Ambroży, właściwie Aleksiej Stiepanowicz Smirnow (ur. 23 marca?/4 kwietnia 1874 w Kostromie, zm. w kwietniu 1938) był rosyjskim biskupem prawosławnym.
Życiorys
Urodził się jako syn prawosławnego protojereja, który pracował w eparchii kostromskiej. Po ukończeniu seminarium duchownego w Kostromie, w 1899 roku zdobył tytuł kandydata nauk teologicznych na Moskiewskiej Akademii Duchownej. Po studiach pracował jako asystent inspektora seminarium duchownego w Błagowieszczeńsku. 7 kwietnia 1900 roku biskup błagowieszczeński Innocenty nadał mu imię zakonne Ambroży podczas postrzyżyn mniszych. 30 kwietnia 1900 przyjął święcenia kapłańskie. W 1901 roku został inspektorem seminarium duchownego w Błagowieszczeńsku, a w 1904 objął stanowisko rektora tej instytucji z godnością archimandryty. W latach 1906–1911 był przełożonym Monasteru Miroskiego w Pskowie.
29 lipca 1911 roku otrzymał nominację na biskupa michajłowskiego, wikariusza eparchii riazańskiej. Jego chirotonia miała miejsce 31 lipca tego samego roku w Ławrze św. Aleksandra Newskiego. W eparchii riazańskiej służył do maja 1917, kiedy to został przeniesiony do eparchii orłowskiej, również jako wikariusz, z tytułem biskupa jeleckiego. Brał udział w pracach Soboru Lokalnego Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego na przełomie lat 1917 i 1918.
W 1918 roku został aresztowany. Kolejne informacje o nim pochodzą z końca 1920 lub początku 1921, kiedy to figurował jako biskup briański. W 1921 roku został ponownie aresztowany, a w roku następnym zatrzymano go ponownie, a jego działalność przeciwko ruchowi odnowicielskiemu zmusiła go do osiedlenia się w Moskwie. W 1923 roku mianowano go biskupem riazańskim. W latach 1925–1926 był wikariuszem eparchii moskiewskiej z tytułem biskupa siergijewskiego, służąc w moskiewskiej cerkwi św. Mikołaja w Ziemnym Grodzie. W 1926 roku został aresztowany i skazany na trzyletnie zesłanie do Ust’-Sysolska. W 1928 roku objął urząd biskupa dmitrowskiego, wikariusza eparchii moskiewskiej.
W tym samym roku otrzymał godność arcybiskupa i został ordynariuszem eparchii wołogodzkiej. Po trzech latach od objęcia urzędów został ponownie aresztowany i skazany na trzyletni pobyt w łagrze. Po odbyciu kary powrócił do aktywnej pracy duszpasterskiej jako wikariusz eparchii saratowskiej z tytułem biskupa pugaczowskiego. W latach 1934–1935 pełnił funkcję wikariusza eparchii niżnonowogrodzkiej z tytułem biskupa muromskiego. W 1935 roku został ponownie aresztowany i skazany na trzyletnią zsyłkę do Kraju Krasnojarskiego. W 1938 roku został zatrzymany po raz kolejny. Podczas śledztwa przyznał się do zarzutów dotyczących przygotowywania zbrojnego powstania oraz działalności kontrrewolucyjnej, co doprowadziło do wyroku śmierci i egzekucji.
Odznaczony orderem św. Włodzimierza III stopnia.
