Amenemhat II
Amenemhat II był faraonem, władcą starożytnego Egiptu z XII dynastii, działającym w okresie Średniego Państwa. Jego panowanie przypada na lata: współrządzenie z ojcem, Senuseretem I od roku 1914 p.n.e., samodzielnie od 1911 do 1882 p.n.e., a następnie wspólnie z synem, Senuseretem II do 1879 roku p.n.e.
O Amenemhatcie II wiadomo stosunkowo niewiele. Z czasów jego rządów zachowało się jedynie kilka zabytków. Kontynuował on wysiłki swoich poprzedników w zakresie odbudowy i reformy państwa. W administracji wciąż istotną rolę odgrywali nomarchowie, co potwierdzają grobowce tych dostojników z tego okresu.
Wydarzenia Pierwszego Okresu Przejściowego miały znaczący wpływ na strukturę wewnętrzną Egiptu, osłabiając jego siły militarne oraz ograniczając kontakty handlowe i kulturalne. Władcy Średniego Państwa, a szczególnie XII dynastii, począwszy od Amenemhata I, konsekwentnie dążyli do odbudowy i wzmocnienia egipskiej organizacji państwowej. Amenemhat II również podejmował działania na rzecz wznowienia i utrzymania kontaktów kulturalnych oraz handlowych. Świadczą o tym znaleziska odkryte w świątyni Montu w Tod, gdzie znaleziono cztery miedziane skrzynki z kartuszami faraona, zawierające dzieła sztuki z złota, srebra i lapis-lazuli. Część tych przedmiotów pochodziła z Krety, a część z Babilonii. Te podarunki sugerują istnienie kontaktów dyplomatycznych oraz kulturowych i handlowych z tymi krajami. Utrzymywano także relacje z miastami Tyrem i Byblos.
W czasie rządów Amenemhata kontynuowano wydobycie złota i miedzi na Synaju oraz w Nubii.
Wiele z nielicznych informacji na temat Amenemhata II pochodzi z badań jego kompleksu grobowego w Dahszur. Pierwsze prace w tym miejscu prowadził Jacques de Morgan w latach 1894–1895. Rdzeń piramidy, znanej jako „Biała”, zbudowano z kamiennych murów, które dzieliły wnętrze na kwadratowe komory wypełnione rumoszem skalnym i piaskiem. Cała budowla była niegdyś pokryta zewnętrzną okładziną, prawdopodobnie wykonaną z wapienia. Niestety, nie zachował się żaden fragment tej okładziny, co uniemożliwia określenie rzeczywistej wielkości piramidy, kąta nachylenia jej boków i wysokości. Obecnie piramida jest w znacznym stopniu zniszczona. Wejście do niej, obecnie całkowicie niedostępne, znajdowało się od strony północnej. Prowadził do niego zstępujący korytarz, prowadzący do poziomego przejścia, które zostało zagrodzone dwoma dużymi blokami granitu – jednym opuszczanym pionowo i drugim zasuwanym poziomo. Za nimi znajdowała się komora grobowa z sarkofagiem, wykonanym z piaskowca. Na zachód od piramidy Amenemhata znajdują się mastaby jego żony Itakait oraz kilku córek: Ita, Chnumit, Itawert i Satmerhut. W 1894 roku, podczas prac w mastabach księżniczek, de Morgan odkrył piękne egzemplarze biżuterii: pektorały i naszyjniki, które należały do Ity i Chnumit. Obecnie zdobią one ekspozycję sztuki Średniego Państwa w Muzeum Egipskim w Kairze.
Tytulatura
Bibliografia
- NicolasN. Grimal NicolasN., Dzieje starożytnego Egiptu, AdamA. Łukaszewicz (tłum.), Warszawa: PIW, 2004, ISBN 83-06-02917-8, OCLC 749417518.
- BogusławB. Kwiatkowski BogusławB., Poczet faraonów, Warszawa: Iskry, 2002, ISBN 83-207-1677-2, OCLC 830308044.
- Schneider Th. Leksykon faraonów, PWN, Kraków-Warszawa 2001, ISBN 83-01-13479-8.
