Ambroży Jakowlew-Orlin
Ambroży, znany również pod nazwiskiem Jakowlew-Orlin lub Orlin (urodzony około 1752 w Małojarosławcu, zmarł 14 lub 26 stycznia 1809 w Riazaniu) – był rosyjskim biskupem prawosławnym.
Życiorys
Pochodził z rodziny kapłana prawosławnego. Ukończył seminarium duchowne w Kruticy, a następnie Akademię Słowiańsko-Grecko-Łacińską w Moskwie. Po uzyskaniu dyplomu zaczął pracować jako nauczyciel w niższych klasach seminarium duchownego w Siewsku. W 1781 roku złożył wieczyste śluby mnisze. Od 1783 do 1785 roku wykładał historię, retorykę, język francuski oraz grecki w seminarium duchownym w Kruticy, a w 1785 roku został przeniesiony na stanowisko nauczyciela retoryki, historii i filozofii oraz prefekta seminarium duchownego w Kazaniu. Równocześnie objął funkcję ihumena monasteru Wprowadzenia Matki Bożej do Świątyni i Dziewięciu Męczenników z Kyziku w Kazaniu, gdzie miał również pod swoją opieką szkoły dla nowo ochrzczonych.
W 1790 roku został przeniesiony do monasteru Przemienienia Pańskiego w Kazaniu, gdzie pełnił funkcję przełożonego z tytułem archimandryty. Już w roku następnym Świątobliwy Synod Rządzący wysłał go do Petersburga, gdzie służył w cerkwi przy dworze, a następnie został mianowany rektorem seminarium duchownego przy Ławrze św. Aleksandra Newskiego.
W latach 1794-1795 był rektorem Akademii Słowiańsko-Grecko-Łacińskiej oraz przełożonym Monasteru Zaikonospasskiego, gdzie miała ona swoją siedzibę. Następnie został przeniesiony na stanowisko przełożonego Monasteru Nowospasskiego. Od 1795 roku zasiadał w Świętym Synodzie.
1 czerwca 1796 roku odbyła się jego chirotonia na biskupa wiackiego i wielkopermskiego (od 1799 roku, w związku ze zmianą granic eparchii – wiackiego i słobodzkiego). Poszerzył program nauczania seminarium duchownego w Wiatce o naukę języków niemieckiego i francuskiego. Soborowi katedralnemu ofiarował dwie cenne mitry oraz brylantowy krzyż napierśny.
W 1804 roku został przeniesiony na katedrę riazańską i zarajską, a jeszcze w tym samym roku otrzymał godność arcybiskupa. Zmarł nagle pięć lat później, według relacji współczesnych, w wyniku ataku apoplektycznego i został pochowany w soborze katedralnym w Riazaniu.
