te wypłaca się w pierwszym
kwartale następnego roku kalendarzowego.
3. Inne naleĹźności, o ktĂłrych mowa w
art. 432, wypłaca się w terminie 14 dni od dnia, w ktĂłrym Ĺźołnierz
zawodowy spełnił warunki uzasadniające otrzymanie tych należności albo właściwy
organ podjął decyzję o przyznaniu Ĺźołnierzowi tych naleĹźności,
w przypadku gdy przyznanie prawa do naleĹźności lub określenie ich
wysokości jest uzaleĹźnione od wydania takiej decyzji, z zastrzeĹźeniem art.
442 ust. 5, art. 456 ust. 2 i art. 460 ust. 8.
4. Ĺšwiadczenie, o ktĂłrym mowa w art.
432 ust. 1 pkt 8, wypłaca się nie później niĹź do 10. dnia
miesiąca następującego po miesiącu, w ktĂłrym Ĺźołnierz zawodowy spełnił
warunki uzasadniające jego otrzymanie.
5. UposaĹźenie i inne naleĹźności,
o ktĂłrych mowa w art. 432, są płatne bezpośrednio do rąk Ĺźołnierza
zawodowego albo w formie bezgotĂłwkowej, na warunkach ustalonych
w pisemnym porozumieniu między płatnikiem i Ĺźołnierzem zawodowym.
Art. 441. 1. Ĺťołnierz zawodowy, po powołaniu do
zawodowej służby wojskowej, otrzymuje zasiłek na zagospodarowanie
w wysokości jednomiesięcznego uposaĹźenia zasadniczego wraz
z dodatkami o charakterze stałym. Zasiłek moĹźe być przyznany
Ĺźołnierzowi zawodowemu tylko jeden raz w trakcie pełnienia zawodowej
służby wojskowej.
2. Ĺťołnierzowi zawodowemu kształconemu
w uczelni wojskowej, szkole podoficerskiej, w centrum szkolenia lub
ośrodku szkolenia zasiłek na zagospodarowanie przysługuje po objęciu obowiązków
na pierwszym stanowisku słuĹźbowym w korpusie odpowiednio oficerĂłw,
podoficerĂłw albo szeregowych.
Art. 442. 1. Ĺťołnierz zawodowy pełniący
zawodową służbę wojskową przez okres całego roku kalendarzowego nabywa prawo do
dodatkowego uposaĹźenia rocznego w wysokości 1/12 uposaĹźenia
zasadniczego wraz z dodatkami o charakterze stałym otrzymanego
w roku kalendarzowym, za ktĂłry dodatkowe uposaĹźenie roczne przysługuje.
2. Prawo do
dodatkowego uposaĹźenia rocznego nabywa rĂłwnieĹź:
1)     Ĺźołnierz zawodowy powołany do
zawodowej słuĹźby wojskowej w trakcie roku kalendarzowego, jeĹźeli pełnił
zawodową słuĹźbę wojskową przez okres co najmniej 6 miesięcy
kalendarzowych,
2)    
Ĺźołnierz zawodowy, ktĂłry został zwolniony z zawodowej słuĹźby wojskowej
w trakcie roku kalendarzowego
– w wysokości 1/12 uposaĹźenia
zasadniczego wraz z dodatkami o charakterze stałym otrzymanego
w roku kalendarzowym, za ktĂłry dodatkowe uposaĹźenie roczne przysługuje.
3. Ĺťołnierzowi zawodowemu, o ktĂłrym
mowa w art. 200 ust. 3 pkt 2 i art. 286, ktĂłry w roku zwolnienia
z zawodowej słuĹźby wojskowej nie nabył prawa do dodatkowego uposaĹźenia
rocznego, w przypadku zwolnienia go z zawodowej słuĹźby wojskowej
w przypadku spełniania warunkĂłw do przyznania emerytury wojskowej lub
wojskowej renty inwalidzkiej, przysługuje dodatkowe uposażenie roczne
w wysokości 1/12 miesięcznego uposaĹźenia przysługującego
w ostatnim miesiącu pełnienia zawodowej słuĹźby wojskowej.
4. Dodatkowe
uposaĹźenie roczne nie przysługuje w przypadku:
1)     nieobecności Ĺźołnierza
zawodowego w słuĹźbie przez okres dłuĹźszy niĹź 2 dni robocze
w ciągu roku kalendarzowego, ktĂłra nie została usprawiedliwiona;
2)     zwolnienia Ĺźołnierza
z zawodowej słuĹźby wojskowej w przypadkach, o ktĂłrych mowa w
art. 226 pkt 6 i 11–14.
5. Dodatkowe uposaĹźenie roczne wypłaca się
nie później niĹź w pierwszym kwartale roku kalendarzowego następującego po
roku, za który przysługuje to uposażenie.
6. Dodatkowe uposaĹźenie roczne
przysługujące Ĺźołnierzowi zwalnianemu z zawodowej słuĹźby wojskowej oraz
żołnierzowi zawodowemu, który zmarł, został uznany za zmarłego albo zaginął,
wypłaca się odpowiednio w terminie wypłaty odprawy lub w terminie
wypłaty odprawy pośmiertnej, a Ĺźołnierzowi zawodowemu, ktĂłremu zawieszono
część uposaĹźenia, dodatkowe uposaĹźenie roczne wypłaca się w terminie
wypłaty zawieszonej części uposażenia.
7. Minister Obrony Narodowej,
w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw pracy, określi,
w drodze rozporządzenia, tryb przyznawania dodatkowego uposaĹźenia
rocznego, uwzględniając miejsce pełnienia służby oraz sprawność postępowania
w tych sprawach.
Art. 443. 1. Ĺťołnierzom zawodowym mogą być
przyznawane:
1)     nagrody uznaniowe –
w szczegĂłlności w związku z przejawianiem inicjatywy
w słuĹźbie albo wykonywaniem zadań słuĹźbowych wymagających szczegĂłlnie
duĹźego nakładu pracy, w tym poza określonym czasem słuĹźby,
w skrĂłconych terminach lub warunkach szczegĂłlnie utrudnionych;
2)     zapomogi – w przypadku
zdarzeń losowych, klęsk żywiołowych, długotrwałej choroby lub śmierci członka
rodziny oraz z innych przyczyn powodujących istotne pogorszenie warunkĂłw
materialnych.
2. W przypadku zaginięcia Ĺźołnierza
zawodowego w związku z wykonywaniem zadań słuĹźbowych lub śmierci
żołnierza zawodowego Minister Obrony Narodowej może przyznać zapomogę
małżonkowi, a w przypadku braku małżonka dzieciom pozostającym na
utrzymaniu Ĺźołnierza zawodowego. W przypadku braku małżonka i dzieci
pozostających na utrzymaniu żołnierza zawodowego zapomogę Minister Obrony
Narodowej może przyznać rodzicom żołnierza.
3. Przepis ust. 2 stosuje się
odpowiednio do małżonka, dzieci pozostających na utrzymaniu żołnierza
zawodowego lub rodzicĂłw Ĺźołnierza zawodowego, ktĂłry zmarł w ciągu
3 lat po zwolnieniu z zawodowej słuĹźby wojskowej, w następstwie
wypadku lub choroby pozostających w związku z wykonywaniem zadań
służbowych.
4. Nagrody uznaniowe i zapomogi,
o ktĂłrych mowa w ust. 1 i 2, wypłaca się z tworzonego
na ten cel funduszu, którego wysokość nie może być niższa niż 2,5% planowanych
na dany rok kalendarzowy środków na uposażenia żołnierzy zawodowych.
5. Minister Obrony Narodowej
z pozostających w jego dyspozycji środkĂłw funduszu, o ktĂłrym
mowa w ust. 4, moĹźe przyznawać nagrody uznaniowe i zapomogi
żołnierzom zawodowym bez względu na miejsce pełnienia przez nich zawodowej
służby wojskowej.
6. Warunkiem przyznania Ĺźołnierzowi
zawodowemu nagrody uznaniowej jest uzyskiwanie wysokich wynikĂłw
w wykonywaniu zadań słuĹźbowych. Ĺťołnierzowi zawodowemu moĹźna rĂłwnieĹź
przyznać nagrodę uznaniową za wykonywanie zadań słuĹźbowych o wysokiej
odpowiedzialności albo zadań wykraczających poza zwykłe obowiązki służbowe.
7. Warunkiem przyznania Ĺźołnierzowi
zawodowemu zapomogi jest konieczność poniesienia wydatków pieniężnych
spowodowanych zdarzeniem określonym w ust. 1 pkt 2. Przy
przyznawaniu zapomogi uwzględnia się okoliczności mające wpływ na sytuację
materialną Ĺźołnierza zawodowego i jego rodziny.
8. Minister Obrony Narodowej,
w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw pracy i ministrem
właściwym do spraw zabezpieczenia społecznego, określi, w drodze
rozporządzenia, wysokość funduszu na nagrody uznaniowe i zapomogi,
a takĹźe sposĂłb ustalania wysokości środkĂłw tego funduszu pozostających
w dyspozycji dowĂłdcĂłw jednostek wojskowych, o ktĂłrych mowa w art.
470, oraz sposĂłb zwiększania tego funduszu w trakcie roku kalendarzowego,
uwzględniając formę organizacyjno‑prawną jednostki wojskowej,
w ktĂłrej jest tworzony fundusz.
9. Minister Obrony Narodowej określi,
w drodze rozporządzenia, tryb przyznawania Ĺźołnierzom zawodowym nagrĂłd
uznaniowych oraz zapomĂłg, a takĹźe zapomĂłg w sytuacjach,
o ktĂłrych mowa w ust. 1–3, dokumenty stanowiące podstawę
przyznania zapomogi, a takĹźe właściwe organy wojskowe wnioskujące
o przyznanie oraz przyznające nagrody uznaniowe lub zapomogi,
uwzględniając okoliczności uzasadniające przyznanie nagrody uznaniowej lub
zapomogi, w tym w przypadku zapomogi sytuację materialno‑bytową,
a takĹźe sprawność postępowania w tych sprawach.
Art. 444. 1. Ĺťołnierzom zawodowym przysługują
nagrody jubileuszowe w wysokości:
1)     po 20 latach czynnej słuĹźby
wojskowej – 75%,
2)     po 25 latach czynnej słuĹźby
wojskowej – 100%,
3)     po 30 latach czynnej słuĹźby
wojskowej – 150%,
4)     po 35 latach czynnej słuĹźby
wojskowej – 200%,
5)     po
40 latach czynnej słuĹźby wojskowej – 300%
– miesięcznego uposaĹźenia zasadniczego
wraz z dodatkami o charakterze stałym.
2. Minister Obrony Narodowej określi,
w drodze rozporządzenia, okresy wliczane do okresu czynnej słuĹźby
wojskowej, od ktĂłrego zaleĹźy nabycie prawa do nagrody jubileuszowej, oraz tryb
jej obliczania i wypłacania, sposĂłb dokumentowania tych okresĂłw oraz
postępowania w przypadku zbiegu prawa do kilku nagrĂłd, a takĹźe termin
wypłacania nagrody, uwzględniając okresy słuĹźby, pracy i nauki powodujące
nabycie prawa do nagrody jubileuszowej i potrzeby Sił Zbrojnych.
3. PrzepisĂłw ust. 1 i 2 nie
stosuje się do sędziów sądów wojskowych oraz prokuratorów do spraw wojskowych,
ktĂłrym gratyfikacje jubileuszowe przysługują w wysokości i na
zasadach określonych odpowiednio w przepisach ustawy z dnia
27 lipca 2001 r. – Prawo o ustroju sądĂłw powszechnych
(Dz. U. z 2020 r. poz. 2072 oraz z 2021 r. poz. 1080 i
1236) oraz ustawy z dnia 28 stycznia 2016 r. – Prawo
o prokuraturze.
Art. 445. 1. Ĺťołnierzowi zawodowemu
wyznaczonemu na stanowisko służbowe poza miejscowością stanowiącą siedzibę
jednostki wojskowej lub wydzielonego pododdziału, w ktĂłrej Ĺźołnierz
zajmował dotychczas stanowisko służbowe, przysługują:
1)     ryczałt z tytułu
przeniesienia – w wysokości 50% najniĹźszej stawki uposaĹźenia zasadniczego
żołnierza zawodowego;
2)     diety – za czas przejazdu
i pierwszą dobę pobytu w nowym miejscu pełnienia słuĹźby
w wysokości stawki diety przysługującej z tytułu odbywania krajowej
podróşy słuĹźbowej, obowiązującej w dniu przejazdu Ĺźołnierza do nowego
miejsca pełnienia słuĹźby określonej w przepisach w sprawie naleĹźności
przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej
jednostce sfery budĹźetowej z tytułu podróşy słuĹźbowej, wydanych na
podstawie art. 775 § 2 ustawy
z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy;
3)     ryczałt na pokrycie kosztĂłw
przejazdu z miejsca stałego zamieszkania do nowego miejsca pełnienia
słuĹźby – w wysokości obowiązującej w dniu przejazdu Ĺźołnierza ceny
biletu za przejazd pociągiem pospiesznym w klasie drugiej między
dotychczasowym miejscem stałego zamieszkania żołnierza albo członków jego
rodziny a nowym miejscem pełnienia słuĹźby, z uwzględnieniem
posiadanej przez Ĺźołnierza i członkĂłw jego rodziny ulgi na dany środek
transportu, bez względu na to, z jakiego tytułu ulga im przysługuje;
w przypadku gdy na danej trasie jest brak połączenia kolejowego, cenę
biletu ustala się na podstawie tabeli opłat przewoźnika kolejowego
i najkrĂłtszej odległości drogowej między dotychczasowym miejscem stałego
zamieszkania Ĺźołnierza albo członkĂłw jego rodziny a nowym miejscem
pełnienia służby.
2. W przypadku
przesiedlenia się Ĺźołnierza zawodowego, o ktĂłrym mowa w ust. 1,
do nowego miejsca pełnienia służby, przysługują mu ponadto:
1)    
zasiłek osiedleniowy – w wysokości:
a)     250% najniĹźszego uposaĹźenia
Ĺźołnierza zawodowego – jeĹźeli Ĺźołnierz przesiedlił się z członkami
rodziny,
b)     50%
najniższego uposażenia żołnierza zawodowego – jeżeli żołnierz:
–     jest samotny albo
–     przesiedlił się bez członkĂłw
rodziny;
2)     zwrot kosztĂłw przewozu urządzeń
domowych – w wysokości udokumentowanej rachunkiem, nie większej jednak niĹź
200% najniższego uposażenia żołnierza zawodowego.
3. NaleĹźności, o ktĂłrych mowa
w ust. 1 pkt 2 i 3 oraz ust. 2 pkt 1,
przysługujące Ĺźołnierzowi zawodowemu pozostającemu w związku małżeńskim
lub posiadającemu dzieci pozostające na jego utrzymaniu, ustala się z uwzględnieniem
członkĂłw rodziny przesiedlających się z Ĺźołnierzem do nowego miejsca
pełnienia służby.
4. Zasiłek osiedleniowy oraz zwrot kosztĂłw
przewozu urządzeń domowych nie przysługuje żołnierzowi zawodowemu wyznaczonemu
na stanowisko słuĹźbowe w miejscowości, w ktĂłrej Ĺźołnierz lub jego
małżonek są właścicielami domu lub samodzielnego lokalu mieszkalnego albo jest
on zameldowany na pobyt stały.
5. PrzepisĂłw ust. 1 i 2 nie
stosuje się do żołnierza zawodowego wyznaczonego na stanowisko służbowe poza
granicami państwa.
6. Przepisy ust. 1–4 stosuje się
odpowiednio do żołnierza zawodowego, który przesiedlił się do innej
miejscowości w związku ze zmianą stałego miejsca stacjonowania jednostki
wojskowej lub wydzielonego pododdziału.
7. Ĺťołnierzowi zawodowemu
skierowanemu przez dowódcę jednostki wojskowej do wykonywania zadań służbowych
poza stałym miejscem pełnienia słuĹźby, w kraju lub poza granicami państwa,
przysługują następujące należności za podróże służbowe:
1)     diety – w wysokości
określonej w przepisach w sprawie naleĹźności przysługujących
pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery
budĹźetowej z tytułu podróşy słuĹźbowej, wydanych na podstawie art. 775 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca
1974 r. – Kodeks pracy;
2)     zwrot
kosztĂłw:
a)     przejazdu na trasie od stałego
miejsca pełnienia służby do miejscowości stanowiącej cel skierowania
i z powrotem,
b)     noclegĂłw lub ryczałt za nocleg,
c)     dojazdu środkami komunikacji
miejscowej w formie ryczałtu;
3)     zwrot innych niezbędnych
i udokumentowanych wydatkĂłw poniesionych w związku ze skierowaniem.
8. NaleĹźności, o ktĂłrych mowa
w ust. 7, nie przysługują Ĺźołnierzowi zawodowemu wykonującemu zadania
słuĹźbowe w składzie załogi jednostki pływającej albo przebywającemu na tej
jednostce – za czas wykonywania przez niego zadań służbowych na morzu
i w portach.
9. Dieta nie przysługuje za czas pobytu
w stałym miejscu pełnienia słuĹźby, miejscu zamieszkania lub na leczeniu
w podmiocie leczniczym wykonującym działalność leczniczą w rodzaju
stacjonarne i całodobowe świadczenia zdrowotne, a takĹźe jeĹźeli na
podstawie odrębnych przepisów żołnierz otrzymał bezpłatne wyżywienie lub
rĂłwnowaĹźnik pieniężny w zamian za wyĹźywienie.
10. Przepisu ust. 9 nie stosuje
się do żołnierza zawodowego wykonującego zadania służbowe polegające na
uczestniczeniu w Ä‡wiczeniach i szkoleniach poligonowych, a takĹźe
przebywającego poza stałym miejscem pełnienia słuĹźby w związku
z czasową zmianą miejsca postoju jednostki wojskowej lub wydzielonego
pododdziału.
11. Ĺťołnierzowi zawodowemu wykonującemu
zadania służbowe na terenie kraju przysługuje zwrot kosztów przejazdów do
miejscowości zamieszkania w czasie wolnym od wykonywania czynności
służbowych tylko wtedy, gdy spowoduje to zmniejszenie łącznych kosztów podróży,
o ktĂłrych mowa w ust. 7. Warunek ten nie dotyczy Ĺźołnierza
wykonującego zadania słuĹźbowe w okresie dłuĹźszym niĹź 10 dni.
12. Zwrot kosztĂłw
noclegu lub ryczałt za nocleg, o ktĂłrych mowa w ust. 7
pkt 2 lit. b, nie przysługuje:
1)     za czas przejazdu wagonem
sypialnym lub z miejscami do leĹźenia oraz za czas pobytu w stałym
miejscu pełnienia służby, zamieszkania lub zameldowania na pobyt stały;
2)     w przypadku gdy
z miejscowości stanowiącej cel podróşy słuĹźbowej istnieje dogodne
połączenie komunikacyjne umożliwiające codzienny powrót do stałego miejsca
pełnienia służby lub miejscowości zamieszkania albo zameldowania na pobyt
stały;
3)     w przypadku wykonywania zadań
słuĹźbowych w porze nocnej albo zapewnienia Ĺźołnierzowi bezpłatnego
noclegu;
4)     w przypadkach określonych
w ust. 10.
13. Ryczałt, o ktĂłrym mowa
w ust. 7 pkt 2 lit. c, nie przysługuje, jeĹźeli Ĺźołnierz
odbywa podróż służbową pojazdem służbowym albo gdy nie ponosi kosztów, na
których pokrycie przeznaczony jest ten ryczałt.
14. Kwotę naleĹźności przysługujących
Ĺźołnierzowi zawodowemu z tytułu zagranicznej podróşy słuĹźbowej zmniejsza
się o kwotę środkĂłw pieniężnych otrzymanych od strony zagranicznej na cele
związane z finansowaniem kosztĂłw tej podróşy.
15. Minister Obrony
Narodowej, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw pracy,
określi, w drodze rozporządzenia:
1)     sposĂłb i tryb przyznawania
naleĹźności, o ktĂłrych mowa w ust. 1, 2 i 7, terminy
i tryb ich wypłacania i rozliczania, a takĹźe rodzaje wydatkĂłw,
o ktĂłrych mowa w ust. 7 pkt 3,
2)     tryb wypłaty Ĺźołnierzom
zawodowym zaliczek na cele związane z finansowaniem kosztĂłw podróşy
służbowych,
3)     sposĂłb dokumentowania
poniesionych kosztĂłw,
4)    
sposób obliczania czasu podróży służbowej oraz sposób obliczania należności za
przeniesienia i podróşe słuĹźbowe
– uwzględniając charakter zadań Ĺźołnierza
zawodowego odbywającego podróż służbową lub przeniesionego lub skierowanego do
pełnienia słuĹźby w innej miejscowości oraz zróşnicowanie kosztĂłw
utrzymania, potrzebę zapewnienia warunków do prawidłowego wykonywania tych
zadań oraz konieczność pokrycia zwiększonych kosztów utrzymania, jak również
uwzględniając potrzebę uzależnienia wysokości należności od czasu trwania
podróşy i zwrotu rzeczywiście poniesionych wydatkĂłw, a takĹźe zapewniając
sprawność postępowania w tych sprawach.
Art. 446. 1. Ĺťołnierzowi zawodowemu
przysługuje raz w roku prawo do gratyfikacji urlopowej.
2. Ĺťołnierzowi zawodowemu powołanemu do
zawodowej słuĹźby wojskowej w trakcie roku kalendarzowego gratyfikacja
urlopowa za ten rok przysługuje, jeżeli pełnił służbę przez okres co najmniej
6 miesięcy kalendarzowych.
3. Przy ustalaniu wysokości gratyfikacji
urlopowej uwzględnia się rĂłwnieĹź małżonka, a takĹźe dzieci pozostające na
utrzymaniu żołnierza zawodowego.
4. Wysokość gratyfikacji urlopowej na
jedną osobę uwzględnianą przy ustalaniu jej wysokości nie może być niższa niż
35% najniższego uposażenia zasadniczego żołnierza zawodowego.
5. W przypadku zbiegu uprawnień do
gratyfikacji urlopowej żołnierzy zawodowych posiadających wspólne dzieci
gratyfikację na te dzieci uwzględnia się przy ustalaniu gratyfikacji tylko
jednego z rodzicĂłw.
6. Minister Obrony Narodowej określi,
w drodze rozporządzenia, wysokość oraz terminy i tryb wypłacania
gratyfikacji urlopowej, uwzględniając sprawność postępowania w tych
sprawach oraz możliwość otrzymania przez żołnierza zawodowego gratyfikacji
urlopowej przed urlopem.
Art. 447. 1. Ĺťołnierzowi zawodowemu, ktĂłremu
przez okres co najmniej 1 miesiąca dodatkowo powierzono czasowe pełnienie obowiązkĂłw
słuĹźbowych w trybie określonym w art. 208 przysługuje dodatkowe
wynagrodzenie.
2. Ĺťołnierz zawodowy otrzymuje dodatkowe
wynagrodzenie również za wykonywanie czynności powierzonych, które wykraczają
poza zadania wynikające z zajmowanego przez niego stanowiska słuĹźbowego.
3. Minister Obrony Narodowej określi,
w drodze rozporządzenia, wysokość oraz warunki i tryb wypłacania
Ĺźołnierzom zawodowym dodatkowego wynagrodzenia, o ktĂłrym mowa
w ust. 1 i 2, z uwzględnieniem czynności powierzonych
wykraczających poza zadania wynikające z zajmowanych przez Ĺźołnierzy
stanowisk służbowych, które uprawniają do dodatkowego wynagrodzenia,
a takĹźe stawek oraz terminĂłw jego wypłacania. Określając wysokość
dodatkowego wynagrodzenia, rozporządzenie powinno uwzględniać charakter
i zakres wykonywanych czynności, pracochłonność i stopień
wykorzystania czasu pozasłużbowego niezbędnego przy ich wykonywaniu,
a takĹźe kwalifikacje i doświadczenie Ĺźołnierza zawodowego niezbędne
przy wykonywaniu tych czynności.
Art. 448. 1. Ĺťołnierzowi zawodowemu realizującemu
zadania, o ktĂłrych mowa w art. 5 ustawy z dnia 2 grudnia
2021 r. o szczegĂłlnych zasadach wynagradzania osĂłb realizujących
zadania z zakresu cyberbezpieczeństwa, przysługuje świadczenie teleinformatyczne,
o ktĂłrym mowa w art. 5 tej ustawy, na czas wykonywania tych
zadań w wysokości ustalonej zgodnie z przepisami wydanymi na
podstawie art. 8 ust. 1 tej ustawy.
2. Przy ustalaniu wysokości świadczenia
teleinformatycznego, o ktĂłrym mowa w art. 5 ustawy z dnia
2 grudnia 2021 r. o szczegĂłlnych zasadach wynagradzania osĂłb
realizujących zadania z zakresu cyberbezpieczeństwa, uwzględnia się
w szczegĂłlności kwalifikacje zawodowe posiadane przez Ĺźołnierza zawodowego
oraz stopień złoĹźoności zadań, o ktĂłrych mowa w art. 5 tej ustawy.
3. Wysokość
świadczenia teleinformatycznego, o ktĂłrym mowa w art. 5 ustawy z dnia
2 grudnia 2021 r. o szczegĂłlnych zasadach wynagradzania osĂłb
realizujących zadania z zakresu cyberbezpieczeństwa, za dany miesiąc
obniĹźa się proporcjonalnie do okresu niewykonywania w tym miesiącu zadań,
o ktĂłrych mowa w ust. 1, z powodu:
1)     przebywania Ĺźołnierza zawodowego
na zwolnieniu lekarskim;
2)     przebywania Ĺźołnierza zawodowego
na urlopie macierzyńskim, urlopie na warunkach urlopu macierzyńskiego oraz na
urlopie rodzicielskim i urlopie na warunkach urlopu rodzicielskiego;
3)     przebywania Ĺźołnierza zawodowego
na urlopie wychowawczym;
4)     przebywania Ĺźołnierza zawodowego
na urlopie bezpłatnym, urlopie zdrowotnym, urlopie aklimatyzacyjnym, urlopie
szkoleniowym, urlopie nagrodowym, urlopie ojcowskim;
5)     zwolnienia Ĺźołnierza zawodowego
z wykonywania zadań słuĹźbowych w przypadku, o ktĂłrym mowa w art.
281 ust. 15;
6)     zaistnienia innych niĹź
wymienione w pkt 1–5 okoliczności powodujących niewykonywanie
zadań, trwających co najmniej 1 miesiąc.
4. Do ustalania wysokości świadczenia
teleinformatycznego, o ktĂłrym mowa w art. 5 ustawy z dnia
2 grudnia 2021 r. o szczegĂłlnych zasadach wynagradzania osĂłb
realizujących zadania z zakresu cyberbezpieczeństwa, stosuje się art. 435
ust. 2 i 3.
5. W przypadku niewykonywania zadań,
o ktĂłrych mowa w ust. 1, przez Ĺźołnierza zawodowego przez okres
całego miesiąca kalendarzowego, świadczenia teleinformatycznego, o ktĂłrym
mowa w art. 5 ustawy z dnia 2 grudnia 2021 r.
o szczegĂłlnych zasadach wynagradzania osĂłb realizujących zadania
z zakresu cyberbezpieczeństwa, nie wypłaca się.
6. Ĺšwiadczenia
teleinformatycznego, o ktĂłrym mowa w art. 5 ustawy z dnia
2 grudnia 2021 r. o szczegĂłlnych zasadach wynagradzania osĂłb
realizujących zadania z zakresu cyberbezpieczeństwa, nie wypłaca się za
miesiąc kalendarzowy, w ktĂłrym:
1)     Ĺźołnierz zawodowy utracił prawo
do uposaĹźenia w przypadkach, o ktĂłrych mowa w art. 279 ust. 3–6;
2)     Ĺźołnierz zawodowy był nieobecny
w słuĹźbie z przyczyn nieusprawiedliwionych w wymiarze co
najmniej jednego dnia;
3)     zastosowano wobec Ĺźołnierza
zawodowego środek zapobiegawczy w postaci zawieszenia w czynnościach
służbowych lub tymczasowego aresztowania;
4)     prowadzono wobec Ĺźołnierza
kontrolne postępowanie sprawdzające na podstawie przepisĂłw ustawy z dnia
5 sierpnia 2010 r. o ochronie informacji niejawnych.
Art. 449. 1. Ĺťołnierzowi zawodowemu przyznaje się
świadczenie motywacyjne po osiągnięciu:
1)     25 lat słuĹźby wojskowej,
ale nie więcej niĹź 28 lat i 6 miesięcy – w wysokości
1500 zł miesięcznie, albo
2)     28 lat
i 6 miesięcy słuĹźby wojskowej – w wysokości 2500 zł
miesięcznie.
2.   Świadczenie motywacyjne
przyznaje lub odmawia przyznania, w formie decyzji, organ o ktĂłrym
mowa w art. 470, na czas pełnienia słuĹźby w danej jednostce wojskowej.
3.  
Świadczenia motywacyjnego nie przyznaje się żołnierzowi zawodowemu:
1)     ktĂłry w ostatniej opinii
służbowej otrzymał ocenę ogólną niższą niż dobra;
2)     przeciwko ktĂłremu wszczęto
postępowanie karne, dyscyplinarne lub o odpowiedzialności zawodowej do
czasu prawomocnego zakończenia tego postępowania;
3)     ukaranemu karą dyscyplinarną –
do czasu jej zatarcia;
4)     skazanemu wyrokiem sądu lub
w stosunku do ktĂłrego postępowanie karne zostało warunkowo umorzone –
przez okres 1 roku od dnia uprawomocnienia się orzeczenia.
4.   W przypadku, o ktĂłrym
mowa w ust. 3 pkt 2, art. 456 ust. 2 stosuje się
odpowiednio.
5.  
Świadczenia motywacyjnego nie wypłaca się za okres:
1)     korzystania z urlopu
bezpłatnego;
2)     przerw w wykonywaniu
obowiązków służbowych, wymienionych w art. 457;
3)     zawieszenia w czynnościach
służbowych albo tymczasowego aresztowania;
4)     zwolnienia z zajęć
słuĹźbowych, o ktĂłrym mowa w art. 276 ust. 1 pkt 1 i 3–6;
5)     innej nieobecności trwającej co
najmniej 1 miesiąc kalendarzowy.
6.   JeĹźeli po przyznaniu świadczenia
motywacyjnego wystąpią okoliczności, o ktĂłrych mowa w ust. 3
i 5, wstrzymanie wypłaty świadczenia motywacyjnego następuje z dniem
zaistnienia tych okoliczności. Wstrzymanie wypłaty świadczenia motywacyjnego
następuje w formie dokumentu wydawanego dla celĂłw ewidencyjnych przez
organ, który przyznał to świadczenie.
7.   Do ustalania wysokości
świadczenia motywacyjnego przepis art. 435 ust. 3 stosuje się
odpowiednio.
Art. 450. 1. W okresie pozostawania w
dyspozycji albo urlopu Ĺźołnierz zawodowy otrzymuje, z zastrzeĹźeniem art.
454 ust. 1–6, uposaĹźenie zasadnicze wraz z dodatkami
o charakterze stałym, naleĹźne na ostatnio zajmowanym stanowisku słuĹźbowym,
z uwzględnieniem powstałych w tym okresie zmian mających wpływ na
prawo do uposażenia lub jego wysokość.
2. Przepis ust. 1 stosuje się
odpowiednio do żołnierza zawodowego, który został zwolniony ze stanowiska
słuĹźbowego albo podlega zwolnieniu ze stanowiska słuĹźbowego w przypadkach
wymienionych w art. 199 ust. 1 i 2 do czasu wyznaczenia na
stanowisko służbowe, przeniesienia do dyspozycji albo zwolnienia
z zawodowej słuĹźby wojskowej.
Art. 451. 1. W okresie przebywania na zwolnieniu
lekarskim żołnierz zawodowy otrzymuje 80% uposażenia.
2. Zwolnienie lekarskie obejmuje okres,
o ktĂłrym mowa w art. 276 ust. 1.
3. JeĹźeli
zwolnienie lekarskie obejmuje okres, w ktĂłrym Ĺźołnierz zawodowy jest
zwolniony od zajęć słuĹźbowych z powodu:
1)     wypadku pozostającego
w związku z pełnieniem słuĹźby,
2)     choroby powstałej w związku
ze szczególnymi właściwościami lub warunkami służby wojskowej,
3)     wypadku w drodze do miejsca
pełnienia słuĹźby lub w drodze powrotnej ze słuĹźby,
4)     choroby przypadającej
w czasie ciąży,
5)     poddania się niezbędnym badaniom
lekarskim przewidzianym dla kandydatĂłw na dawcĂłw komĂłrek, tkanek
i narządĂłw oraz poddania się zabiegowi pobrania komĂłrek, tkanek
i narządĂłw,
6)     oddania krwi lub jej składnikĂłw
w jednostkach organizacyjnych publicznej słuĹźby krwi lub z powodu
badania lekarskiego dawcĂłw krwi,
7)     przebywania na obserwacji
w podmiocie leczniczym w wyniku skierowania przez wojskową komisję
lekarską,
8)    
stwierdzenia zakaĹźenia lub zachorowania na chorobę, o ktĂłrej mowa
w przepisach o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakaĹźeń i chorĂłb
zakaźnych u ludzi, przy czym stwierdzone zakażenie lub zachorowanie powstało
w związku z wykonywaniem zadań słuĹźbowych w okresie ogłoszenia
stanu zagroĹźenia epidemicznego lub stanu epidemii z powodu tej choroby
– zachowuje on prawo do 100% uposaĹźenia.
4. Prawo do 100%
uposażenia przysługuje również wtedy, gdy żołnierz został zwolniony od zajęć
służbowych:
1)     podczas skierowania Ĺźołnierza
zawodowego do pełnienia służby poza granicami państwa;
2)     w wyniku popełnienia przez inną
osobę umyślnego czynu zabronionego w związku z wykonywaniem przez
żołnierza zawodowego czynności służbowych stwierdzonego orzeczeniem wydanym
przez uprawniony organ;
3)     na skutek czynĂłw
o charakterze bohaterskim dokonanych w szczegĂłlnie niebezpiecznych
warunkach, z wykazaniem wyjątkowej odwagi, z naraĹźeniem Ĺźycia lub
zdrowia, w obronie prawa, nienaruszalności granic państwowych, Ĺźycia,
mienia lub bezpieczeństwa obywateli;
4)     na skutek podlegania
obowiązkowej kwarantannie, izolacji lub izolacji w warunkach domowych,
o ktĂłrych mowa w przepisach o zapobieganiu oraz zwalczaniu
zakaĹźeń i chorĂłb zakaĹşnych u ludzi, jeĹźeli podleganie tej kwarantannie lub
izolacji powstało w związku z wykonywaniem zadań słuĹźbowych
w okresie ogłoszenia stanu zagroĹźenia epidemicznego lub stanu epidemii
z powodu tej choroby.
5. Wykonywanie zadań słuĹźbowych, o ktĂłrych
mowa w ust. 3 pkt 8 i ust. 4 pkt 4, stwierdza
w rozkazie dowĂłdca jednostki wojskowej.
6. Związek zwolnienia od zajęć słuĹźbowych
z czynami, o ktĂłrych mowa w ust. 4 pkt 3, stwierdza,
w drodze decyzji, dowĂłdca jednostki wojskowej, w ktĂłrej Ĺźołnierz
zawodowy pełni służbę.
7. Od decyzji, o ktĂłrej mowa
w ust. 6, Ĺźołnierzowi zawodowemu przysługuje odwołanie do wyĹźszego
przełożonego.
Art. 452. 1. Podstawę uposaĹźenia,
o ktĂłrym mowa w art. 451, stanowi uposaĹźenie zasadnicze wraz
z dodatkami o charakterze stałym naleĹźne Ĺźołnierzowi zawodowemu na
ostatnio zajmowanym stanowisku słuĹźbowym, z uwzględnieniem powstałych
w tym okresie zmian mających wpływ na prawo do uposaĹźenia lub jego
wysokość.
2. Przy obliczaniu uposaĹźenia za okres
przebywania na zwolnieniu lekarskim przyjmuje się, że uposażenie za 1 dzień
przebywania na zwolnieniu lekarskim stanowi 1/30 uposaĹźenia, o ktĂłrym
mowa w ust. 1.
3. Potrącenia z uposaĹźenia
w związku z przebywaniem Ĺźołnierza zawodowego na zwolnieniu lekarskim
w danym miesiącu dokonuje się z mocy prawa z uposaĹźenia
przysługującego w następnym miesiącu kalendarzowym lub z naleĹźności
określonych w art. 458 i art. 459 pkt 2–4.
Art. 453. 1. Ĺšrodki finansowe uzyskane
z tytułu zmniejszenia uposaĹźeń Ĺźołnierzy zawodowych w okresie
przebywania na zwolnieniu lekarskim przeznacza się w całości na nagrody
uznaniowe za wykonywanie zadań słuĹźbowych w zastępstwie Ĺźołnierzy
zawodowych przebywających na zwolnieniach lekarskich.
2. Ĺšrodki finansowe, o ktĂłrych mowa
w ust. 1, zwiększają fundusz na nagrody uznaniowe i zapomogi.
3. Rozdział środkĂłw finansowych,
o ktĂłrych mowa w ust. 1, odbywa się po zakończeniu okresu
rozliczeniowego trwającego nie krĂłcej niĹź 1 miesiąc kalendarzowy
i nie dłuĹźej niĹź 3 miesiące kalendarzowe, przy czym wybĂłr okresu
rozliczeniowego uzależnia się od wielkości środków finansowych uzyskanych
z tytułu zmniejszenia uposaĹźeń Ĺźołnierzy zawodowych.
Art. 454. 1. Ĺťołnierzowi zawodowemu, ktĂłremu
udzielono:
1)     zwolnienia od zajęć słuĹźbowych
w przypadku konieczności sprawowania osobistej opieki nad najbliĹźszym
członkiem rodziny, o ktĂłrym mowa w art. 281 ust. 15, przysługuje 80%,
2)    
urlopu okolicznościowego w związku ze sprawowaniem opieki nad najbliĹźszym
członkiem rodziny, o ktĂłrym mowa w art. 281 ust. 16, przysługuje 75%
– uposaĹźenia zasadniczego wraz
z dodatkami o charakterze stałym naleĹźnego na ostatnio zajmowanym
stanowisku słuĹźbowym, z uwzględnieniem powstałych w tym okresie zmian
mających wpływ na prawo do uposażenia lub jego wysokość oraz inne należności
pieniężne.
2. W okresie
urlopu rodzicielskiego żołnierz zawodowy otrzymuje:
1)    
100% miesięcznego uposaĹźenia, o ktĂłrym mowa w art. 450 ust. 1, za
okres do:
a)     6 tygodni urlopu
rodzicielskiego w przypadku, o ktĂłrym mowa w art. 1821a § 1 pkt 1 i art. 183 § 4 pkt 1 ustawy z dnia 26
czerwca 1974 r. – Kodeks pracy,
b)     8 tygodni urlopu
rodzicielskiego w przypadkach, o ktĂłrych mowa w art. 1821a § 1 pkt 2 i art. 183 § 4 pkt 2 ustawy z dnia 26
czerwca 1974 r. – Kodeks pracy,
c)     3 tygodni urlopu
rodzicielskiego w przypadku, o ktĂłrym mowa w art. 183 § 4 pkt 3
ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy;
2)     60% miesięcznego uposaĹźenia,
o ktĂłrym mowa w art. 450 ust. 1, za okres urlopu rodzicielskiego
przypadający po okresach, o ktĂłrych mowa w pkt 1.
3. W przypadku złoĹźenia przez Ĺźołnierza
zawodowego, nie później niĹź 21 dni po porodzie, wniosku o udzielenie
bezpośrednio po urlopie macierzyńskim, urlopu rodzicielskiego w pełnym
wymiarze, za cały okres odpowiadający okresowi urlopu macierzyńskiego oraz
urlopu rodzicielskiego Ĺźołnierz otrzymuje 80% uposaĹźenia, o ktĂłrym mowa w
art. 450 ust. 1.
4. W przypadku gdy wysokość
uposaĹźenia Ĺźołnierza pomniejszonego o zaliczkę na podatek dochodowy od
osĂłb fizycznych obliczonego zgodnie z ust. 1–3 jest niĹźsza niĹź kwota
świadczenia rodzicielskiego określonego w ustawie z dnia 28 listopada
2003 r. o Ĺ›wiadczeniach rodzinnych kwotę uposaĹźenia Ĺźołnierza
pomniejszonego o zaliczkę na podatek dochodowy od osĂłb fizycznych
podwyższa się do wysokości świadczenia rodzicielskiego.
5. Przepis ust. 3 stosuje się
odpowiednio do Ĺźołnierza zawodowego, ktĂłry nie później niĹź 21 dni po
przyjęciu dziecka na wychowanie i wystąpieniu do sądu opiekuńczego
z wnioskiem o wszczęcie postępowania w sprawie przysposobienia
dziecka lub po przyjęciu dziecka na wychowanie jako rodzina zastępcza,
z wyjątkiem rodziny zastępczej zawodowej, złoĹźy wniosek o udzielenie
bezpośrednio po urlopie na warunkach urlopu macierzyńskiego urlopu
rodzicielskiego w pełnym wymiarze.
6. Ĺťołnierzowi zawodowemu, ktĂłry
z uwagi na wniosek złoĹźony w trybie ust. 3 albo 5 otrzymał
80% uposaĹźenia, o ktĂłrym mowa w ust. 3, w przypadku
rezygnacji z urlopu rodzicielskiego w pełnym wymiarze albo rezygnacji
z urlopu rodzicielskiego albo w wymiarze, o ktĂłrym mowa
w ust. 2 pkt 2, przysługuje jednorazowe wyrĂłwnanie otrzymywanego
uposaĹźenia, o ktĂłrym mowa w ust. 3, do wysokości 100%, pod
warunkiem niepobrania uposażenia za okres odpowiadający okresom tych urlopów.
7. NaleĹźności pieniężne określone w art.
441, art. 444, art. 458, art. 459 pkt 1–3 i art. 460–462, przysługujące żołnierzowi
zawodowemu, o którym mowa w ust. 1–5, art. 200 ust. 3 pkt 2, art. 286 oraz art.
451, albo członkom jego rodziny wypłaca się w ustalonej wysokości, z
uwzględnieniem pełnej kwoty uposażenia zasadniczego wraz z dodatkami o
charakterze stałym należnego żołnierzowi na ostatnio zajmowanym stanowisku
służbowym oraz zmian mających wpływ na prawo do uposażenia lub jego wysokość.
Art. 455. 1. Ĺťołnierzowi zawodowemu
skierowanemu na studia lub naukę oraz na staż, kurs lub specjalizację
w kraju lub za granicą przysługuje uposaĹźenie zasadnicze wraz
z dodatkami o charakterze stałym naleĹźne na stanowisku słuĹźbowym
zajmowanym bezpośrednio przed skierowaniem, z uwzględnieniem powstałych
w tym okresie zmian mających wpływ na prawo do uposaĹźenia lub jego
wysokość.
2. Ĺťołnierzowi
zawodowemu skierowanemu na studia lub naukę oraz na staż, kurs lub
specjalizację za granicą przysługuje uposaĹźenie, o ktĂłrym mowa
w ust. 1, oraz mogą być przyznane:
1)     stypendium miesięczne na
pokrycie kosztów utrzymania za granicą;
2)     zwrot kosztĂłw zakwaterowania;
3)     jednorazowy zwrot uzasadnionych
wydatkĂłw rzeczowych związanych z przygotowaniem pracy dyplomowej,
doktorskiej lub habilitacyjnej;
4)     zwrot kosztĂłw przejazdĂłw
i dojazdĂłw;
5)     zwrot opłat wizowych.
3. NaleĹźności określone
w ust. 2 nie przysługują lub podlegają odpowiedniemu obniĹźeniu,
jeżeli państwo przyjmujące żołnierza zawodowego na studia lub naukę oraz na
staĹź, kurs lub specjalizację za granicą pokrywa je w całości albo
w części z własnych środkĂłw finansowych.
4. Minister Obrony Narodowej,
w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw pracy, określi,
w drodze rozporządzenia, wysokość, tryb, terminy i sposĂłb wypłacania
naleĹźności, o ktĂłrych mowa w ust. 2, oraz jednostki wojskowe
właściwe w sprawie wypłacania tych naleĹźności, zapewniając, aby wysokość
należności odpowiadała miesięcznym kosztom utrzymania żołnierza
i wysokościom kosztĂłw poniesionych przez Ĺźołnierza, a takĹźe kierując
się potrzebą umoĹźliwienia zwiększenia stypendium w przypadku poniesienia
przez żołnierza dodatkowych kosztów, jak również uwzględniając sprawność
postępowania w tych sprawach.
Art. 456. 1. Ĺťołnierzowi zawodowemu, ktĂłry
został zawieszony w czynnościach słuĹźbowych albo tymczasowo aresztowany,
zawiesza się od najbliższego terminu płatności połowę ostatnio otrzymanego
uposaĹźenia zasadniczego oraz wypłatę dodatkĂłw o charakterze stałym,
a takĹźe wypłatę naleĹźności pieniężnych, o ktĂłrych mowa w art. 458 i art.
459 pkt 1 i 3.
2. W przypadku umorzenia postępowania
karnego lub dyscyplinarnego albo uniewinnienia prawomocnym wyrokiem sądu lub
orzeczeniem dyscyplinarnym żołnierz zawodowy otrzymuje zawieszoną część
uposaĹźenia oraz zawieszone naleĹźności pieniężne, wraz z odsetkami ustawowymi
za opóźnienie, od dnia, w ktĂłrym uposaĹźenie lub inna naleĹźność pieniężna
stały się wymagalne, choćby umorzenie lub uniewinnienie nastąpiło po zwolnieniu
Ĺźołnierza z zawodowej słuĹźby wojskowej.
Art. 457. 1. Ĺťołnierzowi zawodowemu, ktĂłry
samowolnie opuścił miejsce pełnienia zawodowej służby wojskowej lub poza nim
pozostaje albo odmawia pełnienia służby lub wykonania obowiązku wynikającego
z tej słuĹźby, zawiesza się od najbliĹźszego terminu płatności wypłatę
uposaĹźenia oraz innych naleĹźności pieniężnych. W przypadku uznania
nieobecności za usprawiedliwioną wypłaca się żołnierzowi zawieszone uposażenie
i inne naleĹźności pieniężne.
2. Za kaĹźdy dzień nieusprawiedliwionej
nieobecności Ĺźołnierz zawodowy traci prawo do 1/30 części miesięcznego
uposażenia. Jeżeli żołnierz pobrał już uposażenie za ten czas, odpowiednią
kwotę uposażenia potrąca się przy najbliższej jego wypłacie.
3. Przepis ust. 2 stosuje się
odpowiednio w przypadku stwierdzenia zawinionej przez Ĺźołnierza zawodowego
niemożności wykonywania zadań służbowych.
Art. 458. 1. Ĺťołnierzowi zwolnionemu
z zawodowej słuĹźby wojskowej przysługuje odprawa w wysokości:
1)     po 1 roku słuĹźby – 100%,
2)     po 5 latach słuĹźby – 200%,
3)     po
10 latach słuĹźby – 300%
– kwoty uposaĹźenia zasadniczego wraz
z dodatkami o charakterze stałym, naleĹźnego w ostatnim dniu
pełnienia służby.
2. Wysokość odprawy, o ktĂłrej mowa
w ust. 1 pkt 3, ulega zwiększeniu o 20% uposaĹźenia
zasadniczego wraz z dodatkami o charakterze stałym za kaĹźdy rok
zawodowej słuĹźby wojskowej pełnionej ponad 10 lat, nie więcej jednak niĹź
do wysokości 600%.
3. Do okresu zawodowej słuĹźby wojskowej,
o ktĂłrym mowa w ust. 1 i 2, zalicza się okresy pełnienia
nieprzerwanej czynnej służby wojskowej, do którego dolicza się okres służby
w formacjach, o ktĂłrych mowa w art. 137 ust. 1,
z wyłączeniem okresĂłw zawieszenia w czynnościach słuĹźbowych lub
tymczasowego aresztowania, chyba że prawomocnym orzeczeniem postępowanie karne
lub dyscyplinarne, będące przyczyną zawieszenia lub aresztowania, zostało
umorzone albo żołnierz został uniewinniony na podstawie prawomocnego wyroku lub
orzeczenia o uniewinnieniu w postępowaniu dyscyplinarnym.
4. Ĺťołnierzowi zwolnionemu
z zawodowej słuĹźby wojskowej wskutek niewyznaczenia na stanowisko słuĹźbowe
w czasie pozostawania w dyspozycji, z wyjątkiem sytuacji,
o ktĂłrej mowa w art. 200 ust. 3 pkt 4, albo niewyznaczenia na
stanowisko słuĹźbowe na kolejną kadencję przysługuje odprawa w wysokości
600% uposaĹźenia zasadniczego wraz z dodatkami o charakterze stałym.
5. Ĺťołnierzowi zwolnionemu z zawodowej
słuĹźby wojskowej na podstawie art. 226 pkt 1, 6, 15 i 16 albo wskutek
wypowiedzenia przez żołnierza stosunku służbowego zawodowej służby wojskowej,
jeĹźeli pełnił on zawodową słuĹźbę wojskową przez okres krĂłtszy niĹź 10 lat –
przysługuje 50% kwoty odprawy, o ktĂłrej mowa w ust. 1 i 2.
6. Odprawa nie przysługuje Ĺźołnierzowi
zwolnionemu z zawodowej słuĹźby wojskowej na podstawie art. 226
pkt 11–14.
7. Okresu pełnienia zawodowej słuĹźby
wojskowej nie wlicza się do okresu zatrudnienia, od którego zależy prawo do
odprawy pieniężnej w związku z przejściem na rentę lub emeryturę
przysługującej na podstawie przepisów prawa pracy.
Art. 459. Ĺťołnierzowi zwolnionemu z zawodowej
słuĹźby wojskowej, niezaleĹźnie od odprawy, o ktĂłrej mowa w art. 458,
przysługują następujące należności pieniężne:
1)     przez okres 1 roku po zwolnieniu
ze słuĹźby wypłacane co miesiąc świadczenie pieniężne w wysokości kwoty
uposaĹźenia zasadniczego wraz z dodatkami o charakterze stałym,
naleĹźnego w ostatnim dniu pełnienia słuĹźby;
2)     ekwiwalent pieniężny za urlop
wypoczynkowy, w tym za dodatkowy urlop wypoczynkowy, z wyjątkiem
urlopu, o ktĂłrym mowa w art. 281 ust. 2, niewykorzystany w roku
zwolnienia ze służby, oraz za lata poprzednie;
3)     dodatkowe uposaĹźenie roczne za
rok, w ktĂłrym nastąpiło zwolnienie ze słuĹźby, obliczone zgodnie z art.
442;
4)     gratyfikacja urlopowa
niewykorzystana w roku zwolnienia ze słuĹźby;
5)     zwrot kosztĂłw jednorazowego
przejazdu Ĺźołnierza i członkĂłw jego rodziny oraz zwrot kosztĂłw przewozu
urządzenia domowego do obranego przez żołnierza miejsca zamieszkania
w kraju – w wysokości i na zasadach określonych jak dla
Ĺźołnierzy zawodowych przeniesionych do pełnienia słuĹźby w innej
miejscowości.
Art. 460. 1. Ĺšwiadczenie pieniężne,
o ktĂłrym mowa w art. 459 pkt 1, przysługuje Ĺźołnierzowi, ktĂłry pełnił
nieprzerwanie zawodową słuĹźbę wojskową przez okres co najmniej 15 lat, do
ktĂłrego dolicza się okres słuĹźby w formacjach, o ktĂłrych mowa
w art. 137 ust. 1. Przepis art. 458 ust. 3 stosuje się
odpowiednio.
2. Ĺšwiadczenie
pieniężne, o ktĂłrym mowa w art. 459 pkt 1, przysługuje rĂłwnieĹź
Ĺźołnierzowi zwolnionemu z zawodowej słuĹźby wojskowej, ktĂłry pełnił
zawodową słuĹźbę wojskową przez okres krĂłtszy niĹź 15 lat, jeĹźeli został
zwolniony wskutek:
1)     orzeczenia przez wojskową
komisję lekarską niezdolności do pełnienia zawodowej służby wojskowej,
w przypadku gdy utrata tej zdolności została spowodowana wypadkiem
pozostającym w związku z pełnieniem czynnej słuĹźby wojskowej albo
chorobą powstałą w związku ze szczegĂłlnymi właściwościami lub warunkami
służby wojskowej;
2)     niewyznaczenia na stanowisko
słuĹźbowe w czasie pozostawania w dyspozycji, z wyjątkiem
sytuacji, o ktĂłrej mowa w art. 200 ust. 3 pkt 4;
3)     niewyznaczenia na stanowisko
służbowe na kolejną kadencję.
3. W przypadku zbiegu uprawnień do
świadczenia pieniężnego, o ktĂłrym mowa w art. 459 pkt 1,
i Ĺ›wiadczenia emerytalnego Ĺźołnierzowi przysługuje, według jego wyboru,
tylko jedno z tych świadczeń.
4. W przypadku zbiegu uprawnień
przysługujących sędziemu sądu wojskowego, prokuratorowi do spraw wojskowych,
przeniesionym w stan spoczynku do świadczenia pieniężnego, o ktĂłrym
mowa w art. 459 pkt 1, i uposaĹźenia w stanie spoczynku,
Ĺźołnierzowi przysługuje, według jego wyboru, tylko jedno z tych świadczeń.
5. Ĺšwiadczenie pieniężne, o ktĂłrym
mowa w art. 459 pkt 1, nie przysługuje Ĺźołnierzowi w przypadkach,
o ktĂłrych mowa w art. 458 ust. 5 i 6.
6. Ĺťołnierz zawodowy, ktĂłry otrzymał
świadczenie pieniężne, o ktĂłrym mowa w art. 459 pkt 1, nie moĹźe
ponownie nabyć do niego prawa.
7. Ĺťołnierz, ktĂłry posiada uprawnienia do
świadczenia pieniężnego, o ktĂłrym mowa w art. 459 pkt 1, moĹźe je
pobrać jednorazowo z gĂłry za cały naleĹźny okres.
8. Ĺšwiadczenie pieniężne, o ktĂłrym
mowa w art. 459 pkt 1, wypłaca się Ĺźołnierzowi zwolnionemu z zawodowej
słuĹźby wojskowej w terminach określonych w art. 440 ust. 1,
a w przypadku gdy Ĺźołnierz wystąpił o wypłatę tego świadczenia
za cały naleĹźny okres jednorazowo z gĂłry – nie później niĹź w terminie
30 dni od dnia złoĹźenia wniosku w tej sprawie.
9. Wypłaty świadczenia pieniężnego,
o ktĂłrym mowa w art. 459 pkt 1, zwrotu kosztĂłw jednorazowego
przejazdu Ĺźołnierza i członkĂłw jego rodziny oraz zwrotu kosztĂłw przewozu
urządzenia domowego do obranego przez Ĺźołnierza miejsca zamieszkania w kraju
dokonuje wojskowy organ emerytalny właściwy dla adresu miejsca pobytu stałego
Ĺźołnierza, a w przypadku braku takiego adresu – organ emerytalny
właściwy dla adresu pobytu czasowego trwającego ponad 3 miesiące.
10. Zwrotu kosztĂłw jednorazowego przejazdu
Ĺźołnierza i członkĂłw jego rodziny oraz zwrotu kosztĂłw przewozu urządzenia
domowego do obranego przez Ĺźołnierza miejsca zamieszkania w kraju dokonuje
się na jego wniosek złoĹźony w okresie 3 lat od dnia zwolnienia
Ĺźołnierza z zawodowej słuĹźby wojskowej.
11. Wypłaty naleĹźności, o ktĂłrych
mowa w ust. 9, dokonuje się na pisemny wniosek Ĺźołnierza zawodowego,
na podstawie decyzji wojskowego organu emerytalnego właściwego dla adresu
miejsca pobytu stałego Ĺźołnierza, a w przypadku braku takiego –
organu emerytalnego właściwego dla adresu miejsca pobytu czasowego trwającego
ponad 3 miesiące.
12. NaleĹźności pieniężne, związane ze
zwolnieniem z zawodowej słuĹźby wojskowej, inne niĹź wymienione w art. 459
pkt 1 i 5, wypłaca się na podstawie decyzji dowĂłdcy, o ktĂłrym
mowa w art. 470.
13. Ekwiwalent pieniężny za jeden dzień
niewykorzystanego urlopu wypoczynkowego lub dodatkowego urlopu wypoczynkowego
wynosi 1/22 części miesięcznego uposaĹźenia zasadniczego wraz
z dodatkami o charakterze stałym naleĹźnego w ostatnim dniu pełnienia
zawodowej służby wojskowej.
Art. 461. W przypadku wypowiedzenia przez
żołnierza zawodowego stosunku służbowego zawodowej służby wojskowej
w okresie 12 miesięcy od dnia objęcia przez tego Ĺźołnierza zawodowego
wyĹźszego stanowiska słuĹźbowego albo stanowiska słuĹźbowego o tym samym
stopniu etatowym, lecz z wyĹźszą grupą uposaĹźenia podstawę wymiaru
naleĹźności, o ktĂłrych mowa w art. 458 oraz art. 459 pkt 1 i 2,
ustala się, przyjmując uposażenie należne żołnierzowi na poprzednio zajmowanym
stanowisku służbowym.
Art. 462. 1. W przypadku śmierci
Ĺźołnierza zawodowego przysługuje odprawa pośmiertna w takiej wysokości,
w jakiej przysługiwałaby temu Ĺźołnierzowi, na podstawie art. 458
ust. 1 i 2, odprawa przy zwolnieniu z zawodowej słuĹźby wojskowej
oraz naleĹźności pieniężne określone w art. 459 pkt 2–5.
2. NaleĹźności pieniężne, o ktĂłrych
mowa w ust. 1, przysługują małżonkowi, a w przypadku braku
małżonka – kolejno: dzieciom, rodzicom, dziadkom, wnukom albo rodzeństwu.
3. Przepisy ust. 1
i 2 stosuje się odpowiednio w przypadku, gdy Ĺźołnierz zawodowy
został uznany za zmarłego lub zaginął.
4. Podstawę obliczenia naleĹźności
pieniężnych, o ktĂłrych mowa w ust. 3, stanowi uposaĹźenie naleĹźne
żołnierzowi zawodowemu na ostatnio zajmowanym stanowisku służbowym przed
zaginięciem lub uznaniem za zmarłego, z uwzględnieniem zmian mających
wpływ na wysokość uposażenia.
Art. 463. 1. W przypadku śmierci
żołnierza zawodowego, niezależnie od należności pieniężnych określonych w art.
462, przysługuje zasiłek pogrzebowy w wysokości:
1)     4000 zł – jeĹźeli koszty pogrzebu
ponosi małżonek, dzieci, wnuki, rodzice lub rodzeństwo;
2)     kosztĂłw rzeczywiście
poniesionych, nie wyĹźszych jednak niĹź kwota określona w pkt 1 â€“
jeżeli koszty pogrzebu poniosła inna osoba.
2. JeĹźeli śmierć Ĺźołnierza zawodowego
nastąpiła wskutek wypadku pozostającego w związku z zawodową słuĹźbą
wojskową, koszty jego pogrzebu pokrywa się z części budĹźetu państwa,
ktĂłrej dysponentem jest Minister Obrony Narodowej.
3. W przypadku pokrycia kosztĂłw pogrzebu
Ĺźołnierza zawodowego z części budĹźetu państwa, ktĂłrej dysponentem jest
Minister Obrony Narodowej, osobom wymienionym w ust. 1
pkt 1 przysługuje zasiłek pogrzebowy w wysokości 50%.
Art. 464. Przepisy art. 463 stosuje się odpowiednio
w przypadku śmierci żołnierza zawodowego, po zwolnieniu z zawodowej służby
wojskowej, w następstwie wypadku lub choroby pozostających w związku z
wykonywaniem zadań służbowych.
Art. 465. 1. W przypadku śmierci członka
rodziny żołnierza zawodowego osobie, która pokryła koszty pogrzebu, przysługuje
zasiłek pogrzebowy w wysokości:
1)     4000 zł – jeĹźeli koszty
pogrzebu ponosi żołnierz zawodowy;
2)     kosztĂłw rzeczywiście
poniesionych, nie wyĹźszych jednak niĹź kwota określona w pkt 1 â€“
jeżeli koszty pogrzebu pokryła inna osoba.
2. Zasiłek
pogrzebowy, o ktĂłrym mowa w ust. 1, przysługuje w związku
z pokryciem kosztĂłw pogrzebu następujących członkĂłw rodziny Ĺźołnierza
zawodowego:
1)     małżonka albo byłego małżonka
Ĺźołnierza, wobec ktĂłrego w dniu śmierci Ĺźołnierz był obowiązany do
świadczeń alimentacyjnych;
2)     dziecka własnego Ĺźołnierza,
dziecka jego małżonka, dziecka przysposobionego i przyjętego na
wychowanie, w tym w ramach rodziny zastępczej, albo innego dziecka,
którego opiekunem prawnym został ustanowiony żołnierz lub jego małżonek;
3)     rodzicĂłw i byłych prawnych
opiekunów żołnierza albo jego małżonka.
Art. 466. 1. Pogrzeb Ĺźołnierza zawodowego
organizuje i jego koszty pokrywa dowĂłdca jednostki wojskowej,
w ktĂłrej Ĺźołnierz zawodowy pełnił ostatnio słuĹźbę wojskową, do wysokości
pięciokrotności kwoty najniższego uposażenia zasadniczego żołnierza zawodowego
obowiązującej w dniu śmierci Ĺźołnierza.
2. NiezaleĹźnie od wysokości kosztĂłw
pogrzebu, o ktĂłrych mowa w ust. 1, dodatkowo pokrywa się koszty
związane z przewozem zwłok do miejscowości, w ktĂłrej zmarły Ĺźołnierz
zawodowy ma być pochowany.
Art. 467. Minister Obrony Narodowej określi,
w drodze rozporządzenia, sposĂłb dokumentowania uprawnień do zasiłkĂłw
pogrzebowych, o ktĂłrych mowa w art. 463 i art. 465, a takĹźe warunki
i tryb pokrywania kosztĂłw pogrzebu Ĺźołnierza zawodowego z części
budżetu państwa, której dysponentem jest Minister Obrony Narodowej, dokumenty
wymagane przy wypłacie zasiłku, z uwzględnieniem konieczności zapewnienia
sprawności postępowania w tych sprawach oraz mając na uwadze rodzaj
wydatków składających się na koszty pogrzebu.
Art. 468. 1. Ĺťołnierzowi zawodowemu
wyznaczonemu do pełnienia zawodowej służby wojskowej poza granicami państwa
przysługuje uposaĹźenie zasadnicze ustalone z uwzględnieniem grupy
uposażenia określonej dla stanowiska służbowego, na jakie został wyznaczony do
pełnienia służby poza granicami państwa.
2. Ĺťołnierzowi zawodowemu skierowanemu do
pełnienia zawodowej służby wojskowej poza granicami państwa przysługuje
uposaĹźenie zasadnicze ustalone z uwzględnieniem grupy uposaĹźenia według
stanowiska służbowego zajmowanego przed skierowaniem.
3. Ĺťołnierzowi
zawodowemu, o ktĂłrym mowa w ust. 1, w czasie zajmowania
stanowiska służbowego poza granicami państwa przysługują, wypłacane
w walucie polskiej lub obcej:
1)     naleĹźność zagraniczna – na
pokrycie zwiększonych kosztĂłw związanych z pełnieniem obowiązkĂłw
i funkcji poza granicami państwa, ustalona odpowiednio do zakresu ich
pełnienia oraz kosztów utrzymania poza granicami państwa;
2)     jednorazowy zasiłek adaptacyjny
– w przypadku wyznaczenia na okres powodujący zmianę miejsca zamieszkania.
4. Ĺťołnierzowi zawodowemu, o ktĂłrym
mowa w ust. 2, w czasie wykonywania zadań słuĹźbowych poza
granicami państwa przysługuje, wypłacana w walucie polskiej lub obcej,
należność zagraniczna, ustalona odpowiednio do rangi pełnionej funkcji
i zakresu wykonywanych obowiązkĂłw słuĹźbowych, warunkĂłw zagroĹźenia utraty
zdrowia lub Ĺźycia występujących w miejscu pełnienia słuĹźby poza granicami
państwa, a takĹźe uciążliwości wynikających z trudnych warunkĂłw
klimatycznych lub zakwaterowania.
5. Ĺťołnierzowi zawodowemu, o ktĂłrym
mowa w ust. 1 i 2, przebywającemu w strefie działań
wojennych przysługuje dodatek wojenny.
6. Ĺťołnierzowi zawodowemu, o ktĂłrym
mowa w ust. 1 i 2, mogą być przyznane inne naleĹźności pieniężne,
odpowiednio do warunków pełnienia zawodowej służby wojskowej poza granicami
państwa.
7. Kwotę naleĹźności zagranicznej
wynikającą z ust. 3 pkt 1 zmniejsza się o kwotę środkĂłw
pieniężnych wypłacanych miesięcznie żołnierzowi zawodowemu na podstawie
przepisĂłw obowiązujących w organizacji międzynarodowej, międzynarodowej
strukturze wojskowej lub w siłach zbrojnych albo w innych strukturach
obronnych państw obcych. W przypadku gdy wypłacane Ĺźołnierzowi zawodowemu
środki pieniężne są wyższe od kwoty należności zagranicznej, należność ta nie
przysługuje.
8. Kwotę naleĹźności zagranicznej
wynikającą z ust. 4 zmniejsza się o kwotę środkĂłw pieniężnych
wypłacanych miesięcznie żołnierzowi zawodowemu na podstawie przepisów
obowiązujących w organizacji międzynarodowej lub w siłach
wielonarodowych. W przypadku, gdy wypłacane Ĺźołnierzowi zawodowemu środki
pieniężne są wyższe od kwoty należności zagranicznej, należność ta nie
przysługuje. Przy ustalaniu wysokości środków pieniężnych wypłacanych żołnierzowi
zawodowemu nie uwzględnia się środków przeznaczonych na zakwaterowanie
i wyĹźywienie.
9. Ĺťołnierz zawodowy jest obowiązany
poinformować na piśmie dowĂłdcę jednostki wojskowej właściwego w sprawie
wypłaty naleĹźności zagranicznej o Ĺ›rodkach pieniężnych wypłacanych mu
miesięcznie przez organizację międzynarodową, międzynarodową strukturę
wojskową, siły zbrojne albo inne struktury obronne państw obcych albo siły
wielonarodowe.
10. Minister Obrony Narodowej,
w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw pracy, określi,
w drodze rozporządzenia, tryb przyznawania i wypłacania naleĹźności,
o ktĂłrych mowa w ust. 3–5, oraz mnoĹźniki najniĹźszego uposaĹźenia
zasadniczego stosowane przy ich obliczaniu, rodzaje, a takĹźe tryb przyznawania
i wypłacania innych naleĹźności pieniężnych, w tym stawki tych
naleĹźności, o ktĂłrych mowa w ust. 6, przysługujących Ĺźołnierzom
zawodowym wyznaczonym albo skierowanym do pełnienia zawodowej służby wojskowej
poza granicami państwa, z uwzględnieniem konieczności zapewnienia
sprawności postępowania w tych sprawach, walut, w ktĂłrych te
naleĹźności będą wypłacane, oraz biorąc pod uwagę charakter i warunki
pełnienia służby poza granicami państwa.
Art. 469. 1. Z uposaĹźenia Ĺźołnierza
zawodowego mogą być dokonywane potrącenia w granicach i na zasadach
określonych w ustawie z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks
pracy.
2. Przez uposaĹźenie, o ktĂłrym mowa
w ust. 1, naleĹźy rozumieć uposaĹźenie wymienione w art. 431
ust. 1, dodatkowe uposaĹźenie roczne, o ktĂłrym mowa w art. 442
ust. 1, dodatkowe wynagrodzenie, o ktĂłrym mowa w art. 447, odprawę
z tytułu zwolnienia z zawodowej słuĹźby wojskowej, o ktĂłrej mowa
w art. 458, i naleĹźności pieniężne wymienione w art. 459 pkt 1
i 2.
