Amelia von Wallmoden, hrabina Yarmouth
Amelia von Wallmoden, hrabina Yarmouth (urodzona 1 kwietnia 1704, zmarła 19 lub 20 października 1765) była główną kochanką Jerzego II, króla Wielkiej Brytanii, od połowy lat trzydziestych aż do jego śmierci w 1760 roku. Pochodziła z wpływowej rodziny Elektoratu Hanoweru, a poślubiwszy członka innej rodziny, w 1740 roku otrzymała tytuł hrabiny Yarmouth, stając się ostatnią królewską kochanką obdarzoną szlacheckim tytułem. Amelia pozostała w Anglii aż do śmierci Jerzego II w 1760 roku, po czym powróciła do Hanoweru, gdzie mieszkała aż do swojej śmierci, przeżywszy króla o pięć lat.
Życiorys
Amelia Zofia Marianna von Wendt, bo takie imię nosiła, przyszła na świat 1 kwietnia 1704 roku jako córka generała Johanna Franza Dietricha von Wendt oraz jego żony Fryderyki Charlotty von dem Bussche-Ippenburg, która była związana z jedną z linii rodu von dem Bussche. Jej ciotka, Melusine von der Schulenburg, była księżną Kendal. W 1727 roku Amelia wyszła za mąż za Gottlieba Adama von Wallmoden, z którym miała syna, Franza Ernsta von Wallmoden. Na początku 1738 roku została opisana w korespondencji Charlesa, wicehrabiego Townshend, jako atrakcyjna brunetka o pięknych czarnych oczach, średniego wzrostu, z przeciętnymi rysami, ale sprawiająca bardzo przyjemne wrażenie.
W 1735 roku Jerzy II zainteresował się hrabiną Wallmoden podczas wizyty w Hanowerze, gdzie mieszkała z mężem. W następnym roku urodziła syna, znanego jako Johann Ludwig von Wallmoden, który według powszechnych przekonań był nieoficjalnym, nieuznanym synem króla. Jerzy II ponownie odwiedził Hanower w 1738 roku, co było tak oczywiste, że Samuel Johnson uwiecznił to w satyrze w wierszu „Londyn”. Po śmierci swojej żony, Karoliny z Ansbachu, w listopadzie 1737 roku, król nakazał hrabinie Wallmoden, aby dołączyła do niego w Londynie, co jednak nie zakończyło niezadowolenia Johnsona, który w 1739 roku krytycznie odniósł się do związku monarchy z hrabiną, sugerując, że jego cierpiący synowie powinni zginąć w jego obecności, gdy kładzie się z nią w „zbrodniczym uścisku”.
W 1739 roku Amelia von Wallmoden rozwiodła się ze swoim mężem. W 1740 roku uzyskała angielskie obywatelstwo i nadała jej niedziedziczny tytuł hrabiny Yarmouth. Patent przyznający jej szlachectwo określał ją jako Amelię Zofię von Wallmoden, aby zamaskować jej status cywilny. Horacy Walpole zauważył, że jej głównym celem było zaspokojenie króla, chociaż rzekomo interesowała się także sprawami politycznymi, mając wpływ na mianowanie Stephena Fox-Strangwaysa baronem Ilchester w 1741 roku oraz na nadanie tytułu wicehrabiego Folkestone Jacobowi des Bouverie w 1747 roku.
Po śmierci króla 25 października 1760 roku Amelia von Wallmoden wróciła do Hanoweru, gdzie zmarła 19 lub 20 października 1765 roku na skutek raka piersi, mając sześćdziesiąt jeden lat.
Przypisy
Bibliografia
- Juliette J. Benzoni, W łożnicach królów, Janina J. Pałęcka (tłum.), Warszawa: Iskry, 1994, ISBN 83-207-1459-1, OCLC 750691738. Brak numerów stron w książce.
- Dennis D. Friedman, Królewskie kochanki, Katarzyna K. Bażyńska-Chojnacka (tłum.), Warszawa: Bellona, 2004, ISBN 83-11-10057-8, OCLC 749821503. Brak numerów stron w książce.
- Eleanor E. Herman, W łóżku z królem. 500 lat cudzołóstwa, władzy, rywalizacji i zemsty. Historia metres królewskich, Katarzyna K. Kołaczkowska (tłum.), Warszawa: wyd. Jeden Świat, 2006, ISBN 83-89632-26-8, OCLC 749816595. Brak numerów stron w książce.
- Charles Ch. Carlton, Królewskie faworyty w Anglii, Hanna H. Szłapka (tłum.), Wrocław [etc.]: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1992, ISBN 83-04-03898-6, OCLC 749961080. Brak numerów stron w książce.
