Ambroży Lubik OFM (urodzony 25 kwietnia 1906 w Dormowie, zmarły 28 kwietnia 1998 w Raciborzu) był polskim franciszkaninem, teologiem oraz prowincjałem.
Życiorys
Edmund Lubik przyszedł na świat w rodzinie rolniczej Macieja i Marty z domu Gummert w Dormowie, w powiecie międzychodzkim, 25 kwietnia 1906 roku. Po ukończeniu szkoły podstawowej uczęszczał do seminarium nauczycielskiego w Czarnkowie w latach 1921–1926. Następnie przez dwa lata nauczał języka polskiego oraz historii w Kolegium Serafickim we Wronkach, które było częścią katowickiej prowincji franciszkanów. Nowicjat odbył w klasztorze franciszkańskim w Wieluniu, przyjmując imię zakonne Ambroży. Pierwszą profesję zakonną złożył 31 lipca 1929 roku. Maturę państwową zdał w Rybniku w 1931 roku. Po ukończeniu studiów filozoficzno-teologicznych złożył śluby wieczyste 10 lipca 1933 roku we Wronkach. Święcenia kapłańskie otrzymał z rąk bpa Walentego Dymka 23 września 1934 roku w kościele klasztornym we Wronkach.
W 1934 roku władze prowincji wysłały o. Ambrożego na studia doktoranckie na Katolicki Uniwersytet w Lowanium. Ukończył je, broniąc pracę doktorską pt. Auctoritas Theologorum in argumento dogmatico secundum Melchiorem Canum w 1938 roku. Po powrocie do Polski został lektorem teologii w seminarium zakonnym we Wronkach. Czas okupacji niemieckiej spędził we Wronkach, a następnie pracował w Niemczech. W 1943 roku trafił do klasztoru we Wrocławiu Karłowicach, gdzie przebywali klerycy z jego macierzystej prowincji zakonnej. Ucząc kleryków, przetłumaczył Traktat o czyśćcu świętej Katarzyny z Genui.
Po wojnie, w latach 1946–1957, o. Ambroży pełnił funkcję komisarza dla utworzonego przez generała franciszkanów Pacifico Perantoniego Komisariatu św. Jadwigi we Wrocławiu. W 1953 roku prymas Stefan Wyszyński nakazał o. Lubikowi używać oficjalnie tytułu prowincjała. W 1957 roku kard. Wyszyński, na podstawie nadzwyczajnych uprawnień przyznanych mu przez Stolicę Apostolską, przeniósł o. Lubika z górnośląskiej Prowincji Wniebowzięcia NMP Zakonu Braci Mniejszych do Komisariatu św. Jadwigi. Jako przełożony komisariatu zreorganizował niższe i wyższe seminaria, pełniąc funkcję prefekta studiów w latach 1946–1950. Kiedy w 1954 roku władze przejęły klasztor w Karłowicach, siedziba prowincjała oraz seminarium zostały przeniesione do klasztoru w Kłodzku. W tym samym roku o. Lubik został aresztowany za rzekome wspieranie faszyzmu. Samodzielnie bronił się przed sądem w Poznaniu 7 stycznia 1955 roku, a sąd go uniewinnił, co zakończyło jego aresztowanie.
W 1957 roku objął stanowisko przełożonego wspólnoty w Dusznikach-Zdroju. W latach 1961–1964 był gwardianem we Wrocławiu Karłowicach, a następnie w latach 1964–1967 gwardianem w Gliwicach. Po roku 1987 mieszkał w klasztorze w Raciborzu aż do swojej śmierci, która miała miejsce 28 kwietnia 1998 roku.
O. Ambroży Lubik był autorem tłumaczeń kilku dzieł, w tym:
- Johannes de Caulibus (Jan z Calvoli), Rozmyślania o życiu Jezusa Chrystusa, wyd. 1931
- Katarzyna z Genui, Rozprawa o Czyśćcu, wyd. 1947
