Okręty podwodne typu F
Okręty podwodne typu F to amerykańskie jednostki jednokadłubowe, które korzystały z napędu diesel-elektrycznego. Zostały zbudowane dla marynarki wojennej USA w latach 1909-1922. Budowę czterech okrętów rozpoczęto w odstępach tygodniowych w sierpniu 1909 roku, w stoczniach Union Iron Works w San Francisco oraz Seattle Construction and Drydock Company w Seattle. Wszystkie jednostki weszły do służby w latach 1912-1913 w 1. Grupie Okrętów Podwodnych Flotylli Torpedowej Pacyfiku, z siedzibą w San Pedro w Kalifornii. Początkowo nazwane „Carp” nr 20, „Barracuda” nr 21, „Pickel” nr 22 oraz „Skate” nr 23, w 1911 roku zostały przemianowane na F-1, F-2, F-3 oraz F-4. W 1920 roku cały typ otrzymał nowe numery burtowe (hull number), zmieniając je z SS-20 na SS-23.
Historia i wydarzenia
W 1914 roku, okręty typu F stały się pierwszymi jednostkami podwodnymi, które wpłynęły do nowo powstałej bazy okrętów podwodnych w Naval Station Honolulu na Hawajach. 25 marca 1915 roku, podczas manewrów podwodnych w pobliżu portu w Honolulu, okręt SS-23 (F-4) zatonął, tracąc całą załogę. W grudniu 1917 roku, SS-20 (F-1) zderzył się z SS-22 (F-3) i zatonął, zabierając ze sobą 19 członków załogi. Mimo uszkodzenia dziobu, F-3 przetrwał incydent. Okręty F-2 i F-3 były wykorzystywane do celów szkoleniowych aż do 1922 roku, po czym zostały zezłomowane.
Bibliografia
- SS-20 F-1 Carp. Global Security. [dostęp 2010-03-29]. (ang.).
- Norman Friedman: U.S. Submarines through 1945: An Illustrated Design History. Annapolis: Naval Institute Press, 1995, s. 286 i 306. ISBN 978-1-55750-263-6.
