ANT-1

ANT-1 to radziecki samolot sportowy, w konstrukcji którego po raz pierwszy zastosowano elementy metalowe. Był to również pierwszy projekt stworzony przez Andrieja Tupolewa.

Historia

W 1922 roku Andriej Tupolew objął stanowisko głównego konstruktora w doświadczalnym biurze konstrukcyjnym Centralnego Instytutu Aerohydrodynamicznego. Na zlecenie Wydziału Lotniczego CAGI rozpoczął prace nad budową samolotu sportowego w układzie dolnopłata.

Budowa samolotu, oznaczonego jako ANT-1, rozpoczęła się w kwietniu 1922 roku. Początkowo planowano, że konstrukcja będzie drewniana, jednak w wyniku opracowania przez instytut CAGI lekkiego metalu na bazie stopu duraluminium i niklu, który zaczął być produkowany w zakładach metalowych w Kolczuginie, zdecydowano się na użycie tego stopu w budowie samolotu. Choć opóźniło to prace, ostatecznie do konstrukcji skrzydeł wprowadzono elementy metalowe oraz linki metalowe. Problemem był również silnik, który ostatecznie zamontowano w postaci używanego silnika marki Anzani o mocy wynoszącej jedynie 35 KM.

Budowę zakończono w 1923 roku, a 21 października tego samego roku samolot odbył swój pierwszy lot. Start miał miejsce z byłego placu Kadetów w dzielnicy Moskwy – Lefortowo, skąd samolot poleciał na lotnisko im. Trockiego. Pierwsze próby wykazały, że konstrukcja była udana, a dalsze loty potwierdziły, że zastosowanie elementów metalowych nie wpłynęło negatywnie na osiągi maszyny. Po krótkim okresie próbnego latania silnik, który był już wcześniej w złym stanie, uległ uszkodzeniu. Próby jego naprawy nie przyniosły efektu, a brak nowego silnika spowodował, że samolot został umieszczony w Instytucie jako eksponat. Ostatecznie zniszczył się w 1937 roku.

Użycie

Samolot ANT-1 był wykorzystywany jedynie do lotów próbnych. Po uszkodzeniu silnika stał się eksponatem w Centralnym Instytucie Aerohydrodynamicznym.

Opis konstrukcji

ANT-1 to jednomiejscowy dolnopłat o mieszanej konstrukcji. Kadłub miał prostokątny kształt, zbudowany z elementów metalowych oraz drewnianych, pokryty płótnem. W jego wnętrzu znajdowała się odkryta kabina z podstawowymi przyrządami lotniczymi.

Płaty były także o konstrukcji mieszanej, z metalowymi żebrami i drewnianymi częściami. Podwozie było klasyczne, dwukołowe i stałe, a na końcu kadłuba znajdowała się płoza ogonowa. Napęd stanowił jeden silnik gwiazdowy, umieszczony w przedniej części kadłuba, 6-cylindrowy, chłodzony powietrzem.