3. Z uposaĹźenia, o ktĂłrym mowa
w ust. 1, dokonuje się potrąceń na podstawie prawomocnego orzeczenia
o wymierzeniu kary pieniężnej, wydanego w postępowaniu
dyscyplinarnym.
4. Odprawa z tytułu zwolnienia
z zawodowej słuĹźby wojskowej, o ktĂłrej mowa w art. 458, podlega egzekucji
wyłącznie na zaspokojenie zaległych świadczeń alimentacyjnych,
z uwzględnieniem ograniczeń wynikających z ust. 1.
5. PrzepisĂłw ust. 1 i 2 nie
stosuje się do zaliczek pobranych przez żołnierza zawodowego do rozliczenia,
ktĂłre potrąca się z uposaĹźenia, i innych naleĹźności, o ktĂłrych
mowa w art. 432, w pełnej wysokości, niezaleĹźnie od potrąceń dokonywanych
z innych tytułów.
Art. 470. 1. Organami właściwymi w sprawach
określonych w przepisach niniejszego rozdziału są dowĂłdcy jednostek
wojskowych zajmujący stanowiska służbowe dowódcy batalionu lub równorzędne,
o ktĂłrych mowa w ust. 3, albo wyĹźsze – w stosunku do
wszystkich żołnierzy zawodowych pełniących zawodową służbę wojskową
w podległej jednostce wojskowej, z wyjątkiem tego dowĂłdcy i jego
zastępcy.
2. W stosunku do dowĂłdcĂłw jednostek
wojskowych i ich zastępcĂłw oraz Ĺźołnierzy zawodowych pełniących zawodową
słuĹźbę wojskową w jednostkach wojskowych, ktĂłrych dowĂłdcy zajmują
stanowisko niĹźsze niĹź określone w ust. 1, właściwymi organami są
bezpośredni przełożeni dowódców tych jednostek.
3. Stanowiskami
służbowymi równorzędnymi stanowisku dowódcy batalionu są stanowiska:
1)     dowĂłdcy dywizjonu lub eskadry;
2)     inne stanowiska dowĂłdcĂłw
jednostek wojskowych, jeżeli stanowiska te zostały zaszeregowane do stopnia
etatowego co najmniej majora (komandora podporucznika).
Rozdział
2
UposaĹźenie i inne naleĹźności pieniężne Ĺźołnierzy
niebędących żołnierzami zawodowymi
Art. 471. 1. UposaĹźenie Ĺźołnierzy składa się
z uposaĹźenia zasadniczego i dodatkĂłw.
2. Inne naleĹźności
pieniężne obejmują:
1)     nagrody i zapomogi;
2)     naleĹźności za podróşe słuĹźbowe;
3)     naleĹźności w związku ze
zwolnieniem z czynnej słuĹźby wojskowej;
4)     zasiłki pogrzebowe, odprawy
pośmiertne, zwrot kosztów pogrzebu, zwrot kosztów przewozu zwłok do
miejscowości, w ktĂłrej zmarły Ĺźołnierz ma być pochowany.
Art. 472. 1. Ĺťołnierzom mogą być przyznawane:
1)     nagrody – w szczegĂłlności
w związku z przejawianiem inicjatywy w słuĹźbie albo wykonywaniem
zadań słuĹźbowych wymagających szczegĂłlnie duĹźego nakładu pracy, w tym poza
określonym czasem słuĹźby, w skrĂłconych terminach lub w warunkach
szczegĂłlnie utrudnionych;
2)     zapomogi – w przypadku
zdarzeń losowych, klęsk żywiołowych, długotrwałej choroby lub śmierci członka
rodziny oraz innych przyczyn powodujących istotne pogorszenie warunków
materialnych.
2. W przypadku zaginięcia Ĺźołnierza
w związku z wykonywaniem zadań słuĹźbowych lub śmierci Ĺźołnierza
Minister Obrony Narodowej może przyznać zapomogę małżonkowi,
a w przypadku braku małżonka dzieciom pozostającym na utrzymaniu
Ĺźołnierza. W przypadku braku małżonka i dzieci pozostających na
utrzymaniu żołnierza zapomogę Minister Obrony Narodowej może przyznać rodzicom
żołnierza.
3. Przepis ust. 2 stosuje się
odpowiednio do małżonka, dzieci pozostających na utrzymaniu żołnierza lub
rodzicĂłw Ĺźołnierza, ktĂłry zmarł w ciągu 3 lat po zwolnieniu
z czynnej słuĹźby wojskowej w następstwie wypadku lub choroby
pozostających w związku z pełnieniem czynnej słuĹźby wojskowej.
4. W szczegĂłlnie uzasadnionych
przypadkach Minister Obrony Narodowej może przyznać zapomogę byłemu
Ĺźołnierzowi, ktĂłry został zwolniony z czynnej słuĹźby wojskowej wskutek
ustalenia przez wojskową komisję lekarską trwałej lub czasowej niezdolności do
słuĹźby wojskowej w następstwie wypadku lub choroby pozostających
w związku z pełnieniem czynnej słuĹźby wojskowej.
5. Fundusz na
nagrody i zapomogi dla Ĺźołnierzy innych niĹź Ĺźołnierze zawodowi pełniących
słuĹźbę w jednostkach wojskowych, ktĂłre:
1)     są państwowymi jednostkami
budĹźetowymi – tworzy się w ramach środkĂłw budĹźetowych części budĹźetu
państwa, której dysponentem jest Minister Obrony Narodowej;
2)     nie są państwowymi jednostkami
budĹźetowymi – tworzy się w ramach środkĂłw finansowych tych jednostek.
6. Wysokość funduszu na nagrody
i zapomogi dla Ĺźołnierzy innych niĹź Ĺźołnierze zawodowi wynosi 2,5%
planowanych na dany rok kalendarzowy środków finansowych na uposażenia
żołnierzy innych niż żołnierze zawodowi.
7. Fundusz na nagrody i zapomogi dla
byłych żołnierzy innych niż żołnierze zawodowi tworzy się na dany rok
kalendarzowy w ramach środkĂłw budĹźetowych części budĹźetu państwa, ktĂłrej
dysponentem jest Minister Obrony Narodowej, w wysokości nie niĹźszej niĹź 5%
funduszu, o ktĂłrym mowa w ust. 6.
8. W ramach
funduszu dla Ĺźołnierzy innych niĹź Ĺźołnierze zawodowi, o ktĂłrym mowa
w ust. 5 pkt 1, wyodrębnia się środki finansowe pozostające
w dyspozycji:
1)     kaĹźdego dowĂłdcy jednostki
wojskowej zajmującego stanowisko służbowe dowódcy batalionu (równorzędne) lub
wyĹźsze w stosunku do wszystkich Ĺźołnierzy odbywających słuĹźbę
w podległej jednostce wojskowej – w wysokości 1,5% wydatkowanych
w roku kalendarzowym środkĂłw na uposaĹźenia Ĺźołnierzy innych niĹź Ĺźołnierze
zawodowi w bezpośrednio podległej jednostce wojskowej oraz podległej
jednostce wojskowej, której dowódca zajmuje stanowisko służbowe niższe niż
stanowisko służbowe dowódcy batalionu (równorzędne);
2)     Ministra Obrony Narodowej –
w wysokości 1,0% środkĂłw na uposaĹźenia Ĺźołnierzy innych niĹź Ĺźołnierze
zawodowi w danym roku kalendarzowym.
9. Ĺšrodki, o ktĂłrych mowa
w ust. 8 pkt 1, nalicza się w jednostkach wojskowych, ktĂłre
są państwowymi jednostkami budĹźetowymi, w okresach kwartalnych, z tym
że środki na pierwszy kwartał danego roku kalendarzowego ustala się zaliczkowo,
przyjmując za podstawę wydatki na uposażenia żołnierzy innych niż żołnierze
zawodowi poniesione w miesiącu styczniu.
10. Rozliczenia środkĂłw, o ktĂłrych
mowa w ust. 8 pkt 1, dokonuje się po zakończeniu kwartału
kalendarzowego, z tym Ĺźe środki za czwarty kwartał rozlicza się
w grudniu.
11. Ĺšrodki finansowe funduszu na zapomogi
dla byłych Ĺźołnierzy innych niĹź Ĺźołnierze zawodowi, o ktĂłrym mowa
w ust. 8, pozostają w dyspozycji Ministra Obrony Narodowej.
12. Wysokość funduszu dla Ĺźołnierzy innych
niĹź Ĺźołnierze zawodowi, o ktĂłrym mowa w ust. 5 pkt 1, moĹźe
być podwyĹźszona przez Ministra Obrony Narodowej w ciągu roku
kalendarzowego o niewykorzystane środki na uposaĹźenie tych Ĺźołnierzy.
13. Minister Obrony Narodowej moĹźe
z własnej inicjatywy przekazać do dyspozycji dowĂłdcy jednostki wojskowej
środki funduszu pozostające w jego dyspozycji z przeznaczeniem na
nagrody dla żołnierzy innych niż żołnierze zawodowi pełniących służbę wojskową
w podległych temu dowĂłdcy jednostkach wojskowych.
Art. 473. 1. Warunkiem przyznania Ĺźołnierzowi
innemu niż żołnierz zawodowy nagrody jest uzyskiwanie wysokich wyników
w wykonywaniu zadań słuĹźbowych.
2. Ĺťołnierzowi moĹźna rĂłwnieĹź przyznać
nagrodę za wykonywanie zadań słuĹźbowych o wysokiej odpowiedzialności albo
zadań wykraczających poza zwykłe obowiązki służbowe.
3. Warunkiem przyznania
zapomogi żołnierzowi jest konieczność poniesienia wydatków pieniężnych
spowodowanych zdarzeniem określonym w art. 443 ust. 1 pkt 2. Przy przyznawaniu
zapomogi uwzględnia się okoliczności mające wpływ na sytuację materialną
żołnierza.
4. Warunkiem przyznania zapomogi osobom
wymienionym w art. 472 ust. 2 i 3 jest złoĹźenie wniosku
o jej przyznanie.
5. Zapomoga, o ktĂłrej mowa w art. 472
ust. 2 i 3, jest przyznawana jednorazowo.
6. Przy przyznawaniu zapomogi,
o ktĂłrej mowa w art. 472 ust. 2 i 3, uwzględnia się sytuację
materialną rodziny żołnierza.
7. Warunkiem przyznania zapomogi byłemu
Ĺźołnierzowi, o ktĂłrym mowa w art. 472 ust. 4, jest zaistnienie zdarzenia
mającego wpływ na pogorszenie się sytuacji materialnej byłego żołnierza,
w szczegĂłlności powodującego konieczność poniesienia wydatkĂłw pieniężnych.
8. Minister Obrony Narodowej określi,
w drodze rozporządzenia, sposĂłb i terminy wypłaty nagrĂłd i zapomĂłg,
dokumenty stanowiące podstawę przyznania zapomogi, uwzględniając okoliczności
uzasadniające przyznanie nagrody lub zapomogi, właściwość przełożonych oraz
konieczność zapewnienia sprawnego postępowania w tych sprawach.
Art. 474. Ĺťołnierzowi delegowanemu do wykonywania
zadań służbowych poza stałym miejscem odbywania służby przysługują należności
za podróże służbowe. Do należności stosuje się odpowiednio art. 445
ust. 7–14 oraz przepisy wydane na podstawie art. 445 ust. 15.
Art. 475. Z tytułu pełnienia słuĹźby wojskowej
Ĺźołnierz otrzymuje tylko jedno uposaĹźenie określone w ustawie.
Art. 476. 1. Prawo do uposaĹźenia powstaje
z dniem stawienia się Ĺźołnierza do pełnienia słuĹźby w określonym
miejscu.
2. Ĺťołnierzowi innemu niĹź Ĺźołnierz
zawodowy uposaĹźenie wypłaca się z dołu w terminie 10 dni po
zakończeniu pełnienia słuĹźby, a w przypadku gdy okres słuĹźby
przekracza 30 dni w terminie do 10 dnia roboczego miesiąca
kalendarzowego następującego po miesiącu, za który przysługuje.
3. DowĂłdca jednostki wojskowej moĹźe, na
wniosek Ĺźołnierza, o ktĂłrym mowa w ust. 2, wypłacić zaliczkę na
poczet przyszłego uposażenia do wysokości stanowiącej równowartość kwoty
naleĹźnej za okres do 5 dni pełnienia słuĹźby.
4. W przypadku zwolnienia z Ä‡wiczeń
wojskowych lub pełnienia terytorialnej służby wojskowej rotacyjnie przed
upływem okresu, o którym mowa w ust. 3, zaliczka podlega zwrotowi za dni
nieodbytych ćwiczeń wojskowych lub pełnienia terytorialnej służby wojskowej
rotacyjnie.
5. Zmiana wysokości uposaĹźenia następuje
z dniem powstania okoliczności uzasadniających tę zmianę.
6. JeĹźeli prawo do uposaĹźenia powstało lub
zmiana wysokości uposaĹźenia nastąpiła w określonym dniu miesiąca
kalendarzowego, uposażenie za każdy następny dzień do końca tego miesiąca
oblicza się w wysokości 1/30 części miesięcznego uposaĹźenia.
Art. 477. 1. Prawo do uposaĹźenia wygasa
z ostatnim dniem miesiąca, w ktĂłrym Ĺźołnierz:
1)     został zwolniony ze słuĹźby
wojskowej;
2)     zmarł lub zaginął.
2. Prawo do uposaĹźenia Ĺźołnierzy
odbywających ćwiczenia wojskowe wygasa z dniem zwolnienia ze słuĹźby
wojskowej.
3. Prawo do uposaĹźenia Ĺźołnierzy OT
pełniących terytorialną słuĹźbę wojskową rotacyjnie wygasa z ostatnim dniem
każdorazowego okresu tych ćwiczeń.
Art. 478. 1. UposaĹźenie i inne naleĹźności
pieniężne pobrane przez żołnierza, przysługujące mu według zasad obowiązujących
w dniu wypłaty, nie podlegają zwrotowi, jeĹźeli przepisy ustawy nie
stanowią inaczej.
2. UposaĹźenie zasadnicze przysługuje
w stawkach miesięcznych lub dziennych, w zaleĹźności od rodzaju
odbywanej lub pełnionej służby wojskowej.
Art. 479. 1. Ĺťołnierzom odbywającym ćwiczenia
wojskowe oraz Ĺźołnierzom pełniącym słuĹźbę w aktywnej rezerwie przysługuje
odpowiednio za każdy dzień trwania tych ćwiczeń albo pełnienia służby
uposażenie zasadnicze według stopnia etatowego zajmowanego stanowiska
służbowego.
2. Ĺťołnierzom, o ktĂłrych mowa
w ust. 1, do czasu wyznaczenia na stanowisko słuĹźbowe przysługuje
uposażenie zasadnicze według posiadanego stopnia wojskowego.
3. Ĺťołnierzom, o ktĂłrych mowa
w ust. 1, wyznaczonym na stanowiska słuĹźbowe przewidziane
w etatach jako stanowiska dowĂłdcze, dowĂłdca jednostki wojskowej przyznaje
dodatek funkcyjny w wysokości do 15% uposaĹźenia zasadniczego
przysługującego żołnierzowi.
4. Ĺťołnierzom, o ktĂłrych mowa
w ust. 1, mogą być przyznawane dodatki do uposaĹźenia uzasadnione
szczególnymi właściwościami lub warunkami służby wojskowej, przewidziane dla
żołnierzy odbywających zasadniczą służbę wojskową.
5. Pobieranie uposaĹźenia, o ktĂłrym
mowa w ust. 1, powoduje zawieszenie na ten czas prawa do zasiłku dla
bezrobotnych.
Art. 480. 1. Ĺťołnierzom OT pełniącym terytorialną
służbę wojskową rotacyjnie przysługuje za każdy dzień trwania tej służby
uposaĹźenie zasadnicze i dodatki. Przepis art. 479 stosuje się odpowiednio.
2. Ĺťołnierzom OT pełniącym terytorialną
służbę wojskową przysługuje za każdy miesiąc kalendarzowy pełnienia tej służby
dodatek za gotowość bojową, wypłacany do 10 dnia następnego miesiąca.
3. Dodatek, o ktĂłrym mowa
w ust. 2, nie przysługuje za miesiąc kalendarzowy, w ktĂłrym
żołnierz OT nie stawił się do terytorialnej służby wojskowej pełnionej
rotacyjnie lub nie pełnił jej z przyczyn nieusprawiedliwionych
w pełnym wymiarze ustalonego czasu trwania lub nie stawił się
z przyczyn nieusprawiedliwionych do pełnienia terytorialnej słuĹźby
wojskowej w trybie natychmiastowego stawiennictwa. Decyzję w zakresie
uznania przyczyn nieobecności za usprawiedliwione lub nieusprawiedliwione
podejmuje dowĂłdca jednostki wojskowej.
4. Wysokość dodatku za gotowość bojową ustala
się na poziomie nie niższym niż 10% najniższego uposażenia zasadniczego
żołnierza zawodowego.
5. Żołnierzom OT dowódca jednostki wojskowej
przyznaje dodatek w wysokości 3% należnego uposażenia zasadniczego po upływie
okresu 3 lat pełnienia tej służby. Dodatek ten jest zwiększany o kolejne 3% za
każdy następny taki okres.
Art. 481. 1. W przypadku śmierci Ĺźołnierza
innego niĹź Ĺźołnierz zawodowy koszty pogrzebu są pokrywane z budĹźetu
państwa, z części, ktĂłrej dysponentem jest Minister Obrony Narodowej.
2. Zwrot kosztĂłw przewozu zwłok do
miejscowości, w ktĂłrej zmarły Ĺźołnierz ma być pochowany, następuje
w wysokości rzeczywiście poniesionych kosztĂłw.
3. DowĂłdca jednostki wojskowej,
w ktĂłrej Ĺźołnierz odbywał ostatnio słuĹźbę wojskową, organizuje pogrzeb
i pokrywa jego koszty do wysokości 5‑krotnej kwoty najniĹźszego
uposaĹźenia zasadniczego Ĺźołnierza zawodowego obowiązującej w dniu śmierci
żołnierza.
4. Członkom rodziny zmarłego Ĺźołnierza
przysługuje jednorazowa odprawa w wysokości jednomiesięcznego uposaĹźenia,
a jeĹźeli śmierć nastąpiła wskutek wypadku pozostającego w związku ze
słuĹźbą wojskową – w wysokości trzymiesięcznego uposaĹźenia.
5. Do obliczenia wysokości odprawy, o
której mowa w ust. 4, przyjmuje się najniższą stawkę uposażenia zasadniczego
żołnierza zawodowego w odpowiednim stopniu wojskowym, obowiązującego w dniu
śmierci żołnierza.
6. Odprawę, o ktĂłrej mowa
w ust. 4, wypłaca się małżonkowi, dzieciom, rodzicom lub rodzeństwu
zmarłego żołnierza.
Art. 482. Przepisy art. 481 stosuje się odpowiednio
w przypadku śmierci Ĺźołnierza innego niĹź Ĺźołnierz zawodowy, po zwolnieniu
ze słuĹźby wojskowej, w następstwie wypadku lub choroby pozostających
w związku ze słuĹźbą wojskową.
Art. 483. Minister Obrony Narodowej,
w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw pracy, określi,
w drodze rozporządzenia:
1)     stawki uposaĹźenia zasadniczego
żołnierzy odbywających ćwiczenia wojskowe, żołnierzy pełniących służbę
w aktywnej rezerwie oraz Ĺźołnierzy OT pełniących terytorialną słuĹźbę
wojskową rotacyjnie, w kwotach dziennych – uwzględniając róşne rodzaje
słuĹźby wojskowej, a takĹźe stopień etatowy zajmowanego stanowiska
służbowego lub posiadany stopień wojskowy;
2)     wysokość dodatkĂłw do uposaĹźenia
zasadniczego – uwzględniając takie same rozwiązania dla wszystkich żołnierzy
niezależnie od rodzaju odbywanej lub pełnionej służby wojskowej.
Art. 484. 1. W okresie choroby, urlopu
i zwolnienia od zajęć słuĹźbowych Ĺźołnierz zachowuje prawo do pobieranego
ostatnio uposaĹźenia i innych naleĹźności pieniężnych, z uwzględnieniem
powstałych w tym okresie zmian mających wpływ na wysokość uposaĹźenia
zasadniczego lub na prawo do dodatkĂłw i innych naleĹźności pieniężnych.
2. W razie nieobecności Ĺźołnierza OT
w słuĹźbie pełnionej rotacyjnie spowodowanej chorobą, Ĺźołnierzowi temu nie
przysługuje prawo do uposażenia.
Art. 485. 1. Ĺťołnierzowi, ktĂłry został zawieszony
w czynnościach słuĹźbowych albo tymczasowo aresztowany, zawiesza się od
najbliższego terminu płatności wypłatę połowy uposażenia zasadniczego oraz
wypłatę dodatkĂłw o charakterze stałym.
2. W przypadku umorzenia postępowania
karnego lub dyscyplinarnego albo uniewinnienia prawomocnym wyrokiem sądu lub
orzeczeniem dyscyplinarnym żołnierz otrzymuje zawieszoną część uposażenia wraz
z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia, w ktĂłrym uposaĹźenie stało
się wymagalne, choćby umorzenie lub uniewinnienie nastąpiło po zwolnieniu
Ĺźołnierza z czynnej słuĹźby wojskowej.
Art. 486. Ĺťołnierzowi odbywającemu w czasie
pełnienia służby wojskowej karę pozbawienia wolności (aresztu wojskowego) nie
wypłaca się uposażenia od najbliższego terminu płatności.
Art. 487. 1. Ĺťołnierzowi, ktĂłry samowolnie opuścił
swoją jednostkę lub miejsce wykonywania obowiązków służbowych albo poza nimi
pozostaje, zawiesza się wypłatę uposaĹźenia. W przypadku uznania
nieobecności za usprawiedliwioną wypłaca się żołnierzowi zawieszone uposażenie.
2. Za kaĹźdy dzień nieusprawiedliwionej
nieobecności Ĺźołnierz traci prawo do 1/30 części uposaĹźenia miesięcznego. Odpowiednią
kwotę potrąca się przy najbliższej wypłacie uposażenia.
3. Przepis ust. 2 stosuje się
odpowiednio w przypadku stwierdzenia zawinionej przez Ĺźołnierza
niemożności pełnienia obowiązków służbowych.
Art. 488. Z uposaĹźenia Ĺźołnierzy odbywających
zasadniczą służbę wojskową, ćwiczenia wojskowe, pełniących służbę
w aktywnej rezerwie albo pełniących słuĹźbę wojskową w razie
ogłoszenia mobilizacji i w czasie wojny mogą być dokonywane
potrącenia tylko na zaspokojenie roszczeń z tytułu szkody wyrządzonej
jednostce wojskowej i kary pieniężne orzeczone w postępowaniu
dyscyplinarnym, z tym Ĺźe łączna wysokość potrąceń nie moĹźe przekroczyć 50%
miesięcznego uposażenia.
Art. 489.
Przepisu art. 488 nie stosuje się do zaliczek pobranych przez żołnierza do
rozliczenia, ktĂłre potrąca się z uposaĹźenia i innych naleĹźności
pieniężnych w pełnej wysokości, niezaleĹźnie od potrąceń dokonywanych
z innych tytułów.
Art. 490. Minister Obrony Narodowej określi,
w drodze rozporządzenia:
1)     terminy płatności uposaĹźenia,
dodatkĂłw do uposaĹźenia i innych naleĹźności pieniężnych oraz tryb ich
wypłacania, uwzględniając sposĂłb wypłaty określony w art. 476 ust. 2
i 3;
2)     tryb pokrywania przez Siły
Zbrojne kosztów pogrzebu żołnierzy niebędących żołnierzami zawodowymi,
uwzględniając konieczność zapewnienia sprawności postępowania w tych
sprawach oraz mając na uwadze rodzaj wydatków składających się na koszty
pogrzebu.
DZIAŁ XV
Odpowiedzialność
majątkowa żołnierzy
Rozdział 1
Przepisy
ogĂłlne
Art. 491. Ĺťołnierze w czynnej słuĹźbie
wojskowej oraz Ĺźołnierze rezerwy ponoszą odpowiedzialność majątkową za
szkody wyrządzone w mieniu Skarbu Państwa znajdującym się
w dyspozycji jednostek wojskowych oraz innych jednostek organizacyjnych i komĂłrek
organizacyjnych, w ktĂłrych Ĺźołnierze pełnią słuĹźbę, wskutek niewykonania
lub nienależytego wykonania obowiązków służbowych.
Art. 492. 1. W sprawach nieuregulowanych
w niniejszej ustawie, do odpowiedzialności majątkowej Ĺźołnierzy za szkody
wyrządzone wskutek niewykonania lub nienależytego wykonania obowiązków
słuĹźbowych, w zakresie przedawnienia roszczeń o naprawienie szkody
wyrządzonej przez żołnierza, stosuje się przepisy działu czternastego ustawy z
dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy, a w pozostałym zakresie
stosuje się przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny.
2. W przypadku wyrządzenia przez
żołnierza szkody osobie trzeciej, termin przedawnienia biegnie od dnia
zaspokojenia roszczenia tej osoby przez Skarb Państwa.
Rozdział
2
Zasady odpowiedzialności majątkowej żołnierza
Art. 493. Ĺťołnierz, ktĂłry wskutek niewykonania lub
nienależytego wykonania obowiązków służbowych ze swojej winy wyrządził szkodę
w mieniu, o ktĂłrym mowa w art. 491, ponosi odpowiedzialność majątkową
w granicach rzeczywistej straty i tylko za normalne następstwa
działania lub zaniechania, z ktĂłrego wynikła szkoda.
Art. 494. DowĂłdca (szef, komendant, dyrektor,
kierownik, rektor) jednostki organizacyjnej, spełniającej funkcję organu
zaopatrującego w mienie, zwany dalej „właściwym organem jednostki
organizacyjnej”, jest obowiązany wykazać okoliczności uzasadniające
odpowiedzialność majątkową żołnierza oraz wysokość wyrządzonej szkody.
Art. 495. Ĺťołnierz nie ponosi odpowiedzialności
majątkowej za szkodę:
1)     w takim zakresie, w jakim inna
osoba albo jednostka organizacyjna przyczyniła się do powstania szkody lub jej
zwiększenia;
2)     wynikłą w związku
z działaniem w granicach dopuszczalnego ryzyka.
Art. 496. W przypadku wyrządzenia szkody przez
kilku Ĺźołnierzy, kaĹźdy z nich ponosi odpowiedzialność majątkową za część
szkody, stosownie do przyczynienia się do niej i stopnia winy. JeĹźeli nie
jest możliwe ustalenie stopnia przyczynienia się poszczególnych żołnierzy do
powstania szkody lub stopnia ich winy, odpowiadają oni w częściach rĂłwnych.
Art. 497. JeĹźeli Ĺźołnierz wyrządził szkodę
nieumyślnie, jest obowiązany do zapłaty odszkodowania w wysokości
rzeczywistej straty, jednak odszkodowanie nie może przewyższać kwoty
trzymiesięcznego uposażenia przysługującego żołnierzowi.
Art. 498. JeĹźeli naprawienie szkody wyrządzonej
nieumyślnie następuje na podstawie ugody między właściwym organem jednostki
organizacyjnej a Ĺźołnierzem, ktĂłry wyrządził szkodę, wysokość
odszkodowania może być obniżona, przy uwzględnieniu wszystkich okoliczności
sprawy, a w szczegĂłlności stopnia winy Ĺźołnierza i jego
dotychczasowego stosunku do obowiązków służbowych.
Art. 499. JeĹźeli Ĺźołnierz wyrządził szkodę
umyślnie, jest obowiązany do jej naprawienia w pełnej wysokości.
Art. 500. 1. JeĹźeli Ĺźołnierz, wykonując obowiązki
służbowe, wyrządził szkodę osobie trzeciej, obowiązany do naprawienia tej
szkody jest Skarb Państwa reprezentowany przez jednostkę organizacyjną
spełniającą funkcję organu zaopatrującego w mienie jednostkę
organizacyjną, w ktĂłrej Ĺźołnierz pełnił słuĹźbę w chwili wyrządzenia
szkody.
2. Ĺťołnierz ponosi odpowiedzialność
majątkową przewidzianą w przepisach ustawy wobec Skarbu Państwa
reprezentowanego przez jednostkę organizacyjną, która naprawiła szkodę.
Rozdział
3
Odpowiedzialność majątkowa za szkodę wyrządzoną
w mieniu powierzonym Ĺźołnierzowi
Art. 501. 1. Ĺťołnierz odpowiada, w granicach
określonych w art. 493, za szkodę w mieniu powierzonym mu
z obowiązkiem zwrotu albo wyliczenia się, zwanym dalej „mieniem powierzonym”.
2. Ĺťołnierz moĹźe uwolnić się od
odpowiedzialności majątkowej za szkodę w mieniu powierzonym, jeĹźeli
wykaĹźe, Ĺźe powstała ona z przyczyn od niego niezaleĹźnych,
a w szczegĂłlności wskutek niezapewnienia przez jednostkę
organizacyjną warunków umożliwiających prawidłowe zabezpieczenie powierzonego
mienia.
Art. 502. 1. Ĺťołnierze mogą przyjąć wspĂłlną
odpowiedzialność majątkową za mienie łącznie im powierzone. Podstawą łącznego
powierzenia mienia jest umowa o wspĂłlnej odpowiedzialności majątkowej
zawarta przez Ĺźołnierzy, pod rygorem niewaĹźności, w formie pisemnej
z właściwym organem jednostki organizacyjnej, w ktĂłrej dyspozycji
znajduje się powierzone mienie.
2. Żołnierze ponoszący wspólną odpowiedzialność
majątkową odpowiadają w częściach określonych w umowie, a jeĹźeli
umowa nie określa tych części – w częściach rĂłwnych.
3. W przypadku ustalenia, Ĺźe szkoda
w całości albo w części została spowodowana przez niektĂłrych
żołnierzy, za całość szkody albo za stosowną jej część odpowiadają tylko
żołnierze będący sprawcami szkody.
Art. 503. Do odpowiedzialności majątkowej,
określonej w art. 501 i art. 502, stosuje się odpowiednio przepisy art. 495,
art. 499 i art. 500.
Art. 504. Minister Obrony Narodowej określi,
w drodze rozporządzenia:
1)     sposĂłb i tryb powierzania Ĺźołnierzom
mienia, o ktĂłrym mowa w art. 501 ust. 1, uwzględniając
w szczegĂłlności rodzaje mienia, ktĂłre moĹźe być powierzone Ĺźołnierzowi,
oraz terminy związane z jego przekazywaniem i zwrotem jednostce
organizacyjnej;
2)     sposĂłb i tryb łącznego
powierzania Ĺźołnierzom mienia, o ktĂłrym mowa w art. 502 ust. 1,
rodzaje mienia, które może być łącznie powierzane żołnierzom, oraz tryb
zawierania i rozwiązywania umowy o wspĂłlnej odpowiedzialności
majątkowej żołnierzy oraz wzór tej umowy, uwzględniając kwalifikacje żołnierzy
i wykonywanych przez nich funkcji, z jednoczesnym wykluczeniem
przypadków ich podległości służbowej.
Rozdział
4
Dochodzenie
roszczeń o odszkodowanie
Art. 505. 1. Właściwy organ jednostki
organizacyjnej, po stwierdzeniu szkody i ustaleniu jej wysokości, wzywa
Ĺźołnierza do dobrowolnej zapłaty odszkodowania w określonym terminie albo
złożenia pisemnego zobowiązania do zapłaty odszkodowania zawierającego co
najmniej wskazanie danych Ĺźołnierza, oznaczenie szkody w mieniu,
określenie kwoty zobowiązania i terminu jej płatności.
2. Jeżeli sprawcą szkody jest dowódca (szef,
komendant, dyrektor, kierownik, rektor) jednostki organizacyjnej, czynności,
o ktĂłrych mowa w ust. 1, wykonuje jego bezpośredni przełoĹźony.
3. Minister Obrony
Narodowej określi, w drodze rozporządzenia:
1)     sposĂłb i tryb stwierdzania
szkody i ustalania jej wysokości,
2)    
wzór pisemnego zobowiązania żołnierza do zapłaty odszkodowania
– z uwzględnieniem konieczności
zapewnienia sprawnego postępowania w tych sprawach oraz naprawienia
szkody.
Art. 506. 1. Właściwy organ wojskowy, na wniosek
Ĺźołnierza będącego sprawcą szkody, moĹźe w całości albo w części
umorzyć należność stanowiącą odszkodowanie, odroczyć lub rozłożyć na raty jej
spłatę, jeżeli przemawia za tym szczególna sytuacja materialna lub rodzinna
żołnierza oraz pozwala na to uzasadniony interes poszkodowanej jednostki
organizacyjnej.
2. Umorzenie należności, którą stanowi
odszkodowanie, oraz odroczenie lub rozłożenie na raty spłaty należności
następuje w drodze umowy zawartej między właściwym organem wojskowym
a Ĺźołnierzem.
3. JeĹźeli wysokość naleĹźności
z tytułu odszkodowania nie przekracza dziesięciokrotności kwoty
przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w roku poprzedzającym zawarcie
umowy ogłoszonego w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor
Polski” przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego dla celów naliczania
odpisu na zakładowy fundusz świadczeń socjalnych organem wojskowym właściwym do
zawarcia umĂłw w sprawie odroczenia, rozłoĹźenia na raty lub umorzenia spłaty
odszkodowania jest dowĂłdca (szef, komendant, dyrektor, kierownik, rektor)
jednostki organizacyjnej posiadający uprawnienia dysponenta środków
budĹźetowych.
4. JeĹźeli wysokość odszkodowania
przekracza dziesięciokrotność kwoty przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia,
o ktĂłrym mowa w ust. 3, a nie przekracza
dwudziestokrotności tej kwoty, do zawarcia umĂłw, o ktĂłrych mowa
w ust. 2, organem właściwym jest dowĂłdca (szef, komendant, dyrektor,
kierownik, rektor) jednostki organizacyjnej posiadający uprawnienia dysponenta
środków budżetowych drugiego stopnia.
5. JeĹźeli wysokość odszkodowania
przekracza dwudziestokrotność kwoty przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia,
o ktĂłrym mowa w ust. 3, do zawarcia umĂłw, o ktĂłrych mowa
w ust. 2, organem właściwym jest Minister Obrony Narodowej.
6. Organ wymieniony w ust. 4 lub
5 jest rĂłwnieĹź właściwy do zawarcia umĂłw, o ktĂłrych mowa
w ust. 2, jeĹźeli za wyrządzoną szkodę jest odpowiedzialny dowĂłdca
(szef, komendant, dyrektor, kierownik, rektor) jednostki organizacyjnej lub
jego zastępca.
7. Minister Obrony Narodowej określi,
w drodze rozporządzenia, tryb zawierania umĂłw w sprawie odraczania,
rozkładania na raty lub umarzania spłaty odszkodowań oraz wzory tych umów,
kierując się koniecznością właściwej weryfikacji sytuacji materialnej
i rodzinnej Ĺźołnierza będącego sprawcą szkody oraz właściwością organĂłw
wojskowych właściwych do ich zawarcia.
Art. 507. Spory dotyczące odpowiedzialności
majątkowej Ĺźołnierzy rozpoznają sądy pracy oraz sądy pracy i ubezpieczeń
społecznych.
DZIAŁ
XVI
Świadczenia
odszkodowawcze pozostające w związku ze słuĹźbą wojskowÄ
Rozdział
1
Przepisy ogĂłlne
Art. 508. Ilekroć w niniejszym dziale jest
mowa o wypadku, naleĹźy przez to rozumieć nagłe zdarzenie wywołane
przyczyną zewnętrzną powodujące uraz lub śmierć, pozostające w związku
z pełnieniem czynnej słuĹźby wojskowej, z wyjątkiem terytorialnej
służby wojskowej pełnionej dyspozycyjnie, które zaszło podczas lub
w związku z:
1)     wykonywaniem obowiązkĂłw
służbowych albo poleceń przełożonych;
2)     wykonywaniem czynności
w interesie słuĹźby wojskowej, nawet bez polecenia przełoĹźonych;
3)     ratowaniem ludzi
z grożącego niebezpieczeństwa albo ratowaniem mienia przed zniszczeniem
lub zagarnięciem;
4)     udziałem w pościgu lub
ujęciu osĂłb podejrzanych o popełnienie przestępstwa albo ochroną innych
osób przed napaścią;
5)     odbywaniem drogi do miejsca
i z miejsca wykonywania czynności określonych w pkt 1
i 2.
Art. 509. 1. Świadczenia odszkodowawcze obejmują
jednorazowe odszkodowanie przysługujące w razie wypadkĂłw lub chorĂłb
pozostających w związku ze słuĹźbą wojskową oraz odszkodowanie za
przedmioty osobistego użytku utracone, całkowicie zniszczone lub uszkodzone
wskutek wypadku pozostającego w związku ze słuĹźbą wojskową.
2. Ĺšwiadczenia odszkodowawcze przysługują
żołnierzowi, który doznał stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu
wskutek wypadku, albo wskutek choroby powstałej w związku ze szczegĂłlnymi
właściwościami lub warunkami służby wojskowej, zwanej dalej „chorobą”, jak
również żołnierzowi, który poniósł szkodę majątkową wskutek wypadku,
a takĹźe członkom rodziny Ĺźołnierza, ktĂłry zmarł wskutek wypadku lub
choroby.
3. Świadczenia odszkodowawcze przysługują
również żołnierzowi rezerwy, który doznał stałego lub długotrwałego uszczerbku
na zdrowiu wskutek wypadku.
4. Ĺšwiadczenia odszkodowawcze przysługują
żołnierzowi rezerwy, który doznał stałego lub długotrwałego uszczerbku na
zdrowiu wskutek wypadku w okolicznościach wskazanych w art. 508 pkt 3
i 4.
5. Ĺšwiadczenia
odszkodowawcze przysługują również:
1)     osobom powołanym do odbycia
czynnej słuĹźby wojskowej i zwolnionym z tej słuĹźby, ktĂłre uległy
wypadkowi w drodze z miejsca zamieszkania do jednostki wojskowej lub
z powrotem do miejsca zamieszkania;
2)     członkom rodzin osĂłb zmarłych
wskutek wypadku, o ktĂłrych mowa w pkt 1.
Art. 510. Świadczenia odszkodowawcze przysługują
następującym członkom rodziny żołnierza:
1)     małżonkowi, z wyjątkiem
przypadku orzeczonej separacji;
2)     dzieciom własnym, dzieciom
współmałżonka, dzieciom przysposobionym oraz przyjętym na wychowanie
i utrzymanie przed osiągnięciem pełnoletności wnukom, rodzeństwu
i innym dzieciom, w tym rĂłwnieĹź w ramach rodziny zastępczej,
spełniającym w dniu śmierci Ĺźołnierza warunki wymagane do uzyskania renty
rodzinnej;
3)    
rodzicom, osobom przysposabiającym, macosze i ojczymowi:
a)     Ĺźołnierzy odbywających
zasadniczą służbę wojskową – jeżeli bezpośrednio przed powołaniem do czynnej
słuĹźby wojskowej prowadzili z nimi wspĂłlne gospodarstwo domowe lub
znacząco przyczyniali się do ich utrzymania,
b)    
innych Ĺźołnierzy niĹź wymienieni w lit. a â€“ jeĹźeli w dniu
śmierci Ĺźołnierza prowadzili z nim wspĂłlne gospodarstwo domowe lub jeĹźeli
żołnierz bezpośrednio przed śmiercią znacząco przyczyniał się do ich utrzymania
– albo jeĹźeli ustalone zostało wyrokiem
lub ugodą sądową prawo do alimentów ze strony tych żołnierzy.
Art. 511. Uszczerbek na zdrowiu, o ktĂłrym mowa
w art. 509 ust. 2, uwaĹźa się za:
1)     stały – jeĹźeli powoduje
upośledzenie czynności organizmu nierokujące poprawy;
2)     długotrwały – jeĹźeli powoduje
upośledzenie czynności organizmu na okres przekraczający 6 miesięcy mogące
ulec poprawie.
Art. 512. Minister Obrony Narodowej,
w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw zdrowia
i ministrem właściwym do spraw zabezpieczenia społecznego, określi
w drodze rozporządzenia, wykaz chorĂłb, z tytułu ktĂłrych przysługują
świadczenia określone w niniejszym dziale, z uwzględnieniem
szczególnych właściwości lub warunków służby wojskowej powodujących powstawanie
tych chorĂłb oraz ich związku z pełnioną słuĹźbą.
Art. 513. Świadczenia określone w niniejszym
dziale nie przysługują:
1)     w przypadku choroby lub wypadku,
których wyłączną przyczyną było udowodnione przez właściwy organ umyślne lub
rażąco niedbałe działanie albo zaniechanie żołnierza naruszające obowiązujące
przepisy lub rozkazy, jeżeli jego przełożeni zapewnili warunki odpowiadające
tym przepisom, a Ĺźołnierz posiadał umiejętności potrzebne do wykonywania
określonych czynności i był naleĹźycie przeszkolony w zakresie znajomości
tych przepisĂłw;
2)     w
przypadku:
a)    
wypadku, któremu żołnierz uległ podczas:
–     pobytu na urlopie lub przepustce,
z wyjątkiem odbywania drogi na urlop lub przepustkę i z powrotem
oraz przypadkĂłw, o ktĂłrych mowa w art. 508 pkt 3 i 4,
–     samowolnego opuszczenia swojej
jednostki wojskowej lub wyznaczonego miejsca przebywania albo samowolnego
pozostawania poza nimi, z wyjątkiem przypadkĂłw, o ktĂłrych mowa w art.
508 pkt 3 i 4,
b)     wypadku, do ktĂłrego
w znacznym stopniu przyczyniło się zachowanie Ĺźołnierza spowodowane jego
stanem nietrzeźwości albo zażyciem środków odurzających lub substancji
psychotropowych lub innych podobnie działających substancji lub środków;
3)     jeĹźeli uszczerbek na zdrowiu lub
śmierć żołnierza zostały spowodowane przez niego umyślnie.
Art. 514. Świadczenia odszkodowawcze przewidziane
w tym dziale przysługują niezaleĹźnie od świadczeń odszkodowawczych
przewidzianych dla żołnierzy pełniących służbę wojskową poza granicami państwa.
Art. 515. W sprawach nieuregulowanych w niniejszym
dziale stosuje się przepisy ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks
postępowania administracyjnego.
Rozdział
2
Jednorazowe
odszkodowanie
Art. 516. Ĺťołnierzowi, ktĂłry wskutek wypadku albo
choroby doznał stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, przysługuje
jednorazowe odszkodowanie.
Art. 517. 1. Jednorazowe odszkodowanie przysługuje
w wysokości 20% przeciętnego wynagrodzenia w gospodarce narodowej
w poprzednim roku, ogłaszanego do celĂłw emerytalnych w Dzienniku
Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski” przez Prezesa Głównego
Urzędu Statystycznego, stosowane poczynając od drugiego kwartału każdego roku
przez okres 1 roku, za każdy procent stałego lub długotrwałego uszczerbku na
zdrowiu. Wysokość jednorazowego odszkodowania ustala się na dzień wydania
decyzji przyznającej to odszkodowanie.
2. Jeżeli wskutek pogorszenia się stanu zdrowia
stały lub długotrwały uszczerbek na zdrowiu będący następstwem wypadku lub
choroby, który był podstawą przyznania jednorazowego odszkodowania, ulegnie
zwiększeniu co najmniej o 10 punktĂłw procentowych, jednorazowe
odszkodowanie zwiększa się o 20% przeciętnego wynagrodzenia, o ktĂłrym
mowa w ust. 1, za kaĹźdy procent uszczerbku na zdrowiu przewyĹźszający
procent, według którego ustalone było to odszkodowanie.
3. Jednorazowe odszkodowanie ulega zwiększeniu
o kwotę stanowiącą 3,5‑krotność przeciętnego wynagrodzenia,
o ktĂłrym mowa w ust. 1, jeĹźeli Ĺźołnierz wskutek wypadku lub
choroby został uznany za całkowicie niezdolnego do pracy oraz niezdolnego do
samodzielnej egzystencji.
4. Przepis ust. 3 stosuje się
odpowiednio, jeżeli rencista lub inwalida wskutek pogorszenia się stanu zdrowia
w następstwie wypadku lub choroby zostanie uznany za całkowicie
niezdolnego do pracy oraz niezdolnego do samodzielnej egzystencji.
5. Kwotę jednorazowego odszkodowania zaokrągla
się do pełnych złotych.
Art. 518. 1. JeĹźeli do jednorazowego odszkodowania
jest uprawniony tylko jeden członek rodziny zmarłego żołnierza, jednorazowe
odszkodowanie przysługuje w wysokości:
1)     18‑krotnego przeciętnego
wynagrodzenia, gdy uprawnionymi są małżonek lub dziecko;
2)     9‑krotnego przeciętnego
wynagrodzenia, gdy uprawnionym jest inny członek rodziny.
2. JeĹźeli do
jednorazowego odszkodowania są uprawnieni równocześnie:
1)     małżonek i jedno lub więcej
dzieci – odszkodowanie to przysługuje w wysokości ustalonej
w ust. 1 pkt 1, zwiększonej o 3,5‑krotność
przeciętnego wynagrodzenia na każde dziecko;
2)     dwoje lub więcej dzieci –
odszkodowanie to przysługuje w wysokości określonej w ust. 1 pkt 1,
zwiększonej o 3,5‑krotność przeciętnego wynagrodzenia na drugie
i kaĹźde następne dziecko.
3. Jeżeli obok małżonka lub dzieci do
jednorazowego odszkodowania uprawnieni są równocześnie inni członkowie rodziny,
kaĹźdemu z nich odszkodowanie przysługuje w wysokości 3,5‑krotnego
przeciętnego wynagrodzenia, niezależnie od odszkodowania przysługującego
małżonkowi lub dzieciom zgodnie z ust. 1 pkt 1 lub ust. 2.
4. Jeżeli do jednorazowego odszkodowania są
uprawnieni tylko członkowie rodziny inni niż małżonek lub dzieci, odszkodowanie
to przysługuje w wysokości ustalonej według zasad określonych
w ust. 1 pkt 2, zwiększonej o 3,5‑krotność
przeciętnego wynagrodzenia na drugiego i kaĹźdego następnego uprawnionego.
5. Kwotę jednorazowego odszkodowania, ustaloną
zgodnie z ust. 2 lub 4, dzieli się w rĂłwnych częściach między
uprawnionych.
Art. 519. 1. Jednorazowe odszkodowanie przysługuje,
jeżeli żołnierz:
1)     doznał uszczerbku na zdrowiu
wskutek wypadku w ciągu 3 lat od dnia wypadku;
2)     doznał uszczerbku na zdrowiu
wskutek choroby nie później niĹź w ciągu 3 lat od dnia zwolnienia ze
służby wojskowej;
3)    
zmarł wskutek:
a)     wypadku w ciągu 3 lat
od dnia wypadku lub
b)     choroby w ciągu 3 lat
od dnia ustalenia uszczerbku na zdrowiu wskutek tej choroby.
2. Zwiększenie jednorazowego odszkodowania
przysługuje, jeĹźeli zmiany w stanie zdrowia Ĺźołnierza uzasadniające
zwiększenie odszkodowania nastąpiły w terminach określonych
w ust. 1 pkt 1 i 2.
Art. 520. W szczegĂłlnie uzasadnionych
przypadkach Minister Obrony Narodowej może przyznać:
1)     Ĺźołnierzowi albo członkowi
rodziny zmarłego żołnierza – jednorazowe odszkodowanie wyższe niż określone w
art. 517 albo art. 518;
2)     członkowi rodziny zmarłego
żołnierza niespełniającemu warunków wymaganych do uzyskania renty rodzinnej
albo innej osobie bliskiej – jednorazowe odszkodowanie na zasadach określonych
w art. 518;
3)     członkom rodziny Ĺźołnierza,
ktĂłry zaginął w czasie pełnienia słuĹźby wojskowej – jednorazowe
odszkodowanie w wysokości określonej w art. 518.
Art. 521. 1. JeĹźeli wypadek, ktĂłremu uległ
Ĺźołnierz, został spowodowany przez inną osobę w wyniku popełnienia przez
nią umyślnego przestępstwa lub wykroczenia, szef Centralnego Wojskowego Centrum
Rekrutacji może dochodzić od sprawcy zwrotu wypłaconego jednorazowego
odszkodowania.
2. Okoliczności, o ktĂłrych mowa
w ust. 1, stwierdza się na podstawie prawomocnego orzeczenia
sądu.
Rozdział
3
Odszkodowanie
za utracone całkowicie, zniszczone lub uszkodzone przedmioty osobistego użytku
oraz przedmioty służące do wykonywania zawodu
Art. 522. 1. Ĺťołnierzowi, ktĂłry doznał stałego lub
długotrwałego uszczerbku na zdrowiu wskutek wypadku, a w przypadku
jego śmierci wskutek takiego wypadku – członkom jego rodziny uprawnionym do
odszkodowania, o ktĂłrych mowa w art. 510, przysługuje odszkodowanie za
udowodnione szkody poniesione wskutek utraty, całkowitego zniszczenia lub
uszkodzenia w związku z wypadkiem przedmiotĂłw osobistego uĹźytku, jak
rĂłwnieĹź przedmiotĂłw służących do wykonywania zawodu, z wyjątkiem pojazdĂłw
samochodowych oraz wartości pieniężnych.
2. Odszkodowanie za utracone, całkowicie
zniszczone lub uszkodzone przedmioty osobistego użytku oraz przedmioty służące
do wykonywania zawodu przysługuje również żołnierzowi, który poniósł szkodę
wskutek wypadku.
Art. 523. 1. Wysokość odszkodowania za utracone,
całkowicie zniszczone lub uszkodzone przedmioty, o ktĂłrych mowa w art.
522, ustala się na podstawie ich ceny rynkowej z dnia orzekania
o odszkodowaniu, z uwzględnieniem stopnia zuĹźycia tych przedmiotĂłw.
2. W przypadku wyłącznego uszkodzenia
przedmiotów odszkodowanie stanowi równowartość kosztów przywrócenia ich do
stanu używalności; jeżeli jednak stopień uszkodzenia jest znaczny albo koszty
naprawy przekraczałyby wartość uszkodzonego przedmiotu, przyznaje się
odszkodowanie w wysokości określonej w ust. 1.
Rozdział
4
Postępowanie
w sprawie odszkodowania
Art. 524. 1. W razie wypadku dowĂłdca jednostki
wojskowej, w ktĂłrej poszkodowany Ĺźołnierz pełni słuĹźbę, powołuje
niezwłocznie komisję powypadkową w celu ustalenia okoliczności
i przyczyn wypadku.
2. JeĹźeli z okoliczności wypadku wynika
uzasadnione przypuszczenie, Ĺźe Ĺźołnierz znajdował się w stanie
nietrzeźwości albo po użyciu alkoholu, środków odurzających, substancji
psychotropowych lub innych podobnie działających substancji lub środków
właściwy organ kieruje go na badanie niezbędne do ustalenia zawartości
alkoholu, środków odurzających, substancji psychotropowych lub innych podobnie
działających substancji lub środkĂłw w organizmie; odmowa poddania się
badaniu lub inne zachowanie uniemożliwiające jego przeprowadzenie powodują
pozbawienie prawa do świadczeń, chyba że żołnierz udowodni, iż miały miejsce
przyczyny, które uniemożliwiły poddanie się temu badaniu.
3. Koszty badań, o ktĂłrych mowa
w ust. 2, ponosi organ kierujący na badania.
Art. 525. 1. O uszczerbku na zdrowiu Ĺźołnierza
wskutek wypadku lub choroby, a takĹźe o związku śmierci Ĺźołnierza ze
służbą wojskową wskutek wypadku lub choroby orzekają nieodpłatnie wojskowe
komisje lekarskie.
2. O uznaniu za
całkowicie niezdolnego do pracy oraz niezdolnego do samodzielnej egzystencji
orzekają:
1)     w odniesieniu do rencisty –
wojskowe komisje lekarskie;
2)     w odniesieniu do inwalidy –
lekarz‑orzecznik Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.
3. Minister Obrony
Narodowej w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw
zabezpieczenia społecznego określi, w drodze rozporządzenia:
1)     właściwość miejscową i tryb
postępowania wojskowych komisji lekarskich, w tym sposĂłb ustalania
uszczerbku na zdrowiu żołnierza oraz związku jego śmierci ze służbą wojskową
wskutek wypadku lub choroby, jak również sposób ustalania zwiększenia uszczerbku
na zdrowiu, terminy badań lekarskich, tryb kierowania na te badania, tryb
wydawania orzeczeń oraz zatwierdzania projektów orzeczeń, niezbędne elementy
orzeczenia, a takĹźe tryb rozpatrywania odwołań i sprzeciwĂłw od tych
orzeczeń,
2)     niezbędną dokumentację lekarską
i inne dokumenty, w tym dotyczące przebiegu i warunkĂłw słuĹźby
wojskowej żołnierza, mogące stanowić podstawę orzeczenia wojskowej komisji
lekarskiej,
3)    
wykaz norm oceny uszczerbku na zdrowiu oraz wzĂłr skierowania do wojskowych
komisji lekarskich, jak również wzory orzeczeń wydawanych przez te komisje
w sprawach uszczerbku na zdrowiu lub śmierci Ĺźołnierza wskutek wypadku
albo choroby
– kierując się ochroną interesĂłw osĂłb
poszkodowanych wskutek wypadku lub choroby żołnierza oraz koniecznością
sprawnego i terminowego prowadzenia postępowań.
Art. 526. Postępowanie w sprawie świadczeń
odszkodowawczych wszczyna się na wniosek osoby zainteresowanej albo
z urzędu.
Art. 527. 1. Prawo do świadczenia odszkodowawczego
i jego wysokość ustala, w drodze decyzji, Szef Centralnego Wojskowego
Centrum Rekrutacji.
2. Jeżeli wypadkowi uległ Szef Centralnego Wojskowego Centrum Rekrutacji, Szef Sztabu
Generalnego Wojska Polskiego, dowódca rodzajów Sił Zbrojnych, dowódca wojsk,
dowódca (szef) jednostki organizacyjnej podległej Ministrowi Obrony Narodowej
lub przez niego nadzorowanej albo ich zastępcy – decyzję, o ktĂłrej mowa
w ust. 1, wydaje Minister Obrony Narodowej.
3. Przy podejmowaniu decyzji w sprawie,
w ktĂłrej pomimo dołoĹźenia najwyĹźszej staranności nie moĹźna ustalić
okoliczności wypadku, ktĂłremu Ĺźołnierz uległ w warunkach zbliĹźonych do
działań wojennych, właściwy organ, o ktĂłrym mowa w ust. 1
i 2, rozstrzyga wątpliwości na korzyść poszkodowanego.
4. Od decyzji i postanowień organĂłw,
o ktĂłrych mowa w ust. 1 i 2, w sprawach odszkodowań
przysługuje osobie zainteresowanej odwołanie do sądu pracy i ubezpieczeń
społecznych na zasadach i w terminach określonych
w przepisach ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania
cywilnego (Dz. U. z 2021 r. poz. 1805, z późn. zm.[7])).
5. Odwołanie do sądu pracy i ubezpieczeń
społecznych przysługuje takĹźe w przypadku, gdy właściwy organ nie wyda
decyzji w terminie 60 dni od dnia otrzymania orzeczenia
o ustaleniu stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu.
6. Od decyzji wydanej w trybie art. 520
odwołanie do sądu pracy i ubezpieczeń społecznych nie przysługuje.
Art. 528. Organy administracji publicznej, organy
prokuratury i inne organy państwowe, podmioty lecznicze oraz instytucje ubezpieczeniowe
są obowiązane udzielać organom, o ktĂłrych mowa w art. 527 ust. 1
i 2, na ich żądanie, informacji niezbędnych do ustalenia okoliczności
mających znaczenie w prowadzonych postępowaniach w sprawach
dotyczących odszkodowań.
Art. 529. Świadczenia odszkodowawcze wypłaca
dowĂłdca jednostki wojskowej, na ktĂłrego zaopatrzeniu pozostaje Szef Centralnego
Wojskowego Centrum Rekrutacji.
Art. 530. Minister Obrony Narodowej
określi, w drodze rozporządzenia:
1)     tryb postępowania w sprawie
ustalania okoliczności i przyczyn wypadkĂłw przez właściwe organy,
w tym tryb zgłaszania przez osoby zainteresowane zastrzeĹźeń do ustaleń
tych organĂłw, jak rĂłwnieĹź tryb postępowania w przypadku ujawnienia
choroby,
2)     tryb przyznawania i wypłaty
odszkodowań, terminy postępowania w tych sprawach oraz przypadki,
w ktĂłrych postępowanie w sprawie odszkodowania prowadzi się
z urzędu, jak rĂłwnieĹź sposĂłb doręczeń decyzji dotyczących odszkodowań,
3)     wzory dokumentĂłw sporządzanych
w toku postępowania w sprawie ustalania okoliczności i przyczyn
wypadkĂłw oraz postępowania o przyznanie i wypłatę odszkodowania,
4)    
tryb postępowania w sprawach, o ktĂłrych mowa w art. 520
– mając na względzie ochronę interesĂłw
osób poszkodowanych wskutek wypadku lub choroby żołnierza oraz konieczność
sprawnego i terminowego prowadzenia postępowań i wypłaty odszkodowań.
DZIAŁ
XVII
Służba
wojskowa w razie ogłoszenia mobilizacji i w czasie wojny
Art. 531. 1.
Ĺťołnierzy rezerwy, ktĂłrych w pierwszej kolejności przewiduje się powołać
do słuĹźby wojskowej pełnionej w razie ogłoszenia mobilizacji
i w czasie wojny, przeznacza się do tej słuĹźby przez nadanie
w czasie pokoju przydziału mobilizacyjnego na stanowiska słuĹźbowe lub do
pełnienia funkcji wojskowych, ktĂłre są określone w etacie jednostki
wojskowej i występują w czasie wojny.
2. Przydział mobilizacyjny moĹźe zostać
nadany rĂłwnieĹź Ĺźołnierzowi w słuĹźbie wojskowej w dniu jego zwolnienia
z tej słuĹźby, ze skutkiem następującym po dniu zwolnienia ze słuĹźby.
3. Przydział mobilizacyjny nadaje się na
wolne stanowisko służbowe lub do pełnienia nieobsadzonej funkcji wojskowej,
a w razie potrzeby rĂłwnieĹź na stanowiska lub funkcje, na ktĂłre nadano
już taki przydział.
4. Przydziałów mobilizacyjnych nie nadaje
się osobom, które są wyłączone od obowiązku pełnienia służby wojskowej
w razie ogłoszenia mobilizacji i w czasie wojny, oraz osobom,
którym odroczono obowiązek służby wojskowej.
5. Pracownikom resortu obrony narodowej
nadaje się pracownicze przydziały mobilizacyjne na stanowiska określone
w etacie jednostki wojskowej albo komĂłrki organizacyjnej występujące
w czasie wojny.
6. W razie potrzeby rĂłwnieĹź
pracownikom zatrudnionym u innych pracodawców oraz innym osobom niebędącym
pracownikami mogą być nadawane w czasie pokoju pracownicze przydziały
mobilizacyjne na stanowiska pracownicze, ktĂłre są określone w etacie
jednostki wojskowej i występują w czasie wojny.
7. Pracowniczych
przydziałów mobilizacyjnych nie nadaje się osobom, które:
1)     nie ukończyły 18 lat Ĺźycia;
2)     ukończyły 60 lat Ĺźycia,
z wyjątkiem osĂłb zatrudnionych w jednostce wojskowej albo komĂłrce
organizacyjnej, które wyraziły zgodę na nadanie im tego przydziału;
3)     posiadają nadany przydział
mobilizacyjny;
4)     są sędziami, asesorami sądowymi
lub prokuratorami;
5)     są funkcjonariuszami Policji,
Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Centralnego Biura
Antykorupcyjnego, Służby Ochrony Państwa, Straży Granicznej, Służby Więziennej,
Państwowej Straży Pożarnej, Straży Ochrony Kolei, Straży Marszałkowskiej,
SłuĹźby Celno‑Skarbowej lub pracownikami specjalistycznych uzbrojonych
formacji ochronnych w jednostkach organizacyjnych podległych,
podporządkowanych lub nadzorowanych przez ministrów, kierowników urzędów
centralnych, wojewodów, Prezesa Narodowego Banku Polskiego oraz Krajową Radę
Radiofonii i Telewizji;
6)     są wyłączone od obowiązku
pełnienia słuĹźby wojskowej w razie ogłoszenia mobilizacji
i w czasie wojny;
7)     zostały uznane za trwale lub
długotrwale niezdolne do pracy w gospodarstwie rolnym na podstawie ustawy
z dnia 20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym
rolników lub za całkowicie niezdolne do pracy oraz samodzielnej egzystencji
albo całkowicie niezdolne do pracy na podstawie ustawy z dnia
17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych lub zaliczone do osĂłb o znacznym stopniu
niepełnosprawności albo umiarkowanym stopniu niepełnosprawności
w rozumieniu ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r.
o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osĂłb
niepełnosprawnych.
8. Przydziały mobilizacyjne oraz
pracownicze przydziały mobilizacyjne nadaje oraz uchyla szef wojskowego centrum
rekrutacji, działając w porozumieniu z dowĂłdcą jednostki wojskowej,
a w przypadku stanowisk określonych w etacie komĂłrek
organizacyjnych, w porozumieniu z Dyrektorem Generalnym urzędu
obsługującego Ministra Obrony Narodowej.
9. Nadanie przydziału mobilizacyjnego oraz
pracowniczego przydziału mobilizacyjnego następuje w formie karty
mobilizacyjnej. Osoba, której nadano przydział mobilizacyjny lub pracowniczy
przydział mobilizacyjny, jest obowiązana przyjąć kartę mobilizacyjną.
10. W karcie mobilizacyjnej określa
się co najmniej datę jej wydania, organ wydający, dane osobowe żołnierza
rezerwy, pracownika lub innej osoby niebędącej pracownikiem, w tym stopień
wojskowy, imię i nazwisko, dane jednostki wojskowej albo komĂłrki
organizacyjnej, w tym nazwę, adres, numer mobilizacyjny, pododdział, przydział
mobilizacyjny lub pracowniczy przydział mobilizacyjny, a takĹźe termin
i miejsce stawienia się do jednostki wojskowej albo komĂłrki
organizacyjnej, pouczenie o skutkach uchylania się odpowiednio od
obowiązku słuĹźby wojskowej lub pracy, sposĂłb postępowania w przypadku
utraty karty oraz w przypadku niemoĹźliwości stawienia się w miejscu
określonym w tej karcie, a takĹźe wykaz przedmiotĂłw uĹźytku osobistego,
które żołnierz rezerwy, pracownik lub inna osoba niebędąca pracownikiem powinna
zabrać ze sobą, stawiając się do jednostki wojskowej albo komórki
organizacyjnej w razie ogłoszenia mobilizacji i w czasie wojny.
11. Kartę mobilizacyjną szef wojskowego
centrum rekrutacji doręcza w trybie określonym w art. 39 ustawy
z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego.
12. Kartę mobilizacyjną moĹźna rĂłwnieĹź
doręczyć Ĺźołnierzom w czasie pełnienia lub odbywania słuĹźby wojskowej oraz
pełnienia zawodowej słuĹźby wojskowej w miejscu pełnienia słuĹźby,
a pracownikom zatrudnionym w jednostkach wojskowych albo komĂłrkach
organizacyjnych – w miejscu pracy.
13. Minister Obrony Narodowej określi,
w drodze rozporządzenia tryb i warunki nadawania i uchylania
przydziałów mobilizacyjnych oraz pracowniczych przydziałów mobilizacyjnych oraz
warunki, jakie powinni spełniać żołnierze rezerwy, pracownicy lub inne osoby
niebędące pracownikami do przeznaczenia ich do służby wojskowej lub pracy
w jednostkach wojskowych albo komĂłrkach organizacyjnych w razie
ogłoszenia mobilizacji lub w czasie wojny oraz wzory kart mobilizacyjnych,
uwzględniając konieczność zapewnienia mobilizacyjnego rozwinięcia Sił Zbrojnych
oraz mając na uwadze konieczność sprawnego i prawidłowego przeprowadzenia
procesu mobilizacji.
Art. 532. 1. W razie ogłoszenia
mobilizacji i w czasie wojny osoby uznane za zdolne do słuĹźby
wojskowej mogą być w kaĹźdym czasie powołane do słuĹźby wojskowej.
2. Do słuĹźby wojskowej mogą być powołane
rĂłwnieĹź inne osoby, ktĂłre zgłosiły się do pełnienia tej słuĹźby w drodze
zaciągu ochotniczego i ktĂłre stawały do kwalifikacji wojskowej, zdolne do
pełnienia służby wojskowej.
3. Do pełnienia służby
wojskowej mogą zgłaszać się, w drodze zaciągu ochotniczego, rĂłwnieĹź osoby,
które nie stawały do kwalifikacji wojskowej, oraz osoby niepodlegające
obowiązkowi słuĹźby wojskowej, pod warunkiem Ĺźe ukończyły 18 lat i nie
ukończyły:
1)     w przypadku mężczyzn –
60 lat;
2)     w przypadku kobiet –
50 lat.
4. Osoby, o ktĂłrych mowa
w ust. 2 i 3, zgłaszają się w sprawach zaciągu ochotniczego
do właściwego, ze względu na ich miejsce stałego pobytu lub pobytu czasowego
trwającego ponad 3 miesiące, szefa wojskowego centrum rekrutacji.
5. Zaciąg ochotniczy przeprowadza szef
wojskowego centrum rekrutacji właściwy ze względu na miejsce pobytu stałego
albo pobytu czasowego ochotnika trwającego ponad 3 miesiące.
6. Obywatele polscy mający stałe miejsce
zamieszkania za granicą, w sprawach zaciągu ochotniczego, zgłaszają się do
konsula Rzeczypospolitej Polskiej.
7. W ramach zaciągu ochotniczego nie
powołuje się do słuĹźby wojskowej w razie ogłoszenia mobilizacji
i w czasie wojny osĂłb, ktĂłre nie podlegają obowiązkowi tej słuĹźby.
8. Minister Obrony Narodowej określi,
w drodze rozporządzenia, sposĂłb i tryb przeprowadzania zaciągu
ochotniczego, z uwzględnieniem sytuacji, w ktĂłrych przeprowadzany będzie
zaciąg oraz konieczności zapewnienia sprawnego i prawidłowego
przeprowadzenia procesu tego zaciągu.
Art. 533. 1. Powołanie do słuĹźby wojskowej
pełnionej w razie ogłoszenia mobilizacji i w czasie wojny
następuje za pomocą kart powołania lub w drodze podania informacji
o powołaniu do publicznej wiadomości. Zorganizowanie doręczania
i doręczanie kart powołania oraz podanie informacji o powołaniu do
publicznej wiadomości, należy do wójtów, burmistrzów albo prezydentów miast.
2. Karta powołania zawiera co najmniej:
imię i nazwisko, numer PESEL, adres zamieszkania osoby powołanej do słuĹźby
pełnionej w razie ogłoszenia mobilizacji i w czasie wojny, czas
i miejsce stawienia się do tej słuĹźby, pouczenie o skutkach uchylenia
się od słuĹźby wojskowej pełnionej w razie ogłoszenia mobilizacji
i w czasie wojny i o postępowaniu w razie utraty karty
powołania lub w przypadku niemoĹźności stawienia się do tej słuĹźby oraz
wykaz dokumentĂłw i przedmiotĂłw uĹźytku osobistego, ktĂłre osoba powołana
powinna zabrać ze sobą, stawiając się do tej służby.
