Ametyst 1011 i 1012 to modele telewizorów wytwarzanych przez Warszawskie Zakłady Telewizyjne.
Odbiorniki te były superheterodynowymi urządzeniami przeznaczonymi do wyświetlania telewizji czarno-białej, emitowanej zgodnie z standardem OIRT w pasmach I-III VHF, obejmujących 12 kanałów, które można było przełączać skokowo. Istniała również opcja zainstalowania konwertera do odbioru programów w IV paśmie UHF.
Konstrukcja
W telewizorach Ametyst zastosowano bezimprozyjne kineskopy o kącie odchylania wiązki wynoszącym 110°: A47-330W z przekątną 47 cm (19″) dla modelu „Ametyst 1011” oraz A50-140W z przekątną 50 cm (20″) dla modelu „Ametyst 1012”. Zamiast krótkich nóżek możliwe było zakupienie w ZURiT długich nóżek, które mogły zastąpić stolik pod telewizor.
Konstrukcja opierała się na 14 lampach elektronowych (PCC88, PCF801, 2 x EF183, EF80, PFL200, PCL86, ECH84, PCL805, EAA91, PCF82, PL500, PY88, EY86), 2 tranzystorach oraz 6 diodach półprzewodnikowych.
W odbiornikach wprowadzono szereg układów, które upraszczały i ułatwiały obsługę, m.in.:
- automatyczna synchronizacja odchylenia poziomego i pionowego,
- układ stabilizacji wymiarów obrazu (dostosowujący się do zmian napięcia sieci i jasności),
- warystorowe układy wygaszania plamki oraz wyciszania fonii.
Telewizory były wyposażone w podwójne gniazdo antenowe, co umożliwiało uzyskanie optymalnych warunków odbioru w zależności od odległości między stacją nadawczą a odbiornikiem. Wejście bezpośrednie było przeznaczone do odbioru dalekiego, natomiast wejście przez dzielnik – do odbioru bliskiego. Gniazda te były przystosowane do symetrycznego przewodu antenowego o impedancji falowej 240-280 Ω, co dotyczyło odbioru w pasmach I, II i III VHF. Przy odpowiedniej zewnętrznej instalacji antenowej możliwe było odbieranie programów z odległości około 100 km od stacji telewizyjnej.
Przełącznik kanałów miał 12 pozycji. Aby wybrać pożądaną stację telewizyjną, wystarczyło obrócić pokrętło przełącznika, tak aby odpowiedni numer stacji znalazł się naprzeciwko znacznika. Pokrętło regulacji dostrojenia służyło do precyzyjnego ustawienia odbiornika na daną stację.
Telewizory były zaopatrzone w następujące regulatory:
- regulator kontrastu,
- regulator jaskrawości,
- regulator głośności,
- klawisz słuchawek,
- klawisz podbicia tonów niskich,
- klawisz podbicia tonów wysokich,
- klawisz sieci,
- pokrętło dostrojenia,
- przełącznik kanałów.
Na tylnej części odbiornika znajdowały się:
- gniazdo antenowe VHF – do odbioru bliskiego,
- gniazdo antenowe VHF – do odbioru dalekiego,
- gniazdo magnetofonowe,
- gniazdo zdalnej regulacji,
- dwa gniazda słuchawek,
- sznur sieciowy.
Wyposażenie dodatkowe
Telewizory Ametyst umożliwiały podłączenie magnetofonu. Dźwięk można było nagrywać przy wciśniętym klawiszu słuchawek.
Jednoczesne podłączenie dwóch par słuchawek o rezystancji 250 Ω było również możliwe. Przy odbiorze za pomocą słuchawek, wciśnięcie klawisza słuchawek wyłączało głośnik telewizora.
Możliwe było także podłączenie zespołu zdalnej regulacji, który pozwalał na zdalne dostosowywanie jaskrawości oraz siły głosu.
Dane techniczne
- zasilanie z sieci prądu zmiennego 220 V 50 Hz (dopustalne wahania napięcia sieci: 198-230 V),
- wymiary: szerokość 610 mm, wysokość 452 mm, głębokość ~ 384 mm,
- masa bez opakowania: Ametyst 1011 – 23 kg, Ametyst 1012 – 24,5 kg.
Przypisy
