ARC Antioquia (D-01) to kolumbijski niszczyciel z okresu międzywojennego, jeden z dwóch niszczycieli typu Douro, które Kolumbia nabyła z Portugalii. Okręt, budowany w stoczni Estaleiro Real de Lisboa w Lizbonie dla Marinha Portuguesa, miał pierwotnie nosić nazwę „Douro”. Jednak zanim jeszcze został zwodowany, 23 marca 1933 roku rząd Kolumbii zakupił go wraz z bliźniaczym niszczycielem „Tejo” w odpowiedzi na zakup przez Peru dwóch estońskich niszczycieli („Lennuk” i „Wambola”). Okręt, nazwany „Antioquia”, dotarł do Kolumbii 14 maja 1934 roku, niemal rok po zakończeniu wojny kolumbijsko-peruwiańskiej, w której miał uczestniczyć. W czasie II wojny światowej oraz w latach 50. XX wieku przeszedł modernizację, a z listy floty został skreślony w 1961 roku.
Projekt i budowa
ARC „Antioquia” (dawniej „Douro”) był jednym z siedmiu niszczycieli typu Douro (po sprzedaży jednostki prototypowej w Portugalii znanego jako typ Vouga). Projekt okrętu został opracowany w brytyjskiej stoczni Yarrow Shipbuilders, która, oprócz dwóch jednostek, wyprodukowała również silniki dla wszystkich niszczycieli tego typu. Stocznia inspirowała się brytyjskim niszczycielem HMS „Ambuscade”, który wszedł do służby w 1927 roku, wprowadzając pewne modyfikacje w uzbrojeniu i przystosowując okręt do stawiania min morskich.
„Douro” był budowany w portugalskiej stoczni Estaleiro Real de Lisboa w Lizbonie. Zamówienie dla Marinha Portuguesa zostało złożone na mocy kontraktu ze stocznią Yarrow Shipbuilders 12 czerwca 1931 roku. W trakcie budowy, 27 marca 1933 roku, został zakupiony (razem z bliźniaczym „Tejo”) przez rząd Kolumbii w odpowiedzi na zakup przez Peru dwóch estońskich niszczycieli („Lennuk” i „Wambola”). Okręt został zwodowany 10 maja 1933 roku.
Dane taktyczno–techniczne
„Antioquia” był średniej wielkości niszczycielem o typowej dla okrętów tego okresu architekturze. Jego długość całkowita wynosiła 98,45 metra (93,57 m między pionami), szerokość 9,45 metra, a zanurzenie 3,35 metra. Wyporność standardowa wynosiła 1219 ton, natomiast pełna 1563 tony. Okręt był napędzany przez dwa zestawy turbin parowych systemu Parsonsa z przekładniami Curtissa, które generowały łącznie 33 000 koni mechanicznych (KM). Parę (o ciśnieniu 28 at) dostarczały trzy kotły Yarrow. Dwuśrubowy układ napędowy umożliwiał osiągnięcie prędkości 36 węzłów. Okręt mógł pomieścić 292 tony mazutu, co zapewniało maksymalny zasięg 5400 mil morskich przy ekonomicznej prędkości 15 węzłów.
Niszczyciel był uzbrojony w cztery pojedyncze działa kal. 120 mm (4,7 cala) Vickers Mark G L/50 z amunicją rozdzielnego ładowania (jedno na pokładzie dziobowym, jedno w superpozycji na nadbudówce dziobowej, jedno na pokładzie rufowym oraz jedno na nadbudówce rufowej, także w superpozycji) oraz trzy pojedyncze dwufuntowe działka przeciwlotnicze Vickers kal. 40 mm Mark II L/39. Uzbrojenie uzupełniały dwa poczwórne aparaty torpedowe kal. 533 mm (21 cali), dwa miotacze bomb głębinowych z zapasem 12 bomb oraz 20 min morskich.
Załoga okrętu składała się z 147 członków, w tym oficerów, podoficerów i marynarzy.
Przebieg służby
Niszczyciel „Antioquia” został przyjęty do służby w Marynarce Kolumbii w lutym 1934 roku i z brytyjską załogą stoczniową wyruszył w rejs do Kolumbii, gdzie dotarł 14 maja 1934 roku. Okręt nie zdążył wziąć udziału w wojnie kolumbijsko-peruwiańskiej, ponieważ zakończyła się ona prawie rok przed jego przybyciem.
W latach 1942–1945 przeprowadzono wzmocnienie uzbrojenia przeciwlotniczego, montując dwa pojedyncze działka Oerlikon 20 mm Mark 4 L/70. Kolejna modernizacja uzbrojenia miała miejsce w latach 1952–1953, kiedy to usunięto cztery działa 120 mm, trzy działka 40 mm, dwa działka 20 mm oraz jeden poczwórny aparat torpedowy, a w ich miejsce zainstalowano dwa uniwersalne działa 127 mm Mark 30 L/38 (2 x I), sześć pojedynczych działek przeciwlotniczych Bofors Mark 3 L/60, miotacz Hedgehog Mark 11 oraz cztery miotacze bomb głębinowych.
Niszczyciel został wycofany z służby w 1961 roku.
Uwagi
Przypisy
Bibliografia
Robert Gardiner, Roger Chesneau: Conway’s All the World’s Fighting Ships 1922–1946. London: Conway Maritime Press, 1980. ISBN 0-85177-146-7. (ang.). Brak numerów stron w książce
Robert Gardiner, Stephen Chumbley: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1947-1995. Annapolis: Naval Institute Press, 1996. ISBN 1-55750-132-7. (ang.). Brak numerów stron w książce
Ivan Gogin: ANTIOQUIA destroyers (1934). Navypedia. [dostęp 2017-01-22]. (ang.).
Ivan Gogin: DOURO destroyers (1933-1936). Navypedia. [dostęp 2017-01-22]. (ang.).
Francis E. McMurtrie (red.): Jane’s Fighting Ships 1940. London: Sampson Low, Marston & Co., 1941. (ang.). Brak numerów stron w książce