ARV Caribe

ARV Caribe (S-32)

ARV Caribe (S-32) to wenezuelski okręt podwodny z lat 70. XX wieku, jeden z dwóch niemieckich okrętów podwodnych typu 209/1300, które zostały zakupione przez Wenezuelę. Został zwodowany 6 listopada 1975 roku w stoczni Howaldtswerke-Deutsche Werft w Kilonii, a do Marynarki Wojennej Wenezueli przyjęto go 11 marca 1977 roku. Okręt był kilkakrotnie modernizowany i remontowany, a na 2019 rok pozostaje w aktywnej służbie.

Projekt i budowa

ARV „Caribe” jest jednym z licznych okrętów niemieckiego typu 209, zaprojektowanego przez biuro konstrukcyjne Ingenieurkontor Lübeck. Należy do drugiej serii jednostek (projekt z sygnaturą IK 79), której nazwa pochodzi od przybliżonej wyporności 209/1300, z wydłużonym kadłubem o ponad 3,5 metra w porównaniu do wcześniejszych modeli.

Jednostka została zamówiona przez rząd Wenezueli w 1971 roku i zbudowana w stoczni Howaldtswerke-Deutsche Werft w Kilonii (numer budowy 67). Stępkę położono 1 sierpnia 1973 roku, a zwodowanie miało miejsce 6 listopada 1975 roku.

Dane taktyczno–techniczne

Okręt „Caribe” ma średnie wymiary i jednokadłubową konstrukcję. Jego całkowita długość wynosi 59,5 metra, szerokość 6,25 metra, a zanurzenie 5,5 metra. Wyporność w pozycji nawodnej wynosi 1263 tony (bez balastów), a w zanurzeniu 1370 ton. Okręt napędzany jest przez dwustojanowy silnik elektryczny Siemens o mocy 5000 KM przy 200 obr./min, zasilany przez akumulatory ładowane przez generator Siemens o mocy 578 KM, a także przez cztery silniki wysokoprężne MTU 12V 493 AZ80 GA31L o mocy 800 KM każdy, przy 1450 obr./min. Jednowałowy układ napędowy umożliwia osiągnięcie prędkości 11,5 węzła na powierzchni oraz 21,4 węzła w zanurzeniu (na chrapach 12 węzłów). Zasięg wynosi 7500 Mm przy prędkości 10 węzłów na powierzchni, 8400 Mm przy prędkości 8 węzłów na chrapach (lub 11 200 Mm przy prędkości 4 węzłów) oraz 440 Mm przy prędkości 4 węzłów w zanurzeniu. Ster krzyżowy umieszczono przed pięciołopatową śrubą napędową. Zbiorniki paliwa mieszczą 87 ton paliwa. Dopuszczalna głębokość zanurzenia wynosi 250 metrów, a autonomiczność okrętu to 50 dób. Okręt ma dwa główne zbiorniki balastowe oraz dziobowe i rufowe zbiorniki trymujące.

Okręt wyposażono w osiem wyrzutni torped kalibru 533 mm, z łącznym zapasem 14 torped AEG SUT SST-4 Mod 1. Wyposażenie radioelektroniczne obejmowało początkowo radar nawigacyjny Calypso, telefon podwodny UT-Anlage, system kierowania ogniem H.S.A. Mk 8 Mod 24, sonar STN Atlas CSU-3 z modułem aktywnym AN407 A9 oraz pasywnym A526, pasywny sonar (GHG) AN 5039A1 oraz bierne urządzenie pomiaru odległości DUUX-2. Dodatkowo okręt posiada dwa peryskopy, dwie tratwy ratunkowe, ponton, kotwicę oraz pętlę demagnetyzacyjną MES-Anlage.

Załogę okrętu tworzy 5 oficerów oraz 28 podoficerów i marynarzy.

Służba

Okręt „Caribe” został przyjęty do służby w Marynarce Wojennej Wenezueli 11 marca 1977 roku i otrzymał numer taktyczny S-22, który później zmieniono na S-32.

W 1984 roku jednostka przeszła generalny remont w macierzystej stoczni HDW w Kilonii. Kolejny remont połączony z modernizacją (m.in. instalacja nowego sonaru CSU-3-32, co spowodowało wydłużenie jednostki do 61,2 metra oraz zwiększenie wyporności do 1320 ton w pozycji nawodnej i 1450 ton w zanurzeniu; dodatkowo wydłużono kiosk, obudowano rufę nowym płaszczem ochronnym, wymieniono silniki wysokoprężne, system kontroli ognia i peryskopy) przeprowadzono w Kilonii w latach 1992–1995, a okręt wyruszył do kraju 20 lutego 1995 roku. Następny remont i modernizacja miały miejsce w krajowej stoczni Dianca w Puerto Cabello od 30 grudnia 2006 roku do 12 kwietnia 2008 roku, podczas którego wymieniono m.in. baterie akumulatorów oraz systemy kontroli uzbrojenia.

Jednostka pozostaje w składzie wenezuelskiej floty na stan na 2019 rok.

Uwagi

Przypisy

Bibliografia

  • Hartmut Ehlers. Niemieckie okręty podwodne po II wojnie światowej. Część VII.. „Okręty Wojenne”. Nr 3 (119), 2013. Wydawnictwo Okręty Wojenne, Tarnowskie Góry. ISSN 1231-014X.
  • Hartmut Ehlers. Niemieckie okręty podwodne po II wojnie światowej. Część VIII.. „Okręty Wojenne”. Nr 4 (120), 2013. Wydawnictwo Okręty Wojenne, Tarnowskie Góry. ISSN 1231-014X.
  • Keith Faulkner: Jane’s Okręty Wojenne Przewodnik Encyklopedyczny. Poznań: Zysk i S-ka, 2004. ISBN 83-7298-588-X.
  • Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). Santa Barbara, California: ABC-CLIO, 2007. ISBN 1-85367-623-3. (ang.).
  • Robert Gardiner, Stephen Chumbley: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1947–1995. Annapolis: Naval Institute Press, 1996. ISBN 1-55750-132-7. (ang.).
  • Ivan Gogin: SÁBALO submarines (1976-1977). Navypedia. [dostęp 2025-03-23]. (ang.).
  • John E. Moore (red.): Jane’s Fighting Ships 1974-75. New York: Franklin Watts, 1974. ISBN 0-531-02743-0. (ang.).
  • John E. Moore (red.): Jane’s Fighting Ships 1981-82. London: Jane’s Information Group Ltd, 1981. ISBN 0-7106-0728-8. (ang.).
  • John E. Moore (red.): Jane’s Fighting Ships 1984-85. London: Jane’s Publishing Company Ltd, 1985. ISBN 0-7106-0795-4. (ang.).
  • Stephen Saunders (red.): Jane’s Fighting Ships 2004–2005. London: Jane’s Information Group Ltd, 2004. ISBN 0-7106-2623-1. (ang.).
  • Stephen Saunders (red.): Jane’s Fighting Ships 2009–2010. London: Jane’s Information Group Ltd, 2009. ISBN 0-7106-2888-9. (ang.).
  • Richard Sharpe (red.): Jane’s Fighting Ships 1989-90. London: Jane’s Defence Data, 1989. ISBN 0-7106-0886-1. (ang.).