3. W przypadkach, o ktĂłrych mowa
w ust. 1, doręczenie kart powołania moĹźe nastąpić rĂłwnieĹź przez
jednostki wojskowe, jednostki organizacyjne Poczty Polskiej Spółki Akcyjnej lub
Policję.
4. Karty powołania w uzasadnionych
przypadkach mogą być doręczane rĂłwnieĹź w dniach ustawowo wolnych od pracy
i o kaĹźdej porze doby.
5. Minister Obrony Narodowej określi
w drodze rozporządzenia wzĂłr karty powołania do słuĹźby wojskowej pełnionej
w razie ogłoszenia mobilizacji i w czasie wojny, mając na uwadze
konieczność zapewnienia sprawnego i prawidłowego powołania do tej słuĹźby.
6. Minister Obrony Narodowej
w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw administracji
publicznej oraz ministrem właściwym do spraw łączności, określi, w drodze
rozporządzenia, sposĂłb i tryb doręczania kart powołania do słuĹźby
wojskowej pełnionej w razie ogłoszenia mobilizacji i w czasie
wojny i podawania informacji o tym powołaniu do publicznej
wiadomości, tryb postępowania organów jednostek wojskowych, Policji
i Poczty Polskiej Spółki Akcyjnej w tym zakresie oraz sposĂłb
pokrywania kosztĂłw związanych z doręczeniem dokumentĂłw powołania
i podawaniem informacji o powołaniu do publicznej wiadomości,
uwzględniając konieczność zapewnienia sprawności postępowania w tych
sprawach.
Art. 534. 1. W czasie pokoju dowĂłdca
jednostki wojskowej nadaje i uchyla przydziały mobilizacyjne na stanowiska
słuĹźbowe lub funkcje wojskowe określone w etacie jednostki wojskowej
Ĺźołnierzom w słuĹźbie wojskowej, ktĂłrzy będą pełnili słuĹźbę wojskową
w razie ogłoszenia mobilizacji i w czasie wojny na stanowiskach
słuĹźbowych lub funkcjach wojskowych innych niĹź te, ktĂłre zajmują w czasie
pokoju.
2. W przydziale mobilizacyjnym
określa się stanowisko służbowe lub funkcję wojskową oraz nazwę lub numer
jednostki wojskowej, w ktĂłrej Ĺźołnierz będzie pełnił słuĹźbę wojskową
w razie ogłoszenia mobilizacji i w czasie wojny.
3. Przydział mobilizacyjny wygasa
z mocy prawa z dniem zwolnienia Ĺźołnierza ze słuĹźby wojskowej,
a pracowniczy przydział mobilizacyjny – z dniem rozwiązania stosunku
pracy.
4. Ĺťołnierzowi odbywającemu zasadniczą
słuĹźbę wojskową lub słuĹźbę w aktywnej rezerwie moĹźna nie nadawać imiennie
oznaczonego przydziału mobilizacyjnego, jeżeli dla stanowiska służbowego lub
funkcji wojskowej, którą zajmuje lub pełni ten żołnierz, dowódca jednostki
wojskowej określił taki przydział.
5. Wyznaczenie Ĺźołnierza w czasie
pokoju na stanowisko służbowe lub funkcję wojskową, na których również będzie
pełnić słuĹźbę wojskową w razie ogłoszenia mobilizacji i w czasie
wojny, jest rĂłwnoznaczne z nadaniem temu Ĺźołnierzowi przydziału
mobilizacyjnego na to stanowisko lub funkcję.
6. Przydziałów mobilizacyjnych dowĂłdca
jednostki wojskowej nie nadaje żołnierzom zawodowym, które nadawane są zgodnie
z art. 545 ust. 1 oraz Ĺźołnierzom rezerwy, ktĂłre nadawane są zgodnie z
art. 531 ust. 1.
7. Minister Obrony Narodowej określi,
w drodze zarządzenia, warunki i tryb nadawania oraz uchylania
przydziałów mobilizacyjnych żołnierzom w służbie wojskowej pełnionej
w czasie pokoju oraz właściwość organĂłw wojskowych w tych sprawach,
uwzględniając niejawny charakter tego zarządzenia.
Art. 535. 1. Osoby posiadające przydział
mobilizacyjny są obowiązane w razie ogłoszenia mobilizacji
i w czasie wojny stawić się w miejscu i czasie określonych
w karcie mobilizacyjnej. Osoby posiadające pracowniczy przydział
mobilizacyjny są obowiązane stawić się w miejscu i czasie określonych
w karcie mobilizacyjnej, w razie ogłoszenia mobilizacji,
w czasie stanu wojennego oraz w czasie wojny.
2. Ĺťołnierze rezerwy, o ktĂłrych mowa w
art. 531 ust. 1, stają się z mocy prawa po ogłoszeniu mobilizacji lub
w czasie wojny Ĺźołnierzami w czynnej słuĹźbie wojskowej z chwilą
stawienia się do tej słuĹźby w określonych miejscu i czasie.
3. W razie ogłoszenia mobilizacji
i w czasie wojny dotychczasowy stosunek pracy pracownika, ktĂłremu
nadano pracowniczy przydział mobilizacyjny do jednostki wojskowej, z dniem
jego stawienia się do tej jednostki, określonym w karcie mobilizacyjnej,
ulega zawieszeniu na czas wykonywania zadań wynikających z przydziału nie
dłużej niż na czas do dnia ogłoszenia demobilizacji.
4. Z dniem ogłoszenia mobilizacji lub
z dniem, w ktĂłrym rozpoczyna się czas wojny, określonym przez
Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie art. 24 ust. 1 pkt 7,
dowĂłdca jednostki wojskowej rozwiązuje stosunek pracy z pracownikiem tej
jednostki, któremu nie nadano pracowniczego przydziału mobilizacyjnego.
Pracownikowi temu wypłaca się świadczenia naleĹźne pracownikom z tytułu
rozwiązania z nimi stosunku pracy z przyczyn dotyczących pracodawcy.
5. Pracownik, o ktĂłrym mowa
w ust. 3, inna osoba niebędąca pracownikiem po stawieniu się
w jednostce wojskowej w dniu określonym w karcie mobilizacyjnej
oraz pracownik komĂłrki organizacyjnej, staje się z mocy prawa osobą
cywilną wchodzącą w skład personelu Sił Zbrojnych, w rozumieniu
obowiązujących Rzeczpospolitą Polską przepisów prawa międzynarodowego.
6. Do osĂłb świadczących po ogłoszeniu
mobilizacji, w stanie wojennym lub w dniu, w ktĂłrym rozpoczyna
się czas wojny, określonym przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej na
podstawie art. 24 ust. 1 pkt 7, pracę w jednostkach wojskowych oraz
komórkach organizacyjnych na podstawie pracowniczego przydziału
mobilizacyjnego, w tym w zakresie ich obowiązkĂłw i uprawnień,
stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące osób pełniących służbę
w jednostkach zmilitaryzowanych. Do osĂłb tych nie stosuje się przepisĂłw
dotyczących powszechnego obowiązku wykonywania pracy, o ktĂłrym mowa
w przepisach ustawy z dnia 29 sierpnia 2002 r. o stanie
wojennym oraz o kompetencjach Naczelnego DowĂłdcy Sił Zbrojnych
i zasadach jego podległości konstytucyjnym organom Rzeczypospolitej
Polskiej.
Art. 536. Ĺťołnierze odbywający czynną słuĹźbę
wojskową w dniu ogłoszenia mobilizacji lub w dniu, w ktĂłrym
rozpoczyna się czas wojny, określonym przez Prezydenta Rzeczypospolitej
Polskiej na podstawie art. 24 ust. 1 pkt 7, a takĹźe Ĺźołnierze
powołani do tej służby na podstawie art. 531 i art. 532
ust. 2, pozostają w czynnej słuĹźbie wojskowej do czasu
zwolnienia.
Art. 537. 1. W razie ogłoszenia
mobilizacji i w czasie wojny Ĺźołnierze powołani do słuĹźby wojskowej
mogą być przeznaczeni do pełnienia tej słuĹźby w jednostkach
zmilitaryzowanych.
2. Minister Obrony Narodowej określi,
w drodze rozporządzenia, sposĂłb i tryb przeznaczania Ĺźołnierzy
powołanych do słuĹźby wojskowej w razie ogłoszenia mobilizacji
i w czasie wojny, do słuĹźby w jednostkach zmilitaryzowanych,
z uwzględnieniem sytuacji, w ktĂłrych następuje nadanie przeznaczenia
do słuĹźby, oraz specyfiki i rodzaju jednostek, w ktĂłrych słuĹźba ta
będzie pełniona.
Art. 538. 1. W razie ogłoszenia
mobilizacji i w czasie wojny duchowni, z wyjątkiem wybieranych
na określoną kadencję, mogą być powołani do służby wojskowej wyłącznie do
pełnienia funkcji kapelanów wojskowych.
2. W razie ogłoszenia mobilizacji
i w czasie wojny słuchacze seminariĂłw i szkół duchownych oraz
członkowie zakonów mogą być powołani do służby wojskowej wyłącznie do służby
sanitarnej.
Art. 539. 1. Przeprowadzenie kwalifikacji
wojskowej w razie ogłoszenia mobilizacji i w czasie wojny
zarządza Minister Obrony Narodowej.
2. Do przeprowadzania kwalifikacji
wojskowej są właściwi szefowie wojskowych centrów rekrutacji.
3. Szefowie wojskowych centrĂłw rekrutacji
powołują powiatowe i wojewĂłdzkie komisje lekarskie.
4. Orzeczenia powiatowych komisji
lekarskich są ostateczne.
5. Orzeczenie powiatowej komisji
lekarskiej może być zmienione lub uchylone przez wojewódzką komisję lekarską
tylko w trybie nadzoru, jeĹźeli zostało wydane z naruszeniem przepisĂłw
prawa lub jest oczywiście błędne.
6. Do przeprowadzenia kwalifikacji
wojskowej w razie ogłoszenia mobilizacji i w czasie wojny
stosuje się odpowiednio przepisy art. 56–59, z zastrzeĹźeniem, Ĺźe
przewidziane w tych przepisach kompetencje starosty oraz wĂłjta (burmistrza,
prezydenta miasta) przysługują szefowi wojskowego centrum rekrutacji.
Art. 540. Odroczenia czynnej słuĹźby wojskowej
udziela się tylko ze względu na stan zdrowia na czas ustalony przez powiatową
komisję lekarską, nie dłuĹźszy jednak niĹź 6 miesięcy. Po upływie tego
okresu osoba korzystająca z odroczenia obowiązana jest stawić się ponownie
przed właściwą komisją lekarską.
Art. 541. 1. Nie powołuje się do słuĹźby
wojskowej pełnionej w razie ogłoszenia mobilizacji i w czasie
wojny osĂłb, ktĂłre zostały wyłączone z obowiązku jej pełnienia.
2. Wyłączenia dokonuje szef wojskowego
centrum rekrutacji, a w przypadku Ĺźołnierzy pełniących czynną słuĹźbę
wojskową dowódca jednostki wojskowej.
3. Wyłączenia dokonuje się rĂłwnieĹź
w czasie pokoju.
4. W czasie pokoju nie podlegają
wyłączeniu osoby, o ktĂłrych mowa w ust. 5 pkt 1
lit. b, ktĂłre dobrowolnie zgłosiły się do pełnienia czynnej słuĹźby
wojskowej.
5. Wyłączenie
następuje:
1)     z
urzędu i dotyczy osĂłb, ktĂłre:
a)     wykonują mandat posła albo
senatora,
b)     wykonują mandat radnego,
c)     zajmują kierownicze stanowiska
państwowe określone w art. 2 ustawy z dnia 31 lipca 1981 r.
o wynagrodzeniu osĂłb zajmujących kierownicze stanowiska państwowe
(Dz. U. z 2020 r. poz. 1637 oraz z 2021 r.
poz. 1834) lub stanowiska organĂłw administracji publicznej w rozumieniu
ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania
administracyjnego,
d)     ze względu na posiadane
kwalifikacje lub zajmowane stanowiska są niezbędne dla zapewnienia obrony lub
bezpieczeństwa państwa;
2)     na wniosek i dotyczy osĂłb,
ktĂłrych powołanie do słuĹźby wojskowej, o ktĂłrej mowa w ust. 1,
groziłoby zaprzestaniem lub poważnym zakłóceniem pracy urzędu państwowego lub
samorządowego albo działalności gospodarczej przedsiębiorcy niezbędnej dla
zapewnienia obrony lub bezpieczeństwa państwa.
6. Podstawę wyłączenia z urzędu
stanowi pisemne zawiadomienie (imienny wykaz osób) przekazane przez Kancelarię
Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej, Kancelarię Senatu Rzeczypospolitej Polskiej
oraz kierownikĂłw urzędĂłw jednostek samorządu terytorialnego w stosunku do
osĂłb, o ktĂłrych mowa w ust. 5 pkt 1 lit. a, lub
kierowników urzędów państwowych lub urzędów jednostek samorządu terytorialnego
oraz przedsiębiorców, pracodawców lub innych podmiotów uprawnionych do
zatrudnienia lub nawiązania stosunku słuĹźbowego w stosunku do osĂłb,
o ktĂłrych mowa w ust. 5 pkt 1 lit. c i d.
7. Podstawę wyłączenia na wniosek stanowi
pisemny udokumentowany wniosek kierowników urzędów państwowych lub
samorządowych albo przedsiębiorcĂłw w stosunku do osĂłb, o ktĂłrych mowa
w ust. 5 pkt 2.
8. Informacja o wyłączeniu podlega
zamieszczeniu w ewidencji wojskowej.
9. Odmowa dokonania wyłączenia na wniosek
lub jej uchylenie w czasie pokoju stanowi decyzję administracyjną, od
której służy wnioskodawcy odwołanie do Szefa Centralnego Wojskowego Centrum Rekrutacji.
10. Osoby wyłączone z obowiązku jej
pełnienia powiadamiają szefa wojskowego centrum rekrutacji
o okolicznościach mających wpływ na to wyłączenie w terminie
30 dni od dnia ich powstania, przedstawiając do wglądu stosowne dokumenty.
11. W przypadku ustania przyczyn
wyłączenia, wygasa ono z mocy prawa.
12. Odmowa dokonania wyłączenia moĹźe
nastąpić, jeżeli istnieje potrzeba uzupełnienia Sił Zbrojnych stanem osobowym,
a w ewidencji wojskowej nie występują zasoby osĂłb, ktĂłrym
z racji posiadanego wieku, stopnia wojskowego, wykształcenia,
kwalifikacji, stanu zdrowia lub miejsca zamieszkania można nadać przydział
mobilizacyjny lub pracowniczy przydział mobilizacyjny.
13. Rada MinistrĂłw określi, w drodze
rozporządzenia, tryb wyłączenia od obowiązku pełnienia czynnej służby
wojskowej, szczegółowy wykaz kwalifikacji lub stanowisk, których posiadanie lub
zajmowanie powoduje wyłączenie z urzędu, wzory zawiadomień i wnioskĂłw
w sprawie wyłączenia, uwzględniając konieczność uzupełnienia stanu osobowego
Sił Zbrojnych na wypadek ogłoszenia mobilizacji i w czasie wojny oraz
nakłady poniesione przez Siły Zbrojne na wyszkolenie żołnierzy rezerwy.
Art. 542. 1. Pracownikowi resortu obrony narodowej,
któremu został nadany pracowniczy przydział mobilizacyjny, mogą być przyznane
świadczenia socjalno‑bytowe w postaci pomocy finansowej
i rzeczowej na zakup lub dofinansowanie usług związanych
z wypoczynkiem albo rehabilitacją pracownika resortu obrony narodowej lub
członków jego rodziny.
2. W przypadku zbiegu uprawnień do świadczeń
socjalno‑bytowych przysługujących na mocy niniejszej ustawy i innych
przepisów pracownikowi resortu obrony narodowej przysługują świadczenia dla
niego korzystniejsze.
3. Wysokość świadczeń, o ktĂłrych mowa
w ust. 1, jest uzaleĹźniona od wysokości dochodu uzyskiwanego przez
pracownika resortu obrony narodowej w przeliczeniu na członka rodziny.
4. Minister Obrony Narodowej określi,
w drodze rozporządzenia rodzaj, wysokość i zakres świadczeń socjalno‑bytowych,
a takĹźe sposĂłb i tryb przyznawania świadczeń oraz członkĂłw rodziny
uwzględnianych przy ustalaniu uprawnień do tych świadczeń, uwzględniając
sprawność i efektywność postępowania w tym zakresie oraz wysokość
dochodĂłw osĂłb ubiegających się o te świadczenia.
Art. 543. 1. Pracownikom resortu obrony narodowej,
ktĂłrym nadano pracowniczy przydział mobilizacyjny, o ktĂłrym mowa w art.
531 ust. 5, przysługuje dodatek za przydział mobilizacyjny.
2. Minister Obrony Narodowej określi,
w drodze rozporządzenia wysokość, szczegółowe warunki i tryb
przyznawania dodatku za przydział mobilizacyjny, uwzględniając rodzaje
stanowisk służbowych, na które przyznany został przydział.
Art. 544. Ĺťołnierze odbywający słuĹźbę wojskową
w razie ogłoszenia mobilizacji i w czasie wojny są objęci
obowiązkowym ubezpieczeniem zdrowotnym na zasadach określonych w ustawie
z dnia 27 sierpnia 2004 r. o Ĺ›wiadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych.
DZIAŁ
XVIII
Służba
wojskowa Ĺźołnierzy zawodowych w razie ogłoszenia mobilizacji, ogłoszenia
stanu wojennego i w czasie wojny
Art. 545. 1. Ĺťołnierzom zawodowym, ktĂłrzy
w razie ogłoszenia mobilizacji, ogłoszenia stanu wojennego
i w czasie wojny będą pełnili słuĹźbę wojskową na stanowiskach
słuĹźbowych innych niĹź te, ktĂłre zajmują w czasie pokoju, nadaje się
przydziały mobilizacyjne na stanowiska przewidziane do objęcia w razie
ogłoszenia mobilizacji, ogłoszenia stanu wojennego i w czasie wojny.
2. Przydziały mobilizacyjne,
o ktĂłrych mowa w ust. 1, dotyczą rĂłwnieĹź stanowisk
w międzynarodowych strukturach wojskowych.
3. W przydziale mobilizacyjnym określa się
stanowisko słuĹźbowe Ĺźołnierza zawodowego w jednostce wojskowej.
4. W przydziale mobilizacyjnym do
międzynarodowych struktur wojskowych określa się stanowisko służbowe żołnierza
zawodowego na czas wojny oraz jednostkę organizacyjną istniejącą w czasie
pokoju, ktĂłrej powierzono zadania związane z administrowaniem Ĺźołnierzami
zawodowymi pełniącymi słuĹźbę na stanowiskach słuĹźbowych w międzynarodowej
strukturze wojskowej, oraz jej miejsce stałej dyslokacji.
5. Przydział mobilizacyjny żołnierzowi
zawodowemu nadaje się w formie rozkazu personalno‑mobilizacyjnego.
6. Rozkaz personalno‑mobilizacyjny wydają
w czasie pokoju organy, o ktĂłrych mowa w art. 196.
7. Doręczenie żołnierzowi zawodowemu rozkazu
personalno‑mobilizacyjnego jest rĂłwnoznaczne z nadaniem przydziału
mobilizacyjnego.
8. Minister Obrony Narodowej określi,
w drodze rozporządzenia, sposĂłb i tryb nadawania oraz uniewaĹźniania
przydziałów mobilizacyjnych żołnierzom, uwzględniając konieczność zapewnienia
sprawności postępowania w tych sprawach.
Art.
546. 1.
Ĺťołnierze zawodowi, ktĂłrym nadano przydziały mobilizacyjne, w razie
ogłoszenia mobilizacji, ogłoszenia stanu wojennego i w czasie wojny
stawiają się niezwłocznie do pełnienia słuĹźby wojskowej w jednostkach
wojskowych, do których nadano im przydziały mobilizacyjne.
2. DowĂłdca jednostki wojskowej, w ktĂłrej
Ĺźołnierz zawodowy pełni słuĹźbę w czasie pokoju, niezwłocznie kieruje
Ĺźołnierza, o ktĂłrym mowa w ust. 1, zgodnie z posiadanym
przez niego przydziałem mobilizacyjnym, a ubycie Ĺźołnierza stwierdza
w rozkazie dziennym.
3. Objęcie przez żołnierza zawodowego
stanowiska słuĹźbowego określonego w nadanym przydziale mobilizacyjnym
stwierdza w rozkazie dziennym dowĂłdca jednostki wojskowej, w ktĂłrej
żołnierz objął stanowisko służbowe. Stwierdzenie to jest równoznaczne ze
zwolnieniem z dotychczas zajmowanego stanowiska słuĹźbowego.
Art.
547. Do
żołnierzy zawodowych, w razie ogłoszenia mobilizacji, ogłoszenia stanu
wojennego i w czasie wojny, nie stosuje się art. 96 ust. 1, art. 103, art. 105,
art. 106, art. 122, art. 127, art. 138, art. 140 ust. 1–4, 10, 11 i 15–19, art.
185–190, art. 192–202, art. 222 ust. 1, art. 226–236, art. 239, art. 271–286,
art. 288 ust. 1, 13–21 i 23, art. 291–298, art. 335, art. 336, art. 338, art.
430–433, art. 435, art. 437 ust. 3 i 4, art. 438, art. 439, art. 440 ust. 2, 4
i 5, art. 441–454, art. 458–467 i art. 470.
Art.
548. 1.
Ĺťołnierze zawodowi pełniący zawodową słuĹźbę wojskową w czasie pokoju
w oddelegowaniu pełnią w razie ogłoszenia mobilizacji, ogłoszenia
stanu wojennego i w czasie wojny nadal tę słuĹźbę na tych
stanowiskach, jeĹźeli stanowiska te występują w strukturze organizacyjnej
tych jednostek na czas wojny.
2. Żołnierzy zawodowych pełniących zawodową
słuĹźbę wojskową w czasie pokoju w oddelegowaniu na stanowiskach
słuĹźbowych niewystępujących w strukturze organizacyjnej na czas wojny
w razie ogłoszenia mobilizacji, ogłoszenia stanu wojennego
i w czasie wojny, kierownik podmiotu, do ktĂłrego Ĺźołnierz był
oddelegowany niezwłocznie kieruje ich do kierownika komórki organizacyjnej
właściwej do spraw kadr w celu wyznaczenia do pełnienia słuĹźby
w określonej jednostce wojskowej. Przepisu nie stosuje się do sędziĂłw
sądĂłw wojskowych i prokuratorĂłw do spraw wojskowych będących Ĺźołnierzami
zawodowymi.
3. Prokuratorzy do spraw wojskowych będący
Ĺźołnierzami zawodowymi w razie ogłoszenia mobilizacji, ogłoszenia stanu
wojennego i w czasie wojny kierowani są niezwłocznie przez
Prokuratora Generalnego do Ministra Obrony Narodowej w celu wyznaczenia do
pełnienia służby na stanowisko prokuratora do spraw wojskowych na czas wojny.
4. Ĺťołnierze zawodowi w razie ogłoszenia
mobilizacji, ogłoszenia stanu wojennego i w czasie wojny mogą być
kierowani do pełnienia służby wojskowej na odpowiednich stanowiskach służbowych
poza Siłami Zbrojnymi. Przepisu nie stosuje się do prokuratorów do spraw
wojskowych będących żołnierzami zawodowymi.
Art.
549. 1.
Ĺťołnierza zawodowego wyznacza się w razie ogłoszenia mobilizacji,
ogłoszenia stanu wojennego i w czasie wojny na stanowisko słuĹźbowe
stosownie do potrzeb Sił Zbrojnych, w zaleĹźności od kwalifikacji,
predyspozycji i opinii słuĹźbowej.
2. Organami właściwymi
do wyznaczania Ĺźołnierzy zawodowych na stanowiska słuĹźbowe w razie
ogłoszenia mobilizacji, ogłoszenia stanu wojennego i w czasie wojny
oraz zwalniania z tych stanowisk są:
1)     Minister Obrony Narodowej – na
wszystkie stanowiska służbowe do stopnia etatowego generała (admirała) włącznie
oraz ktĂłrych wyznaczenie wynika z postanowień odrębnych ustaw,
z wyjątkiem stanowisk słuĹźbowych, na ktĂłre wyznacza i z ktĂłrych
zwalnia Naczelny Dowódca Sił Zbrojnych;
2)     Naczelny DowĂłdca Sił Zbrojnych –
na wszystkie stanowiska służbowe do stopnia etatowego generała (admirała)
włącznie w podległych mu jednostkach wojskowych;
3)     Szef Sztabu Generalnego Wojska
Polskiego, dowódcy rodzajów Sił Zbrojnych, dowódcy wojsk, Szef Służby
Kontrwywiadu Wojskowego, Szef SłuĹźby Wywiadu Wojskowego i Komendant Główny
Ĺťandarmerii Wojskowej – w odniesieniu do stanowisk słuĹźbowych do stopnia
etatowego pułkownika (komandora) włącznie w podległych jednostkach
wojskowych;
4)     dowĂłdca korpusu, DowĂłdca
Garnizonu Warszawa, szef Centralnego Wojskowego Centrum Rekrutacji
i rektor‑komendant wojskowej uczelni akademickiej – w odniesieniu
do stanowisk służbowych do stopnia etatowego podpułkownika (komandora
porucznika) włącznie w podległych jednostkach wojskowych;
5)     dowĂłdca dywizji, dowĂłdca
flotylli i dowĂłdca brygady niewchodzącej w skład dywizji, szef
wojskowego centrum rekrutacji i rektor‑komendant wojskowej uczelni
zawodowej – w odniesieniu do stanowisk słuĹźbowych do stopnia etatowego
majora (komandora podporucznika) włącznie w podległych jednostkach
wojskowych;
6)     dowĂłdca brygady wchodzącej
w skład dywizji i dowĂłdca pułku oraz szef wojskowego centrum
rekrutacji – w odniesieniu do stanowisk słuĹźbowych do stopnia etatowego
kapitana (kapitana marynarki) włącznie w podległych jednostkach
wojskowych;
7)     pozostali niewymienieni
w pkt 2–6 dowĂłdcy jednostek wojskowych – w odniesieniu do
stanowisk służbowych do stopnia etatowego starszego chorążego sztabowego
(starszego chorążego sztabowego marynarki) włącznie w podległych
jednostkach wojskowych;
8)     kierownik komĂłrki organizacyjnej
właściwej do spraw kadr – w odniesieniu do stanowisk słuĹźbowych do stopnia
etatowego pułkownika (komandora) włącznie w pozostałych niewymienionych
w pkt 2–7 jednostkach organizacyjnych.
3. Do przenoszenia żołnierza zawodowego
z jednostki wojskowej, w ktĂłrej zajmował stanowisko słuĹźbowe, do
innej jednostki wojskowej jest uprawniony organ, któremu podlegają obie te
jednostki, przy zachowaniu posiadanych uprawnień do wyznaczania na stanowiska.
4. Jeżeli właściwy organ nie ma możliwości
wyznaczenia żołnierza zawodowego na stanowisko służbowe, kieruje tego żołnierza
do stanu zmiennego pododdziału uzupełnienia kadrowego bezpośredniego
przełożonego.
5. Dowódcy jednostek wojskowych wykonujący na
podstawie przepisĂłw ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r.
o zasadach uĹźycia lub pobytu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej poza
granicami państwa zadania poza granicami państwa posiadają uprawnienia do
wyznaczania Ĺźołnierzy zawodowych, o ktĂłrych mowa w ust. 2, na
stanowiska słuĹźbowe w razie ogłoszenia mobilizacji, ogłoszenia stanu
wojennego i w czasie wojny, przysługujące ich bezpośrednim
przełożonym.
6. Warunkiem objęcia stanowiska służbowego jest
posiadanie lub mianowanie na stopień wojskowy odpowiadający stopniowi etatowemu
stanowiska, na jakie żołnierz zawodowy ma być wyznaczony.
Art. 550. 1. Ĺťołnierza zawodowego w razie
ogłoszenia mobilizacji, ogłoszenia stanu wojennego i w czasie wojny
zwalnia się z zajmowanego stanowiska słuĹźbowego:
1)     jeĹźeli nie wywiązuje się
z obowiązkĂłw słuĹźbowych, co potwierdzono w opinii słuĹźbowej;
2)     jeĹźeli wojskowa komisja lekarska
orzekła jego niezdolność do pełnienia służby na zajmowanym stanowisku;
3)     jeĹźeli zlikwidowano zajmowane
przez niego stanowisko.
2. Żołnierza zawodowego
w razie ogłoszenia mobilizacji, ogłoszenia stanu wojennego
i w czasie wojny moĹźna zwolnić z zajmowanego stanowiska
służbowego:
1)     jeĹźeli złoĹźył wniosek
o zwolnienie z zajmowanego stanowiska;
2)     w przypadku uzasadnionym
potrzebami Sił Zbrojnych.
Art.
551.
Minister Obrony Narodowej określi, w drodze rozporządzenia, warunki
i tryb wyznaczania Ĺźołnierzy zawodowych na stanowiska słuĹźbowe oraz
zwalniania z tych stanowisk w razie ogłoszenia mobilizacji,
ogłoszenia stanu wojennego i w czasie wojny, uwzględniając strukturę
stanowisk, wymogi kwalifikacyjne i zdrowotne, opinię słuĹźbową, wymaganą
wiedzę specjalistyczną i ogĂłlną Ĺźołnierza zawodowego oraz potrzeby Sił
Zbrojnych.
Art.
552. 1.
Mianowanie Ĺźołnierza zawodowego w razie ogłoszenia mobilizacji, ogłoszenia
stanu wojennego i w czasie wojny na wyĹźszy stopień wojskowy,
w obrębie korpusu Sił Zbrojnych, odpowiadający stopniowi etatowemu
stanowiska słuĹźbowego, na jakie został wyznaczony, następuje z dniem
objęcia stanowiska służbowego.
2. Mianowanie na:
1)     stopień podporucznika
(podporucznika marynarki) – następuje w drodze postanowienia Naczelnego
Dowódcy Sił Zbrojnych;
2)     stopnie generalskie
(admiralskie) – następuje w drodze postanowienia Prezydenta
Rzeczypospolitej Polskiej na wniosek Naczelnego Dowódcy Sił Zbrojnych lub
Ministra Obrony Narodowej;
3)     pozostałe stopnie – następuje
decyzjami organĂłw, o ktĂłrych mowa w art. 549 ust. 2.
3. DowĂłdca jednostki wojskowej moĹźe czasowo
powierzyć żołnierzowi zawodowemu wykonywanie obowiązków służbowych na
stanowisku służbowym zaszeregowanym do stopnia etatowego podporucznika
(podporucznika marynarki), gdy posiada on niższy stopień wojskowy.
4. Minister Obrony Narodowej określi,
w drodze rozporządzenia, warunki i tryb mianowania Ĺźołnierzy
zawodowych na stopnie wojskowe w związku z wyznaczeniem na wyĹźsze
stanowisko służbowe, uwzględniając konieczność zapewnienia maksymalnego
uproszczenia procedur dotyczących obiegu dokumentĂłw w tych sprawach.
Art.
553. 1.
W razie ogłoszenia mobilizacji, ogłoszenia stanu wojennego
i w czasie wojny Ĺźołnierze zawodowi podlegają opiniowaniu słuĹźbowemu.
2. Opinię służbową
sporządza się:
1)     na zakończenie szkolenia
trwającego co najmniej miesiąc;
2)     w przypadku niewywiązywania się
z obowiązkĂłw słuĹźbowych na zajmowanym stanowisku słuĹźbowym;
3)     na żądanie dowĂłdcy jednostki
wojskowej zajmującego stanowisko służbowe nie niższe niż dowódca pułku
(równorzędne);
4)     na zarządzenie szefa organu
kadrowego szczebla co najmniej dowódcy rodzaju Sił Zbrojnych;
5)      w przypadku
zwolnienia Ĺźołnierza zawodowego z zawodowej słuĹźby wojskowej.
3. Opinię słuĹźbową, o ktĂłrej mowa
w ust. 1, udostępnia się na żądanie sądu, prokuratora, Ĺťandarmerii
Wojskowej, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego lub
Policji.
Art.
554. 1.
Przełożony, który sporządził opinię, zapoznaje niezwłocznie żołnierza
zawodowego z jej treścią.
2. Żołnierz zawodowy potwierdza własnoręcznym
podpisem zapoznanie się z opinią; w przypadku odmowy złoĹźenia podpisu
zapoznający czyni na opinii adnotację o tej odmowie.
3. Żołnierzowi zawodowemu przysługuje prawo
wniesienia odwołania od wydanej o nim opinii do wyĹźszego przełoĹźonego,
w terminie 14 dni od dnia zapoznania się z treścią opinii.
4. Wyższy przełożony, do
ktĂłrego wniesiono odwołanie od opinii, rozstrzyga ostatecznie o treści tej
opinii przez:
1)     utrzymanie jej w mocy;
2)     zmianę jej treści w całości
albo w części.
5. Minister Obrony Narodowej określi,
w drodze rozporządzenia, sposĂłb i tryb opiniowania Ĺźołnierzy
zawodowych w razie ogłoszenia mobilizacji, ogłoszenia stanu wojennego
i w czasie wojny, zapoznawania ich z treścią opinii oraz
wnoszenia i rozpatrywania od nich odwołań, uwzględniając poziom
wykształcenia i kwalifikacji zawodowych, w tym przydatności do słuĹźby
na zajmowanym stanowisku słuĹźbowym, cech osobowości Ĺźołnierza, w tym
szczególnie odporności psychofizycznej na trudy służby, poziomu wykonywania
zadań służbowych oraz predyspozycji do zajmowania wyższych stanowisk
służbowych.
Art. 555. Wymiar czasu słuĹźby Ĺźołnierzy zawodowych
w razie ogłoszenia mobilizacji, ogłoszenia stanu wojennego
i w czasie wojny jest określony ich zadaniami słuĹźbowymi.
Art. 556. 1. Ĺťołnierze zawodowi w razie
ogłoszenia mobilizacji, ogłoszenia stanu wojennego i w czasie wojny
pozostają w słuĹźbie wojskowej do dnia zwolnienia ich z tej słuĹźby.
2. Zwolnienie żołnierza
zawodowego ze służby wojskowej w razie ogłoszenia mobilizacji, ogłoszenia stanu
wojennego i w czasie wojny następuje w przypadku:
1)     uznania przez wojskową komisję
lekarską za trwale niezdolnego do tej służby;
2)     osiągnięcia przez Ĺźołnierza
wieku 60 lat, z zastrzeĹźeniem art. 227;
3)     niewywiązywania się
z obowiązkĂłw słuĹźbowych, potwierdzonego w opinii słuĹźbowej;
4)     zaistnienia potrzeb Sił
Zbrojnych;
5)     prawomocnego orzeczenia
o wymierzeniu kary dyscyplinarnej usunięcia z zawodowej słuĹźby
wojskowej;
6)     prawomocnego orzeczenia środkĂłw
karnych w postaci pozbawienia praw publicznych lub degradacji albo
wydalenia z zawodowej słuĹźby wojskowej lub zakazu wykonywania zawodu
żołnierza zawodowego;
7)     skazania prawomocnym wyrokiem
sądu na karę pozbawienia wolności (aresztu wojskowego) bez warunkowego
zawieszenia jej wykonania.
3. Zwolnienie żołnierza
zawodowego ze słuĹźby wojskowej w razie ogłoszenia mobilizacji, ogłoszenia
stanu wojennego i w czasie wojny moĹźe nastąpić:
1)     w przypadku uznania go przez
wojskową komisję lekarską za czasowo niezdolnego do czynnej służby wojskowej;
2)     w celu sprawowania opieki nad
dziećmi do lat 16, gdy oboje rodzice są żołnierzami lub gdy żołnierz samotnie
sprawuje tę opiekę, a nie ma innego członka rodziny, ktĂłremu moĹźna
powierzyć jej sprawowanie.
Art. 557. 1. Ĺťołnierza zawodowego w razie
ogłoszenia mobilizacji, ogłoszenia stanu wojennego i w czasie wojny
zwalnia się ze służby wojskowej decyzją wydaną przez organ uprawniony do
wyznaczenia na stanowisko służbowe.
2. Decyzję, o ktĂłrej mowa
w ust. 1, doręcza się Ĺźołnierzowi zawodowemu wraz z opinią
słuĹźbową, za pośrednictwem dowĂłdcy jednostki wojskowej, w ktĂłrej Ĺźołnierz
pełni służbę.
3. Żołnierzowi przysługuje prawo wniesienia
odwołania od decyzji o zwolnieniu w terminie 14 dni od dnia jej
doręczenia.
4. Odwołanie od decyzji o zwolnieniu
wnosi się do organu, który wydał tę decyzję, za pośrednictwem dowódcy jednostki
wojskowej, w ktĂłrej Ĺźołnierz pełni słuĹźbę.
5. Odwołanie wniesione po upływie terminu,
o ktĂłrym mowa w ust. 3, pozostawia się bez rozpoznania.
6. Właściwym do rozpatrzenia odwołania
i wydania decyzji ostatecznej jest organ będący wyĹźszym przełoĹźonym
w stosunku do organu, ktĂłry wydał zaskarĹźoną decyzję.
7. Wniesienie odwołania od decyzji
o zwolnieniu wstrzymuje wykonanie tej decyzji, z wyjątkiem przypadkĂłw
określonych w art. 556 ust. 2.
8. Zwolnienie Ĺźołnierza z czynnej słuĹźby
wojskowej następuje w dniu, w ktĂłrym decyzja o zwolnieniu stała
się ostateczna.
9. Minister Obrony Narodowej określi,
w drodze rozporządzenia, sposĂłb i tryb zwalniania Ĺźołnierzy
z zawodowej słuĹźby wojskowej w razie ogłoszenia mobilizacji,
ogłoszenia stanu wojennego i w czasie wojny, uwzględniając
konieczność zapewnienia sprawności postępowania w tych sprawach.
Art. 558. 1. Ĺťołnierza zawodowego, ktĂłry
w razie ogłoszenia mobilizacji, ogłoszenia stanu wojennego
i w czasie wojny poległ, zmarł lub został uznany za zmarłego albo
zaginął, skreśla z ewidencji, o ktĂłrej mowa w art. 70 ust. 1,
dowĂłdca jednostki wojskowej, w ktĂłrej Ĺźołnierz zajmował stanowisko
służbowe.
2. O skreśleniu z ewidencji,
o ktĂłrej mowa w art. 70 ust. 1, lub odnalezieniu się Ĺźołnierza
zawodowego dowódca jednostki wojskowej powiadamia właściwe organy.
3. Dla żołnierzy zawodowych, którzy
w razie ogłoszenia mobilizacji, ogłoszenia stanu wojennego
i w czasie wojny polegli, zmarli lub zostali uznani za zmarłych albo
zaginęli, prowadzi się odrębną ewidencję, zwaną dalej „ewidencją strat
osobowych”.
4. Ewidencję strat
osobowych prowadzą:
1)     dowĂłdca jednostki wojskowej –
w stosunku do wszystkich podległych mu Ĺźołnierzy;
2)     szef wojskowego centrum
rekrutacji – w stosunku do Ĺźołnierzy, ktĂłrzy posiadali miejsce pobytu
stałego lub pobytu czasowego trwającego ponad trzy miesiące na obszarze
działania wojskowego centrum rekrutacji;
3)     jednostka organizacyjna właściwa
do spraw prowadzenia ewidencji osobowej – w stosunku do Ĺźołnierzy
pełniących słuĹźbę w Siłach Zbrojnych, w tym wyznaczonych do słuĹźby
poza Siłami Zbrojnymi oraz wyznaczonych lub skierowanych do pełnienia służby
poza granicami państwa.
5. Ewidencję strat
osobowych prowadzi się w formie:
1)     imiennego spisu poległych,
zmarłych lub uznanych za zmarłych albo zaginionych, zwanego dalej „imiennym
spisem strat” – we wszystkich jednostkach wojskowych;
2)     księgi alfabetycznej strat –
w wojskowych centrach rekrutacji;
3)     zbiorczej ewidencji strat –
w jednostce organizacyjnej właściwej do spraw prowadzenia ewidencji
osobowej.
6. Ewidencję strat osobowych
w jednostce organizacyjnej właściwej do spraw prowadzenia ewidencji
osobowej, w jednostkach wojskowych i w wojskowych centrach
rekrutacji prowadzi się rĂłwnieĹź w formie elektronicznej, jeĹźeli umoĹźliwiają
to warunki występujące po ogłoszeniu mobilizacji, ogłoszeniu stanu wojennego
i w czasie wojny.
7. W imiennym
spisie strat ujmuje się:
1)     stopień wojskowy, nazwisko
i imię (imiona), seria i numer karty toĹźsamości, numer tabliczki
tożsamości;
2)     rodzaj pełnionej słuĹźby,
stanowisko służbowe (funkcje), numer jednostki wojskowej lub poczty polowej;
3)     datę i miejsce urodzenia;
4)     stan cywilny;
5)     numer PESEL;
6)     datę powołania i organ
powołujący do służby wojskowej;
7)     adres ostatniego miejsca
zamieszkania;
8)     nazwisko, imię i adres
najbliższego członka rodziny;
9)     datę, miejsce
i okoliczności zgonu (znalezienia zwłok), uznania za zmarłego albo
zaginięcia, ze wskazaniem dokładnego miejsca pochowania zwłok (przybliżone
współrzędne topograficzne i skala mapy, połoĹźenie cmentarza, grobu
wspĂłlnego lub pojedynczego);
10)   związek przyczynowy śmierci ze słuĹźbą
wojskową (z wypadkiem przy pracy, chorobą zawodową, działaniami wojennymi);
11)   adnotacje o przesłaniu zawiadomienia
o poległym, zmarłym lub uznanym za zmarłego albo zaginionym.
8. W księdze
alfabetycznej strat ujmuje się:
1)     stopień wojskowy, nazwisko
i imię (imiona), seria i numer karty toĹźsamości, numer tabliczki
tożsamości;
2)     rodzaj pełnionej słuĹźby,
stanowisko służbowe (funkcje), numer jednostki wojskowej (zmilitaryzowanej) lub
poczty polowej;
3)     numer PESEL;
4)     datę i miejsce urodzenia;
5)     związek przyczynowy śmierci ze
służbą wojskową (z wypadkiem przy pracy, chorobą zawodową, działaniami
wojennymi);
6)     datę, miejsce
i okoliczności zgonu (znalezienia zwłok), uznania za zmarłego albo
zaginięcia, ze wskazaniem dokładnego miejsca pochowania zwłok (przybliżone
współrzędne topograficzne i skala mapy, połoĹźenie cmentarza, grobu
wspĂłlnego lub pojedynczego);
7)     nazwisko, imię i adres
najbliższego członka rodziny, któremu doręczono zawiadomienie (data
i numer pisma wychodzącego);
8)     urząd stanu cywilnego, ktĂłremu
przesłano zgłoszenie zgonu (data i numer pisma wychodzącego);
9)     adnotacje o odnalezieniu
się Ĺźołnierza (podstawa, data i numer zawiadomienia przesłanego do
rodziny).
9. W zbiorczej ewidencji strat ujmuje
się dane, o ktĂłrych mowa w ust. 7.
DZIAŁ
XIX
Służba zastępcza
Rozdział
1
Przepisy ogĂłlne
Art. 559. 1. SłuĹźba zastępcza polega na:
1)     wykonywaniu prac na rzecz
ochrony środowiska, ochrony przeciwpożarowej, ochrony zdrowia, pomocy
społecznej, opieki nad osobami z niepełnosprawnościami albo bezdomnymi
oraz na rzecz administracji publicznej i wymiaru sprawiedliwości przez
podlegających obowiązkowi służby wojskowej, którym przekonania religijne lub
wyznawane zasady moralne nie pozwalają na pełnienie tej służby;
2)     pełnieniu słuĹźby
w formacjach uzbrojonych niewchodzących w skład Sił Zbrojnych,
zwanych dalej „formacjami uzbrojonymi”.
2. Pełnienie służby zastępczej jest
równoznaczne ze spełnianiem obowiązku zasadniczej służby wojskowej przez osoby
podlegające jej odbyciu.
3. Służbę zastępczą można pełnić wyłącznie
w okresie trwania obowiązku pełnienia zasadniczej słuĹźby wojskowej.
Art. 560. 1. SłuĹźbę zastępczą, o ktĂłrej mowa w
art. 559 ust. 1 pkt 1, odbywa się w państwowych
i samorządowych jednostkach organizacyjnych, podmiotach leczniczych
niebędących przedsiębiorcami, o ktĂłrych mowa w przepisach
o działalności leczniczej, oraz w organizacjach poĹźytku publicznego,
zwanych dalej „podmiotami”.
2. Skierowanie do odbycia służby zastępczej
w organizacji poĹźytku publicznego, ktĂłrą jest jednostka organizacyjna
kościoła lub związku wyznaniowego mająca osobowość prawną następuje wyłącznie
za zgodą osoby podlegającej kwalifikacji wojskowej.
3. SłuĹźbę zastępczą, o ktĂłrej mowa w art.
559 ust. 1 pkt 2, odbywa się formacjach uzbrojonych niewchodzących
w skład Sił Zbrojnych.
4. Rada MinistrĂłw określi, w drodze
rozporządzenia, formacje uzbrojone niewchodzące w skład Sił Zbrojnych,
w ktĂłrych pełniona jest słuĹźba zastępcza, uwzględniając zakresu zadań
poszczególnych formacji uzbrojonych oraz potrzeby obronności państwa.
Art. 561. SłuĹźba zastępcza trwa:
1)     w
podmiotach:
a)     9 miesięcy w przypadku
absolwentów szkół wyższych,
b)     18 miesięcy
w przypadku pozostałych osĂłb;
2)     w formacjach uzbrojonych –
12 miesięcy.
Art. 562. 1. Do osĂłb odbywających słuĹźbę zastępczą,
ktĂłre w dniu rozpoczęcia odbycia tej słuĹźby pozostają w stosunku
pracy, stosuje się odpowiednio przepisy art. 303 i art. 313 ust. 1.
2. Do postępowania w sprawach określonych
w niniejszym dziale stosuje się przepisy ustawy z dnia
14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego,
o ile ustawa nie stanowi inaczej.
Rozdział
2
SłuĹźba zastępcza w podmiocie
Art. 563. 1. Zadania określone w niniejszym
dziale są zadaniami zleconymi z zakresu administracji rządowej. Zadania
wykonuje marszałek województwa.
2. Marszałkowie województw kontrolują podmioty
w zakresie przebiegu słuĹźby zastępczej odbywanej przez osoby podlegające
kwalifikacji wojskowej.
3. Marszałkowie województw informują ministra
właściwego do spraw pracy o realizacji w podmiotach zadań związanych
ze słuĹźbą zastępczą, określonych w ustawie.
Art. 564. Rada MinistrĂłw określi, w drodze
rozporządzenia, zakres, terminy i sposĂłb przekazywania informacji,
o ktĂłrych mowa w ust. 3, przez marszałkĂłw wojewĂłdztw ministrowi
właściwemu do spraw pracy oraz wzory formularzy tych informacji niezbędnych do
ustalania i aktualizowania liczby osĂłb podlegających kwalifikacji
wojskowej i podmiotĂłw na obszarze wojewĂłdztwa, uwzględniając konieczność
zapewnienia weryfikacji przekazywanych informacji, w zakresie stanu
faktycznego i prawnego związanego z osobami podlegającymi
kwalifikacji wojskowej podlegającymi obowiązkowi służby zastępczej
i podmiotami, oraz w zakresie finansowania słuĹźby zastępczej.
Art. 565. Czynności przewidziane w ustawie dla
szefa wojskowego centrum rekrutacji wykonuje szef wojskowego centrum rekrutacji
właściwy ze względu na miejsce pobytu stałego albo pobytu czasowego trwającego
ponad 3 miesiące osoby podlegającej kwalifikacji wojskowej przeznaczonej
do odbycia służby zastępczej.
Art. 566. 1. Podmiot składa do ministra właściwego
do spraw pracy udokumentowany wniosek o wyraĹźenie zgody na odbywanie u
niego służby zastępczej.
2. Minister właściwy do spraw pracy,
w drodze decyzji administracyjnej, rozstrzyga o sposobie załatwienia
wniosku, o ktĂłrym mowa w ust. 1.
3. Minister właściwy do spraw pracy zawiadamia
właściwego marszałka wojewĂłdztwa o wydanej decyzji.
4. Podmiot jest obowiązany informować ministra
właściwego do spraw pracy o kaĹźdej zmianie stanu faktycznego lub prawnego,
mającej wpływ na odbywanie u niego służby zastępczej.
5. Minister właściwy do spraw pracy prowadzi
wykaz podmiotów, które uzyskały zgodę na odbywanie u nich służby zastępczej
przez osoby podlegające kwalifikacji wojskowej.
6. Minister właściwy do
spraw pracy, w drodze decyzji administracyjnej, cofa zgodę udzieloną
podmiotowi na odbywanie u niego służby zastępczej, jeżeli podmiot:
1)     zaprzestał wykonywania prac na
rzecz ochrony środowiska, ochrony przeciwpożarowej, administracji publicznej,
ochrony zdrowia, pomocy społecznej, wymiaru sprawiedliwości, opieki nad osobami
z niepełnosprawnościami albo bezdomnymi;
2)     zmienił formę organizacyjną na
inną niĹź określona w art. 560 ust. 1.
7. Minister właściwy do spraw pracy określi,
w drodze rozporządzenia, wzĂłr wniosku o wyraĹźenie zgody na odbywanie
u niego służby zastępczej oraz dokumenty, jakie mają być dołączone do tego
wniosku, uwzględniając konieczność uzyskania niezbędnych informacji
o statusie prawnym podmiotu, dotychczasowej działalności prowadzonej przez
podmiot oraz dokonanie oceny, czy prowadzona przez podmiot działalność pozwala
na skierowanie do niego osoby podlegającej kwalifikacji wojskowej celem odbycia
służby zastępczej oraz konieczność zapewnienia sprawności postępowania
w tych sprawach.
Art. 567. 1. Podmiot ujęty w wykazie,
o ktĂłrym mowa w art. 566 ust. 5, moĹźe wystąpić do marszałka
wojewĂłdztwa z ofertą przyjęcia konkretnej liczby osĂłb podlegających
kwalifikacji wojskowej na określone stanowiska pracy.
2. Marszałek województwa zawiera
z podmiotem umowę o wykonywanie pracy przez osobę podlegającą
kwalifikacji wojskowej.
3. Minister właściwy do spraw pracy określi,
w drodze rozporządzenia, wzĂłr umowy o wykonywanie pracy przez osobę
podlegającą kwalifikacji wojskowej, ktĂłra powinna w szczegĂłlności
wskazywać miejsce i stanowisko pracy osoby podlegającej kwalifikacji
wojskowej oraz przyczyny rozwiązania umowy, uwzględniając konieczność
zapewnienia prawidłowego wykonywania pracy.
Art. 568. Podmiot jest obowiązany zapewnić osobie
podlegającej kwalifikacji wojskowej:
1)     odzieĹź i obuwie robocze
oraz środki ochrony indywidualnej, dostarczane na zasadach określonych
przepisami działu dziesiątego ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. –
Kodeks pracy;
2)     moĹźliwość korzystania
z urządzeń socjalnych, na zasadach określonych dla pracownikĂłw
zatrudnionych przez ten podmiot;
3)     posiłki i napoje,
przyznawane na zasadach określonych przepisami wydanymi na podstawie
art. 232 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks
pracy, oraz inne posiłki, jeżeli osoba podlegająca kwalifikacji wojskowej
odbywa służbę na stanowisku pracy, na którym pracownikom danego podmiotu
przysługują takie posiłki.
Art. 569. 1. Orzeczenie o przeznaczeniu do
słuĹźby zastępczej w podmiocie wydaje komisja wojewĂłdzka do spraw słuĹźby
zastępczej, zwana dalej „komisją wojewódzką”.
2. Komisję wojewĂłdzką powołuje i odwołuje
marszałek wojewĂłdztwa. W skład komisji wojewĂłdzkiej wchodzi przewodniczący
komisji wojewĂłdzkiej oraz członkowie komisji wojewĂłdzkiej, w liczbie
5 osĂłb.
3. Orzeczenia komisji wojewĂłdzkiej zapadają w obecności
co najmniej 3 osĂłb z jej składu.
Art. 570. 1. W skład komisji wojewĂłdzkiej
wchodzą osoby:
1)     posiadające wykształcenie
wyĹźsze;
2)     niekarane sądownie;
3)     przeciwko ktĂłrym nie jest
prowadzone postępowanie karne.
2. Co najmniej 2 osoby ze składu komisji
wojewódzkiej muszą wykazać się dokumentami potwierdzającymi posiadanie wiedzy
w zakresie religioznawstwa lub etyki.
3. Przewodniczącym komisji wojewódzkiej może
zostać osoba spełniająca warunki określone w ust. 1 i mogąca się
wykazać co najmniej roczną praktyką w kierowaniu zespołami ludzkimi.
Art. 571. 1. Osoba podlegająca kwalifikacji
wojskowej, która została przeznaczona do odbycia obowiązkowej zasadniczej
słuĹźby wojskowej, moĹźe złoĹźyć wniosek o przeznaczenie jej do słuĹźby
zastępczej w podmiocie.
2. Wniosek
o przeznaczenie do słuĹźby zastępczej w podmiocie zawiera:
1)     imię i nazwisko osoby;
2)     numer PESEL osoby;
3)     oświadczenie o wyznawanych
przekonaniach religijnych;
4)     wskazanie w wyznawanej
doktrynie religijnej podstawy wyłączającej możliwość odbywania służby wojskowej
oraz wykazanie rzeczywistych związkĂłw z wyznawaną doktryną religijną lub
wskazanie wyznawanych zasad moralnych, ktĂłre pozostają w sprzeczności
z obowiązkami Ĺźołnierza odbywającego słuĹźbę wojskową.
3. Osoba podlegająca kwalifikacji wojskowej,
ktĂłra złoĹźyła wniosek o przeznaczenie do słuĹźby zastępczej
w podmiocie, do czasu ostatecznego rozstrzygnięcia tego wniosku nie moĹźe być
powołana do służby wojskowej.
4. Osoba podlegająca kwalifikacji wojskowej,
ktĂłrej wniosek o przeznaczenie do słuĹźby zastępczej w podmiocie
został rozstrzygnięty negatywnie ostatecznym orzeczeniem, może wystąpić
z kolejnym wnioskiem w tej sprawie nie wcześniej niĹź po upływie
6 miesięcy od dnia uprawomocnienia się tego orzeczenia, chyba Ĺźe upłynął
juĹź termin określony w karcie powołania do odbycia obowiązkowej
zasadniczej służby wojskowej. Wniosek skierowany do komisji wojewódzkiej przed
upływem tego terminu nie podlega rozpoznaniu.
5. W przypadku gdy wniosek
o przeznaczenie do słuĹźby zastępczej w podmiocie został
rozstrzygnięty negatywnie ostatecznym orzeczeniem, a termin określony
w karcie powołania juĹź upłynął, osoba, ktĂłrej sprawa dotyczy, ma obowiązek
stawienia się w miejscu określonym w karcie powołania w czasie
24 godzin od momentu otrzymania ostatecznego orzeczenia.
Art. 572. 1. Wniosek o przeznaczenie do słuĹźby
zastępczej w podmiocie osoba podlegająca kwalifikacji wojskowej składa na
piśmie do właściwej komisji wojewódzkiej, za pośrednictwem szefa wojskowego
centrum rekrutacji, najpóźniej w dniu doręczenia jej karty powołania do
odbycia obowiązkowej zasadniczej służby wojskowej.
2. Szef wojskowego centrum rekrutacji przesyła
wniosek, o ktĂłrym mowa w ust. 1, komisji wojewĂłdzkiej
w terminie 3 dni od dnia jego złoĹźenia przez osobę podlegającą
kwalifikacji wojskowej.
3. Komisja wojewĂłdzka wydaje orzeczenie
w terminie 30 dni od dnia złoĹźenia wniosku, o ktĂłrym mowa
w ust. 1, z zastrzeĹźeniem art. 575 ust. 2.
Art. 573. 1. Osobie podlegającej kwalifikacji
wojskowej i szefowi wojskowego centrum rekrutacji w terminie
14 dni od dnia otrzymania orzeczenia komisji wojewĂłdzkiej przysługuje
odwołanie do komisji do spraw służby zastępczej, zwanej dalej „komisją”.
2. Komisję powołuje i odwołuje minister
właściwy do spraw pracy. W skład komisji wchodzi przewodniczący komisji
oraz członkowie komisji, w liczbie 5 osĂłb.
3. Orzeczenia komisji zapadają w obecności
co najmniej 3 osĂłb z jej składu.
4. Do osĂłb wchodzących w skład komisji
stosuje się art. 570.
Art. 574. 1. Za udział w pracach komisji
wojewĂłdzkiej i komisji przysługuje wynagrodzenie.
2. Wynagrodzenie nie przysługuje pracownikom
wojewĂłdzkich urzędĂłw pracy, ktĂłrzy wykonują czynności w komisji
wojewĂłdzkiej w ramach swoich obowiązkĂłw wynikających ze stosunku pracy.
3. Rada MinistrĂłw określi, w drodze
rozporządzenia, sposĂłb ustalania wynagrodzenia osĂłb wchodzących w skład
komisji wojewĂłdzkiej i komisji, a takĹźe sposĂłb ustalania wysokości
i warunkĂłw wypłaty diet i innych naleĹźności, jeĹźeli osoby te
zamieszkują poza miejscowościami, w ktĂłrych działają te komisje,
uwzględniając rzeczywisty wkład pracy i czas pracy tych osĂłb.
Art. 575. 1. Wniosek osoby podlegającej
kwalifikacji wojskowej o przeznaczenie do słuĹźby zastępczej w podmiocie
rozpatruje komisja wojewĂłdzka w obecności osoby podlegającej kwalifikacji
wojskowej, w terminie i w miejscu określonych przez
przewodniczącego komisji wojewódzkiej.
2. Jeżeli osoba podlegająca kwalifikacji
wojskowej nie stawi się bez usprawiedliwionej przyczyny na posiedzenie komisji
wojewĂłdzkiej oraz nie zawiadomi jej w terminie 7 dni od dnia,
w ktĂłrym miał być rozpatrzony wniosek, o przyczynie nieobecności,
rozpoznanie wniosku osoby podlegającej kwalifikacji wojskowej o przeznaczenie
do słuĹźby zastępczej w podmiocie następuje na kolejnym posiedzeniu komisji
wojewĂłdzkiej zwołanym nie później niĹź w terminie 30 dni od dnia,
w ktĂłrym był wyznaczony pierwszy termin rozpatrzenia tego wniosku. Komisja
wojewódzka rozpoznaje wniosek osoby podlegającej kwalifikacji wojskowej również
przy braku jej obecności.
3. Orzeczenie komisji wojewĂłdzkiej wraz
z uzasadnieniem doręcza się na piśmie utrwalonym w postaci papierowej
lub elektronicznej osobie podlegającej kwalifikacji wojskowej i szefowi
wojskowego centrum rekrutacji.
Art. 576. Rada MinistrĂłw określi, w drodze
rozporządzenia, tryb działania komisji wojewĂłdzkiej i komisji, sposĂłb
dokumentowania działalności komisji wojewĂłdzkiej i komisji, a takĹźe
wzory orzeczeń w sprawach przeznaczenia do słuĹźby zastępczej
w podmiocie, uwzględniając konieczność zapewnienia szybkiego
i sprawnego postępowania w sprawie, konieczność wykorzystania
istniejących struktur etatowych wojewódzkich urzędów pracy oraz takiego utrwalania
czynności dokonywanych przez komisję wojewĂłdzką i komisję, ktĂłre umoĹźliwi
wykorzystanie dokumentacji w postępowaniu odwoławczym.
Art. 577. 1. Pracodawca osoby podlegającej
kwalifikacji wojskowej jest obowiązany, na czas stawienia się przed komisją
wojewódzką oraz komisją, udzielić tej osobie zwolnienia od świadczenia pracy
z zachowaniem prawa do wynagrodzenia.
2. Przepis ust. 1 stosuje się rĂłwnieĹź
w przypadku wezwania osoby podlegającej kwalifikacji wojskowej przez
marszałka wojewĂłdztwa w sprawach związanych ze słuĹźbą zastępczą
w podmiocie.
Art. 578. 1. Marszałek wojewĂłdztwa:
1)     wydaje osobie podlegającej
kwalifikacji wojskowej kartę skierowania do odbycia służby zastępczej
w podmiocie, zwaną dalej „kartą skierowania”;
2)     kieruje osobę podlegającą
kwalifikacji wojskowej do odbycia słuĹźby zastępczej w miarę moĹźliwości do
podmiotu mającego siedzibę w pobliĹźu jej miejsca pobytu stałego albo
pobytu czasowego trwającego ponad 3 miesiące.
2. Marszałek wojewĂłdztwa o skierowaniu
osoby podlegającej kwalifikacji wojskowej do podmiotu zawiadamia na piśmie
utrwalonym w postaci papierowej lub elektronicznej szefa wojskowego
centrum rekrutacji i podmiot.
3. Karta skierowania zawiera określenie terminu
i miejsca stawienia się osoby podlegającej kwalifikacji wojskowej do odbycia
słuĹźby zastępczej w podmiocie, a takĹźe pouczenie o skutkach
uchylania się od obowiązku odbycia tej słuĹźby, o postępowaniu
w przypadku utraty karty skierowania oraz o postępowaniu
w przypadku niemoĹźności stawienia się osoby podlegającej kwalifikacji wojskowej
do słuĹźby z przyczyn zdrowotnych.
4. Minister właściwy do spraw pracy określi,
w drodze rozporządzenia, wzĂłr karty skierowania, uwzględniając konieczność
ujednolicenia sposobu kierowania tych osób do odbycia służby zastępczej
w podmiocie.
Art. 579. 1. Osoba podlegająca kwalifikacji
wojskowej jest obowiązana stawić się do odbycia służby zastępczej
w podmiocie w terminie i w miejscu określonych
w karcie skierowania.
2. Podmiot, do którego została skierowana osoba
podlegająca kwalifikacji wojskowej w celu odbycia słuĹźby zastępczej, jest
obowiązany przyjąć ją i zapewnić jej warunki wykonywania pracy określonej
w umowie.
3. Niestawienie się osoby podlegającej
kwalifikacji wojskowej do odbycia słuĹźby zastępczej w podmiocie jest
usprawiedliwione w przypadku choroby stwierdzonej zaświadczeniem
lekarskim.
4. O niemoĹźności stawienia się do odbycia
służby zastępczej osoba podlegająca kwalifikacji wojskowej zawiadamia podmiot
niezwłocznie, nie później niĹź w terminie 3 dni od dnia określonego
w karcie skierowania.
5. Osoba podlegająca kwalifikacji wojskowej po
ustaniu przyczyny, o ktĂłrej mowa w ust. 3, jest obowiązana
niezwłocznie zgłosić się do podmiotu i przedstawić zaświadczenie lekarskie
usprawiedliwiające przyczynę niestawienia się do odbycia służby zastępczej.
6. W przypadku niestawienia się osoby
podlegającej kwalifikacji wojskowej do odbycia służby zastępczej
i niezawiadomienia o przyczynie tego niestawienia się, podmiot
zawiadamia niezwłocznie marszałka wojewĂłdztwa, prokuratora rejonowego i szefa
wojskowego centrum rekrutacji.
Art. 580. 1. Marszałek wojewĂłdztwa, w drodze
decyzji administracyjnej, może odroczyć osobie podlegającej kwalifikacji
wojskowej, na jej wniosek, odbycie słuĹźby zastępczej w podmiocie.
2. Przepisy art. 158, art. 159 i art. 164
stosuje się odpowiednio.
3. Obowiązek odbycia służby zastępczej może być
odroczony rĂłwnieĹź z powodu zarządzenia wykonania kary pozbawienia wolności
albo kary aresztu, wykonania kary ograniczenia wolności albo tymczasowego
aresztowania osoby podlegającej kwalifikacji wojskowej.
4. Odwołanie od decyzji, o ktĂłrej mowa
w ust. 1, wnosi się do samorządowego kolegium odwoławczego.
Wniesienie odwołania nie wstrzymuje powołania do służby zastępczej
w podmiocie osoby podlegającej obowiązkowi odbycia tej słuĹźby.
Art. 581. 1. Minister właściwy do spraw pracy moĹźe
zawrzeć porozumienie z ministrem właściwym do spraw wewnętrznych
w sprawie szkolenia osĂłb podlegających kwalifikacji wojskowej
przeznaczonych do odbycia słuĹźby zastępczej w podmiocie w zakresie
zwalczania klęsk żywiołowych.
2. Szkolenie, o ktĂłrym mowa
w ust. 1, odbywa się w ośrodkach szkoleniowych podległych
ministrowi właściwemu do spraw wewnętrznych przez okres 6 tygodni przed
dniem skierowania osoby podlegającej kwalifikacji wojskowej do odbycia służby
zastępczej w podmiocie.
3. Okres szkolenia, o ktĂłrym mowa
w ust. 2, zalicza się do czasu trwania słuĹźby zastępczej
w podmiocie.
Art. 582. 1. Osoba odbywająca słuĹźbę zastępczą nie
pozostaje w stosunku pracy z podmiotem, do ktĂłrego została skierowana
w celu odbycia tej słuĹźby.
2. Dniem rozpoczęcia odbywania służby
zastępczej w podmiocie jest dzień stawienia się do odbycia tej słuĹźby.
3. Podmiot, do ktĂłrego
stawiła się osoba podlegająca kwalifikacji wojskowej w celu odbycia słuĹźby
zastępczej:
1)     zawiadamia o tym fakcie
marszałka wojewĂłdztwa oraz szefa wojskowego centrum rekrutacji w terminie
3 dni od dnia stawienia się osoby podlegającej kwalifikacji wojskowej;
2)     zaznajamia osobę podlegającą
kwalifikacji wojskowej z obowiązującym regulaminem pracy
i z przepisami dotyczącymi odbywania słuĹźby zastępczej
w podmiocie;
3)     powierza osobie podlegającej
kwalifikacji wojskowej wykonywanie pracy po uprzednim przeszkoleniu jej
w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy oraz przepisĂłw
przeciwpoĹźarowych, a takĹźe po uzyskaniu pozytywnych wynikĂłw wstępnych
badań lekarskich.
Art. 583. 1. Do osĂłb odbywających słuĹźbę zastępczą
w podmiocie stosuje się odpowiednio przepisy ustawy z dnia
26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy o: obowiązkach pracodawcy,
obowiązkach pracownika, nagrodach i wyróşnieniach, odpowiedzialności
porządkowej, ochronie wynagrodzenia za pracę, odpowiedzialności materialnej
pracownika, świadczeniach przysługujących w okresie czasowej niezdolności
do pracy, a takĹźe czasie pracy oraz bezpieczeństwie i higienie pracy.
2. W przypadku śmierci osoby odbywającej
słuĹźbę zastępczą w podmiocie członkom jej rodziny przysługuje odprawa
pośmiertna na zasadach przewidzianych w ustawie z dnia
26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy, wypłacana przez podmiot.
Art. 584. 1. Osoba odbywająca słuĹźbę zastępczą
w podmiocie nie moĹźe pełnić funkcji kierowniczej.
2. Na czas odbywania służby zastępczej
w podmiocie ulega zawieszeniu członkostwo osoby podlegającej kwalifikacji
wojskowej w związku zawodowym, ktĂłrego jest członkiem w dniu
powołania do tej służby.
3. Osoba odbywająca służbę zastępczą
w podmiocie moĹźe brać udział w strajku, wyłącznie w przypadku
gdy uczestniczą w nim wszyscy pracownicy zatrudnieni przez podmiot.
Art. 585. 1. Osobie odbywającej słuĹźbę zastępczą
w podmiocie przysługuje z tytułu pełnienia tej słuĹźby świadczenie
pieniężne w wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę ustalonego na
podstawie przepisĂłw ustawy z dnia 10 paĹşdziernika 2002 r.
o minimalnym wynagrodzeniu za pracę, obowiązującego w okresie
pełnienia słuĹźby zastępczej w podmiocie.
