ARINC 717 – Standard Cyfrowej Komunikacji w Awionice
ARINC 717 to standard używany w komunikacji cyfrowej w awionice samolotów. Urządzenia, które korzystają z tego standardu, obejmują rejestratory danych lotu (znane jako czarne skrzynki, ang.: Flight Data Recorder, FDR) oraz rejestratory szybkiego dostępu (ang.: Quick Access Recorder, QAR).
Format Danych ARINC 717
Dane przesyłane za pośrednictwem interfejsu ARINC 717 mają formę ciągłego strumienia, który składa się z ramek oraz subramek (ang.: subframe). W niektórych implementacjach można spotkać także superramki, które są logicznymi blokami złożonymi z wielu ramek.
W standardowej konfiguracji każda ramka zawiera cztery subramki, z których każda jest przypisana do jednej sekundy lotu. Subramka składa się z określonej liczby 12-bitowych słów. Czas transmisji dla każdej subramki wynosi również jedną sekundę, co sprawia, że prędkość przesyłania danych jest ściśle związana z liczbą przesyłanych słów. Typowe rozmiary subramek to 64, 128, 256 oraz 512 słów. W nowoczesnych samolotach, takich jak Airbus 380, rozmiar ten może wynosić nawet 1024 słowa. Urządzenia dostępne na rynku umożliwiają transmisję słów w zakresie od 64 do 8192 w ramach jednej subramki, co przekłada się na prędkość bitową od 768 do 98304 b/s.
Pierwsze słowo w subramce ma funkcję synchronizacji i wskazuje numer subramki w strumieniu. Superramki są tworzone przez wyznaczenie słowa na innej pozycji, które pełni rolę licznika.
W strumieniu danych nie występują identyfikatory, co wymusza korzystanie z zewnętrznego opisu struktury strumienia podczas procesu dekodowania. Struktura ta jest uzależniona od konkretnego modelu samolotu oraz jego wyposażenia i konfiguracji. Taki stan rzeczy stwarza liczne trudności przy odczytywaniu danych z rejestratorów. W odpowiedzi na te problemy, organizacja ARINC wprowadziła standard 647A (Flight Recorder Electronic Documentation), który ma na celu ujednolicenie opisu technicznego danych zapisywanych w rejestratorach poprzez zastosowanie zunifikowanego dokumentu XML.