Amat-Mamu
Amat-Mamu (urodzona około 1750 roku p.n.e. w Sippar w starożytnej Babilonii) była skrybką, o której istnieniu świadczą tabliczki zapisane pismem klinowym, które stworzyła. Pełniła funkcję kapłanki nadītu. Należała do grona ośmiu skrybek w gagum, żeńskim zgromadzeniu w Sippar. Jej działalność przypadała na czas panowania Hammurabiego, Samsu-iluny i Abi-eshuha. Biorąc pod uwagę długość jej kariery, można przypuszczać, że żyła ponad 40 lat.
Życiorys
Amat-Mamu pochodziła z zamożnej rodziny. Zwykle kapłankami nadītu zostawały kobiety z elitarnych kręgów społecznych. Zarządzały one własnym majątkiem, inwestowały i uczestniczyły w działalności handlowej. Ze względu na zasady, które im towarzyszyły, nie mogły zawierać małżeństw ani rodzić dzieci (termin nadītum oznacza ugór lub tabu), co przyczyniało się do wydłużenia ich przeciętnej długości życia.
Amat-Mamu mieszkała w gagum, zgromadzeniu żeńskim otoczonym murem, przypominającym klasztor, w towarzystwie 140 innych kobiet. Zgromadzenia liczyły zazwyczaj około 50 kobiet. Dzięki separacji od świata zewnętrznego, kobiety te były wolne od chorób, które dręczyły mieszkańców sąsiednich miast. Listy kapłanek sugerują, że były oddane służbie bóstwu i prowadziły, jak na ówczesne czasy, długie oraz twórcze życie.
Amat-Mamu została kapłanką nadītu po tym, jak adoptowała ją starsza kapłanka o imieniu Belessunu. Cały majątek Belessunu został zapisany na Amat-Mamu pod warunkiem, że zapewni jej dożywotnie utrzymanie. Dodatkowo spłaciła dług matki w wysokości 2/3 mina 5 szekli srebra.
Po dwóch latach kuzynki Belessunu, również kapłanki naditu (Amat-Samas i Nisi-Inisu), wytoczyły sprawę przeciwko Amat-Mamu i Belessunu, roszcząc sobie prawa do posagu, który Belessunu zapisała swojej adoptowanej córce. Sąd przyznał rację Belessunu, potwierdzając prawomocność zapisu dotyczącego spadku. W wyroku dodano, że żaden członek rodziny Belessunu, w tym wuj Amat-Mamu ani jego dzieci, nie mają prawa wnosić skargi na Amat-Mamu w tej sprawie. Dokumenty potwierdzające przekazanie majątku Amat-Mamu były przechowywane w bibliotece jej wuja, jednak zaginęły. Po utracie archiwum przez Amat-Mamu w 1736 roku p.n.e., stworzono kopię tabliczki opisującej rozprawę sądową dotyczącą spadku.
Upamiętnienie
Amat-Mamu występuje jako postać drugoplanowa w książce She wrote on clay autorstwa Shirley Graetz.
