Amfiteatr w Al-Dżamm
Amfiteatr zlokalizowany w Al-Dżamm, we wschodniej części Tunezji, jest trzecim co do wielkości amfiteatrem na świecie, ustępując jedynie Kolosum w Rzymie.
Historia
Budowa amfiteatru miała miejsce w latach 230-238 n.e., a jego inicjatorem najprawdopodobniej był cesarz Gordian I. Stanowi on najbardziej imponującą rzymską strukturę w Afryce Północnej i zachował się w lepszym stanie niż rzymskie Koloseum. Zabytek ma kształt elipsy, z obwodem wynoszącym 427 m, długością 149 m i szerokością 124 m, a widownia wznosi się na wysokość 36 m. W okresie swojej świetności pomieścił od 30 do 35 tysięcy widzów. W przeciwieństwie do wielu podobnych obiektów, które budowano na wzniesieniach lub wkomponowywano w wzgórza, amfiteatr ten usytuowany jest na otwartej przestrzeni. Obiekt znajduje się w bardzo dobrym stanie i jest uważany za jeden z najlepiej zachowanych amfiteatrów w obrębie rzymskiego imperium.
Materiał budowlany sprowadzano z kamieniołomów w Sulectum (obecnie Salakta), oddalonych o 30 km, a woda była doprowadzana podziemnym akweduktem z wzgórz usytuowanych 15 km na północny zachód od miasta.
Amfiteatr był wielokrotnie używany w celach obronnych. W jego murach pod koniec VII wieku broniła się przed Arabami księżniczka berberyjska Al-Kahina.
W XVII wieku wojska Mohammeda Beja zniszczyły zachodnią część jego murów, aby pokonać lokalne plemiona. Wyrwa została powiększona podczas kolejnej rebelii w 1850 roku.
W 1979 roku zabytek ten został wpisany na Listę Światowego Dziedzictwa Kulturowego i Przyrodniczego UNESCO.
