ATS 1
ATS 1 (ang. Applications Technology Satellite 1) to amerykański satelita technologiczny, który miał na celu testowanie komponentów przyszłych satelitów, zwłaszcza tych związanych z telekomunikacją i meteorologią. Został stworzony dla NASA przez firmę Hughes i wyniesiony na orbitę w grudniu 1966 roku. Satelita funkcjonował aż do 1985 roku, w trakcie swojej pracy koncentrując się głównie na testach urządzeń łącznościowych oraz obserwacyjnych.
Budowa i działanie
Firma Hughes zdobyła pierwsze doświadczenia w zakresie komunikacyjnych satelitów geostacjonarnych, budując pionierskie satelity serii Syncom – Syncom 1, 2 i 3, które oparte były na platformie HS-301. Drugą generację reprezentował satelita Intelsat 1, zbudowany na podstawie platformy HS-303. Kolejnym krokiem rozwoju były satelity oparte na platformie HS-303A, z której powstały satelity Intelsat 2.
Następnym etapem w rozwoju była testowa platforma HS-306, do której przynależał także ATS 1. W porównaniu do swoich poprzedników zwiększono masę, zewnętrzne wymiary, moc nadajników oraz ilość paliwa. Konstrukcja satelity zachowała cylindryczny kształt kadłuba, przez który przebiegał centralny element w postaci walca. Na jednym końcu znajdował się silnik rakietowy, a na drugim anteny radiowe. W przestrzeni pomiędzy ściankami cylindra a rdzeniem satelity umieszczono baterie, elektronikę oraz zapasy paliwa potrzebne do utrzymania odpowiedniej pozycji na orbicie. Górna i dolna część satelity były zabezpieczone osłonami termicznymi, a boki pokryte panelami ogniw słonecznych, które generowały moc 180 W i współpracowały z akumulatorem kadmowo-niklowym o pojemności 26 Ah. Wysokość satelity wynosiła 135 cm, a jego średnica to 142 cm. Stabilizacja satelity odbywała się za pomocą obrotów.
Projekty badawcze
Głównym celem satelity ATS 1 było testowanie metod wykonywania zdjęć meteorologicznych oraz ich przesyłania do stacji naziemnych. Dodatkowo satelita retransmitował dane meteorologiczne z różnych źródeł, w tym ze stacji naziemnych. W ramach testów środowiska pracy przyszłych satelitów geostacjonarnych na ATS 1 zainstalowano czujniki do pomiaru m.in. promieniowania kosmicznego oraz natężenia ziemskiego pola magnetycznego. Wśród urządzeń biorących udział w badaniach znalazły się:
- Spin-Scan Cloudcover Camera – kamera z optyką opartą na teleskopie Cassegraina, służąca do rejestracji pokrywy chmur na oświetlonej przez Słońce części Ziemi. Rozdzielczość kamery wynosiła 4 km, a jej masa to 7,3 kg. Została zbudowana głównie w współpracy z University of Wisconsin-Madison.
- Biaxial Fluxgate Magnetometer – magnetometr transduktorowy do pomiarów właściwości linii ziemskiego pola magnetycznego na orbicie geostacjonarnej, zbudowany we współpracy z Uniwersytetem Kalifornijskim.
- Spektroskop elektronowy – urządzenie do pomiarów elektronów w przestrzeni kosmicznej w zakresie energetycznym od 50 do 1000 keV, zbudowane przy współpracy z Uniwersytetem Minesoty.
Misja
Misja rozpoczęła się 7 grudnia 1966 roku, kiedy to rakieta Atlas SLV-3 Agena D wyniosła satelitę technologicznego ATS 1 na orbitę okołoziemską z kosmodromu Cape Canaveral Air Force Station. Po dotarciu na orbitę ATS 1 otrzymał oznaczenie COSPAR 1966-110A i został umieszczony na orbicie geostacjonarnej nad Pacyfikiem.
Większość testów i eksperymentów przeprowadzonych przez ATS 1 uznano za udane. Transmisje danych w czasie rzeczywistym z satelity trwały do 1970 roku. Po tym okresie satelita był wykorzystywany przez różne instytucje, w tym NOAA. Pracę zakończył w 1985 roku.
Satelita nadal pozostaje na orbicie geostacjonarnej, której parametry wynoszą 35 740,1 km w perygeum i 35 781,3 km w apogeum.