Ambroży
Imię świeckie Władimir Zinowjewicz Kurganow (ur. 2 stycznia?/14 stycznia 1894 w Goworowie, zm. 30 maja 1933 w monasterze Miljkov) był rosyjskim duchownym prawosławnym, schiarchimandrytą, który w latach 1926–1935 pełnił funkcję przełożonego monasteru Miljkov – jednego z kluczowych ośrodków życia religijnego białej emigracji rosyjskiej w Jugosławii.
Życiorys
Ambroży był synem kapłana prawosławnego z Goworowa (obecnie w obwodzie sarańskim). Ukończył seminarium duchowne w Penzie, a następnie rozpoczął studia na wydziale historyczno-filozoficznym Uniwersytetu Warszawskiego. W 1914 roku został zmobilizowany, a po krótkim udziale w walkach frontowych udał się do Moskwy, gdzie kontynuował naukę. Uczestniczył w Soborze Lokalnym Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego na przełomie lat 1917 i 1918. Pod wpływem wystąpień arcybiskupa wołyńskiego Antoniego, które usłyszał na soborze, zdecydował się zostać mnichem. Wstąpił do jednego z monasterów w eparchii charkowskiej, a następnie do Pustelni Optyńskiej jako posłusznik. Jednak z powodu wybuchu wojny domowej w Rosji nie złożył wieczystych ślubów mniszych. Walczył w szeregach Białych i odniósł ciężką ranę pod Kijowem, gdzie również zachorował na tyfus. Po ewakuacji z gen. Wranglem do Konstantynopola, po wyzdrowieniu podjął pracę w szpitalu wojskowym oraz pełnił funkcję ministranta (cs. prisłużnika) w cerkwi przy rosyjskiej ambasadzie. W Konstantynopolu spotkał arcybiskupa wołyńskiego, a wówczas metropolitę kijowskiego Antoniego, który wyświęcił go na hipodiakona i zasugerował wyjazd do Królestwa SHS.
Władimir Kurganow dotarł do monasteru Petkovica, gdzie przebywał jego dawny opiekun duchowy, biskup Beniamin (Fiedczenkow). 4 kwietnia 1923 roku złożył tam wieczyste śluby mnisze. W tym samym roku przyjął święcenia diakońskie z rąk metropolity Antoniego, a 27 października tego samego roku – święcenia kapłańskie z rąk arcybiskupa połtawskiego Teofana. Z błogosławieństwa metropolity Antoniego, mnich Ambroży udał się do Jambołu, aby założyć monaster w tradycji rosyjskiej dla emigrantów. 4 lutego 1926 roku, za radą Antoniego, zgodził się zostać przełożonym ubogiego monasteru serbsko-rosyjskiego – monasteru Miljkov. Ambroży zdołał zgromadzić około trzydziestu mnichów serbskich i rosyjskich, a monaster szybko stał się jednym z najważniejszych ośrodków duchowych emigracji rosyjskiej.
Mimo złego stanu zdrowia (rana odniesiona podczas wojny domowej w Rosji nie została prawidłowo wyleczona, a dodatkowo chorował na gruźlicę), Ambroży nie tylko był duchowym przewodnikiem dla młodych mnichów, ale również osobiście angażował się w życie monasteru (śpiewał w chórze, uczył ikonopisania, brał udział w rozbudowie monasteru). W 1933 roku jego zdrowie ostatecznie uległo pogorszeniu. Spędził miesiąc w szpitalu w Belgradzie, po czym na własną prośbę wrócił do klasztoru i złożył śluby mnisze wielkiej schimy. Zmarł pod koniec maja i został pochowany na terenie monasteru, a ceremonii pogrzebowej przewodniczył metropolita Antoni.