2. Świadczenie pieniężne, o ktĂłrym mowa
w ust. 1, podmiot wypłaca co miesiąc.
3. Marszałek województwa dokonuje zwrotu
wypłaconego przez podmiot świadczenia pieniężnego.
Art. 586. Osobie odbywającej słuĹźbę zastępczą
w podmiocie przysługuje zwolnienie od pracy:
1)     w celu wykonania okresowych
badań lekarskich i szczepień ochronnych – na czas tych badań
i szczepień;
2)     w celu osobistego stawienia się
na wezwanie przed organem administracji publicznej, organem wymiaru
sprawiedliwości albo organem ścigania – na czas stawiennictwa;
3)     w przypadku ślubu tej osoby lub
urodzenia się jej dziecka albo śmierci i pogrzebu małżonka tej osoby lub
jej dziecka, ojca, matki, ojczyma lub macochy – w wymiarze 2 dni;
4)     w przypadku śmierci
i pogrzebu jej siostry, brata, teściowej, teścia, babki, dziadka,
a takĹźe innej osoby pozostającej we wspĂłlnym poĹźyciu albo na utrzymaniu
tej osoby lub pod jej bezpośrednią opieką – w wymiarze 1 dnia;
5)     w celu załatwienia waĹźnych spraw
rodzinnych – w wymiarze do 2 dni.
Art. 587. 1. Podmiot zawiadamia w terminie
14 dni marszałka wojewĂłdztwa o kaĹźdej nieobecności w pracy osoby
odbywającej służbę zastępczą.
2. Jeżeli osoba odbywająca służbę zastępczą
w podmiocie jest niezdolna do odbywania tej z powodu choroby,
marszałek województwa może wystąpić do szefa wojskowego centrum rekrutacji
o skierowanie tej osoby do wojskowej komisji lekarskiej w celu
ustalenia zdolności do służby wojskowej.
3. Okresu nieusprawiedliwionej nieobecności
w podmiocie nie zalicza się do czasu odbywania słuĹźby zastępczej
w podmiocie i czas jej odbywania przedłuĹźa się o liczbę dni tej
nieobecności.
Art. 588. 1. Dniem zwolnienia z odbywania
słuĹźby zastępczej w podmiocie jest dzień, w ktĂłrym upływa okres,
o ktĂłrym mowa w art. 561 pkt 1, liczony od dnia, w ktĂłrym osoba
odbywająca słuĹźbę zastępczą w podmiocie stawiła się do odbycia tej słuĹźby,
z zastrzeĹźeniem art. 587 ust. 3.
2. Osobę odbywającą służbę zastępczą
w podmiocie, ktĂłra w ostatnim dniu odbywania tej słuĹźby przebywała ze
względu na stan zdrowia w podmiocie leczniczym, zwalnia się ze słuĹźby
w ostatnim dniu ustalonego czasu jej odbywania. Podmiot powiadamia
o tym fakcie kierownika podmiotu leczniczego oraz osobę odbywającą słuĹźbę
zastępczą w podmiocie.
Art. 589. Osoby, ktĂłre odbyły słuĹźbę zastępczą
w podmiocie, są przenoszone do pasywnej rezerwy.
Rozdział
3
SłuĹźba w formacjach uzbrojonych
Art. 590. 1. Osoba przeznaczona do odbycia
obowiązkowej zasadniczej służby wojskowej może złożyć wniosek
o przeznaczenie jej do słuĹźby zastępczej w formacji uzbrojonej.
2. Wniosek o przeznaczenie do słuĹźby
zastępczej w formacji uzbrojonej osoba przeznaczona do odbycia
obowiązkowej zasadniczej służby wojskowej składa na piśmie do kierującego
formacją uzbrojoną, za pośrednictwem szefa wojskowego centrum rekrutacji,
najpóźniej w dniu doręczenia jej karty powołania do odbycia obowiązkowej
zasadniczej służby wojskowej.
3. Wniosek
o przeznaczenie do słuĹźby zastępczej w formacji uzbrojonej zawiera:
1)     imię i nazwisko osoby;
2)     numer PESEL osoby;
3)     nazwę i adres jednostki
organizacyjnej formacji uzbrojonej, w ktĂłrej ta osoba ma pełnić słuĹźbę.
4. Szef wojskowego centrum rekrutacji przesyła
wniosek, o ktĂłrym mowa w ust. 1, do kierującego formacją
uzbrojoną w terminie 3 dni od dnia jego złoĹźenia.
5. Kierujący formacją uzbrojoną w terminie
60 dni od dnia złoĹźenia wniosku, o ktĂłrym mowa w ust. 1, jest
obowiązany do jego rozpatrzenia i poinformowania składającego wniosek oraz
szefa wojskowego centrum rekrutacji o sposobie jego rozpatrzenia.
6. Osoba, ktĂłrej wniosek o przeznaczenie
do słuĹźby zastępczej w formacji uzbrojonej został rozstrzygnięty negatywnie,
moĹźe wystąpić z kolejnym wnioskiem w tej sprawie wyłącznie do innej
formacji uzbrojonej, chyba Ĺźe upłynął juĹź termin określony w karcie
powołania do odbycia obowiązkowej zasadniczej służby wojskowej.
7. W przypadku gdy wniosek
o przeznaczenie do słuĹźby zastępczej w formacji uzbrojonej został
rozstrzygnięty negatywnie ostatecznym orzeczeniem, a termin określony
w karcie powołania juĹź upłynął, osoba, ktĂłrej sprawa dotyczy, ma obowiązek
stawienia się w miejscu określonym w karcie powołania w czasie
24 godzin od momentu otrzymania ostatecznego orzeczenia.
Art. 591. Dniem rozpoczęcia odbywania słuĹźby
zastępczej w formacji uzbrojonej jest dzień stawienia się do odbycia tej
służby.
Art. 592. Osobom pełniącym słuĹźbę zastępczą
w formacjach uzbrojonych i członkom ich rodzin, niezaleĹźnie od
uprawnień określonych dla tych osĂłb w przepisach z tytułu tej słuĹźby,
przysługują uprawnienia przewidziane dla żołnierzy obowiązkowej zasadniczej
słuĹźby wojskowej i ich rodzin.
Art. 593. 1. Minister właściwy do spraw wewnętrznych
w porozumieniu z Ministrem Obrony Narodowej i innymi ministrami,
ktĂłrym są podporządkowane formacje uzbrojone, określi, w drodze
rozporządzenia, terminy kierowania osób podlegających obowiązkowi odbycia
zasadniczej słuĹźby wojskowej do słuĹźby w formacjach uzbrojonych,
uwzględniając potrzeby uzupełnieniowe tych formacji oraz okresy szkolenia
w tych formacjach. Rozporządzenie wydaje się corocznie w okresie
trwania obowiązku odbywania obowiązkowej zasadniczej służby wojskowej.
2. Minister właściwy do spraw wewnętrznych
w porozumieniu z Ministrem Obrony Narodowej i innymi ministrami,
ktĂłrym są podporządkowane formacje uzbrojone, moĹźe, w drodze
rozporządzenia, ograniczać czas trwania słuĹźby osĂłb, o ktĂłrych mowa
w ust. 1, w formacjach uzbrojonych, stosownie do potrzeb tych
formacji, jeżeli nie zagraża to bezpieczeństwu państwa.
3. Jeżeli wymaga tego konieczność zapewnienia
bezpieczeństwa państwa, Rada MinistrĂłw moĹźe przedłuĹźyć, w drodze
rozporządzenia, czas trwania słuĹźby osĂłb, o ktĂłrych mowa
w ust. 1, w formacjach uzbrojonych o okres
nieprzekraczający łącznie 6 miesięcy.
4. Minister Obrony Narodowej
w porozumieniu z ministrami, ktĂłrym są podporządkowane formacje
uzbrojone, określi, w drodze rozporządzenia, tryb postępowania
w sprawie przeznaczania i kierowania osĂłb podlegających obowiązkowi
odbycia obowiązkowej zasadniczej słuĹźby wojskowej do słuĹźby w formacjach
uzbrojonych, zapewniając współdziałanie w tych sprawach szefa wojskowego
centrum rekrutacji i komendanta jednostki organizacyjnej formacji
uzbrojonej lub innego właściwego w tych sprawach organu,
a w zakresie przeznaczania i kierowania do tej słuĹźby,
uwzględniając takĹźe konieczność uzupełniania Sił Zbrojnych w pierwszej
kolejności.
Art. 594. Przepisy art. 158 i art. 159 stosuje się
odpowiednio.
Art. 595. Osoby podlegające obowiązkowi odbycia
zasadniczej słuĹźby wojskowej pełniące słuĹźbę w formacjach uzbrojonych są
objęte obowiązkowym ubezpieczeniem zdrowotnym na zasadach określonych
w przepisach ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o Ĺ›wiadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych.
Art. 596. W zakresie nieuregulowanym
w niniejszej ustawie do stosunku słuĹźbowego osĂłb pełniących słuĹźbę
zastępczą w formacjach uzbrojonych stosuje się odpowiednio przepisy
regulujące daną służbę.
Art. 597. 1. Dniem zwolnienia z odbywania
słuĹźby zastępczej w formacji uzbrojonej jest dzień, w ktĂłrym upływa
okres, o ktĂłrym mowa w art. 561 pkt 2, liczony od dnia, w ktĂłrym
osoba odbywająca słuĹźbę zastępczą w formacji uzbrojonej stawiła się do
odbycia tej służby.
2. Osobę odbywającą służbę zastępczą
w formacji uzbrojonej, ktĂłra w ostatnim dniu odbywania tej słuĹźby
przebywała ze względu na stan zdrowia w podmiocie leczniczym, zwalnia się
ze słuĹźby w ostatnim dniu ustalonego czasu jej odbywania. Kierujący
formacją uzbrojoną powiadamia o tym fakcie kierownika podmiotu leczniczego
oraz osobę odbywającą słuĹźbę zastępczą w formacji uzbrojonej.
Art. 598. Osoby, ktĂłre odbyły słuĹźbę zastępczą
w formacji uzbrojonej, są przenoszone do pasywnej rezerwy.
Art. 599. 1. Osoby pełniące słuĹźbę
w formacjach uzbrojonych na zasadach określonych w ustawie z dnia
27 sierpnia 2004 r. o Ĺ›wiadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych mają prawo wyboru:
1)     lekarza podstawowej opieki
zdrowotnej, pielęgniarki podstawowej opieki zdrowotnej lub położnej podstawowej
opieki zdrowotnej, w rozumieniu przepisĂłw ustawy z dnia
27 paĹşdziernika 2017 r. o podstawowej opiece zdrowotnej,
2)     świadczeniodawcy udzielającego
ambulatoryjnych świadczeń specjalistycznych,
3)     lekarza dentysty,
4)    
szpitala
– najbliĹźszych miejscu pełnienia słuĹźby,
spośrĂłd świadczeniodawcĂłw, ktĂłrzy zawarli umowy o udzielanie świadczeń
opieki zdrowotnej, będących jednostkami budżetowymi tworzonymi
i nadzorowanymi przez ministra właściwego do spraw wewnętrznych,
posiadających w strukturze organizacyjnej ambulatorium, ambulatorium
z izbą chorych lub lekarza podstawowej opieki zdrowotnej, pielęgniarkę
podstawowej opieki zdrowotnej lub położną podstawowej opieki zdrowotnej,
w rozumieniu ustawy z dnia 27 paĹşdziernika 2017 r.
o podstawowej opiece zdrowotnej, albo będących podmiotami leczniczymi
utworzonymi przez ministra właściwego do spraw wewnętrznych.
2. JeĹźeli osoby, o ktĂłrych mowa
w ust. 1, nie mogą uzyskać świadczenia opieki zdrowotnej u
świadczeniodawcy określonego w ust. 1, mają prawo wyboru innego
świadczeniodawcy spośród świadczeniodawców, którzy zawarli umowy
o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej.
3. Koszty częściowej lub całkowitej odpłatności
za leki wydawane osobom, o ktĂłrych mowa w ust. 1, na zasadach
i w zakresie określonych w ustawie z dnia 27 sierpnia
2004 r. o Ĺ›wiadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środkĂłw
publicznych, są finansowane z budĹźetu państwa, z części pozostającej
w dyspozycji ministra właściwego do spraw wewnętrznych.
4. Minister właściwy do spraw wewnętrznych
w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw zdrowia określi,
w drodze rozporządzenia, sposĂłb i tryb finansowania kosztĂłw lekĂłw,
o ktĂłrych mowa w ust. 3, uwzględniając konieczność racjonalnego
wydatkowania środków publicznych.
DZIAŁ
XX
Militaryzacja
i ochrona obiektĂłw szczegĂłlnie waĹźnych dla bezpieczeństwa lub obronności
państwa
Art. 600. 1. W przypadku wprowadzenia stanu
wyjątkowego na całym terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, stanu wojennego,
ogłoszenia mobilizacji i w czasie wojny, Rada MinistrĂłw moĹźe objąć
militaryzacją jednostki przewidziane do militaryzacji, na które nałożono
obowiązek realizacji zadań szczególnie ważnych dla bezpieczeństwa lub
obronności państwa.
2. Zadaniami,
o ktĂłrych mowa w ust. 1, są:
1)     produkcja lub naprawa wyrobĂłw,
wykonywanie usług oraz prace wdroĹźeniowe i ekspertyzy niezbędne do
zabezpieczenia potrzeb obronnych państwa;
2)     wykonywanie przewozĂłw wojskowych
oraz logistyczne wsparcie Sił Zbrojnych i sojuszniczych sił wzmocnienia
w ramach obowiązkĂłw państwa‑gospodarza;
3)     funkcjonowanie systemĂłw
łączności, transportu, energetyki oraz gazownictwa i sektora paliwowego,
a takĹźe wykonywanie funkcji wynikających ze zwierzchnictwa w polskiej
przestrzeni powietrznej;
4)     budowa, rozbudowa
i odtwarzanie infrastruktury obronnej państwa oraz osłony technicznej
infrastruktury transportowej, a takĹźe gromadzenie i utrzymywanie
rezerw strategicznych na potrzeby osłony technicznej tej infrastruktury;
5)     informacyjne zabezpieczenie
funkcjonowania systemu obronnego państwa;
6)     utrzymanie bezpieczeństwa
i porządku wewnętrznego;
7)     ochrona obiektĂłw
o szczegĂłlnym znaczeniu dla bezpieczeństwa lub obronności państwa;
8)     zabezpieczenie logistyczne
wsparcia wykonywania zadań na rzecz bezpieczeństwa lub obronności;
9)     zabezpieczenie funkcjonowania
systemów sieci wodociągowych lub kanalizacyjnych.
3. Objęcie militaryzacją i odstąpienie od
militaryzacji jednostek przewidzianych do militaryzacji następuje na wniosek
Prezesa Rady Ministrów, ministra właściwego ze względu na przedmiot działania
podmiotu przewidzianego do militaryzacji, wojewodę właściwego ze względu na
miejsce realizacji zadań przez jednostkę przewidzianą do militaryzacji,
centralny organ administracji rządowej, kierownika urzędu centralnego lub
Prezesa Narodowego Banku Polskiego.
4. Po objęciu militaryzacją jednostki
przewidziane do militaryzacji realizują zadania szczególnie ważne dla obronności
lub bezpieczeństwa państwa.
5. Wykaz jednostek przewidzianych do
militaryzacji prowadzi Minister Obrony Narodowej.
6. Wpisu do wykazu dokonuje Minister Obrony
Narodowej na podstawie wnioskĂłw zgłaszanych przez organy, o ktĂłrych mowa
w ust. 3. Wniosek zawiera co najmniej oznaczenie organu wnioskującego
oraz informacje dotyczące jednostki ze wskazaniem limitu osĂłb, ktĂłre w tej
jednostce będą powołane do służby.
7. Wniosek sporządza się z zachowaniem
przepisĂłw ustawy z dnia 22 stycznia 1999 r. o ochronie
informacji niejawnych.
8. Wnioski, o ktĂłrych mowa
w ust. 6, podlegają rozpatrzeniu przez Ministra Obrony Narodowej pod
względem ich zgodności z zadaniami na rzecz obronności lub bezpieczeństwa
państwa nałożonymi na wnioskodawcę.
9. W wykazie uwzględnia się informacje
dotyczące jednostek przewidzianych do militaryzacji, w tym informacje
dotyczące organów, którym podlegają te jednostki, oraz limity osób, które
przewiduje się powołać do słuĹźby w jednostkach zmilitaryzowanych.
Art. 601. 1. Jednostki przewidziane do
militaryzacji podlegają kontroli stanu przygotowania do militaryzacji,
zarządzanej przez:
1)     Prezesa Rady MinistrĂłw –
w stosunku do ministrĂłw, wojewodĂłw, centralnego organu administracji
rządowej, kierownika państwowego urzędu centralnego albo Prezesa Narodowego
Banku Polskiego;
2)     organy, o ktĂłrych mowa
w pkt 1 â€“ w stosunku do kierownikĂłw jednostek organizacyjnych,
które im podlegają.
2. Minister Obrony Narodowej
w porozumieniu z odpowiednim ministrem lub wojewodą moĹźe zarządzić
dodatkową kontrolę w odniesieniu do jednostek wykonujących zadania na
rzecz Sił Zbrojnych.
3. Kontrola może być zarządzona również na
wniosek organu, według którego ustaleń przygotowuje się jednostki do objęcia
ich militaryzacją.
Art. 602. Rada MinistrĂłw określi, w drodze
rozporządzenia:
1)     sposĂłb i tryb ustalania
jednostek przewidzianych do militaryzacji,
2)     tryb ustalania limitĂłw osĂłb,
o ktĂłrych mowa w art. 600 ust. 9,
3)    
czynności:
a)     organu wnioskującego o objęcie
militaryzacją,
b)     organu, ktĂłry objął jednostkę
przygotowaniami do militaryzacji,
c)     kierownika jednostki
przewidzianej do militaryzacji,
d)     kierownika jednostki
zmilitaryzowanej,
4)     zakres danych i wzĂłr
wniosku o wpis do wykazu,
5)    
tryb przeprowadzania kontroli stanu przygotowania jednostek przewidzianych do
militaryzacji
– uwzględniając prawidłowe wykonywanie
zadań szczególnie ważnych dla bezpieczeństwa lub obronności państwa oraz
konieczność zapewnienia sprawności i efektywności postępowania.
Art. 603. 1. Jednostki przewidziane do
militaryzacji w sprawach przygotowania do objęcia militaryzacją podlegają
Prezesowi Rady Ministrów, właściwym ministrom ze względu na przedmiot ich
działania lub wojewodom właściwym ze względu na miejsce realizacji zadań przez
jednostkę przewidzianą do militaryzacji, centralnym organom administracji
rządowej, kierownikowi urzędu centralnego albo Prezesowi Narodowego Banku
Polskiego.
2. Przygotowania jednostek przewidzianych do
militaryzacji do realizacji zadań są finansowane ze środków własnych tych
jednostek.
3. Koszty realizacji zadań, o ktĂłrych mowa
w art. 600 ust. 2, są finansowane z budĹźetu państwa, z części
będącej w dyspozycji organu wnioskującego o objęcie jednostki
militaryzacją.
Art. 604. 1. Z dniem objęcia militaryzacją
jednostki przewidziane do militaryzacji stają się jednostkami
zmilitaryzowanymi, a kierownicy jednostek przewidzianych do militaryzacji
stają się kierownikami jednostek zmilitaryzowanych.
2. Jednostki zmilitaryzowane podlegają organom
wskazanym w wykazie, o ktĂłrym mowa w art. 600 ust. 5.
3. Rada MinistrĂłw, na wniosek Ministra Obrony
Narodowej, może przydzielić jednostki zmilitaryzowane organom innym niż
wskazane w wykazie, o ktĂłrym mowa w art. 600 ust. 5, albo Siłom
Zbrojnym.
4. Jednostki zmilitaryzowane wykonują zadania
ustalone przez organy, którym podlegają.
Art. 605. 1. Do słuĹźby w jednostkach
zmilitaryzowanych mogą być przeznaczone osoby, którym nadano przydział
organizacyjno‑mobilizacyjny.
2. Ustalenie przeznaczenia osĂłb wskazanych
w ust. 1 następuje w drodze nadania im przydziałów organizacyjno‑mobilizacyjnych
do tych jednostek. Przydziały nadaje się również po objęciu jednostek
militaryzacją.
3. Przydziałów
organizacyjno‑mobilizacyjnych nie nadaje się osobom, ktĂłre:
1)     przekroczyły wiek określony
w odpowiednich przepisach o zaopatrzeniu emerytalnym;
2)     nie ukończyły 18 lat Ĺźycia;
3)     są Ĺźołnierzami w czynnej
służbie wojskowej;
4)     mają nadane przydziały
mobilizacyjne albo pracownicze przydziały mobilizacyjne;
5)     są funkcjonariuszami Policji,
Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Centralnego Biura
Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Służby Ochrony Państwa, Służby Więziennej,
StraĹźy Ochrony Kolei i Państwowej StraĹźy PoĹźarnej, jeĹźeli osoby te na mocy
odrębnych przepisĂłw pełnią słuĹźbę w razie ogłoszenia mobilizacji
i w czasie wojny;
6)     zostały uznane za stale lub
długotrwale niezdolne do pracy w gospodarstwie rolnym na podstawie ustawy
z dnia 20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rolnikĂłw
lub za całkowicie niezdolne do pracy oraz samodzielnej egzystencji albo
całkowicie niezdolne do pracy na podstawie ustawy z dnia 17 grudnia
1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych lub zaliczone do osĂłb o znacznym stopniu niepełnosprawności
albo umiarkowanym stopniu niepełnosprawności w rozumieniu ustawy
z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej
i społecznej oraz zatrudnianiu osĂłb niepełnosprawnych;
7)     zostały skazane prawomocnym
wyrokiem na karę pozbawienia wolności.
4. Rada MinistrĂłw
określi, w drodze rozporządzenia:
1)     sposĂłb i tryb nadawania
przydziałów organizacyjno‑mobilizacyjnych do jednostek przewidzianych do
militaryzacji i zmilitaryzowanych,
2)     sposĂłb sporządzania
zapotrzebowania na uzupełnienie potrzeb jednostek przewidzianych do
militaryzacji i zmilitaryzowanych,
3)    
wzĂłr karty przydziału organizacyjno‑mobilizacyjnego
– mając na uwadze konieczność zapewnienia
jednolitości i sprawności postępowania w sprawach nadawania przydziałów
organizacyjno‑mobilizacyjnych.
Art. 606. 1. Osoby, ktĂłrym nadano przydziały
organizacyjno‑mobilizacyjne, podlegają powołaniu w terminie
i miejscu określonych w wezwaniu.
2. Osoby, którym nadano przydziały
organizacyjno‑mobilizacyjne do jednostek przewidzianych do militaryzacji
z chwilą objęcia ich militaryzacją, stają się osobami pełniącymi słuĹźbę
w jednostce zmilitaryzowanej.
3. Do słuĹźby w jednostkach objętych
militaryzacją mogą być powoływane, w drodze nadania przydziałów
organizacyjno‑mobilizacyjnych, inne osoby, jeĹźeli posiadają kwalifikacje
przydatne do tej służby.
Art. 607. 1. Kierownik jednostki zmilitaryzowanej
zwalnia ze słuĹźby w tej jednostce:
1)     osoby, ktĂłre osiągnęły wiek
określony w odpowiednich przepisach o zaopatrzeniu emerytalnym;
2)     osoby, ktĂłre utraciły zdolność
do wykonywania zawodu.
2. Kierownik jednostki zmilitaryzowanej moĹźe
zwolnić ze słuĹźby w tej jednostce inne osoby niĹź określone
w ust. 1, jeĹźeli jest to uzasadnione potrzebami jednostki
zmilitaryzowanej.
Art. 608. 1. Dotychczasowy stosunek pracy osĂłb
przeznaczonych do pełnienia słuĹźby w jednostkach zmilitaryzowanych ulega
zawieszeniu z dniem powołania ich do tej słuĹźby. Jednocześnie powstaje
z mocy prawa stosunek słuĹźbowy militaryzacji, zwany dalej „stosunkiem słuĹźby”,
uregulowany przepisami niniejszego rozdziału.
2. Osoby pełniące słuĹźbę w jednostce
zmilitaryzowanej nie mogą rozwiązać stosunku słuĹźby z tą jednostką.
3. Stosunek służby oraz jego skutki prawne
wygasają z dniem zwolnienia ze słuĹźby w jednostce zmilitaryzowanej.
4. Okres pełnienia słuĹźby w jednostce
zmilitaryzowanej wlicza się do okresu zatrudnienia w zakresie wszystkich
uprawnień wynikających ze stosunku pracy.
Art. 609. 1. Do osĂłb pełniących słuĹźbę
w jednostkach zmilitaryzowanych, w zakresie nieuregulowanym
w przepisach niniejszej ustawy, stosuje się przepisy prawa pracy oraz inne
przepisy obowiązujące w tych jednostkach.
2. Osobom pełniącym słuĹźbę w jednostkach
zmilitaryzowanych w przypadku wprowadzenia stanu wyjątkowego na całym
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, stanu wojennego, ogłoszenia mobilizacji
i w czasie wojny przysługują bezpłatne świadczenia zdrowotne. Koszty
tych świadczeń pokrywa się z części budĹźetu państwa, ktĂłrej dysponentem
jest organ, ktĂłremu podlega jednostka zmilitaryzowana.
Art. 610. 1. Osoby pełniące słuĹźbę w jednostce
zmilitaryzowanej mogą być wyznaczane przez kierownika jednostki na inne
stanowiska słuĹźby, niĹź zajmowały w dniu powołania do tej słuĹźby.
2. Osoby pełniące słuĹźbę w jednostce
zmilitaryzowanej mogą być przenoszone do innej jednostki zmilitaryzowanej.
Przeniesienie następuje w drodze nadania przydziału organizacyjno‑mobilizacyjnego.
3. JeĹźeli przeniesienie,
o ktĂłrym mowa w ust. 2, miałoby nastąpić do jednostki
zmilitaryzowanej mającej siedzibę w innej miejscowości, przepisu
ust. 2 nie stosuje się do:
1)     kobiet w ciąży oraz osĂłb
przebywających na urlopach związanych z rodzicielstwem;
2)    
osób sprawujących opiekę nad:
a)     dziećmi do lat 16,
b)     wspĂłlnie z nimi
zamieszkałymi osobami obłożnie chorymi lub osobami, wobec których orzeczono
stałą niezdolność do pracy w gospodarstwie rolnym na podstawie ustawy
z dnia 20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym
rolników, lub uznanymi za całkowicie niezdolne do pracy oraz samodzielnej egzystencji
na podstawie ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, lub zaliczonymi do osĂłb
o znacznym stopniu niepełnosprawności na podstawie ustawy z dnia
27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej
oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych, jeżeli opieki tej nie można powierzyć
innej osobie.
Art. 611. 1. Wysokość środkĂłw finansowych
przeznaczonych na wynagrodzenia osĂłb pełniących słuĹźbę w jednostce
zmilitaryzowanej ustala kierownik jednostki przewidzianej do militaryzacji,
w uzgodnieniu z organem wskazanym w art. 603 ust. 1.
2. Osoby pełniące słuĹźbę w jednostce
zmilitaryzowanej otrzymują wynagrodzenie według zajmowanego stanowiska
słuĹźbowego ujętego w etacie jednostki zmilitaryzowanej.
Art. 612. Organ, ktĂłremu podlega jednostka
zmilitaryzowana, moĹźe ustalać indywidualny wymiar i rozkład czasu słuĹźby,
z uwzględnieniem potrzeb jednostki zmilitaryzowanej.
Art. 613. 1. Rada MinistrĂłw uznaje obiekty za
szczególnie ważne dla obronności lub bezpieczeństwa państwa oraz zapewnia
warunki do wykonywania zadań dotyczących przygotowywania i prowadzenia
szczegĂłlnej ochrony tych obiektĂłw.
2. Przygotowywanie
szczegĂłlnej ochrony obiektĂłw obejmuje prace koncepcyjne, planistyczne,
organizacyjne, logistyczne, techniczne, szkoleniowe i kontrolne mające na
celu:
1)     opracowanie, uzgadnianie
i aktualizowanie planĂłw szczegĂłlnej ochrony obiektĂłw;
2)     zapewnienie zasobĂłw, w tym
ludzkich, finansowych i materiałowych, niezbędnych do prowadzenia
szczegĂłlnej ochrony obiektĂłw;
3)     utworzenie systemu kierowania
szczególną ochroną obiektów, zorganizowanie współdziałania oraz określenie
sposobu prowadzenia szczegĂłlnej ochrony obiektĂłw;
4)     osiągnięcie gotowości do
prowadzenia szczegĂłlnej ochrony obiektĂłw.
3. Prowadzenie
szczegĂłlnej ochrony obiektĂłw obejmuje:
1)     bezpośrednią ochronę fizyczną
obiektĂłw i ich zabezpieczenie techniczne;
2)     przedsięwzięcia realizowane
w ramach systemu alarmowania i powiadamiania oraz wymiany informacji
o zagroĹźeniach;
3)     działania obronne prowadzone
przez Siły Zbrojne, obejmujące w szczegĂłlności rozbudowę inĹźynieryjną
terenu na podejściach i wewnątrz bronionego obiektu, system ognia broni
palnej, powszechną obronę przeciwlotniczą oraz ochronę przed skażeniami;
4)     inne działania mające na celu
ochronę obiektu, ktĂłre wynikają z jego specyfiki i charakteru
zagrożeń dla jego funkcjonowania.
4. SzczegĂłlna ochrona obiektĂłw jest
przygotowywana przez organy, instytucje, formacje, przedsiębiorców lub
jednostki organizacyjne, w ktĂłrych właściwości znajdują się obiekty.
5. SzczegĂłlna ochrona obiektĂłw jest
prowadzona przez tworzone w tym celu jednostki zmilitaryzowane.
6. SzczegĂłlna ochrona
obiektĂłw moĹźe być przygotowywana i prowadzona we współdziałaniu z:
1)     Policją oraz Państwową Strażą
PoĹźarną – w zakresie określonym przez ministra właściwego do spraw
wewnętrznych;
2)     Siłami Zbrojnymi –
w zakresie określonym przez Ministra Obrony Narodowej.
Art. 614. Z wnioskiem do Rady MinistrĂłw
o uznanie obiektu za szczegĂłlnie waĹźny dla bezpieczeństwa lub obronności
państwa mogą występować:
1)    
Prezes Rady MinistrĂłw, ministrowie i przewodniczący komitetĂłw wchodzących
w skład Rady MinistrĂłw – w stosunku do obiektĂłw:
a)     będących w ich właściwości,
b)     organĂłw, formacji
i jednostek organizacyjnych im podległych lub przez nich nadzorowanych,
c)     instytucji państwowych oraz
przedsiębiorcĂłw i innych jednostek organizacyjnych – według właściwości
wynikającej z ustaw;
2)     organy administracji rządowej
nadzorowane przez Prezesa Rady MinistrĂłw – w stosunku do obiektĂłw będących
w ich właściwości;
3)     Prezes Narodowego Banku
Polskiego – w stosunku do obiektĂłw będących w jego właściwości;
4)     Prezes Zarządu Banku
Gospodarstwa Krajowego – w stosunku do obiektĂłw będących w jego
właściwości;
5)    
wojewodowie – w stosunku do obiektĂłw:
a)     będących w ich właściwości,
b)     jednostek organizacyjnych im
podporządkowanych lub przez nich nadzorowanych,
c)     przedsiębiorcĂłw prowadzących
działalność na terenie województwa, które nie są we właściwości innych organów,
d)     będących we właściwości organĂłw
jednostek samorządu terytorialnego oraz utworzonych przez te organy jednostek
organizacyjnych – po zasięgnięciu opinii organów wykonawczych właściwych
jednostek samorządu terytorialnego.
Art. 615. Na podstawie ustaleń Rady MinistrĂłw,
o ktĂłrych mowa w art. 613 Minister Obrony Narodowej prowadzi
i aktualizuje wykaz obiektĂłw szczegĂłlnie waĹźnych dla bezpieczeństwa lub
obronności państwa.
Art. 616. Obiekty szczegĂłlnie waĹźne dla obronności
lub bezpieczeństwa państwa kategoryzuje się z uwagi na ich znaczenie oraz
pełnioną funkcję dla systemu bezpieczeństwa państwa.
Art. 617. Rada MinistrĂłw określi, w drodze
rozporządzenia:
1)     rodzaje obiektĂłw szczegĂłlnie
waĹźnych dla obronności lub bezpieczeństwa państwa i ich kategorie,
2)     tryb uznawania obiektĂłw za
szczególnie ważne dla obronności lub bezpieczeństwa państwa oraz utraty przez
nie takiego charakteru,
3)     czynności w zakresie
przygotowywania szczegĂłlnej ochrony obiektĂłw,
4)    
zakres danych i wzĂłr wniosku o uznanie obiektu za szczegĂłlnie waĹźny
dla bezpieczeństwa lub obronności państwa
– mając na uwadze znaczenie obiektĂłw dla
obronności lub bezpieczeństwa państwa oraz konieczność zapewnienia
prawidłowości przygotowania i prowadzenia ochrony tych obiektĂłw.
DZIAŁ
XXI
Świadczenia
na rzecz obrony
Rozdział
1
Świadczenia osobiste w czasie pokoju
Art. 618. 1. Na osoby posiadające obywatelstwo
polskie, ktĂłre ukończyły 16, a nie przekroczyły 60 lat Ĺźycia, moĹźe
być nałożony obowiązek świadczeń osobistych, polegających na wykonywaniu
różnego rodzaju prac doraźnych na rzecz przygotowania obrony państwa albo
zwalczania klęsk żywiołowych, likwidacji ich skutków oraz zarządzania kryzysowego.
2. Obowiązek świadczeń osobistych moĹźe
obejmować również obowiązek użycia posiadanych narzędzi prostych,
a w stosunku do osĂłb wykonujących świadczenia polegające na
doręczaniu dokumentów powołania do służby wojskowej oraz wezwań do wykonania
świadczeń, zwanych dalej „kurierami” – także posiadanych środków
transportowych.
3. Obowiązek świadczeń osobistych moĹźe być
nałoĹźony w związku z Ä‡wiczeniami wojskowymi, a takĹźe w celu
dostarczenia i obsługi przedmiotĂłw świadczeń rzeczowych.
4. W stosunku do kurierĂłw obowiązek
świadczeń osobistych moĹźe być nałoĹźony w celu sprawdzenia gotowości
mobilizacyjnej Sił Zbrojnych oraz w przypadku powoływania w trybie
natychmiastowego stawiennictwa żołnierzy rezerwy lub wezwania żołnierzy OT do
stawienia się do pełnienia terytorialnej służby wojskowej rotacyjnie.
Art. 619. 1. Czas wykonywania świadczeń
osobistych nie moĹźe przekraczać jednorazowo 12 godzin,
a w stosunku do kurierĂłw oraz osĂłb dostarczających
i obsługujących przedmioty świadczeń rzeczowych – 48 godzin.
2. NałoĹźenie obowiązku wykonania
świadczenia osobistego moĹźe nastąpić najwyĹźej 3 razy w roku.
3. Do czasu
wykonywania świadczeń osobistych, o ktĂłrych mowa w ust. 1,
wlicza się:
1)     czas dojazdu do miejsca
wykonywania świadczenia osobistego i powrotu do miejsca pobytu stałego
albo pobytu czasowego trwającego ponad 3 miesiące, nie więcej jednak niĹź
łącznie 2 godziny;
2)     czas przeznaczony na wypoczynek,
nie więcej jednak niĹź 8 godzin, jeĹźeli świadczenie jest wykonywane dłuĹźej
niĹź 12 godzin.
Art. 620. 1. WĂłjt (burmistrz, prezydent
miasta) nakłada, w drodze decyzji administracyjnej, obowiązek świadczeń
osobistych na wniosek szefa wojskowego centrum rekrutacji, kierownika jednostki
przewidzianej do militaryzacji lub kierownika jednostki organizacyjnej wykonującej
zadania na potrzeby obrony państwa, o ktĂłrej mowa w art. 628 ust. 3.
2. Decyzję o nałoĹźeniu obowiązku
wykonania świadczenia osobistego doręcza się osobie obowiązanej
i wnioskodawcy na piśmie wraz z uzasadnieniem, na 14 dni przed
terminem stawienia się do wykonania świadczenia.
3. Od decyzji przysługuje osobie
obowiązanej i wnioskodawcy odwołanie do wojewody, w terminie
7 dni od dnia doręczenia decyzji. Decyzja ta moĹźe być zmieniona przez
wojewodę rĂłwnieĹź z urzędu, jeĹźeli została wydana z naruszeniem przepisĂłw
prawa.
4. Decyzji nadaje się rygor
natychmiastowej wykonalności w terminie w niej określonym.
5. Osoba, na ktĂłrą nałoĹźono obowiązek
wykonania świadczenia osobistego, jest obowiązana stawić się do wykonania tego
świadczenia w terminie i miejscu wskazanym w decyzji.
6. W przypadku niestawienia się osoby
obowiązanej do wykonania świadczenia osobistego bez uzasadnionej przyczyny,
wójt (burmistrz, prezydent miasta) zarządza przymusowe doprowadzenie tej osoby
przez Policję do wskazanej jednostki wojskowej lub podmiotu, w trybie
przepisĂłw o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.
Art. 621. 1. WĂłjt (burmistrz, prezydent
miasta) wydaje decyzję administracyjną o przeznaczeniu osoby do wykonania
świadczeń osobistych, w tym planowanych do wykonania w razie
ogłoszenia mobilizacji i w czasie wojny, na wniosek organĂłw
i jednostek organizacyjnych, o ktĂłrych mowa w art. 620 ust. 1.
2. Przeznaczenie osĂłb do funkcji kuriera
następuje z urzędu lub na wniosek szefa wojskowego centrum rekrutacji.
3. Decyzję doręcza się osobie
przeznaczonej do wykonywania świadczeń osobistych oraz wnioskodawcy na piśmie
wraz z uzasadnieniem.
4. Od decyzji przysługuje osobie
przeznaczonej do wykonywania świadczeń osobistych i wnioskodawcy odwołanie
do wojewody, w terminie 14 dni od dnia doręczenia decyzji.
5. Osoby, ktĂłrym wydano ostateczne decyzje
administracyjne o przeznaczeniu ich do wykonania świadczeń osobistych,
mogą być z urzędu lub na wniosek organĂłw i kierownikĂłw jednostek
organizacyjnych, o ktĂłrych mowa w art. 620 ust. 1, wzywane przez
wójta (burmistrza, prezydenta miasta) do wykonania tych świadczeń.
6. Wezwanie osĂłb przeznaczonych do funkcji
kuriera do wykonania świadczenia osobistego polegającego na doręczeniu
dokumentĂłw, o ktĂłrych mowa w art. 618 ust. 2, moĹźe nastąpić
z urzędu lub na wniosek szefa wojskowego centrum rekrutacji.
7. Wezwania, o ktĂłrych mowa
w ust. 5 i 6, mogą obejmować obowiązek do wykonania świadczeń
osobistych w trybie natychmiastowego stawiennictwa.
8. Od wezwań, o ktĂłrych mowa
w ust. 5 i 6, odwołanie nie przysługuje.
9. Osoby, o ktĂłrych mowa
w ust. 5 i 6, są obowiązane stawić się do wykonania świadczenia
osobistego w terminie i miejscu wskazanych w wezwaniu.
10. Przepis art. 620
ust. 6 stosuje się odpowiednio.
Art. 622. 1. Za wykonanie świadczenia
osobistego przysługuje ryczałt godzinowy w wysokości 1/178 kwoty
minimalnego wynagrodzenia za pracę obowiązującego w grudniu roku
poprzedniego, ustalanego na podstawie przepisĂłw ustawy z dnia 10 paĹşdziernika
2002 r. o minimalnym wynagrodzeniu za pracę, za kaĹźdą godzinę czasu,
o ktĂłrym mowa w art. 619 ust. 1 i 3.
2. JeĹźeli świadczenie osobiste jest
wykonywane przez pracownika w czasie pracy i pracodawca nie wypłacił
wynagrodzenia za czas pracy opuszczony z powodu świadczenia osobistego,
osobie wykonującej świadczenie przysługuje za opuszczony czas pracy należność
pieniężna – zamiast ryczałtu, w wysokości odpowiadającej utraconemu
wynagrodzeniu za pracę. Należność tę wypłaca się na podstawie zaświadczenia
pracodawcy.
3. JeĹźeli świadczenie osobiste jest
wykonywane przez pracownika w czasie urlopu wypoczynkowego, osobie
wykonującej świadczenie przysługuje za czas wykonywania świadczenia, równy
średniemu dziennemu wymiarowi czasu pracy, należność pieniężna, zamiast
ryczałtu, obliczona według zasad obowiązujących przy ustalaniu wynagrodzenia za
urlop wypoczynkowy. Należność tę wypłaca się na podstawie zaświadczenia
pracodawcy.
4. Ryczałt i naleĹźności,
o ktĂłrych mowa w ust. 1–3, wypłaca jednostka organizacyjna, na
której rzecz jest wykonywane świadczenie osobiste.
5. Osobom wykonującym świadczenia osobiste
przysługuje bezpłatne wyżywienie na zasadach określonych dla żołnierzy
odbywających zasadniczą służbę wojskową lub ryczałt odpowiadający stawkom tego
wyĹźywienia, o ile czas wykonywania świadczenia osobistego jest dłuĹźszy niĹź
8 godzin. Do tego czasu nie wlicza się czasu, o ktĂłrym mowa w art.
618 ust. 3 pkt 1.
6. Koszty przejazdu do miejsca wykonywania
świadczenia osobistego i powrotu do miejsca pobytu stałego albo pobytu
czasowego trwającego ponad 3 miesiące ponosi jednostka organizacyjna, na
której rzecz jest wykonywane świadczenie.
Art. 623. 1. Pracodawca jest obowiązany
zwolnić pracownika od świadczenia pracy na czas niezbędny do wykonywania
świadczenia osobistego.
2. Czas zwolnienia od świadczenia pracy
z powodu wykonywania świadczenia osobistego wlicza się do okresu pracy
wymaganego do nabycia lub zachowania uprawnień pracowniczych.
Art. 624. 1. Osobom wykonującym świadczenia
osobiste, które zachorowały lub doznały uszczerbku na zdrowiu podczas lub
w związku z udzielaniem tych świadczeń albo w bezpośredniej
drodze do miejsca ich wykonywania lub w drodze powrotnej, przysługuje
prawo do bezpłatnego korzystania ze świadczeń podmiotów leczniczych niebędących
przedsiębiorcami w rozumieniu przepisĂłw o działalności leczniczej.
2. Osobom, ktĂłre doznały uszczerbku na
zdrowiu wskutek wypadku powstałego podczas lub w związku
z wykonywaniem świadczeń osobistych albo w bezpośredniej drodze do
miejsca wykonywania tych świadczeń lub w drodze powrotnej, oraz członkom
rodzin osób zmarłych wskutek takiego wypadku przysługują świadczenia na
zasadach i w trybie przewidzianym dla pracownikĂłw w przepisach
o Ĺ›wiadczeniach z tytułu wypadkĂłw przy pracy i chorĂłb
zawodowych, z tym Ĺźe prawo do świadczeń ustala i Ĺ›wiadczenia wypłaca
Zakład Ubezpieczeń Społecznych.
Art. 625. 1. Obowiązkowi świadczeń osobistych
nie podlegają:
1)     osoby wybrane do Sejmu
i Senatu Rzeczypospolitej Polskiej lub organĂłw samorządu terytorialnego na
czas pełnienia mandatu;
2)     Ĺźołnierze pełniący słuĹźbę
wojskową oraz osoby powołane do tej służby, jeżeli termin stawienia się do
słuĹźby koliduje z terminem wykonania świadczenia;
3)     osoby odbywające słuĹźbę
zastępczą;
4)     osoby, wobec ktĂłrych orzeczono
trwałą lub długotrwałą niezdolność do pracy w gospodarstwie rolnym na
podstawie ustawy z dnia 20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu
społecznym rolników, osoby uznane za całkowicie niezdolne do pracy oraz
samodzielnej egzystencji albo całkowicie niezdolne do pracy na podstawie ustawy
z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, jak rĂłwnieĹź osoby zaliczone do osĂłb
o znacznym stopniu niepełnosprawności albo umiarkowanym stopniu
niepełnosprawności w rozumieniu ustawy z dnia 27 sierpnia
1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu
osób niepełnosprawnych;
5)     sędziowie, asesorzy sądowi,
prokuratorzy, funkcjonariusze Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego,
Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego,
Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Służby Ochrony Państwa, Straży Granicznej,
Służby Więziennej, Państwowej Straży Pożarnej, Straży Ochrony Kolei, Straży
Marszałkowskiej, SłuĹźby Celno‑Skarbowej oraz pracownicy specjalistycznych
uzbrojonych formacji ochronnych w jednostkach organizacyjnych podległych,
podporządkowanych lub nadzorowanych przez ministrów, kierowników urzędów
centralnych, wojewodów, Prezesa Narodowego Banku Polskiego oraz Krajową Radę
Radiofonii i Telewizji;
6)     kobiety w ciąży
i w okresie 6 miesięcy po porodzie oraz osoby sprawujące opiekę
nad dziećmi do lat 8, jeżeli tej opieki nie można powierzyć innej osobie;
7)     osoby sprawujące opiekę nad
wspĂłlnie z nimi zamieszkałymi dziećmi od lat 8 do 16, osobami, wobec
ktĂłrych orzeczono trwałą niezdolność do pracy w gospodarstwie rolnym lub
uznanymi za całkowicie niezdolne do pracy oraz samodzielnej egzystencji albo
zaliczonymi do osĂłb o znacznym stopniu niepełnosprawności na podstawie
ustaw, o ktĂłrych mowa w pkt 4, a takĹźe osobami obłoĹźnie
chorymi, jeżeli opieki tej nie można powierzyć innym osobom;
8)     osoby zatrudnione na
stanowiskach kierowników podmiotów leczniczych niebędących przedsiębiorcami
w rozumieniu przepisĂłw o działalności leczniczej oraz na stanowiskach
w opiece społecznej i placĂłwkach opiekuńczo‑wychowawczych.
2. Zwolnienie osĂłb, o ktĂłrych mowa
w ust. 1, od obowiązku świadczeń osobistych następuje na podstawie
dokumentĂłw potwierdzających przyczynę zwolnienia i przedstawionych wĂłjtowi
(burmistrzowi, prezydentowi miasta) przez zainteresowane osoby.
Art. 626. Rada MinistrĂłw określi, w drodze
rozporządzenia:
1)     tryb nakładania, wykonywania
i zwalniania z obowiązku świadczeń osobistych,
2)     wzory planĂłw i wykazĂłw
świadczeń osobistych prowadzonych przez wojewodę, szefa wojskowego centrum
rekrutacji, organy samorządu terytorialnego i jednostki organizacyjne, na
rzecz których może być wykonywane świadczenie osobiste,
3)     wzory decyzji administracyjnych,
wnioskĂłw, wezwań i obwieszczeń oraz zaświadczeń wydawanych w sprawach
świadczeń osobistych,
4)     tryb wypłacania ryczałtu
i naleĹźności pieniężnych za wykonanie świadczeń osobistych oraz dokumenty
składane w celu ich wypłacenia,
5)     zakres udostępniania lub doręczania
planĂłw i wykazĂłw świadczeń osobistych, lub ich wyciągĂłw,
6)    
sposĂłb i miejsce przechowywania dokumentĂłw
– mając na uwadze konieczność zapewnienia
sprawności i efektywności nakładania świadczeń oraz ich wykonywania,
priorytet zadań realizowanych przez Siły Zbrojne lub zadań realizowanych na ich
rzecz oraz konieczność zapewnienia możliwości wypłacania ryczałtu
i naleĹźności pieniężnych nie wcześniej niĹź po wykonaniu świadczenia
osobistego.
Art. 627. Wojewoda koordynuje na obszarze
wojewĂłdztwa działalność organĂłw samorządu terytorialnego w zakresie
planowania i nakładania obowiązku świadczeń osobistych, w tym:
1)     prowadzi zbiorczy wykaz
świadczeń osobistych przewidzianych do realizacji na obszarze województwa,
zawierający rodzaj prac do wykonania lub niezbędne kwalifikacje oraz wykaz
jednostek organizacyjnych, na których rzecz świadczenia mają być wykonane;
2)     planuje wydatki finansowe
związane z nakładaniem obowiązku świadczeń osobistych na obszarze
wojewĂłdztwa;
3)     nadzoruje zadania związane
z planowaniem, typowaniem i nakładaniem świadczeń osobistych na
obszarze wojewĂłdztwa;
4)     analizuje potrzeby
i moĹźliwości realizacji świadczeń osobistych przez organy gminy na
obszarze wojewĂłdztwa, a w razie potrzeby wskazuje wĂłjta (burmistrza,
prezydenta miasta), który może zrealizować zadania nałożenia tych świadczeń.
Rozdział
2
Świadczenia rzeczowe w czasie pokoju
Art. 628. 1. Na urzędy i instytucje
państwowe, przedsiębiorcĂłw i inne jednostki organizacyjne, a takĹźe
osoby fizyczne może być nałożony obowiązek świadczeń rzeczowych, polegających
na oddaniu do uĹźywania posiadanych nieruchomości i rzeczy ruchomych na
cele przygotowania obrony państwa albo zwalczania klęsk żywiołowych, likwidacji
ich skutków oraz zarządzania kryzysowego.
2. Ĺšwiadczenia rzeczowe mogą być
wykonywane na rzecz Sił Zbrojnych, jednostek przewidzianych do militaryzacji
oraz jednostek organizacyjnych wykonujących zadania na potrzeby obrony państwa
albo zwalczania klęsk żywiołowych, likwidacji ich skutków oraz zarządzania
kryzysowego.
3. Jednostkami organizacyjnymi
wykonującymi zadania na potrzeby obrony państwa są jednostki organizacyjne
Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Centralnego
Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Służby Ochrony Państwa, Państwowej
Straży Pożarnej, Służby Więziennej, Straży Marszałkowskiej, Krajowej
Administracji Skarbowej jednostki organizacyjne podległe i nadzorowane
przez Ministra Obrony Narodowej, niewchodzące w skład Sił Zbrojnych,
a takĹźe terenowe organy administracji rządowej, instytucje państwowe,
organy samorządu terytorialnego oraz inne jednostki organizacyjne.
4. Przepisu ust. 1 nie stosuje
się do zakwaterowania przejściowego Sił Zbrojnych.
5. Przedmiotem
świadczeń rzeczowych nie mogą być:
1)    
tereny, pomieszczenia, środki transportowe, maszyny i inny sprzęt,
znajdujące się w posiadaniu:
a)     jednostek organizacyjnych
służących bezpośrednio działalności Sejmu i Senatu Rzeczypospolitej
Polskiej, Kancelarii Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, Kancelarii Prezesa
Rady MinistrĂłw, ministerstw i urzędĂłw wojewĂłdzkich oraz Narodowego Banku
Polskiego, bankĂłw, izby rozliczeniowej, o ktĂłrej mowa w art. 67 ustawy z
dnia 29 sierpnia 1997 r. – Prawo bankowe (Dz. U. z 2021 r. poz. 2439 i 2447),
spółdzielczych kas oszczędnościowo-kredytowych, a takĹźe Polskiej WytwĂłrni
Papierów Wartościowych,
b)     jednostek organizacyjnych
podległych, podporządkowanych lub nadzorowanych odpowiednio przez Ministra
Obrony Narodowej, Ministra Sprawiedliwości, ministra właściwego do spraw
wewnętrznych, ministra właściwego do spraw informatyzacji, Szefa Agencji
Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Szefa Agencji Wywiadu, Szefa Centralnego Biura
Antykorupcyjnego oraz Szefa Krajowej Administracji Skarbowej,
c)     przedstawicielstw
dyplomatycznych i urzędĂłw konsularnych państw obcych oraz innych
przedstawicielstw i instytucji zrĂłwnanych z nimi w zakresie
przywilejĂłw i immunitetĂłw na mocy ustaw, umĂłw lub powszechnie ustalonych
zwyczajów międzynarodowych, jak również członków tych przedstawicielstw,
urzędĂłw i instytucji oraz członkĂłw ich rodzin, a takĹźe innych osĂłb
zrĂłwnanych z nimi w zakresie przywilejĂłw i immunitetĂłw, jeĹźeli
nie posiadają obywatelstwa polskiego,
d)     jednostek przewidzianych do
militaryzacji i zmilitaryzowanych;
2)     biblioteki, muzea, archiwa
i zabytki uznane przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej za pomniki
historii oraz dobra kulturalne, o ktĂłrych mowa w art. 639, oraz obiekty
wpisane na „listę dziedzictwa światowego” na podstawie Konwencji w sprawie
ochrony światowego dziedzictwa kulturalnego i naturalnego, przyjętej
w ParyĹźu dnia 16 listopada 1972 r. (Dz. U.
z 1976 r. poz. 190 i 191);
3)     zbiory naukowe
i artystyczne mające charakter publiczny;
4)     świątynie, domy modlitwy oraz
pomieszczenia kościołów i innych związkĂłw wyznaniowych mających osobowość
prawną, wraz ze znajdującymi się w nich przedmiotami przeznaczonymi do
wykonywania kultu religijnego;
5)     przedmioty wyłączone spod
egzekucji stosownie do przepisĂłw o postępowaniu egzekucyjnym w administracji,
z wyjątkiem narzędzi prostych oraz środkĂłw transportowych;
6)     parki narodowe i rezerwaty
przyrody;
7)     przedszkola, domy dziecka,
zakłady opiekuńczo‑wychowawcze, szkoły specjalne i internaty tych
szkół, specjalne ośrodki wychowawcze i szkolno‑wychowawcze oraz
poradnie psychologiczno‑pedagogiczne;
8)    
urządzenia i sieci telekomunikacyjne:
a)     ujęte w planach działania,
o ktĂłrych mowa w art. 176a ust. 2 ustawy z dnia 16 lipca
2004 r. – Prawo telekomunikacyjne (Dz. U. z 2021 r.
poz. 576 oraz z 2022 r. poz. 501), przewidziane do uĹźycia na potrzeby
jednostek organizacyjnych, o ktĂłrych mowa w ust. 2,
b)     niezbędne do wykonania decyzji
nałożonych na przedsiębiorców telekomunikacyjnych przez Prezesa Urzędu
Komunikacji Elektronicznej w trybie określonym w art. 178 ust. 1 ustawy
z dnia 16 lipca 2004 r. – Prawo telekomunikacyjne;
9)     pojazdy samochodowe
niedopuszczone do ruchu po drogach publicznych oraz używane wyłącznie do
przewozu wewnątrz zakładu, po przedstawieniu przez posiadacza odpowiednich
dokumentĂłw;
10)   moce produkcyjne, naprawcze lub usługowe
przedsiębiorcy.
6. Minister Obrony
Narodowej corocznie określa, w drodze rozporządzenia, dla wykonania
niezbędnych świadczeń rzeczowych:
1)     rodzaj i liczbę
nieruchomości, ktĂłre mogą być w tym celu w uĹźytkowaniu w danym
roku kalendarzowym,
2)    
rodzaj i liczbę rzeczy ruchomych, ktĂłre w danym roku kalendarzowym
mogą być w tym celu pobrane
– uwzględniając potrzeby związane
z prowadzeniem kwalifikacji wojskowej, przeprowadzaniem ćwiczeń wojskowych,
w tym organizowanych w trybie natychmiastowego stawiennictwa
Ĺźołnierzy rezerwy i sprawdzaniem gotowości mobilizacyjnej Sił Zbrojnych.
Art. 629. 1. Czas wykonywania świadczeń
rzeczowych nie moĹźe przekraczać jednorazowo w przypadku pobrania przedmiotu
świadczenia:
1)     w celu sprawdzenia gotowości
mobilizacyjnej Sił Zbrojnych – 48 godzin;
2)     w związku z Ä‡wiczeniami
wojskowymi – 7 dni.
2. NałoĹźenie obowiązku świadczenia
rzeczowego moĹźe nastąpić najwyĹźej 3 razy w roku, z tym Ĺźe
w wymiarze określonym w ust. 1 pkt 2 â€“ tylko jeden
raz.
3. Do czasu wykonywania świadczeń
rzeczowych, o ktĂłrym mowa w ust. 1, wlicza się czas niezbędny do
dostarczenia przedmiotu świadczenia do wskazanego miejsca oraz jego powrotu do
miejsca postoju (przechowywania), nie więcej jednak niĹź 2 godziny.
4. Ograniczenie, o ktĂłrym mowa
w ust. 1, nie dotyczy uĹźywania nieruchomości udostępnianych na czas
przeprowadzenia rejestracji oraz kwalifikacji wojskowej.
5. Ograniczeń, o ktĂłrych mowa
w ust. 1 i 2 oraz w art. 630 i art. 631, nie stosuje się do
uĹźywania nieruchomości i rzeczy ruchomych udostępnionych w celu
zwalczania klęsk Ĺźywiołowych i likwidacji ich skutkĂłw.
Art. 630. 1. WĂłjt (burmistrz, prezydent
miasta), na wniosek organĂłw i kierownikĂłw jednostek organizacyjnych,
o ktĂłrych mowa w art. 620 ust. 1, wydaje decyzję administracyjną
o przeznaczeniu nieruchomości lub rzeczy ruchomej na cele świadczeń
rzeczowych, w tym planowanych do wykonania w razie ogłoszenia
mobilizacji i w czasie wojny.
2. Wniosek o wydanie decyzji
o przeznaczeniu nieruchomości lub rzeczy ruchomej na cele świadczeń
w związku z uĹźyciem ich w czasie kwalifikacji wojskowej składa
odpowiednio do zadań wojewoda lub starosta.
3. Decyzję doręcza się posiadaczowi
nieruchomości lub rzeczy ruchomej oraz wnioskodawcy na piśmie wraz
z uzasadnieniem.
4. Od decyzji przysługuje posiadaczowi
nieruchomości lub rzeczy ruchomej oraz wnioskodawcy odwołanie do wojewody,
w terminie 14 dni od dnia doręczenia decyzji. Decyzja ta moĹźe być
zmieniona przez wojewodę rĂłwnieĹź z urzędu, jeĹźeli została wydana
z naruszeniem przepisĂłw prawa.
5. W decyzji moĹźna zobowiązać
posiadaczy nieruchomości lub rzeczy ruchomych do wykonania tych świadczeń bez
odrębnego wezwania.
Art. 631. 1. Posiadacz nieruchomości lub
rzeczy ruchomej, wobec którego wydano ostateczną decyzję administracyjną
o przeznaczeniu nieruchomości lub rzeczy ruchomej na cele świadczeń
rzeczowych, moĹźe być, na wniosek organĂłw i kierownikĂłw jednostek
organizacyjnych, o ktĂłrych mowa w art. 620 ust. 1, wezwany przez
wójta (burmistrza, prezydenta miasta) do wykonania tego świadczenia.
2. Wezwanie doręcza się na 14 dni
przed terminem wykonania świadczenia, z wyjątkiem przypadkĂłw,
w ktĂłrych wykonanie świadczenia następuje w celu sprawdzenia
gotowości mobilizacyjnej Sił Zbrojnych.
3. Od wezwania odwołanie nie przysługuje.
4. Wezwaniu nadaje się rygor
natychmiastowej wykonalności w terminie w nim określonym.
5. Posiadacz, o ktĂłrym mowa
w ust. 1, jest obowiązany oddać do uĹźywania przedmiot świadczenia
w terminie i miejscu wskazanym w wezwaniu.
6. Przepis art. 620 ust. 6 stosuje
się odpowiednio.
Art. 632. 1. Posiadacze nieruchomości
i rzeczy ruchomych, wobec ktĂłrych wydano ostateczną decyzję
o przeznaczeniu tych nieruchomości i rzeczy ruchomych na cele
świadczeń rzeczowych, są obowiązani informować wójta (burmistrza, prezydenta
miasta) o rozporządzeniu tą nieruchomością lub rzeczą ruchomą,
w terminie 30 dni od dnia tego rozporządzenia.
2. Organy administracji rządowej, organy
samorządu terytorialnego oraz przedsiębiorcy są obowiązani, na żądanie szefów
wojskowych centrów rekrutacji, do udzielania informacji, według posiadanych
ewidencji i rejestrĂłw, o stanie nieruchomości i rzeczy ruchomych
mogących być przedmiotem świadczeń rzeczowych.
Art. 633. 1. Posiadacz przedmiotu świadczenia
wezwany do wykonania świadczenia jest obowiązany oddać go do używania
w stanie przydatnym do uĹźytku wraz z dotyczącymi go dokumentami.
2. Biorący przedmiot świadczenia jest
obowiązany uĹźywać go w sposĂłb odpowiadający jego właściwościom
i przeznaczeniu. Biorący ponosi zwykłe koszty i inne ciężary związane
z utrzymaniem przedmiotu świadczenia, a poczynione przez niego
wydatki lub nakłady na przedmiot świadczenia nie podlegają zwrotowi.
3. Biorący przedmiot świadczenia jest
odpowiedzialny za jego utratę lub uszkodzenia oraz za szkody wynikłe
z uĹźywania go w sposĂłb sprzeczny z jego właściwościami lub
przeznaczeniem.
4. Biorący jest obowiązany zwrĂłcić
posiadaczowi przedmiot świadczenia w stanie niepogorszonym. Biorący nie
ponosi odpowiedzialności za zużycie przedmiotu świadczenia będące następstwem
prawidłowego używania.
5. Biorący przedmiot świadczenia jest
odpowiedzialny za szkody wynikłe z niezwrĂłcenia go w terminie oraz
z tytułu napraw wykonywanych po tym terminie wskutek uszkodzeń powstałych
w czasie uĹźywania go przez biorącego.
6. Roszczenia posiadacza przeciwko
biorącemu, o ktĂłrych mowa w ust. 3–5, przedawniają się
z upływem roku od dnia zwrotu przedmiotu świadczenia.
Art. 634. 1. Za uĹźywanie przedmiotu świadczenia
rzeczowego przysługuje jego posiadaczowi ryczałt w wysokości
odpowiadającej szkodzie poniesionej wskutek jego dostarczenia oraz stawce jego
amortyzacji.
2. Ryczałt za uĹźywanie przedmiotu
świadczenia rzeczowego wypłaca jednostka organizacyjna, na której rzecz
świadczenie zostało wykonane.
Art. 635. Wojewoda koordynuje na obszarze
wojewĂłdztwa działalność organĂłw samorządu terytorialnego w zakresie
planowania i nakładania obowiązku świadczeń rzeczowych, w tym:
1)     prowadzi zbiorczy wykaz
świadczeń rzeczowych przewidzianych do realizacji na obszarze województwa;
2)     planuje wydatki finansowe
związane z nakładaniem obowiązku świadczeń rzeczowych na obszarze
wojewĂłdztwa;
3)     nadzoruje zadania związane
z planowaniem, typowaniem i nakładaniem świadczeń rzeczowych na
obszarze wojewĂłdztwa;
4)     analizuje potrzeby
i moĹźliwości realizacji świadczeń rzeczowych przez organy gminy na
obszarze wojewĂłdztwa, a w razie potrzeby wskazuje wĂłjta (burmistrza,
prezydenta miasta), który może zrealizować zadania nałożenia tych świadczeń.
Art. 636. Rada MinistrĂłw określi,
w drodze rozporządzenia:
1)     tryb planowania
i nakładania obowiązku świadczeń rzeczowych, przeznaczania do tych
świadczeń i zwalniania z nich oraz ich wykonywania,
2)     rodzaje planĂłw, zestawień
i wykazĂłw świadczeń rzeczowych prowadzonych przez wojewodę, szefa
wojskowego centrum rekrutacji, organy samorządu terytorialnego i jednostki
organizacyjne, na rzecz których może być wykonywane świadczenie rzeczowe,
3)     wzory decyzji administracyjnych,
wnioskĂłw, wezwań w sprawach świadczeń rzeczowych,
4)     tryb i zakres żądania oraz
przekazywania informacji, o ktĂłrych mowa w art. 632;
5)     tryb oddania, przyjęcia
i zwrotu przedmiotu świadczeń rzeczowych oraz tryb dochodzenia roszczeń,
o ktĂłrych mowa w art. 633,
6)     wykaz dobowych stawek ryczałtu
za uĹźywanie poszczegĂłlnych przedmiotĂłw świadczeń rzeczowych, o ktĂłrych
mowa w art. 634,
7)     sposĂłb i miejsce
przechowywania dokumentów oraz zakres udostępniania lub doręczania planów,
zestawień i wykazĂłw świadczeń rzeczowych, lub ich wyciągĂłw, lub innych
dokumentĂłw sporządzanych w tych sprawach,
8)    
sposĂłb dokonywania oględzin nieruchomości i rzeczy ruchomych, ktĂłre mogą
być lub są przedmiotem świadczeń rzeczowych
– uwzględniając priorytet zadań
realizowanych przez Siły Zbrojne lub zadań realizowanych na ich rzecz,
konieczność zapewnienia skutecznego przepływu informacji między organami
właściwymi w sprawach świadczeń rzeczowych oraz osobami zobowiązanymi do
wykonywania tych świadczeń, dopuszczenie drogi postępowania sądowego
w dochodzeniu roszczeń oraz fakt, Ĺźe ryczałt za uĹźywanie poszczegĂłlnych
przedmiotów świadczeń rzeczowych podlega corocznej waloryzacji.
Rozdział
3
Świadczenia w razie ogłoszenia mobilizacji
i w czasie wojny
Art. 637. 1. Osoby podlegające obowiązkowi
świadczeń osobistych mogą być w kaĹźdym czasie w razie ogłoszenia
mobilizacji i w czasie wojny powołane do wykonania róşnego rodzaju
prac doraźnych na rzecz Sił Zbrojnych lub jednostek organizacyjnych
wykonujących zadania na potrzeby obrony państwa.
2. Czas wykonywania świadczeń osobistych
nie moĹźe przekraczać jednorazowo 7 dni.
Art. 638. 1. Organy administracji rządowej,
organy samorządu terytorialnego, przedsiębiorcy i inne jednostki
organizacyjne, organizacje społeczne oraz osoby fizyczne mogą być w razie
ogłoszenia mobilizacji i w czasie wojny zobowiązane do wykonania
świadczeń rzeczowych, polegających na oddaniu posiadanych nieruchomości
i rzeczy ruchomych do uĹźywania przez Siły Zbrojne lub jednostki
organizacyjne wykonujące zadania na potrzeby obrony państwa.
2. Przedmioty świadczeń rzeczowych
podlegają zwrotowi po ustaniu potrzeby ich używania.
Art. 639. Dobra kultury objęte ochroną specjalną w
rozumieniu Konwencji o ochronie dĂłbr kulturalnych w razie konfliktu zbrojnego,
podpisanej w Hadze dnia 14 maja 1954 r. (Dz. U. z 1957 r. poz. 212) lub ochroną
wzmocnioną w rozumieniu Drugiego Protokołu do Konwencji o ochronie dóbr
kulturalnych w razie konfliktu zbrojnego, podpisanej w Hadze dnia 14 maja 1954
r., sporządzonego w Hadze dnia 26 marca 1999 r. (Dz. U. z 2012 r., poz. 248)
nie mogą być przedmiotem świadczeń rzeczowych. Dobra kultury podlegające
ochronie ogólnej w rozumieniu konwencji, o której mowa w zdaniu pierwszym, mogą
być przedmiotem świadczeń rzeczowych jedynie za zgodą wojewódzkiego
konserwatora zabytkĂłw.
Art. 640. 1. Obowiązek świadczeń osobistych
i rzeczowych nakłada wĂłjt (burmistrz, prezydent miasta) na podstawie
doraĹşnie zgłoszonych wnioskĂłw przez organy i kierownikĂłw jednostek
organizacyjnych, o ktĂłrych mowa w art. 620 ust. 1, a takĹźe
dowĂłdcĂłw jednostek wojskowych.
2. Decyzji o nałoĹźeniu obowiązku
świadczenia nadaje się rygor natychmiastowej wykonalności w terminie
w niej określonym.
