AMD Turbo Core to technologia opracowana przez firmę AMD, która umożliwia procesorowi zwiększenie swojego taktowania w sytuacjach, gdy nie jest on w pełni wykorzystywany. Po raz pierwszy została wprowadzona w serii procesorów Phenom II X6 w 2010 roku i znalazła zastosowanie w niektórych modelach APU Llano. Obecnie, trzecia wersja technologii Turbo Core jest implementowana we wszystkich procesorach serii FX, które opierają się na architekturze Piledriver, a także w jednostkach CPU i APU dla platform FM2 oraz FM2+.
Pierwsza wersja
Technologia ta została zaprezentowana w 2010 roku wraz z serią procesorów Phenom II X6, będąc odpowiedzią na konkurencyjną technologię Intel Turbo Boost. Jej działanie opiera się na monitorowaniu obciążenia rdzeni procesora. Gdy maksymalnie trzy z sześciu rdzeni są aktywne, przechodzą one w tryb turbo, w którym zwiększany jest mnożnik oraz napięcie, co pozwala na podniesienie taktowania. Rdzenie, które nie są aktywne, pozostają w najniższym stanie energetycznym, aby uniknąć uszkodzenia procesora. Warto jednak zauważyć, że Turbo Core nie monitoruje temperatury procesora ani poboru energii, co oznacza, że taktowanie i napięcie nie zostaną obniżone, nawet jeśli temperatura przekroczy dopuszczalny poziom.
Technologia ta znalazła również zastosowanie w niektórych modelach APU Llano, takich jak A8-3820.
Druga wersja (Turbo Core 2.0)
Druga wersja zadebiutowała w 2011 roku wraz z premierą pierwszych procesorów serii FX. Kluczowe zmiany dotyczyły sposobu aktywacji trybów turbo, który został wsparty technologią APM (Application Power Management), monitorującą pobór energii przez układ. Gdy procesor nie przekracza określonego limitu, APM pozwala na przejście do jednego z dwóch stanów turbo, w zależności od liczby aktywnych rdzeni (niektóre procesory, jak FX-4170, mają tylko jeden stan). Pierwszy stan turbo może być aktywowany dla wszystkich rdzeni, drugi natomiast tylko dla połowy z nich. Na podstawie aktualnego zużycia energii, APM dynamicznie reguluje pracę procesora, nie pozwalając na przekroczenie określonego przez producenta TDP, a w razie potrzeby obniżając zarówno taktowanie, jak i napięcie. Podobnie jak w pierwszej wersji, druga wersja Turbo Core nie uwzględnia temperatury procesora, a jedynym zabezpieczeniem jest APM oraz wbudowany czujnik temperatury.
Trzecia wersja (Turbo Core 3.0)
Trzecia wersja technologii Turbo Core została wprowadzona w 2012 roku z premierą pierwszych jednostek APU Trinity. Umożliwia ona dynamiczną modyfikację zarówno taktowania, jak i napięć rdzeni CPU, jak i zintegrowanego układu graficznego. W zależności od obciążenia, Turbo Core może zwiększać taktowanie i napięcie rdzeni CPU lub GPU, aż do osiągnięcia zakładanego limitu TDP.
Trzecia wersja została również zastosowana w drugiej generacji procesorów FX, które bazują na architekturze Piledriver, mimo braku zintegrowanych układów graficznych. Turbo Core 3.0 jest obecnie stosowane we wszystkich jednostkach CPU i APU na platformach FM2 oraz FM2+, a także w procesorach FX na platformie AM3+.
Problemy z Turbo Core
Windows 7
Po premierze procesorów AMD FX w 2011 roku, pojawiły się problemy z ich działaniem w systemie Windows 7. Przyczyną miała być nieoptymalna alokacja wątków na rdzeniach procesora, co uniemożliwiało osiągnięcie maksymalnego stanu turbo. Producent twierdził, że problem ten nie występuje w systemie Windows 8, jednak testy wykazały, że różnice były niewielkie. Mimo to, dla Windows 7 została wydana aktualizacja, która w niektórych zastosowaniach poprawiała wydajność procesorów.
APM a duże obciążenie procesora
Technologia APM, odpowiedzialna za kontrolowanie pracy procesora, okazała się problematyczna dla użytkowników korzystających z programów intensywnie obciążających procesor (głównie benchmarków). W takich warunkach APM obniża taktowanie poniżej wartości bazowej. Problem ten dotyczy zwłaszcza wymagających programów testujących stabilność, takich jak Prime95 czy OCCT, podczas gdy w normalnym użytkowaniu nie występuje.
Turbo Core i podkręcanie
Z uwagi na to, że Turbo Core automatycznie dostosowuje ustawienia, użytkownicy zajmujący się podkręcaniem często decydują się na całkowite wyłączenie tej technologii (jak również APM) oraz ręczne dostosowanie optymalnych parametrów pracy procesora.