ARV Sábalo

ARV Sábalo (S-31)

ARV Sábalo (S-31) to wenezuelski okręt podwodny z lat 70. XX wieku, będący jednym z dwóch niemieckich okrętów podwodnych typu 209/1300, które zostały zakupione przez Wenezuelę. Okręt został zwodowany 1 lipca 1975 roku w stoczni Howaldtswerke-Deutsche Werft w Kilonii, a do służby w Marynarce Wojennej Wenezueli wszedł 6 sierpnia 1976 roku. Jednostka, która przeszła kilka remontów i modernizacji, wciąż jest w aktywnej służbie (stan na 2019 rok).

Projekt i budowa

ARV „Sábalo” należy do grupy okrętów typu 209, które zostały zaprojektowane w biurze konstrukcyjnym Ingenieurkontor Lübeck. Okręt ten jest częścią drugiej serii jednostek, oznaczonej sygnaturą IK 79, która jest dłuższa o ponad 3,5 metra w porównaniu do pierwszych okrętów tego typu.

Jednostka została zamówiona przez rząd Wenezueli w 1971 roku i zbudowana w stoczni Howaldtswerke-Deutsche Werft w Kilonii (numer budowy 67). Stępkę okrętu położono 2 maja 1973 roku, a zwodowanie miało miejsce 1 lipca 1975 roku.

Dane taktyczno–techniczne

„Sábalo” to średniej wielkości okręt podwodny o jednokadłubowej konstrukcji. Długość całkowita wynosi 59,5 metra, szerokość 6,25 metra, a zanurzenie 5,5 metra. Wyporność w położeniu nawodnym wynosi 1263 ton (bez zbiorników balastowych), a w zanurzeniu 1370 ton. Okręt napędzany jest na powierzchni oraz w zanurzeniu przez dwustojanowy silnik elektryczny Siemens o mocy 5000 KM przy 200 obr./min, zasilany z akumulatorów ładowanych przez generator Siemens o mocy 578 KM. Napędzany jest także przez cztery silniki wysokoprężne MTU 12V 493 AZ80 GA31L, każdy o mocy 800 KM przy 1450 obr./min. Jednowałowy układ napędowy pozwala osiągnąć prędkość 11,5 węzła na powierzchni oraz 21,4 węzła w zanurzeniu (na chrapach 12 węzłów). Zasięg wynosi 7500 Mm przy prędkości 10 węzłów na powierzchni, 8400 Mm przy prędkości 8 węzłów na chrapach (lub 11 200 Mm przy 4 węzłach) oraz 440 Mm przy prędkości 4 węzłów w zanurzeniu. Ster krzyżowy znajduje się przed pięciołopatową śrubą napędową. Zbiorniki paliwa mieszczą 87 ton paliwa. Dopuszczalna głębokość zanurzenia wynosi 250 metrów, a autonomiczność to 50 dób. Okręt dysponuje dwoma głównymi zbiornikami balastowymi oraz dziobowymi i rufowymi zbiornikami trymującymi.

Okręt jest uzbrojony w osiem dziobowych wyrzutni torped kalibru 533 mm, z łącznym zapasem 14 torped AEG SUT SST-4 Mod 1. W skład wyposażenia radioelektronicznego wchodził początkowo radar nawigacyjny Calypso, telefon podwodny UT-Anlage, system kierowania ogniem (przelicznik torpedowy) H.S.A. Mk 8 Mod 24, sonar STN Atlas CSU-3 z modułem aktywnym AN407 A9 i biernym A526, sonar pasywny (GHG) AN 5039A1 oraz bierne urządzenie pomiaru odległości DUUX-2. Oprócz tego okręt ma dwa peryskopy, dwie tratwy ratunkowe, ponton, kotwicę i pętlę demagnetyzacyjną MES-Anlage.

Załoga okrętu składa się z 5 oficerów oraz 28 podoficerów i marynarzy.

Służba

Okręt został przyjęty do służby w Marynarce Wojennej Wenezueli 6 sierpnia 1976 roku pod nazwą „Sábalo”, otrzymując numer taktyczny S-21, który później zmieniono na S-31.

W 1979 roku na okręcie wybuchł pożar, który został usunięty podczas generalnego remontu w stoczni HDW w Kilonii w 1981 roku. Kolejny remont, połączony z modernizacją (w tym instalacja nowego sonaru CSU-3-32, co spowodowało przedłużenie jednostki do 61,2 metra i zwiększenie wyporności do 1320 ton w położeniu nawodnym i 1450 ton pod wodą; ponadto wydłużono kiosk, obudowano rufę nowym płaszczem ochronnym, wymieniono silniki wysokoprężne, system kontroli ognia i peryskopy) miał miejsce w Kilonii w latach 1990–1992. Okręt wyruszył do kraju 16 listopada 1992 roku. Ponowny remont i modernizacja miały miejsce w stoczni Dianca w Puerto Cabello od 30 grudnia 2004 roku do 22 lutego 2006 roku, podczas którego wymieniono akumulatory i systemy kontroli uzbrojenia.

Jednostka pozostaje w składzie wenezuelskiej floty (stan na 2019 rok).

Uwagi

Przypisy

Bibliografia

  • Hartmut Ehlers. Niemieckie okręty podwodne po II wojnie światowej. Część VII. „Okręty Wojenne”. Nr 3 (119), 2013. Wydawnictwo Okręty Wojenne, Tarnowskie Góry. ISSN 1231-014X.
  • Hartmut Ehlers. Niemieckie okręty podwodne po II wojnie światowej. Część VIII. „Okręty Wojenne”. Nr 4 (120), 2013. Wydawnictwo Okręty Wojenne, Tarnowskie Góry. ISSN 1231-014X.
  • Keith Faulkner: Jane’s Okręty Wojenne Przewodnik Encyklopedyczny. Poznań: Zysk i S-ka, 2004. ISBN 83-7298-588-X.
  • Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). Santa Barbara, California: ABC-CLIO, 2007. ISBN 1-85367-623-3. (ang.).
  • Robert Gardiner, Stephen Chumbley: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1947–1995. Annapolis: Naval Institute Press, 1996. ISBN 1-55750-132-7. (ang.).
  • Ivan Gogin: SÁBALO submarines (1976-1977). Navypedia. [dostęp 2025-03-23]. (ang.).
  • John E. Moore (red.): Jane’s Fighting Ships 1974-75. New York: Franklin Watts, 1974. ISBN 0-531-02743-0. (ang.).
  • John E. Moore (red.): Jane’s Fighting Ships 1981-82. London: Jane’s Information Group Ltd, 1981. ISBN 0-7106-0728-8. (ang.).
  • John E. Moore (red.): Jane’s Fighting Ships 1984-85. London: Jane’s Publishing Company Ltd, 1985. ISBN 0-7106-0795-4. (ang.).
  • Stephen Saunders (red.): Jane’s Fighting Ships 2004–2005. London: Jane’s Information Group Ltd, 2004. ISBN 0-7106-2623-1. (ang.).
  • Stephen Saunders (red.): Jane’s Fighting Ships 2009–2010. London: Jane’s Information Group Ltd, 2009. ISBN 0-7106-2888-9. (ang.).
  • Richard Sharpe (red.): Jane’s Fighting Ships 1989-90. London: Jane’s Defence Data, 1989. ISBN 0-7106-0886-1. (ang.).