3. WĂłjt (burmistrz, prezydent miasta)
w szczegĂłlnych sytuacjach moĹźe nakładać obowiązek świadczeń osobistych lub
rzeczowych rĂłwnieĹź w drodze obwieszczeń lub w inny sposĂłb.
4. Obowiązkowi świadczeń osobistych nie
podlegają osoby wyłączone od obowiązku pełnienia czynnej służby wojskowej.
5. Do świadczeń osobistych wykonywanych
w czasie mobilizacji i wojny stosuje się odpowiednio przepisy art.
618 ust. 1 i 2, art. 619 ust. 3, art. 622–625 i art. 627.
6. Do świadczeń rzeczowych wykonywanych
w czasie mobilizacji i wojny stosuje się odpowiednio przepisy art.
628 ust. 5, art. 629 ust. 3, art. 631–635.
7. Osoby przeznaczone w czasie pokoju
do wykonania świadczeń osobistych lub rzeczowych są obowiązane do ich wykonania
w terminie i miejscu określonym w decyzji o przeznaczeniu
lub w wezwaniu do wykonania tych świadczeń.
8. Rada MinistrĂłw
określi, w drodze rozporządzenia:
1)     tryb nakładania obowiązku
świadczeń osobistych i rzeczowych w razie ogłoszenia mobilizacji
i w czasie wojny,
2)     wzory decyzji administracyjnych,
wnioskĂłw i obwieszczeń oraz zaświadczeń wydawanych w sprawach
świadczeń osobistych i rzeczowych,
3)     warunki i tryb odpłatności
za używanie przedmiotów świadczeń rzeczowych,
4)     tryb i sposĂłb ustalania
i wypłacania odszkodowań za szkody w nich powstałe,
5)    
tryb wypłacania ryczałtu i naleĹźności pieniężnych za wykonanie świadczeń
osobistych, a takĹźe dokumenty składane w celu ich wypłacania
– uwzględniając priorytet zadań
realizowanych przez Siły Zbrojne lub zadań realizowanych na ich rzecz,
konieczność zapewnienia skutecznego przepływu informacji między organami
właściwymi w sprawach świadczeń rzeczowych oraz osobami zobowiązanymi do
wykonywania tych świadczeń, oraz konieczność zapewnienia możliwości dokonania
odpłatności za używanie przedmiotu świadczenia rzeczowego lub wypłacenia
ryczałtu i naleĹźności pieniężnych za wykonanie świadczenia osobistego nie
wcześniej niż po wykonaniu tego świadczenia oraz obowiązek ich zwrotu
w przypadku nienaleĹźnej wypłaty.
Art. 641. Osobom obowiązanym do wykonywania
świadczeń osobistych i członkom ich rodzin przysługują uprawnienia
określone w art. 624.
Rozdział
4
Świadczenia szczególne
Art. 642. 1. Terenowe organy administracji
rządowej, instytucje państwowe, organy samorządu terytorialnego oraz
przedsiębiorcy i inne jednostki organizacyjne mogą być zobowiązane do
odpłatnego:
1)     dostosowania posiadanych
nieruchomości i rzeczy ruchomych do potrzeb obrony Państwa, w sposĂłb
niezmieniający ich właściwości i przeznaczenia;
2)     przystosowania budowanych
(przebudowywanych i rozbudowywanych) obiektĂłw budowlanych oraz
wytwarzanych rzeczy ruchomych do potrzeb obrony Państwa, w sposĂłb
niezmieniający ich właściwości i przeznaczenia;
3)     utrzymywania (przemieszczania)
mocy produkcyjnych, naprawczych i usługowych, niezbędnych do realizacji
zadań na rzecz bezpieczeństwa lub obronności państwa;
4)     wykonywania zadań
mobilizacyjnych na rzecz Sił Zbrojnych;
5)     gromadzenia, przechowywania
i konserwacji przedmiotĂłw niezbędnych do wykonania czynności,
o ktĂłrych mowa w pkt 1 i 2.
2. Obowiązki i zadania,
o ktĂłrych mowa w ust. 1, są finansowane z budĹźetu państwa.
Art. 643. 1. Organem właściwym do nakładania
obowiązkĂłw i zadań wynikających z 642 ust. 1
pkt 3 niezbędnych do wytwarzania i naprawy rzeczy ruchomych na
okres zagrożenia wojennego na potrzeby obrony państwa albo przemieszczania tych
mocy w obrębie przedsiębiorcy lub między przedsiębiorcami jest Minister
Obrony Narodowej.
2. Nakładanie obowiązkĂłw i zadań na
przedsiębiorcę, o ktĂłrych mowa w ust. 1, następuje w drodze
decyzji administracyjnej.
3. Wykonanie obowiązku lub zadania następuje na
podstawie umowy zawartej z wykonawcą przez Ministra Obrony Narodowej.
Art. 644. 1. Minister Obrony Narodowej
sprawuje kontrolę w zakresie:
1)     przygotowania przedsiębiorcĂłw do
realizacji nałoĹźonych obowiązkĂłw i zadań;
2)     prawidłowości wydatkowania przez
przedsiębiorców środków przyznanych na realizację zadań.
2. Podstawą do przeprowadzenia kontroli,
o ktĂłrej mowa w ust. 1, jest pisemne upowaĹźnienie wystawione
przez Ministra Obrony Narodowej, określające w szczegĂłlności: nazwę
kontrolowanego przedsiębiorcy, przedmiot i zakres czynności kontrolowanych
oraz okres, w jakim kontrola moĹźe być przeprowadzana.
3. Organy kontrolowanych jednostek są
obowiązane do udostępniania niezbędnych dokumentĂłw i udzielania
niezbędnych informacji związanych z realizacją obowiązkĂłw i zadań
nałożonych przez Ministra Obrony Narodowej.
Rozdział
5
Ewidencja dotycząca świadczeń
Art. 645. 1. Ewidencję osĂłb fizycznych, osĂłb
prawnych i jednostek organizacyjnych nieposiadających osobowości prawnej
podlegających obowiązkowi świadczeń na rzecz obrony oraz rzeczy ruchomych
i nieruchomości będących lub mogących być przedmiotem świadczeń rzeczowych,
na potrzeby Sił Zbrojnych prowadzi w systemie teleinformatycznym Minister
Obrony Narodowej przy pomocy Szefa Centralnego Wojskowego Centrum Rekrutacji.
2. Dane do ewidencji wprowadza szef wojskowego
centrum rekrutacji.
3. Szefowie wojskowych centrĂłw rekrutacji
udostępniają dowĂłdcom jednostek wojskowych dane z ewidencji, w tym
dane osĂłb fizycznych, osĂłb prawnych i jednostek organizacyjnych
nieposiadających osobowości prawnej przeznaczonych do wykonania świadczeń na
rzecz obrony wykonywanych na rzecz tych jednostek oraz rzeczy ruchomych
i nieruchomości będących przedmiotem świadczeń rzeczowych w tych
jednostkach.
4. Ewidencję, o ktĂłrej mowa
w ust. 1, prowadzą rĂłwnieĹź dowĂłdcy jednostek wojskowych na
podstawie danych, o ktĂłrych mowa w ust. 3.
5. Organy administracji publicznej
i przedsiębiorcy są obowiązani do bezpłatnego udostępniania niezbędnych
danych w celu ich przetwarzania w ewidencji, o ktĂłrej mowa
w ust. 1.
Art. 646. 1. W ewidencji, o ktĂłrej mowa w
art. 645 ust. 1, gromadzi się i przetwarza następujące dane:
1)     w
zakresie danych osobowych osób fizycznych podlegających obowiązkowi świadczeń
na rzecz obrony:
a)     imię i nazwisko,
b)     datę i miejsce urodzenia,
c)     adres zamieszkania,
d)     numer PESEL,
e)     miejsce pracy, w tym
stanowisko i adres pracodawcy,
f)     rodzaj i zakres prac
przewidzianych do wykonania w ramach świadczeń osobistych,
g)     termin realizacji i miejsce
stawiennictwa do wykonania świadczeń,
h)     nazwę świadczeniobiorcy;
2)     w
zakresie danych o podmiotach podlegających obowiązkowi świadczeń
rzeczowych na rzecz obrony:
a)     imię i nazwisko (nazwę),
b)     adres zamieszkania (siedzibę),
c)     numer PESEL (REGON),
d)     miejsce pracy, w tym
stanowisko i adres pracodawcy (nazwę organu),
e)     numer telefonu słuĹźbowego,
f)     rodzaj i zakres
świadczenia,
g)     termin i miejsce
dostarczenia lub przekazania przedmiotów świadczeń rzeczowych,
h)     tytuł prawny do rzeczy ruchomych
lub nieruchomości;
3)     w
zakresie danych o nieruchomościach:
a)     rodzaj nieruchomości,
b)     połoĹźenie nieruchomości oraz jej
adres,
c)     powierzchnię oraz występującą na
niej zabudowę,
d)     termin wykonania świadczenia,
e)     przeznaczenie i sposĂłb
użytkowania nieruchomości,
f)     nazwę świadczeniobiorcy;
4)     w
zakresie danych o rzeczach ruchomych:
a)     rodzaj rzeczy ruchomej,
b)     miejsce jej stałego
przechowywania,
c)     cechy techniczne rzeczy
ruchomej, w tym w szczegĂłlności w przypadku pojazdĂłw rodzaj,
typ, markę, rodzaj nadwozia, numer rejestracyjny, ładowność, pojemność silnika,
d)     dane z centralnej ewidencji
pojazdĂłw lub z innych ewidencji, jeĹźeli rzecz ruchoma podlega obowiązkowej
rejestracji, w tym rok produkcji, datę pierwszej rejestracji, termin
badania technicznego.
2. Minister Obrony Narodowej określi,
w drodze rozporządzenia, rodzaje rzeczy ruchomych i nieruchomości
podlegających ewidencji, z uwzględnieniem potrzeb Sił Zbrojnych oraz
konieczności zapewnienia odpowiedniego poziomu przygotowania obrony państwa.
Art. 647. Do ewidencji, w ramach udostępniania
danych, niezbędnych do jej prowadzenia, przekazuje się w drodze
teletransmisji lub na informatycznym nośniku danych dane z centralnej
ewidencji pojazdĂłw i gromadzi się dane określone w art. 80b
ust. 1 pkt 1 lit. b, pkt 2 lit. a, b, d i e,
pkt 3 lit. a, b, d i e, pkt 4 lit. a, b, d i e,
pkt 10 â€“ w zakresie terminu badania technicznego i odczytu
licznikĂłw przebiegu pojazdu w momencie badania technicznego wraz
z jednostką miary, pkt 13 â€“ w zakresie marki, kategorii, typu,
modelu, wariantu, wersji, rodzaju i roku produkcji pojazdu,
pkt 14 â€“ w zakresie daty kradzieĹźy i daty odnalezienia
pojazdu oraz pkt 18 â€“ w zakresie numeru świadectwa homologacji
typu WE pojazdu, świadectwa homologacji typu pojazdu, dopuszczenia jednostkowego
pojazdu albo dopuszczenia indywidualnego WE pojazdu – ustawy z dnia
20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym.
DZIAŁ XXII
Organizowanie
zadań realizowanych przez przedsiębiorców na rzecz Sił Zbrojnych
Rozdział
1
Zadania na rzecz Sił Zbrojnych realizowane przez
przedsiębiorców
Art. 648. 1. Zadania realizowane przez
przedsiębiorców na rzecz Sił Zbrojnych obejmują:
1)     wykonywanie produkcji, napraw
lub świadczenie usług na rzecz Sił Zbrojnych w warunkach zagroĹźenia
bezpieczeństwa państwa lub w czasie wojny;
2)     utrzymywanie w czasie
pokoju mocy produkcyjnych, naprawczych lub usługowych niezbędnych do realizacji
zadań, o ktĂłrych mowa w pkt 1;
3)     militaryzację;
4)     ochronę obiektĂłw szczegĂłlnie
ważnych dla bezpieczeństwa lub obronności państwa;
5)     inne zadania realizowane na
rzecz Sił Zbrojnych i wojsk sojuszniczych.
2. Zadania na rzecz Sił Zbrojnych,
o ktĂłrych mowa w ust. 1 pkt 1 i 2, są nakładane na
przedsiębiorcę w drodze decyzji administracyjnej, wydawanej przez Ministra
Obrony Narodowej.
3. Minister Obrony
Narodowej może zmienić albo uchylić decyzję, o której mowa w ust. 2,
w przypadku wystąpienia okoliczności powodującej, Ĺźe jej wykonanie:
1)     nie leĹźy w interesie Sił
Zbrojnych lub
2)     jest niemoĹźliwe przez
przedsiębiorcę.
4. JeĹźeli wykonanie decyzji, o ktĂłrej mowa w
ust. 2, jest niemożliwe przedsiębiorca składa do Ministra Obrony Narodowej
wniosek dotyczący zmiany lub uchylenia decyzji uzasadniając go brakiem
możliwości realizacji zadań na rzecz Sił Zbrojnych.
5. Minister Obrony Narodowej w terminie
30 dni od dnia otrzymania wniosku, o ktĂłrym mowa w ust. 4,
dokonuje oceny jego zasadności i wniosek odrzuca albo wydaje decyzję
utrzymującą, uchylającą albo zmieniającą decyzję, o ktĂłrej mowa
w ust. 2.
6. Wykonywanie zadań w zakresie określonym
w ust. 1 pkt 1 i 2, następuje na podstawie umowy
zawartej z przedsiębiorcą przez Ministra Obrony Narodowej.
7. Zadania, o ktĂłrych mowa
w ust. 1 pkt 5, są nakładane na przedsiębiorcę w drodze
decyzji administracyjnej, wydawanej przez właściwy organ administracji rządowej
w uzgodnieniu z Ministrem Obrony Narodowej.
8. Wykonywanie zadań, w zakresie
określonym w ust. 1 pkt 5, następuje na podstawie umowy
zawartej z przedsiębiorcą przez organ, ktĂłry wydał decyzję
o nałoĹźeniu tych zadań, w ramach przedsięwzięć rzeczowo‑finansowych
określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 27 ust. 2
pkt 1.
9. W realizacji zadań na rzecz Sił
Zbrojnych, o ktĂłrych mowa w ust. 1 pkt 1, są
wykorzystywane zgromadzone w ramach rezerw strategicznych surowce
i materiały, o ktĂłrych mowa w art. 651 ust. 2 pkt 4.
Art. 649. Zadania przedsiębiorcy w zakresie
militaryzacji obejmują uzupełnienie jego potrzeb kadrowych, sprzętowych
i materiałowych wynikających ze struktury jednostki przewidzianej do
militaryzacji albo zmilitaryzowanej oraz inne przedsięwzięcia w zakresie
przygotowań organizacyjno‑mobilizacyjnych.
Art. 650. Zadania przedsiębiorcĂłw w zakresie
ochrony obiektów szczególnie ważnych dla bezpieczeństwa lub obronności państwa,
stanowią zadania, o ktĂłrych mowa w art. 613 ust. 2 i 3 oraz w:
1)     art. 5 ustawy z dnia
22 sierpnia 1997 r. o ochronie osĂłb i mienia (Dz. U.
z 2021 r. poz. 1995) w zakresie obiektĂłw, w tym:
obiektĂłw budowlanych, urządzeń, instalacji, usług ujętych w jednolitym
wykazie obiektĂłw, instalacji, urządzeń i usług wchodzących w skład
infrastruktury krytycznej;
2)     przepisach wydanych na podstawie
art. 6 ust. 7 ustawy z dnia 26 kwietnia 2007 r.
o zarządzaniu kryzysowym (Dz. U. z 2022 r. poz. 261),
w zakresie zadań z obszaru ochrony infrastruktury krytycznej.
Rozdział 2
Plan
zabezpieczenia potrzeb Sił Zbrojnych realizowanych przez przedsiębiorców
Art. 651. 1.
Dokumentem planistycznym w zakresie realizacji zadań, o ktĂłrych mowa
w art. 648 ust. 1 pkt 1 i 2, jest Plan zabezpieczenia
potrzeb Sił Zbrojnych realizowanych przez przedsiębiorców, zwany dalej
„Planem”.
2. Plan określa:
1)     zadania, o ktĂłrych mowa w
art. 648 ust. 1 pkt 1 i 2, jakie mogą być nałoĹźone na
przedsiębiorców realizujących zadania na rzecz Sił Zbrojnych;
2)     moĹźliwości produkcyjno-usługowe
przedsiębiorców objętych Planem;
3)     wykaz kooperantĂłw
i podwykonawcĂłw, z podziałem na zagranicznych i krajowych,
będących dostawcami środków materiałowych, surowców, komponentów zespołów,
podzespołów i urządzeń do zabezpieczenia realizacji zadań, o ktĂłrych
mowa w art. 648 ust. 1 pkt 1 i 2;
4)     wykaz potrzeb dotyczących
utworzenia rezerw strategicznych, o ktĂłrych mowa w art. 28a
ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 17 grudnia 2020 r.
o rezerwach strategicznych w zakresie surowcĂłw i materiałów
niezbędnych do zabezpieczenia realizacji zadań, o ktĂłrych mowa w art. 648
ust. 1 pkt 1, na okres co najmniej 1 miesiąca po uruchomieniu
Planu przez przedsiębiorców realizujących zadania na rzecz Sił Zbrojnych.
3. Plan opracowuje się:
1)     na okres 5 lat;
2)     na kolejny okres w terminie
nie dłuĹźszym niĹź 12 miesięcy przed upływem okresu objętego poprzednim
Planem. Prace nad projektem Planu podejmuje Minister Obrony Narodowej;
3)     w przypadku, gdy aktualizacja
wymaga zmiany jego struktury lub spowoduje trudności w korzystaniu
z Planu.
4. Minister Obrony
Narodowej, opracowując Plan, uwzględnia:
1)     interesy narodowe
Rzeczypospolitej Polskiej w dziedzinie bezpieczeństwa narodowego;
2)     zobowiązania międzynarodowe
Rzeczypospolitej Polskiej;
3)     potrzeby Sił Zbrojnych
wynikające z analizy i szacowania ryzyka realizacji zadań
w warunkach zagroĹźenia bezpieczeństwa państwa i w czasie wojny,
z wykorzystaniem uzupełnienia tych potrzeb w ramach Planu,
w zakresie określonym w art. 648 ust. 1 pkt 1 i 2;
4)     moĹźliwości ulokowania u
przedsiębiorców zadań na rzecz Sił Zbrojnych.
5. Do opracowania Planu
wykorzystuje się co najmniej informacje o:
1)     moĹźliwościach
produkcyjno-usługowych przedsiębiorców;
2)     potrzebach Sił Zbrojnych
w zakresie dostaw i napraw sprzętu wojskowego;
3)     terminach realizacji zadań na
rzecz Sił Zbrojnych.
6. Plan podlega aktualizacji,
w formie aneksu do istniejącego Planu, po zatwierdzeniu ustawy budĹźetowej
w przypadku:
1)     istotnych zmian
w asortymencie i ilości zgłaszanych potrzeb;
2)     zmiany zasad określania potrzeb
do Planu;
3)     zmiany oferty w zakresie
produkcji, napraw lub usług przedsiębiorców, skutkującej koniecznością
dokonania zmiany w zakresie przedsiębiorcy realizującego zadania
w Planie.
7. Do aktualizacji Planu stosuje się
odpowiednio przepisy ust. 4 i 5.
8. Plan lub jego aktualizację zatwierdza
Minister Obrony Narodowej.
9. Minister Obrony
Narodowej:
1)     na podstawie wykazu,
o ktĂłrym mowa w ust. 2 pkt 4, zgłasza do Prezesa Rady
MinistrĂłw, w terminie do 31 grudnia kaĹźdego roku, zbiorczy wykaz
potrzeb dotyczących utworzenia rezerw strategicznych, o ktĂłrych mowa
w art. 28a ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia
2020 r. o rezerwach strategicznych, wraz ze wskazaniem moĹźliwości ich
przechowywania przez przedsiębiorcę, na potrzeby którego te rezerwy są
tworzone;
2)    
koordynuje realizację Planu w przypadku jego uruchomienia, w tym:
a)     aktualizuje Plan, stosownie do
zmieniających się potrzeb, o ktĂłrych mowa w ust. 4,
b)     występuje do Prezesa Rady
MinistrĂłw z wnioskiem o udostępnienie rezerw strategicznych,
o ktĂłrych mowa w art. 28a ust. 1 ustawy z dnia
17 grudnia 2020 r. o rezerwach strategicznych w zakresie
realizacji zadań ujętych w programie, o ktĂłrych mowa w art. 648
ust. 1 pkt 1,
c)     koordynuje odbiĂłr przez
przedsiębiorcĂłw udostępnionych rezerw strategicznych, o ktĂłrych mowa
w art. 28a ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia
2020 r. o rezerwach strategicznych, z Rządowej Agencji Rezerw
Strategicznych,
d)     koordynuje odbiĂłr od
przedsiębiorcĂłw wyprodukowanych wyrobĂłw i Ĺ›wiadczonych usług naprawczych,
w ramach realizacji zadań, o ktĂłrych mowa w art. 648 ust. 1
pkt 1, przez Siły Zbrojne;
3)     wnioskuje do Prezesa Rady
MinistrĂłw o uruchomienie Planu.
Art. 652. 1. Minister Obrony Narodowej na podstawie
wniosku złożonego przez Ministra Koordynatora Służb Specjalnych w rozumieniu
art. 4 ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 9 czerwca 2006 r. o Służbie Kontrwywiadu
Wojskowego oraz Służbie Wywiadu Wojskowego, zwanego dalej „Koordynatorem Służb
Specjalnych”, moĹźe wyrazić zgodę na realizację zadań, o ktĂłrych mowa w
art. 648 ust. 1 pkt 1 i 2 na rzecz słuĹźb specjalnych.
2. Z chwilą akceptacji wniosku Koordynator
Służb Specjalnych zgłasza do Ministra Obrony Narodowej wykaz potrzeb służb
specjalnych w zakresie produkcji i napraw sprzętu wojskowego
wynikające z analizy i szacowania ryzyka realizacji zadań
w warunkach zagroĹźenia bezpieczeństwa państwa i w czasie wojny,
do zabezpieczenia w ramach Planu.
3. Zadania na rzecz służb specjalnych są
nakładane na przedsiębiorcę w drodze decyzji administracyjnej wydawanej
przez Ministra Obrony Narodowej.
4. Wykonywanie zadań następuje na podstawie
umowy zawartej z przedsiębiorcą przez wskazanego przez Koordynatora SłuĹźb
Specjalnych dysponenta części budżetowej, na rzecz którego przedsiębiorcy będą
realizować zadania ujęte w Planie.
5. Wskazany przez Koordynatora Służb
Specjalnych dysponent części budżetowej udziela dotacji celowej dla
przedsiębiorców realizujących zadania na rzecz służb specjalnych
z uwzględnieniem limitu środkĂłw finansowych przewidzianych w ustawie
budĹźetowej na ten cel. Przepisy art. 659 ust. 4–12 stosuje się
odpowiednio.
Art. 653. Minister Obrony Narodowej określi,
w drodze rozporządzenia:
1)     sposĂłb i tryb opracowywania
Planu i aneksu do Planu oraz załącznikĂłw do Planu lub aneksu do Planu,
a takĹźe zawartość oraz strukturę tych dokumentĂłw,
2)    
wzory dokumentĂłw wykorzystywanych do opracowania Planu
– uwzględniając konieczność zapewnienia
spójności opisu realizowanych zadań, jednolitości przekazywanych informacji
niezbędnych do opracowania Planu oraz moĹźliwości produkcyjno‑usługowych
przedsiębiorców.
Art. 654. 1. Prezes Rady MinistrĂłw, na wniosek
Ministra Obrony Narodowej, podejmuje decyzję o uruchomieniu Planu,
w drodze rozporządzenia, w ktĂłrym określa:
1)     przyczynę uruchomienia Planu,
2)     zakres uruchomienia Planu,
3)     przedsiębiorcĂłw, u ktĂłrych
uruchamia się Plan,
4)    
termin uruchomienia Planu
– mając na celu zabezpieczenie obrony
państwa w warunkach zewnętrznego zagroĹźenia bezpieczeństwa państwa.
2. W przypadku uruchomienia Planu
przedsiębiorca realizuje zadania na rzecz Sił Zbrojnych, o ktĂłrych mowa w
art. 648 ust. 1 pkt 1 i 2, z zachowaniem pierwszeństwa
w odniesieniu do innych przedsięwzięć wynikających z prowadzonej
przez niego działalności gospodarczej.
Art. 655. 1. Plan moĹźe być uruchomiony selektywnie
lub w pełnym zakresie.
2. Za selektywne uruchomienie Planu uważa się
uruchomienie potencjału przedsiębiorców realizujących zadania na rzecz Sił
Zbrojnych w celu realizacji przez nich zadań w zakresie produkcji,
napraw lub świadczenia usług ujętych w planie, polegające na uruchomieniu
potencjału jedynie wybranych przedsiębiorcĂłw w celu realizacji przez nich
wszystkich lub niektórych zadań, jak również uruchomienie potencjału wszystkich
przedsiębiorcĂłw w celu realizacji przez nich wybranych zadań. Za pełne
uruchomienia Planu uważa się realizację wszystkich zadań przez wszystkich
przedsiębiorcĂłw ujętych w Planie w czasie określonym
w ust. 3.
3. Selektywne
uruchomienie Planu lub jego uruchomienie w pełnym zakresie może nastąpić w
przypadku pojawienia się zewnętrznego zagrożenia bezpieczeństwa państwa lub w
czasie wojny, a zadania do wykonania przez przedsiębiorców mogą być
realizowane:
1)     w przypadku uruchomienia Planu
w pełnym zakresie z wykorzystaniem struktury i potencjału
jednostki zmilitaryzowanej – jeżeli przedsiębiorca posiada jej etat;
2)     z wykorzystaniem struktury czasu
pokoju – w pozostałych przypadkach.
4. Wniosek Ministra
Obrony Narodowej, o ktĂłrym mowa w art. 654 ust. 1, dotyczy
selektywnego lub pełnego uruchomienia Planu. Wniosek ten powinien zawierać
w szczegĂłlności:
1)     wskazanie zadania do realizacji
wraz z uzasadnieniem;
2)     ĹşrĂłdła finansowania zadań
realizowanych przez przedsiębiorców po uruchomieniu Planu;
3)     wskazanie przedsiębiorcĂłw, u
których uruchamia się Plan;
4)     wskazanie terminu uruchomienia
Planu.
5. Minister Obrony Narodowej informuje
przedsiębiorcĂłw o uruchomieniu Planu i zakresie zadań do realizacji.
Art. 656. 1.
Minister Obrony Narodowej identyfikuje potrzeby Sił Zbrojnych wykraczające poza
moĹźliwości produkcyjno‑naprawcze przedsiębiorcĂłw realizujących zadania
w ramach Planu. Na tej podstawie opracowuje informację
o alternatywnych moĹźliwościach ich zabezpieczenia.
2. Informacja,
o ktĂłrej mowa w ust. 1, zawiera:
1)     asortyment wraz z ilościami
niezabezpieczonych potrzeb dla Sił Zbrojnych w zakresie produkcji
i naprawy sprzętu wojskowego, w podziale na produkcję krajową oraz
import;
2)     skutki niezabezpieczenia potrzeb
zgłoszonych przez Siły Zbrojne wraz z oceną ryzyka;
3)     propozycje dotyczące przedsiębiorcĂłw,
na ktĂłrych mogą zostać nałoĹźone zadania produkcyjno‑usługowe mające na
celu zabezpieczenie potrzeb Sił Zbrojnych oraz sposób ich zabezpieczenia;
4)     propozycje potencjalnych
przedsiębiorców krajowych lub zagranicznych, rządów innych państw lub dostaw
w ramach zamĂłwień składanych do Agencji Wsparcia i ZamĂłwień
Organizacji Traktatu Północnoatlantyckiego lub innych dostaw z importu.
3. Informację, o ktĂłrej mowa
w ust. 1, Minister Obrony Narodowej przedkłada Radzie MinistrĂłw,
ktĂłra w drodze uchwały określa sposĂłb zabezpieczenia i finansowania
potrzeb Sił Zbrojnych niezabezpieczonych w ramach Planu.
Rozdział 3
Wymagania wobec przedsiębiorców
Art. 657. Przedsiębiorcą realizującym zadania na
rzecz Sił Zbrojnych może być wyłącznie przedsiębiorca:
1)     posiadający moce produkcyjne,
naprawcze lub usługowe, które mogą być wykorzystane do realizacji zadań,
o ktĂłrych mowa w art. 648 ust. 1 pkt 1 i 2;
2)    
będący osobą fizyczną, której nie skazano prawomocnie za:
a)     przestępstwo udziału
w zorganizowanej grupie przestępczej albo związku mającym na celu
popełnienie przestępstwa lub przestępstwa skarbowego, o ktĂłrym mowa
w art. 258 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. –
Kodeks karny,
b)     przestępstwo handlu ludĹşmi,
o ktĂłrym mowa w art. 189a ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. –
Kodeks karny,
c)     przestępstwo, o ktĂłrym mowa
w art. 228–230a, art. 250a ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. –
Kodeks karny lub w art. 46 i art. 48 ustawy
z dnia 25 czerwca 2010 r. o sporcie (Dz. U.
z 2020 r. poz. 1133 oraz z 2021 r. poz. 2054 i 2142),
d)     przestępstwo finansowania
przestępstwa o charakterze terrorystycznym, o ktĂłrym mowa
w art. 165a ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny, lub
przestępstwo udaremniania lub utrudniania stwierdzenia przestępnego pochodzenia
pieniędzy lub ukrywania ich pochodzenia, o ktĂłrym mowa
w art. 299 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny,
e)     przestępstwo o charakterze
terrorystycznym, o ktĂłrym mowa w art. 115 § 20 ustawy
z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny, lub mające na celu popełnienie tego
przestępstwa,
f)     przestępstwa przeciwko obrotowi
gospodarczemu, o ktĂłrych mowa w art. 296–307 ustawy z dnia
6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny lub przestępstwo oszustwa, o ktĂłrym mowa
w art. 286 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny,
g)     przestępstwa przeciwko
wiarygodności dokumentĂłw, o ktĂłrych mowa w art. 270– 277d ustawy
z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny,
h)     przestępstwo pracy małoletnich,
o ktĂłrym mowa w art. 9 ust. 2 ustawy z dnia
15 czerwca 2012 r. o skutkach powierzania wykonywania pracy
cudzoziemcom przebywającym wbrew przepisom na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej (Dz. U. z 2021 r. poz. 1745),
i)      przestępstwo,
o ktĂłrym mowa w art. 9 ust. 1 i ust. 3 lub
art. 10 ustawy z dnia 15 czerwca 2012 r. o skutkach
powierzania wykonywania pracy cudzoziemcom przebywającym wbrew przepisom na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
j)      przestępstwo skarbowe;
3)     ktĂłrego urzędującego członka
organu zarządzającego lub nadzorczego, wspĂłlnika spółki w spółce jawnej
lub partnerskiej albo komplementariusza w spółce komandytowej lub
komandytowo‑akcyjnej lub prokurenta nie skazano prawomocnie za
przestępstwo, o ktĂłrym mowa w pkt 2;
4)     wobec ktĂłrego nie wydano
prawomocnego wyroku sądu lub ostatecznej decyzji administracyjnej
o zaleganiu z uiszczeniem podatkĂłw, opłat lub składek na
ubezpieczenia społeczne lub zdrowotne;
5)     ktĂłry nie naruszył obowiązkĂłw
dotyczących płatności podatków, opłat lub składek na ubezpieczenia społeczne
lub ubezpieczenie zdrowotne, z wyjątkiem przypadku, o ktĂłrym mowa
w pkt 4, chyba Ĺźe przedsiębiorca wykaĹźe, Ĺźe dokonał płatności
należnych podatków, opłat lub składek na ubezpieczenia społeczne lub ubezpieczenie
zdrowotne wraz z odsetkami lub grzywnami lub zawarł wiążące porozumienie
w sprawie spłaty tych naleĹźności;
6)    
ktĂłry nie naruszył obowiązkĂłw w dziedzinie ochrony środowiska, prawa
socjalnego lub prawa pracy to jest:
a)     nie został prawomocnie skazany
za przestępstwo przeciwko środowisku na podstawie art. 181–188 ustawy
z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny lub za przestępstwa przeciwko prawom
osĂłb wykonujących pracę zarobkową na podstawie art. 218–221 ustawy z
dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny, lub odpowiednio na podstawie przepisów
prawa obcego,
b)     nie został prawomocnie skazany
za wykroczenie przeciwko prawom pracownika lub wykroczenie przeciwko
środowisku, jeżeli za jego popełnienie wymierzono karę aresztu, ograniczenia
wolności lub karę grzywny,
c)     nie wydano wobec niego
ostatecznej decyzji administracyjnej o naruszeniu obowiązkĂłw wynikających
z zakresu prawa ochrony środowiska, prawa pracy lub przepisĂłw
o zabezpieczeniu społecznym, jeĹźeli wymierzono tą decyzją karę pieniężną;
7)     ktĂłrego urzędującego członka
organu zarządzającego lub nadzorczego, wspĂłlnika spółki w spółce jawnej
lub partnerskiej albo komplementariusza w spółce komandytowej lub
komandytowo‑akcyjnej lub prokurenta nie skazano prawomocnie za
przestępstwo lub wykroczenie, o ktĂłrym mowa w pkt 6
lit. a lub b;
8)     w stosunku, do ktĂłrego nie
otwarto likwidacji, nie ogłoszono upadłości, którego aktywami nie zarządza
likwidator lub sąd, nie zawarł układu z wierzycielami, ktĂłrego działalność
gospodarcza nie jest zawieszona;
9)     posiadający wymagane przepisami
prawa: koncesje, licencje, zezwolenia do prowadzenia działalności gospodarczej
wydane przez uprawniony organ administracji państwowej;
10)   posiadający zdolność do przetwarzania
informacji niejawnych, jeśli jest to określone przez Ministra Obrony Narodowej
jako wymóg przy wykonywaniu zadań.
Rozdział 4
Obowiązki
przedsiębiorców
Art. 658. 1. Przedsiębiorca realizujący zadania na
rzecz Sił Zbrojnych jest obowiązany do złożenia pisemnej informacji do Ministra
Obrony Narodowej w przypadku:
1)     rozwiązania lub likwidacji
przedsiębiorcy;
2)     przeniesienia siedziby
przedsiębiorcy;
3)     wykreślenia przedmiotu
działalności przedsiębiorcy wpływającego na realizację zadań na rzecz Sił
Zbrojnych, o ktĂłrych mowa w art. 648 ust. 1 pkt 1 i 2;
4)     utraty moĹźliwości wykorzystania
lub dysponowania, dokonania darowizny, zmiany przeznaczenia lub zaniechania
eksploatacji składnika mocy produkcyjnych, naprawczych lub usługowych
zadeklarowanego przez przedsiębiorcę, jako niezbędnego do realizacji zadań na
rzecz Sił Zbrojnych, o ktĂłrych mowa w art. 648 ust. 1 pkt 1
i 2.
2. Przedsiębiorca realizujący zadania na rzecz
Sił Zbrojnych, w przypadku powstania okoliczności uniemoĹźliwiającej dalsze
spełnianie wymagań, o ktĂłrych mowa w art. 657, jest obowiązany
w terminie 14 dni od dnia powstania takiej okoliczności,
w formie pisemnej poinformować Ministra Obrony Narodowej.
Rozdział 5
Finansowanie zadań na rzecz Sił Zbrojnych
Art. 659. 1.
Przedsiębiorcy, na których nałożono zadania obronne na rzecz Sił Zbrojnych,
o ktĂłrych mowa w art. 648 ust. 1 pkt 1 i 2, mogą ubiegać
się o sfinansowanie, związanych z realizacją tych zadań, kosztĂłw
utrzymywania mocy produkcyjnych, naprawczych lub usługowych do realizacji zadań
związanych z produkcją, naprawą lub usługą na rzecz Sił Zbrojnych.
2. Koszty, o ktĂłrych mowa
w ust. 1, pokrywa się przedsiębiorcom na ich wniosek przez udzielenie
dotacji celowej z budĹźetu Ministra Obrony Narodowej, przy czym prace
związane z prowadzeniem przygotowań obronnych do realizacji tych zadań,
mające charakter planistyczny są finansowane ze środków własnych
przedsiębiorcy.
3. Dotacji celowych, o ktĂłrych mowa
w ust. 2, dla przedsiębiorcĂłw udziela Minister Obrony Narodowej,
z uwzględnieniem limitu środkĂłw finansowych przewidzianych w ustawie
budĹźetowej na ten cel.
4. Przyznana
przedsiębiorcy dotacja celowa, w zakresie pokrycia kosztĂłw:
1)     moĹźe być przeznaczona wyłącznie
na pokrycie kosztów tego przedsiębiorcy, któremu została przyznana;
2)     dotyczy kosztĂłw poniesionych,
zapłaconych i wynikających z dokonanych odpisĂłw amortyzacyjnych lub
umorzeniowych oraz ujętych przez przedsiębiorcę w danym roku kalendarzowym
w księgach rachunkowych lub księgach przychodĂłw i rozchodĂłw.
5. Dotację celową,
w zakresie pokrycia kosztĂłw, o ktĂłrych mowa w ust. 1,
przydziela się przedsiębiorcy:
1)     na ktĂłrego nałoĹźono decyzją
administracyjną zadanie na rzecz Sił Zbrojnych odpowiednio w zakresie,
o ktĂłrym mowa w art. 648 ust. 1 pkt 1 i 2;
2)     ktĂłry złoĹźył wniosek
o przyznanie dotacji celowej;
3)     ktĂłry terminowo przedłoĹźył oraz
uzyskał zatwierdzenie sprawozdania z wykorzystania dotacji celowej oraz
rozliczył przyznaną dotację, w przypadku gdy taką dotację otrzymywał, za
okres 3 lat poprzedzających złoĹźenie wniosku o przyznanie dotacji.
6. Przekazanie przedsiębiorcy dotacji celowej
na pokrycie kosztĂłw, o ktĂłrych mowa w ust. 1, następuje po
zawarciu umowy z Ministrem Obrony Narodowej.
7. Do umĂłw, o ktĂłrych mowa
w ust. 6, stosuje się przepisy art. 150 ustawy z dnia
27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych.
8. Do zwrotu dotacji celowej niewykorzystanej
w terminie lub wykorzystanej niezgodnie z przeznaczeniem oraz
pobranej nienaleĹźnie lub w nadmiernej wysokości stosuje się przepisy
art. 168 i art. 169 ustawy z dnia 27 sierpnia
2009 r. o finansach publicznych.
9. Wniosek
o przyznanie dotacji celowej, o ktĂłrej mowa w ust. 2,
zawiera co najmniej:
1)     dane informacyjne
o przedsiębiorcy;
2)     wnioskowaną wysokość dotacji;
3)     numer wyodrębnionego rachunku
bankowego lub wyodrębnionego rachunku w spółdzielczej kasie
oszczędnościowo-kredytowej przeznaczonego do ewidencjonowania operacji
finansowych związanych z otrzymaną dotacją celową.
10. Do wniosku,
o ktĂłrym mowa w ust. 9, dołącza się w szczegĂłlności:
1)     arkusz zbiorczych kosztĂłw,
o ktĂłrych mowa w ust. 1;
2)     wykaz mocy produkcyjnych,
naprawczych lub usługowych – na nośniku elektronicznym w edytowalnej
formie;
3)     informację o kosztach
utrzymywania w czasie pokoju mocy produkcyjnych, naprawczych lub
usługowych – na nośniku elektronicznym w edytowalnej formie;
4)     wykaz jednostkowej
pracochłonności realizacji zadań – potwierdzony przez uprawnionego
przedstawiciela jednostki organizacyjnej resortu obrony narodowej właściwej
w zakresie nadzorowania jakości wykonania wyrobĂłw obronnych;
5)     oświadczenie wnioskodawcy
o spełnianiu wymogĂłw określonych w art. 657 ust. 1.
11. Z wykorzystania
dotacji celowej przedsiębiorca składa Ministrowi Obrony Narodowej sprawozdanie,
w ktĂłrym wskazuje co najmniej:
1)     dane informacyjne
o przedsiębiorcy;
2)     dane o wysokości
poniesionych kosztĂłw;
3)     informacje o wysokości
udzielonej dotacji celowej.
12. Do sprawozdania,
o ktĂłrym mowa w ust. 11, dołącza się co najmniej:
1)     arkusz zbiorczych kosztĂłw
rozliczenia dotacji, o ktĂłrych mowa w ust. 1;
2)     wykaz mocy produkcyjnych,
naprawczych lub usługowych – na nośniku elektronicznym w edytowalnej
formie;
3)     informację o kosztach
utrzymywania w czasie pokoju mocy produkcyjnych, naprawczych lub
usługowych – na nośniku elektronicznym w edytowalnej formie;
4)     wyciągi bankowe
z wyodrębnionego rachunku bankowego lub wyodrębnionego rachunku w
spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej przeznaczonego do
ewidencjonowania operacji finansowych z saldem na dzień 31 grudnia
roku sprawozdawczego oraz z saldem na dzień sporządzenia sprawozdania;
5)     potwierdzone za zgodność
z oryginałem kopie dowodĂłw księgowych, a w przypadku zwrotu
niewykorzystanej dotacji lub odsetek naliczonych na wyodrębnionym rachunku
bankowym lub wyodrębnionym rachunku w spółdzielczej kasie
oszczędnościowo-kredytowej przelewu potwierdzającego dokonanie takiej operacji;
6)     sprawozdanie biegłego rewidenta
z oceny sprawozdania, o ktĂłrym mowa w ust. 11,
w zakresie weryfikacji dokumentacji księgowo‑finansowej dotyczącej
wykorzystania dotacji celowej.
13. Na etapie opracowywania projektu ustawy
budżetowej na rok następny, Minister Obrony Narodowej przedstawia właściwym
ministrom oraz ministrowi właściwemu do spraw finansów publicznych propozycje
limitĂłw wydatkĂłw na pokrycie kosztĂłw realizacji zadań, o ktĂłrych mowa w
art. 648 ust. 1 pkt 5.
14. Minister Obrony
Narodowej określi, w drodze rozporządzenia:
1)     sposĂłb i tryb udzielania
i rozliczania dotacji celowej, o ktĂłrej mowa w ust. 2,
2)     sposĂłb określania kosztĂłw,
o ktĂłrych mowa w ust. 1,
3)     roczny wymiar czasu pracy
jednego pracownika liczony dla maksymalnej wielkości produkcji, napraw lub
usług przedsiębiorcy posiadającego etat jednostki zmilitaryzowanej
i nieposiadającego etatu,
4)     termin składania i wzĂłr
wniosku o przyznanie dotacji celowej oraz jego załącznikĂłw, o ktĂłrych
mowa w ust. 9 i 10,
5)    
termin składania i wzĂłr sprawozdania z wykorzystania dotacji celowej
oraz jego załącznikĂłw, o ktĂłrych mowa w ust. 11 i 12
– mając na celu zapewnienie jawności
i przejrzystości gospodarowania środkami budĹźetu państwa oraz maksymalne
wykorzystanie możliwości potencjału krajowego przemysłu do realizacji zadań
obronnych.
Art. 660. Koszty realizacji zadań na rzecz Sił
Zbrojnych oraz słuĹźb specjalnych, o ktĂłrych mowa w art. 648, ujętych
w Planie i poniesione przez przedsiębiorcę, zostaną temu
przedsiębiorcy pomniejszone o wartość otrzymanych w ramach rezerw
strategicznych surowcĂłw i materiałów niezbędnych do zabezpieczenia ich
realizacji.
Rozdział 6
NadzĂłr i kontrola
Art. 661. NadzĂłr
i kontrolę nad realizacją zadań na rzecz Sił Zbrojnych oraz słuĹźb
specjalnych wykonywanych przez przedsiębiorcę sprawuje Minister Obrony
Narodowej.
Art. 662. 1. Kontrola nad realizacją zadań na rzecz
Sił Zbrojnych oraz służb specjalnych wykonywanych przez przedsiębiorcę polega
na sprawdzeniu:
1)     sposobu przygotowania
przedsiębiorcy do realizacji zadań na rzecz Sił Zbrojnych nałożonych decyzją
administracyjną;
2)     sposobu funkcjonowania
przedsiębiorcy w warunkach zagroĹźenia bezpieczeństwa państwa
i w czasie wojny;
3)     wykonywania decyzji
administracyjnej, o ktĂłrej mowa w art. 648 ust. 2 i 7;
4)     prawidłowości i rzetelności
prowadzenia dokumentacji dotyczącej realizowanych zadań;
5)     wykorzystania udzielonych
dotacji celowych;
6)     wykonania zaleceń pokontrolnych
wydanych na podstawie wyniku przeprowadzonej kontroli.
2. Minister Obrony Narodowej w związku ze
sprawowaniem nadzoru nad przedsiębiorcą w zakresie realizacji zadań na
rzecz Sił Zbrojnych oraz służb specjalnych ma prawo do żądania informacji,
dokumentĂłw i danych, niezbędnych do sprawowania tego nadzoru.
Art. 663. 1.
Czynności kontrolne mogą być wykonywane przez upoważnioną przez Ministra Obrony
Narodowej osobę, na podstawie pisemnego upoważnienia do przeprowadzenia
kontroli.
2. Czynności kontrolne, w zakresie zadań
określonych w art. 648 ust. 1 pkt 5, mogą być wykonywane przez
upoważnioną przez Ministra Obrony Narodowej osobę, na podstawie pisemnego
upowaĹźnienia do przeprowadzenia kontroli, w uzgodnieniu z właściwym
organem administracji rządowej.
Art. 664. 1.
Czynności kontrolnych dokonuje się w obecności kontrolowanego lub osoby
pisemnie przez niego upowaĹźnionej, w sposĂłb sprawny i moĹźliwie niezakłócający
funkcjonowania kontrolowanego podmiotu.
2. Osoby upowaĹźnione do
przeprowadzania kontroli są uprawnione do:
1)     swobodnego wstępu na teren
nieruchomości, do obiektĂłw i pomieszczeń kontrolowanego podmiotu;
2)     przeprowadzania oględzin obiektĂłw
oraz składników majątku kontrolowanego przedsiębiorcy;
3)     żądania od kontrolowanego
przedsiębiorcy udzielenia informacji w formie ustnej i pisemnej
w zakresie przeprowadzanej kontroli;
4)     żądania wglądu do dokumentĂłw
i innych nośnikĂłw informacji zawierających dane wynikające z zakresu
kontroli;
5)     sporządzania odpisĂłw oraz kopii
dokumentĂłw, z zastrzeĹźeniem przepisĂłw ustawy z dnia 5 sierpnia
2010 r. o ochronie informacji niejawnych;
6)     zabezpieczenia kontrolowanej
dokumentacji;
7)     wykonywania innych czynności
niezbędnych do prawidłowego przeprowadzenia kontroli.
3. Osoby kontrolujące zobowiązane są do
przestrzegania tajemnicy przedsiębiorcy, a takĹźe przepisĂłw ustawy
z dnia 5 sierpnia 2010 r. o ochronie informacji niejawnych.
4. Z przeprowadzonej kontroli sporządza
się protokół dokonanych czynności, w dwĂłch jednobrzmiących egzemplarzach,
po jednym dla kontrolowanego i organu prowadzącego kontrolę. Protokół
podpisuje kontrolowany albo osoba przez niego upowaĹźniona.
5. Protokół zawiera pouczenie o sposobie
złożenia zastrzeżeń co do jego treści, przy czym termin do złożenia zastrzeżeń
nie moĹźe być krĂłtszy niĹź 7 dni od dnia doręczenia protokołu.
6. W przypadku odmowy podpisania protokołu
przez kontrolowanego albo osobę przez niego upoważnioną kontrolujący dokonuje
stosownej adnotacji w protokole. Odmowa podpisania protokołu nie stanowi
przeszkody do jego podpisania przez kontrolującego i wykonania ustaleń
kontroli.
7. Organ prowadzący czynności kontrolne może
wezwać kontrolowanego do usunięcia nieprawidłowości określonych
w protokole, wskazując termin ich usunięcia.
8. Do organizowania oraz prowadzenia kontroli
realizacji zadań na rzecz Sił Zbrojnych wykonywanych przez przedsiębiorców stosuje
się przepisy wydane na podstawie art. 27 ust. 2 pkt 9 oraz przepisy
rozdziału 5 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo
przedsiębiorców.
DZIAŁ XXIII
Udzielanie zgody
obywatelom polskim na słuĹźbę w obcym wojsku lub obcej organizacji
wojskowej
Art. 665. 1. Obywatel polski moĹźe przyjąć
słuĹźbę w obcym wojsku lub obcej organizacji wojskowej za zgodą Ministra
Obrony Narodowej.
2. Zgody nie udziela się w razie
ogłoszenia mobilizacji, w czasie wojny oraz w razie wprowadzenia na
całym terytorium Rzeczypospolitej Polskiej stanu wojennego lub stanu
wyjątkowego.
3. Obywatele polscy, ktĂłrzy przed
ogłoszeniem, zaistnieniem lub wprowadzeniem stanĂłw, o ktĂłrych mowa
w ust. 2, uzyskali zgodę na przyjęcie słuĹźby w obcym wojsku lub
obcej organizacji wojskowej, mogą pełnić tę służbę przez okres, na jaki zgoda
została im udzielona, o ile rozpoczęli juĹź pełnienie tej słuĹźby.
4. Obowiązek uzyskiwania zgody,
o ktĂłrej mowa w ust. 1, nie dotyczy obywateli polskich będących
jednocześnie obywatelami innego państwa, jeżeli stale zamieszkują na jego
terytorium i zamierzają przyjąć słuĹźbę w siłach zbrojnych lub
organizacji wojskowej tego państwa.
5. Zgody udziela się wyłącznie na pisemny
wniosek obywatela polskiego, ktĂłry zamierza przyjąć słuĹźbę w obcym wojsku
lub obcej organizacji wojskowej, złożony do Ministra Obrony Narodowej.
6. Do wniosku,
o ktĂłrym mowa w ust. 5, dołącza się:
1)     zaświadczenie
o niekaralności z Krajowego Rejestru Karnego;
2)     zaświadczenie naczelnika urzędu
skarbowego o braku zaległości podatkowych;
3)     zaświadczenie właściwego
oddziału Zakładu Ubezpieczeń Społecznych lub Kasy Rolniczego Ubezpieczenia
Społecznego o braku zaległości z tytułu składek na ubezpieczenia
społeczne i ubezpieczenia zdrowotne;
4)     zaświadczenie z Krajowego
Rejestru Sądowego o niefigurowaniu w rejestrze dłuĹźnikĂłw
niewypłacalnych.
Art. 666. Obywatelowi polskiemu podlegającemu
obowiązkowi obrony moĹźe być udzielona zgoda na słuĹźbę w obcym wojsku lub
obcej organizacji wojskowej tylko w przypadku, gdy ma uregulowany stosunek
do słuĹźby wojskowej, nie jest Ĺźołnierzem w czynnej słuĹźbie wojskowej oraz
nie posiada przydziału mobilizacyjnego, pracowniczego przydziału
mobilizacyjnego lub przydziału organizacyjno‑mobilizacyjnego,
a właściwy szef wojskowego centrum rekrutacji nie prowadzi postępowania
w sprawie nadania temu obywatelowi ktĂłregokolwiek z tych przydziałów.
Art. 667. 1. Zgody na słuĹźbę w obcym
wojsku lub obcej organizacji wojskowej można udzielić, jeżeli są spełnione
łącznie następujące warunki:
1)     słuĹźba ta nie narusza interesĂłw Rzeczypospolitej
Polskiej;
2)     słuĹźba nie jest zakazana przez
prawo międzynarodowe;
3)     słuĹźba nie wpłynie na zadania
wykonywane przez Siły Zbrojne;
4)     nie zachodzi przeszkoda,
o ktĂłrej mowa w art. 666.
2. Nie udziela się zgody
na słuĹźbę w obcym wojsku lub obcej organizacji wojskowej pomimo spełnienia
warunkĂłw określonych w ust. 1, jeĹźeli obywatel polski, ubiegający się
o zgodę:
1)     został przeniesiony do rezerwy
wskutek uznania przez właściwą komisję lekarską za niezdolnego do czynnej
słuĹźby wojskowej w czasie pokoju;
2)     nie spełnił choćby jednego
z obowiązkĂłw określonych w art. 3, art. 6 ust. 1, art. 54
ust. 2, art. 59 ust. 1, 2 i 5, art. 60 ust. 1 oraz art. 165
ust. 4, jeĹźeli do ich spełnienia był zobowiązany;
3)     nie został powołany i nie
odbył obowiązkowej zasadniczej słuĹźby wojskowej lub ćwiczeń w jednostkach
przewidzianych do militaryzacji, z przyczyn leżących po stronie obywatela;
4)     został uznany przez właściwą
komisję lekarską za trwale i całkowicie niezdolnego do słuĹźby wojskowej
w czasie pokoju oraz w razie ogłoszenia mobilizacji
i w czasie wojny;
5)     złoĹźył wniosek o przeznaczenie
go do służby zastępczej, został przeznaczony do służby zastępczej, został
skierowany do odbycia służby zastępczej, odbywał służbę zastępczą, został
przeniesiony do rezerwy po odbyciu służby zastępczej lub bez jej odbycia;
6)     został skazany prawomocnym
wyrokiem sądu na karę co najmniej jednego roku pozbawienia wolności, w tym
takĹźe z warunkowym zawieszeniem jej wykonania;
7)     odbywa karę pozbawienia wolności
lub oczekuje na jej wykonanie;
8)     znajduje się w okresie
prĂłby w wykonywaniu warunkowo zawieszonej kary pozbawienia wolności;
9)     odbywa karę ograniczenia
wolności;
10)   ma zaległości podatkowe lub zaległości
z tytułu składek na ubezpieczenie społeczne lub zdrowotne;
11)   jest wpisany do rejestru dłuĹźnikĂłw
niewypłacalnych.
3. ZłoĹźenie wniosku, o ktĂłrym mowa w
art. 665 ust. 5, nie powoduje obowiązku skierowania obywatela polskiego
ubiegającego się o zgodę do właściwej wojskowej komisji lekarskiej
w celu określenia zdolności do słuĹźby wojskowej.
Art. 668. 1. Minister Obrony Narodowej udziela
zgody na słuĹźbę w obcym wojsku lub obcej organizacji wojskowej albo
odmawia jej udzielenia po zasięgnięciu opinii ministra właściwego do spraw
wewnętrznych i ministra właściwego do spraw zagranicznych, lub organĂłw
przez nich upowaĹźnionych, w zakresie, czy słuĹźba ta nie narusza interesĂłw
Rzeczypospolitej Polskiej oraz czy nie jest zakazana przez prawo międzynarodowe.
2. Obywatele polscy zamieszkujący lub
przebywający czasowo powyĹźej 3 miesięcy za granicą składają wniosek
o udzielenie zgody na słuĹźbę w obcym wojsku lub obcej organizacji
wojskowej do Ministra Obrony Narodowej, za pośrednictwem konsula Rzeczypospolitej
Polskiej. Wniosek zawiera co najmniej imię i nazwisko oraz numer PESEL
wnioskodawcy, nazwę obcego wojska lub obcej organizacji wojskowej, państwo,
w ktĂłrym będzie pełniona słuĹźba, zamierzony czas pełnienia słuĹźby oraz
przewidywany czas rozpoczęcia służby.
3. Udzielenie zgody i odmowa jej
udzielenia następuje w drodze decyzji administracyjnej.
4. Osobom, ktĂłrym została udzielona zgoda
na słuĹźbę w obcym wojsku lub obcej organizacji wojskowej, nie nadaje się
przydziałów wymienionych w art. 666 przez okres, na jaki zgoda ta została
udzielona.
5. Minister Obrony Narodowej zawiadamia
właściwego szefa wojskowego centrum rekrutacji o kaĹźdym przypadku
udzielenia obywatelowi polskiemu zgody na słuĹźbę w obcym wojsku lub obcej
organizacji wojskowej.
Art. 669. Udzielenie zgody na słuĹźbę w obcym
wojsku lub obcej organizacji wojskowej nie rodzi odpowiedzialności organów
Rzeczypospolitej Polskiej za następstwa podjęcia tej służby.
Art. 670. Rada MinistrĂłw określi, w drodze
rozporządzenia:
1)     tryb udzielania obywatelom
polskim zgody na słuĹźbę w obcym wojsku lub obcej organizacji wojskowej,
2)    
wzĂłr wniosku o udzielenie zgody na słuĹźbę w obcym wojsku lub obcej
organizacji wojskowej
– uwzględniając obowiązek zabezpieczania
interesów Rzeczypospolitej Polskiej oraz możliwości wykonywania zadań przez
Siły Zbrojne.
DZIAŁ XXIV
Medale
Art. 671. 1. Ustanawia się następujące Medale:
1)     „Za zasługi dla obronności
kraju”, zwany dalej „Medalem za zasługi”, w celu uznania zasług
w dziedzinie rozwoju i umacniania obronności Rzeczypospolitej
Polskiej;
2)     „Siły Zbrojne w SłuĹźbie
Ojczyzny”, zwany dalej „Medalem Siły Zbrojne”, który jest zaszczytnym
odznaczeniem za długoletnią wzorową słuĹźbę lub pracę w Wojsku Polskim;
3)     „Wojska Polskiego”, zwany dalej
„Medalem WP”, w celu uhonorowania cudzoziemcĂłw oraz obywateli polskich
zamieszkałych poza granicami Polski, którzy swoją działalnością szczególnie
zasłuĹźyli się w dziedzinie współpracy Wojska Polskiego z siłami
zbrojnymi innych państw.
2. Medale nadaje Minister Obrony
Narodowej.
Art. 672. 1. Medal za zasługi dzieli się na
3 stopnie:
1)     I stopień – Złoty Medal „Za
zasługi dla obronności kraju”;
2)     II stopień – Srebrny Medal „Za
zasługi dla obronności kraju”;
3)     III stopień – Brązowy Medal „Za
zasługi dla obronności kraju”.
2. Medal za zasługi moĹźe być rĂłwnieĹź
nadany jednostce wojskowej, organizacji społecznej, przedsiębiorstwu, zakładowi
lub instytucji.
3. Medal za zasługi tego samego stopnia
może być nadany tylko jeden raz. Osobie, jednostce wojskowej, organizacji
społecznej, przedsiębiorstwu, zakładowi lub instytucji, odznaczonej tym medalem
nie nadaje się go w stopniu niĹźszym od posiadanego.
Art. 673. 1. Utrata Medalu za zasługi następuje na
skutek orzeczenia środka karnego pozbawienia praw publicznych.
2. Minister Obrony Narodowej może pozbawić
Medalu za zasługi w przypadku stwierdzenia, Ĺźe osoba nim odznaczona
dopuściła się czynu, wskutek którego jest jego niegodna.
3. Minister Obrony
Narodowej określi, w drodze rozporządzenia:
1)     opis, wymiary i wzory
graficzne odznaki Medalu za zasługi,
2)     sposĂłb i tryb nadawania
Medalu za zasługi,
3)     tryb przedstawiania wnioskĂłw
o nadanie Medalu za zasługi,
4)    
tryb wręczania i sposĂłb noszenia Medalu za zasługi
– mając na uwadze zasługi
w dziedzinie rozwoju i umacniania obronności Rzeczypospolitej
Polskiej oraz podział tego medalu na stopnie.
Art. 674. 1. Medal Siły Zbrojne dzieli się na
3 stopnie:
1)     I stopień – Złoty Medal „Siły
Zbrojne w SłuĹźbie Ojczyzny”;
2)     II stopień – Srebrny Medal „Siły
Zbrojne w SłuĹźbie Ojczyzny”;
3)     III stopień – Brązowy Medal
„Siły Zbrojne w SłuĹźbie Ojczyzny”.
2. Medal Siły Zbrojne nadaje się
z okazji Święta Wojska Polskiego.
Art. 675. 1. Medal Siły Zbrojne moĹźe być nadany
żołnierzowi zawodowemu, byłemu żołnierzowi zawodowemu lub pracownikowi, który
wzorowo przesłuĹźył w zawodowej słuĹźbie wojskowej lub przepracował
w Wojsku Polskim odpowiednio co najmniej – 25, 15 lub 5 lat.
2. Medal Siły Zbrojne tego samego stopnia
może być nadany tej samej osobie tylko jeden raz. Osobie odznaczonej tym
medalem nie nadaje się go w stopniu niĹźszym od posiadanego.
Art. 676. 1. Utrata Medalu Siły Zbrojne następuje
wskutek prawomocnego orzeczenia środka karnego pozbawienia praw publicznych lub
degradacji.
2. Minister Obrony Narodowej moĹźe pozbawić
Medalu Siły Zbrojne w przypadku stwierdzenia, na podstawie wynikĂłw
postępowania karnego, postępowania dyscyplinarnego lub postępowania przed sądem
honorowym, że osoba nim odznaczona dopuściła się czynu, wskutek którego stała
się niegodna tego Medalu.
3. Minister Obrony
Narodowej określi, w drodze rozporządzenia:
1)     sposĂłb zaliczania słuĹźby
wojskowej lub pracy do okresów wymaganych do nadania Medalu Siły Zbrojne,
2)     tryb postępowania
w sprawach o nadanie Medalu Siły Zbrojne oraz wzĂłr wniosku
o jego nadanie,
3)     tryb wręczania, sposĂłb
i okoliczności noszenia odznaki Medalu Siły Zbrojne oraz wzĂłr legitymacji
potwierdzającej jego nadanie,
4)    
wzór graficzny odznaki Medalu Siły Zbrojne
– mając na uwadze przebieg słuĹźby lub
pracy w Wojsku Polskim oraz podział tego medalu na stopnie.
Art. 677. Medal WP moĹźe być nadany osobom, ktĂłre:
1)     aktywnie wspierały na arenie
międzynarodowej pokojową działalność Wojska Polskiego;
2)     przyczyniły się do rozwoju
potencjału obronnego Rzeczypospolitej Polskiej;
3)     szczegĂłlnie zasłuĹźyły się
w dziedzinie współdziałania w ramach jednostek wielonarodowych,
w skład ktĂłrych wchodzą jednostki Wojska Polskiego, w tym przede
wszystkim w integrowaniu dowĂłdztw, sztabĂłw i jednostek wojskowych na
wszystkich szczeblach dowodzenia (zarządzania);
4)     przyczyniły się do popularyzacji
dziejĂłw i tradycji Wojska Polskiego na arenie międzynarodowej.
Art. 678. Medal WP dzieli się na 3 stopnie:
1)     I stopień – Złoty Medal Wojska
Polskiego;
2)     II stopień – Srebrny Medal
Wojska Polskiego;
3)     III stopień – Brązowy Medal
Wojska Polskiego.
Art. 679. 1. Medal WP tego samego stopnia moĹźe być
nadany tej samej osobie tylko raz.
2. Osobie odznaczonej Medalem WP nie nadaje się
go w stopniu niĹźszym od posiadanego.
3. Minister Obrony
Narodowej określi, w drodze rozporządzenia:
1)     szczegółowy tryb postępowania
w sprawach o nadanie Medalu WP, określając organy uprawnione do
występowania z wnioskiem o jego nadanie, w tym
w szczegĂłlności Szefa Sztabu Generalnego Wojska Polskiego i dowĂłdcĂłw
rodzajów Sił Zbrojnych, oraz uwzględniając terminy rozpatrzenia wniosku,
2)     wzĂłr wniosku o nadanie Medalu
WP oraz wzór legitymacji potwierdzającej jego nadanie,
3)     sposĂłb wręczania i noszenia
Medalu WP,
4)    
wzĂłr graficzny odznaki Medalu WP wraz ze wstążką i baretkÄ
– mając na uwadze potrzebę uhonorowania
cudzoziemców oraz obywateli polskich zamieszkałych poza granicami Polski,
ktĂłrzy swoją działalnością szczegĂłlnie zasłuĹźyli się w dziedzinie
współpracy Wojska Polskiego z siłami zbrojnymi innych państw oraz podział
tego medalu na stopnie.
Art. 680. 1. Minister Obrony Narodowej prowadzi
w formie papierowej lub elektronicznej ewidencję nadanych medali,
o ktĂłrych mowa w art. 671.
2. W ewidencji
nadanych medali gromadzi się następujące dane:
1)     imię i nazwisko (nazwa);
2)     numer PESEL (REGON) – jeĹźeli
dotyczy;
3)     numer jednostki wojskowej – jeĹźeli
dotyczy;
4)     rodzaj i stopień nadanego
medalu;
5)     zawarte we wniosku
o nadanie medalu;
6)     datę nadania;
7)     datę utraty – jeĹźeli dotyczy;
8)     datę pozbawienia – jeĹźeli
dotyczy.
DZIAŁ
XXV
Przepisy
karne i przepisy o karach pieniężnych
Art. 681. Kto wbrew obowiązkom
wynikającym z ustawy:
1)     nie stawia się do kwalifikacji
wojskowej przed wójtem (burmistrzem, prezydentem miasta), przed właściwą
komisją lekarską lub przed szefem wojskowego centrum rekrutacji
w określonym terminie i miejscu albo nie przedstawia dokumentĂłw,
których przedstawienie zostało nakazane,
2)     nie zgłasza się w celu
uregulowania stosunku do obowiązku obrony,
3)     nie zgłasza się
w określonym terminie i miejscu na wezwanie właściwych organĂłw
w sprawach dotyczących obowiązku obrony oraz odmawia poddania się badaniom
lekarskim,
4)    
odmawia udzielenia właściwym organom prowadzącym ewidencję wojskową informacji
w zakresie danych jego dotyczących i przetwarzanych w ewidencji
wojskowej
– podlega karze ograniczenia wolności albo
grzywny.
Art. 682. 1. Kto bez usprawiedliwionej
przyczyny:
1)     będąc Ĺźołnierzem pasywnej
rezerwy nie zgłasza się w określonym terminie i miejscu na ćwiczenia
wojskowe trwające do dwudziestu czterech godzin,
2)     będąc przeznaczony do szkolenia
lub ćwiczeń wojskowych nie zgłasza się w określonym terminie
i miejscu do tej słuĹźby,
3)    
posiadając przydział organizacyjno-mobilizacyjny do jednostki przewidzianej do
militaryzacji nie zgłasza się w określonym terminie i miejscu do służby w tej
jednostce
– podlega karze aresztu albo grzywny.
2. Tej samej karze
podlega, kto:
1)     uporczywie uchyla się od wykonywania
poleceń słuĹźbowych w czasie odbywania szkolenia;
2)     w czasie odbywania słuĹźby
samowolnie opuszcza wyznaczone miejsce przebywania.
Art. 683. 1. Kto wbrew obowiązkom
wynikającym z ustawy:
1)     uchyla się od wykonania
obowiązku świadczenia osobistego lub rzeczowego,
2)     nie
zawiadamia właściwego organu o rozporządzeniu nieruchomością lub rzeczą
ruchomą przeznaczoną na cele świadczeń rzeczowych
– podlega karze aresztu albo grzywny.
2. Tej samej karze podlega, kto umyślnie
utrudnia lub uniemożliwia wykonanie świadczenia osobistego lub rzeczowego.
Art. 684.
Orzekanie w sprawach, o ktĂłrych mowa w art. 681–683,
następuje na podstawie przepisĂłw ustawy z dnia 24 sierpnia
2001 r. – Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia.
Art. 685. Kto
w celu trwałego uchylenia się od obowiązku słuĹźby wojskowej albo innej
formy spełniania obowiązku obrony przewidzianej w ustawie dopuszcza się
czynu określonego w art. 681 podlega karze pozbawienia wolności do lat 2.
Art. 686. Kto
będąc przeznaczony do szkolenia uchyla się od jego odbywania, podlega grzywnie,
karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.
Art. 687. Kto
w czasie mobilizacji lub wojny będąc powołany do czynnej słuĹźby wojskowej
nie zgłasza się do tej słuĹźby w określonym terminie i miejscu,
podlega karze pozbawienia wolności na czas nie krótszy od lat 3.
