America First Committee (AFC)
America First Committee (AFC) to wiodąca amerykańska grupa izolacjonistyczna, która miała na celu zapobieżenie zaangażowaniu Stanów Zjednoczonych w konflikt II wojny światowej. W szczytowym okresie działalności organizacja liczyła 800 000 członków rozmieszczonych w 450 oddziałach, co czyniło ją jedną z największych organizacji antywojennych w historii USA. AFC została założona 4 września 1940 roku i rozwiązana 10 grudnia 1941 roku, zaledwie trzy dni po japońskim ataku na Pearl Harbor.
Członkowie
America First Committee została stworzona przez Douglasa Stuarta, studenta Yale Law School, który był spadkobiercą fortuny Quaker Oats. Do grupy dołączyli inni studenci, w tym przyszły prezydent Gerald Ford, przyszły dyrektor Korpusu Pokoju Sargent Shriver oraz przyszły sędzia Sądu Najwyższego Potter Stewart. W momencie największej aktywności AFC miała 800 000 płacących składki członków, zorganizowanych w 450 oddziałach, głównie w promieniu 500 km od Chicago.
W samym stanie Illinois AFC liczyła 135 000 członków w 60 oddziałach. Zebrano tam około 370 000 USD od 25 000 darczyńców (dla porównania, w Nowym Jorku uzbierano 190 000 USD od 47 000 osób), przy czym blisko połowa tej sumy pochodziła od kilku milionerów, takich jak William Regnery, H. Smith Richardson z koncernu chemicznego Vicks, generał Robert Wood z firmy Sears-Roebuck, Sterling Morton z Morton Salt, wydawca Joseph Patterson (New York Daily News) oraz jego kuzyn, wydawca Robert McCormick (Chicago Tribune).
Ze względu na to, że AFC nigdy nie miała własnego ośrodka badania opinii publicznej, a jej oddziały działały w pewnym stopniu niezależnie, niektórzy historycy twierdzą, że przywódcy organizacji nie byli świadomi rzeczywistej liczby członków.
Siedziba America First Committee została zlokalizowana w Chicago niedługo po jej powstaniu i pozostała tam przez całe istnienie organizacji. Przewodniczącym AFC został wybrany generał Robert Wood, 61-letni prezydent sieci sklepów Sears-Roebuck. Mimo że Wood miał pełnić tę funkcję tymczasowo, faktycznie kierował organizacją aż do jej rozwiązania po ataku Japończyków na Pearl Harbor.
America First Committee zyskała poparcie niektórych wpływowych polityków, takich jak demokratyczni senatorzy Burton Wheeler z Montany i David Walsh z Massachusetts, republikański senator Gerald Nye z Dakoty Północnej oraz lider Partii Socjalistycznej Norman Thomas. Głównym mówcą i rzecznikiem organizacji został słynny lotnik Charles Lindbergh.
Wśród innych znanych postaci wspierających AFC byli: pisarz Sinclair Lewis, poeta E.E. Cummings, producent filmowy Walt Disney oraz aktorka Lillian Gish. Architekt Frank Lloyd Wright chciał dołączyć do organizacji, lecz jego kandydatura została odrzucona ze względu na „zszarganą reputację”. W oddziałach studenckich było wielu przyszłych celebrytów, w tym pisarz Gore Vidal oraz wspomniany prezydent Gerald Ford.
Działania
Po wybuchu wojny we wrześniu 1939 roku, większość Amerykanów, w tym polityków, domagała się od władz zachowania neutralności wobec wydarzeń w Europie. Działacze America First Committee koncentrowali się na sytuacji w Europie, podczas gdy większość społeczeństwa amerykańskiego nie interesowała się nią, ale popierała twarde podejście wobec Japonii. Zmiany w nastrojach społeczeństwa zaczęły się pojawiać po upadku Francji wiosną 1940 roku.
