Amintore Fanfani

Amintore Fanfani (6 lutego 1908, Pieve Santo Stefano – 20 listopada 1999, Rzym) był włoskim politykiem oraz ekonomistą, który pełnił rolę wykładowcy akademickiego, a także był długoletnim parlamentarzystą. Jako minister w różnych rządach, pięciokrotnie sprawował urząd premiera Włoch, kierując sześcioma gabinetami. Był również przewodniczącym Senatu oraz liderem Chrześcijańskiej Demokracji.

Życiorys

Po ukończeniu studiów z zakresu ekonomii na Katolickim Uniwersytecie Najświętszego Serca w Mediolanie, Amintore Fanfani rozpoczął karierę jako wykładowca akademicki, pracując na uniwersytetach w Mediolanie i Rzymie aż do 1983 roku. Po zakończeniu II wojny światowej zaangażował się w działalność Chrześcijańskiej Demokracji, kierując nią w latach 1954–1959 oraz 1973–1975 jako sekretarz generalny.

W 1946 roku został wybrany do zgromadzenia konstytucyjnego, w którym zasiadał do 1948 roku. Następnie zdobył mandat posła do Izby Deputowanych, odnawiając go w kolejnych wyborach krajowych.

Pełnił funkcję ministra pracy i ochrony socjalnej od maja 1947 do stycznia 1950. W lipcu 1951 powrócił do rządu jako minister rolnictwa, a następnie do stycznia 1954 pełnił rolę ministra spraw wewnętrznych. W styczniu 1954 objął po raz pierwszy urząd premiera, stając się najmłodszym premierem w historii Włoch do 1987 roku. Jego pierwszy gabinet przetrwał jedynie kilkanaście dni (od 18 do 30 stycznia). 1 lipca 1958 po raz kolejny stanął na czele rządu, tym razem w koalicji chadecji z socjalistami, jednocześnie obejmując stanowisko ministra spraw zagranicznych. Ustąpił 15 lutego 1959. Stworzył trzeci gabinet 26 lipca 1960 oraz czwarty 21 lutego 1962, sprawując urząd premiera do 21 czerwca 1963.

W 1964 roku jego kandydatura została wystawiona na urząd prezydenta Republiki Włoskiej. Od marca do grudnia 1965 oraz od lutego 1966 do czerwca 1968 ponownie pełnił funkcję ministra spraw zagranicznych. W latach 1965–1966 był przewodniczącym Zgromadzenia Ogólnego ONZ.

W 1968 roku Fanfani został wybrany do Senatu V kadencji, gdzie objął stanowisko przewodniczącego wyższej izby włoskiego parlamentu, które zajmował do 1973 roku. W 1972 roku prezydent Giovanni Leone, w uznaniu jego zasług naukowych i społecznych, nadał mu tytuł dożywotniego senatora. Kontynuował swoją działalność w Senacie w ramach V, VI, VII, VIII, IX, X, XI, XII i XIII kadencji. Był przewodniczącym senatu także w latach 1976–1982 oraz 1985–1987. W 1978 roku pełnił obowiązki prezydenckie po rezygnacji Giovanniego Leone przed zakończeniem kadencji.

W grudniu 1982 roku objął przewodnictwo w radzie czterech partii współrządzących (chadeków, socjaldemokratów, liberałów i socjalistów), sprawując tę funkcję do czerwca 1983. Od 1 grudnia 1982 do 4 sierpnia 1983 kierował swoim piątym gabinetem. Po raz ostatni był premierem od 17 kwietnia do 28 lipca 1987. Do kwietnia 1988 pełnił funkcję ministra spraw wewnętrznych, a następnie do lipca 1989 był ministrem ds. budżetu, co było jego ostatnią funkcją rządową. Do swojej śmierci pozostał członkiem Senatu, a od 1994 roku przynależał do Włoskiej Partii Ludowej, powstałej po rozpadzie chadecji.

Jego ostatnie miejsce spoczynku znajduje się na cmentarzu Flamińskim.