Art. 688. 1. Kto w czasie
mobilizacji lub wojny w celu trwałego uchylenia się od obowiązku słuĹźby
wojskowej:
1)     nie zgłasza się do rejestracji
będąc zobowiązanym do tego zgłoszenia lub nie stawia się do kwalifikacji
wojskowej w określonym terminie i miejscu albo nie przedstawia
dokumentów, których przedstawienie zostało nakazane,
2)     nie zgłasza się w celu
uregulowania stosunku do obowiązku obrony,
3)     nie zgłasza się w określonym
terminie i miejscu na wezwanie właściwych organĂłw w sprawach
dotyczących powszechnego obowiązku obrony,
4)     powoduje u siebie lub dopuszcza,
by kto inny spowodował u niego, uszkodzenie ciała lub rozstrój zdrowia,
5)     wprowadza w błąd właściwy
organ,
6)    
będąc powołany do czynnej służby wojskowej nie zgłasza się do tej służby
w określonym terminie i miejscu
– podlega karze pozbawienia wolności na
czas nie krĂłtszy od lat 5.
2. Tej samej karze podlega, kto w czasie
mobilizacji lub wojny powoduje u innej osoby uszkodzenie ciała lub rozstrój
zdrowia albo wprowadza w błąd właściwy organ w celu uzyskania dla
niej zwolnienia od obowiązku służby wojskowej lub odroczenia tej służby.
Art. 689. 1. Kto, w czasie
mobilizacji lub wojny, wbrew obowiązkom wynikającym z ustawy:
1)     uchyla się od wykonania
obowiązku świadczenia osobistego lub rzeczowego,
2)     nie
zawiadamia właściwego organu o rozporządzeniu nieruchomością lub rzeczą
ruchomą przeznaczoną na cele świadczeń rzeczowych
– podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.
2. Tej samej karze podlega, kto w czasie
mobilizacji lub wojny utrudnia lub uniemożliwia wykonanie świadczenia
osobistego lub rzeczowego.
Art. 690.
W sprawach o czyny określone w art. 681–689, jeĹźeli czyn
polega na nieuczynieniu zadość obowiązkowi stawienia się do służby lub
zgłoszenia do właściwego organu, przedawnienie ścigania i wyrokowania
biegnie od chwili uczynienia zadość temu obowiązkowi lub od chwili,
w ktĂłrej na sprawcy obowiązek przestał ciążyć.
Art. 691. 1.
W czasie mobilizacji lub wojny osoby pełniące słuĹźbę w jednostkach
zmilitaryzowanych albo do niej powołane ponoszą odpowiedzialność karną za
przestępstwa popełnione w związku z tą słuĹźbą, według przepisĂłw
odnoszących się do Ĺźołnierzy w czynnej słuĹźbie wojskowej.
2. Sprawy o przestępstwa określone
w ust. 1 należą do właściwości sądĂłw wojskowych.
3. W rozumieniu
przepisĂłw karnych w czasie mobilizacji lub wojny:
1)     niezgłoszenie się do słuĹźby
w jednostkach zmilitaryzowanych w określonym terminie i miejscu
jest rĂłwnoznaczne z niezgłoszeniem się do pełnienia słuĹźby wojskowej;
2)     obowiązek słuĹźby
w jednostkach zmilitaryzowanych jest rĂłwnoznaczny z obowiązkiem
służby wojskowej;
3)     słuĹźba w jednostkach
zmilitaryzowanych jest rĂłwnoznaczna z czynną słuĹźbą wojskową;
4)     niewykonanie lub odmowa
wykonania polecenia przełoĹźonego, wydanego w sprawach słuĹźbowych osobie
pełniącej słuĹźbę w jednostce zmilitaryzowanej, jest rĂłwnoznaczna
z niewykonaniem lub odmową wykonania rozkazu.
Art. 692. Sprawy
o przestępstwa określone w art. 687
i art. 688 należą do właściwości sądĂłw wojskowych.
Art. 693. 1. Kto zatrudnia, udziela pracy
zarobkowej na podstawie innego tytułu lub umożliwia wykonywanie u niego innego
zajęcia przez byłego Ĺźołnierza zawodowego, z naruszeniem art. 336, podlega
karze pozbawienia wolności do lat 3.
2. Tej samej karze podlega były
żołnierz zawodowy, który nie stosuje się do ograniczeń określonych w art. 336.
Art. 694. 1. Kto, będąc obowiązany do złoĹźenia
oświadczenia, o ktĂłrym mowa w art. 338, podaje w nim nieprawdę,
podlega karze pozbawienia wolności do lat 5.
2. W wypadku mniejszej wagi, sprawca
czynu określonego w ust. 1 podlega grzywnie, karze ograniczenia
wolności albo pozbawienia wolności do roku.
Art. 695. 1. Przedsiębiorca, ktĂłry nie realizuje
nałożonego zadania na rzecz Sił Zbrojnych lub służb specjalnych, nie złoży
informacji, o ktĂłrej mowa w art. 658, odmĂłwi poddania się kontroli lub
będzie ją utrudniać, podlega karze pieniężnej.
2. Wysokość kary
w odniesieniu do liczby zadań nierealizowanych lub nieobjętych kontrolą
wynosi w przypadku:
1)     1 zadania – 10-krotność,
2)     2 zadań – 15-krotność,
3)     3 zadań – 20-krotność,
4)     4 zadań – 25-krotność,
5)    
5 zadań – 30-krotność
– przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia
w sektorze przedsiębiorstw bez wypłat nagrĂłd z zysku w czwartym
kwartale roku poprzedniego, ogłoszonego przez Prezesa Głównego Urzędu
Statystycznego w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor
Polski”.
3. Przedsiębiorca, który nie złoży informacji,
o ktĂłrej mowa w art. 658, podlega karze pieniężnej w wysokości do 30‑krotności
przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw bez
wypłat nagrĂłd z zysku w czwartym kwartale roku poprzedniego,
ogłoszonego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego w Dzienniku
Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”.
4. Dla przedsiębiorcy, który nie realizuje
zadań, o ktĂłrych mowa w art. 648 ust. 1 pkt 2, lub utrudni ich
kontrolę w sposĂłb uniemoĹźliwiający jej przeprowadzenie, kara wynosi 1%
wartości zadania nałożonego, przy czym nie mniej niż wartość dotacji celowej
otrzymanej na pokrycie kosztĂłw, o ktĂłrych mowa w art. 659.
5. Kary, o ktĂłrych mowa w ust. 2
i 4, sumują się.
Art. 696. 1. Minister Obrony Narodowej nakłada,
w drodze decyzji administracyjnej, kary pieniężne, o ktĂłrych mowa w
art. 695.
2. Od zaległej kary pieniężnej nalicza się
odsetki za zwłokę w wysokości określonej jak dla zaległości podatkowych.
3. Egzekucja kar pieniężnych wraz
z odsetkami następuje w trybie przepisĂłw o postępowaniu
egzekucyjnym w administracji.
Art. 697. 1. Wpływy z tytułu kar pieniężnych,
o ktĂłrych mowa w art. 695, stanowią dochĂłd budĹźetu państwa.
2. Kary pieniężne są wpłacane na rachunek
wskazany w decyzji, o ktĂłrej mowa w art. 696 ust. 1.
3. W zakresie nieuregulowanym
w ustawie, do kar pieniężnych stosuje się odpowiednio przepisy działu IVa
ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania
administracyjnego.
DZIAŁ
XXVI
Zmiany w przepisach,
przepisy przejściowe, dostosowujące i końcowe
Rozdział
1
Zmiany w przepisach
Art. 698. W ustawie z dnia
23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych
(Dz. U. z 1983 r. poz. 223, z 1995 r. poz. 443, z 2003 r.
poz. 2272, z 2011 r. poz. 1431 oraz z 2013 r. poz. 1247) wprowadza się
następujące zmiany:
1)     w art. 17
w ust. 5 skreśla się wyrazy „albo pełniącego słuĹźbę wojskową
w charakterze kandydata na Ĺźołnierza zawodowego”;
2)     w art. 21
w pkt 3 skreśla się wyrazy „albo pełniących słuĹźbę wojskową
w charakterze kandydata na Ĺźołnierza zawodowego”.
Art. 699. W ustawie z dnia 29 maja
1974 r. o zaopatrzeniu inwalidĂłw wojennych i wojskowych oraz ich
rodzin (Dz. U. z 2021 r. poz. 1656) wprowadza się
następujące zmiany:
1)    
art. 34 otrzymuje brzmienie:
„Art.
34. 1. Ĺťołnierzami niezawodowymi w rozumieniu art. 30 są
żołnierze:
1)     pełniący
zasadniczą służbę wojskową;
2)     pełniący
terytorialną służbę wojskową rotacyjnie;
3)     pełniący słuĹźbę
w aktywnej rezerwie w dniach tej słuĹźby;
4)     odbywający
ćwiczenia wojskowe w ramach pasywnej rezerwy;
5)     pełniący słuĹźbę
w razie ogłoszenia mobilizacji i w czasie wojny.
2. Za Ĺźołnierzy niezawodowych w
rozumieniu art. 30 uważa się również żołnierzy, którzy:
1)     w rozumieniu
przepisów ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony
Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2021 r. poz. 372 i 1728):
a)    
odbywali przeszkolenie wojskowe,
b)    
pełnili służbę przygotowawczą,
c)    
odbywali ćwiczenia wojskowe,
d)    
pełnili okresową służbę wojskową;
2)     w rozumieniu
przepisów ustawy z dnia 11 września 2003 r. o służbie wojskowej żołnierzy
zawodowych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1131, 1666 i 2333) pełnili służbę
kandydacką.”;
2)     w art. 42
w ust. 2 wyrazy „przepisĂłw o powszechnym obowiązku obrony
Rzeczypospolitej Polskiej” zastępuje się wyrazami „przepisĂłw o obronie
Ojczyzny”.
Art. 700. W ustawie z dnia
26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 2020 r.
poz. 1320 oraz z 2021 r. poz. 1162) wprowadza się następujące
zmiany:
1)     w
art. 1552 w Â§ 1
pkt 3 otrzymuje brzmienie:
„3)    pełnienia
zasadniczej służby wojskowej, pełnienia terytorialnej służby wojskowej
rotacyjnie, pełnienia słuĹźby w aktywnej rezerwie w dniach tej słuĹźby,
odbywania ćwiczeń wojskowych w ramach pasywnej rezerwy albo pełnienia
służby zastępczej;”;
2)     w
art. 165 pkt 3 otrzymuje brzmienie:
„3)    powołania na
ćwiczenia wojskowe w ramach pasywnej rezerwy, stawienia się do pełnienia
terytorialnej służby wojskowej rotacyjnie albo stawienia się do pełnienia
słuĹźby w aktywnej rezerwie, na czas do 3 miesięcy,”;
3)     w
art. 166 pkt 3 otrzymuje brzmienie:
„3)    odbywania ćwiczeń
wojskowych w ramach pasywnej rezerwy, pełnienia terytorialnej słuĹźby
wojskowej rotacyjnie albo pełnienia słuĹźby w aktywnej rezerwie, przez czas
do 3 miesięcy,”;
4)     w art. 301
w Â§ 1 wyrazy „przepisy o powszechnym obowiązku obrony
Rzeczypospolitej Polskiej oraz przepisy o słuĹźbie wojskowej Ĺźołnierzy
zawodowych” zastępuje się wyrazami „przepisy ustawy z dnia 11 marca 2022 r.
o obronie Ojczyzny (Dz. U. poz. …)”;
5)     w
art. 304 § 5 otrzymuje brzmienie:
„§ 5. Minister Obrony Narodowej –
w stosunku do Ĺźołnierzy w czynnej słuĹźbie wojskowej oraz Ĺźołnierzy
pełniących słuĹźbę w aktywnej rezerwie i w pasywnej rezerwie,
a Minister Sprawiedliwości – w stosunku do osĂłb przebywających
w zakładach karnych lub w zakładach poprawczych, w porozumieniu
z ministrem właściwym do spraw pracy, określą, w drodze rozporządzeń,
zakres stosowania do tych osĂłb przepisĂłw działu dziesiątego w razie
wykonywania określonych zadań lub prac na terenie zakładu pracy lub
w miejscu wyznaczonym przez pracodawcę.”.
Art. 701. W ustawie z dnia
21 grudnia 1978 r. o odznakach i mundurach (Dz. U.
z 2016 r. poz. 38) wprowadza się następujące zmiany:
1)     po
art. 11 dodaje się art. 11a i art. 11b
w brzmieniu:
„Art. 11a. 1. Zakazane jest używanie
munduru lub jego części przez osoby nieuprawnione.
2.
Zakaz w odniesieniu do munduru wojskowego polowego i Ä‡wiczebnego nie
dotyczy:
1)     członkĂłw,
instruktorĂłw i specjalistĂłw zrzeszonych w stowarzyszeniach lub
organizacjach społecznych, ktĂłre zawarły porozumienia o współpracy
z Ministrem Obrony Narodowej lub kierownikiem jednostki organizacyjnej od
szczebla dowĂłdcy jednostki wojskowej, a ich statuty przewidują prowadzenie
działalności na rzecz obronności państwa;
2)     młodzieĹźy
szkolnej i akademickiej uczestniczącej w uroczystościach
o charakterze patriotycznym oraz realizującej przedsięwzięcia
w ramach róşnych form szkolenia i działań o charakterze
obronnym.
3. Zakaz nie dotyczy uĹźywania munduru
wojskowego bez oznak wojskowych przez uczniów szkół ponadpodstawowych, dla
których organem prowadzącym jest Minister Obrony Narodowej lub uczelnia
wojskowa.
4.
Zakaz nie dotyczy uĹźywania munduru wojskowego przez:
1)    
żołnierzy przeniesionych, po odbyciu lub zakończeniu pełnienia czynnej służby
wojskowej, do rezerwy lub w stan spoczynku, weteranĂłw lub weteranĂłw
poszkodowanych będących Ĺźołnierzami rezerwy lub w stanie spoczynku oraz
Ĺźołnierzy będących kombatantami w rozumieniu art. 1 ustawy
z dnia 24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz niektĂłrych
osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego
(Dz. U. z 2021 r. poz. 1858) podczas:
a)    
świąt państwowych i wojskowych oraz uroczystości organizowanych przez
komĂłrki organizacyjne Ministerstwa Obrony Narodowej oraz przez jednostki
organizacyjne podległe Ministrowi Obrony Narodowej lub przez niego nadzorowane,
b)    
uroczystości organizowanych przez organy państwowe, organizacje kombatanckie
lub stowarzyszenia dla uczczenia rocznic związanych z walką
o suwerenność i niepodległość Ojczyzny,
c)    
wygłaszania prelekcji dotyczących historii lub obronności państwa
w jednostkach wojskowych, szkołach, zakładach pracy lub organizacjach
społecznych,
d)    
spotkań autorskich związanych z własną twĂłrczością nawiązującą do historii
lub obronności państwa,
e)    
uroczystości osobistych i rodzinnych;
2)     Ĺźołnierzy,
którzy nie pełnią czynnej służby wojskowej, ale otrzymali przedmioty
umundurowania i wyekwipowania wojskowego do celĂłw związanych
z wykonywaniem obowiązku obrony Ojczyzny;
3)    
osoby niebędące Ĺźołnierzami w czynnej słuĹźbie wojskowej, ktĂłre:
a)    
biorą udział w występach wojskowych zespołów artystycznych – w czasie
tych występów,
b)    
występują w filmach i innych przedsięwzięciach artystycznych –
w czasie ich realizacji.
Art.
11b. Zakaz, o ktĂłrym mowa w art. 11a ust. 1, dotyczy
również mundurów lub części mundurów, których wzór został już wycofany,
w stosunku do osĂłb uczestniczących w:
1)    
przedsięwzięciach, ktĂłre mogą godzić w dobre imię lub interes Sił
Zbrojnych;
2)     strajkach,
demonstracjach, manifestacjach i zgromadzeniach mających na celu
wspĂłlne wyraĹźanie stanowiska w sprawach publicznych;
3)     zgromadzeniach
i przedsięwzięciach naruszających porządek i spokĂłj publiczny;
4)     działaniach
mających na celu niszczenie lub uszkadzanie mienia, w tym mienia
publicznego, lub w działaniach, ktĂłre mogą doprowadzić do takiego
zniszczenia lub uszkodzenia;
5)     działaniach
mających na celu naruszenie nietykalności cielesnej osób realizujących zadania
na rzecz dobra wspĂłlnego;
6)    
przedsięwzięciach mających na celu publiczne manifestowanie poglądów, które
mogą naruszać wolności, prawa i obowiązki człowieka i obywatela.”;
2)     w
art. 12 ust. 2 otrzymuje brzmienie:
„2. Minister Obrony Narodowej
w odniesieniu do munduru wojskowego, a minister właściwy do spraw
wewnętrznych w odniesieniu do munduru policyjnego i StraĹźy
Granicznej, określą, w drodze rozporządzeń, części munduru, ktĂłrych
używanie jest dozwolone, uwzględniając konieczność poszanowania tradycji
wolnościowych i postaw patriotycznych Narodu Polskiego oraz prawa, ładu
i porządku publicznego.”.
Art. 702. W ustawie z dnia 14 marca
1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (Dz. U.
z 2021 r. poz. 195) wprowadza się następujące zmiany:
1)     w art. 22b
w ust. 2 wyrazy „jednostkami wojskowymi w rozumieniu
art. 3 pkt 5 ustawy z dnia 21 listopada 1967 r.
o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U.
z 2019 r. poz. 1541 i 2020 oraz z 2020 r.
poz. 374 i 2157)” zastępuje się wyrazami „jednostkami wojskowymi
w rozumieniu art. 2 pkt 12 ustawy z dnia 11 marca 2022
r. o obronie Ojczyzny (Dz. U. poz. …)”;
2)     w art. 22c
w ust. 1 wyrazy „w przepisach ustawy z dnia
11 września 2003 r. o słuĹźbie wojskowej Ĺźołnierzy zawodowych
(Dz. U. z 2020 r. poz. 860, 2112 i 2320)” zastępuje
się wyrazami „w przepisach ustawy z dnia 11 marca 2022 r. o obronie
Ojczyzny”.
Art. 703. W ustawie z dnia 21 marca
1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2021 r.
poz. 1376 i 1595 oraz z 2022 r. poz. 32)
w art. 19 ust. 9 otrzymuje brzmienie:
„9. Zadania na drogach
o znaczeniu obronnym wykonywane w ramach przygotowań obronnych
państwa ujętych w programach obronnych, o ktĂłrych mowa w art. 27
ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2022 r. o obronie
Ojczyzny (Dz. U. poz. …), są finansowane z budĹźetu państwa
w ramach wydatkĂłw obronnych, o ktĂłrych mowa w art. 40 ustawy z dnia
11 marca 2022 r. o obronie Ojczyzny.”.
Art. 704. W ustawie z dnia
31 stycznia 1989 r. o gospodarce finansowej przedsiębiorstw
państwowych (Dz. U. z 2020 r. poz. 1998)
w art. 10 wyrazy „ustawy z dnia 21 listopada
1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej
(Dz. U. z 2019 r. poz. 1541 i 2020 oraz
z 2020 r. poz. 374)” zastępuje się wyrazami „ustawy z dnia
11 marca 2022 r. o obronie Ojczyzny (Dz. U. poz. …)”.
Art. 705. W ustawie z dnia 17 maja
1989 r. o gwarancjach wolności sumienia i wyznania (Dz. U.
z 2017 r. poz. 1153) w art. 3 w ust. 3 wyrazy
„w ustawie z dnia 28 listopada 2003 r. o słuĹźbie zastępczej
(Dz. U. z 2016 r. poz. 1811 oraz z 2017 r.
poz. 60)” zastępuje się wyrazami „w ustawie z dnia 11 marca 2022 r.
o obronie Ojczyzny (Dz. U. poz. …)”.
Art. 706. W ustawie z dnia
6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz. U. z 2021 r.
poz. 1882, 2333, 2447 i 2448) wprowadza się następujące zmiany:
1)     w art. 30
w ust. 1 wyrazy „o ktĂłrym mowa w art. 56
ust. 2 ustawy z dnia 21 listopada 1967 r.
o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U.
z 2021 r. poz. 372 i 1728)” zastępuje się wyrazami „o
ktĂłrym mowa w art. 561 pkt 2 ustawy z dnia 11 marca 2022 r.
o obronie Ojczyzny (Dz. U. poz. …)”;
2)     w art. 31
w ust. 1 wyrazy „przepisĂłw o powszechnym obowiązku obrony”
zastępuje się wyrazami „przepisĂłw o obronie Ojczyzny”;
3)     w art. 31a
w ust. 1 wyrazy „o ktĂłrej mowa w art. 174
ust. 1 ustawy z dnia 21 listopada 1967 r.
o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej” zastępuje się wyrazami
„o ktĂłrej mowa w art. 600 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2022 r.
o obronie Ojczyzny”.
Art. 707. W ustawie z dnia
12 paĹşdziernika 1990 r. o StraĹźy Granicznej (Dz. U.
z 2021 r. poz. 1486, 1728, 1898, 2191 i 2333) wprowadza się
następujące zmiany:
1)     w art. 11c
w ust. 5 wyrazy „art. 3 ust. 2a ustawy z dnia
21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony
Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2021 r. poz. 372)”
zastępuje się wyrazami „art. 11 ust. 4 ustawy z dnia 11 marca
2022 r. o obronie Ojczyzny (Dz. U. poz. …)”;
2)     w
art. 33a:
a)     w ust. 1 wyrazy „o
ktĂłrej mowa w art. 174 ust. 1 ustawy z dnia
21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony
Rzeczypospolitej Polskiej” zastępuje się wyrazami „o której mowa w art. 600
ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2022 r. o obronie Ojczyzny”,
b)     w ust. 2 wyrazy „na
podstawie art. 4a ust. 1 pkt 4a” zastępuje się wyrazami „na
podstawie art. 24 ust. 1 pkt 7”;
3)     w
art. 37b w ust. 5 pkt 1 otrzymuje brzmienie:
„1)    ukończenie uczelni
wojskowych, szkół oficerskich, chorążych i podoficerskich Sił Zbrojnych
Rzeczypospolitej Polskiej oraz szkół oficerskich, chorążych
i podoficerskich Policji, Państwowej StraĹźy PoĹźarnej i SłuĹźby
Więziennej;”;
4)     w art. 153 w
ust. 1 wyrazy „o ktĂłrym mowa w art. 56
ust. 2 ustawy z dnia 21 listopada 1967 r.
o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej” zastępuje się
wyrazami „o ktĂłrym mowa w art. 561 pkt 2 ustawy z dnia 11 marca
2022 r. o obronie Ojczyzny”.
Art. 708. W ustawie z dnia
24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz niektĂłrych osobach
będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego (Dz. U.
z 2021 r. poz. 1858) uĹźyte w art. 203 w ust. 2 i 5 w róşnych
przypadkach wyrazy „wojskowego komendanta uzupełnień” zastępuje się użytymi
w odpowiednich przypadkach wyrazami „szefa wojskowego centrum rekrutacji”.
Art. 709. W ustawie z dnia 26 lipca
1991 r. o podatku dochodowym od osĂłb fizycznych (Dz. U.
z 2021 r. poz. 1128, z późn. zm.[8]))
w art. 21 w ust. 1:
1)     w
pkt 15 lit. a otrzymuje brzmienie:
„a)   słuĹźby wojskowej innej niĹź
zawodowa słuĹźba wojskowa, z wyjątkiem uposaĹźeń Ĺźołnierzy dobrowolnej
zasadniczej służby wojskowej,”;
2)     w pkt 82a wyrazy „w art. 90
ust. 1ba ustawy z dnia 11 września 2003 r. o słuĹźbie
wojskowej Ĺźołnierzy zawodowych (Dz. U. z 2020 r. poz. 860, 2112
i 2320 oraz z 2021 r. poz. 159)” zastępuje się wyrazami „w
art. 454 ust. 4 ustawy z dnia 11 marca 2022 r. o obronie
Ojczyzny (Dz. U. poz. …)”;
3)     po
pkt 83c dodaje się pkt 83d w brzmieniu:
„83d)  świadczenia przyznane na
podstawie odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych
ustaw żołnierzom oddelegowanym do urzędu, organizacji lub instytucji
międzynarodowej albo państwa obcego, w ktĂłrych są wykonywane zadania
związane z obronnością Rzeczypospolitej Polskiej, z wyjątkiem uposaĹźeń
i innych naleĹźności pieniężnych przysługujących z tytułu pełnienia
służby;”;
4)     w pkt 90c wyrazy „w art. 67
ust. 6 i 6d ustawy z dnia 11 września 2003 r. o słuĹźbie
wojskowej Ĺźołnierzy zawodowych” zastępuje się wyrazami „w art. 288 ust. 14
i 18 ustawy z dnia 11 marca 2022 r. o obronie Ojczyzny”.
Art. 710. W ustawie z dnia 15 lutego
1992 r. o podatku dochodowym od osĂłb prawnych (Dz. U.
z 2021 r. poz. 1800, 1927, 2105, 2106, 2269 i 2427)
w art. 6 w ust. 1 w pkt 23 kropkę zastępuje się
średnikiem i dodaje się pkt 24 w brzmieniu:
„24)  Agencję Mienia Wojskowego.”.
Art. 711. W ustawie z dnia
10 grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym Ĺźołnierzy
zawodowych oraz ich rodzin (Dz. U. z 2020 r. poz. 586
i 2320 oraz z 2021 r. poz. 2333) wprowadza się następujące
zmiany:
1)     w art. 3 w ust. 1
w pkt 8 wyrazy „stosownie do przepisĂłw ustawy z dnia
11 września 2003 r. o słuĹźbie wojskowej Ĺźołnierzy zawodowych
(Dz. U. z 2019 r. poz. 330, 730 i 1726)” zastępuje się
wyrazami „stosownie do przepisĂłw ustawy z dnia 11 marca 2022 r.
o obronie Ojczyzny (Dz. U. poz. …)”;
2)     w
art. 15c ust. 1 otrzymuje brzmienie:
„1. Okres pełnienia czynnej służby
wojskowej z wyłączeniem terytorialnej słuĹźby wojskowej pełnionej
dyspozycyjnie dolicza się, na wniosek żołnierza uprawnionego do emerytury, do
wysługi emerytalnej.”;
3)     w art. 18b
w ust. 2 wyrazy „o ktĂłrym mowa w art. 20 ust. 1a
ustawy z dnia 11 września 2003 r. o słuĹźbie wojskowej
Ĺźołnierzy zawodowych” zastępuje się wyrazami „o ktĂłrym mowa w art. 200 ust. 3
pkt 2 ustawy z dnia 11 marca 2022 r. o obronie Ojczyzny”;
4)     w
art. 18f:
a)     w ust. 3 wyrazy „nie
stosuje się przepisu art. 80 ust. 5f ustawy z dnia
11 września 2003 r. o słuĹźbie wojskowej Ĺźołnierzy zawodowych”
zastępuje się wyrazami „nie stosuje się przepisu art. 439
ust. 9 ustawy z dnia 11 marca 2022 r. o obronie Ojczyzny”,
b)     w ust. 4
w pkt 2 wyrazy „o ktĂłrym mowa w art. 71
ust. 2 ustawy z dnia 11 września 2002 r.
o słuĹźbie wojskowej Ĺźołnierzy zawodowych” zastępuje się wyrazami „o ktĂłrym
mowa w art. 430 ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2022 r.
o obronie Ojczyzny”;
5)     w
art. 18g ust. 1 otrzymuje brzmienie:
„1. Okres pełnienia czynnej służby
wojskowej z wyłączeniem terytorialnej słuĹźby wojskowej pełnionej
dyspozycyjnie dolicza się, na wniosek żołnierza uprawnionego do emerytury, do
wysługi emerytalnej.”;
6)     w art. 41 w
ust. 2 wyrazy „uposaĹźenie przewidziane w przepisach
o uposaĹźeniu Ĺźołnierzy” zastępuje się wyrazami „uposaĹźenie przewidziane
w przepisach ustawy z dnia 11 marca 2022 r. o obronie Ojczyzny”.
Art. 712. W
ustawie z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U.
z 2021 r. poz. 1062) w art. 6 w ust. 1 w pkt 13 wyrazy „oraz szkoły
podoficerskie i ośrodki szkolenia, o których mowa w art. 127 pkt 2 i 3 ustawy z
dnia 11 września 2003 r. o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych (Dz. U. z
2020 r. poz. 860, 2112 i 2320 oraz z 2021 r. poz. 159)” zastępuje się wyrazami
„oraz szkoły podoficerskie, ośrodki szkolenia lub centra szkolenia, o których
mowa w art. 91 ustawy z dnia 11 marca 2022 r. o obronie Ojczyzny (Dz. U. poz.
…)”.
Art. 713. W ustawie z dnia
22 czerwca 1995 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych
Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2020 r. poz. 2017)
wprowadza się następujące zmiany:
1)     w
art. 7 w ust. 1:
a)     uchyla się pkt 2,
b)     uchyla się pkt 4,
c)     po
pkt 4 dodaje się pkt 4a w brzmieniu:
„4a)  pełniących zawodową słuĹźbę wojskową
w trakcie kształcenia w uczelni wojskowej, z wyłączeniem
Ĺźołnierzy zawodowych skierowanych do kształcenia w uczelni wojskowej
w czasie pełnienia przez nich zawodowej słuĹźby wojskowej;”,
d)     uchyla się pkt 5 i 6;
2)     w
art. 21:
a)    
ust. 3 otrzymuje brzmienie:
„3. Żołnierz zawodowy wybiera, na swój wniosek,
jedną z form zakwaterowania, o ktĂłrych mowa w ust. 2.”;
b)     uchyla się ust. 4 i 5;
c)     po ust. 7 dodaje się
ust. 7a w brzmieniu:
„7a. Przepisu ust. 7 nie stosuje się
do Ĺźołnierza, o ktĂłrym mowa w ust. 1 pkt 4a.”;
3)     w
art. 23:
a)    
ust. 1–3 otrzymują brzmienie:
„1. Odprawa mieszkaniowa, o ktĂłrej mowa
w art. 47, przysługuje Ĺźołnierzowi zwalnianemu z zawodowej
słuĹźby wojskowej, z wyjątkiem Ĺźołnierza, o ktĂłrym mowa
w art. 7 ust. 1 pkt 4a:
1)     zamieszkałemu
w kwaterze, o ile nabył on prawo do emerytury wojskowej lub wojskowej
renty inwalidzkiej;
2)     ktĂłry do dnia
zwolnienia z zawodowej słuĹźby wojskowej nie otrzymał decyzji
o przydziale lokalu mieszkalnego, z wyłączeniem przypadkĂłw,
o ktĂłrych mowa w art. 21 ust. 6, o ile nabył prawo do
emerytury wojskowej lub wojskowej renty inwalidzkiej.
2. Ĺťołnierzowi zwalnianemu z zawodowej
słuĹźby wojskowej zamieszkałemu w lokalu mieszkalnym niebędącym kwaterą
przysługuje prawo do zajmowania tego lokalu. Dyrektor oddziału regionalnego
zawiera umowę najmu tego lokalu mieszkalnego.
3. W razie śmierci:
1)     Ĺźołnierza
zawodowego, który do dnia śmierci zajmował lokal mieszkalny lub nie otrzymał
decyzji o przydziale lokalu mieszkalnego, z wyłączeniem przypadkĂłw,
o ktĂłrych mowa w art. 21 ust. 6, o ile do dnia śmierci
nabył prawo do emerytury wojskowej lub jego śmierć pozostaje w związku ze
służbą wojskową,
2)     Ĺźołnierza,
o ktĂłrym mowa w art. 7 ust. 1 pkt 4a oraz Ĺźołnierza
pełniącego dobrowolną zasadniczą służbę wojskową albo terytorialną służbę
wojskową, ktĂłrych śmierć pozostaje w związku ze słuĹźbą wojskową,
3)     Ĺźołnierza,
o ktĂłrym mowa w pkt 1 i 2, zmarłego w ciągu 3 lat
po zwolnieniu ze służby wojskowej, jeżeli śmierć nastąpiła wskutek urazów
doznanych w czasie pełnienia słuĹźby lub chorĂłb powstałych w tym
czasie, albo w ciągu 3 lat po zwolnieniu ze słuĹźby, jeĹźeli śmierć
nastąpiła wskutek wypadku pozostającego w związku z pełnieniem
czynnej służby wojskowej,
4)     Ĺźołnierza
uprawnionego do odprawy mieszkaniowej w dniu zwolnienia ze słuĹźby
wojskowej, zmarłego przed dniem wypłaty tej odprawy
– wspĂłlnie zamieszkałym z nim
w dniu jego śmierci: małżonkowi, zstępnym, wstępnym, osobom
przysposobionym i osobom przysposabiającym przysługują uprawnienia,
o ktĂłrych mowa w ust. 4, a w przypadku Ĺźołnierza, o ktĂłrym
mowa w pkt 4 â€“ uprawnienie, o ktĂłrym mowa
w ust. 4 pkt 1.”,
b)     w ust. 4 w pkt 1
w lit. b wyrazy „w wysokości 80%” zastępuje się wyrazami „w wysokości
100%”,
c)     w ust. 5 wyrazy „o
ktĂłrym mowa w ust. 1 pkt 1 lit. a” zastępuje się wyrazami
„o ktĂłrym mowa w ust. 1 pkt 1”,
d)     po
ust. 6 dodaje się ust. 6a w brzmieniu:
„6a. Przepisu ust. 6 nie stosuje się
do Ĺźołnierzy zawodowych, o ktĂłrych mowa w art. 7 ust. 1
pkt 4a.”,
e)     w ust. 7 wyrazy „o
ktĂłrym mowa w ust. 1 pkt 1 lit. a” zastępuje się wyrazami
„o ktĂłrym mowa w ust. 1 pkt 1”,
f)     w
ust. 9 w pkt 3 kropkę zastępuje się średnikiem
i dodaje się pkt 4 w brzmieniu:
„4)    został zwolniony
z czynnej słuĹźby wojskowej przed upływem 10 lat od dnia powołania do
tej słuĹźby w przypadku, gdy powołanie do czynnej słuĹźby wojskowej nastąpiło
po okresie słuĹźby w Policji, StraĹźy Granicznej, Biurze Ochrony Rządu,
Służbie Ochrony Państwa, Państwowej Straży Pożarnej, Służbie Więziennej,
Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Centralnym Biurze
Antykorupcyjnym, Służbie Celno-Skarbowej, Służbie Celnej, Służbie Wywiadu
Wojskowego, Służbie Kontrwywiadu Wojskowego lub Urzędzie Ochrony Państwa.”;
4)     w art. 24
w ust. 2 we wprowadzeniu do wyliczenia skreśla się wyrazy
„rezerwy kadrowej,”;
5)     w
art. 47:
a)    
ust. 1 i 2 otrzymują brzmienie:
„1.
Odprawa mieszkaniowa wynosi 3% wartości przysługującego lokalu mieszkalnego za
każdy rok podlegający zaliczeniu do wysługi lat, od której jest uzależniona
wysokość dodatku za długoletnią słuĹźbę wojskową, i nie moĹźe być niĹźsza niĹź
45% oraz wyższa niż 100% wartości przysługującego lokalu mieszkalnego. Odprawę
oblicza się i wypłaca według następujących zasad:
1)     Ĺźołnierzowi
zawodowemu zwolnionemu z zawodowej słuĹźby wojskowej przysługuje odprawa
obliczona z uwzględnieniem okresu słuĹźby liczonego w pełnych latach,
z tym Ĺźe rozpoczęty rok, w ktĂłrym następuje zwolnienie ze słuĹźby,
przyjmuje się jako rok pełny;
2)     Ĺźołnierzowi
zawodowemu zwolnionemu z zawodowej słuĹźby wojskowej, ktĂłremu przyznano
wojskową rentę inwalidzką przed nabyciem prawa do emerytury wojskowej,
przysługuje odprawa w wysokości 45% wartości przysługującego lokalu
mieszkalnego;
3)     wartość
przysługującego lokalu mieszkalnego jest iloczynem maksymalnej powierzchni
uĹźytkowej podstawowej przypadającej na jedną normę, o ktĂłrej mowa
w art. 26 ust. 1, ilości norm naleĹźnych Ĺźołnierzowi
w okresie zawodowej słuĹźby wojskowej w dniu wskazanym przez Ĺźołnierza
niezaleĹźnie od ilości norm naleĹźnych Ĺźołnierzowi w dniu jego zwolnienia
z zawodowej słuĹźby wojskowej, wskaĹşnika 1,66, wskaĹşnika ceny 1 m2 powierzchni uĹźytkowej budynku mieszkalnego
oddanego do uĹźytkowania w kwartale poprzedzającym kwartał, w ktĂłrym
nastąpiło zwolnienie z tej słuĹźby, określanego w komunikacie Prezesa
Głównego Urzędu Statystycznego, z zastrzeĹźeniem pkt 4–6;
4)     w przypadku
orzeczenia rozwodu, w ilości norm nie uwzględnia się norm na byłego
małżonka;
5)     nie uwzględnia się
normy przysługującej na członka rodziny Ĺźołnierza wnioskującego o odprawę
mieszkaniową, w sytuacji gdy został on juĹź uwzględniony przy ustalaniu
wysokości odprawy mieszkaniowej na inną osobę niż ten żołnierz,
z wyjątkiem sytuacji gdy uprawniony do odprawy mieszkaniowej,
o ktĂłrym mowa w art. 23 ust. 1, jest dzieckiem Ĺźołnierza,
uwzględnionym przy ustalaniu wysokości odprawy mieszkaniowej tego żołnierza,
w tym takĹźe sytuacji, o ktĂłrych mowa w ust. 3, gdy są
uprawnione osoby, o ktĂłrych mowa w ust. 3;
6)     w przypadku gdy
oboje małżonkowie są żołnierzami zawodowymi, naliczanie norm żołnierzowi wnioskującemu
o odprawę mieszkaniową na małżonka będącego Ĺźołnierzem moĹźe nastąpić za
zgodą obu małżonkĂłw. Małżonkowie w formie oświadczenia wskazują, u ktĂłrego
z małżonkĂłw naleĹźy uwzględnić normy na dzieci. W przypadku braku
jednomyślnego stanowiska małżonków uwzględnienie dzieci następuje przy wniosku
małżonka Ĺźołnierza, ktĂłry później wystąpi z wnioskiem o wypłatę
odprawy mieszkaniowej.
2.
Dyrektor oddziału regionalnego Agencji właściwy ze względu na ostatnie miejsce
pełnienia słuĹźby wydaje decyzję o wypłacie odprawy mieszkaniowej nie
później niĹź w terminie 90 dni od dnia złoĹźenia wniosku. Wydanie
decyzji następuje po złoĹźeniu wniosku, oświadczenia Ĺźołnierza o stanie
rodzinnym na dzień wskazany przez Ĺźołnierza, o ktĂłrym mowa w ust. 1
pkt 3, z zastrzeĹźeniem ust. 1 pkt 4–6, oraz przedstawieniu
co najmniej jednego z następujących dokumentĂłw:
1)     zaświadczenia
o nabyciu uprawnień do emerytury wojskowej lub do wojskowej renty
inwalidzkiej wydanego przez wojskowy organ emerytalny;
2)     zaświadczenia
o przyczynach zwolnienia z zawodowej słuĹźby wojskowej wydanego przez
dowĂłdcę jednostki wojskowej, w ktĂłrej Ĺźołnierz zawodowy pełnił słuĹźbę
wojskową, jeżeli nie nabył prawa do emerytury wojskowej lub nie uzyskał
uprawnień do wojskowej renty inwalidzkiej;
3)     zaświadczenia
o związku śmierci Ĺźołnierza ze słuĹźbą wojskową wydanego przez właściwy
organ wojskowy;
4)     decyzji
o zwolnieniu z zawodowej słuĹźby wojskowej wraz z zaświadczeniem
o wysłudze lat, od ktĂłrej jest uzaleĹźniona wysokość dodatku za długoletnią
służbę wojskową, wydanym przez właściwy organ wojskowy, jaką żołnierz zawodowy
będzie posiadał w ostatnim dniu pełnienia zawodowej słuĹźby wojskowej.”,
b)    
ust. 4 i 5 otrzymują brzmienie:
„4. Do obliczenia wartości przysługującego
lokalu mieszkalnego w przypadku Ĺźołnierzy, o ktĂłrych mowa
w art. 23 ust. 3 pkt 2, stosuje się odpowiednio przepisy
art. 26 ust. 1–4.
5. Ĺťołnierzowi zawodowemu, w stosunku
do ktĂłrego wydano ostateczną decyzję o zwolnieniu z zawodowej słuĹźby
wojskowej, na jego wniosek złożony przed zwolnieniem ze służby, wydaje się
decyzję o wypłacie odprawy mieszkaniowej, przyjmując do obliczenia wartość
przysługującego lokalu mieszkalnego, ilość norm należnych żołnierzowi
w okresie zawodowej słuĹźby wojskowej w dniu wskazanym przez Ĺźołnierza,
niezaleĹźnie od ilości norm naleĹźnych Ĺźołnierzowi w dniu jego zwolnienia
z zawodowej słuĹźby wojskowej, oraz wskaĹşnika ceny 1 m2 powierzchni uĹźytkowej budynku mieszkalnego
oddanego do uĹźytkowania w kwartale poprzedzającym kwartał, w ktĂłrym
decyzja o zwolnieniu stała się ostateczna, określonego w komunikacie
Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego, z zastrzeĹźeniem ust. 1
pkt 4–6. W przypadku uchylenia decyzji o zwolnieniu Ĺźołnierza
i dalszego pełnienia słuĹźby odprawa ponowna i jej wyrĂłwnanie za
pozostały okres nie przysługuje.”;
6)     w
art. 48d:
a)     w
ust. 2:
–     uchyla się pkt 1,
–     pkt
3 i 4 otrzymują brzmienie:
„3)    pobierającemu
świadczenia, o ktĂłrych mowa w art. 289 ustawy z dnia 11 marca
2022 r. o obronie Ojczyzny (Dz. U. poz. ….);
4)     wyznaczonemu do pełnienia
zawodowej słuĹźby wojskowej poza granicami państwa, korzystającemu z prawa
do nieodpłatnego zakwaterowania w lokalu mieszkalnym albo rĂłwnowaĹźnika
pieniężnego na wynajęcie lokalu mieszkalnego na podstawie przepisów ustawy
z dnia 11 marca 2022 r. o obronie Ojczyzny;”,
–    
dodaje się pkt 5 w brzmieniu:
„5)    przebywającemu
w areszcie.”,
b)     uchyla się ust. 3,
c)    
ust. 7 otrzymuje brzmienie:
„7. Świadczenie mieszkaniowe jest wypłacane za
miesiąc kalendarzowy w terminie do 10 dnia kaĹźdego miesiąca
kalendarzowego za poprzedni miesiąc, począwszy od pierwszego dnia miesiąca,
w ktĂłrym wpłynął wniosek o wypłatę świadczenia mieszkaniowego do
właściwego oddziału regionalnego Agencji, do dnia pełnienia słuĹźby w danej
miejscowości, określonej w rozkazie personalnym wydanym przez właściwy
organ wojskowy.”;
7)     w
art. 51:
a)     w
ust. 1:
–     uchyla się pkt 2,
–     w pkt 3 wyrazy „,o
ktĂłrych mowa w pkt 1 i 2” zastępuje się wyrazem „zawodowych”,
–     pkt
4 otrzymuje brzmienie:
„4) Ĺźołnierzowi, o ktĂłrym mowa
w art. 4 pkt 16 ustawy z dnia 19 sierpnia
2011 r. o weteranach działań poza granicami państwa (Dz. U.
z 2020 r. poz. 2055), lub osobie, o ktĂłrej mowa
w art. 12, posiadającym status weterana działań poza granicami
państwa lub weterana poszkodowanego w działaniach poza granicami państwa
przyznany decyzją Ministra Obrony Narodowej, zamieszkałym w miejscowości
innej niĹź miejscowość, w ktĂłrej połoĹźony jest internat lub kwatera
internatowa, zwanymi dalej „weteranem uprawnionym”, pod warunkiem zaspokojenia potrzeb
żołnierzy zawodowych.”,
b)     w
ust. 2:
–     we wprowadzeniu do wyliczenia
skreśla się wyrazy „rezerwie kadrowej lub”,
–     uchyla się pkt 2,
–     pkt
3 otrzymuje brzmienie:
„3)    pozostającego
w dyspozycji – do wyznaczenia na stanowisko słuĹźbowe lub skierowania do
wykonywania zadań słuĹźbowych w innej miejscowości albo zwolnienia
z zawodowej słuĹźby wojskowej.”,
c)     w ust. 4 skreśla się
wyrazy „rezerwie kadrowej lub”;
8)     w art. 53
w ust. 1, w ust. 2 we wprowadzeniu do wyliczenia,
w ust. 3 i 4 oraz w art. 53b
w ust. 1 wyrazy „,o ktĂłrych mowa w art. 51 pkt 1
i 2,” zastępuje się wyrazem „zawodowych”;
9)     w
art. 82 zdanie drugie otrzymuje brzmienie:
„Żołnierze odpowiadają za te
czyny na zasadach określonych w ustawie z dnia 11 marca 2022 r.
o obronie Ojczyzny.”.
Art. 714. W ustawie z dnia
14 grudnia 1995 r. o urzędzie Ministra Obrony Narodowej
(Dz. U. z 2019 r. poz. 196) w art. 2
w pkt 5 i 6 wyrazy „powszechnego obowiązku obrony”
zastępuje się wyrazami „obowiązku obrony Ojczyzny”.
Art. 715. W ustawie z dnia
8 sierpnia 1996 r. o Radzie MinistrĂłw (Dz. U.
z 2021 r. poz. 178, 1192, 1535 i 2105) wprowadza się
następujące zmiany:
1)     w
art. 12 dodaje się ust. 3 w brzmieniu:
„3. W posiedzeniu stałego
komitetu lub komitetu Rady Ministrów, na którym rozpatrywane są sprawy
dotyczące bezpieczeństwa i obronności państwa, bierze udział
przedstawiciel Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej.”;
2)     w
art. 22 po ust. 1a dodaje się ust. 1b w brzmieniu:
„1b. W posiedzeniu Rady MinistrĂłw,
na ktĂłrym rozpatrywane są sprawy dotyczące bezpieczeństwa i obronności
państwa, bierze udział przedstawiciel Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej.”.
Art.
716. W ustawie z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodach
lekarza i lekarza dentysty (Dz. U. z 2021 r. poz. 790, 1559 i 2232) wprowadza
się następujące zmiany:
1)     w art. 4a w pkt 7 wyrazy „oraz
ustawą z dnia 11 września 2003 r. o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych (Dz.
U. z 2020 r. poz. 860, 2112 i 2320 oraz z 2021 r. poz. 159)” zastępuje się wyrazami
„oraz ustawą z dnia 11 marca 2022 r. o obronie Ojczyzny (Dz. U. poz. …)”;
2)     w art. 15a w ust. 2 w pkt 7
wyrazy „przewidzianych w art. 24, art. 62, art. 65, art. 65a i art. 109 ustawy
z dnia 11 września 2003 r. o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych” zastępuje
się wyrazami „przewidzianych w art. 203, art. 281, art. 284, art. 286 i art.
346 ustawy z dnia 11 marca 2022 r. o obronie Ojczyzny”;
3)     w art. 16h w ust. 2 w pkt 6
wyrazy „Przepisów art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 11 września 2003 r. o
służbie wojskowej żołnierzy zawodowych nie stosuje się.” zastępuje się wyrazami
„Przepisów art. 335 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 11 marca 2022 r. o obronie
Ojczyzny nie stosuje się.”.
Art. 717.
W ustawie z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny
wykonawczy (Dz. U. z 2021 r. poz. 53, 472, 1236 i 2054
oraz z 2022 r. poz. 22) w art. 12 i
w art. 179 w pkt 4 wyrazy „powszechnego obowiązku obrony”
zastępuje się wyrazami „obowiązku obrony Ojczyzny”.
Art. 718. W ustawie z dnia 6 czerwca
1997 r. – Kodeks postępowania karnego (Dz. U. z 2021 r.
poz. 534, 1023 i 2447) wprowadza się następujące zmiany:
1)     w art. 289
w Â§ 1 skreśla się wyrazy „oraz pełniącego słuĹźbę
w charakterze kandydata na Ĺźołnierza zawodowego”;
2)     w art. 527
w Â§ 3 skreśla się wyrazy „lub pełniący słuĹźbę wojskową
w charakterze kandydata na Ĺźołnierza zawodowego”;
3)     art. 625 otrzymuje brzmienie:
„Art. 625. W razie skazania lub
warunkowego umorzenia postępowania wobec żołnierza odbywającego zasadniczą
służbę wojskową nie pobiera się od niego należnych Skarbowi Państwa kosztów
sądowych.”;
4)     w art. 671
w Â§ 1 skreśla się wyrazy „albo pełniącemu słuĹźbę
w charakterze kandydata na Ĺźołnierza zawodowego”.
Art. 719. W ustawie z dnia
20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym (Dz. U.
z 2021 r. poz. 450, z późn. zm.[9]))
wprowadza się następujące zmiany:
1)     w art. 80c
w ust. 1 w pkt 20 i w art. 100ah w ust. 1 w
pkt 16 wyrazy „wojskowym komendantom uzupełnień” zastępuje się
wyrazami „szefom wojskowych centrów rekrutacji”;
2)     w art. 140aa
w ust. 7 wyrazy „z dnia 9 paĹşdziernika 2009 r.
o dyscyplinie wojskowej (Dz. U. z 2019 r. poz. 1508
i 2020)” zastępuje się wyrazami „z dnia 11 marca 2022 r. o obronie
Ojczyzny (Dz. U. poz. …)”;
3)     w art. 140i w pkt 4 w
lit. d wyrazy „wojewĂłdzkiego sztabu wojskowego” zastępuje się wyrazami
„Szefa Centralnego Wojskowego Centrum Rekrutacji”.
Art. 720. W ustawie z dnia
21 sierpnia 1997 r. – Prawo o ustroju sądĂłw wojskowych
(Dz. U. z 2020 r. poz. 1754) wprowadza się następujące
zmiany:
1)     w
art. 22 w Â§ 1 wprowadzenie do wyliczenia otrzymuje
brzmienie:
„Sędzią sądu wojskowego,
zwanym dalej „sędzią”, może być oficer pełniący zawodową służbę wojskową, który:”;
2)     w
art. 22a:
a)     w § 1 skreśla się
wyrazy „pełnionej jako służba stała”,
b)     §
2 otrzymuje brzmienie:
㤠2. Do odbycia szkolenia wojskowego,
o ktĂłrym mowa w Â§ 1, powołuje, na wniosek Ministra
Sprawiedliwości, organ uprawniony do powoływania do służby wojskowej na
podstawie odrębnych przepisów, określając miejsce szkolenia.”;
3)     w art. 32
w Â§ 3 wyrazy „przepisach o słuĹźbie wojskowej Ĺźołnierzy
zawodowych” zastępuje się wyrazami „przepisach ustawy z dnia 11 marca 2022
r. o obronie Ojczyzny (Dz. U. poz. â€Ś)”;
4)     w
art. 70:
a)     w § 1
w pkt 2 wyrazy „ustawy z dnia 11 września 2003 r.
o słuĹźbie wojskowej Ĺźołnierzy zawodowych (Dz. U. z 2020 r.
poz. 860)” zastępuje się wyrazami „ustawy z dnia 11 marca 2022 r.
o obronie Ojczyzny”,
b)     uchyla się § 4.
Art. 721. W ustawie z dnia
29 sierpnia 1997 r. o Narodowym Banku Polskim (Dz. U.
z 2022 r. poz. 492) w art. 11 w ust. 5
w pkt 2 wyrazy „o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej
Polskiej” zastępuje się wyrazami „o obronie Ojczyzny”.
Art. 722. W ustawie z dnia
13 paĹşdziernika 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych
(Dz. U. z 2021 r. poz. 423, z późn. zm.[10])) wprowadza się następujące zmiany:
1)     w
art. 4 w pkt 2 lit. g otrzymuje brzmienie:
„g)   jednostka organizacyjna
podległa Ministrowi Obrony Narodowej – w stosunku do Ĺźołnierzy
niezawodowych pełniących czynną służbę wojskową,”;
2)     w
art. 6 w ust. 1 pkt 11 otrzymuje brzmienie:
„11)  Ĺźołnierzami niezawodowymi
pełniącymi czynną służbę wojskową;”;
3)     w
art. 16 ust. 5 otrzymuje brzmienie:
„5. Składki na ubezpieczenia emerytalne
i rentowe Ĺźołnierzy niezawodowych pełniących czynną słuĹźbę wojskową są
finansowane z budĹźetu państwa z części, ktĂłrej dysponentem jest
Minister Obrony Narodowej.”;
4)     w
art. 18 w ust. 4 pkt 5 otrzymuje brzmienie:
„5)    Ĺźołnierzy
niezawodowych pełniących czynną słuĹźbę wojskową, z wyjątkiem Ĺźołnierzy
pełniących terytorialną służbę wojskową, stanowi kwota minimalnego
wynagrodzenia za pracę obowiązującego w grudniu roku poprzedniego,
ustalonego na podstawie odrębnych przepisĂłw, z zastrzeĹźeniem ust. 9
i 10, a w przypadku Ĺźołnierzy pełniących terytorialną słuĹźbę
wojskową rotacyjnie – kwota uposaĹźenia z tytułu tej słuĹźby,”.
Art. 723. W ustawie z dnia
17 grudnia 1998 r. o zasadach uĹźycia lub pobytu Sił Zbrojnych
Rzeczypospolitej Polskiej poza granicami państwa (Dz. U.
z 2021 r. poz. 396) wprowadza się następujące zmiany:
1)     w
art. 2:
a)     w pkt 1
w lit. c średnik zastępuje się przecinkiem i dodaje się
lit. d w brzmieniu:
„d)   ewakuacji obywateli
Rzeczypospolitej Polskiej, w przypadku konieczności ochrony ich Ĺźycia lub
zdrowia, z państwa niebędącego państwem członkowskim Unii Europejskiej,
państwem członkowskim Europejskiego Obszaru Gospodarczego lub państwem­­‑stroną
Traktatu Północnoatlantyckiego;”,
b)     w pkt 2
lit. b otrzymuje brzmienie:
„b)   akcjach ratowniczych,
poszukiwawczych lub humanitarnych; przepisu tego nie stosuje się do akcji
ratowniczych regulowanych przepisami o ratownictwie na morzu lub
prowadzonych przez wojskowe lotnicze zespoły poszukiwawczo­­‑ratownicze
w celu udzielenia pomocy ludziom albo statkom powietrznym lub morskim
znajdującym się w niebezpieczeństwie na zasadach określonych w umowach
międzynarodowych,”;
2)     po
art. 2 dodaje się art. 2a w brzmieniu:
„Art. 2a. 1. Użycie Sił Zbrojnych
Rzeczypospolitej Polskiej poza granicami państwa może nastąpić na podstawie
decyzji właściwego organu organizacji międzynarodowej, której Rzeczpospolita
Polska jest członkiem, organu Unii Europejskiej, a takĹźe zaproszenia lub
zgody państwa przyjmującego.
2. Użycie Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej
Polskiej poza granicami państwa do ewakuacji obywateli Rzeczypospolitej
Polskiej, w przypadku konieczności ochrony ich Ĺźycia lub zdrowia, moĹźe
nastąpić mimo braku decyzji, zaproszenia lub zgody, o ktĂłrej mowa
w ust. 1, jeĹźeli zwłoka spowodowałaby nieodwracalne skutki.
3. W przypadku, o ktĂłrym mowa
w ust. 2, Prezes Rady MinistrĂłw we wniosku do Prezydenta Rzeczypospolitej
Polskiej o uĹźycie Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej wskazuje
okoliczności uzasadniające konieczność użycia Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej
Polskiej do niezwłocznej ewakuacji obywateli Rzeczypospolitej Polskiej.”;
3)     w
art. 3:
a)     w ust. 1
pkt 2 otrzymuje brzmienie:
„2)    Prezesa Rady MinistrĂłw –
w sytuacjach określonych w art. 2 pkt 1 lit. c
i d.”,
b)    
 dodaje się ust. 3 w brzmieniu:
„3. W przypadku gdy wymaga tego
ochrona informacji niejawnych, postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej
Polskiej o uĹźyciu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej poza granicami
państwa nie podlega ogłoszeniu.”;
4)     w
art. 4:
a)    
ust. 1 otrzymuje brzmienie:
„1.
O pobycie Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej poza granicami państwa
decyzję podejmuje:
1)     Minister Obrony
Narodowej;
2)     Rada MinistrĂłw –
w sytuacjach określonych w art. 2 pkt 2 lit. a, jeĹźeli
środki na udział w szkoleniach i Ä‡wiczeniach nie zostały uwzględnione
w budĹźecie ministerstwa obrony narodowej.”,
b)    
dodaje się ust. 3 w brzmieniu:
„3. W przypadku gdy wymaga tego
ochrona informacji niejawnych, decyzja o pobycie jednostek wojskowych poza
granicami państwa nie podlega ogłoszeniu.”;
5)     w
art. 5 ust. 1 otrzymuje brzmienie:
„1.
W postanowieniu o uĹźyciu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej poza
granicami państwa określa się:
1)     nazwę oraz
liczebność jednostki wojskowej;
2)     okres,
w ktĂłrego trakcie jednostka wojskowa będzie mogła pozostawać poza
granicami państwa, oraz rejon jej działania;
3)     cel skierowania
jednostki wojskowej oraz ogólny zakres realizowanych przez nią zadań.”;
6)    
art. 9a otrzymuje brzmienie:
„Art. 9a. W przypadku śmierci
pracownika podczas pobytu poza granicami państwa albo jeżeli pracownik zmarł
w następstwie wypadku lub choroby pozostających w związku
z wykonywaną pracą poza granicami państwa, stosuje się odpowiednio
przepisy art. 432 ust. 3 pkt 3, art. 433 ust. 2 pkt 7, art.
443 ust. 2 i 3 oraz art. 463 ust. 2 i 3 ustawy
z dnia 11 marca 2022 r. o obronie Ojczyzny (Dz. U. poz. …).”.
Art. 724. W ustawie z dnia
25 czerwca 1999 r. o Ĺ›wiadczeniach pieniężnych
z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa
(Dz. U. z 2021 r. poz. 1133, 1621 i 1834) po
art. 7 dodaje się art. 7a w brzmieniu:
„Art. 7a. Przepis art. 7 stosuje
się odpowiednio do Ĺźołnierza zwolnionego z czynnej słuĹźby wojskowej,
z tym Ĺźe podstawę obliczenia wysokości zasiłku chorobowego stanowi kwota
minimalnego wynagrodzenia za pracę.”.
Art. 725. W ustawie z dnia 24 lipca
1999 r. o szczegĂłlnych zasadach, warunkach i trybie mianowania
na wyĹźsze stopnie wojskowe Ĺźołnierzy uczestniczących w walkach
o wolność i niepodległość Polski podczas II wojny światowej
i w okresie powojennym (Dz. U. poz. 804 oraz
z 2014 r. poz. 496) wprowadza się następujące zmiany:
1)     w art. 3
w pkt 2 wyrazy „wojskowych komendantĂłw uzupełnień” zastępuje się
wyrazami „szefów wojskowych centrów rekrutacji”;
2)     w art. 4 wyrazy
„ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku
obrony Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 1992 r. Nr 4,
poz. 16, Nr 40, poz. 174 i Nr 54, poz. 254,
z 1994 r. Nr 43, poz. 165, z 1996 r. Nr 7,
poz. 44, Nr 10, poz. 56 i Nr 106, poz. 496,
z 1997 r. Nr 6, poz. 31, Nr 28, poz. 153,
Nr 80, poz. 495, Nr 88, poz. 554, Nr 121,
poz. 770 i Nr 141, poz. 944, z 1998 r.
Nr 162, poz. 1114 i 1126 oraz z 1999 r. Nr 50,
poz. 500)” zastępuje się wyrazami „ustawy z dnia 11 marca 2022 r.
o obronie Ojczyzny (Dz. U. poz. …)”.
Art. 726. W ustawie z dnia
23 września 1999 r. o zasadach pobytu wojsk obcych
na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz zasadach ich przemieszczania
się przez to terytorium (Dz. U. z 2018 r. poz. 2110)
wprowadza się następujące zmiany:
1)     w
tytule ustawy, ogólne określenie przedmiotu ustawy otrzymuje brzmienie:
„o zasadach pobytu wojsk
obcych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, zasadach ich
przemieszczania się przez to terytorium oraz zasadach udzielania pomocy
wojskom sojuszniczym i organizacjom międzynarodowym”;
2)     w
art. 1 ust. 1 otrzymuje brzmienie:
„1. Ustawa określa zasady pobytu wojsk
obcych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, zasady ich przemieszczania się
przez to terytorium oraz zasady udzielania pomocy wojskom sojuszniczym
i organizacjom międzynarodowym, ktĂłre przebywają, wykonują zadania na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub przemieszczają się przez to
terytorium, w ramach wypełniania zobowiązań międzynarodowych.”;
3)     w
art. 3 ust. 1a otrzymuje brzmienie:
„1a.
Minister Obrony Narodowej moĹźe upowaĹźnić w przypadkach, o ktĂłrych
mowa w ust. 1 pkt 1 lit. a, dowĂłdcĂłw rodzajĂłw Sił
Zbrojnych, Dowódcę Komponentu Wojsk Obrony Cyberprzestrzeni oraz Szefa
Inspektoratu Wsparcia Sił Zbrojnych do wyraĹźania zgody w sytuacji:
1)     klęski Ĺźywiołowej
i likwidacji jej skutkĂłw,
2)     katastrofy
lądowej, morskiej lub lotniczej,
3)     konieczności
udzielenia pomocy humanitarnej,
4)    
realizacji ćwiczenia wojskowego wynikającego z planu zatwierdzonego przez
Ministra Obrony Narodowej
– jeĹźeli wojska obce są
odpowiednikiem wojsk podległych odpowiednio dowódcom rodzajów Sił Zbrojnych,
DowĂłdcy Komponentu Wojsk Obrony Cyberprzestrzeni, lub Szefowi Inspektoratu
Wsparcia Sił Zbrojnych, którymi ten dowódca lub szef dowodzi, ich liczebność
nie przekracza pięciuset osĂłb, a okres pobytu nie przekracza dwĂłch
miesięcy.”;
4)     w
art. 3a ust. 1 otrzymuje brzmienie:
„1. Zgodę na pobyt wojsk obcych na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w ramach wzmocnienia wojskowego Sił
Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej lub wojsk Państw­­‑Stron Traktatu
Północnoatlantyckiego przez stronę wysyłającą w operacjach wojskowych
prowadzonych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w czasie pokoju
wydaje Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej na wniosek Ministra Obrony Narodowej
skierowany po uzyskaniu zgody Prezesa Rady Ministrów.”,
5)     w
art. 4 w ust. 2a wprowadzenie do wyliczenia otrzymuje brzmienie:
„Minister Obrony Narodowej
może upoważnić dowódców rodzajów Sił Zbrojnych, Dowódcę Wojsk Obrony
Terytorialnej, Dowódcę Komponentu Wojsk Obrony Cyberprzestrzeni lub Szefa
Inspektoratu Wsparcia Sił Zbrojnych do wyrażania zgody na przemieszczanie się
przez terytorium Rzeczypospolitej Polskiej:”;
6)     po
art. 23 dodaje się art. 23a–23h w brzmieniu:
„Art. 23a. 1.
Wsparcie przez państwo­­‑gospodarza, zwane dalej „HNS”, jest realizowane
w oparciu o priorytety obronne i rzeczywiste moĹźliwości
Rzeczypospolitej Polskiej i obejmuje:
1)     dostawy środkĂłw
materiałowych i technicznych;
2)     dostęp do
infrastruktury i urządzeń;
3)     dostarczanie
usług, włączając ochronę rejonu działań;
4)     wsparcie
administracyjne i prawne;
5)     inne
świadczenia moĹźliwe do zabezpieczenia przez państwo­­‑gospodarza.
2. HNS realizowane jest odpłatnie,
bezpłatnie lub na zasadzie wzajemności, zgodnie z ustaleniami wynikającymi
z międzynarodowych porozumień HNS.
3. Finansowanie i rozliczanie
HNS następuje na zasadach określonych w art. 137 ustawy
z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych
(Dz. U. z 2021 r. poz. 305, z późn. zm.[11])).
Art. 23b. Tworzy się Centralną
Bazę Danych (CBD HNS) służącą do gromadzenia danych o potencjale
i zasobach przewidywanych do wykorzystania w ramach HNS.
Art. 23c. Minister Obrony Narodowej
odpowiada za koordynację HNS w Rzeczypospolitej Polskiej.
Art. 23d. DowĂłdca Generalny
Rodzajów Sił Zbrojnych, Dowódca Operacyjny Rodzajów Sił Zbrojnych, Dowódca
Wojsk Obrony Terytorialnej, DowĂłdca Komponentu Wojsk Obrony Cyberprzestrzeni,
Szef Inspektoratu Wsparcia Sił Zbrojnych oraz inni dyrektorzy (dowódcy,
szefowie, komendanci) komĂłrek i jednostek organizacyjnych resortu obrony
narodowej realizują zadania HNS.
Art. 23e. W ramach
HNS ministrowie przez podległe ministerstwa, podporządkowane i nadzorowane
jednostki organizacyjne oraz przedsiębiorców, dla których są organami
załoĹźycielskimi, a takĹźe wojewodowie przez urzędy wojewĂłdzkie,
podporządkowane i nadzorowane jednostki organizacyjne oraz
przedsiębiorcĂłw, dla ktĂłrych są organami załoĹźycielskimi, a ponadto
poprzez organy samorządu terytorialnego, organizacje społeczne oraz
przedsiębiorców niebędących jednostkami organizacyjnymi podporządkowanymi lub
nadzorowanymi przez ministrĂłw:
1)     ujmują
problematykę HNS w procesie planowania i realizacji pozamilitarnych
przygotowań obronnych państwa;
2)     współdziałają
w zakresie gromadzenia, przetwarzania, aktualizowania i wymiany
informacji zawartych w CBD HNS;
3)     biorą udział
w opracowywaniu i negocjowaniu umĂłw oraz porozumień HNS
w obszarze wynikającym z zakresu ich właściwości;
4)     udzielają
uzgodnionego wsparcia, a takĹźe utrzymują w gotowości do działania
zadeklarowane siły i Ĺ›rodki na potrzeby wojsk sojuszniczych
i organizacji międzynarodowych;
5)     wyznaczają
w swoich urzędach Punkty Kontaktowe HNS (PK HNS) jako etatowe albo
nieetatowe komĂłrki pełniące funkcję koordynatora zadań HNS i odpowiadają
za szkolenie ich obsad w zakresie HNS.
Art. 23f. 1. Ministrowie
i wojewodowie wyznaczają w podległych urzędach pełnomocnika ds. HNS.
2. Do
zadań pełnomocnika ds. HNS należy:
1)     reprezentowanie
odpowiednio ministra albo wojewody w sprawach dotyczących HNS na forum
międzynarodowym i krajowym;
2)     przedstawianie
odpowiednio ministrowi albo wojewodzie propozycji rozwiązań dotyczących
realizacji zadań w zakresie HNS przez ministerstwo, urząd wojewĂłdzki
i podległe im jednostki organizacyjne;
3)     planowanie,
organizowanie i monitorowanie realizacji zadań w zakresie HNS
odpowiednio w ministerstwie albo urzędzie wojewĂłdzkim i podległych im
jednostkach organizacyjnych;
4)     koordynowanie
współpracy między odpowiednio ministerstwem albo urzędem wojewódzkim
a Ministerstwem Obrony Narodowej w celu racjonalnego wykorzystywania
zasobĂłw obronnych na potrzeby realizacji HNS;
5)     inicjowanie
i koordynowanie przygotowania odpowiednio w ministerstwie albo
w urzędzie wojewĂłdzkim projektĂłw aktĂłw prawnych oraz innych dokumentĂłw
w zakresie problematyki HNS;
6)     koordynowanie
funkcjonowania PK HNS odpowiednio w ministerstwie albo urzędzie
wojewĂłdzkim i podległych im jednostkach organizacyjnych;
7)     koordynowanie
odpowiednio w ministerstwie albo urzędzie wojewĂłdzkim gromadzenia,
przetwarzania, aktualizowania i wymiany informacji na potrzeby CBD HNS.
