Ambarticus to wymarły rodzaj chrząszczy, należący do rodziny pływakowatych. Obejmuje on jedynie jeden gatunek, Ambarticus myanmaricus, który żył w okresie kredy na obszarze współczesnej Azji.
Taksonomia
Rodzaj oraz gatunek typowy zostały po raz pierwszy opisane w 2019 roku przez Yang Qianga, Chen Zhaoyanga i Jia Fenglonga w czasopiśmie Cretaceous Research. W 2020 roku opublikowano erratę w tym samym czasopiśmie, korygującą rysunek zawarty w pierwotnym opisie. Opis oparty był na inkluzji w bursztynie birmańskim, która została odkryta w dolinie Hukawng, w pobliżu wsi Noije Bum na północy Mjanmy. Inkluzja ta datowana jest na wczesny cenoman w późnej kredzie. Ambarticus jest najstarszym i jedynym mezozoicznym przedstawicielem rodziny, który został znaleziony w bursztynie; inne pływakowate w formie inkluzji znane są wyłącznie z kenozoiku.
Autorzy opisu zaklasyfikowali ten rodzaj do monotypowego plemienia Ambarticini w ramach podrodziny Dytiscinae. Ambarticus jest jedynym mezozoicznym przedstawicielem tej podrodziny. Inne mezozoiczne pływakowate należą do podrodziny Liadytiscinae lub do nieprzyporządkowanych rodzajów Cretodytes, Paleodytes i Sinoporus.
Morfologia
Chrząszcz ten ma długość ciała wynoszącą 5,8 mm oraz szerokość około 2,9 mm. Jego zarys jest podługowato-owalny, bez wcięć między przedpleczem a pokrywami, z wierzchu wypukły, a od spodu prawie płaski. Ubarwienie jest jednolicie ciemnorudobrązowe. Głowa, stosunkowo szeroka, ma duże oczy złożone, które nie są wykrojone na przednich krawędziach. Czułki, nitkowate, składają się z 11 członów, a nadustek jest szeroko zaokrąglony. Głaszczki szczękowe mają ostatni człon lekko nabrzmiały i nierozgałęziony. Przedplecze charakteryzuje się słabo zakrzywionymi bokami oraz punktowaną powierzchnią. Tarczka jest dobrze widoczna od zewnątrz. Pokrywy mają równomiernie rozmieszczone punktowanie tła oraz szereg grubszych punktów, a po bokach pokryw brakuje kolców. Przedpiersie ma długi wyrostek międzybiodrowy, który leży na tej samej wysokości co reszta jego powierzchni, jest pozbawione podłużnej bruzdy, umiarkowanie zwężone z tyłu i stępione na szczycie. Linie zabiodrzy są wyraźne, szeroko odseparowane i ku przodowi mocno rozbieżne. Odnóża charakteryzują się wyraźnie pięcioczłonowymi stopami z pazurkami przednimi i tylnymi o podobnej wielkości. Przednia para odnóży ma włoski pływne na wewnętrznych i zewnętrznych krawędziach goleni. Środkowa para odnóży ma kępkę długich włosków na spodzie ud oraz długie włoski pływne na stopach. Tylna para odnóży jest silnie punktowana na tylno-brzusznej połowie ud, posiada kilka par krótkich kolców na zewnętrznych krawędziach goleni oraz długie kolce na ich krawędziach wewnętrznych, ostre ostrogi goleniowe oraz silne kolce i długie szczecinki pływne na stopach.
Przypisy
