American Staffordshire Terrier
American Staffordshire Terrier (amstaff – skrót od American Staffordshire) to jedna z ras psów, która przynależy do grupy terierów i jest klasyfikowana w sekcji terierów typu bull. Rasa ta nie uczestniczy w próbach pracy.
Rys historyczny
Na temat pochodzenia rasy istnieje kilka teorii. Jedna z nich sugeruje, że amstaff wyewoluował z Staffordshire Bull Terrierów, które były hodowane do walk w Anglii w XIX wieku. W połowie tego stulecia, podczas emigracji, trafiły do Stanów Zjednoczonych, gdzie stworzono ich większa i silniejsza odmianę.
Rasa została uznana przez American Kennel Club (AKC) 10 czerwca 1936 roku, a 1 stycznia 1972 roku jej nazwa została zmieniona na American Staffordshire Terrier.
Natomiast Międzynarodowa Federacja Kynologiczna (FCI) uznała rasę 6 października 1936 roku.
Wygląd
Budowa
American Staffordshire Terrier to pies, który robi wrażenie dzięki swojej sile w stosunku do ciężaru i wzrostu. Charakteryzuje się mocną, umięśnioną sylwetką, a jednocześnie jest zwinny i czujny na otoczenie. Jest zwarty, o krótkich kończynach, bez podkasania.
Głowa: o średniej długości, dobrze wysklepiona, z szeroką czaszką oraz wyraźnie zaznaczonymi mięśniami policzkowymi. Stop dobrze wyraźny, uszy osadzone wysoko.
Uszy: mogą być cięte lub naturalne. Preferuje się uszy niecięte, krótkie, załamane w kształcie płatka róży, lub wysoko załamane do przodu. Uszy, które są wyraźnie obwisłe, są uznawane za wadę.
Oczy: ciemne, okrągłe, głęboko osadzone i szeroko rozstawione. Powieki nie mogą być różowe.
Kufa: średniej długości, z zaokrągloną górną częścią, wyraźnie opadająca pod oczami. Szczęki mocno zarysowane, a dolna szczęka powinna być silna, zdolna do pewnego chwytu.
Wargi: równe i zwarte, bez obwisłych fragmentów.
Uzębienie: górne siekacze stykają się z zewnętrzną powierzchnią dolnych siekaczy.
Trufla: czarna.
Szyja: mocna, nieco wygięta, zwężająca się od łopatek do głowy. Jest średniej długości i nie ma podgardla.
Tułów: ramiona silne i umięśnione, z szerokimi i ukośnie osadzonymi łopatkami.
Górna linia: grzbiet krótki, lekko opadający od kłębu do zadu. Zad jest krótki, delikatnie opadający w kierunku ogona, a lędźwie lekko wysklepione.
Klatka piersiowa: żebra dobrze wysklepione, szerokie i płaskie, dobrze związane. Kończyny przednie rozstawione, co sprzyja rozwojowi szerokiej i głębokiej klatki piersiowej.
Ogon: stosunkowo krótki w porównaniu do ciała, nisko osadzony, zwężający się ku cienkiemu wierzchołkowi. Nie powinien być noszony powyżej grzbietu i nigdy nie jest cięty.
Kończyny:
Przednie: proste, z mocnym, zaokrąglonym kośćcem, z pionowym śródręczem, brak jakiegokolwiek wygięcia ku przodowi.
Tylne: dobrze umięśnione, z wydłużonymi, stopniowo zwężającymi się podudziami, nie wykrzywione ani do środka, ani na zewnątrz. Łapy średniej wielkości, zwarte i dobrze wysklepione.
Ruch: elastyczny, bez kołysania, symetryczny (nieskośny) podczas kłusa.
Szata i umaszczenie
Szata: krótka, przylegająca, twarda w dotyku i lśniąca.
Maść: dopuszczalne są wszystkie typy umaszczenia, zarówno jednolite, kolorowe, jak i łaciate, chociaż umaszczenie jednolicie białe z przewagą powyżej 80% bieli, czarne podpalane oraz wątrobiane nie są uznawane.
Użytkowość
Obecnie American Staffordshire Terrier pełni rolę psa rodzinnego i jest klasyfikowany jako pies obronny.
Zachowanie i charakter
Ten pies jest dynamiczny, odważny i pełen energii, co sprawia, że ma dużą potrzebę ruchu. Aby odpowiednio wychować tego silnego psa, należy podporządkować go przewodnikowi od szczenięcia. Z uwagi na swoje pierwotne przeznaczenie, amstaffy mogą mieć skłonności do bójek, dlatego istotne jest, aby szczenięta od początku były uczone przyjaznych relacji z innymi psami. Amstaffy potrzebują bliskiego kontaktu z właścicielem.
Popularność
American Staffordshire Terrier pojawił się w Polsce na początku lat 90. XX wieku i szybko zdobył dużą popularność.
Przypisy
Bibliografia
Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. Warszawa: Carta Blanca, 2012. ISBN 978-83-7705-179-5. Brak numerów stron w książce
Eva-Maria Krämer: Rasy psów. Warszawa: MULTICO Oficyna Wydawnicza, 1998, s. 113. ISBN 978-83-7073-122-9.
Magdalena Nowicka, Agnieszka Boczula: Psy obronne. Warszawa: Książka i Wiedza, 2001. ISBN 978-83-05-13174-2. Brak numerów stron w książce
