Ambroży, znany jako Andriej Iwanowicz Podobiedow (ur. 9 listopada?/20 listopada 1742 w Stogowie, zm. 9 maja?/21 maja 1818 w Nowogrodzie) – był rosyjskim biskupem prawosławnym.
Życiorys
Urodził się w rodzinie kapłana prawosławnego, który pracował w eparchii włodzimierskiej. W 1757 roku rozpoczął naukę w seminarium duchownym przy Ławrze Troicko-Siergijewskiej. Wśród jego nauczycieli znajdował się metropolita moskiewski Platon (Lewszyn) oraz przyszły metropolita petersburski Gabriel (Pietrow-Szaposznikow). Po ukończeniu seminarium w 1764 roku, rozpoczął pracę jako wykładowca katechizmu i retoryki, a w 1765 roku został przeniesiony na stanowisko bibliotekarza, a w 1767 roku został wykładowcą języka hebrajskiego. 12 lutego 1768 roku złożył wieczyste śluby mnisze, a 22 września tego samego roku został wyświęcony na hieromnicha. Następnie podjął pracę w Akademii Słowiańsko-Grecko-Łacińskiej, gdzie był prefektem i wykładowcą filozofii. W 1774 roku otrzymał godność archimandryty i został mianowany rektorem Akademii, jednocześnie pełniąc funkcję przełożonego Monasteru Zaikonospasskiego. W trakcie pobytu w Moskwie zyskał reputację jako kaznodzieja, a jego kazanie wygłoszone po zabójstwie arcybiskupa moskiewskiego Ambrożego zostało opublikowane w językach rosyjskim, francuskim i niemieckim. Caryca Katarzyna II doceniła jego prace, co doprowadziło do jego wyświęcenia na biskupa w 1778 roku.
Chirotonia biskupia Ambrożego (Podobiedowa) miała miejsce w pustelni Trójcy Świętej i św. Sergiusza w Strielnie pod Petersburgiem. Archimandryta Ambroży został wyświęcony na biskupa pomocniczego eparchii moskiewskiej z tytułem biskupa siewskiego. Jako hierarcha szczególnie dbał o rozwój szkolnictwa duchownego, otwierając w 1778 roku seminarium w Siewsku oraz szkoły niższego stopnia w Orle i Briańsku. W 1782 roku objął katedrę kruticką i możajską, gdzie wspierał seminarium duchowne w Kruticy oraz otworzył szkoły duchowne w Borowsku i Bielowie.
W 1785 roku został arcybiskupem kazańskim i swijaskim. Przyczynił się do rozwoju seminarium duchownego w Kazaniu, które w 1797 roku przekształcono w Akademię Duchowną (w tym czasie Ambroży był już arcybiskupem petersburskim). Zajmował się również remontem miejscowego soboru katedralnego. Od 1795 roku, jako stały członek Świątobliwego Synodu Rządzącego, mieszkał na stałe w Petersburgu. W 1799 roku objął urząd arcybiskupa petersburskiego, estońskiego i wyborskiego. Rok później eparchie petersburska i nowogrodzka zostały ponownie połączone pod jego zarządem, po rocznej przerwie. Od 1801 roku nosił tytuł metropolity. W 1818 roku, po ponownym podziale eparchii, przyjął tytuł metropolity nowogrodzkiego i ołonieckiego oraz został ordynariuszem eparchii nowogrodzkiej. W tym samym roku zmarł.
Jako metropolita petersburski otworzył szkoły duchowne niższego stopnia w Tichwinie, Starej Russie, Borowiczach, Wałdaju, Ustiużnej, Biełoziersku, Kargopolu i Pietrozawodsku, a także przy monasterach Cyrylo-Biełozierskim oraz Trójcy Świętej i św. Aleksandra Świrskiego. Dokonał również reform Petersburskiej Akademii Teologicznej.
Pochowany został w soborze Mądrości Bożej w Nowogrodzie.
Bibliografia
АМВРОСИЙ
