Ambasada Rzeczypospolitej Polskiej w Węgrzech, znajdująca się w Budapeszcie (węg. A Lengyel Köztársaság Budapesti Nagykövetsége), pełni rolę polskiej misji dyplomatycznej w stolicy Węgier.
Historia
Okres do 1941
W 1915 roku Naczelny Komitet Narodowy utworzył swoje przedstawicielstwo w Budapeszcie, które w 1917 zostało przekształcone w reprezentację Rady Regencyjnej. W 1919 roku powstał konsulat RP, a w tym samym roku otwarto poselstwo, które początkowo miało siedzibę przy Zita Kiralynout ut. 2, obecnie Várkert rakpart (1922–1924). Następnie poselstwo przeniosło się do zabytkowego Domu Sztojakowicza (Sztojakovits-ház) z XV wieku przy Országház utca 13 (1932–1939). W tym okresie działalność konsularna miała miejsce również przy Akademia ut. 9 (1922), później w budynku z 1928 roku przy Kossuth Lajos ter 13–15 (1932), przy Aréna ut. 86-b, obecnie Dózsa György út (1934–1936) oraz przy Váci ut. 34 (1939). Po inwazji na Polskę w 1939 roku, mimo presji niemieckiej, rząd admirała Horthy’ego do końca listopada 1940 roku pozwalał na działalność poselstwa polskiego w Budapeszcie; rzeczywiste zamknięcie miało miejsce dopiero na początku 1941 roku. Z Węgier do Francji, z aktywnym udziałem polskiego poselstwa oraz aprobatą władz węgierskich, ewakuowano do maja 1940 roku około 35 tysięcy żołnierzy Wojska Polskiego, którzy zostali internowani we wrześniu 1939 roku, co było kluczowe dla utworzenia Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie.
W okresie międzywojennym na Węgrzech istniały dwa konsulaty:
- Miszkolc (Miskolc) – wicekonsulat (1920)
- Ungvár (obecnie Użhorod) – konsulat (1938–1939)
Promocją zajmowało się przedstawicielstwo handlowe, które najpierw znajdowało się przy Úri ut., a później przy Fővám tér 3.
Okres po 1945
Po zakończeniu II wojny światowej na Węgrzech powstał Komitet Pomocy Repatriantom Polskim, później Referat do Spraw Repatriacji przy Delegacie Rządu Polskiego na Węgrzech, będący delegaturą Polskiej Misji Repatriacyjnej z Wiednia. W 1945 roku wznowiono stosunki dyplomatyczne, a w 1946 roku otwarto poselstwo w hotelu Bristol przy Kenyermezo ut. 4 oraz w byłych pomieszczeniach PMR przy Szent Domonkos ut. 6. Później przeniesiono je do willi przy Benczúr ut. 7 (1946–) oraz do wydziału konsularnego przy Veres Pálné ut. 9. Ostatecznie ambasada osiedliła się w eklektycznym budynku Austro-Węgierskiego Towarzystwa Oficjalnego (Osztrák–Magyar Tisztviselő Egylet) z około 1910 roku, znajdującym się na rogu Vilma Királynö ut. 16, obecnie Városligeti fasor (poselstwo) oraz Bajza ut. 15 (wydział konsularny) (1948–), dysponując łącznie 26 pokojami. W 1954 roku przedstawicielstwo zostało podniesione do rangi ambasady.
Pion handlowy do początku lat 50. miał swoją siedzibę na Andrássy ut. 52, a następnie na Szegfü ut. 6 (do 1975), przy Stefánia ut. 65 (1975–2010) oraz w budynku ambasady przy Városliget fasor 16 (2010–).
Do 29 marca 1990 roku przy Ambasadzie funkcjonowała Grupa Operacyjna Nr 1 MSW PRL.
Podział organizacyjny
Wydział Polityczno-Ekonomiczny (węg. Politikai-Közgazdasági Osztály)
Wydział Konsularny i Polonii (węg. Konzuli és Külhoni Lengyelek Osztálya)
Wydział Administracyjno-Finansowy (węg. Adminisztratĺv és Pénzügyi Osztály)
Wydział Promocji Handlu i Inwestycji (węg. Kereskedelemfejlesztési és Beruházásösztönzési Osztály)
Attaché Obrony, Wojskowy i Lotniczy (węg. Véderő, katonai és légügyi attasé)
Oficer łącznikowy Policji (węg. Rendőrségi összekötő tiszt)
Instytut Polski (węg. Lengyel Intézet), Nagymező u. 15
Zobacz też
Przedstawiciele dyplomatyczni Polski na Węgrzech
Przypisy
Bibliografia
Wojciech W. Skóra, Służba konsularna Drugiej Rzeczypospolitej. Organizacja, kadry i działalność, Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2006, s. 953, ISBN 83-7441-410-3, ISBN 978-83-7441-410-4, OCLC 169574100.
Stosunki dyplomatyczne Polski. Informator. Tom I. Europa 1918–2006, Ministerstwo Spraw Zagranicznych, Archiwum/Wydawnictwo Askon, Warszawa 2007, s. 584, ISBN 978-83-7452-019-5.
Aleksandra Sylburska: Działalność polskiej placówki dyplomatycznej na Węgrzech (1946–1956), Łódź 2017, praca doktorska.
Linki zewnętrzne
