AOX – definicja i pomiar
AOX (adsorbowalne organicznie związane chlorowce, ang. adsorbable organohalogens) to umowna miara stężenia związków organicznych pochodnych chloru, bromu i jodu w wodzie oraz ściekach, przeliczana na chlor.
Procedura pomiaru AOX polega na adsorpcji zanieczyszczeń chlorowcoorganicznych obecnych w próbce wodnej na węglu aktywnym. Następnie, przemyty sorbent jest spalany w strumieniu tlenu. Proces spalania chloropochodnych odbywa się według równania:
R-Cl + O2 → HCl + H2O + CO2 + …
Chlorowodorek, który powstaje w wyniku spalania, zazwyczaj mierzony jest za pomocą mikrokulometrycznego miareczkowania chlorków.
Termin AOX został wprowadzony w 1976 roku w Niemczech jako wskaźnik zanieczyszczenia wód toksycznymi organicznymi związkami chloroorganicznymi, takimi jak DDT i jego pochodne czy polichlorowane bifenyle. W 1985 roku wprowadzono go na listę podstawowych parametrów monitorowanych w wodach i ściekach.
W polskim prawodawstwie AOX znajduje się w dwóch ustawach: w rozporządzeniu Ministra Budownictwa dotyczącym warunków wprowadzania ścieków do systemów kanalizacyjnych, które określa maksymalne stężenie AOX w ściekach odprowadzanych m.in. do oczyszczalni (wynosi ono 1 mg Cl/dm³). Rozporządzenie Ministra Środowiska dotyczące warunków wprowadzania ścieków do wód lub do ziemi ustala limit stężenia AOX w ściekach odprowadzanych do rzek – od lipca 2006 roku wynosi on 5 mg Cl/dm³, podczas gdy przed wejściem tej ustawy w życie wynosił 10 mg Cl/dm³.
Wszystkie powyższe akty prawne zostały uchylone, a obowiązującym dokumentem jest ustawa Prawo wodne z 2017 roku.
== Przypisy ==