ARC Pijao (S-28)
ARC Pijao (S-28) to kolumbijski okręt podwodny z lat 70. XX wieku, będący jednym z dwóch niemieckich okrętów podwodnych typu 209/1200 zakupionych przez Kolumbię. Jego wodowanie miało miejsce 10 kwietnia 1974 roku w stoczni Howaldtswerke-Deutsche Werft w Kilonii, a do służby w Marynarce Kolumbii wszedł 18 kwietnia 1975 roku. Okręt przeszedł wiele remontów i modernizacji, a wciąż jest w aktywnej służbie (stan na 2017 rok).
Projekt i budowa
ARC „Pijao” jest jednym z licznych okrętów wyprodukowanych w ramach niemieckiego eksportowego typu 209, który został zaprojektowany przez biuro konstrukcyjne Ingenieurkontor Lübeck. Okręt należy do drugiej serii jednostek (projekt IK 68), charakteryzującej się zmienioną wypornością 209/1200 oraz przedłużeniem o 1,6 m w porównaniu do pierwszych jednostek typu.
Jednostka została zamówiona przez rząd Kolumbii w 1971 roku i zbudowana w stoczni Howaldtswerke-Deutsche Werft w Kilonii (numer budowy 61). Stępkę okrętu położono 1 kwietnia 1972 roku, a zwodowanie miało miejsce 10 kwietnia 1974 roku. Uroczysty chrzest odbył się 19 czerwca tego samego roku, podczas którego nadano mu nazwę „Pijao”.
Dane taktyczno–techniczne
„Pijao” to średniej wielkości okręt podwodny o dwukadłubowej konstrukcji. Całkowita długość jednostki wynosi 55,9 metra, szerokość 6,3 metra, a zanurzenie 5,5 metra. Wysokość od stępki do szczytu kiosku wynosi 11,3 metra, a średnica kadłuba, wykonanego ze stali amagnetycznej HY-80, to 6,2 metra. Wyporność w położeniu nawodnym wynosi 1140 ton, natomiast w zanurzeniu 1248 ton. Okręt jest napędzany przez dwustojanowy silnik elektryczny Siemens o mocy 5000 KM przy 200 obr./min, zasilany z akumulatorów ładowanych przez generatory AEG napędzane czterema czterosuwowymi, 12-cylindrowymi silnikami Diesla MTU 12V 493. Jednowałowy układ napędowy pozwala na osiągnięcie prędkości 11,5 węzła na powierzchni oraz 22 węzłów w zanurzeniu (na chrapach 12 węzłów). Zasięg wynosi 6000 Mm przy prędkości 8 węzłów na chrapach oraz 400 Mm przy prędkości 4 węzłów w zanurzeniu. Ster krzyżowy znajduje się przed pięciołopatową śrubą napędową. Zbiorniki paliwa mieszczą 85 ton oleju napędowego, a energia elektryczna jest przechowywana w czterech bateriach akumulatorów liczących 120 ogniw, o pojemności 11 500 Ah i masie 257 ton. Dopuszczalna głębokość zanurzenia wynosi 250 metrów, a autonomia okrętu to 30 dób.
Okręt jest wyposażony w osiem dziobowych wyrzutni torped kalibru 533 mm, z łącznym zapasem 14 torped. W skład wyposażenia radioelektronicznego wchodzi: radar nawigacyjny, telefon podwodny UT-Anlage, system kierowania ogniem H.S.A. M-8, sonar aktywny SRS M-1 H Atlas, oraz pasywny sonar (GHG) AN 5039A1. Dodatkowo okręt ma dwa peryskopy, dwie tratwy ratunkowe, ponton, kotwicę oraz pętlę demagnetyzacyjną MES.
Pierwotnie załoga okrętu składała się z 5 oficerów oraz 26 podoficerów i marynarzy, a po modernizacji w latach 2010-2013 liczba ta wzrosła do 34 osób (w tym siedmiu oficerów).
Przebieg służby
ARC „Pijao” został wprowadzony do służby w Marynarce Kolumbii 18 kwietnia 1975 roku.
W okresie od listopada 1990 do maja 1991 roku jednostka przeszła remont w stoczni HDW, w ramach którego m.in. wymieniono akumulatory. Kolejny, dłuższy remont miał miejsce w latach 1999-2002 w stoczni COTECMAR w Cartagenie, gdzie m.in. zainstalowano nowy sonar typu CSU 2-2 PSU 83-55. W grudniu 2008 roku Kolumbia zleciła stoczni HDW dostarczenie pakietu materiałowego oraz wsparcia technicznego przy modernizacji okrętu w krajowej stoczni COTECMAR. Umowa została podpisana 14 stycznia 2009 roku, a w połowie 2010 roku rozpoczęto modernizację, która obejmowała instalację nowych silników napędowych i akumulatorów, wymianę systemu kierowania ogniem na ISUS 90-III, systemu rozpoznania elektronicznego na UME-100, a także dostosowanie wyrzutni do nowych ciężkich torped oraz remont peryskopów. Jednostka powróciła do służby w 2013 roku.
Uwagi
Przypisy
Bibliografia
- Marcin Chała, Tomasz Grotnik. Z życia flot. Kolumbia. „Morze, Statki i Okręty”. Nr 7-8/2011 (114). Magnum-X, Warszawa. ISSN 1426-529X. brak numeru strony
- Hartmut Ehlers. Niemieckie okręty podwodne po II wojnie światowej. Część VII. „Okręty Wojenne”. Nr 3/2013 (119). Wydawnictwo Okręty Wojenne, Tarnowskie Góry. ISSN 1231-014X. brak numeru strony
- Hartmut Ehlers. Niemieckie okręty podwodne po II wojnie światowej. Część VIII. „Okręty Wojenne”. Nr 4/2013 (120). Wydawnictwo Okręty Wojenne, Tarnowskie Góry. ISSN 1231-014X. brak numeru strony
- Keith Faulkner: Jane’s Okręty Wojenne Przewodnik Encyklopedyczny. Poznań: Zysk i S-ka, 2004. ISBN 83-7298-588-X. Brak numerów stron w książce
- Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). Santa Barbara, California: ABC-CLIO, 2007. ISBN 1-85367-623-3. (ang.). Brak numerów stron w książce
- Robert Gardiner, Stephen Chumbley: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1947–1995. Annapolis: Naval Institute Press, 1996. ISBN 1-55750-132-7. (ang.). Brak numerów stron w książce
- Przemysław Łuczyński. Z życia flot. Kolumbia. „Morze, Statki i Okręty”. Nr 2/2009 (86). Magnum-X, Warszawa. ISSN 1426-529X. brak numeru strony
- Nacira Badrán Muñoz: Colombia tiene los submarinos más modernos de Latinoamérica. El Universal. [dostęp 2017-01-27]. (hiszp.).