Amerana aurora
Amerana aurora to gatunek płaza bezogonowego należący do rodziny żabowatych (Ranidae). Można go spotkać od wybrzeży południowo-zachodniej Kolumbii Brytyjskiej po północno-zachodnią Kalifornię, gdzie jest chroniony w Kolumbii Brytyjskiej, Oregonie oraz Kalifornii. Charakteryzuje się gładką skórą oraz wąską talią. Jego rozmnażanie odbywa się w środowisku wodnym, dlatego rzadko spotyka się go w większej odległości od stawów i mokradeł.
Dorosłe osobniki osiągają długość około 8 cm. Posiadają ciemno ubarwioną twarz oraz charakterystyczną jasną smugę biegnącą wzdłuż linii szczęki. Długie, mocne kończyny tylne są doskonale przystosowane do skakania.
Siedlisko
Gatunek ten zasiedla głównie wody stojące, takie jak stawy i mokradła, ale także strumienie, które są niezbędne do jego rozmnażania. Amerana aurora jest bardzo przywiązana do swojego środowiska, preferując gęsto zarośnięte brzegi. Wymaga kryjówek, gdyż staje się celem dla różnych ryb, węży, ptaków, ssaków, a także innych płazów. W momencie zagrożenia szybko nurkuje na głębokość co najmniej jednego metra, aż poczuje się bezpiecznie w strefie bentosowej stawu. Po zakończeniu okresu rozrodczego, dorosłe osobniki opuszczają miejsce rozmnażania, migrując na odległość do pół kilometra, gdzie spędzają lato, zazwyczaj w strefie nadbrzeżnej. W północnej części zasięgu dorosłe osobniki hibernują. Młode osobniki nie opuszczają stawu, w którym się urodziły, tak szybko jak dorosłe, ale również szukają schronienia w okolicy brzegu i są gotowe do migracji. Dojrzałe Amerana aurora polują na lądowe owady, ale ich dieta może obejmować również małe ślimaki, skorupiaki, pierścienice, kijanki, małe ryby, a nawet niewielkie żaby innych gatunków. Kijanki żywią się wyłącznie pokarmem roślinnym.
Rozmnażanie
Samce i samice pojawiają się w miejscach rozrodu już w październiku lub czasami dopiero w styczniu, co zależy od szerokości geograficznej, całkowitych opadów deszczu oraz średniej temperatury. Zwykle rozmnażanie ma miejsce przy stabilnej minimalnej temperaturze powyżej sześciu stopni Celsjusza. Najlepsze momenty na obserwację migracji dorosłych osobników przypadają na księżycowe noce z lekkim deszczem. Samce wykazują terytorialne zachowania, prezentując swoje walory nocą. Wtedy też odbywa się większość aktywności zwierząt, zwłaszcza podczas niewielkiego deszczu. Zaloty rozpoczynają się w styczniu w Kalifornii, a w północnej części zasięgu dopiero w marcu. Nie trwają one dłużej niż do lipca, a w bardziej suchych regionach kończą się wcześniej.
Każda samica składa od 200 do 1100 jaj w sezonie, przytwierdzając je do podwodnej roślinności lub rozkładającego się drewna na głębokości od 7 do 15 centymetrów poniżej powierzchni wody. Klaster jaj ma zwykle około dziesięciu centymetrów średnicy i może przybierać nieregularne kształty pod wodą. Kijanki wylęgają się po 39-45 dniach, a metamorfoza rozpoczyna się po 80 dniach.
Składanie jaj zazwyczaj odbywa się w gęsto zarośniętych, płytkich zbiornikach wodnych o minimalnym prądzie. Obserwowano jaja także w wodzie o głębokości do 500 cm, ale nie jest to regułą. Zbiorniki wodne używane do rozmnażania mogą być zarówno stałe, jak i okresowe, jednak muszą przetrwać do czerwca, aby zapewnić sukces metamorfozy. W czerwcu w Oregonie zachodzą odpowiednie warunki, a w północnej Kalifornii przeobrażenie ma miejsce na przełomie maja i czerwca.
