AOR: Muzyka dla dorosłych słuchaczy
AOR (skrót od angielskiego terminu adult-oriented rock) to gatunek muzyczny skierowany głównie do dorosłych słuchaczy, którzy nie zwracają uwagi na aktualne trendy. Skrót ten bywa również używany zamiennie w kontekście album-oriented rock oraz album-oriented radio.
Na początku rozwoju muzyki rockowej, głównym sposobem dystrybucji utworów były single (z ang. single), na których znajdowały się zazwyczaj jedna lub dwie piosenki, po jednej na każdej stronie. Po wydaniu kilku singli przez daną grupę, wytwórnie płytowe zaczynały zbierać popularne utwory w formie longplejów (z ang. long play lub LP), często dodając dodatkowe piosenki, zwane wypełniaczami (ang. fillers). Singli, a w większości przypadków tylko ich, używały stacje radiowe. Od końca lat sześćdziesiątych można zauważyć, że wiele zespołów przestało wydawać single, koncentrując się na produkcji pełnych albumów. Często było to związane z rosnącą popularnością albumów koncepcyjnych, ale także te, które nie miały tej cechy, były nagrywane w całości. Twórcy zazwyczaj dążyli do zachowania spójności stylistycznej albumu oraz symetrycznego rozmieszczenia akcentów, na przykład poprzez umieszczenie utworu instrumentalnego, groteski czy akustyka. Czasami wydanie albumu poprzedzało wydanie jednego lub dwóch promocyjnych singli, ale zawsze album był już ukończony lub bliski ukończenia. Wiele zespołów całkowicie zrezygnowało z wydawania singli; na przykład Pink Floyd w latach siedemdziesiątych nie wydał żadnego singla, z wyjątkiem Money.
Termin AOR dotyczy bardziej formatu stacji radiowych niż specyficznego stylu muzyki rockowej. W połowie lat sześćdziesiątych, w miarę rozwoju stacji radiowych FM nadających w ultrakrótkich falach, pojawił się nowy typ słuchacza – wychowany na muzyce undergroundowej i festiwalach na świeżym powietrzu, odrzucający propozycje rozgłośni wypełnionych hitami. Format AOR wykształcił się z radia studenckiego działającego na kampusach. W 1966 roku stacje WOR-FM w Nowym Jorku oraz KMPX-FM w San Francisco zaczęły prezentować progresywną muzykę rockową z albumów, zamiast singli sugerowanych przez wytwórnie płytowe. Prezenterzy wybierali dowolne utwory z gatunków takich jak elektryczny blues, art rock, jazz-rock czy hard rock. Nie byli ograniczeni długością utworów, dzięki czemu można było usłyszeć w całości dziewiętnastominutowy utwór Revelation z albumu Da Capo kalifornijskiej grupy Love.
Do formatu AOR zaliczają się różnorodne zespoły, takie jak Styx, Kansas, 38 Special, The Allman Brothers Band, REO Speedwagon, King Crimson, a także solowi artyści jak Bruce Springsteen czy John Mellencamp.
Stacje FM odebrały wielu słuchaczy popularnym rozgłośniom na falach średnich i długich (AM). W styczniu 1974 roku tygodnik Billboard informował o dominacji stacji FM na rynku radiowym. Zmniejszyło się zainteresowanie singlami, podczas gdy sprzedaż albumów wzrosła. Z biegiem czasu muzyka AOR w radiu zaczęła być poddawana typowemu programowaniu. Prezenterzy wybierali konkretne utwory z albumów i nadawali je rotacyjnie, co stworzyło swoisty rynek przebojów AOR. Do ulubionych zespołów AOR w radiu należały Journey, Styx, Kansas oraz Foreigner. Muzyka tych grup charakteryzowała się melodyjnością, złagodzonym rockowym brzmieniem, perfekcją instrumentalną oraz harmonią wokalną. Tygodnik Billboard wprowadził listę kompilowaną tych utworów pod nazwą Album Rock Tracks. W latach osiemdziesiątych AOR znalazł się w programie MTV, jednak później jego popularność osłabła w obliczu rosnącego wpływu rocka alternatywnego. Istnieją wciąż wytwórnie płytowe, rozgłośnie radiowe, czasopisma muzyczne oraz sklepy specjalizujące się w muzyce nawiązującej do kanonu rocka. Archiwiści odkrywają niedocenionych wykonawców oraz nagrania na miarę standardów. Eksperci i krytycy sądzą, że AOR będzie atrakcyjny tak długo, jak długo istnieć będzie zapotrzebowanie na klasyczne utwory rocka, takie jak Child in Time grupy Deep Purple, Stairway to Heaven zespołu Led Zeppelin oraz Voodoo Child (Slight Return) Jimiego Hendrixa.