Amarilis – Tajemnicza Poetka XVII Wieku
Amarilis (urodzona w Huánuco?) to pseudonim nieznanej z imienia i nazwiska poetki peruwiańskiej z XVII wieku. Jest autorką Epístola a la Belardo (w tłumaczeniu „List do Belardo”), opublikowanego w 1621 roku, który jest wierszem miłosnym skierowanym do hiszpańskiego dramaturga Lope de Vegi.
Prawdziwe dane osobowe oraz biografia Amarilis wciąż pozostają tajemnicą. Z tekstu jej wiersza można wywnioskować, że była piękną kreolką, która wcześnie straciła rodziców i była wychowywana przez ciotkę. Poetka, jak sama twierdzi, zrezygnowała z małżeństwa, decydując się na życie w czystości w klasztorze w Limie. Wspomina również o siostrze, którą nazywa Belisa.
W Epístola a la Belardo można dostrzec wpływy poezji włoskiej oraz antycznych poetów. Autorka zdaje sobie sprawę z nowatorskiego charakteru swojej poezji, którą określa mianem „nowego owocu” – fruta nueva – pochodzącego z Nowego Świata i pisanego przez kobietę. Nie boi się również ujawniać swoich uczuć wybitnemu twórcy, postrzegając siebie jako silną kobietę (la mujer que es fuerte), nieznającą strachu. W swoim wierszu wyznaje Lope de Vedze, że będzie go kochać wieczną, niemożliwą miłością, a także prosi go o napisanie biografii swojej patronki – św. Doroty.
Lope de Vega opublikował wiersz Amarilis w swoim zbiorze La Filomena w 1621 roku, a także odpowiedział na niego w tym samym tomie, wyrażając podziw oraz obiecując dozgonną miłość tajemniczej poetce.
Epístola a la Belardo jest jedynym znanym utworem Amarilis. Niektórzy badacze sugerują jednak, że mogła być tożsama z nieznaną do tej pory autorką pierwszego iberoamerykańskiego traktatu estetycznego – Discurso en loor de la poesía („Traktat pochwalny o poezji”, 1617).
== Przypisy ==