3. Pełnomocnik
Ministra Obrony Narodowej ds. HNS odpowiada dodatkowo za:
1)     organizację
i funkcjonowanie Centralnego Punktu Kontaktowego HNS (CPK HNS) jako
komĂłrki resortu obrony narodowej koordynującej HNS w układzie narodowym
i sojuszniczym;
2)     organizację
i zarządzanie CBD HNS.
Art. 23g. 1. Powołuje się
Narodowy Komitet Koordynacyjny HNS (NKK HNS), do którego zadań należy analiza
i ocena HNS, a takĹźe przedstawianie wnioskĂłw i rekomendacji
Radzie Ministrów za pośrednictwem Ministra Obrony Narodowej.
2. NKK HNS jest organem kolegialnym,
w skład ktĂłrego wchodzą pełnomocnicy ministrĂłw i wojewodĂłw ds. HNS.
3. Posiedzenie NKK HNS odbywa się
w zaleĹźności od potrzeb, nie rzadziej jednak niĹź raz w roku.
4. Przewodniczącym NKK HNS jest
pełnomocnik Ministra Obrony Narodowej ds. HNS.
5. Do
zadań przewodniczącego NKK HNS należy:
1)     zwoływanie
Komitetu;
2)     przewodniczenie
pracom Komitetu;
3)     opracowanie
Regulaminu NKK HNS regulującego zakres i tryb pracy Komitetu;
4)     przedstawianie
Ministrowi Obrony Narodowej wnioskĂłw z prac Komitetu.
6. Przewodniczącemu NKK HNS
przysługuje prawo zapraszania do prac Komitetu przedstawicieli innych
instytucji i jednostek organizacyjnych pełniących waĹźną rolę
w realizacji zadań HNS.
Art. 23h. Ministrowie
kierujący działami administracji rządowej udostępniają CPK HNS informacje
i dane dla potrzeb HNS, dotyczące:
1)     w dziale
energia: moĹźliwości zaopatrywania i przechowywania paliw i produktĂłw
naftowych, gazu oraz energii;
2)     w dziale
finanse publiczne: aktualnych uregulowań celnych i podatkowych;
3)     w dziale
gospodarka morska: infrastruktury portĂłw morskich i transportu morskiego,
w tym moĹźliwości przeładunkowych w portach morskich oraz stanu
i moĹźliwości transportowych floty morskiej;
4)     w dziale
Ĺźegluga śrĂłdlądowa: infrastruktury portĂłw i przeładowni rzecznych oraz
czynnych przepraw promowych;
5)     w dziale
gospodarka wodna: możliwości osłony hydrometeorologicznej, infrastruktury
śrĂłdlądowych drĂłg wodnych oraz budowli wodnych związanych z ujęciem,
uzdatnianiem i dystrybucją wody;
6)     w dziale
transport: sieci infrastruktury transportowej, zasobów środków transportowych
w poszczegĂłlnych gałęziach transportu i moĹźliwości ich wykorzystania,
sił i Ĺ›rodkĂłw wyznaczonych do prowadzenia osłony technicznej sieci transportowej
znaczenia obronnego;
7)     w dziale sprawy
wewnętrzne: przejść granicznych, zdolności prewencyjnej dla zapewnienia osłony
wojsk sojuszniczych i organizacji międzynarodowych w rejonach
rozmieszczenia i na trasach przemieszczania się po terytorium RP;
8)     w dziale
środowisko: zasobów oraz terenów możliwych do wykorzystania dla potrzeb HNS;
9)     w dziale
zdrowie: podmiotĂłw leczniczych, centrĂłw krwiodawstwa i krwiolecznictwa
oraz zasobów krwi.”.
Art. 727. W ustawie z
dnia 23 grudnia 1999 r. o kształtowaniu wynagrodzeń
w państwowej sferze budĹźetowej oraz o zmianie niektĂłrych ustaw
(Dz. U. z 2020 r. poz. 1658) wprowadza się następujące
zmiany:
1)     w art. 2
w pkt 2 skreśla się wyrazy „żołnierzy odbywających nadterminową
zasadniczą służbę wojskową, żołnierzy odbywających okresową służbę wojskową,”;
2)     uchyla się art. 29f.
Art. 728. W ustawie z dnia
8 września 2000 r. o komercjalizacji i restrukturyzacji
przedsiębiorstwa państwowego „Polskie Koleje Państwowe” (Dz. U.
z 2021 r. poz. 146) w art. 21 w
ust. 1 wyrazy „powszechnego obowiązku obrony” zastępuje się wyrazami
„obowiązku obrony Ojczyzny”.
Art. 729. W ustawie z dnia
9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych
(Dz. U. z 2022 r. poz. 111) w art. 2
w pkt 1 lit. d otrzymuje brzmienie:
„d)   obowiązku obrony
Ojczyzny,”.
Art. 730. W ustawie z dnia 6 lipca
2001 r. o przetwarzaniu informacji kryminalnych (Dz. U.
z 2021 r. poz. 1607) w art. 20 w ust. 1
w pkt 1 wyrazy „art. 49 ustawy z dnia
21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony
Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2021 r. poz. 372)”
zastępuje się wyrazami „art. 70 ustawy z dnia 11 marca 2022 r.
o obronie Ojczyzny (Dz. U. poz. …)”.
Art. 731.
W ustawie z dnia 27 lipca 2001 r. – Prawo o ustroju
sądĂłw powszechnych (Dz. U. z 2020 r. poz. 2072 oraz
z 2021 r. poz. 1080 i 1236) w art. 97 w
§ 2 wyrazy „przepisy o powszechnym obowiązku obrony
Rzeczypospolitej Polskiej lub przepisy o słuĹźbie wojskowej Ĺźołnierzy
zawodowych” zastępuje się wyrazami „przepisy o obronie Ojczyzny”.
Art. 732. W ustawie z dnia
24 sierpnia 2001 r. o Ĺťandarmerii Wojskowej i wojskowych
organach porządkowych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1214)
wprowadza się następujące zmiany:
1)     w
art. 3 w ust. 2 po pkt 2 dodaje się
pkt 2a–2c w brzmieniu:
„2a)  Ĺźołnierzy w aktywnej
rezerwie podczas pełnienia przez nich służby;
2b)   Ĺźołnierzy w pasywnej
rezerwie podczas odbywania ćwiczeń wojskowych, udziału w zwalczaniu klęsk
Ĺźywiołowych i likwidacji ich skutkĂłw, w akcjach poszukiwawczych oraz
ratowania Ĺźycia ludzkiego;
2c)    Ĺźołnierzy
w pasywnej rezerwie w czasie noszenia przez nich mundurĂłw oraz odznak
i oznak wojskowych;”;
2)     w art. 8a
w ust. 9 w pkt 1 w lit. l wyrazy „w art. 17
ust. 1 ustawy z dnia 11 września 2003 r.
o słuĹźbie wojskowej Ĺźołnierzy zawodowych (Dz. U. z 2020 r.
poz. 860, 2112 i 2320 oraz z 2021 r. poz. 159)” zastępuje
się wyrazami „w art. 138 ustawy z dnia 11 marca 2022 r. o obronie
Ojczyzny (Dz. U. poz. …)”;
3)     w art. 36
w ust. 5 wyrazy „przepisĂłw o Ĺ›wiadczeniach osobistych na
rzecz obrony w czasie pokoju” zastępuje się wyrazami „przewidzianym
w ustawie z dnia 11 marca 2022 r. o obronie Ojczyzny”.
Art. 733. W ustawie z dnia
24 sierpnia 2001 r. – Kodeks postępowania w sprawach
o wykroczenia (Dz. U. z 2021 r. poz. 457, 1005, 1595
i 2328) wprowadza się następujące zmiany:
1)     w art. 10
w Â§ 1 w pkt 1 wprowadzenie do wyliczenia otrzymuje
brzmienie:
„żołnierzy w czynnej
słuĹźbie wojskowej, z wyłączeniem Ĺźołnierzy pełniących terytorialną słuĹźbę
wojskową dyspozycyjnie:”;
2)     w art. 86a § 1 i 2 otrzymują
brzmienie:
„§ 1. Ściganie wykroczenia popełnionego
przez żołnierza, o którym mowa w art. 10 § 1 pkt 1, następuje na żądanie
dowódcy jednostki wojskowej, w której żołnierz pełni służbę wojskową, z
zastrzeşeniem § 3 i 4.
§ 2. W razie odstąpienia od
żądania ścigania wykroczenia dowódca jednostki wojskowej wszczyna wobec sprawcy
tego czynu postępowanie dyscyplinarne albo wydaje polecenie wszczęcia
postępowania dyscyplinarnego, bądź występuje z wnioskiem w tej sprawie do
innego przełożonego dyscyplinarnego.”.
Art. 734.
W ustawie z dnia 21 czerwca 2002 r. o materiałach
wybuchowych przeznaczonych do uĹźytku cywilnego (Dz. U. z 2020 r.
poz. 204 oraz z 2022 r. poz. 275) w art. 2a:
1)     w pkt 1 w lit. a
wyrazy „o których mowa w art. 3 ust. 1–2b ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o
powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2019 r. poz.
1541 i 2020),” zastępuje się wyrazami „o których mowa w art. 11 ustawy z dnia
11 marca 2022 r. o obronie Ojczyzny (Dz. U. … poz. …),”;
2)     w pkt 2 wyrazy „w przepisach
ustawy z dnia 23 września 1999 r. o zasadach pobytu wojsk obcych na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej oraz zasadach ich przemieszczania się przez to
terytorium” zastępuje się wyrazami „ustawy z dnia 23 września 1999 r. o
zasadach pobytu wojsk obcych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, zasadach
ich przemieszczania się przez to terytorium oraz zasadach udzielania pomocy
wojskom sojuszniczym i organizacjom międzynarodowym”.
Art. 735.
W ustawie z dnia 3 lipca 2002 r. – Prawo lotnicze
(Dz. U. z 2020 r. poz. 1970 oraz z 2021 r.
poz. 784, 847 i 1898) wprowadza się następujące zmiany:
1)     w
art. 26b w ust. 2 pkt 3 otrzymuje brzmienie:
„3)    Ĺźołnierze odbywający
obowiązkową zasadniczą słuĹźbę wojskową – ulga w wysokości 50% stawki
opłaty lotniczej;”;
2)     w art. 877 wyrazy „o ktĂłrych mowa w art. 14 ust. 1 pkt 2
ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku
obrony Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2019 r.
poz. 1541 i 2020 oraz z 2020 r. poz. 374)” zastępuje
się wyrazami „o ktĂłrych mowa w art. 31 ustawy z dnia 11 marca 2022 r.
o obronie Ojczyzny (Dz. U. poz. …)”.
Art. 736. W ustawie z dnia 29 sierpnia 2002 r. o
stanie wojennym oraz o kompetencjach Naczelnego Dowódcy Sił Zbrojnych i
zasadach jego podległości konstytucyjnym organom Rzeczpospolitej Polskiej (Dz.
U. z 2017 r. poz. 1932) w art. 25a w ust. 2 w pkt 3 średnik zastępuje się
kropką i uchyla się pkt 4.
Art. 737.
W ustawie
z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed
sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2022 r. poz. 329) w art. 239
w Â§ 1 w lit. f wyrazy „powszechnego obowiązku obrony”
zastępuje się wyrazami „obowiązku obrony Ojczyzny”.
Art. 738. W ustawie z dnia 28 lutego 2003 r. –
Prawo upadłościowe (Dz. U. z 2020 r. poz. 1228 oraz z 2021 r. poz. 1080, 1177,
1598 i 2140) w art. 1571 w ust. 3 pkt 3
otrzymuje brzmienie:
„3)    przedsiębiorcy
realizujący zadania na rzecz Sił Zbrojnych, o których mowa w art. 648 ustawy z
dnia 11 marca 2022 r. o obronie Ojczyzny (Dz. U. poz. …)”.
Art. 739.
W
ustawie z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych,
Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli
Komunikacyjnych (Dz. U. z 2021 r. poz. 854) w art. 2 w ust. 1 w pkt 5 wyrazy
„ustawy z dnia 23 września 1999 r. o zasadach pobytu wojsk obcych na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej oraz zasadach ich przemieszczania się przez to
terytorium” zastępuje się wyrazami „ustawy z dnia 23 września 1999 r. o
zasadach pobytu wojsk obcych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, zasadach
ich przemieszczania się przez to terytorium oraz zasadach udzielania pomocy
wojskom sojuszniczym i organizacjom międzynarodowym”.
Art. 740.
W
ustawie z dnia 13 listopada 2003 r. o dochodach jednostek samorządu
terytorialnego (Dz. U. 2021 r. poz. 1672, 1901 i 1927) wprowadza się następujące
zmiany:
1)     w art. 42 ust. 11 otrzymuje
brzmienie:
„11. Minister Obrony Narodowej może
udzielić dotacji z budżetu państwa, o których mowa w ust. 2 pkt 5c, ze środków wskazanych
w art. 40 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2022 r. o obronie Ojczyzny (Dz. U. poz.
…).”;
2)     w art. 42a ust. 2 otrzymuje
brzmienie:
„2. Minister Obrony Narodowej może
udzielić dotacji z budżetu państwa, o których mowa w ust. 1, ze środków, o których
mowa w art. 40 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2022 r. o obronie Ojczyzny (Dz. U.
poz. …).”.
Art. 741. W ustawie z dnia
27 sierpnia 2004 r. o Ĺ›wiadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środkĂłw publicznych (Dz. U. z 2021 r.
poz. 1285, z późn. zm.[12])) wprowadza
się następujące zmiany:
1)     po
art. 11a dodaje się art. 11b w brzmieniu:
„Art. 11b. 1. W celu
zaspokajania dodatkowych potrzeb zdrowotnych osĂłb, o ktĂłrych mowa w art.
287 ust. 2 i 3 oraz art. 325 ust. 1 i 2 ustawy
z dnia 11 marca 2022 r. o obronie Ojczyzny (Dz. U. poz. …),
uwzględniając w szczegĂłlności stan dostępności do świadczeń opieki
zdrowotnej, Minister Obrony Narodowej, w zakresie posiadanych środkĂłw,
moĹźe dofinansować z budĹźetu państwa z części, ktĂłrej jest
dysponentem, świadczenia gwarantowane.
2. Zakres dodatkowych potrzeb
zdrowotnych ustala się z uwzględnieniem opinii konsultanta z danej
dziedziny medycyny, o ktĂłrym mowa w art. 5 ustawy
z dnia 6 listopada 2008 r. o konsultantach w ochronie
zdrowia.
3. W przypadku gdy konsultant,
o ktĂłrym mowa w ust. 2, nie został powołany, zasięga się opinii
właściwego konsultanta krajowego z danej lub pokrewnej dziedziny medycyny,
farmacji oraz innych dziedzin mających zastosowanie w ochronie zdrowia.
4. Ĺšwiadczenia gwarantowane,
o ktĂłrych mowa w ust. 1, podlegają dofinansowaniu na podstawie
umowy zawartej między Ministrem Obrony Narodowej a Ĺ›wiadczeniodawcą, dla
którego jest on podmiotem tworzącym. Przy wyborze świadczeniodawców uwzględnia się
dostępność wymaganego rodzaju i zakresu świadczeń opieki zdrowotnej,
sprawność procesu leczenia oraz zapewnienie środków na sfinansowanie kosztów
leczenia. Do zawarcia tej umowy nie stosuje się przepisĂłw o zamĂłwieniach
publicznych.
5. Umowa
określa w szczegĂłlności:
1)     rodzaj, zakres
i liczbę udzielanych świadczeń gwarantowanych, warunki oraz organizację
udzielania tych świadczeń;
2)     okres jej
obowiązywania;
3)     kwotę
zobowiązania i moĹźliwość jej weryfikacji oraz zasady rozliczeń,
z uwzględnieniem taryfy świadczeń w przypadku jej ustalenia;
4)     zasady zwrotu
środkĂłw finansowych i stosowania kar umownych w przypadku
niewłaściwego wykonania umowy;
5)     sposĂłb
i tryb kontroli wykonania umowy.
6. W przypadku gdy
świadczeniodawca jest stroną umowy o udzielanie świadczeń opieki
zdrowotnej zawartej z Funduszem, umowa, o ktĂłrej mowa
w ust. 4, moĹźe obejmować wyłącznie świadczenia gwarantowane udzielane
ponad cenę jednostkową dedykowaną do rozliczenia świadczenia
w poszczegĂłlnych zakresach świadczeń.
7. O zawarciu umowy, o ktĂłrej
mowa w ust. 4, świadczeniodawca będący rĂłwnocześnie stroną umowy
o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej zawartej z Funduszem jest
obowiązany poinformować Prezesa Funduszu. Świadczeniodawca jest obowiązany
przesyłać do wiadomości Funduszu w terminie do 20. dnia kaĹźdego
miesiąca, za miesiąc poprzedni, kopię dokumentów rozliczeniowych
przedstawianych Ministrowi Obrony Narodowej.”;
2)     w art. 12 uchyla się
pkt 1a;
3)     w art. 29 wyrazy „z
zastrzeĹźeniem art. 56b i art. 69b ustawy z dnia
21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony
Rzeczypospolitej Polskiej” zastępuje się wyrazami „z zastrzeĹźeniem art.
325 i art. 599 ustawy z dnia 11 marca 2022 r. o obronie Ojczyzny”;
4)    
art. 30 otrzymuje brzmienie:
„Art. 30. Ĺšwiadczeniobiorca ma prawo
wyboru szpitala spośrĂłd szpitali, ktĂłre zawarły umowę o udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej, z zastrzeĹźeniem art. 325 i art. 599 ustawy
z dnia 11 marca 2022 r. o obronie Ojczyzny, art. 153
ust. 7a ustawy z dnia 12 paĹşdziernika 1990 r. o StraĹźy
Granicznej i art. 115 § 1a ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. –
Kodeks karny wykonawczy.”;
5)     w art. 31
w ust. 1 wyrazy „z zastrzeĹźeniem art. 56b
i art. 69b ustawy z dnia 21 listopada 1967 r.
o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej” zastępuje się wyrazami
„z zastrzeĹźeniem art. 325 i art. 599 ustawy z dnia 11 marca 2022 r.
o obronie Ojczyzny”;
6)     w
art. 47c w ust. 1 w pkt 12 kropkę zastępuje się
średnikiem i dodaje się pkt 13 i 14 w brzmieniu:
„13)  Ĺźołnierze zawodowi,
o ktĂłrych mowa w art. 287 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 11
marca 2022 r. o obronie Ojczyzny, w przypadku korzystania ze
świadczeń w podmiotach leczniczych, dla ktĂłrych podmiotem tworzącym jest
Minister Obrony Narodowej, oraz przez niego nadzorowanych;
14)   Ĺźołnierze pełniący
terytorialną słuĹźbę wojskową, o ktĂłrych mowa w art. 325
ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2022 r. o obronie Ojczyzny,
w przypadku korzystania ze świadczeń udzielanych w podmiotach
leczniczych, dla których podmiotem tworzącym jest Minister Obrony Narodowej,
oraz przez niego nadzorowanych.”;
7)     w
art. 65 pkt 2 otrzymuje brzmienie:
„2)    zapewnienia
ubezpieczonemu rĂłwnego dostępu do świadczeń opieki zdrowotnej i wyboru
świadczeniodawców spośród tych świadczeniodawców, którzy zawarli umowę
z Funduszem, z zastrzeĹźeniem art. 287 ust. 2 i 3, art. 325
ust. 1 i 2 oraz art. 599 ustawy z dnia 11 marca 2022 r.
o obronie Ojczyzny, art. 153 ust. 7a ustawy z dnia
12 paĹşdziernika 1990 r. o StraĹźy Granicznej i art. 115
§ 1a ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny wykonawczy.”;
8)     w
art. 66 w ust. 1 pkt 2 otrzymuje brzmienie:
„2)    Ĺźołnierze odbywający
zasadniczą służbę wojskową, ćwiczenia wojskowe oraz pełniący terytorialną
słuĹźbę wojskową lub słuĹźbę wojskową w razie ogłoszenia mobilizacji
i w czasie wojny – o ile nie podlegają obowiązkowi ubezpieczenia
z innego tytułu;”;
9)     w art. 106
w ust. 2 w pkt 7 wyrazy „wojewĂłdzkiego sztabu
wojskowego” zastępuje się wyrazami „Centralnego Wojskowego Centrum Rekrutacji”.
Art. 742. W ustawie z dnia 9 czerwca
2006 r. o SłuĹźbie Kontrwywiadu Wojskowego oraz SłuĹźbie Wywiadu
Wojskowego (Dz. U. z 2022 r. poz. 502) wprowadza się
następujące zmiany:
1)     w
art. 10:
a)     w
ust. 1 pkt 1 otrzymuje brzmienie:
„1)    z Szefem Sztabu
Generalnego Wojska Polskiego, komĂłrkami organizacyjnymi Ministerstwa Obrony
Narodowej oraz dowódcami rodzajów Sił Zbrojnych, Dowódcą Komponentu Wojsk
Obrony Cyberprzestrzeni, Szefem Inspektoratu Wsparcia Sił Zbrojnych, dowódcami
garnizonĂłw wojskowych i jednostek wojskowych;”,
b)     po
ust. 1b dodaje się ust. 1c i 1d w brzmieniu:
„1c. W celu realizacji współdziałania,
o ktĂłrym mowa w ust. 1 pkt 1, w szczegĂłlności dla
zapewnienia bezpieczeństwa wojsk sojuszniczych na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej, w SKW mogą być tworzone zespoły zadaniowe składające się
z funkcjonariuszy SKW, Ĺźołnierzy zawodowych wyznaczonych na stanowiska
słuĹźbowe w SKW oraz Ĺźołnierzy pełniących słuĹźbę w oddziałach
i pododdziałach SZ RP.
1d. Ĺťołnierze pełniący słuĹźbę w oddziałach
i pododdziałach SZ RP, wchodzący w skład zespołów zadaniowych,
o ktĂłrych mowa w ust. 1c, wykonują polecenia i rozkazy
według procedur obowiązujących w SKW. Ĺťołnierzom tym przysługują
uprawnienia, o ktĂłrych mowa w art. 26, art. 28
i art. 30.”,
c)    
ust. 2 i 2a otrzymują brzmienie:
„2. Minister Obrony Narodowej określi,
w drodze zarządzenia niepodlegającego ogłoszeniu, zakres i tryb
współdziałania SKW i SWW z Szefem Sztabu Generalnego Wojska
Polskiego, komĂłrkami organizacyjnymi Ministerstwa Obrony Narodowej oraz
dowódcami rodzajów Sił Zbrojnych, Dowódcą Wojsk Obrony Terytorialnej, Dowódcą
Komponentu Wojsk Obrony Cyberprzestrzeni, Szefem Inspektoratu Wsparcia Sił
Zbrojnych, dowĂłdcami garnizonĂłw wojskowych i jednostek wojskowych.
2a. Minister Obrony Narodowej określi,
w drodze zarządzenia niepodlegającego ogłoszeniu, odrębnie dla zespołów,
o ktĂłrych mowa w ust. 1a i 1c, sposĂłb i tryb ich
tworzenia oraz wyznaczania Ĺźołnierzy pełniących słuĹźbę w oddziałach lub
pododdziałach SZ RP do składu takich zespołów.”;
2)     w art. 14 wyrazy
„ustawy z dnia 11 września 2003 r. o słuĹźbie wojskowej
żołnierzy zawodowych (Dz. U. z 2019 r. poz. 330)” zastępuje się wyrazami
„ustawy z dnia 11 marca 2022 r. o obronie Ojczyzny (Dz. U. poz. …)”;
3)     w
art. 46 ust. 1 otrzymuje brzmienie:
„1. Zawodową służbę wojskową żołnierzy
zawodowych na stanowiskach słuĹźbowych w SKW i SWW, w zakresie
nieuregulowanym w niniejszej ustawie, określają przepisy ustawy
z dnia 11 marca 2022 r. o obronie Ojczyzny.”;
4)    
art. 49 otrzymuje brzmienie:
„Art. 49. 1. Żołnierzy zawodowych
wyznaczają i zwalniają ze stanowisk słuĹźbowych Szefowie SKW i SWW na
zasadach i w trybie określonym w ustawie z dnia 11 marca
2022 r. o obronie Ojczyzny.
2. Ĺťołnierz zawodowy w czasie
pełnienia słuĹźby na stanowisku słuĹźbowym w SKW albo SWW pozostaje na
zaopatrzeniu finansowym i logistycznym odpowiednio SKW albo SWW.
3. W stosunku do Ĺźołnierzy zawodowych
pełniących słuĹźbę w SKW i SWW przepisĂłw o oddelegowaniu oraz
art. 197 ustawy z dnia 11 marca 2022 r. o obronie Ojczyzny nie
stosuje się.”.
Art. 743. W ustawie z dnia
16 listopada 2006 r. o opłacie skarbowej (Dz. U.
z 2021 r. poz. 1923 oraz z 2022 r. poz. 91)
w art. 2 w ust. 1 w pkt 1 w lit. e
wyrazy „powszechnego obowiązku obrony” zastępuje się wyrazami „obowiązku obrony
Ojczyzny”.
Art. 744. W ustawie z dnia
21 listopada 2008 r. o słuĹźbie cywilnej (Dz. U.
z 2021 r. poz. 1233, 2447 i 2448) wprowadza się następujące
zmiany:
1)     w art. 2 w ust. 1 pkt 3
otrzymuje brzmienie:
„3)    urzędach
wojewódzkich oraz innych urzędach stanowiących aparat pomocniczy terenowych
organów administracji rządowej podległych ministrom lub centralnym organom
administracji rządowej, z wyłączeniem terenowych organów wykonawczych Ministra
Obrony Narodowej,”;
2)     w art. 26
ust. 3 otrzymuje brzmienie:
„3. NabĂłr kandydatĂłw do korpusu
słuĹźby cywilnej na stanowiska związane z obronnością kraju odbywa się
z uwzględnieniem pierwszeństwa w zatrudnieniu przysługującego osobom
zwolnionym z zawodowej słuĹźby wojskowej, o ktĂłrych mowa w art. 235
ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2022 r. o obronie Ojczyzny (Dz. U.
poz. ….).”;
3)     w art. 40
w pkt 5 wyrazy „powszechnemu obowiązkowi obrony” zastępuje się
wyrazami „obowiązkowi obrony Ojczyzny”.
Art. 745. W
ustawie z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i
chorĂłb zakaĹşnych u ludzi (Dz. U. z 2021 r. poz. 2069 i 2120 oraz z 2022 r. poz.
64) w art. 47 w ust. 10c wyrazy „art. 56 ustawy z dnia 11 września 2003 r. o
służbie wojskowej żołnierzy zawodowych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1131 i 1666)”
zastępuje się wyrazami „art. 335 ustawy z dnia 11 marca 2022 r. o obronie
Ojczyzny (Dz. U. poz. …)”.
Art. 746. W ustawie z dnia
23 stycznia 2009 r. o wojewodzie i administracji rządowej
w wojewĂłdztwie (Dz. U. z 2022 r. poz. 135)
w art. 56 w ust. 1 pkt 1 otrzymuje brzmienie:
„1)    szefowie wojskowych
centrów rekrutacji;”.
Art. 747. W ustawie z dnia
27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U.
z 2021 r. poz. 305, z późn. zm.[13])) wprowadza się następujące zmiany:
1)     po
art. 167 dodaje się art. 167a w brzmieniu:
„Art. 167a. 1. Rada Ministrów może
przedstawić sejmowej komisji właściwej do spraw budżetu propozycje przekazania
przez Ministra Obrony Narodowej do Funduszu Wsparcia Sił Zbrojnych,
o ktĂłrym mowa w art. 41 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2022
r. o obronie Ojczyzny (Dz. U. poz. …), dodatkowych środkĂłw na realizację
zadań Funduszu, w tym spłaty zobowiązań z tytułu wyemitowanych
obligacji, o ktĂłrych mowa w art. 45 ust. 1 tej ustawy.
2.
W pierwszej kolejności na cel, o ktĂłrym mowa w ust. 1,
przeznacza się:
1)     wydatki
zablokowane na podstawie art. 177;
2)     niepodzielone
rezerwy celowe.
3.
Pozytywna opinia sejmowej komisji właściwej do spraw budĹźetu o propozycji,
o ktĂłrej mowa w ust. 1, oznacza:
1)     upowaĹźnienie
dla Ministra Finansów do przeniesienia wydatków między częściami
i działami budĹźetu państwa w przypadku, o ktĂłrym mowa
w ust. 2 pkt 1;
2)     zgodę na zmianę
przeznaczenia rezerw celowych bez stosowania trybu określonego
w art. 154 ust. 9 w przypadku, o ktĂłrym mowa
w ust. 2 pkt 2;
3)     upowaĹźnienie
dla Rady MinistrĂłw do dokonania przeniesienia, w drodze rozporządzenia,
planowanych wydatkĂłw między częściami i działami budĹźetu państwa –
w przypadku innych wydatkĂłw.”;
2)    
art. 180b otrzymuje brzmienie:
„Art. 180b. W przypadku uruchomienia
Planu zabezpieczenia potrzeb Sił Zbrojnych realizowanych przez przedsiębiorców,
o ktĂłrym mowa w art. 651 ustawy z dnia 11 marca 2022 r.
o obronie Ojczyzny, Rada MinistrĂłw moĹźe, w drodze rozporządzenia,
dokonywać przeniesienia planowanych wydatków budżetowych między częściami
i działami budĹźetu państwa w celu wsparcia realizacji zadań
wynikających z ustawy z dnia 11 marca 2022 r. o obronie
Ojczyzny, uwzględniając wysokość oraz rodzaj koniecznego wsparcia
i bieżące wykonanie wydatkĂłw w poszczegĂłlnych częściach
i działach budĹźetu państwa.”.
Art. 748. W ustawie z dnia
9 kwietnia 2010 r. o SłuĹźbie Więziennej (Dz. U.
z 2021 r. poz. 1064, 1728 i 2448)
w art. 35 wyrazy „art. 4a ust. 1 pkt 4a ustawy
z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony
Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2021 r. poz. 372)”
zastępuje się wyrazami „art. 24 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia
11 marca 2022 r. o obronie Ojczyzny (Dz. U. poz. …)”.
Art. 749. W ustawie z dnia
5 sierpnia 2010 r. o ochronie informacji niejawnych (Dz. U.
z 2019 r. poz. 742) wprowadza się następujące zmiany:
1)     w
art. 2 w pkt 18 kropkę zastępuje się średnikiem
i dodaje się pkt 19 w brzmieniu:
„19)  rozwiązaniem informatycznym –
jest urządzenie lub zespół urządzeń, oprogramowanie, narzędzie lub usługa
informatyczna umoĹźliwiająca przetwarzanie informacji niejawnych w postaci
elektronicznej, eksploatowana lub planowana do wdrożenia wyłącznie
w jednostkach organizacyjnych wskazanych w art. 10
ust. 2.”;
2)    
art. 51 otrzymuje brzmienie:
„Art. 51. 1. Obowiązkowi akredytacji
bezpieczeństwa teleinformatycznego, o ktĂłrym mowa w art. 48
ust. 1, nie podlegają systemy teleinformatyczne, ktĂłrych elementy znajdują
się poza strefami ochronnymi oraz służące bezpośrednio do pozyskiwania
i przekazywania w sposĂłb niejawny informacji oraz utrwalania dowodĂłw
w trakcie realizacji czynności operacyjno­­‑rozpoznawczych lub
procesowych przez uprawnione do tego podmioty. Wyłączenie obowiązku akredytacji
bezpieczeństwa teleinformatycznego nie obejmuje interfejsĂłw, o ktĂłrych
mowa w art. 179 ust. 4a ustawy z dnia 16 lipca
2004 r. – Prawo telekomunikacyjne (Dz. U. z 2021 r.
poz. 576), oraz systemĂłw z nimi współpracujących.
2. Obowiązkowi akredytacji bezpieczeństwa
teleinformatycznego, o ktĂłrym mowa w art. 48 ust. 1, oraz
obowiązkowi badań i oceny bezpieczeństwa w ramach procesĂłw
certyfikacji prowadzonych przez ABW albo SKW nie podlegają systemy
teleinformatyczne, urządzenia i narzędzia kryptograficzne wykorzystywane
przez ABW, SKW, AW lub SWW do uzyskiwania lub przetwarzania informacji
niejawnych podczas wykonywania czynności operacyjno‑rozpoznawczych.
3. Rozwiązania informatyczne niebędące
systemami teleinformatycznymi, w ktĂłrych mają być przetwarzane informacje
niejawne, podlegają ocenie bezpieczeństwa oraz dopuszczeniu do przetwarzania
informacji niejawnych.
4. W przypadku wątpliwości
dotyczących uznania rozwiązania informatycznego za niebędące systemem
informatycznym organem właściwym do ich rozstrzygnięcia jest Szef SKW.
5. Rozwiązania informatyczne,
o ktĂłrych mowa w ust. 3, podlegają dopuszczeniu przez SKW.
6. Minister Obrony Narodowej określi,
w drodze rozporządzenia, tryb oceny i sposĂłb dopuszczania rozwiązań
informatycznych, o ktĂłrych mowa w ust. 3, uwzględniając w szczegĂłlności
zasady ochrony informacji niejawnych w razie ogłoszenia mobilizacji
i w czasie wojny.
7. Szczegółowy tryb dopuszczania do
eksploatacji, wycofywania oraz procedury wykorzystywania systemĂłw,
o ktĂłrych mowa w ust. 1, określą uprawnione podmioty, kaĹźdy
w obszarze swojej właściwości.”;
3)     w załączniku do ustawy we wzorze
ankiety bezpieczeństwa osobowego w pkt 14 wyrazy „powszechnym obowiązkiem
obrony” zastępuje się wyrazami „obowiązkiem obrony”.
Art. 750. W
ustawie z dnia 24 września 2010 r. o ewidencji ludności (Dz. U. z 2021 r. poz.
510, 1000, 1614 i 1978 oraz z 2022 r. poz. 350) w art. 24 w ust. 6 wprowadzenie
do wyliczenia otrzymuje brzmienie:
„W przypadku żołnierzy w
czynnej służbie wojskowej, z wyłączeniem żołnierzy terytorialnej służby
wojskowej, obowiązek meldunkowy:”.
Art. 751. W ustawie z dnia
5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami (Dz. U.
z 2021 r. poz. 1212, 1997, 2269, 2328 i 2490) wprowadza się
następujące zmiany:
1)     w art. 5
w ust. 2 skreśla się wyrazy „i Ĺźołnierza słuĹźby kandydackiej”;
2)     w art. 10
w ust. 4 skreśla się wyrazy „i Ĺźołnierzom słuĹźby kandydackiej”;
3)     w
art. 83 ust. 1 otrzymuje brzmienie:
„1.
Badanie psychologiczne w zakresie psychologii transportu jest
przeprowadzane przez uprawnionego do wykonywania tych badań psychologa, zwanego
dalej „uprawnionym psychologiem”, w:
1)     pracowni
psychologicznej prowadzonej przez przedsiębiorcę wpisanego do rejestru
przedsiębiorców prowadzących pracownię psychologiczną;
2)     jednostce
organizacyjnej podległej Ministrowi Obrony Narodowej – w zakresie badań
osób na potrzeby Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej;
3)     pracowni
psychologicznej prowadzonej przez jednostkę organizacyjną służb podległych lub
nadzorowanych przez ministra właściwego do spraw wewnętrznych lub zakład opieki
zdrowotnej nadzorowany przez ministra właściwego do spraw wewnętrznych;
4)     pracowni
psychologicznej prowadzonej przez jednostkę sektora finansów publicznych.”;
4)     w
art. 86 ust. 1 otrzymuje brzmienie:
„1. Jednostka organizacyjna słuĹźb
podległych lub nadzorowanych przez ministra właściwego do spraw wewnętrznych
lub zakład opieki zdrowotnej nadzorowany przez ministra właściwego do spraw
wewnętrznych oraz jednostka sektora finansów publicznych mogą prowadzić
pracownię psychologiczną w zakresie określonym odpowiednio
w art. 83 ust. 1 po spełnieniu wymagań, o ktĂłrych mowa
w art. 85 ust. 2 pkt 1 i 2.”.
Art.
752. W ustawie z dnia 5 stycznia 2011 r. – Kodeks
wyborczy (Dz. U. z 2020 r. poz. 1319, z 2021 r. poz. 1834 i 2054) w art. 30 w §
1 wyrazy „Żołnierze pełniący zasadniczą lub okresową służbę wojskową oraz
pełniący służbę w charakterze kandydatów na żołnierzy zawodowych lub odbywający
ćwiczenia i przeszkolenie wojskowe,” zastępuje się wyrazami „Żołnierze pełniący
zasadniczą służbę wojskową albo odbywający ćwiczenia wojskowe,”.
Art. 753.
W ustawie z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności
leczniczej (Dz. U. z 2021 r. poz. 711, 1773 i 2120)
w art. 40 w ust. 2 wyrazy „osobom, o ktĂłrych mowa
w art. 56 ustawy z dnia 21 listopada 1967 r.
o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U.
z 2021 r. poz. 372)” zastępuje się wyrazami „osobom,
o ktĂłrych mowa w art. 559 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia
11 marca 2022 r. o obronie Ojczyzny (Dz. U. poz. â€Ś.)”.
Art. 754. W ustawie z dnia
28 kwietnia 2011 r. o systemie informacji w ochronie
zdrowia (Dz. U. z 2021 r. poz. 666 i 1292)
w art. 12 po ust. 7 dodaje się ust. 7a
w brzmieniu:
„7a. Lekarzom oraz pracownikom
medycznym komisji lekarskich oraz wojskowych komisji lekarskich przysługuje
dostęp do danych przetwarzanych w SIM, w tym danych osobowych na
potrzeby orzekania w sprawach określonych w ustawie z dnia 11
marca 2022 r. o obronie Ojczyzny (Dz. U. poz. …).”.
Art. 755. W ustawie z dnia
19 sierpnia 2011 r. o weteranach działań poza granicami państwa
(Dz. U. z 2020 r. poz. 2055) wprowadza się następujące
zmiany:
1)     w
art. 4 pkt 13 otrzymuje brzmienie:
„13)  jednostka wojskowa – jednostkę
wojskową, o ktĂłrej mowa w art. 2 pkt 12 ustawy
z dnia 11 marca 2022 r. o obronie Ojczyzny (Dz. U. poz. …),
a takĹźe komĂłrkę organizacyjną Ministerstwa Obrony Narodowej
i jednostkę organizacyjną podległą Ministrowi Obrony Narodowej;”;
2)     w art. 7 w ust. 1
w pkt 2 w lit. b wyrazy „wojskowego komendanta uzupełnień”
zastępuje się wyrazami „szefa wojskowego centrum rekrutacji”;
3)     w
art. 19 ust. 1 otrzymuje brzmienie:
„1. Weteran lub weteran poszkodowany,
będący Ĺźołnierzem rezerwy lub w stanie spoczynku, ma prawo do noszenia
umundurowania oraz odznak i oznak wojskowych w przypadkach
i w sposĂłb określony w przepisach wydanych na podstawie art. 270
ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2022 r. o obronie Ojczyzny.”;
4)     w art. 23
w ust. 1 wyrazy „oraz przez wojskowe pracownie psychologiczne”
zastępuje się wyrazami „oraz przez psychologĂłw w wojskowych centrach
rekrutacji”.
Art. 756. W ustawie z dnia 24 maja 2013 r. o
środkach przymusu bezpośredniego i broni palnej (Dz. U. z 2019 r. poz. 2418
oraz z 2021 r. poz. 2447) w art. 3 pkt 1 otrzymuje brzmienie:
„1)    ustawie z dnia
11 marca 2022 r. o obronie Ojczyzny (Dz. U. poz. â€Ś);”.
Art.
757. W ustawie z dnia 15 maja 2015 r. – Prawo
restrukturyzacyjne (Dz. U. z 2021 r. poz. 1588 i 2140) w art. 51 w ust. 1c pkt
3 otrzymuje brzmienie:
„3)    przedsiębiorcy
realizujący zadania na rzecz Sił Zbrojnych, o których mowa w art. 648 ustawy z
dnia 11 marca 2022 r. o obronie Ojczyzny (Dz. U. poz. …)”.
Art. 758. W ustawie z dnia
10 lipca 2015 r. o Agencji Mienia Wojskowego (Dz. U.
z 2021 r. poz. 303 i 2122) wprowadza się następujące
zmiany:
1)     w
art. 7 w ust. 1 po pkt 7 dodaje się pkt 7a
w brzmieniu:
„7a)  podejmowanie przedsięwzięć
służących poprawie efektywności energetycznej oraz wsparcie działań na rzecz
odnawialnych źródeł energii dla potrzeb Sił Zbrojnych;”;
2)     w
art. 29 w ust. 3:
a)     pkt
1 otrzymuje brzmienie:
„1)    utrzymanie przekazanych
Agencji nieruchomości, trwale zbędnych dla resortu obrony narodowej, w tym
pokrycie kosztĂłw, o ktĂłrych mowa w art. 47 ust. 2,
w danym roku i w kolejnych 3 latach budĹźetowych,
w ktĂłrych nieruchomości są zagospodarowywane, w wysokości rĂłwnej
środkom finansowym na utrzymanie nieruchomości oraz na pokrycie kosztów,
o ktĂłrych mowa w art. 47 ust. 2, zamieszczonym
w części budĹźetu państwa, ktĂłrej dysponentem jest Minister Obrony
Narodowej;”,
b)     po
pkt 1 dodaje się pkt 1a w brzmieniu:
„1a)  utrzymanie przekazanego Agencji
mienia ruchomego, w przypadku gdy planowane do pozyskania przychody
z tytułu gospodarowania tym mieniem nie byłyby wystarczające na pokrycie
planowanych kosztów jego utrzymania;”;
3)     w
art. 30:
a)     w
ust. 3 pkt 1 otrzymuje brzmienie:
„1)    Funduszowi Wsparcia Sił
Zbrojnych, o ktĂłrym mowa w art. 41 ustawy z dnia 11 marca 2022 r.
o obronie Ojczyzny (Dz. U. poz. â€Ś.);”,
b)    
ust. 4 i 5 otrzymują brzmienie:
„4. Odpis, o ktĂłrym mowa
w ust. 3 pkt 1, ustala się w wysokości 100% wartości
nadwyĹźki przychodĂłw nad kosztami uzyskanej przez Agencję z gospodarowania koncesjonowanymi
i niekoncesjonowanymi ruchomymi składnikami majątku, przekazanymi przez
jednostki organizacyjne podległe Ministrowi Obrony Narodowej lub przez niego
nadzorowane.
5. Odpis, o ktĂłrym mowa w ust. 3
pkt 2, ustala się w wysokości 93% wartości nadwyĹźki przychodĂłw nad
kosztami uzyskanej przez Agencję z gospodarowania mieniem Skarbu Państwa
przekazanym przez ministra właściwego do spraw wewnętrznych.”,
c)     uchyla się ust. 6 i 7;
4)    
art. 32 otrzymuje brzmienie:
„Art. 32. Ĺšrodki pieniężne naleĹźne
Funduszowi Wsparcia Sił Zbrojnych oraz Funduszowi Modernizacji Bezpieczeństwa
Publicznego Agencja przekazuje w terminie do 30. dnia miesiąca
następującego po danym kwartale, w wysokości nie mniejszej niĹź 80% kwoty
odpisu za dany kwartał. Agencja dokonuje rozliczenia rocznego w terminie
do dnia 30 kwietnia roku następnego.”;
5)     w
art. 53:
a)    
ust. 1 otrzymuje brzmienie:
„1. Minister Obrony Narodowej moĹźe
zawierać z Agencją umowy o zarządzanie nieruchomościami będącymi
w trwałym zarządzie jednostek organizacyjnych podległych Ministrowi Obrony
Narodowej lub przez niego nadzorowanych, niewykorzystywanymi przez te
jednostki, umowy dostawy w ramach prowadzonych inwestycji wojskowych,
a takĹźe umowy o Ĺ›wiadczenie usług, w tym usług wypoczynkowych,
konferencyjnych i szkoleniowych, ochrony obiektĂłw oraz robĂłt budowlanych
i remontowych na rzecz Ministra Obrony Narodowej oraz jednostek
organizacyjnych podległych Ministrowi Obrony Narodowej lub przez niego
nadzorowanych. Koszty umĂłw realizowanych na rzecz jednostek nadzorowanych przez
Ministra Obrony Narodowej ponoszą te jednostki.”,
b)     po
ust. 1 dodaje się ust. 1a w brzmieniu:
„1a. Minister Obrony Narodowej oraz
jednostki organizacyjne podległe Ministrowi Obrony Narodowej lub przez niego
nadzorowane mogą udzielać Agencji zaliczek na poczet realizacji umów,
o ktĂłrych mowa w ust. 1. Zasady udzielania zaliczek,
rozliczania, formy zabezpieczenia oraz ich wniesienia i zwrotu określa się
w umowach.”;
6)     w
art. 61 ust. 2 otrzymuje brzmienie:
„2. NaleĹźne
Skarbowi Państwa:
1)     dywidendy ze
spółek, o ktĂłrych mowa w ust. 1,
2)    
przychody ze zbycia akcji i udziałów w spółkach, o ktĂłrych mowa
w ust. 1
– stanowią przychody
Funduszu Wsparcia Sił Zbrojnych.”;
7)     w
art. 69:
a)    
ust. 2 otrzymuje brzmienie:
„2. Koszty remontu kwatery wraz
z pomieszczeniami przynaleĹźnymi oraz instalacji i urządzeń
technicznych należących do ich wyposaĹźenia są pokrywane z dotacji
budżetowej.”,
b)     po
ust. 2 dodaje się ust. 2a w brzmieniu:
„2a. Remont kwatery lub lokalu
mieszkalnego może być przeprowadzony przez żołnierza zawodowego, na jego
wniosek, po zawarciu umowy z właściwym dyrektorem oddziału regionalnego
Agencji.”;
8)     w
art. 91:
a)     po
ust. 1 dodaje się ust. 1a w brzmieniu:
„1a. Państwowe instytucje kultury, ktĂłrych
organizatorem jest Minister Obrony Narodowej, mają pierwszeństwo
w pozyskiwaniu mienia z przeznaczeniem na cele statutowe.”,
b)    
ust. 7 otrzymuje brzmienie:
„7. OdbiĂłr mienia ruchomego następuje na
koszt podmiotu, o ktĂłrym mowa w ust. 1. W przypadku
instytucji kultury, o ktĂłrych mowa w ust. 1a, przekazanie mienia
ruchomego może odbyć się bez ponoszenia przez nie kosztów,
z wykorzystaniem środkĂłw transportowych jednostek wojskowych.”;
c)     po
ust. 8 dodaje się ust. 8a w brzmieniu:
„8a. Przekazanie broni lub innego
uzbrojenia instytucjom kultury, o ktĂłrych mowa w ust. 1a, odbywa
się bez ponoszenia przez nie kosztĂłw, o ktĂłrych mowa w ust. 8.”;
9)     w
art. 98 ust. 3 otrzymuje brzmienie:
„3. Właściwa jednostka samorządu
terytorialnego przekazuje 30% dochodĂłw uzyskanych z gospodarowania
darowaną jej nieruchomością na zasilenie Funduszu Wsparcia Sił Zbrojnych.”.
Art.
759. W ustawie z dnia 24 lipca 2015 r. – Prawo o
zgromadzeniach (Dz. U. z 2019 r. poz. 631) w art. 8 w ust. 5 wyrazy „art. 6 ust.
2 pkt 1 ustawy z dnia 11 września 2003 r. o służbie wojskowej żołnierzy
zawodowych (Dz. U. z 2019 r. poz. 330)” zastępuje się wyrazami „art. 2 pkt 12
ustawy z dnia 11 marca 2022 r. o obronie Ojczyzny (Dz. U. poz. …)”.
Art.
760. W ustawie z dnia 11 września 2015 r. o działalności
ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej (Dz. U. z 2021 r. poz. 1130, 2140 i 2328) w
art. 35 w ust. 2 w pkt 12 wyrazy „w ustawie z dnia 23 września 1999 r. o
zasadach pobytu wojsk obcych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz zasadach
ich przemieszczania się przez to terytorium” zastępuje się wyrazami „w ustawie
z dnia 23 września 1999 r. o zasadach pobytu wojsk obcych na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej, zasadach ich przemieszczania się przez to terytorium
oraz zasadach udzielania pomocy wojskom sojuszniczym i organizacjom
międzynarodowym”.
Art. 761.
W ustawie z dnia 28 stycznia 2016 r. – Prawo
o prokuraturze (Dz. U. z 2021 r. poz. 66, 1236
i 2052) wprowadza się następujące zmiany:
1)     w art. 55 w § 1 wyrazy „w art.
74 ust. 2 ustawy z dnia 11 września 2003 r. o służbie wojskowej żołnierzy
zawodowych (Dz. U. z 2020 r. poz. 860)” zastępuje się wyrazami „w art. 433 ust.
2 ustawy z dnia 11 marca 2022 r. o obronie Ojczyzny (Dz. U. poz. …)”;
2)     w art. 69 w § 2 wyrazy „przepisy
ustawy z dnia 9 paĹşdziernika 2009 r. o dyscyplinie wojskowej (Dz. U. z 2019 r.
poz. 1508 i 2020)” zastępuje się wyrazami „przepisy ustawy z dnia 11 marca 2022
r. o obronie Ojczyzny”;
3)     w art. 119 w § 3 wyrazy „w
ustawie z dnia 11 września 2003 r. o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych”
zastępuje się wyrazami „w ustawie z dnia 11 marca 2022 r. o obronie Ojczyzny”;
4)     w art. 131
w Â§ 2 wyrazy „ustawy z dnia 21 listopada 1967 r.
o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U.
z 2019 r. poz. 1541 i 2020 oraz z 2020 r.
poz. 374) i ustawy z dnia 11 września 2003 r. o słuĹźbie wojskowej
Ĺźołnierzy zawodowych” zastępuje się wyrazami „ustawy z dnia 11 marca 2022
r. o obronie Ojczyzny”.
Art. 762. W ustawie z dnia
10 czerwca 2016 r. o działaniach antyterrorystycznych
(Dz. U. z 2021 r. poz. 2234) w art. 22
w ust. 7 wyrazy „w sposĂłb przewidziany w art. 3 ust. 2a ustawy
z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony
Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2021 r. poz. 372 i
1728)” zastępuje się wyrazami „w sposób przewidziany w art. 11
ust. 4 ustawy z dnia 11 marca 2022 r. o obronie Ojczyzny
(Dz. U. poz. …)”.
Art. 763. W ustawie z dnia
14 grudnia 2016 r. – Prawo oświatowe (Dz. U. z 2021 r.
poz. 1082) w art. 28a w ust. 8 w pkt 2
i w ust. 10 w pkt 3 wyrazy „WojewĂłdzkiego Sztabu
Wojskowego” zastępuje się wyrazami „Centralnego Wojskowego Centrum Rekrutacji”.
Art. 764. W ustawie z dnia
27 paĹşdziernika 2017 r. o podstawowej opiece zdrowotnej
(Dz. U. z 2021 r. poz. 1050) w art. 9
w ust. 1 wyrazy „z zastrzeĹźeniem art. 56b i art. 69b ustawy
z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony
Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2021 r. poz. 372)”
zastępuje się wyrazami „z zastrzeĹźeniem art. 325 i art. 599 ustawy z dnia
11 marca 2022 r. o obronie Ojczyzny (Dz. U. poz. …)”.
Art. 765. W ustawie z dnia 8 grudnia
2017 r. o SłuĹźbie Ochrony Państwa (Dz. U. z 2021 r.
poz. 575, 1728 i 2333) w art. 75:
1)     w ust. 1 wyrazy „o
ktĂłrej mowa w art. 174 ust. 1 ustawy z dnia
21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony
Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2019 r. poz. 1541
i 2020 oraz z 2020 r. poz. 374 i 2157)” zastępuje się wyrazami „o ktĂłrej
mowa w art. 600 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2022 r. o obronie
Ojczyzny (Dz. U. poz. …)”;
2)     w ust. 2 wyrazy „art.
4a ust. 1 pkt 4a” zastępuje się wyrazami „art. 24 ust. 1
pkt 7”.
Art. 766. W
ustawie z dnia 1 marca 2018 r. o przeciwdziałaniu praniu pieniędzy oraz
finansowaniu terroryzmu (Dz. U. z 2021 r. poz. 1132, 1163, 1535 i 2447) w art.
16 w ust. 3 wyrazy „może skierować żołnierza zawodowego na stanowisko służbowe
w trybie art. 22 ustawy z dnia 11 września 2003 r. o służbie wojskowej
żołnierzy zawodowych (Dz. U. z 2020 r. poz. 860, 2112 i 2320 oraz z 2021 r.
poz. 159)” zastępuje się wyrazami „może oddelegować żołnierza zawodowego do
pełnienia obowiązków służbowych w trybie art. 209 ustawy z dnia 11 marca 2022
r. o obronie Ojczyzny (Dz. U. poz. …)”.
Art.
767. W ustawie z dnia 5 lipca 2018 r. o krajowym systemie
cyberbezpieczeństwa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1369 oraz z 2021 r. poz. 2333 i
2445) w art. 26 w ust. 5 pkt 2 otrzymuje brzmienie:
„2)    przedsiębiorcy
realizujący zadania na rzecz Sił Zbrojnych, o których mowa w art. 648 ustawy z
dnia 11 marca 2022 r. o obronie Ojczyzny (Dz. U. poz. …).”.
Art. 768. W ustawie z dnia
20 lipca 2018 r. – Prawo o szkolnictwie wyĹźszym i nauce
(Dz. U. z 2021 r. poz. 478, 619, 1630, 2141 i 2232)
wprowadza się następujące zmiany:
1)     w art. 434 w
ust. 1 wyrazy „ustawy z dnia 21 listopada 1967 r.
o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U.
z 2019 r. poz. 1541 i 2020 oraz z 2020 r. poz. 374 i 2157)”
zastępuje się wyrazami „ustawy z dnia 11 marca 2022 r. o obronie
Ojczyzny (Dz. U. poz. …)”;
2)     w
art. 447 pkt 1 otrzymuje brzmienie:
„1)    Ĺźołnierzami zawodowymi,
którzy podjęli studia na podstawie skierowania przez właściwy organ wojskowy
i otrzymali pomoc w związku z pobieraniem nauki na podstawie
przepisĂłw o słuĹźbie wojskowej,”;
3)     w
art. 456 wyrazy „przepisy ustawy z dnia 11 września 2003 r. o służbie wojskowej
żołnierzy zawodowych (Dz. U. z 2020 r. poz. 860, 2112 i 2320 oraz z 2021 r.
poz. 159)” zastępuje się wyrazami „przepisy o służbie wojskowej żołnierzy
zawodowych”;
4)     w
art. 464 ust. 5 otrzymuje brzmienie:
„5. Zadanie, o ktĂłrym mowa
w ust. 4, wykonują Ĺźołnierze zawodowi lub pracownicy uczelni.”.
Art. 769. W ustawie z dnia
23 paĹşdziernika 2018 r. o Rządowym Funduszu Rozwoju DrĂłg
(Dz. U. z 2022 r. poz. 505) w art. 39
w ust. 1 wyrazy „w przepisach wydanych na podstawie art. 6
ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 21 listopada 1967 r.
o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U.
z 2021 r. poz. 372)” zastępuje się wyrazami „w przepisach wydanych na
podstawie art. 27 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2022
r. o obronie Ojczyzny (Dz. U. poz. …)”.
Art. 770. W ustawie z dnia
22 listopada 2018 r. o dokumentach publicznych (Dz. U.
z 2021 r. poz. 1660 i 1997 oraz z 2022 r. poz. 350)
wprowadza się następujące zmiany:
1)     w
art. 5 w ust. 2:
a)     pkt
16 i 17 otrzymują brzmienie:
„16)  książeczki wojskowe wydawane osobom
objętym ewidencją wojskową na podstawie art. 53 ust. 1 ustawy
z dnia 11 marca 2022 r. o obronie Ojczyzny (Dz. U. poz. …);
17)   legitymacje słuĹźbowe wydawane
na podstawie art. 224 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2022 r.
o obronie Ojczyzny;”,
b)     uchyla się pkt 18,
c)     pkt
19 otrzymuje brzmienie:
„19)  karty toĹźsamości wydawane na
podstawie art. 78 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2022 r.
o obronie Ojczyzny;”;
2)     po
art. 7 dodaje się art. 7a w brzmieniu:
„Art. 7a. Przepisu
art. 7 nie stosuje się do papierowych kart toĹźsamości wydawanych
w razie ogłoszenia mobilizacji i w czasie wojny.”;
3)     po
art. 73 dodaje się art. 73a w brzmieniu:
„Art. 73a. Blankiety papierowych kart
tożsamości, które nie spełniają wymagań odnośnie do minimalnych zabezpieczeń
określonych w niniejszej ustawie, sporządzone na podstawie przepisów wydanych
odpowiednio na podstawie art. 137c ust. 1 ustawy z dnia 11 września 2003 r. o
służbie wojskowej żołnierzy zawodowych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1131, 1666 i
2333) oraz na podstawie art. 54a ust. 1 ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o
powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2021 r. poz.
1728) mogą być wydawane do wyczerpania ich zapasów.”.
Art. 771. W
ustawie z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z
zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób
zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2021 r. poz.
2095, z późn. zm.[14])) w
art. 15zc w ust. 10 wyrazy „wynikających z przepisu art. 5 ust. 3 pkt 5 ustawy
z dnia 11 września 2003 r. o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych (Dz. U. z
2021 r. poz. 1131 i 1666)” zastępuje się wyrazami „wynikających z przepisu art.
190 ust. 2 pkt 5 ustawy z dnia 11 marca 2022 r. o obronie Ojczyzny (Dz. U. poz.
…)”.
Art. 772. W ustawie z dnia 10 grudnia
2020 r. o zawodzie farmaceuty (Dz. U. z 2022 r. poz. 184) w art. 36 w ust. 1 w
pkt 6 wyrazy „zgodnie z ustawą z dnia 11 września 2003 r. o służbie wojskowej
żołnierzy zawodowych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1131 i 1666)” zastępuje się
wyrazami „zgodnie z ustawą z dnia 11 marca 2022 r. o obronie Ojczyzny (Dz. U.
poz. …)”.
Art. 773. W ustawie z dnia
17 grudnia 2020 r. o rezerwach strategicznych (Dz. U.
z 2021 r. poz. 255 i 694 oraz z 2022 r. poz. 202 i 275)
wprowadza się następujące zmiany:
1)     w
art. 26 ust. 2 otrzymuje brzmienie:
„2. W przypadku nieodpłatnego
przekazania zlikwidowanych rezerw strategicznych jednostkom, o ktĂłrych
mowa w art. 21 ust. 3, lub podmiotom, ktĂłrych cele statutowe
uzasadniają decyzję o nieodpłatnym przekazaniu, z wyłączeniem
jednostek lub podmiotów prowadzących działalność gospodarczą, biorąc pod uwagę
potrzeby tych jednostek i podmiotĂłw oraz przydatność przekazywanego
asortymentu zlikwidowanych rezerw strategicznych do realizacji ich zadań, od
Agencji nie pobiera się danin publicznych z tego tytułu, z wyjątkiem
podatku akcyzowego, podatku od towarĂłw i usług oraz naleĹźności celnych.”;
2)     po
rozdziale 5 dodaje się rozdział 5a w brzmieniu:
„Rozdział 5a
Rezerwy
strategiczne do zabezpieczenia realizacji zadań związanych z Planem
zabezpieczenia potrzeb Sił Zbrojnych realizowanych przez przedsiębiorców
Art. 28a. 1. Prezes Rady
MinistrĂłw moĹźe utworzyć, w drodze decyzji, rezerwy strategiczne surowcĂłw
i materiałów nieobjęte Programem, niezbędne do zabezpieczenia zadań
określonych w Planie zabezpieczenia potrzeb Sił Zbrojnych realizowanych
przez przedsiębiorcĂłw, o ktĂłrym mowa w art. 651 ustawy z dnia 11
marca 2022 r. o obronie Ojczyzny (Dz. U. poz. …).
2. Do decyzji o utworzeniu rezerw
strategicznych, o ktĂłrych mowa w ust. 1, stosuje się przepis
art. 13 ust. 2.
3. Wykazy potrzeb dotyczących tworzenia
rezerw, o ktĂłrych mowa w ust. 1, w zakresie asortymentu
i ilości Minister Obrony Narodowej przedstawia Prezesowi Rady MinistrĂłw
w terminie do dnia 31 grudnia roku opracowania Planu zabezpieczenia
potrzeb Sił Zbrojnych realizowanych przez przedsiębiorcĂłw, o ktĂłrym mowa w
art. 651 ustawy z dnia 11 marca 2022 r. o obronie Ojczyzny, lub jego
aktualizacji, wraz ze wskazaniem możliwości ich przechowywania przez
przedsiębiorcę, na potrzeby którego te rezerwy są tworzone.
4. Agencja, dokonując zakupu asortymentu
rezerw strategicznych, stosuje przepisy art. 13 ust. 5 i 6.
Art. 28b. 1.
Agencja przechowuje rezerwy strategiczne, o ktĂłrych mowa
w art. 28a ust. 1:
1)     u
przedsiębiorcy, na potrzeby którego te rezerwy są tworzone, na podstawie umowy
przechowania;
2)     w magazynach
rezerw strategicznych będących własnością Agencji.
2. Do umowy, o ktĂłrej mowa
w ust. 1 pkt 1, stosuje się odpowiednio przepisy art. 16
ust. 2.
3. Koszty przechowywania rezerw,
o ktĂłrych mowa w art. 28a ust. 1, ponosi przedsiębiorca, na
potrzeby którego są one tworzone. Koszty te są zaliczane do kosztów jego działalności.
4. Agencja rozwiązuje umowę, o ktĂłrej
mowa w ust. 1, na wniosek Ministra Obrony Narodowej
w odniesieniu do rezerw strategicznych, o ktĂłrych mowa
w art. 28a ust. 1, przekazany Prezesowi Rady MinistrĂłw.
Art. 28c. 1.
Agencja jest obowiązana do zorganizowania udostępnienia rezerw strategicznych,
o ktĂłrych mowa w art. 28a ust. 1, w tym do:
1)     poinformowania
przedsiębiorcy, któremu udostępnione rezerwy strategiczne będą wydane,
o miejscu i terminie ich wydania;
2)     wydania
udostępnionych rezerw strategicznych.
2.
Przedsiębiorca, któremu udostępnione rezerwy strategiczne zostały wydane:
1)     dokonuje ich
odbioru;
2)     wykorzystuje
udostępnione rezerwy strategiczne zgodnie z ich przeznaczeniem;
3)     zwraca Agencji
niewykorzystaną część udostępnionych rezerw strategicznych.
Art. 28d. 1. Prezes Rady
MinistrĂłw, na wniosek Ministra Obrony Narodowej, w odniesieniu do rezerw
strategicznych, o ktĂłrych mowa w art. 28a ust. 1,
w drodze decyzji, w trybie określonym w art. 19 ust. 4,
5 pkt 1–3 i 5 oraz ust. 6, udostępnia przedsiębiorcy wskazanemu
we wniosku określony asortyment rezerw strategicznych, o ktĂłrych mowa
w art. 28a ust. 1, na czas oznaczony, z obowiązkiem ich
zwrotu.
2. Udostępnienie jest realizowane na
podstawie umowy zawartej na czas oznaczony między Agencją
a przedsiębiorcą. Prezes Rady MinistrĂłw nieodpłatnie udostępnia rezerwy
strategiczne przedsiębiorcom, o ktĂłrych mowa w ust. 1.
3. Umowa, o ktĂłrej mowa
w ust. 2, określa w szczegĂłlności warunki udostępnienia
asortymentu rezerw strategicznych, o ktĂłrych mowa w ust. 1, oraz
jego zwrotu.
4. Przedsiębiorca, na rzecz którego
dokonano udostępnienia rezerw, ponosi wszystkie koszty związane z tym
udostępnieniem.
Art. 28e. 1. Prezes Rady
MinistrĂłw, na wniosek Ministra Obrony Narodowej, dokonuje, w drodze
decyzji, likwidacji rezerw strategicznych, o ktĂłrych mowa
w art. 28a ust. 1.
2. Do decyzji o likwidacji rezerw
strategicznych, o ktĂłrych mowa w ust. 1, przepisy art. 25
ust. 3–5 stosuje się odpowiednio.
3.
Wykonując decyzję o likwidacji rezerw strategicznych, o ktĂłrych mowa
w ust. 1:
1)     stosuje się
odpowiednio przepisy art. 25 ust. 6 pkt 1;
2)     Agencja
rozwiązuje umowę, o ktĂłrej mowa w art. 28b ust. 2.
4. W przypadku gdy nie złoĹźono ofert
zakupu asortymentu zlikwidowanych rezerw strategicznych surowcĂłw
i materiałów, Agencja, na podstawie umowy, moĹźe nieodpłatnie przekazać ten
asortyment przedsiębiorcom realizującym zadania na rzecz Sił Zbrojnych, na
rzecz których rezerwy zostały utworzone, biorąc pod uwagę potrzeby tych
przedsiębiorców oraz przydatność przekazywanego asortymentu zlikwidowanych
rezerw strategicznych do realizacji ich zadań. Umowa, o ktĂłrej mowa
w zdaniu poprzedzającym, określa szczegółowe warunki nieodpłatnego przekazania
zlikwidowanych rezerw strategicznych.
5. W przypadku nieodpłatnego
przekazania zlikwidowanych rezerw strategicznych surowcĂłw i materiałów,
o ktĂłrych mowa w ust. 4, od Agencji nie pobiera się danin
publicznych z tego tytułu, z wyjątkiem podatku akcyzowego, podatku od
towarĂłw i usług oraz naleĹźności celnych.
6. Agencja opracowuje i przedstawia
do zatwierdzenia Prezesowi Rady Ministrów szczegółową procedurę sprzedaży oraz
nieodpłatnego przekazania zlikwidowanych rezerw strategicznych, o ktĂłrych
mowa w ust. 1.
Art. 28f. 1. Rezerwy
strategiczne, o ktĂłrych mowa w art. 28a ust. 1, są
finansowane z dotacji celowych z budĹźetu państwa udzielanych Rządowej
Agencji Rezerw Strategicznych.
2. Wysokość dotacji jest ustalana
corocznie w ustawie budĹźetowej.”;
3)     w
art. 31 w ust. 1 w pkt 2 wprowadzenie do
wyliczenia otrzymuje brzmienie:
„wykonywanie decyzji Prezesa
Rady MinistrĂłw dotyczących tworzenia, udostępniania i likwidacji rezerw
strategicznych, zgodnie z zasadami określonymi w rozdziałach 3–5a,
przez:”;
4)     w
art. 41:
a)     w
ust. 2 w pkt 7 kropkę zastępuje się średnikiem
i dodaje się pkt 8 i 9 w brzmieniu:
„8)    dotacje celowe
z budĹźetu państwa udzielone na realizację zadań Agencji na rzecz Sił
Zbrojnych związanych z Planem zabezpieczenia potrzeb Sił Zbrojnych
realizowanych przez przedsiębiorcĂłw, o ktĂłrym mowa w art. 651 ustawy
z dnia 11 marca 2022 r. o obronie Ojczyzny;
9)     przychody uzyskiwane
z tytułu sprzedaĹźy rezerw strategicznych, o ktĂłrych mowa
w art. 28a ust. 1.”,
b)     po
ust. 3 dodaje się ust. 3a w brzmieniu:
„3a. Przychody Agencji, o ktĂłrych
mowa w ust. 2 pkt 9, przeznacza się w całości na
odtworzenie rezerw strategicznych, o ktĂłrych mowa w art. 28a
ust. 1.”;
5)     w
art. 48:
a)    
ust.1 otrzymuje brzmienie:
„1. Agencja przeprowadza kontrole
podmiotĂłw, ktĂłrym na podstawie umowy, o ktĂłrej mowa w art. 16
ust. 1 i art. 28b ust. 1 pkt 1, oddano na przechowanie
rezerwy strategiczne, oraz podmiotĂłw, z ktĂłrymi zawarto odpowiednio umowę,
o ktĂłrej mowa w art. 17 i art. 18.”,
b)    
dodaje się ust. 3 i 4 w brzmieniu:
„3. W kontrolach, o ktĂłrych mowa
w ust. 1, przeprowadzanych przez Agencję w odniesieniu do rezerw
strategicznych, o ktĂłrych mowa w art. 28a ust. 1, mogą
uczestniczyć przedstawiciele Ministra Obrony Narodowej.
