Association Sportive de Monaco Football Club
AS Monaco FC to klub piłkarski z siedzibą w Monako, w dzielnicy Fontvieille, założony 23 sierpnia 1924 roku.
Historia
Książęce początki
AS Monaco FC powstało w 1924 roku, jednak nie był to standardowy klub piłkarski. W tamtym okresie oferował także sekcje sportowe takie jak koszykówka, pływanie oraz lekkoatletyka. Drużyna z Księstwa Monako miała wysokie aspiracje, co było związane z patronatem księcia, który mieszkał w tym niewielkim państwie. Marzenia o awansie do najwyższej ligi spełniły się w sezonie 1953/1954, kiedy to zagrali pierwszy mecz u siebie przeciwko Toulousie, kończąc go porażką 2:3. Pierwszy mecz wyjazdowy z AS Saint-Étienne zakończył się remisem 1:1. Ostatecznie sezon AS Monaco zakończyło na 10. miejscu, a w skład drużyny wchodzili tacy piłkarze jak: Henri Skiba, Jean Saunier, Serge Pedini i Lazare Gianessi.
Pierwsze sukcesy i porażki
W 1960 roku, pod wodzą Luciena Leduca, zespół zdobył swój pierwszy Puchar Francji, pokonując AS Saint-Étienne w finale 4:2. Rok później AS Monaco zdobyło pierwszy tytuł mistrza Francji, mając w składzie m.in. Michel Hidalgo, Henri Biancheri, Theo oraz Delio Onnisa. W sezonie 1962/1963 drużyna obroniła tytuł mistrzowski oraz zdobyła Puchar Francji. Po odejściu trenera nastąpiły trudniejsze czasy, a AS Monaco borykało się z problemami, tułając się między pierwszą a drugą ligą do połowy lat 70. XX wieku. Wówczas prezesem klubu został Jean-Louis Campora, który ponownie zatrudnił Leduca, co doprowadziło do powrotu na najwyższy poziom rozgrywek oraz zdobycia tytułu mistrza w 1978 roku. W swoim debiutanckim meczu w Pucharze Europy Monaco wygrało 7:2 z AEK Ateny, ale później przegrało z Interem Mediolan. W sezonie 1975/1976 „Czerwono-Biali” opuścili Ligue 1, ale szybko wrócili, kończąc swój pierwszy sezon po powrocie na 1. miejscu. W 1979 roku do klubu dołączył Roger Milla, który po sezonie opuścił zespół.
Wyrabianie marki 1980
W 1980 roku AS Monaco zdobyło Puchar Francji, a dwa lata później kolejne mistrzostwo. W tym czasie w drużynie pojawiły się talenty takie jak Claude Puel, Manuel Amoros i Bruno Bellone, a także uznani zawodnicy jak Umberto Barberis, Ralf Edström, Jacques Perais oraz Éric Pécout. Te nazwiska przyciągały na Stade Louisa II (otwartym w 1937 r.) średnio 7 tysięcy widzów. W sezonie 1984/1985 zespół ponownie zdobył Puchar Francji. Mimo odejścia Leduca, klub nie pogrążył się w kryzysie, a lata 80. przyniosły dwa Puchary Francji (1980 i 1985) oraz dwa tytuły mistrza (1982 i 1988). Klub miał problemy na arenie międzynarodowej. W lipcu 1987 roku Arsène Wenger objął stanowisko trenera, a w swoim pierwszym sezonie zdobył mistrzostwo Francji i osiągnął ćwierćfinał Pucharu Europy, gdzie zespół odpadł z Galatasaray SK. W maju 1989 roku „Czerwono-Biali” przegrali w finale Pucharu Francji z Olympique Marsylia, ale dostali szansę w Pucharze Zdobywców Pucharów, docierając do półfinału. W 1991 roku ponownie spotkali się w finale Pucharu Francji z