System sejsmiczny ARAMIS
System sejsmiczny ARAMIS (pierwotnie znany jako stacjonarna aparatura mikrosejsmometryczna) to kolejna generacja urządzeń, która powstała po systemie SYLOK, a jej głównym celem jest lokalizacja wstrząsów oraz określanie ich energii.
Opracowanie systemu miało miejsce w drugiej połowie lat 80. XX wieku w Zakładzie Systemów Dyspozytorskich (ZB-7) przy Centrum Naukowo-Produkcyjnym Elektrotechniki i Automatyki Górniczej EMAG w Katowicach. Prace, które rozpoczęto w 1986 roku, doprowadziły do wdrożenia 10 systemów w polskich kopalniach węgla kamiennego w ciągu 9 lat. Na początku system stosował transmisję sygnałów TSS, analogicznie do systemu SYLOK. Obecnie system jest wciąż rozwijany, a jego najnowsza wersja, ARAMIS M/E, wykorzystuje cyfrową transmisję sygnałów DTSS, z pasmem przenoszonych częstotliwości od 0 do 150 Hz, dynamiką rejestracji i przetwarzania wynoszącą 100 dB oraz możliwością współpracy nie tylko z sejsmometrami, ale również z geofonami niskoczęstotliwościowymi.
Przeznaczenie
System ARAMIS został zaprojektowany do detekcji, rejestrowania oraz lokalizacji zjawisk sejsmicznych, które występują w obszarze nadania kopalni. Do kluczowych funkcji realizowanych przez system ARAMIS należą:
- detekcja i rejestracja zjawisk sejsmicznych,
- lokalizacja epicentrum zjawisk sejsmicznych metodą P, S – P, okręgów oraz kierunkową z wykorzystaniem zapisów trzech składników,
- dokładne określanie energii zjawisk sejsmicznych,
- uproszczone określanie energii zjawisk sejsmicznych na podstawie ich czasu trwania,
- analiza widmowa zarejestrowanych przebiegów.
Bibliografia
Żymełka K. „Systemy dyspozytorskiego monitorowania w polskich kopalniach w drugiej połowie XX wieku”, Pomiary Automatyka Kontrola nr 10 2000, ISSN 0032-4110 Indeks 36958