Ambroży, znany także jako Aleksiej Josifowicz Kluczariow (ur. 5 marca?/17 marca 1820 w Aleksandrowie, zm. 21 sierpnia?/3 września 1901 w Charkowie) – był rosyjskim biskupem prawosławnym.
Życiorys
Urodził się jako syn kapłana prawosławnego. W 1844 roku zdobył tytuł kandydata nauk teologicznych w Moskiewskiej Akademii Duchownej, gdzie jego nauczycielem był metropolita Filaret (Drozdow). Rok później uzyskał tytuł magistra teologii i rozpoczął pracę jako wykładowca w seminarium przy Skicie Betańskim, będącym filią Ławry Troicko-Siergijewskiej, gdzie prowadził zajęcia z języka łacińskiego, psychologii oraz logiki. 17 listopada 1848 roku przyjął święcenia kapłańskie w cerkwi monasteru Narodzenia Matki Bożej w Moskwie. Następnie został proboszczem w parafii Kazańskiej Ikony Matki Bożej przy Bramie Kałuskiej w Moskwie. Od 1860 roku redagował także pismo Duszepoleznoje Cztienije, a jego kazania były publikowane w innych pismach prawosławnych. 4 marca 1864 roku otrzymał tytuł protoprezbitera.
Po śmierci metropolity Filareta, jego następca, metropolita Innocenty, namówił ks. Kluczariowa do złożenia wieczystych ślubów mniszych, co umożliwiłoby mu objęcie godności biskupiej. Aleksiej Kluczariow zgodził się i 7 listopada 1877 roku został mnichem, przyjmując imię Ambroży. Następnego dnia uzyskał tytuł archimandryty, a 15 stycznia 1878 roku został wyświęcony na biskupa możajskiego, wikariusza eparchii moskiewskiej. W kwietniu tego samego roku jego tytuł zmienił się na biskupa dmitrowskiego. 22 września 1882 roku został skierowany do eparchii charkowskiej, gdzie sprawował urząd biskupi aż do swojej śmierci. Od 1886 roku pełnił funkcję arcybiskupa, a od 1898 roku miał prawo noszenia brylantowego krzyża na kłobuku.
Jako biskup charkowski, Ambroży (Kluczariow) wprowadził w każdej parafii jednolity styl śpiewu cerkiewnego, charakterystyczny dla tradycji Kościoła Rosyjskiego, różniący się od lokalnych tradycji ziem ukraińskich. Otworzył 62 nowe placówki duszpasterskie oraz reaktywował dwa monasteru. W 1884 roku przekształcił dotychczasowy organ prasowy eparchii w pismo religijno-filozoficzne Wiera i Razum. Angażował się również w rozwijanie szkolnictwa cerkiewnego oraz w zwalczanie działalności prawosławnych sekt. W czasie jego życia wydano dwa zbiory jego kazań oraz jego pracę Żywoje Słowo, w której przedstawia swoje poglądy homiletyczne. Zainicjował budowę soboru Zwiastowania w Charkowie, nowej katedry eparchialnej. Wzniósł także dwunastokopułową cerkiew Ozeriańskiej Ikony Matki Bożej, w której sam został pochowany.
Zmarł w 1901 roku po krótkiej chorobie.
Przypisy
Bibliografia
Biogram w bazie prawosławia rosyjskiego
