ARA Rivadavia to okręt liniowy, który służył w marynarce argentyńskiej w latach 1914-1952. Był on podobny do siostrzanego pancernika „Moreno”.
Zamówienie i budowa
Na początku XX wieku, w wyniku poprawy sytuacji gospodarczej, nastąpił wzrost zbrojeń w najbogatszych krajach Ameryki Południowej, co obejmowało także rozbudowę floty. Trzy kluczowe państwa w tym zakresie to Argentyna, Brazylia i Chile (znane jako ABC Ameryki Południowej).
W tym samym czasie Argentyna, Brazylia i Chile złożyły zamówienia na budowę okrętów liniowych. Argentyna zamówiła pancerniki „Rivadavia” i „Moreno” w stoczniach amerykańskich, Brazylia pancernik „Rio de Janeiro” w stoczniach brytyjskich, a Chile dwa pancerniki, które były modyfikacjami typu Iron Duke, również w stoczniach brytyjskich.
Zamówienie na pancernik „Rivadavia” złożono w amerykańskiej stoczni Fore River w Quincy, Massachusetts. Stępkę pod okręt położono w 1910 roku, a wodowanie kadłuba miało miejsce rok później. Prace wykończeniowe trwały dłużej niż planowano, co spowodowało, że okręt został przyjęty do służby dopiero w 1914 roku.
Okręt był inspirowany amerykańskimi pancernikami budowanymi w tym czasie, co nadawało mu charakterystyczną sylwetkę z masztem przednim w formie kratownicy.
W skład głównego uzbrojenia wchodziło 12 dział o kalibrze 12 cali (305 mm), rozmieszczonych w 6 wieżach dwulufowych. Dwie wieże (A, B) zainstalowano w części dziobowej, dwie (Y, Z) w części rufowej, a pozostałe dwie asymetrycznie po obu burtach. Okręt dysponował także artylerią mniejszych kalibrów, obejmującą działa 152 mm oraz 102 mm.
Opancerzenie Rivadavii było solidne, z 12-calowym pancerzem dla wież i barbet oraz 10-12 calami (254-305 mm) dla pasa głównego.
Przebieg służby
Po przyjęciu do służby w 1914 roku, pancernik operował pod banderą marynarki argentyńskiej, przede wszystkim na wodach otaczających Amerykę Południową.
Tuż po wprowadzeniu do służby, pancerniki „Rivadavia” oraz bliźniaczy „Moreno”, który wszedł do służby w 1915 roku, stały się znaczącą siłą bojową w regionie południowego Atlantyku w trakcie I wojny światowej. Mocarstwa europejskie, walczące ze sobą, nie miały już w tym rejonie wyraźnej przewagi morskiej, co zmusiło je do uwzględnienia tej siły w swoich strategiach.
Wprowadzenie do służby dwóch argentyńskich pancerników wywołało niepokój wśród dowództwa marynarki chilijskiej, które początkowo nie dysponowało okrętami tej klasy. Sytuacja ustabilizowała się po dostarczeniu w 1921 roku pancernika „Almirante Latorre”, zamówionego w Wielkiej Brytanii jeszcze przed I wojną światową, co uznano za osiągnięcie równowagi militarnej na wodach południowoamerykańskich.
W latach 1924-1925 pancernik „Rivadavia” przeszedł remont oraz modyfikacje, w tym przystosowanie kotłów do opalania olejem napędowym oraz montaż działek artylerii przeciwlotniczej.
W okresie międzywojennym okręt pełnił głównie funkcje reprezentacyjne i mógł służyć jako demonstracja siły, nigdy jednak nie oddał strzału z głównej artylerii w kierunku przeciwnika.
W trakcie II wojny światowej pancernik stał się przestarzały i nie stanowił istotnej siły bojowej. W związku z końcem ery pancerników, okręt został wycofany ze służby w 1952 roku, a następnie złomowany we Włoszech w 1957 roku.
Bibliografia
- Hore P.: The World Encyclopedia of Battleships, Hermes House, London, (2005).
- Hough R.: Dreadnought: A History of the Modern Battleship, (1963).
- Whitley M.J.: Battleships of World War Two. An International Encyclopedia, Weidenfeld Military, London, (1998).
- Historia y Arqueología Marítima, Breve historia de los acrozados argentinos.