Olympique Marsylia, tym razem wygrywając. W składzie znajdowali się tacy gracze jak Jean-Luc Ettori, Marcelo Diba, Luca Sonora, Claude Puel, Gérald Passi, Roger Mendy, George Weah oraz Ramón Díaz. Po wygraniu Pucharu Francji w sezonie 1990/1991, w Pucharze Zdobywców Pucharów wyeliminowali kolejno Swansea City, IFK Norrköping, AS Romę, a w półfinale Feyenoord Rotterdam. Niestety w finale na Estádio da Luz w Lizbonie przegrali z Werderem Brema. Po wykryciu skandalu korupcyjnego w Olympique Marsylia, AS Monaco otrzymało szansę na granie w eliminacjach Ligi Mistrzów, gdzie pokonali AEK Ateny oraz Steauę Bukareszt. W grupie musieli zmierzyć się z FC Barceloną, Galatasaray SK oraz Spartakiem Moskwa, z której wyszli bez problemów, ale w półfinale przegrali z AC Milanem. Problemy kadrowe (kontuzje Jürgena Klinsmanna, Enzo Scifo, Viauda, wyjazd Victora Ikpeby na Puchar Narodów Afryki) spowodowały spadek formy zespołu. Po 7 latach pracy, Arsène Wenger podał się do dymisji, a jego miejsce zajął Jean-Luc Ettori, a następnie Jean Tigana, który wprowadził nowe pomysły do drużyny. W sezonie 1995/1996 królem strzelców Division 1 został Sonny Anderson, który stał się nową gwiazdą zespołu. Rok później ASM zdobyło 6. tytuł Mistrza Francji z zawodnikami takimi jak Sylvain Legwinski, Sonny Anderson, David Trezeguet, Thierry Henry, Emmanuel Petit, Ali Benarbia, Victor Ikpeba i Patrick Blondeau. W „mistrzowskim sezonie” drużyna strzeliła 69 goli. W Pucharze UEFA dotarli do półfinału, gdzie zostali wyeliminowani przez Inter Mediolan. Kolejny tytuł mistrzowski AS Monaco zdobyło w sezonie 1999/2000.
Później Didier Deschamps objął stanowisko trenera w ASM, zatrudniając Jeana-Luca Ettoriego do szkolenia bramkarzy, co przyniosło efekty w postaci lepszej gry Flavio Romy. Deschamps postawił na młodzież, pozyskując Sébastien Squilacciego, Érica Cubillera, Patrice Evrę oraz Jaroslava Plašila. W sezonie 2002/2003 AS Monaco zostało wicemistrzem Francji. Później zespół stracił swojego kluczowego zawodnika, Shabani Nondę, który doznał poważnej kontuzji. Liczono, że zastąpi go Emmanuel Adebayor razem z Souleymane Camarą. W sezonie 2003/2004 AS Monaco miało udany występ w Lidze Mistrzów, przechodząc przez grupę, w której m.in. pokonali Deportivo La Coruña 8:3, Chelsea F.C. 5:3 oraz Real Madryt w ćwierćfinale. W finale przegrali z FC Porto. Ostatecznie AS Monaco zakończyło sezon z finałem Ligi Mistrzów oraz trzecim miejscem w tabeli, co zapewniło im kwalifikacje do Ligi Mistrzów na następny sezon. Po odejściu gwiazd, takich jak Morientes, Rothen, Pršo, Márquez, Grax, Guili i Ibarra, AS Monaco napotkało trudności w kolejnym sezonie z powodu braku zgrania i doświadczenia. Do klubu przyszli Javier Saviola (wypożyczony z Barcelony), Maicon (kupiony z Cruzeiro EC) oraz Mohamed Kallon (kupiony z Interu Mediolan). ASM nie poszło najlepiej w europejskich pucharach, a w lidze zajęli ponownie 3. miejsce, co zapewniało im kwalifikacje do Ligi Mistrzów. Didier Deschamps podał się do dymisji.
