Amorphoscelidae
Rodzina modliszek, należąca do podrzędu Eumantodea oraz nadrodziny Nanomantoidea.
Morfologia
Modliszki charakteryzują się niewielkimi rozmiarami oraz grzbietobrzusznie spłaszczonym ciałem.
Ich głowa nie posiada wyrostka ciemieniowego, za to wyróżniają się wyraźnymi nabrzmiałościami okołoocznymi.
Tułów ma słabo zaznaczone rozszerzenia nadbiodrowe, a przedplecze jest krótkie i ma kształt trapezowaty. Zarówno samce, jak i samice mają w pełni rozwinięte skrzydła obu par. Chwytne odnóża przedniej pary cechują się udami, które nie mają kolców na płatach wierzchołkowych ani kolców tylno-brzusznych; występuje tylko jeden kolec dyskoidalny i maksymalnie cztery kolce przednio-brzuszne (może ich również nie być). Golenie przedniej pary są całkowicie pozbawione kolców przednio-brzusznych, co stanowi jedną z synapomorfii tej rodziny, podobnie jak obecność jednego kolca dyskoidalnego na udzie. Odnóża pozostałych par są kroczne i nie mają kolców.
Przysadki odwłokowe są zawsze krótsze od połowy długości odwłoka. Ich człony mają formę walcowatą, z wyjątkiem ostatniego, który bywa rozrośnięty i spłaszczony. Genitalia samca charakteryzują się średnim stopniem zesklerotyzowanych fallomerów; brzuszny z nich ma płat nasadowy przesunięty ku dystalnej części prawej krawędzi, a pierwotny wyrostek dystalny jest przesunięty w lewo. Wyrostki po lewej stronie genitaliów są rozdzielone. Wtórny wyrostek dystalny środkowy jest zawsze obecny, natomiast wtórny wyrostek dystalny boczny niekiedy może być zredukowany. Te wyrostki znajdują się naprzeciwlegle po lewej stronie fallomeru. Apofiza falloidalna jest słabo rozwinięta, a rzadko bywa całkowicie nieobecna. Na lewym fallomerze znajduje się blaszka grzbietowa, która nie ma zaokrąglonego płata.
Ekologia i występowanie
Modliszki te żyją głównie na korze drzew.
Rodzina ta występuje w etiopskiej części Afryki, a także w palearktycznej i orientalnej części Azji oraz na północnych obrzeżach krainy australijskiej. Wszystkie rodzaje, z wyjątkiem wyłącznie palearktycznej Perlamantis, są reprezentowane w krainie etiopskiej.
Taksonomia i ewolucja
Ten takson został wprowadzony w 1877 roku przez Carla Ståla pod obecną nazwą. W systemie Antona Handlirscha z 1930 roku miał status podrodziny w obrębie modliszkowatych, obejmując plemiona Perlamantes i Paraoxypili, które w wcześniejszym systemie Ermanna Giglio-Tosa z 1919 roku były klasyfikowane w Perlamantinae. W systemie Luciena Choparda z 1949 roku istniały podrodziny Perlamantinae i Paraoxypilinae w ramach rodziny Amorphoscelidae. Max Beier w swoim systemie z 1964 roku podzielił Amorphoscelidae na podrodziny Amorphoscelinae i Perlamantinae. W systemie Reinharda Ehrmanna i Rogera Roya z 2002 roku do Amorphoscelidae włączono, oprócz tych dwóch podrodzin, także Paraoxypilinae. W systemie Christiana J. Schwarza i Rogera Roya plemię Paraoxypilini zostało sklasyfikowane w rodzinie Nanomantidae, podczas gdy do Amorphoscelidae zaliczano te same dwie podrodziny, co u Beiera.
Obecnie do tej rodziny należy osiem opisanych rodzajów, podzielonych na dwie podrodziny:
- Amorphoscelinae Stål, 1877
- Amorphoscelis Stal, 1871
- †Amorphoscelites Gratshev et Zherikhin, 1994
- Bolivaroscelis Roy, 1973
- Caudatoscelis Roy, 1973
- Gigliotoscelis Roy, 1973
- Maculatoscelis Roy, 1973
- Perlamantinae Giglio-Tos, 1913
- Paramorphoscelis Werner, 1907
- Perlamantis Guerin-Meneville, 1843
Najbliższymi krewnymi Amorphoscelidae są Nanomantidae. Synapomorfią tych dwóch rodzin jest utrata jednego z kolców dyskoidalnych na udzie odnóża chwytnego. W zapisie kopalnym, Amorphoscelidae znane są od wczesnej kredy.
