ARC Caldas (D-02)
ARC Caldas (D-02) to kolumbijski niszczyciel z okresu międzywojennego, który był jednym z dwóch niszczycieli typu Douro zakupionych przez Kolumbię od Portugalii. Okręt został zbudowany w stoczni Estaleiro Real de Lisboa w Lizbonie dla Marinha Portuguesa, początkowo planując nadać mu nazwę „Tejo”. Zanim jednak został zwodowany, 23 marca 1933 roku rząd Kolumbii zakupił go razem z bliźniaczym Douro w odpowiedzi na nabycie przez Peru dwóch estońskich niszczycieli, „Lennuk” i „Wambola”. Niszczyciel, nazwany „Caldas”, dotarł do Kolumbii 14 maja 1934 roku, niemal rok po zakończeniu wojny kolumbijsko-peruwiańskiej, w której miał uczestniczyć. Okręt przeszedł modernizację podczas II wojny światowej oraz w latach 50. XX wieku, a z listy floty został skreślony w 1961 roku.
Projekt i budowa
ARC „Caldas” (dawniej „Tejo”) był jednym z siedmiu niszczycieli typu Douro, który w Portugalii znany był jako typ Vouga. Projekt tego okrętu opracowała brytyjska stocznia Yarrow Shipbuilders, która nie tylko zbudowała dwa z tych niszczycieli, ale również dostarczyła maszyny dla pozostałych jednostek. Wzór do budowy stanowił brytyjski niszczyciel HMS „Ambuscade” z 1927 roku, który przeszedł niewielkie modyfikacje w zakresie uzbrojenia oraz przystosowania do stawiania min morskich.
Budowa „Tejo” miała miejsce w portugalskiej stoczni Estaleiro Real de Lisboa w Lizbonie. Niszczyciel został zamówiony dla Marinha Portuguesa na podstawie kontraktu ze stocznią Yarrow Shipbuilders 12 czerwca 1931 roku. W trakcie budowy, 27 marca 1933 roku, doszło do zakupu jednostki przez Kolumbię, w odpowiedzi na decyzję Peru o zakupie dwóch estońskich niszczycieli. Okręt został zwodowany 18 listopada 1933 roku.
Dane taktyczno–techniczne
„Caldas” był średniej wielkości niszczycielem o typowej dla tego okresu architekturze. Jego długość całkowita wynosiła 98,45 metra (93,57 m między pionami), szerokość 9,45 metra, a zanurzenie 3,35 metra. Wyporność standardowa wynosiła 1219 ton, a pełna 1563 tony. Okręt napędzany był przez dwa zestawy turbin parowych systemu Parsonsa z przekładniami Curtissa, które zapewniały łączną moc 33 000 koni mechanicznych (KM). Trzy kotły Yarrow dostarczały parę o ciśnieniu 28 at. Dwuśrubowy układ napędowy umożliwiał osiągnięcie prędkości 36 węzłów. Okręt mógł zabrać 292 tony mazutu, co zapewniało zasięg maksymalny 5400 mil morskich przy prędkości ekonomicznej wynoszącej 15 węzłów.
Uzbrojenie „Caldas” składało się z czterech pojedynczych dział kal. 120 mm (4,7 cala) Vickers Mark G L/50 z amunicją rozdzielnego ładowania (po jednym na pokładzie dziobowym, w superpozycji na nadbudówce dziobowej, na pokładzie rufowym i w superpozycji na nadbudówce rufowej) oraz trzech pojedynczych działek przeciwlotniczych kal. 40 mm Vickers Mark II L/39. Dodatkowo okręt był wyposażony w dwa poczwórne aparaty torpedowe kal. 533 mm (21 cali), dwa miotacze bomb głębinowych z zapasem 12 bomb oraz 20 min morskich.
Załoga okrętu składała się z 147 oficerów, podoficerów i marynarzy.
Przebieg służby
Niszczyciel „Caldas” został przyjęty do służby w Marynarce Kolumbii w kwietniu 1934 roku. Z brytyjską załogą stoczniową rozpoczął rejs do Kolumbii, gdzie dotarł 14 maja 1934 roku. Okręt nie zdążył wziąć udziału w wojnie kolumbijsko-peruwiańskiej, ponieważ zakończyła się ona niemal rok przed jego przybyciem.
W latach 1942–1945 okręt przeszedł modernizację, podczas której wzmocniono uzbrojenie przeciwlotnicze, dodając dwa pojedyncze działka Oerlikon 20 mm Mark 4 L/70. Kolejna modernizacja miała miejsce w latach 1954–1955, kiedy to usunięto cztery działa 120 mm, trzy działka 40 mm, dwa działka 20 mm oraz jeden poczwórny aparat torpedowy. W ich miejsce zamontowano dwa uniwersalne działa 127 mm Mark 30 L/38 (2 x I), sześć pojedynczych działek przeciwlotniczych Bofors Mark 3 L/60, miotacz Hedgehog Mark 11 oraz cztery miotacze bomb głębinowych.
Okręt został wycofany ze służby w 1961 roku.
Uwagi
Przypisy
Bibliografia
Robert Gardiner, Roger Chesneau: Conway’s All the World’s Fighting Ships 1922–1946. London: Conway Maritime Press, 1980. ISBN 0-85177-146-7. (ang.). Brak numerów stron w książce
Robert Gardiner, Stephen Chumbley: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1947-1995. Annapolis: Naval Institute Press, 1996. ISBN 1-55750-132-7. (ang.). Brak numerów stron w książce
Ivan Gogin: ANTIOQUIA destroyers (1934). Navypedia. [dostęp 2017-01-23]. (ang.).
Ivan Gogin: DOURO destroyers (1933-1936). Navypedia. [dostęp 2017-01-23]. (ang.).
Francis E. McMurtrie (red.): Jane’s Fighting Ships 1940. London: Sampson Low, Marston & Co., 1941. (ang.). Brak numerów stron w książce