Kryzys
Po jego odejściu w klubie zapanował chaos, a w ciągu kilku lat zatrudniano i zwalniano trenerów w związku z kiepskimi wynikami. Klub plasował się w okolicach środka tabeli. Choć w sezonie 2006/2007 zespół pozyskał Yaya Touré, Juana Pablo Pino, Jérémiego Méneza oraz Marco Di Vaio, nie udało im się zakwalifikować do Ligi Mistrzów. Rok później do drużyny dołączył Nenê, jednak sytuacja nie uległa poprawie. W 2008 roku Jérôme de Bontin, główny akcjonariusz klubu, postanowił odmłodzić zespół, sprowadzając kilku utalentowanych zawodników, takich jak Park Chu-young oraz Nicolas N’Koulou. Klub zakończył sezon w środku tabeli, a Bontin zrezygnował z posady, ustępując miejsca bankierowi Etienne’owi Franzim, który również nie zdołał poprawić sytuacji. AS Monaco stało się ligowym średniakiem, a częste zmiany trenerów pogłębiały kryzys, co ostatecznie doprowadziło do spadku do drugiej ligi w sezonie 2010/2011. W lipcu 2009 roku, po odejściu brazylijskiego trenera Ricardo Gomesa, na stanowisko trenera powołano Guya Lacombe, który natychmiast zaczął wymieniać niepotrzebnych graczy na młodych, takich jak: Cédric Mongongu, Serge Gakpé, Pierre-Emerick Aubameyang, Frédéric Nimani, Yohan Mollo oraz Layvin Kurzawa.
Era Dmitrija Rybołowlewa
Na zapleczu Ligue 1, Monaco znów zawodziło, a gdy wydawało się, że klub może się rozpaść, na przełomie 2011 i 2012 roku nowym właścicielem zespołu został rosyjski multimiliarder Dmitrij Rybołowlew (93. na liście najbogatszych według magazynu Forbes), który zobowiązał się zainwestować przynajmniej 100 milionów euro w ciągu kolejnych czterech lat. W 2012 roku Laurent Banide został zastąpiony na stanowisku trenera przez Marco Simone. W zimowym oknie transferowym klub pozyskał młodego napastnika Emmanuela Rivière. Ostatecznie zespół prowadzony przez włoskiego trenera poradził sobie w Ligue 2 bez większych problemów. W sezonie 2013/2014, po powrocie do Ligue 1, Rybołowlew przekroczył budżet, sprowadzając do klubu Rademela Falcao, Ricardo Carvalho, João Moutinho, Jamesa Rodrígueza, Érica Abidala, Geoffreya Kondogbie, Jérémiego Toulalana oraz Nicolasa Isimat-Mirina za łączną kwotę 160 mln euro. Nowym trenerem klubu został Claudio Ranieri. Po pozyskaniu tylu nowych, utalentowanych zawodników przyszedł czas na przewietrzenie kadry, a klub opuścili Adriano, Aleksandros Dziolis, Ibrahima Touré oraz Nampalys Mendy, a wielu graczy zostało wypożyczonych (m.in. Gaetano Monachello czy Carl Medjani).
AS Monaco zakończyło rundę jesienną Ligue 1 na drugim miejscu, tracąc trzy punkty do lidera Paris Saint-Germain. Zimą zespół zasilili Lacina Traoré, Elderson, Dimityr Berbatow oraz Aymen Abdennour.
W lipcu 2014 roku AS Monaco sprzedało Jamesa Rodrígueza za rekordową kwotę 75 milionów euro.
Największym sukcesem klubu w erze Rybołowlewa było zdobycie mistrzostwa Francji w sezonie 2016/2017 oraz dotarcie do półfinału Ligi Mistrzów w tym samym sezonie.
W latach 2016–2020 w barwach AS Monaco grał polski obrońca Kamil Glik.
Sukcesy
Trofea krajowe
Trofea międzynarodowe
Władze klubu
Obecne władze Klubu:
Sztab szkoleniowy
Sztab szkoleniowy w sezonie 2022/23
Obecny skład
Stan na 19 lutego 2025
Partnerzy
Partnerzy w sezonie 2022/23
Piłkarze w historii
Królowie strzelców
Królowie strzelców ligi francuskiej występujący w barwach AS Monaco. Pogrubieni zostali zawodnicy obecnie grający w AS Monaco.
Kultowi gracze
Pogrubieni zostali zawodnicy obecnie grający w AS Monaco.
Trenerzy klubu
Źródło.
Popularność w mediach społecznościowych
Portale społecznościowe AS Monaco (stan na dzień 15 kwietnia 2023 r.)
Europejskie puchary
Zobacz też
Reprezentacja Monako w piłce nożnej
Uwagi
Przypisy
Linki zewnętrzne
Oficjalna strona internetowa klubu (ang. • hiszp. • fr. • port. • ros.)
profil klubu w grupie Transfery.info (pol.)
