Ambiwalencja suicydalna
Ambiwalencja suicydalna (ang. suicidal ambivalence) to zjawisko, które polega na jednoczesnym odczuwaniu zarówno pragnienia życia, jak i chęci śmierci u osób z tendencjami samobójczymi.
Craig Bryan i inni autorzy definiują ambiwalencję suicydalną jako pewnego rodzaju równowagę między pragnieniem życia a chęcią jego zakończenia. Zauważają, że może się wydawać, że osoby w sytuacji ryzyka samobójczego będą dominowane przez pragnienie śmierci. Jednak obok chęci zakończenia życia, pojawia się również pragnienie jego kontynuacji. Osoby te wykazują ambiwalencję w odniesieniu do życia i śmierci, co zostało zauważone już w latach 60. XX wieku. Kovacs i Beck w 1977 roku określili ten pogląd mianem internal struggle hypothesis (hipotezy wewnętrznej walki). W badaniach, które przeprowadzili, połowa osób hospitalizowanych po próbie samobójczej przyznała, że prowadziła wewnętrzną dyskusję na temat życia i śmierci; 40% z nich skłaniało się ku śmierci, a 9% wyrażało chęć do życia. Co więcej, dalsze badania wykazały, że ambiwalencja nie ustępuje nawet w momencie podejmowania próby samobójczej.
Ambiwalencja suicydalna jest istotnym predyktorem zachowań samobójczych. Ryzyko samobójcze zależy od względnej równowagi pomiędzy chęcią życia a pragnieniem jego zakończenia. Osoby, które bardziej skłaniają się ku śmierci, w jednym z badań umierały 6,5 razy częściej niż ci, którzy wykazywali ambiwalencję lub byli bardziej zorientowani na życie. O’Connor i jego współpracownicy podjęli próbę podziału osób samobójczych w oparciu o ambiwalencję suicydalną. W grupie pacjentów z dominującą chęcią śmierci, istotnie częściej zgłaszano wcześniejsze próby samobójcze w porównaniu do osób ambiwalentnych lub preferujących życie. Grupy te różniły się także pod względem poziomu bezradności oraz subiektywnego postrzegania ryzyka samobójczego.
W przypadku osoby przeżywającej kryzys samobójczy, zaleca się wykonanie pełnej oceny psychiatrycznej, z możliwością hospitalizacji w zależności od oceny stopnia ryzyka samobójczego. Interwencję kryzysową można przeprowadzić na przykład za pośrednictwem Telefonu Zaufania dla Dzieci i Młodzieży 116 111.
Przypisy
