AS.34 Kormoran
AS.34 Kormoran to niemiecki pocisk rakietowy przeznaczony do zwalczania okrętów, który jest kierowany z powietrza na wodę.
Historia
Pocisk Kormoran został stworzony przez niemiecką firmę Messerschmitt-Bölkow-Blohm (MBB, obecnie część EADS) we współpracy z francuską Nord Aviation (później Aérospatiale). Prace nad nim rozpoczęto w 1964 roku, a ich celem było opracowanie pocisku, który spełniałby wymagania niemieckiego lotnictwa, w związku z niezadowalającymi parametrami amerykańskiego AGM-12 Bullpup i francuskiego AS.30. Oparcie konstrukcji na francuskim pocisku AS.33 doprowadziło do nadania nowemu pociskowi oznaczenia AS.34, zgodnego z francuskim systemem nazewnictwa. W 1967 roku Nord Aviation skoncentrowało się na rozwoju własnego pocisku przeciwokrętowego Exocet, a AS.34 został rozwijany wyłącznie dla niemieckiego lotnictwa, przyjmując nazwę Kormoran.
Pierwsze testowe odpalenia prototypów miały miejsce w 1970 roku z samolotu F-104G. Produkcję seryjną rozpoczęto w 1973 roku, w wyniku czego powstało około 350 pocisków Kormoran. Nosicielami tych pocisków w niemieckim lotnictwie stały się samoloty F-104G, a później również Panavia Tornado.
W 1983 roku rozpoczęto prace nad nową wersją pocisku Kormoran-2. Wprowadzono znaczące zmiany w elektronice, zastępując układy analogowe cyfrowymi, co zwiększyło odporność na środki walki radioelektronicznej. Nowy radar oraz mocniejsze silniki pozwoliły na zwiększenie zasięgu do 30 km. Masa pocisku wzrosła o 30 kg, osiągając 630 kg, a masa głowicy bojowej wzrosła o 55 kg (do 220 kg) na skutek zastosowania lżejszych układów elektronicznych. Pierwsze odpalenia Kormoran-2 miały miejsce w 1986 roku, a do 1991 roku wyprodukowano około 140 sztuk tych pocisków.
Pociski z rodziny Kormoran nie zostały dotychczas użyte w działaniach bojowych.
Konstrukcja pocisku
Pocisk charakteryzuje się kadłubem o przekroju kołowym, zakończonym opływowym, ostrołukowym stożkiem. W jego środkowej części znajdują się symetrycznie rozmieszczone cztery krótkie skrzydła o dużym skosie, a w tylnej części umieszczono cztery stery. W przedniej części umieszczono układ sterujący, a za nim znajduje się głowica bojowa, natomiast w tylnej części zainstalowano dwustopniowy silnik rakietowy na paliwo stałe. Pierwszy stopień silnika działa przez 1 sekundę, a drugi, marszowy, przez 100 sekund. Pocisk samonaprowadza się na cele za pomocą radaru, operując w trybie „odpal i zapomnij” (Fire and Forget), co oznacza, że nie wymaga dalszego kierowania po odpaleniu. Minimalna wysokość lotu wynosi 30 m nad powierzchnią morza, co ma na celu utrudnienie wykrycia przez przeciwnika.