Sekcja Wioślarska AZS Wilno
Sekcja wioślarska AZS Wilno powstała w 1923 roku w ramach nieistniejącego już klubu uczelnianego AZS Wilno, który funkcjonował przy Uniwersytecie im. Stefana Batorego w Wilnie.
Historia
Po utworzeniu w 1921 roku wileńskiego Akademickiego Związku Sportowego, wśród wykładowców oraz studentów Uniwersytetu Wileńskiego, którzy wówczas wiosłowali w Wileńskim Towarzystwie Wioślarskim, zrodziła się idea powołania sekcji akademickiej. Sekcja została założona w 1923 roku, początkowo działając przy WTW Wilno i korzystając z jego przystani oraz sprzętu. W tym okresie kierowali nią profesor Jerzy Lande oraz doktor Stanisław Szeligowski.
W 1925 roku klub został przyjęty do Polskiego Związku Towarzystw Wioślarskich.
Aby osiągnąć samodzielność, sekcja podjęła działania mające na celu budowę własnej przystani. Wsparcie finansowe zapewnił rektor Uniwersytetu Wileńskiego, a także wojewoda wileński, Władysław Raczkiewicz. Miasto Wilno użyczyło grunt nad Wilią, obok Pałacu Słuszków. Budowa przystani zakończyła się wiosną 1926 roku; ulokowano tam hangar łodziowy, warsztat szkutniczy oraz pomieszczenia bytowe. Latem organizowano przy pomostach tymczasową pływalnię, a przystań szybko stała się popularnym miejscem spotkań studentów USB. Podczas ceremonii otwarcia klub otrzymał 9 łodzi wioślarskich, w tym sprzęt wyczynowy.
Środki na działalność sekcji pozyskiwano od rektora Uniwersytetu Wileńskiego, a także z dotacji Państwowego Urzędu Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego oraz ze składek członkowskich. W skład sekcji wchodzili głównie studenci Uniwersytetu Wileńskiego oraz jego kadra. Przy klubie istniała także sekcja uczniowska, w której trenowali uczniowie Szkoły Technicznej w Wilnie. Od 1926 roku w klubie zaczęły trenować również wioślarki, które w latach 30. odnosiły znaczące sukcesy w rywalizacji krajowej.
Początkowo sekcja koncentrowała się głównie na turystyce wioślarskiej, zarówno jednodniowej, jak i wielodniowej. Udział w zawodach był ograniczony z powodu braku środków finansowych. W pierwszych latach władze klubu uważały, że koszty dojazdu na zawody powinny pokrywać sami zawodnicy. Jednak z czasem działalność sportowa zyskiwała coraz większe uznanie, a w drugiej połowie lat 20. zatrudniono dr. Mazurka, trenera z AZS Warszawa, co przyczyniło się do rozwoju klubu. Na przełomie lat 20. i 30. AZS stał się najsilniejszym klubem wioślarskim w Wilnie. W drugiej połowie lat 30. pojawiła się grupa regularnie trenujących zawodników, którzy zaczęli zdobywać medale mistrzostw Polski. Mimo to, AZS Wilno nie mógł konkurować z innymi klubami z uwagi na odległości oraz ograniczony budżet sekcji.
Wielkim osiągnięciem organizacyjnym sekcji było zbudowanie w 1937 roku ośrodka sportów wodnych nad Jeziorem Trockim, który zapewniał doskonałe warunki treningowe nie tylko dla wioślarzy, ale także dla zawodników innych sekcji AZS Wilno, takich jak pływacka, lekkoatletyczna i żeglarska.
Wybuch II wojny światowej zakończył działalność klubu AZS Wilno.
Galeria zdjęć
Wyniki sportowe
W kontekście krajowej rywalizacji, AZS Wilno był przeciętnym klubem wioślarskim. Udało mu się jednak zdobyć jeden tytuł Mistrza Polski, który w 1939 roku zdobyła Maria Kepel na jedynce. To osiągnięcie miało szczególne znaczenie, ponieważ w dwudziestoleciu międzywojennym tytuły Mistrzów Polski przyznawano tylko w niektórych konkurencjach, a ich liczba była znacznie mniejsza niż obecnie. W rywalizacji międzynarodowej pewne sukcesy odnosił także Jerzy Kepel, który również startował na jedynce. Do ostatniej chwili rywalizował o prawo startu na igrzyskach olimpijskich w Berlinie z Rogerem Verey, uznawanym za najlepszego polskiego wioślarza dwudziestolecia.
Sekcja wioślarska AZS Wilno brała udział w międzyklubowej rywalizacji od 1923 roku. Była klasyfikowana przez PZTW od 1927 roku, a punktacja klubowa prowadzona była od 1925 roku. W poszczególnych latach uzyskała następujące wyniki w klasyfikacji, według tabel punktacyjnych PZTW, podając miejsce oraz liczbę klubów, które zdobyły punkty w regatach:
- w 1927 – 11 miejsce na 15 klubów,
- w 1928 – nie sklasyfikowana,
- w 1929 – 9 miejsce na 19 klubów (3 miejsce wśród kobiet na 7 klubów),
- w 1930 – nie sklasyfikowana,
- w 1931 – 17 miejsce na 27 klubów (2 miejsce wśród kobiet na 10 klubów),
- w 1932 – 18 miejsce na 27 klubów,
- w 1933 – 11 miejsce na 42 kluby,
- w 1934 – 9 miejsce na 41 klubów,
- w 1935 – 22 miejsce na 46 klubów,
- w 1936 – 40 miejsce na 42 kluby,
- w 1937 – nie sklasyfikowana,
- w 1938 – 21 miejsce na 44 kluby (6 miejsce wśród kobiet na 12 klubów),
- w 1939 – 26 miejsce na 36 klubów.
Warto zauważyć, że wiele klubów w danym roku nie uczestniczyło w rywalizacji lub nie zdobyło punktów.
Najwybitniejsi zawodnicy
Najbardziej wyróżniającymi się zawodnikami AZS Wilno byli rodzeństwo Kepelów:
Jerzy Kepel, jeden z najlepszych polskich skifistów lat 30. XX wieku, osiągnął następujące wyniki:
- 1935 – Mistrzostwa Polski w Bydgoszczy – srebrny medal,
- 1936 – Mistrzostwa Polski w Bydgoszczy – srebrny medal,
- 1936 – regaty międzynarodowe w Wiedniu – srebrny medal,
- 1936 – regaty międzynarodowe w Budapeszcie – złoty medal,
- 1936 – regaty międzynarodowe w Paryżu – złoty medal,
- 1939 – Mistrzostwa Polski w Witobelu – srebrny medal.
Maria Kepel, Mistrzyni Polski, była jedną z najlepszych polskich skifistek końca lat 30, osiągając następujące sukcesy:
- 1939 – Mistrzostwa Polski w Witobelu – złoty medal,
- 1939 – Regaty Międzynarodowe w Bydgoszczy – złoty medal.
Zobacz też
Przypisy
Bibliografia
Działalność Sekcji Wioślarskiej Akademickiego Związku Sportowego w Wilnie w latach 1923-1939, Ryszard L. Kobendza, Warszawa 1989.
Akademicki Związek Sportowy przy Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie – zarys działalności, Patryk Tomaszewski, Kultura Fizyczna 2016, t. XV, nr 2, s. 29–43.
Klultura fizyczna na Wileńszczyźnie w latach 1900-1939. Zarys monograficzny dziejów, Henryk Laskiewicz, ISBN 83-87341-99-1.