AFC opublikowała petycję, w której domagała się przestrzegania postanowień Ustawy o Neutralności z 1939 roku, wywierając naciski na prezydenta Roosevelta, aby dotrzymał obietnicy nieangażowania Ameryki w wojnę. Działacze AFC wyrażali nieufność wobec Roosevelta, twierdząc, że oszukuje społeczeństwo, co budziło poparcie w niektórych grupach etnicznych, jak niemiecka, włoska, irlandzka i ukraińska.
Dzień po tym, jak Roosevelt przedstawił ustawę lend-lease Kongresowi, Wood obiecał AFC „z całych sił sprzeciwiać się” tej ustawie. Działacze America First stanowczo sprzeciwiali się konwojowaniu statków, Karczie Atlantyckiej oraz naciskom gospodarczym na Japonię. W dążeniu do obalenia ustawy lend-lease i umocnienia amerykańskiego izolacjonizmu, opierali się na czterech kluczowych zasadach:
- Stany Zjednoczone muszą stworzyć skuteczny system obrony kraju;
- żadne obce mocarstwo ani grupa mocarstw nie mogą skutecznie zaatakować przygotowanej Ameryki;
- amerykańska demokracja może przetrwać tylko wtedy, gdy państwo pozostanie z dala od europejskiego konfliktu;
- tzw. „pomoc bez [włączania się do] wojny” osłabia zdolności obronne narodu i grozi wciągnięciem Ameryki do wojny.
Charles Lindbergh podważał motywy działania administracji Roosevelta na długo przed utworzeniem AFC, zajmując zdecydowane antywojenne stanowisko już przed bitwą o Anglię i przed rozpoczęciem prac nad ustawą lend-lease. Jego pierwsze wystąpienie radiowe miało miejsce 15 sierpnia 1939 roku na trzech głównych stacjach (ABC, NBC i CBS), w którym wezwał słuchaczy do krytycznego spojrzenia na propagandę i zbadania, kto stoi za jej tworzeniem.
20 czerwca 1941 roku Lindbergh przemawiał na zjeździe w amfiteatrze Hollywood Bowl w Los Angeles, krytykując działania, które jego zdaniem prowadziły Amerykę ku wojnie. Oznajmił, że Stany Zjednoczone są nie do pokonania, podkreślając, że gdy interwencjoniści mówią „obronić Anglię”, w rzeczywistości mają na myśli „pokonać Niemcy”. Jednak jego wystąpienie zostało przyćmione przez nieprzyjazne elementy obecne w tłumie.
Natomiast jego przemówienie na zjeździe w Des Moines 11 września 1941 roku wzbudziło duże kontrowersje, ponieważ zidentyfikował siły, które pchały USA do wojny, jako Brytyjczyków, administrację Roosevelta oraz Żydów. Wyraził współczucie dla niemieckich Żydów, ale dodał, że przystąpienie Ameryki do wojny niewiele im pomoże. Powiedział między innymi:
Po formalnym wypowiedzeniu wojny Japonii, będącej konsekwencją ataku na Pearl Harbor, America First Committee zdecydowała o rozwiązaniu. 11 grudnia przywódcy AFC spotkali się i przegłosowali likwidację organizacji, datując ją na 10 grudnia.
Amerykańscy komuniści sprzeciwiali się wojnie do czerwca 1941 roku i próbowali infiltracji oraz przejęcia America First. Po ataku Hitlera na Związek Sowiecki zmienili całkowicie swoje stanowisko, oskarżając AFC o nazizm oraz o współpracę z agentami wywiadu III Rzeszy.
Przypisy
Bibliografia
Philip Jenkins: Historia Stanów Zjednoczonych. Kraków: Wydawnictwo UJ, 2009. ISBN 978-83-233-2830-8. Brak numerów stron w książce
James C. Schneider: Should America Go to War? The Debate over Foreign Policy in Chicago, 1939-1941. 1989. Brak numerów stron w książce
Paweł Zaremba: Historia Stanów Zjednoczonych. London: Gryf Publications Ltd, 1968. Brak numerów stron w książce