4. Minister Obrony Narodowej moĹźe
wnioskować do Agencji o przeprowadzenie dodatkowych kontroli podmiotĂłw,
o ktĂłrych mowa w ust. 1, w odniesieniu do rezerw
strategicznych, o ktĂłrych mowa w art. 28a ust. 1.”;
6)     w
art. 49 ust. 1 otrzymuje brzmienie:
„1. Czynności kontrolne wykonują
pracownicy Agencji oraz przedstawiciele organu, o ktĂłrym mowa
w art. 48 ust. 3, na podstawie pisemnego upowaĹźnienia do
przeprowadzenia kontroli oraz po okazaniu legitymacji służbowej.”.
Art. 774. W ustawie z dnia
21 stycznia 2021 r. o słuĹźbie zagranicznej (Dz. U.
poz. 464 i 1003) art. 27 otrzymuje brzmienie:
„Art. 27. 1. Stosunek służbowy oraz
wynikające z niego prawa i obowiązki Ĺźołnierzy oraz funkcjonariuszy
Służby Kontrwywiadu Wojskowego oraz Służby Wywiadu Wojskowego pełniących służbę
w placĂłwkach zagranicznych określają odrębne przepisy.
2.
Osobom, o ktĂłrych mowa w ust. 1, wyznaczonym do wykonywania
zadań Ministra Obrony Narodowej w placĂłwce zagranicznej nadaje się stopień
dyplomatyczny:
1)     attachĂŠ obrony
(wojskowego, morskiego, lotniczego) albo
2)     zastępcy
attachĂŠ obrony (wojskowego, morskiego, lotniczego).
3. Minister właściwy do spraw
zagranicznych i Minister Obrony Narodowej określą, w drodze
zarządzenia, szczególne zasady wykonywania obowiązków służbowych przez osoby,
o ktĂłrych mowa w ust. 1, a takĹźe organizację
i funkcjonowanie w placĂłwkach zagranicznych ataszatĂłw obrony,
z uwzględnieniem przepisĂłw ustawy z dnia 11 marca 2022 r.
o obronie Ojczyzny (Dz. U. poz. …) oraz ustawy z dnia
9 czerwca 2006 r. o słuĹźbie funkcjonariuszy SłuĹźby Kontrwywiadu
Wojskowego oraz SłuĹźby Wywiadu Wojskowego (Dz. U. z 2021 r.
poz. 1362 i 2333).”.
Art.
775. W ustawie z dnia 24 czerwca 2021 r. o szczegĂłlnych
rozwiązaniach związanych z organizacją XI sesji Światowego Forum Miejskiego w
Katowicach w roku 2022 (Dz. U. poz. 1460) w art. 27:
1)     w ust. 2 zdanie drugie otrzymuje
brzmienie:
„Wypłatę ekwiwalentu
kwalifikuje się do wydatków, o których mowa w art. 40 ustawy z dnia 11 marca
2022 r. o obronie Ojczyzny (Dz. U. poz. ….).”;
2)     ust. 4. otrzymuje brzmienie:
„4. Do przedłużenia czasu służby żołnierzy
Żandarmerii Wojskowej nie stosuje się przepisu art. 275 ust. 2 ustawy z dnia 11
marca 2022 r. o obronie Ojczyzny.”.
Art.
776. W ustawie z dnia 2 grudnia 2021 r. o szczegĂłlnych zasadach
wynagradzania osób realizujących zadania z zakresu cyberbezpieczeństwa (Dz. U.
poz. 2333) po art. 26 dodaje się art. 26a w brzmieniu:
„Art. 26a. 1. Świadczenie
teleinformatyczne może być przyznane osobom realizującym zadania z zakresu
cyberbezpieczeństwa w Dowództwie Komponentu Wojsk Obrony Cyberprzestrzeni oraz
w jednostkach podporządkowanych Dowódcy Komponentu Wojsk Obrony
Cyberprzestrzeni.
2. Świadczenie teleinformatyczne osobom, o
ktĂłrych mowa w ust. 1, przyznaje i cofa Minister Obrony Narodowej.
3. Wniosek, o ktĂłrym mowa w art. 25 ust.
1, złożony przez Narodowe Centrum Bezpieczeństwa Cyberprzestrzeni, staje się
wnioskiem DowĂłdztwa Komponentu Wojsk Obrony Cyberprzestrzeni. Pozytywna opinia
Kolegium do Spraw Cyberbezpieczeństwa, o którym mowa w art. 64 ustawy z dnia 5
lipca 2018 r. o krajowym systemie cyberbezpieczeństwa, w przedmiocie wniosku w
zakresie maksymalnej kwoty prognozowanych kosztów związanych z przyznaniem
świadczenia teleinformatycznego pozostaje w mocy, chyba że wniosek zostanie
zmieniony. Stosuje się art. 4 ust. 4 i 5.”.
Rozdział
2
Przepisy przejściowe i dostosowujące
Art. 777. 1. Znosi się:
1)     szefĂłw wojewĂłdzkich sztabĂłw
wojskowych;
2)     wojskowych komendantĂłw
uzupełnień.
2. Tworzy się:
1)     Centralne Wojskowe Centrum
Rekrutacji;
2)     wojskowe centra rekrutacji.
3. Wojewódzkie sztaby wojskowe przekształca się
w Centralne Wojskowe Centrum Rekrutacji, a wojskowe komendy uzupełnień
przekształca się w wojskowe centra rekrutacji.
4. Minister Obrony Narodowej powoła albo
wyznaczy, z dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, Szefa Centralnego
Wojskowego Centrum Rekrutacji oraz szefĂłw wojskowych centrĂłw rekrutacji.
5. Z dniem wejścia w Ĺźycie
niniejszej ustawy pracownicy wojewódzkich sztabów wojskowych stają się
pracownikami Centralnego Wojskowego Centrum Rekrutacji.
6. Z dniem wejścia w Ĺźycie
niniejszej ustawy pracownicy wojskowych komend uzupełnień stają się
pracownikami wojskowych centrów rekrutacji, które obejmują swoim terytorialnym
zasięgiem działania terytorialny zasięg działania dotychczasowych wojskowych
komend uzupełnień.
7. Pracownicy, o ktĂłrych mowa w ust. 5 i 6, w
tym także pracownicy, którzy przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy byli
pracownikami słuĹźby cywilnej albo urzędnikami  słuĹźby cywilnej, zachowują
na dzień wejścia w życie niniejszej ustawy prawo do wynagrodzenia w
dotychczasowej wysokości.
Art. 778. 1. NaleĹźności i zobowiązania
wojewĂłdzkich sztabĂłw wojskowych stają się naleĹźnościami i zobowiązaniami
Centralnego Wojskowego Centrum Rekrutacji.
2. NaleĹźności i zobowiązania wojskowych
komend uzupełnień stają się naleĹźnościami i zobowiązaniami wojskowych
centrĂłw rekrutacji.
3. Centralne Wojskowe Centrum Rekrutacji
wstępuje we wszelkie prawa i obowiązki wojewĂłdzkich sztabĂłw wojskowych,
bez względu na charakter stosunku prawnego, z ktĂłrego te prawa
i obowiązki wynikają.
4. Wojskowe centrum rekrutacji wstępuje we
wszelkie prawa i obowiązki wojskowych komend uzupełnień, ktĂłrych terytorialny
zasięg działania znajdował się na obszarze objętym terytorialnym zakresem jego
działania, bez względu na charakter stosunku prawnego, z ktĂłrego te prawa
i obowiązki wynikają.
Art. 779. 1. Sprawy prowadzone przez wojskowych
komendantĂłw uzupełnień, wszczęte i niezakończone przed dniem wejścia
w Ĺźycie niniejszej ustawy przejmuje właściwy miejscowo ze względu na
dotychczasowy terytorialny zasięg działania wojskowej komendy uzupełnień szef
wojskowego centrum rekrutacji.
2. Sprawy prowadzone przez szefĂłw wojewĂłdzkich
sztabĂłw wojskowych, wszczęte i niezakończone przed dniem wejścia
w Ĺźycie niniejszej ustawy przejmuje Szef Centralnego Wojskowego Centrum
Rekrutacji.
3. Sprawy prowadzone przez Szefa Sztabu
Generalnego Wojska Polskiego jako organ drugiej instancji w ramach
rozpatrywania rozstrzygnięć administracyjnych wydanych przez szefów
wojewĂłdzkich sztabĂłw wojskowych i niezakończone przed dniem wejścia
w Ĺźycie niniejszej ustawy prowadzi nadal Szef Sztabu Generalnego Wojska
Polskiego na podstawie dotychczasowych przepisĂłw.
Art. 780. 1. Mienie Skarbu Państwa będące
w dyspozycji wojewĂłdzkich sztabĂłw wojskowych oraz nieruchomości
wykorzystywane przez wojewódzkie sztaby wojskowe stają się odpowiednio mieniem
w dyspozycji oraz nieruchomościami wykorzystywanymi przez Centralne
Wojskowe Centrum Rekrutacji.
2. Mienie Skarbu Państwa będące
w dyspozycji wojskowych komend uzupełnień oraz nieruchomości
wykorzystywane przez wojskowe komendy uzupełnień stają się odpowiednio mieniem
w dyspozycji oraz nieruchomościami wykorzystywanymi przez właściwe
miejscowo wojskowe centra rekrutacji.
Art. 781. Wszczęte i niezakończone przed dniem
wejścia w Ĺźycie niniejszej ustawy postępowania kwalifikacyjne do pracy
w wojskowych komendach uzupełnień i wojewĂłdzkich sztabach wojskowych,
w tym do korpusu słuĹźby cywilnej, kończą się z dniem wejścia
w Ĺźycie niniejszej ustawy.
Art. 782. Określone w przepisach
prawa zadania wojskowych komendantów uzupełnień i szefów wojewódzkich sztabów
wojskowych realizują szefowie wojskowych centrów rekrutacji, z wyjątkiem zadań
zastrzeżonych zgodnie z art. 34 do zadań Szefa Centralnego Wojskowego Centrum
Rekrutacji.
Art. 783. 1.
Likwiduje się Centralną Wojskową Pracownię Psychologiczną i wojskowe
pracownie psychologiczne.
2. Pracownicy wojskowych pracowni
psychologicznych w rozumieniu przepisĂłw dotychczasowych z dniem
wejścia w Ĺźycie niniejszej ustawy stają się pracownikami wojskowych
centrów rekrutacji właściwych miejscowo ze względu na dotychczasowy
terytorialny zasięg działania wojskowej pracowni psychologicznej.
3. Pracownicy Centralnej Wojskowej
Pracowni Psychologicznej w rozumieniu przepisĂłw dotychczasowych
z dniem wejścia w Ĺźycie niniejszej ustawy stają się pracownikami
Centralnego Wojskowego Centrum Rekrutacji.
4. NaleĹźności i zobowiązania
Centralnej Wojskowej Pracowni Psychologicznej stają się należnościami
i zobowiązaniami Centralnego Wojskowego Centrum Rekrutacji.
5. NaleĹźności i zobowiązania
wojskowych pracowni psychologicznych stają się należnościami
i zobowiązaniami wojskowych centrĂłw rekrutacji właściwych miejscowo ze
względu na dotychczasowy terytorialny zasięg działania wojskowej pracowni
psychologicznej.
6. Centralne Wojskowe Centrum Rekrutacji
wstępuje we wszelkie prawa i obowiązki Centralnej Wojskowej Pracowni
Psychologicznej, bez względu na charakter stosunku prawnego, z ktĂłrego te
prawa i obowiązki wynikają.
7. Wojskowe centrum rekrutacji wstępuje we
wszelkie prawa i obowiązki wojskowych pracowni psychologicznych, ktĂłrych
terytorialny zasięg działania znajdował się na obszarze objętym terytorialnym zakresem
jego działania, bez względu na charakter stosunku prawnego, z ktĂłrego te
prawa i obowiązki wynikają.
8. Sprawy prowadzone przez wojskowe
pracownie psychologiczne, wszczęte i niezakończone przed dniem wejścia
w Ĺźycie niniejszej ustawy przejmuje właściwy miejscowo ze względu na
dotychczasowy terytorialny zasięg działania wojskowej pracowni psychologicznej
szef wojskowego centrum rekrutacji.
9. Sprawy prowadzone przez Centralną
Wojskową Pracownię Psychologiczną, wszczęte i niezakończone przed dniem
wejścia w Ĺźycie niniejszej ustawy przejmuje Szef Centralnego Wojskowego
Centrum Rekrutacji.
10. Mienie Skarbu Państwa będące
w dyspozycji Centralnej Wojskowej Pracowni Psychologicznej oraz
nieruchomości wykorzystywane przez tę pracownię stają się odpowiednio mieniem
w dyspozycji oraz nieruchomościami wykorzystywanymi przez Centralne
Wojskowe Centrum Rekrutacji.
11. Mienie Skarbu Państwa będące
w dyspozycji wojskowych pracowni psychologicznych oraz nieruchomości
wykorzystywane przez te pracownie stają się odpowiednio mieniem
w dyspozycji oraz nieruchomościami wykorzystywanymi przez właściwe
miejscowo ze względu na dotychczasowy terytorialny zasięg działania wojskowej
pracowni psychologicznej wojskowe centra rekrutacji.
12. Wszczęte i niezakończone przed
dniem wejścia w Ĺźycie niniejszej ustawy postępowania kwalifikacyjne do
pracy w Centralnej Wojskowej Pracowni Psychologicznej i wojskowych
pracowniach psychologicznych kończą się z dniem wejścia w Ĺźycie
niniejszej ustawy.
Art. 784. 1. Ewidencja wojskowa prowadzona na
podstawie art. 49 ust. 1 ustawy uchylanej w art. 823 pkt 2
oraz ewidencja wojskowa prowadzona na podstawie art. 48
ust. 2 ustawy uchylanej w art. 823 pkt 12 stają się
ewidencją wojskową w rozumieniu art. 70 niniejszej ustawy.
2. Dane i dokumenty zgromadzone
w ewidencji wojskowej prowadzonej na podstawie art. 49
ust. 1 ustawy uchylanej w art. 823 pkt 2 oraz w ewidencji
wojskowej prowadzonej na podstawie art. 48 ust. 2 ustawy
uchylanej w art. 823 pkt 12 stają się danymi i dokumentami
zgromadzonymi w ewidencji wojskowej w rozumieniu art. 70 niniejszej
ustawy.
Art. 785. Ewidencja prowadzona na podstawie art.
223a ust. 1 ustawy uchylanej w art. 823 pkt 2 staje się
ewidencją prowadzoną na podstawie art. 645 niniejszej ustawy.
Art. 786. Ewidencja prowadzona na podstawie
art. 156 ust. 3 ustawy uchylanej w art. 823
pkt 12 staje się ewidencją strat osobowych prowadzoną na podstawie
art. 558 ust. 3 niniejszej ustawy.
Art. 787. 1. Likwiduje się Centralny Rejestr
Szczepień Żołnierzy Zawodowych prowadzony na podstawie przepisów wydanych na
podstawie art. 67b ust. 2 ustawy uchylanej w art. 823
pkt 12.
2. Dane zgromadzone w Centralnym Rejestrze
Szczepień Żołnierzy Zawodowych przekazuje się do ewidencji wojskowej.
Art. 788. 1. Tworzy się ewidencję medali.
2. Dane z ewidencji medali prowadzonej na
podstawie przepisĂłw wydanych na podstawie art. 6 ustawy uchylanej w
art. 823 pkt 6 przekazuje się do ewidencji medali prowadzonej na podstawie
art. 680 ust. 1 niniejszej ustawy.
3. Dane z ewidencji medali prowadzonej na
podstawie przepisĂłw wydanych na podstawie art. 7 ustawy uchylanej w
art. 823 pkt 7 przekazuje się do ewidencji medali prowadzonej na
podstawie art. 680 ust. 1 niniejszej ustawy.
Art. 789. Ĺťołnierze pełniący zawodową słuĹźbę
wojskową jako służbę stałą na podstawie przepisów ustawy uchylanej w art. 823
pkt 12 stają się z dniem wejścia w Ĺźycie niniejszej ustawy
Ĺźołnierzami zawodowymi w rozumieniu niniejszej ustawy i pełnią tę
służbę na dotychczasowych stanowiskach służbowych.
Art. 790. 1. Ĺťołnierze pełniący słuĹźbę kontraktową
w dniu wejścia w Ĺźycie niniejszej ustawy stają się Ĺźołnierzami
zawodowymi w rozumieniu niniejszej ustawy, z zachowaniem ciągłości
słuĹźby, chyba Ĺźe w terminie 14 dni od dnia wejścia w Ĺźycie
niniejszej ustawy złożą u dowĂłdcy jednostki wojskowej, w ktĂłrej wykonywali
obowiązki słuĹźbowe, rezygnację z pełnienia słuĹźby wojskowej. SłuĹźba kończy
się najpóźniej z upływem czasu, na jaki został zawarty kontrakt. Do
kontraktĂłw zawartych przed dniem wejścia w Ĺźycie niniejszej ustawy stosuje
się przepisy dotychczasowe, z zachowaniem przysługujących uprawnień.
2. Rozkaz ewidencyjny o powołaniu do
zawodowej słuĹźby wojskowej oraz o wyznaczeniu na stanowisko słuĹźbowe
wydają organy, o ktĂłrych mowa w art. 186.
3. Zasiłek na zagospodarowanie wypłaca się
żołnierzowi służby kontraktowej, który dotychczas nie otrzymał tego zasiłku,
w przypadku dalszego pełnienia przez niego zawodowej słuĹźby wojskowej
bezpośrednio po wygaśnięciu kontraktu.
Art. 791. Ĺťołnierze zawodowi korpusu podoficerĂłw,
ktĂłrzy przed dniem wejścia w Ĺźycie niniejszej ustawy pełnili zawodową
służbę wojskową na stanowiskach służbowych podoficerów młodszych, podoficerów i
podoficerów starszych, stają się żołnierzami zawodowymi pełniącymi służbę na
stanowiskach służbowych podoficerów młodszych lub podoficerów starszych,
w zaleĹźności od posiadanego stopnia wojskowego.
Art. 792. Ĺťołnierze pełniący zawodową słuĹźbę
wojskową na stanowiskach słuĹźbowych w instytucjach cywilnych na podstawie
art. 22 ust. 1 ustawy uchylanej w art. 823 pkt 12 stają się
z dniem wejścia w Ĺźycie niniejszej ustawy Ĺźołnierzami pełniącymi
słuĹźbę wojskową w oddelegowaniu, o ktĂłrym mowa w art. 209 niniejszej
ustawy, w instytucji, w ktĂłrej dotychczas pełnili tę słuĹźbę,
z wyłączeniem Ĺźołnierzy pełniących słuĹźbę w SłuĹźbie Kontrwywiadu
Wojskowego i SłuĹźbie Wywiadu Wojskowego, ktĂłrzy stają się z dniem
wejścia w Ĺźycie niniejszej ustawy Ĺźołnierzami pełniącymi słuĹźbę wojskową
na stanowiskach słuĹźbowych odpowiednio w tych słuĹźbach.
Art. 793. 1. Do Ĺźołnierza pełniącego słuĹźbę
kandydacką przed dniem wejścia w Ĺźycie niniejszej ustawy:
1)     kształcącego się na oficera na
ostatnim roku nauki w uczelni wojskowej,
2)     w czasie szkolenia wojskowego
w uczelni wojskowej w ramach studium oficerskiego,
3)     w
szkołach podoficerskich oraz ośrodkach szkolenia
– stosuje się przepisy dotychczasowe.
2. Żołnierza pełniącego służbę kandydacką przed
dniem wejścia w Ĺźycie niniejszej ustawy, kształcącego się na oficera,
niewymienionego w ust. 1 pkt 1 i 2 powołuje się do
zawodowej słuĹźby wojskowej, jeĹźeli złoĹźy wniosek o powołanie do zawodowej
słuĹźby wojskowej i podpisze umowę, o ktĂłrej mowa w art. 95
ust. 5, z tym Ĺźe Ĺźołnierza pełniącego słuĹźbę kandydacką na pierwszym
roku studiów powołuje się do zawodowej służby wojskowej po ukończeniu przez
niego pierwszego roku studiĂłw. Z dniem podpisania tej umowy ulega
rozwiązaniu dotychczasowa umowa zawarta pomiędzy tym Ĺźołnierzem a uczelnią
wojskową w sprawie zwrotu kosztĂłw na utrzymanie i naukę.
3. Do Ĺźołnierza, o ktĂłrym mowa
w ust. 2, do dnia powołania do zawodowej słuĹźby wojskowej stosuje się
przepisy dotychczasowe.
4. Żołnierza niepowołanego do zawodowej służby
wojskowej zgodnie z ust. 2 zwalnia się ze służby wojskowej, a jeżeli
przemawiają za tym potrzeby Sił Zbrojnych powołuje się do zawodowej służby
wojskowej i wyznacza na stanowisko służbowe w posiadanym stopniu wojskowym.
5. Kandydaci do służby wojskowej poddani
postępowaniu rekrutacyjnemu w uczelni wojskowej, szkole podoficerskiej lub
ośrodku szkolenia przed dniem wejścia w Ĺźycie niniejszej ustawy
i zakwalifikowani do odbycia kształcenia w uczelni wojskowej
rozpoczynają to kształcenie zgodnie z przepisami niniejszej ustawy.
6. Do Ĺźołnierzy, o ktĂłrych mowa w ust. 1,
przepis art. 140 ust. 13 stosuje się odpowiednio.
Art.
794. 1. Rada Ministrów, w terminie 3 miesięcy od dnia wejścia w
życie niniejszej ustawy, po uzyskaniu opinii sejmowej komisji właściwej do
spraw obrony państwa, ustanowi Pakiet Wzmocnienia Sił Zbrojnych
Rzeczypospolitej Polskiej na lata 2023–2025.
2. Pakiet, o ktĂłrym mowa w ust. 1, obejmuje
priorytetowe:
1)     zadania dotyczące modernizacji i
wyposażenia sił zbrojnych;
2)     zamierzenia dotyczące
zwiększenia liczebności oraz składu bojowego poszczególnych elementów sił
zbrojnych.
Art. 795. Do Ĺźołnierzy zawodowych przeniesionych
przed dniem wejścia w Ĺźycie niniejszej ustawy do rezerwy kadrowej albo do
dyspozycji stosuje się przepisy dotychczasowe.
Art. 796. 1. Ĺťołnierze rezerwy, ktĂłrzy w dniu
wejścia w Ĺźycie niniejszej ustawy pełnili okresową słuĹźbę wojskową
w wojskowych komendach uzupełnień albo wojewĂłdzkich sztabach wojskowych co
najmniej przez 12 miesięcy i spełniają warunki do zajmowania
toĹźsamego stanowiska słuĹźbowego w zawodowej słuĹźbie wojskowej, stają się
żołnierzami zawodowymi pełniącymi zawodową służbę wojskową na stanowiskach
słuĹźbowych w wojskowych centrach rekrutacji albo Centralnym Wojskowym
Centrum Rekrutacji, które objęły swoim terytorialnym zasięgiem działania
terytorialny zasięg działania dotychczasowych wojskowych komend uzupełnień, chyba
Ĺźe w terminie 14 dni od dnia wejścia w Ĺźycie niniejszej ustawy
złożą w dowolnie wybranym wojskowym centrum rekrutacji rezygnację
z pełnienia zawodowej słuĹźby wojskowej wraz z wnioskiem
o przeniesienie do aktywnej rezerwy albo pasywnej rezerwy. Rozkaz
ewidencyjny o powołaniu do zawodowej słuĹźby wojskowej oraz
o wyznaczeniu na stanowisko słuĹźbowe wydają organy, o ktĂłrych mowa w
art. 186 i art. 196.
2. Ĺťołnierze rezerwy, ktĂłrzy w dniu
wejścia w Ĺźycie niniejszej ustawy pełnili okresową słuĹźbę wojskową poza
wojskowymi komendami uzupełnień albo wojewódzkimi sztabami wojskowymi lub
poniĹźej 12 miesięcy lub nie spełniają warunkĂłw do zajmowania toĹźsamego
stanowiska w zawodowej słuĹźbie wojskowej, stają się Ĺźołnierzami
terytorialnej słuĹźby wojskowej, chyba Ĺźe w terminie 14 dni od dnia
wejścia w Ĺźycie niniejszej ustawy złożą w dowolnie wybranym wojskowym
centrum rekrutacji rezygnację z pełnienia słuĹźby w wojskach obrony
terytorialnej wraz z wnioskiem o przeniesienie do aktywnej rezerwy
albo pasywnej rezerwy. Szef wojskowego centrum rekrutacji przenosi tego
żołnierza do aktywnej rezerwy albo pasywnej rezerwy – stosownie do złożonego
wniosku.
Art. 797. 1. Ĺťołnierz rezerwy wykonujący obowiązki
w ramach Narodowych Sił Rezerwowych w dniu wejścia w Ĺźycie
niniejszej ustawy staje się Ĺźołnierzem AR z zachowaniem ciągłości tej
słuĹźby oraz z zachowaniem nadanego przydziału kryzysowego. Ĺťołnierz ten
moĹźe złoĹźyć u dowĂłdcy jednostki wojskowej, w ktĂłrej wykonywał obowiązki słuĹźbowe,
rezygnację z pełnienia słuĹźby w aktywnej rezerwie w terminie
14 dni od dnia wejścia w Ĺźycie niniejszej ustawy.
2. Rezygnację przesyła się niezwłocznie,
nie później niĹź w terminie 3 dni, do szefa wojskowego centrum
rekrutacji właściwego ze względu na miejsce prowadzenia ewidencji wojskowej,
który na tej podstawie przenosi żołnierza AR do pasywnej rezerwy oraz uchyla
dotychczasowy przydział kryzysowy i nadaje przydział mobilizacyjny.
3. Rozpoczęcie pełnienia słuĹźby
w aktywnej rezerwie następuje z dniem i w miejscu
określonych przez dowĂłdcę jednostki wojskowej, w ktĂłrej Ĺźołnierz
dotychczas wykonywał obowiązki służbowe.
Art. 798. Ĺťołnierze pełniący terytorialną słuĹźbę
wojskową przed dniem wejścia w Ĺźycie niniejszej ustawy stają się
Ĺźołnierzami pełniącymi terytorialną słuĹźbę wojskową w rozumieniu
niniejszej ustawy i pełnią tę słuĹźbę na dotychczasowych stanowiskach
służbowych.
Art. 799. 1. Kształcenie w ramach słuĹźby
przygotowawczej rozpoczęte i niezakończone przed dniem wejścia
w Ĺźycie niniejszej ustawy odbywa się na podstawie przepisĂłw
dotychczasowych.
2. SłuĹźbę przygotowawczą odbytą przed
dniem wejścia w Ĺźycie niniejszej ustawy uznaje się za odbycie szkolenia
podstawowego w ramach dobrowolnej zasadniczej słuĹźby wojskowej.
Art. 800. Ĺťołnierze rezerwy w rozumieniu przepisĂłw
ustawy uchylanej w art. 823 pkt 2 stają się żołnierzami pasywnej rezerwy.
Art. 801. 1. Do ćwiczeń wojskowych odbywanych
i niezakończonych przed dniem wejścia w Ĺźycie niniejszej ustawy
stosuje się przepisy dotychczasowe.
2. Karty powołania do odbywania ćwiczeń
wojskowych wydane na podstawie ustawy uchylanej w art. 823 pkt 2 zachowują
ważność.
3. Do ćwiczeń wojskowych z udziałem
Ĺźołnierzy rezerwy zaplanowanych na rok 2022 stosuje się przepisy
dotychczasowe.
4. Ĺťołnierze rezerwy oraz osoby
przeniesione do rezerwy niebędące żołnierzami rezerwy, którzy odbyli ćwiczenia
wojskowe na podstawie przepisĂłw dotychczasowych, z dniem wejścia
w Ĺźycie niniejszej ustawy stają się Ĺźołnierzami pasywnej rezerwy.
5. Do powoływania i odbywania ćwiczeń
w jednostkach przewidzianych do militaryzacji, niezakończonych przed dniem
wejścia w Ĺźycie niniejszej ustawy, stosuje się przepisy dotychczasowe, nie
dłuĹźej jednak niĹź do dnia 31 grudnia 2022 r.
Art. 802. Decyzje, zgody oraz inne rozstrzygnięcia
wydane na podstawie przepisów dotychczasowych zachowują ważność na okres, na
jaki zostały wydane.
Art. 803. 1. Wojskowe dokumenty osobiste wydane na
podstawie art. 54 ust. 1 ustawy uchylanej w art. 823
pkt 2 zachowują waĹźność.
2. Wojskowe dokumenty osobiste wydane na
podstawie art. 48 ust. 1 ustawy uchylanej w art. 823
pkt 12 zachowują waĹźność.
3. Karty i tabliczki toĹźsamości
wydane na podstawie art. 54a ust. 1 oraz indywidualne i zbiorowe
rozkazy wyjazdu wydane na podstawie art. 54a ust. 3 ustawy
uchylanej w art. 823 pkt 2 zachowują waĹźność.
4. Karty i tabliczki toĹźsamości
wydane na podstawie art. 137c ust. 1 oraz indywidualne
i zbiorowe rozkazy wyjazdu wydane na podstawie art. 137c
ust. 4 ustawy uchylanej w art. 823 pkt 12 zachowują
ważność.
Art. 804. 1. Do postępowań dyscyplinarnych
wszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia w Ĺźycie niniejszej
ustawy stosuje się przepisy dotychczasowe.
2. W zakresie wykonania udzielonych
wyróżnień, wymierzonych kar dyscyplinarnych lub zastosowanych środków
dyscyplinarnych oraz zastosowanych środków zapobiegawczych na podstawie
przepisĂłw ustawy uchylanej w art. 823 pkt 14 niniejszej ustawy,
stosuje się przepisy dotychczasowe.
3. W zakresie przedawnienia lub
zatarcia ukarania dyscyplinarnego przewinień dyscyplinarnych popełnionych przed
dniem wejścia w Ĺźycie niniejszej ustawy stosuje się przepisy
dotychczasowe.
4. Dokumentację i ewidencję
dyscyplinarną wytworzoną przed dniem wejścia w Ĺźycie niniejszej ustawy
włącza się do ewidencji wojskowej.
Art. 805. Rozkazy personalno-mobilizacyjne, karty
mobilizacyjne oraz karty przydziałów organizacyjno-mobilizacyjnych wydane na
podstawie przepisów dotychczasowych zachowują ważność.
Art. 806. 1. Pracodawcom, ktĂłrzy w okresie od
dnia 1 stycznia 2017 r. do dnia wejścia w Ĺźycie niniejszej
ustawy wypłacili pracownikom niebędącym żołnierzami rezerwy powołanym do
terytorialnej słuĹźby wojskowej odprawę, o ktĂłrej mowa
w art. 125 ustawy uchylanej w art. 823 pkt 2, i nie
otrzymali świadczenia pieniężnego, o ktĂłrym mowa w art. 134a
ust. 1 ustawy uchylanej w art. 823 pkt 2, z tytułu wypłaty
tej odprawy, zwraca się jej równowartość na wniosek tych pracodawców.
2. Wniosek, o ktĂłrym mowa
w ust. 1, składa się do Szefa Centralnego Wojskowego Centrum
Rekrutacji w terminie 3 miesięcy od dnia wejścia w Ĺźycie
niniejszej ustawy.
3. Kwotę rĂłwnowartości odprawy ustala na
zasadach określonych w art. 125 ustawy uchylanej w art. 823
pkt 2 Szef Centralnego Wojskowego Centrum Rekrutacji.
4. Odmowa wypłaty rĂłwnowartości odprawy
lub ustalenie kwoty niższej niż wskazana we wniosku pracodawcy następuje
w drodze decyzji administracyjnej.
Art. 807. Decyzje wydane na podstawie ustawy
uchylanej w art. 823 pkt 10 oraz umowy zawarte na podstawie przepisĂłw tej
ustawy przed dniem wejścia w Ĺźycie niniejszej ustawy zachowują waĹźność na
okres, na jaki zostały zawarte, nie dłużej jednak niż przez okres
36 miesięcy, licząc od dnia wejścia w Ĺźycie niniejszej ustawy.
Art. 808. 1. Pierwsze wyznaczenie pełnomocnikĂłw ds.
HNS, o ktĂłrych mowa w art. 23f ustawy zmienianej w art. 726,
nastąpi w terminie do 60 dni od dnia wejścia w Ĺźycie niniejszej
ustawy.
2. Pierwsze posiedzenie NKK HNS,
o ktĂłrym mowa w art. 23g ustawy zmienianej w art. 726, zwołane
zostanie w terminie do 120 dni od dnia wejścia w Ĺźycie
niniejszej ustawy.
Art. 809. Umowy zawarte przez Ministra Obrony
Narodowej z organizacjami proobronnymi przed dniem wejścia w Ĺźycie
niniejszej ustawy zachowują ważność, nie dłużej jednak niż przez okres
12 miesięcy, licząc od dnia wejścia w Ĺźycie niniejszej ustawy.
Art. 810. 1. Z dniem wejścia w Ĺźycie
niniejszej ustawy państwowy fundusz celowy – Fundusz Modernizacji Sił
Zbrojnych, o ktĂłrym mowa w art. 11 ustawy uchylanej w art.
823 pkt 9, ulega likwidacji.
2. Likwidacja, o ktĂłrej mowa w ust. 1,
polega na zamknięciu dotychczasowego rachunku bankowego i ksiąg rachunkowych
Funduszu Modernizacji Sił Zbrojnych, zgodnie z przepisami ustawy z dnia 29
września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2021 r. poz. 217, 2105 i 2106) oraz
sporządzeniu i przekazaniu sprawozdań z wykonania planu finansowego Funduszu
Modernizacji Sił Zbrojnych, zgodnie z odrębnymi przepisami.
3. Z dniem wejścia w Ĺźycie
ustawy Bank Gospodarstwa Krajowego przekazuje środki zgromadzone na
dotychczasowym rachunku Funduszu Modernizacji Sił Zbrojnych na rachunek
Funduszu Wsparcia Sił Zbrojnych oraz zamyka rachunek Funduszu Modernizacji Sił
Zbrojnych.
4. Czynności związane z zamknięciem
ksiąg rachunkowych Funduszu Modernizacji Sił Zbrojnych wykonuje Minister Obrony
Narodowej.
5. Wolne środki Funduszu Modernizacji Sił
Zbrojnych przekazane przed dniem wejścia w Ĺźycie niniejszej ustawy
w zarządzanie terminowe zgodnie z art. 78b ustawy z dnia
27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych pozostają w tym
zarządzaniu do upływu terminu ich zwrotu, określonego w dyspozycji
przekazania tych środkĂłw w zarządzanie terminowe, a po upływie tego
terminu podlegają przekazaniu na rachunek Funduszu Wsparcia Sił Zbrojnych.
6. Wierzytelności i zobowiązania
Ministra Obrony Narodowej, powstałe w okresie funkcjonowania Funduszu
Modernizacji Sił Zbrojnych, które miały podlegać wykonaniu ze środków bądź na
rzecz tego funduszu, i niewykonane do dnia jego likwidacji odpowiednio
zasilają bądź są pokrywane ze środków Funduszu Wsparcia Sił Zbrojnych.
Art. 811. 1.
Projekt planu finansowego Funduszu Wsparcia Sił Zbrojnych na rok 2022,
opracowany z uwzględnieniem danych przekazanych przez Ministra Obrony
Narodowej, Bank Gospodarstwa Krajowego przedstawia:
1)     ministrowi właściwemu do spraw
finansów publicznych do uzgodnienia – w terminie 14 dni od dnia wejścia w życie
ustawy;
2)     Ministrowi Obrony Narodowej do
zatwierdzenia – w terminie 3 dni od dnia uzgodnienia z ministrem właściwym do
spraw finansĂłw publicznych.
2. Minister Obrony Narodowej może zatwierdzić
plan finansowy Funduszu, o ktĂłrym mowa w ust. 1, po uzyskaniu opinii komisji
sejmowej właściwej w sprawach obrony państwa.
3. Projekt planu finansowego Funduszu Wsparcia
Sił Zbrojnych na rok 2023, opracowany z uwzględnieniem danych przekazanych
przez Ministra Obrony Narodowej, Bank Gospodarstwa Krajowego przedstawia:
1)     ministrowi właściwemu do spraw
finansĂłw publicznych do uzgodnienia,
2)     Ministrowi Obrony Narodowej do
zatwierdzenia
– w terminie 60 dni od dnia wejścia w życie
ustawy.
4. Minister Obrony Narodowej może zatwierdzić
plan finansowy, o którym mowa w ust. 3, po uzgodnieniu z ministrem właściwym do
spraw finansów publicznych i po uzyskaniu opinii komisji sejmowej właściwej w
sprawach obrony państwa.
5. Minister Obrony Narodowej przedkłada projekt
planu finansowego Funduszu, o którym mowa w ust. 3, komisji sejmowej właściwej
w sprawach obrony państwa w terminie 14 dni od dnia jego otrzymania.
6. Od dnia wejścia w życie ustawy do dnia
zatwierdzenia projektu planu finansowego Funduszu Wsparcia Sił Zbrojnych na rok
2022 wypłaty ze środków Funduszu realizowane są zgodnie z planem finansowym
Funduszu Modernizacji Sił Zbrojnych, o którym mowa w art. 11 ustawy uchylanej w
art. 823 pkt 9, na rok 2022.
Art. 812. W roku 2022 Minister
Obrony Narodowej w ramach części budĹźetowej 29 â€“ Obrona narodowa moĹźe
zwiększyć dotacje podmiotowe dla uczelni wojskowych na zadania związane
z obroną narodową z przeznaczeniem na wypłatę uposaĹźeń i innych
należności pieniężnych dla żołnierzy zawodowych.
Art. 813. W roku
2022 Prezes Rady MinistrĂłw moĹźe, w drodze rozporządzenia, dokonywać
przeniesienia planowanych wydatkĂłw budĹźetowych między częściami i działami
budżetu państwa na zadania dotyczące kwalifikacji wojskowej.
Art. 814. 1. W stosunku do
Ĺźołnierzy, ktĂłrzy do dnia 31 grudnia 2001 r. pełnili słuĹźbę
w jednostkach wojskowych podporządkowanych Ministrowi Spraw Wewnętrznych
i Administracji lub po tym dniu pozostawali w dyspozycji tego
ministra, oraz do członków ich rodzin decyzję ustalającą prawo do odszkodowania
i jego wysokość wydaje minister właściwy do spraw wewnętrznych.
2. O uszczerbku na zdrowiu Ĺźołnierzy,
o ktĂłrych mowa w ust. 1, na skutek wypadku lub choroby oraz
o stopniu pogorszenia stanu zdrowia orzekają komisje lekarskie podległe
ministrowi właściwemu do spraw wewnętrznych na podstawie wykazu chorób
określonego przez Ministra Obrony Narodowej w przepisach wydanych na podstawie
art. 512.
3. Do komisji lekarskich, o ktĂłrych
mowa w ust. 2, kieruje minister właściwy do spraw wewnętrznych.
4. W stosunku do Ĺźołnierzy,
o ktĂłrych mowa w ust. 1, uprawnienia do przyznania odszkodowań
przewidziane w art. 520 dla Ministra Obrony Narodowej przysługują ministrowi
właściwemu do spraw wewnętrznych.
5. Odszkodowania, o ktĂłrych mowa
w ust. 1 i 4, wypłacane są z części budĹźetu państwa
pozostającej w dyspozycji ministra właściwego do spraw wewnętrznych.
6. Przepisy art. 527
ust. 4–6 stosuje się odpowiednio.
7. Minister
właściwy do spraw wewnętrznych w porozumieniu z ministrem właściwym
do spraw zabezpieczenia społecznego określi, w drodze rozporządzenia:
1)     tryb kierowania do komisji
lekarskich, sposĂłb ustalania uszczerbku na zdrowiu Ĺźołnierzy, o ktĂłrych
mowa w ust. 1, oraz związku ich śmierci ze słuĹźbą wojskową wskutek
wypadku lub choroby, jak również sposób ustalania zwiększenia uszczerbku na
zdrowiu, terminy badań lekarskich, tryb kierowania na te badania,
2)     niezbędną dokumentację lekarską
i inne dokumenty, w tym dotyczące przebiegu i warunkĂłw słuĹźby
wojskowej Ĺźołnierzy, o ktĂłrych mowa w ust. 1, mogące stanowić
podstawę orzeczenia komisji lekarskiej,
3)    
wykaz norm oceny uszczerbku na zdrowiu oraz wzĂłr skierowania do komisji
lekarskich
– kierując się koniecznością ochrony
interesĂłw osĂłb poszkodowanych.
Art. 815. Przepis art. 137 ust. 2,
w zakresie ciągłości słuĹźby, stosuje się odpowiednio do osĂłb, ktĂłre
pełniły słuĹźbę w formacjach, o ktĂłrych mowa w tym przepisie,
ktĂłre przed dniem wejścia w Ĺźycie niniejszej ustawy zostały powołane do
zawodowej służby wojskowej.
Art. 816. Przepisu art. 23 ust. 9
pkt 4 ustawy zmienianej w art. 713 niniejszej ustawy nie stosuje się
do żołnierzy, którzy zostali powołani do zawodowej służby wojskowej przed dniem
wejścia w Ĺźycie niniejszej ustawy.
Art. 817. Do okresu zatrudnienia, o ktĂłrym
mowa w art. 301 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca
1974 r. – Kodeks pracy, wlicza się okresy pełnienia czynnej słuĹźby
wojskowej pełnionej na podstawie przepisów ustaw uchylanych w art. 823
pkt 2 i 12.
Art. 818. Dokumenty etatowe jednostek
organizacyjnych oraz komórek organizacyjnych, których struktury będą wymagały
przekształcenia, zachowują waĹźność przez 5 lat od dnia wejścia
w Ĺźycie niniejszej ustawy.
Art. 819. W sprawach wszczętych
i niezakończonych przed dniem wejścia w Ĺźycie niniejszej ustawy
stosuje się przepisy dotychczasowe, o ile ustawa nie stanowi inaczej.
Art. 820. 1. Dotychczasowe przepisy wykonawcze
wydane na podstawie art. 12 ust. 2 ustawy zmienianej w art. 701
zachowują moc do dnia wejścia w Ĺźycie przepisĂłw wykonawczych wydanych na
podstawie art. 12 ust. 2 ustawy zmienianej w art. 701, w brzmieniu
nadanym niniejszą ustawą, nie dłuĹźej jednak niĹź przez 18 miesięcy od dnia
wejścia w Ĺźycie niniejszej ustawy, oraz mogą być zmieniane na podstawie
przepisĂłw dotychczasowych.
2. Dotychczasowe przepisy wykonawcze
wydane na podstawie art. 10 ust. 2a ustawy zmienianej w art. 742
zachowują moc do dnia wejścia w Ĺźycie przepisĂłw wykonawczych wydanych na
podstawie art. 10 ust. 2a ustawy, o ktĂłrej mowa w art. 742,
w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, nie dłuĹźej jednak niĹź przez
18 miesięcy od dnia wejścia w Ĺźycie niniejszej ustawy, oraz mogą być
zmieniane na podstawie przepisĂłw dotychczasowych.
Art. 821. 1. Dotychczasowe przepisy wykonawcze
wydane na podstawie art. 3 ust. 9, art. 3a ust. 3,
art. 6 ust. 2, art. 11a ust. 4, art. 11b ust. 4,
art. 11c ust. 4, art. 26 ust. 3, art. 29 ust. 8,
art. 31b, art. 39 ust. 8, art. 43, art. 44a
ust. 12, art. 45 ust. 4, art. 48 ust. 9, art. 49
ust. 3 i 4, art. 54 ust. 2 i 4, art. 54a
ust. 5, art. 56 ust. 3, art. 56 ust. 9, art. 56b
ust. 4, art. 59 ust. 6, art. 59a ust. 7, art. 60 ust.
9, art. 62, art. 64a ust. 10, art. 67 ust. 3a
i 4, art. 68 ust. 1a, art. 70 ust. 6, art. 98h
ust. 5, art. 76 ust. 14, art. 76a ust. 3, art. 83
ust. 3, art. 90a, art. 109 ust. 3, art. 111
ust. 2, art. 116 ust. 11, art. 133a ust. 4, art. 134a
ust. 12, art. 136n, art. 174 ust. 3 i art. 178,
art. 199f, art. 207 ust. 1, art. 208 ust. 5,
art. 215 ust. 1, art. 219 ust. 8 oraz art. 223a
ust. 7 ustawy uchylanej w art. 823 pkt 2 zachowują moc do
dnia wejścia w Ĺźycie przepisĂłw wykonawczych wydanych odpowiednio na
podstawie art. 15 ust. 6, art. 16 ust. 3, art. 27 ust. 2, art.
20 ust. 4, art. 21 ust. 4, art. 22 ust. 4, art. 62 ust. 8,
art. 86, art. 55, art. 158 ust. 3, art. 68, art. 88 ust. 6, art. 155
ust. 5, art. 60 ust. 7, art. 75, art. 77 ust. 4, art. 78
ust. 7, art. 593 ust. 1, art. 593 ust. 4, art. 599 ust. 4,
art. 134 ust. 3, art. 531 ust. 13, art. 533 ust. 5, art. 533
ust. 6, art. 531 ust. 13, art. 329 ust. 4 i 5 oraz art. 330
ust. 2, art. 331 ust. 9, art. 127 ust. 18, art. 140 ust. 19,
art. 139, art. 151, art. 167, art. 532 ust. 8, art. 537 ust. 2, art.
541 ust. 13, art. 308 ust. 7, art. 309 ust. 11, art. 267, art.
602, art. 670, art. 626, art. 628 ust. 6, art. 636, art. 640 ust. 8
oraz art. 646 ust. 2 niniejszej ustawy, nie dłuĹźej jednak niĹź przez 18 miesięcy
od dnia wejścia w Ĺźycie niniejszej ustawy, oraz mogą być zmieniane na
podstawie przepisĂłw dotychczasowych.
2. Dotychczasowe przepisy wykonawcze
wydane na podstawie art. 176 ust. 6 i art. 177
ust. 3 ustawy uchylanej w art. 823 pkt 2 zachowują moc do dnia
31 grudnia 2022 r. oraz mogą być zmieniane na podstawie przepisĂłw
dotychczasowych.
3. Dotychczasowe przepisy wykonawcze
wydane na podstawie art. 11a ust. 5 oraz art. 12a
ust. 3 ustawy uchylanej w art. 823 pkt 9 zachowują moc do dnia
wejścia w Ĺźycie przepisĂłw wykonawczych wydanych odpowiednio na podstawie
art. 46 ust. 6 i art. 48 ust. 4 niniejszej ustawy, nie dłuĹźej
jednak niĹź przez 18 miesięcy od dnia wejścia w Ĺźycie niniejszej
ustawy, oraz mogą być zmieniane na podstawie przepisów dotychczasowych.
4. Dotychczasowe przepisy wykonawcze wydane
na podstawie art. 4 ust. 4, art. 7 ust. 7, art. 8
ust. 3, art. 14 ust. 5, art. 15 ust. 3 oraz
art. 18 ust. 4 ustawy uchylanej w art. 823 pkt 13 zachowują
moc do dnia wejścia w Ĺźycie przepisĂłw wykonawczych wydanych odpowiednio na
podstawie art. 564, art. 566 ust. 7, art. 567 ust. 3, art. 576, art.
574 ust. 3 oraz art. 578 ust. 4 niniejszej ustawy, nie dłuĹźej
jednak niĹź przez 18 miesięcy od dnia wejścia w Ĺźycie niniejszej
ustawy, oraz mogą być zmieniane na podstawie przepisów dotychczasowych.
Art. 822. 1. Dotychczasowe przepisy wykonawcze
wydane na podstawie art. 4 ust. 3 oraz art. 34b ustawy uchylanej
w art. 823 pkt 3 zachowują moc do dnia wejścia w Ĺźycie przepisĂłw
wykonawczych wydanych odpowiednio na podstawie art. 473 ust. 8 i art. 483
niniejszej ustawy, nie dłuĹźej jednak niĹź przez 18 miesięcy od dnia wejścia
w Ĺźycie niniejszej ustawy, oraz mogą być zmieniane na podstawie przepisĂłw
dotychczasowych.
2. Dotychczasowe przepisy wykonawcze
wydane na podstawie art. 6 ustawy uchylanej w art. 823
pkt 6 zachowują moc do dnia wejścia w Ĺźycie przepisĂłw
wykonawczych wydanych na podstawie art. 676 ust. 3 niniejszej ustawy,
nie dłuĹźej jednak niĹź przez 18 miesięcy od dnia wejścia w Ĺźycie
niniejszej ustawy.
3. Dotychczasowe przepisy wykonawcze
wydane na podstawie art. 7 ustawy uchylanej w art. 823
pkt 7 zachowują moc do dnia wejścia w Ĺźycie przepisĂłw
wykonawczych wydanych na podstawie art. 679 ust. 3 niniejszej ustawy,
nie dłuĹźej jednak niĹź przez 18 miesięcy od dnia wejścia w Ĺźycie
niniejszej ustawy.
4. Dotychczasowe przepisy wykonawcze
wydane na podstawie art. 14 ust. 1 i 2, art. 15 ust. 3
oraz art. 16 ust. 3 ustawy uchylanej w art. 823 pkt 8
zachowują moc do dnia wejścia w Ĺźycie przepisĂłw wykonawczych wydanych
odpowiednio na podstawie art. 504, art. 505 ust. 3 oraz art. 506
ust. 7 niniejszej ustawy, nie dłuĹźej jednak niĹź przez
18 miesięcy od dnia wejścia w Ĺźycie niniejszej ustawy, oraz mogą być
zmieniane na podstawie przepisĂłw dotychczasowych.
5. Dotychczasowe przepisy wykonawcze
wydane na podstawie art. 6, art. 20 ust. 3
oraz art. 29 ust. 7 ustawy uchylanej w art. 823 pkt 11
zachowują moc do dnia wejścia w Ĺźycie przepisĂłw wykonawczych wydanych
odpowiednio na podstawie art. 512, art. 525 ust. 3 oraz art. 814
ust. 7 niniejszej ustawy, nie dłuĹźej jednak niĹź przez 18 miesięcy
od dnia wejścia w Ĺźycie niniejszej ustawy, oraz mogą być zmieniane na
podstawie przepisĂłw dotychczasowych.
6. Dotychczasowe przepisy wykonawcze
wydane na podstawie art. 4 ust. 5, art. 5 ust. 8,
art. 24 ust. 8, art. 26 ust. 19, art. 50a ust. 1a
i 6, art. 55 ust. 1, art. 56 ust. 5, art. 58
ust. 7, art. 59 ust. 3, art. 60 ust. 5, art. 64,
art. 67 ust. 7, art. 67a ust. 2, art. 67b ust. 2,
art. 68 ust. 8, art. 78 ust. 4 i 5, art. 80
ust. 6, art. 80 ust. 7, art. 83 ust. 6, art. 84
ust. 2 i 3, art. 85 ust. 2, art. 86 ust. 15,
art. 87 ust. 6, art. 88 ust. 3, art. 91 ust. 4,
art. 101, art. 102 ust. 10, art. 107 ust. 4,
art. 108 ust. 4, art. 118, art. 119 ust. 2 i 3,
art. 120 ust. 7, art. 123 ust. 4, art. 128,
art. 137a ust. 4, art. 137b ust. 4, art. 137b
ust. 6, art. 137c ust. 6, art. 138 ust. 7,
art. 145, art. 146 ust. 4, art. 148 ust. 5,
art. 149 ust. 5, art. 151 ust. 2, art. 155
ust. 3 ustawy uchylanej w art. 823 pkt 12 zachowują moc do dnia
wejścia w Ĺźycie przepisĂłw wykonawczych wydanych odpowiednio na podstawie
art. 134 ust. 3, art. 87 ust. 3, art. 203 ust. 8, art. 127
ust. 18, art. 332 ust. 3 i 9, art. 107, art. 335 ust. 8,
art. 338 ust. 8, art. 340 ust. 10, art. 275 ust. 7, art. 283,
art. 288 ust. 23, art. 289 ust. 3, art. 290 ust. 2, art. 295,
art. 437 ust. 3 i 4, art. 439 ust. 11, art. 439 ust. 12,
art. 442 ust. 7, art. 443 ust. 8 i 9, art. 444 ust. 2, art.
445 ust. 15, art. 446 ust. 6, art. 447 ust. 3, art. 455
ust. 4, art. 467, art. 468 ust. 10, art. 342 ust. 4, art. 344
ust. 3, art. 234, art. 235 ust. 8 i 9, art. 236 ust. 17,
art. 239 ust. 7, art. 100, art. 270 ust. 2, art. 334 ust. 4, art. 334
ust. 5, art. 78 ust. 7, art. 534 ust. 7, art. 551, art. 552
ust. 4, art. 554 ust. 5, art. 300 ust. 5, art. 302 ust. 3,
art. 557 ust. 9 niniejszej ustawy, nie dłuĹźej jednak niĹź przez
18 miesięcy od dnia wejścia w Ĺźycie niniejszej ustawy, oraz mogą być
zmieniane na podstawie przepisĂłw dotychczasowych.
7. Dotychczasowe przepisy wykonawcze
wydane na podstawie art. 15, art. 42 i art. 85 ustawy
uchylanej w art. 823 pkt 14 zachowują moc do dnia wejścia
w Ĺźycie przepisĂłw wykonawczych wydanych odpowiednio na podstawie art. 429,
art. 379 i art. 403 ust. 8 niniejszej ustawy, nie dłuĹźej jednak niĹź
przez 18 miesięcy od dnia wejścia w Ĺźycie niniejszej ustawy, oraz
mogą być zmieniane na podstawie przepisów dotychczasowych.
Rozdział 3
Przepisy
końcowe
Art. 823. Tracą moc:
1)     ustawa z dnia
21 kwietnia 1966 r. o ustanowieniu medalu „Za udział
w walkach o Berlin” i medalu „Za zasługi dla obronności kraju”
(Dz. U. z 2019 r. poz. 425);
2)     ustawa z dnia
21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony
Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2021 r. poz. 372
i 1728);
3)     ustawa z dnia
17 grudnia 1974 r. o uposaĹźeniu Ĺźołnierzy niezawodowych
(Dz. U. z 2017 r. poz. 2146);
4)     ustawa z dnia 30 lipca
1992 r. o ustanowieniu Święta Wojska Polskiego (Dz. U.
poz. 303);
5)     ustawa z dnia
3 paĹşdziernika 1992 r. o przysiędze wojskowej (Dz. U.
poz. 386);
6)     ustawa z dnia
14 grudnia 1995 r. o ustanowieniu Medalu „Siły Zbrojne
w SłuĹźbie Ojczyzny” (Dz. U. z 1996 r. poz. 140);
7)     ustawa z dnia
3 września 1999 r. o ustanowieniu Medalu Wojska Polskiego
(Dz. U. poz. 936);
8)     ustawa z dnia 25 maja
2001 r. o odpowiedzialności majątkowej Ĺźołnierzy (Dz. U.
z 2018 r. poz. 85);
9)     ustawa z dnia 25 maja
2001 r. o przebudowie i modernizacji technicznej oraz
finansowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U.
z 2022 r. poz. 161);
10)   ustawa z dnia 23 sierpnia 2001 r. o
organizowaniu zadań na rzecz obronności państwa realizowanych przez
przedsiębiorców (Dz. U. z 2020 r. poz. 1669);
11)   ustawa z dnia 11 kwietnia
2003 r. o Ĺ›wiadczeniach odszkodowawczych przysługujących w razie
wypadkĂłw i chorĂłb pozostających w związku ze słuĹźbą wojskową
(Dz. U. z 2017 r. poz. 1950);
12)   ustawa z dnia 11 września
2003 r. o słuĹźbie wojskowej Ĺźołnierzy zawodowych (Dz. U.
z 2022 r. poz. 536);
13)   ustawa z dnia 28 listopada
2003 r. o słuĹźbie zastępczej (Dz. U. z 2018 r.
poz. 885);
14)   ustawa z dnia 9 paĹşdziernika
2009 r. o dyscyplinie wojskowej (Dz. U. z 2021 r.
poz. 1489).
Art. 824. Ustawa wchodzi w Ĺźycie po upływie 30
dni od dnia ogłoszenia, z wyjątkiem:
1)     art. 288 ust. 2 i art. 777
ust. 4, ktĂłre wchodzą w Ĺźycie z dniem następującym po dniu
ogłoszenia;
2)     art. 439 ust. 1 pkt 4,
ktĂłry wchodzi w Ĺźycie z dniem 1 stycznia 2023 r.
MARSZAŁEK SEJMU
/ – / Elżbieta Witek
[1])    Niniejszą ustawą zmienia się ustawy: ustawę z dnia 23 czerwca
1973 r. o opłatach w sprawach karnych, ustawę z dnia 29 maja 1974 r. o
zaopatrzeniu inwalidĂłw wojennych i wojskowych oraz ich rodzin, ustawę z
dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy, ustawę z dnia 21 grudnia 1978 r. o
odznakach i mundurach, ustawę z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji
Sanitarnej, ustawę z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych, ustawę z dnia
31 stycznia 1989 r. o gospodarce finansowej przedsiębiorstw państwowych, ustawę
z dnia 17 maja 1989 r. o gwarancjach wolności sumienia i wyznania, ustawę z
dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji, ustawę z dnia 12 października 1990 r. o
Straży Granicznej, ustawę z dnia 24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz
niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego, ustawę
z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawę z dnia
15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawę z dnia 10
grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich
rodzin, ustawę z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych,
ustawę z dnia 22 czerwca 1995 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych
Rzeczypospolitej Polskiej, ustawę z dnia 14 grudnia 1995 r. o urzędzie Ministra
Obrony Narodowej, ustawę z dnia 8 sierpnia 1996 r. o Radzie Ministrów, ustawę z
dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodach lekarza i lekarza dentysty, ustawę z dnia 6
czerwca 1997 r. – Kodeks karny wykonawczy, ustawę z dnia 6 czerwca 1997 r. –
Kodeks postępowania karnego, ustawę z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym,
ustawę z dnia 21 sierpnia 1997 r. – Prawo o ustroju sądów wojskowych, ustawę z
dnia 29 sierpnia 1997 r. o Narodowym Banku Polskim, ustawę z dnia 13
października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, ustawę z dnia 17
grudnia 1998 r. o zasadach użycia lub pobytu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej
Polskiej poza granicami państwa, ustawę z dnia 25 czerwca 1999 r. o
świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i
macierzyństwa, ustawę z dnia 24 lipca 1999 r. o szczególnych zasadach,
warunkach i trybie mianowania na wyższe stopnie wojskowe żołnierzy
uczestniczących w walkach o wolność i niepodległość Polski podczas II
wojny światowej i w okresie powojennym, ustawę z dnia 23 września 1999 r. o
zasadach pobytu wojsk obcych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz
zasadach ich przemieszczania się przez to terytorium, ustawę z dnia 23
grudnia 1999 r. o kształtowaniu wynagrodzeń w państwowej sferze budżetowej oraz
o zmianie niektórych ustaw, ustawę z dnia 8 września 2000 r. o komercjalizacji
i restrukturyzacji przedsiębiorstwa państwowego „Polskie Koleje Państwowe”,
ustawę z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych, ustawę
z dnia 6 lipca 2001 r. o przetwarzaniu informacji kryminalnych, ustawę z dnia
27 lipca 2001 r. – Prawo o ustroju sądów powszechnych, ustawę z dnia 24
sierpnia 2001 r. o Żandarmerii Wojskowej i wojskowych organach porządkowych,
ustawę z dnia 24 sierpnia 2001 r. – Kodeks postępowania w sprawach o
wykroczenia, ustawę z dnia 21 czerwca 2002 r. o materiałach wybuchowych
przeznaczonych do użytku cywilnego, ustawę z dnia 3 lipca 2002 r. – Prawo
lotnicze, ustawę z dnia 29 sierpnia 2002 r. o stanie wojennym oraz o
kompetencjach Naczelnego Dowódcy Sił Zbrojnych i zasadach jego podległości
konstytucyjnym organom Rzeczpospolitej Polskiej, ustawę z dnia 30 sierpnia 2002
r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, ustawę z dnia 28
lutego 2003 r. – Prawo upadłościowe, ustawę z dnia 22 maja 2003 r. o
ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim
Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, ustawę z dnia 13 listopada 2003 r. o
dochodach jednostek samorządu terytorialnego, ustawę z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, ustawę
z dnia 9 czerwca 2006 r. o Służbie Kontrwywiadu Wojskowego oraz Służbie Wywiadu
Wojskowego, ustawę z dnia 16 listopada 2006 r. o opłacie skarbowej, ustawę z
dnia 21 listopada 2008 r. o służbie cywilnej, ustawę z dnia 5 grudnia 2008 r. o
zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi, ustawę z dnia
23 stycznia 2009 r. o wojewodzie i administracji rządowej w wojewĂłdztwie,
ustawę z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, ustawę z dnia 9
kwietnia 2010 r. o Służbie Więziennej, ustawę z dnia 5 sierpnia 2010 r. o
ochronie informacji niejawnych, ustawę z dnia 24 września 2010 r. o ewidencji
ludności, ustawę z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami, ustawę z
dnia 5 stycznia 2011 r. – Kodeks wyborczy, ustawę z dnia 15 kwietnia 2011 r. o
działalności leczniczej, ustawę z dnia 28 kwietnia 2011 r. o systemie
informacji w ochronie zdrowia, ustawę z dnia 19 sierpnia 2011 r. o weteranach
działań poza granicami państwa, ustawę z dnia 24 maja 2013 r. o środkach
przymusu bezpośredniego i broni palnej, ustawę z dnia 15 maja 2015 r. – Prawo
restrukturyzacyjne, ustawę z dnia 10 lipca 2015 r. o Agencji Mienia Wojskowego,
ustawę z dnia 24 lipca 2015 r. – Prawo o zgromadzeniach, ustawę z dnia 11
września 2015 r. o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej, ustawę z
dnia 28 stycznia 2016 r. – Prawo o prokuraturze, ustawę z dnia
10 czerwca 2016 r. o działaniach antyterrorystycznych, ustawę z
dnia 14 grudnia 2016 r. – Prawo oświatowe, ustawę z dnia 27 paĹşdziernika
2017 r. o podstawowej opiece zdrowotnej, ustawę z dnia 8 grudnia 2017
r. o Służbie Ochrony Państwa, ustawę z dnia 1 marca 2018 r. o przeciwdziałaniu
praniu pieniędzy oraz finansowaniu terroryzmu, ustawę z dnia 5 lipca 2018 r. o
krajowym systemie cyberbezpieczeństwa, ustawę z dnia 20 lipca 2018 r. – Prawo o
szkolnictwie wyższym i nauce, ustawę z dnia 23 października 2018 r. o Rządowym
Funduszu Rozwoju Dróg, ustawę z dnia 22 listopada 2018 r. o dokumentach
publicznych, ustawę z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych
z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób
zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych, ustawę z dnia 10 grudnia
2020 r. o zawodzie farmaceuty, ustawę z dnia 17 grudnia 2020 r. o rezerwach
strategicznych, ustawę z dnia 21 stycznia 2021 r. o słuĹźbie
zagranicznej, ustawę z dnia 24 czerwca 2021 r. o szczególnych rozwiązaniach
związanych z organizacją XI sesji Światowego Forum Miejskiego w Katowicach w
roku 2022 i ustawę z dnia 2 grudnia 2021 r. o szczególnych zasadach
wynagradzania osób realizujących zadania z zakresu cyberbezpieczeństwa oraz
uchyla się ustawy: ustawę z dnia 21 kwietnia 1966 r. o ustanowieniu Medalu „Za
udział w walkach o Berlin” i Medalu „Za zasługi dla obronności kraju”, ustawę z
dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej
Polskiej, ustawę z dnia 17 grudnia 1974 r. o uposażeniu żołnierzy
niezawodowych, ustawę z dnia 30 lipca 1992 r. o ustanowieniu Święta Wojska
Polskiego, ustawę z dnia 3 października 1992 r. o przysiędze wojskowej, ustawę
z dnia 14 grudnia 1995 r. o ustanowieniu Medalu „Siły Zbrojne w Służbie
Ojczyzny”, ustawę z dnia 3 września 1999 r. o ustanowieniu Medalu Wojska
Polskiego, ustawę z dnia 25 maja 2001 r. o odpowiedzialności majątkowej
żołnierzy, ustawę z dnia 25 maja 2001 r. o przebudowie i modernizacji
technicznej oraz finansowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, ustawę z
dnia 23 sierpnia 2001 r. o organizowaniu zadań na rzecz obronności państwa
realizowanych przez przedsiębiorców, ustawę z dnia 11 kwietnia 2003 r. o
świadczeniach odszkodowawczych przysługujących w razie wypadków i chorób
pozostających w związku ze służbą wojskową, ustawę z dnia 11 września 2003 r. o
służbie wojskowej żołnierzy zawodowych, ustawę z dnia 28 listopada 2003 r. o służbie
zastępczej i ustawę z dnia 9 października 2009 r. o dyscyplinie wojskowej.
[2])   
Zmiana wymienionego rozporządzenia została ogłoszona w Dz. Urz. UE L 127 z
23.05.2018, str. 2 oraz Dz. Urz. UE L 74 z 04.03.2021, str. 35.
[3])   
Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. poz.
1236, 1535, 1773, 1927, 1981, 2054 i 2270.
[4])   
Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2021
r. poz. 463, 694, 720, 1641, 1997, 2165, 2269 i 2328.
[5])   
Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2021
r. poz. 1292, 1559, 1773, 1834, 1981, 2105, 2120, 2232, 2270, 2427 i 2469 oraz
z 2022 r. poz. 64, 91 i 526.
[6])   
Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2021
r. poz. 1162, 1621, 2270, 2317 i 2445 oraz z 2022 r. poz. 91.
[7])   
Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2021
r. poz. 1981, 2052, 2262, 2270, 2289, 2328 i 2459 oraz z 2022 r. poz. 1, 366 i
480.
[8])   
Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2021
r. poz. 1163, 1243, 1551, 1574, 1834, 1981, 2071, 2105, 2133, 2232, 2269, 2270,
2328, 2376, 2427, 2430 i 2490 oraz z 2022 r. poz. 1, 24, 64, 138, 501 i 558.
[9])   
Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2021
r. poz. 463, 694, 720, 1641, 1997, 2165, 2269 i 2328.
[10])  Zmiany tekstu
jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2021 r. poz. 432,
619, 1621, 1834, 1981 i 2105.
[11])  Zmiany tekstu
jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2021 r. poz. 1236,
1535, 1773, 1927, 1981, 2054 i 2270.
[12])  Zmiany tekstu
jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2021 r. poz. 1292,
1559, 1773, 1834, 1981, 2105, 2120, 2232, 2270, 2427 i 2469 oraz z 2022 r. poz.
64, 91 i 526.
[13])  Zmiany tekstu
jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2021 r. poz. 1236,
1535, 1773, 1927, 1981, 2054 i 2270.
[14])  Zmiany tekstu
jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2021 r. poz. 2120,
2133, 2262, 2269, 2317, 2368 i 2459 oraz 2022 r. poz. 202 i 218.